Επιστροφή στο Forum : ψυχολογικη υποστηριξη ... μοιραστειτε εμπειριες...
Σελίδες :
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
[
12]
13
14
15
16
17
18
19
20
manoulamou
17-09-09, 11:37
Αυτη την εποχη αισθανομαι σχεδον σαν την υαινα που αποψιλωνει ενα πτωμα...
Μετα την συνταξη, πρεπει να φροντισω για την αποσυρση του ΙΧ, αλλά μαλλον πρεπει να κανω αποδοχη κληρονομιας πρωτα και αστα να παν με δικηγορους, λογιστες, ΔΟΥ, Υπ.Μεταφορων, Πρωτοδικεια και λοιπες Δημοσιες Υπηρεσιες...
Εχουμε τον πονο μας πρεπει να τρεχουμε και στους ανευθυνο-υπευθυνους που ξερουν λιγοτερα κι απο μας!!!:p
Ρενα πραγματικά συγκλονίστηκα....Είναι στιγμές που αναρωτιόμαστε γιατί να πρέπει να περάσουμε μια τόσο σκληρή δοκιμασία χωρίς στο τέλος να βγούμε νικητές.....
νιώθουμε πως υπάρχουν θεοί και παίζουν με τις ζωές μας, ποντάρουν υπέρ της δυστυχίας μας και καμαρώνουν με τις λύπες μας....Είσαι σε ενα λαβύρινθο αυτή τη στιγμή και δεν ξέρεις πως και πότε θα καταφέρεις να βγείς....
Βιώνεις μεσα σε ενα φαύλο κυκλο που κάθε μέρα τον αντιμετωπίζεις χωρίς αρχή η μέση....πόσο μάλλον ενα τέλος...
νιώθεις θλίψη και οργή με το αναπάντητο γιατί σου...
Φυσιολογικά οσα λές και πραγματικά θέλω να σου εκφράσω τα συλληπητήρια μου....
Να θυμάσαι πως έχεις δυο εξαιρετικά παιδιά και ο Στέλιος σου θα ζεί μεσα απο εκείνα....Μια ματιά του μεγάλου σου γιου που του μοιάζει και αρκετά πάντα θα σου φέρει τη θύμηση εκείνου....
Κράτα ο,τι ποιο όμορφο εχεις μέσα σου και παραμέρησε το θρήνο το βουβό....να κλάψεις, να ουρλιάξεις και να βγάλεις απο μέσα σου ολο αυτό που έχεις....θα σε ανακουφίσει λίγο....
και εγω που είμαι μια άγνωστη θα σου πω πως κι εκείνος θα ηθελε να σε βλέπει γερή και δυνατή για τα παιδιά σας......
Καλή δύναμη κοπέλα μου στο μακρύ δρόμο που έχεις να αντιμετωπίσεις γιατί οπως και να το κάνουμε μια απώλεια ειναι βαριά....για ολους μας, και ειναι φρέσκο ακόμη....
Ευχομαι ο χρόνος να σου γιατρέψει λίγο την πληγή που τώρα αιμορραγεί......
Κονταξάκης
17-09-09, 13:48
Τα συλλυπητήριά μου κι' από εμένα και κουράγιο....
Ευχαριστω ολους σας... Ειναι τραγικη η κατασταση...
Είχα να δω το νήμα αυτό μήνες... μήνες κυριολεκτικά, και φταίω, και ζητώ συγγνώμη :(
Νίκη, κατ'αρχήν από σένα ξεκινώντας, σου ζητώ συγγνώμη που δεν το είδα και δεν σου συπμπαραστάθηκα :( Χίλια συγγνώμη σου ζητώ... Η συγγνώμη δεν ειναι πάντα αρκετή, αλλά δεν έχω και πολλά να πω... βλακεία μου, αλλά συγγνώμη :(
Καλή μας renstel, δεν έχω λόγια να σου συμπαρασταθώ... έζησα πρόσφατα μια καλή φίλη σε αντίστοιχη περίπτωση (το γράφω παρακάτω), και δυστυχώς ετοιμάζομαι να ζήσω και άλλη μία αντίστοιχη... δεν υπάρχουν λόγια, ειδικά όταν τα παιδιά είναι μικρά... μόνο κουράγιο θέλει και υπομονή! Και την αλήθεια στα παιδιά. Ούτε αγγέλους ούτε τίποτα... την αλήθεια για να την ξεπεράσουν κάποια στιγμή με την δική σου υποστήριξη! Θέλει δύναμη και πολύ πολύ πολύ πολύ προσπάθεια!
