PDA

Επιστροφή στο Forum : ψυχολογικη υποστηριξη ... μοιραστειτε εμπειριες...



Σελίδες : 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 [11] 12 13 14 15 16 17 18 19 20

Cosmonaut
25-06-09, 11:56
Τα συλλυπητήριά μου.
Κουράγιο και δύναμη ώστε να φροντίσεις τον εαυτό σου και τα υπόλοιπα αγαπημένα σου πρόσωπα για να προχωρήσετε μπροστά.

man with no name
25-06-09, 17:00
Τα θερμά μου συλληπητήρια κι από μένα :( ...κουράγιο.

Collective_Soul
25-06-09, 22:30
O θεος να αναπαυσει την ψυχη του
Κουραγιο και δυναμη ευχομαι
Σε τετοιες περιπτωσεις τα λογια ειναι δυσκολα

CatMarg
26-06-09, 00:57
Συλλυπητήρια κ απο μένα καλη μου....τι άλλο να πω.Κουράγιο,καλή συνέχεια στη ζωή σου κ να τον θυμάστε πάντα.Νάσαι καλά κ εσύ κ τα παιδιά σου.Καταλαβαίνω οτι ήταν σπουδαίος άνθρωπος,δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς οταν χάνεις τον αγαπημένο σου σύντροφο.Καλή δύναμη σου εύχομαι κ ασε τα παιδιά σου να σε στηρίξουν λίγο,όσο μπορούν κι αυτά.Χρειάζεται να πάρεις κι εσύ λίγο,δεν μπορείς να δίνεις μόνο.Κουράγιο.:(

Hengeo
26-06-09, 13:38
Όχι ρε γμτ, τώρα το είδα αυτό λόγω εξεταστικής! Τι να πω δεν ξέρω. Ότι και αν γράψουμε εδώ, σε τέτοιες περιπτώσεις φαντάζουν απλώς αράδες από λέξεις άνευ σημασίας. Εύχομαι να είστε καλά και υγιείς να τον θυμάστε και να συνεχίσετε τα όνειρά του. Αυτό θα ήθελε και αυτός πιστεύω..


Αυτά βλέπω και ντρέπομαι που χάνουμε τον ύπνο μας και σκοτωνόμαστε επειδή η σύνδεσή μας έχασε ένα μεγαμπίτι. :redface:

Έτσι είναι δυστυχώς!

wisdompa
26-06-09, 18:23
τα ποιο θερμά μου συλλυπητήρια....Σε τετοιες στιγμές οσα λόγια κι αν πουμε ειναι φτωχά μπροστά στην απώλεια του καθενός.....
Να ζήσετε να τον θυμόσαστε......και πανω απο ολα να προσέξεις την δική σου υγεία απο εδώ και πέρα...να παραμείνεις οσο μπορείς δυνατή...θα μου πεις στη θεωρία ολα ειναι ευκολα..η πράξη ομως ειναι δύσκολη.....Εγω αν και 30 ετών, χρόνια τώρα εχω συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου μιας και ειναι κατι αναπόφευκτο......
Κουράγιο καλή μου.......και αν και πέρασες ενα γολγοθά τοσο πολύ καιρό......πιστεύω πως κι εσένα η ζωή σου χρωστάει κάποιες καλύτερες μέρες.....χωρίς πόνο και δάκρυα.......

Φιλικά Σοφία

takisch
26-06-09, 19:07
Τα θερμά μου συλλυπητήρια Μανούλαμου και από μένα.
Παρακολούθησα τώρα τελευταία τον πόνο σου.
Ο άνθρωπός σου άφησε κάτι που πολλοί θα θυμούνται.
Εσύ κουράγιο και η ζωή πρέπει να συνεχιστεί.
Μην το βάζεις κάτω και προχώρα μπροστά.
Τάκης

manoulamou
26-06-09, 19:24
Συνεχεια τηλεφωνουν ή χτυπουν την πορτα μας ανθρωποι που τον ηξεραν
και δεν προλαβαν - μπορεσαν να τον αποχαιρετησουν...
Ειναι απιστευτα οδυνηρο, γιατι ανακαλω συνεχεια την ταλαιπωρια του
αλλά ιδιως την τελευταια στιγμη που τον ειδα
χωρις ελπιδα να τον ξανα-αγκαλιασω, να τον ακουσω να παρκαρει, να μπαινει στο σπιτι!
Αχ βρε Δημητρακη πού πηγες κι αφησες την χοντρουλα σου μονη
ολα σε θυμιζουν (http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=1672):cry:



http://renadourou.gr/index.php/2009/06/announcements-20/

hellenicsun
27-06-09, 20:15
Σήμερα τελείωσε και η ιστορία με τη θεία μου, όπως είχα γράψει παλαιότερα κι εδώ... Τουλάχιστον σταμάτησε η ταλαιπωρεία της..

flamelab
27-06-09, 20:32
:( συλλυπητήρια :(

konenas
27-06-09, 20:41
Συλλυπητήρια και από μένα για τη θεία σου.