Έχασα κι εγώ έναν φίλο, καλό κι αγαπημένο μέσα στο καλοκαίρι... 43 εκείνος, 30 η γυναίκα του και 8 μηνών το παιδί τους... Καρκίνος... έφυγε σε λίγες βδομάδες... μήνες δεν το λες...
Κωλοασθαίνεια :(
manoulamou
18-09-09, 09:52
Καλυτερα φιλε Χαρη πραγματικα καλυτερα και μακαρι να μπορουσα κι εγω να σβησω τις τελευταιες σελιδες
της ιστοριας μας απ τη μνημη μου, να θυμομουν πριν 3 ή και 5 χρονια τις καλες μερες...
Ομως δεν γινεται και πορευομαι
ξε-περνωντας παραλληλα τα δικα μου γνωστα χρονια προβληματα
ελπιζοντας σε λιγο ευτυχεστερη εξελιξη. Τουλαχιστον τα παιδια μου δεν ειναι ανηλικα
το παλευουν μονα τους, προσπαθωντας να με στηριξουν και να μην με επιβαρυνουν ψυχολογικα.
Διάβασα τα posts (http://www.adslgr.com/forum/showthread.php?p=3051445#post3051445) & είδα τα videos (http://www.adslgr.com/forum/showpost.php?p=3052631&postcount=546) και έχω μείνει άφωνος (πολύ σπάνιο για μένα).. συλλυπητήρια Ρένα :sorry:
Έξι φορές έγραψα κάτι στο κουτάκι. Έξι φορές τα διάβασα και μου φάνηκαν λίγα. Μου φάνηκαν ρηχά. Και τις έξι φορές το post μου τελείωνε έτσι:
Και γι αυτό renstel σε ευχαριστώ, από καρδιάς.
Συνεπώς, αυτό είναι και το μόνο που πρέπει να κρατήσω. Ευχαριστώ.
Υπαρχει ακομα ενα βιντεο, που ειναι για την μεγαλη του αγαπη, περα απο εμας, το αμαξι του...
Τοσα χρονια κοντρες, αγωνες, ενα σωρο επικινδυνα πραγματα..."Θα σκοτωθειτε" μας φωναζαν ολοι "μην παιζετε με την τυχη σας"...και εμεις εκει, καθε μερα παιζαμε με την τυχη μας κ ποτε δεν παθαμε ουτε μια γρατζουνια...πρπει να ειμαστε πολυ τυχεροι τελικα, του ελεγα...και δεν παθαμε ποτε τιποτα γιατι απλα δεν ηθελε να τον παρει ετσι...επρεπε να τον παιδεψει, να τον πονεσει και να του δωσει ολα τα κακα για να υποφερει φευγοντας... και να αφησει κι εμενα πισω να υποφερω για μια ζωη...
http://www.youtube.com/watch?v=5oQ1PlBJ8A4
Ρενα δεν εχω ζησει τον πονο να πεθαινει καποιος πολυ δικος σου ανθρωπος που αγαπας πολυ, αλλα εχω ζησει 2 χωρισμους που με διελυσαν και με εκαναν να φτασω στον πατο... να κλαιω ολη μερα και να μου εχει μεινει ενα γιατι ολα αυτα...
Αλλα ξερεις κατι Ρενα? Οταν φτανεις στον πατο, οταν εχεις σταματησει να ελπιζεις για κατι καλυτερο, τοτε μονο μπορεις να σηκωσεις το κεφαλι και να δεις την ελπιδα για κατι καλυτερο... και αυτη ειναι τα παιδια σου, που δεν πρεπει να σε δουν κλαμμενη ή στεναχωρημενη. Και να θυμασαι πως η αγαπη που ειχατε και ο ανδρας σου ζει μεσα απο τα παιδια σας.