Το μόνο που πρέπει να μας απαλύνει τον πόνο της θλίψης μας, είναι ότι σταματά αυτός ο πόνος, αυτή η αβάσταχτη ταλαιπωρία που αισθάνεται ο άρρωστος εξαιτίας του καρκίνου.

Ένας φίλος γιατρός μου είπε πως οι καρκίνοι σε όλο και νεότερους πληθαίνουν. Όλο και περισσότεροι νέοι κάτω των 30 παθαίνουν καρκίνο.
Πρέπει να κάνουμε εξετάσεις γυναίκες και άντρες όταν φτάσουμε στα 30.

Οι πιθανότητες να πεθάνουμε από καρκίνο είναι μεγάλες και πρέπει να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε ένα καλύτερο περιβάλλον.
Πρέπει να προσέχουμε την χρήση ηλεκτρονικών συσκευών που ακτινοβολούν.
Προσοχή στα κινητά στο φούρνο μικροκυμάτων στους λαμπτήρες φθορισμού στις παλαιές τηλεοράσεις κλπ

no_logo
27-06-09, 20:49
Συνεχεια τηλεφωνουν ή χτυπουν την πορτα μας ανθρωποι που τον ηξεραν
και δεν προλαβαν - μπορεσαν να τον αποχαιρετησουν...
Ειναι απιστευτα οδυνηρο, γιατι ανακαλω συνεχεια την ταλαιπωρια του
αλλά ιδιως την τελευταια στιγμη που τον ειδα
χωρις ελπιδα να τον ξανα-αγκαλιασω, να τον ακουσω να παρκαρει, να μπαινει στο σπιτι!


δεν θα ήταν καθόλου ασχημη ιδέα να φύγεις για λίγες μέρες από το σπίτι
να αλλάξεις παραστάσεις ;)

mosaic
27-06-09, 20:57
Tα συλλυπητήρια και από μένα hellenicsun :(

exop001
27-06-09, 21:07
Να ευχηθώ και εγώ κουράγιο και δύναμη.

Σε τέτοιες περιπτώσεις τα λόγια είναι μάλλον χωρίς σημασία.

Συλλυπητήρια :(

hellenicsun
27-06-09, 21:11
Ευχαριστώ πολύ όλους!

hammer21
27-06-09, 21:21
Συλληπητηρια φιλε.Να ζησετε να τη θυμοσαστε.:(

megahead13
27-06-09, 22:15
Τώρα το είδα. Συλλυπητήρια στη μανούλα και στον hellinicsun...

manoulamou
27-06-09, 22:53
Σήμερα τελείωσε και η ιστορία με τη θεία μου, όπως είχα γράψει παλαιότερα κι εδώ... Τουλάχιστον σταμάτησε η ταλαιπωρεία της..
Θερμα συλλυπητηρια...


δεν θα ήταν καθόλου ασχημη ιδέα να φύγεις για λίγες μέρες από το σπίτι
να αλλάξεις παραστάσεις ;)

Πολυ θα τοθελα, αλλά υπαρχουν ενα σωρο εκκρεμοτητες προς τακτοποιηση,
ασε τις διαφορες γραφειοκρατικες διαδικασιες που πρεπει να ψαξω
τις προθεσμιες τους για να μην την πατησω...
Παντως τα κορακια μας εραψαν ηδη ενα καλο κοστουμακι.;)
Και παρ ολο που καναμε καλη διαχειρηση στα οικονομικα, χρειαζεται προσοχη τωρα...

nikosl
27-06-09, 23:38
Σε τέτοιες στιγμές πραγματικά με πιάνει αμηχανία, νομίζω πώς ότι και να πώ επιδεινώνω την κατάσταση. Από μένα απο τα βάθη της καρδιάς μου εύχομαι κουράγιο για να μπορέσεις να σταθείς δίπλα στα παιδιά σου.

opener
28-06-09, 08:52
Συλλυπητήρια και απο εμένα, manoulamou αγάντα ......