Ισως να ειναι ετσι οπως τα λες...Ακομα νιωθω οτι δεν εχω πιασει πατο γιατι καθε μερα ειναι χειροτερη απο την προηγουμενη και καθε λεπτο συνειδητοποιω ποσα εχασα και ποσα δεν θα ζησουμε σαν οικογενεια...
Σιγουρα τα παιδια μας ειναι η υλοποιηση της αγαπης μας και ενα κομματι του Στελιου,( ο ενας μας γιος ειναι ολοιδιος εμφανισιακα και ο αλλος ολοιδιος σε χαρακτηρα), αλλα δεν ειναι το ιδιο... Στελιος δεν ειναι κανεις και δεν μπορει να τον αντικαταστησει κανεις. Ουτε τα παιδια μου, μπορουν να μου δωσουν αυτα που μου εδινε ο αντρας μου...
Λυπαμαι πιο πολυ ομως που τα παιδια μας δεν θα μπορεσουν να βιωσουν την ξεχωριστη αγαπη που ειχαμε, αλλα θα την μαθουν μονο μεσα απο τα δικα μου λογια...
Εγω εκανα το λαθος , ειτε απο ανασφαλεια ειτε απο δικη μου απαισιοδοξια, να προσπαθω να φανταστω πως θα ειναι οταν ημουν σε σχεση αν χωριζα. Φανταζομουν οτι δεν μπορω να κρατησω μια σχεση οποτε θα πρεπει να προετοιμαζομαι σιγα σιγα για το τελος της.
Και η αληθεια πως στην αρχη οταν χωρισα το ειχα παρει ψυχραιμα, ημουν δυνατη, σαν να μη με ενοιαζε, οταν μετα απο μερικες μερες συνηδητοποιησα την αληθεια και το αναποφευκτο τελος της, τοτε ηταν που καταρρευσα. Και να πρεπει να κανω την ανετη και την χαρουμενη στην οικογενεια μου οταν απο μεσα μου σπαραζα ....
Θυμαμαι μιλαγα με 2-3 καλους μου φιλους μου, και με πιεζαν να μιλησω, και μου ελεγαν ΜΙΛΑ, ΜΗ ΤΑ ΚΡΑΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ... και να τους λεω θελω τον χρονο μου, και οτι δεν μπορω να μιλησω. Και μονο που καθε μερα με ρωταγαν πως ειμαι , αμα χρειαζομαι κατι, αμα εχω καποιο προβλημα σημαινει πολλα για μενα ....
Η καλυτερη περιοδος ηταν πριν κανα μηνα, οταν εφυγε η μητερα μου για διακοπες, μπορουσα να ξεσπασω ελευθερα οπως ηθελα. Ηθελα να κλαψω, να φωναξω, να πεσω στην μαυρη απελπισια? Το εκανα... και αυτο μπορω να σου πω οτι με απελευθερωσε... Δεν ηθελα να δω κανεναν και το εκανα, ηθελα να σκεφτω μονο.
Αμα μπορεις και εσυ να πας καπου μονη σου καντο, χρειαζεσαι αυτο το ξεσπασμα που σου λεω, ειναι σαν να μαζευεις αρκετα καιρο και να μη μπορεις να ηρεμησεις.
μακαρι να ειχα αυτη την πολυτελεια...εχω δυο παιδια ομως που ΠΡΕΠΕΙ να με βλεπουν εστω σαν φυσικη παρουσια γιατι εχουν παθει σοκ κ φοβουνται μηπως λειψω δευτερολεπτο...Μπορει να μην ειμαι τωρα η μαμα που ηξεραν, μες το χαμογελο και την ευτυχια, ξερουν οτι ποναω και οτι μου λειπει ο μπαμπας, αλλα θελουν να βρισκομαι διπλα τους ακομα κι ετσι...
Γενικα ημουν πολυ κλειστος χαρακτηρας παντοτε. Εκρυβα τα συναισθηματα μου, καλα ή κακα, απ'ολους. Και απο τους γονεις κ απο τον αδερφο μου που ειμασταν δεμενοι κ απο τις φιλες μου. Ημουν παντα σχετικα συγκρατημενη. Μονο με τον Στελιο απελευθερωθηκα, του ειπα τα εσωψυχα μου και μπορεσα να δειξω οτι ειχα μεσα μου χωρις να με νοιαζει αν πρεπει ή δεν πρεπει να το πω...