D_J_V
29-06-09, 23:18
Συλληπητήρια και απο μένα και στον hellenicsun...
Tι έγινε ρε παιδιά αυτό τον μήνα?
Πολλές απώλειες... και μη χειρότερα!!

CatMarg
30-06-09, 15:25
Ευχαριστώ πολύ όλους!Και απο μένα φίλε μου....όταν χάνεις ενα αγαπημένο πρόσωπο,δεν υπάρχουν λόγια,μόνο ο χρόνος απαλύνει τη θλίψη.Να ζήσετε να τη θυμάστε.

hellenicsun
30-06-09, 15:29
Ευχαριστώ πολύ και πάλι. Ευτυχώς τα δύσκολα πέρασαν (κηδεία κλπ) και τώρα απομένει η ψυχολογική υποστήριξη στη γιαγια..

CatMarg
30-06-09, 15:32
Ευχαριστώ πολύ και πάλι. Ευτυχώς τα δύσκολα πέρασαν (κηδεία κλπ) και τώρα απομένει η ψυχολογική υποστήριξη στη γιαγια..Να της κάνετε όσο πιο πολλή παρέα γίνεται.Υπάρχουν πιο αγαπητά πρόσωπα για μια γιαγιά απο τα εγγόνια της;:)

play
01-07-09, 07:25
Συλληπητηρια και απο εμενα:(

dpa2006
07-07-09, 11:19
τα συλληπητηρια και απο εμενα

Rebel Scum
07-07-09, 17:04
Τα συλλυπητήρια μου στη manoulamou και στο hellenic ...

Μόνο η υστεροφημία μετρά....

zaranero
07-07-09, 17:22
Συλλυπητηρια και απο εμενα.

renstel
16-09-09, 17:07
Καλησπερα κι απο μενα..
Το ονομα μου ειναι Ρενα και ηθελα να μιλησω κι εγω για τις πολυ δυσκολες ωρες που περναω...
Πριν απο 39 ημερες εχασα τον ερωτα της ζωης μου, τον αντρα μου στα 30 του. Παλεψε 1 χρονο με μια δυσκολη μορφη λευχαιμιας, καταφερε να την βαλει σε υφεση απο το πρωτο μηνα, εκανε μεταμοσχευση μυελου των οστων όπου πηγε παρα πολυ καλα και γυρισε σπιτι μας, σε μενα και τα δυο παιδια μας...
Περασαμε δυο μηνες προσπαθωντας να αφησουμε ολα τα δυσαρεστα πισω και ξεκινωντας τη ζωη μας απο την αρχη...αλλα ξαφνικα μας ειπαν οι γιατροι, οπου καθε τοσο πηγαιναμε γι εξετασεις, οτι ειδαν υποτροπη. Μπηκαμε ξανα στο νοσοκομειο οπου θα εκανε μια χημειοθεραπεια για να δουμε αν μπορει να ξαναμπει σε υφεση η νοσος και να λειτουργησει ο καινουργιος μυελος ωστε να την γλιτωσουμε. Δυστυχως λογω του εξασθενησμενου ανοσοποιητικου λογω μεταμοσχευσης και θεραπειας, κολλησε ενα σωρο μικροβια και στο τελος ενα θανατηφορο μυκητα οπου τελικα τον εφτασε στο τελος...
Και τωρα ειμαι χαμενη...
Δεν μπορω να καταλαβω, πως βρισκομαι εδω χωρις εκεινον; Πως συνεβηκε κατι τετοιο; Ειμασταν μαζι για 18 χρονια. Γνωριστηκαμε οταν πηγαινε εκτη δημοτικου. Ηταν ο καλυτερος μου φιλος, ο ερωτας μου, η μεγαλη μου αγαπη, η ζωη μου ολη που χαρισε δυο παιδια και τον αγαπησα πιο πολυ...
Νιωθω οτι η ψυχη μου εφυγε μαζι με την δικη του...ετσι κι αλλιως ενα ειμασταν...
Ναι, πρεπει να κανω κουραγιο για τα παιδια μας, θα μου πειτε... αλλα δεν μπορω να παρω δυναμη ουτε απο αυτα, τουλαχιστον ακομα. Εχασα το στηριγμα μου και ποναω...ποναω για εκεινον που δεν προλαβε να μεγαλωσει τα παιδια μας (3 και 2 ετων), ποναω για εκεινα που εχασν τον καλυτερο πατερα του κοσμου και ποναω για μενα που εχασα το αλλο μου μισο, τον καλυτερο συζυγο που μπορουσε να εχει γυναικα στο πλαι της...
Συγνωμη αν σας κουρασα, δεν ξερω τι να κανω, ο πονος ειναι αβασταχτος και ενιωσα την αναγκη να τον μοιραστω...

arial
16-09-09, 17:17
Ρενα τα πιο θερμα μου συλληπητηρια, δεν μπορω να σου πω κατι να σου απαλυνει τον πονο σου. Απλως οτι με τον καιρο θα μπορεσεις να ζησεις με αυτο τον πονο και να βοηθησεις και τα παιδια σου.