Εκεινος καταφερε να με κανει να ανοιγομαι λιγο παραπανω κ στους αλλους, αλλα ακομη δεν θελω να δειχνω τι εχω στην ψυχη μου κ κυριως στους δικους μου. Ολη μερα δεν μιλαω σε κανεναν, γιατι δεν ειμαι ποτε μονη μου και τωρα που τα παιδια μου κοιμουνται δεν μπορω να ουρλιαξω και να χτυπηθω. Πηγαινω στο αμαξι του μεσα στο γκαραζ και κλεινομαι για να κλαψω αλλα παλι εχω την αισθηση οτι καποιος θα με ακουσει αν φωναξω κ δεν μπορω. Το ιδιο κι εκει στο μνημα, δεν θελω να με ακουσει κανεις.Μονο κλαιω συνεχεια κ ολη μερα. Και μιλαω σε σας, πραγμα περιεργο για μενα...
Με έπιασε ένας κόμπος διαβάζοντας τα τελευταία μηνύματα..
Ίσως φανεί λίγο απόλυτο ή σκληρό αυτό που θα πω, αλλά ότι και να πει κανείς σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχει νόημα, κανένας δεν μπορεί να απαλίνει αυτόν τον πόνο, είτε κοντινός είτε όχι. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι γύρω είναι να είναι εκεί, όλα τα άλλα είναι προσωπικά. Η πληγή κλείνει με τον καιρό, η ουλή μένει, και απλώς μαθαίνεις να ζεις με αυτή. Ποιό το νόημα; Ποιός ο λόγος; Η αγάπη. Μόνο αυτή μένει τελικά..
Ολοι ειναι εδω εκτος απο εκεινον...Τον μονο που ηθελα να εχω, αυτον μου στερησε η ζωη...
Πως θα μαθω να ζω χωρις εκεινον μετα απο τοσα χρονια, δεν εχω ιδεα...
Αχ βρε Στελακη, πως μας τα εφερε ετσι η ζωη...εμεις οι δυο χώρια;;;; Απλα απιστευτο...
Πως θα μαθω να ζω χωρις εκεινον μετα απο τοσα χρονια, δεν εχω ιδεα...
Ζώντας... και ξεπερνώντας... φυσικά δεν είναι ούτε εύκολο ούτε απλό... αλλά πρέπει να ζήσεις και να το ξεπεράσεις για σένα και για τα παιδιά σου...
Δεν μπορώ, δεν ξέρω, να σου γράψω κάτι αναλυτικό... απλά αυτό μου βγαίνει...
Ζωντας... Η ζωη οπως την ενιωσα κ βιωσα ειναι να εχεις διπλα σου τον ανθρωπο που αγαπας, να τον φροντιζεις κ να σε φροντιζει, να γελας, να ονειρευεσαι, να χαιρεσαι απλες οικογενειακες στιγμες, να μοιραζεσαι τον πονο και την χαρα με αυτον και γενικα η ζωη για μενα = Στελιος. Αρα ζωη με την εννοια που την ξερω, δεν υπαρχει πλεον.
Πρεπει να μεγαλωσω τα παιδια μου και να τους μαθω τις αξιες που μου εμαθε ο πατερας τους. Για εκεινον που του αξιζει να εχει δυο γιους που θα καμαρωνε και γι αυτα που πρεπει να ειναι υπερηφανα για τον πατερα που εχουν, εστω κι αν δεν θα τον ξανδουν ποτε.
Για μενα δεν εμεινε τιποτα και δεν θελω τιποτα πλεον. Απλα οταν ερθει η ωρα να τον ξαναδω να ειναι υπερηφανος για οτι εκανα...τιποτε αλλο...