Και να σκεφτεσαι οτι ο ανδρας σου συνεχιζει μεσα απο τα παιδια σου, και αυτα θα σε βοηθησουν να το ξεπερασεις.. οσο μπορεις. Να σαι καλα και δυνατη για τα παιδια σου!!!

giwrgosth
16-09-09, 17:20
Τα συλληπητήρια είναι δεδομένα από όλους μας...
Προσπάθησε να φανείς δυνατή από εδώ και πέρα, σκεφτόμενη πάντα ότι τώρα είσαι και μάνα και πατέρας για τα αγγελούδια σου.
Σε έχουν και τα έχεις ανάγκη...
Καλή δύναμη!!!

manoulamou
16-09-09, 17:22
@renstel
Ο,τι και να πουμε, θα ακουστει πολυ φτωχο, ανοιξα αυτο το νημα για τον αντρα μου
(30 χρονια γαμου) και ειμαι ισως σε λιγο καλυτερη ψυχολογικη κατασταση απο σενα.
Γιατι τα παιδια μας 29 και 28 ετων, δεν μας εχουν τοσο αμεση αναγκη,
γιατι το ειχα σχεδον παρει αποφαση πολυ πριν πεθανει πως οι μερες ηταν μετρημενες...
ΟΜΩΣ τωρα που κοντευουν 3 μηνες απ την απωλεια ΤΩΡΑ ξεσπαει ο πονος, η απουσια, το απολυτο κενο. Βλεπω ή ακουω για αρρωστιες, νοσοκομεια, καρκινο
(μπαινοβγαινω και για μενα θελοντας και μη) και κλαιω ασταματητα.
Νομιζω πως παρκαρει, πως ξεκλειδωνει, πως θα ξυπνησω και θα ειναι εκει διπλα μου...
Σε καταλαβαινω απολυτα!
Ο,τι θες μη διστασεις να το γραψεις εδω ή να μου στειλεις Προσωπικο Μηνυμα.
ΥΓ
Μην κρατας την οδυνη μεσα σου, ξεσπασε οσο γινεται πιο γρηγορα και πιο πολυ!

konenas
16-09-09, 18:52
Τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου.
Είσαι μικρή και η ζωή σου είναι μπροστά. Ο χρόνος θα κλείσει τις πληγές σου.
Η ενασχόληση με τα παιδιά σου θα σου χαρίσει ψυχική δύναμη. Πρέπει να γίνει έτσι.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα σκέψου σοβαρά να φτιάξεις άλλη σχέση.

no_logo
16-09-09, 18:56
ότι και να πει κανείς είναι λίγο
θέλω να πιστεύω πως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές
Συλλυπητήρια Ρένα

dpa2006
16-09-09, 18:56
ειλικρινή συλλυπητήρια,κάλο κουράγιο

no_logo
16-09-09, 18:59
ΟΜΩΣ τωρα που κοντευουν 3 μηνες απ την απωλεια ΤΩΡΑ ξεσπαει ο πονος, η απουσια, το απολυτο κενο. Βλεπω ή ακουω για αρρωστιες, νοσοκομεια, καρκινο
(μπαινοβγαινω και για μενα θελοντας και μη) και κλαιω ασταματητα.
Νομιζω πως παρκαρει, πως ξεκλειδωνει, πως θα ξυπνησω και θα ειναι εκει διπλα μου...


η μάνα μου που ήταν μαζί με το πατέρα μου 38 χρόνια το αντιμετωπίζει ( ; ) με ταξίδια.
Έχει βρει ταξιδιωτικά γραφεία από το Μαρούσι, Χαλάνδρι και πηγαίνει συνέχεια εκδρομές. Και μάλλον είναι θεραπεία που ακολουθούν πολλές. Από ότι μου έχει πει το πουλμαν έχει 2 ,3 ζευγάρια και όλες οι υπόλοιπες είναι χήρες :p

manoulamou
16-09-09, 19:07
Τον πρωτο καιρο υπαρχει μια συγχυση κι ενα μουδιασμα
μετα ερχεται η συνειδητοποιηση και το πραγματικο ξεσπασμα.
Οσο δεν το αντιμετωπιζεις καταματα και το καταπιεζεις τοσο αργει να περασει
και μπορει να μην συνελθεις ποτε! Κατι ξεραν οι μανιατισσες μοιρολογιστρες:
κλαις, ουρλιαζεις καποια στιγμη το ξεπερνας και προχωρας παρακατω.
Κλεινει η πληγη αλλά σαν τα παλια καταγματα, ευκαιριας δοθεισης ξαναπονα, λιγοτερο ομως.

arial
16-09-09, 19:12
Τον πρωτο καιρο υπαρχει μια συγχυση κι ενα μουδιασμα
μετα ερχεται η συνειδητοποιηση και το πραγματικο ξεσπασμα.
Οσο δεν το αντιμετωπιζεις καταματα και το καταπιεζεις τοσο αργει να περασει
και μπορει να μην συνελθεις ποτε! Κατι ξεραν οι μανιατισσες μοιρολογιστρες:
κλαις, ουρλιαζεις καποια στιγμη το ξεπερνας και προχωρας παρακατω.
Κλεινει η πληγη αλλά σαν τα παλια καταγματα, ευκαιριας δοθεισης ξαναπονα, λιγοτερο ομως.

Ισως γιατι τον πρωτο καιρο εισαι και σε μια κατασταση σοκ, δεν εχεις συνηδητοποιησει (καταλαβει) ακομα τι εχει γινει, οτι εχει αλλαξει για παντα η ζωη σου με εναν πιο δραματικο τροπο...

Και οταν το καταλαβεις τοτε ερχεται ο πραγματικος πονος, και εκει πρεπει να εχεις ατομα που να σε στηριξουν και να μη σε αφησουν να καταρρευσεις... οπως η οικογενεια σου.

renstel
17-09-09, 00:58
Σας ευχαριστω ολους για τα λογια σας...
Πραγματικα αυτο που νιωθω καθε μερα ειναι οτι ο πονος χειροτερευει...προφανως ειναι αυτο που λετε οτι ερχεται η συνειδητοποιηση...κι εγω ακομα δεν μπορω να πιστεψω οτι δεν θα τον ξαναδω, δεν θα τον ξαναγγιξω, δεν θα τον ξανακουσω;;; αποκλειεται, δεν συμβαινει αυτο σε μας, θα ξαναερθει θα ανοιξει την πορτα και γελαστος οπως παντα θα μας αγκαλιασει...δεν μπορει να συμβαινει λεω και ομως καθε μερα ειναι ακομα μια μερα χωρις εκεινον... και λεω εγω χωρις τον Στελιο μου;;; απο παιδικη ηλικια ημασταν καθημερινα μαζι...μεγαλωσαμε και ωριμασαμε μαζι και τωρα που πραγματοποιουσαμε σιγα σιγα τα ονειρα μας, τωρα που θα δειχναμε στα παιδια μας τί σημαινει να εισαι σε μια αγαπημενη οικογενεια, τι σημαινει ανιδιοτελης αγαπη, τί σημαινει να καρδιοχτυπας για τον ανθρωπο σου μετα απο τοσα χρονια σχεσης... τωρα εφυγε...
και τωρα νιωθω οτι ολα χαθηκαν. οι χαρες, τα ονειρα, τα γελια, ολα τα ομορφα απλα χαθηκαν. Γιατι ολα αυτα ηταν εκεινος. Κι εχουν μεινει μονο τα "πρεπει" και τιποτα απο "θελω". Δεν εχω μνημες χωρις τον Στελιο..ποσες μνημες εχουμε απο το δημοτικο; μονο αυτα..ολα τα υπολοιπα αφορουσαν εκεινον. Δεν ξερω αν μπορω να ζω χωρις εκεινον...απλα υπαρχω σαν φυσικη παρουσια και αυτο γιατι πρεπει, να μεγαλωσω τα παιδια μας. Πως να δεχτω οτι δεν θα εχουν μνημες σε λιγα χρονια, παρα μονο απο τα δικα μου λογια, απο τον καλυτερο πατερα που ετυχε να εχουν; Που να βρω τη δυναμη, που απο εκεινον αντλουσα τοσα χρονια, γιατι ενιωθα οτι μπορω να κανω ΤΑ ΠΑΝΤΑ για εκεινον...Θελω να ουρλιαξω, θελω να ξεσπασω, αλλα ουτε αυτο μπορω να κανω...μονο κλαιω συνεχεια και συνεχεια με την φωτογραφια του αγκαλια. Μου λειπει σαν να εχει περασει αιωνας και ειναι μονο 40 μερες. Πρωτη φορα στη ζωη μου εχω να τον δω τοσο πολυ και ειναι αβασταχτο!!!

arial
17-09-09, 01:04
Ρενα θα σου προτεινα να ξεσπασεις, να φωναξεις, να εκφρασεις την θλιψη σου. Καλυτερα να εκφρασεις οτι νοιωθεις παρα να το κρατας μεσα σου, και να το κουβαλας ...

Ακομα θα σου προτεινα αν θες αλλα αργοτερα, να επισκεφτεις καποιον ειδικο, εναν ψυχολογο ή ψυχιατρο, για να διαχειριστεις την θλιψη σου αλλα και πως να συμπεριφερθεις στα παιδια σου και τι να τους πεις.

Οτιδηποτε αλλο θελησεις εδω ειμαστε :)

sdikr
17-09-09, 01:11
Αυτός δεν θα ήθελε πότε να είσαι σε τέτοια κατάσταση, φυσικά και μπορείς να συνεχίσεις αυτό θα ήθελε και αυτος, απλά δεν πρόλαβε να στο πεί.

renstel
17-09-09, 02:14
Εχω δει καποια ειδικο δυο φορες, αλλα δεν με εχει βοηθησει προς το παρον. Και η ιδια λεει οτι ειναι πολυ νωρις ακομα για να καταφερει καποιος να με κανει να αισθανθω καλυτερα. Στα παιδια ειπα την αληθεια, ετσι κι αλλιως καθε βραδυ προσευχονταν στον Χριστουλη να κανει καλα το μπαμπα τους και με περιμεναν στη πορτα για να δουν αν ηρθε. Τους ειπα οτι δεν θα ξαναερθει και οτι ο Χριστουλης αποφασισε να τον κανει Αγγελο και οτι θα βλεπει και θα μας προσεχει απο εκει ψηλα. Εκλαψαν, κυριως ο μεγαλος που καταλαβαινει πιο πολυ, εκλαψε και ουρλιαξε, για να πω στον Χριστουλη οτι δεν τον θελει Αγγελο, αλλα μπαμπα του...Μετα συμβιβαστηκε με την ιδεα οτι ειναι κοντα μας απλα εμεις δεν τον βλεπουμε. Καθημερινα ομως λενε οτι τους λειπει, η φωνη του, τα παιχνιδια που τους εκανε, οι βολτες που τους πηγαινε...Τωρα αρχισαν τα γιατι, γιατι ο δικος μας μπαμπας και τετοια. Ερωτηματα που εχω κι εγω και που ποτε δεν προκειται να παρω απαντηση...
Δυστυχως ο Στελιος μου καταλαβε οτι θα πεθανει πολυ πριν απο μας και γι αυτο μας ειπε πολλα. Μου ελεγε οτι λυπαται που θα με στεναχωρησει, πραγμα που ποτε δεν ηθελε, και που δεν θα ειναι εδω να σιξει στην αγκαλια του. Ξερω οτι δεν θα ηθελε να με βλεπει ετσι, αρρωσταινε οταν με απασχολουσε κατι κ γι αυτο παντα τακτοποιουσε το οτιδηποτε με νευριαζε ή στεναχωρουσε. Ηξερε ομως οτι θα ειμαι ετσι, γιατι με ηξερε καλυτερα και απο τον εαυτο μου, γι αυτο παλευε μεχρι το τελυταιο δευτερολεπτο για να μην με αφησει...Δεν ξερω τι αλλο να κανω για μεινω μαζι σου κ να μη σε κανω να υποφερεις. Ακομα και την ωρα που εφευγε σκεφτοταν εμενα κ οχι τα νιατα του κ μου ελεγε οτι με αγαπαει...Τετοιος ηταν ο αντρας μου!!! Και ποναει πολυ που στα τριαντα του , αλλοι κανουν σκεψεις για το μελλον κι εκεινος εκανε σκεψεις για το πως θελει τη κηδεια του και οτι φευγει, αφηνοντας πισω εμενα και τα παιδια μας να ποναμε...
Οσα και να πω για εκεινον λιγα ειναι...
Αν θελετε δειτε ενα απο τα βιντεο που εχω φτιαξει, ετσι για να τον "γνωρισετε" λιγο...
http://www.youtube.com/watch?v=S-lB50lpgy8

........Auto merged post: renstel πρόσθεσε 1 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα αργότερα ........

Σας ευχαριστω ολους για τα λογια σας...
Πραγματικα αυτο που νιωθω καθε μερα ειναι οτι ο πονος χειροτερευει...προφανως ειναι αυτο που λετε οτι ερχεται η συνειδητοποιηση...κι εγω ακομα δεν μπορω να πιστεψω οτι δεν θα τον ξαναδω, δεν θα τον ξαναγγιξω, δεν θα τον ξανακουσω;;; αποκλειεται, δεν συμβαινει αυτο σε μας, θα ξαναερθει θα ανοιξει την πορτα και γελαστος οπως παντα θα μας αγκαλιασει...δεν μπορει να συμβαινει λεω και ομως καθε μερα ειναι ακομα μια μερα χωρις εκεινον... και λεω εγω χωρις τον Στελιο μου;;; απο παιδικη ηλικια ημασταν καθημερινα μαζι...μεγαλωσαμε και ωριμασαμε μαζι και τωρα που πραγματοποιουσαμε σιγα σιγα τα ονειρα μας, τωρα που θα δειχναμε στα παιδια μας τί σημαινει να εισαι σε μια αγαπημενη οικογενεια, τι σημαινει ανιδιοτελης αγαπη, τί σημαινει να καρδιοχτυπας για τον ανθρωπο σου μετα απο τοσα χρονια σχεσης... τωρα εφυγε...
και τωρα νιωθω οτι ολα χαθηκαν. οι χαρες, τα ονειρα, τα γελια, ολα τα ομορφα απλα χαθηκαν. Γιατι ολα αυτα ηταν εκεινος. Κι εχουν μεινει μονο τα "πρεπει" και τιποτα απο "θελω". Δεν εχω μνημες χωρις τον Στελιο..ποσες μνημες εχουμε απο το δημοτικο; μονο αυτα..ολα τα υπολοιπα αφορουσαν εκεινον. Δεν ξερω αν μπορω να ζω χωρις εκεινον...απλα υπαρχω σαν φυσικη παρουσια και αυτο γιατι πρεπει, να μεγαλωσω τα παιδια μας. Πως να δεχτω οτι δεν θα εχουν μνημες σε λιγα χρονια, παρα μονο απο τα δικα μου λογια, απο τον καλυτερο πατερα που ετυχε να εχουν; Που να βρω τη δυναμη, που απο εκεινον αντλουσα τοσα χρονια, γιατι ενιωθα οτι μπορω να κανω ΤΑ ΠΑΝΤΑ για εκεινον...Θελω να ουρλιαξω, θελω να ξεσπασω, αλλα ουτε αυτο μπορω να κανω...μονο κλαιω συνεχεια και συνεχεια με την φωτογραφια του αγκαλια. Μου λειπει σαν να εχει περασει αιωνας και ειναι μονο 40 μερες. Πρωτη φορα στη ζωη μου εχω να τον δω τοσο πολυ και ειναι αβασταχτο!!!

megahead13
17-09-09, 02:59
http://www.youtube.com/watch?v=Gym2UXYRz98

arial
17-09-09, 03:02
Ρενα μολις ειδα το βιντεακι που ανεβασες για τον ανδρα σου, δεν το ειδα ολο γιατι με συγκινησε παρα πολυ... και με εκανε να κλαψω.

Ησασταν πολυ ομορφο ζευγαρι, και αυτο να κρατησεις στην καρδια σου, και εχετε πολυ ομορφα παιδακια... Και με αυτο βιντεακι τον εχεις ζωντανο στην καρδια σου.

Να ξερεις πως εχεις ζησει μια πραγματικη αγαπη, και εχεις γνωρισει εναν μοναδικο ανθρωπο. Πολλοι ανθρωποι δεν ειμαστε τυχεροι να ζησουμε κατι τετοιο.... ο Στελιος σου τωρα ειναι στον ουρανο και θα σας φροντιζει απο εκει ψηλα, και θα σε θελει δυνατη για τα παιδια σας.

CatMarg
17-09-09, 03:03
@renstel
Τι να πω.....συλλυπητήρια κ κουράγιο.Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς,μόνο ο χρόνος ίσως σε βοηθήσει.Και τα παιδιά σου βέβαια..

renstel
17-09-09, 04:05
Ειμαι πολυ τυχερη που γνωρισα αυτον τον ανθρωπο. Ειναι ξεχωριστος και αυτο που ζησαμε ηταν ξεχωριστο και το ηξερα...γι αυτο με ποναει ΤΟΣΟ πολυ!
Σας ευχαριστω ολους βρε παιδια...μακαρι να μου δωσει δυναμη απο εκει που ειναι...

........Auto merged post: renstel πρόσθεσε 51 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα αργότερα ........

http://www.youtube.com/watch?v=S-lB50lpgy8
http://www.youtube.com/watch?v=GkE-mO62pj0

manoulamou
17-09-09, 08:14
@renstel Καμια φορα ξενοι και αγνωστοι εχουν τοσο πολλα κοινα,
σε λενε Ειρηνη οπως την κορη μου.
Πριν ενα μηνα προσπαθουσα να μαζεψω τα κομματια μου ξεφευγοντας στο χωριουδακι μου στον Ταϋγετο.
Επαιζα μαθαινοντας καποιες λειτουργιες στο κινητο του Δημητρη μου.
Ξαφνικα επαθα σοκ βλεποντας στην καρτα μνημης μια φωτο του στο κρεβατι του νοσοκομειου 4 μερες πριν φυγει.
Την ειχα τραβηξει κατα λαθος παιζοντας με τα κουμπια ολομοναχη μες τη μαυρη νυχτα.
Και αμεσως μετα ψαχνοντας πιο καλα ανακαλυψα video χωρις εικονα που δημιουργηθηκε
οταν ειχε παει στο καθαριστηριο το μπουφαν του και ψαχουλευε τα κερματα για να πληρωσει.
Δεν υπαρχει εικονα γιατι ηταν στην τσεπη του το κινητο και ο ηχος ειναι μαλλον θαμπος
ομως ειναι ο Μητσος μου, διηγειται την περιπετεια του στον καταστηματαρχη και το πρωτο που ακουγεται ειναι το αυθορμητο γελιο του το απολυτα χαρακτηριστικο του, που μονο απο εκει θα το ακουω πια...

konenas
17-09-09, 08:38
Όσο και σκληρό να φαίνεται αυτό που θα πω, ξεφύγετε, μην γυρίζετε πίσω.
Δεν κάνετε καλό στον εαυτό σας και στους γύρω σας.
Είναι νωρίς ακόμα, αλλά σιγά-σιγά προσπαθήστε να ξεχάσετε.
Δεν ωφελεί να γυρίζετε πίσω.
Κρατήστε αυτό που είχατε πίσω στη μνήμη σας.
Ήταν μοναδικό και ήσασταν τυχερές που το ζήσατε, αλλά δεν μπορείτε να ζείτε με αναμνήσεις.
Είσαστε τυχερές ακόμη που έχετε τα παιδιά σας. Έχετε κάτι από αυτούς που χάσατε που είναι κοντά σας και χρειάζεται αγάπη και χρόνο.
Δυναμώστε και ασχοληθείτε με αυτά, σας χρειάζονται, η ζωή συνεχίζεται.
Σίγουρα δεν είναι δυνατόν να ξεχαστούν, αλλά μην το βάζετε κάτω. Ο χρόνος επουλώνει τις πληγές, αλλά μην κλειστείτε στο παρελθόν. Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα πια. Εξάλλου κάνατε ότι μπορούσατε για εκείνους. Τώρα κοιτάξτε μπροστά και να θυμόσαστε πως αυτό θα ήθελαν και αυτοί.

manoulamou
17-09-09, 08:43
Η μαγικη φραση: ειναι πολυ νωρις ακομη, τωρα ειμαστε στη φαση της αποδοχης και του θρηνου...

Τα στάδια του πένθους (http://www.astrolife.gr/psychologia/genika/226-psychologia-penthos.html)
Αντιμετωπίζοντας την απώλεια (http://www.stirizo.gr/articles/opinions/64--antimetopizontas-tin-apolia-.html)
Πένθος & συναισθήματα (http://www.bestrong.org.gr/el/cancersupport/ifsomebodyelsehascancer/finalstage/bereavementandemotions/)
Πώς αντιμετωπίζουμε την απώλεια και το πένθος (http://www.iatronet.gr/article.asp?art_id=3825)

Πώς θα βοηθήσουμε το παιδί να ξεπεράσει το θάνατο ενός δικού του προσώπου; (http://www.nealefkadas.gr/news.php?sid=3094)

konenas
17-09-09, 09:01
Αν δεν προσπαθήσεις, θα είναι αργά.
(πολύ καλός ο 1ος τόπος)

@ ADSLgr.com All rights reserved.