Απλως δεν μας τα φερνει η ζωη οπως τα ονειρευομαστε παντα. Και μονο που γραφεις εδω Ρενα ειμαι σιγουρη οτι καπως σε ξαλαφρωνει και καπως σε βοηθαει.... οτι γραφεις καπου τα συναισθηματα σου ειναι καλο, και συνεχισε το :)
Ελπιζω μονο να μην βαραινω εσας, για να ξαλαφρωσω εγω...
Δεν μας βαραινεις καθολου, απλως να ξερεις τουλαχιστον απο εμενα, οτι χρειαστεις μπορεις να μιλησεις... εστω και χαζομαρες. Αλλα μιλα μη τα κρατας μεσα σου.
Σε ευχαριστω...αν αρχισω να βγαζω ολα αυτα που εχω μεσα μου σιγουρα θα σας μαυρισω, αλλα ειναι καλο που νιωθω οτι μπορω να βγαλω εστω λιγο ...
Ρένα,
αυτό που περνάς δεν είναι τόσο απλό ώστε να το ξεπεράσεις μιλώντας σε ένα φόρουμ για τεχνικούς, ούτε σε άλλο φόρουμ.
Μπορεί να κάνουμε λάθος, μπορεί να σε οδηγήσουμε αλλού.
Πήγαινε σε κάποιο ειδικό.
Μην το αφήνεις.
Να μάθεις να χαίρεσαι τα παιδιά σου και τη ζωή μπροστά σου. Είναι μικρή η ριμάδα.
Να ξέρεις πως εμείς θα είμαστε εδώ και συμπάσχουμε (όσο γίνεται) σαν φίλοι σου.
Πάντως μπορώ να πω ότι η μανούλαμας που είχε αυτή την αξιέπαινη ιδέα αυτού του θέματος μας έφερε πιο κοντά.
Αισθανόμαστε πως το φόρουμ αυτό είναι φτιαγμένο από εμάς.
Ευχαριστούμε μανούλαμας.
Πάντως μπορώ να πω ότι η μανούλαμας που είχε αυτή την αξιέπαινη ιδέα αυτού του θέματος μας έφερε πιο κοντά.Αισθανόμαστε πως το φόρουμ αυτό είναι φτιαγμένο από εμάς.Ευχαριστούμε μανούλαμας.Θα συμφωνήσω. Και αν κάποιος θεωρεί ότι τον βαραίνει να διαβάζει αυτό το θέμα, δεν πειράζει, έχει τόσα άλλα θέματα το φόρουμ.
Και εγω θα συμφωνησω για το ωραιο θεμα που ανοιχτηκε απο την manoulamas.
Αλλα θελω να πω και κατι αλλο, εκτος απο τεχνολογικο φορουμ με διαφορα σχετικα θεματα, ειμαστε και ανθρωποι με διαφορα προβληματα ο καθενας μας. Και τετοια θεματα μας φερνουν πιο κοντα, και μου αρεσει που υπαρχουν ανθρωποι που παραδεχονται τα προβληματα τους και δεν ειμαστε ολοι τελειοι σε αυτο τον κοσμο....
Εχετε δικιο και γι αυτο απο την πρωτη μερα που εφυγε οΣτελιος μου συμβουλευομαι ψυχοθεραπευτρια γιατι ηξερα οτι δεν μπορω να το αντιμετωπισω. Ειναι θεμα χαρακτηρα, εγω παντα εκλαιγα και στεναχωριομουν πολυ στο ακουσμα καποιου θανατου ακομα και αν δεν τον ηξερα τον ανθρωπο. Ενα χρονο στο νοσοκομειο εβλεπα καθημερινα ανθρωπους να πεθαινουν κ αρρωσταινα κι ας τους ειχα μιλησει εστω κ μια φορα...Πως να αντεξω τωρα τον χαμο του δικου μου ανθρωπου; Η αληθεια ειναι οτι και η γιατρος αυτη κρινει οτι ειναι πολυ νωρις ακομα για να δω βελτιωση, οπως επισης κρινει οτι ειμαι δυσκολη περιπτωση λογω της ιδιαιτερης σχεσης που ειχαμε με τον Στελιο μου...Μου εχει δωσει καποια χαπια για να μην παθαινω κρισεις κ αναρωτιεμαι πως θα ημουν αν δεν επαιρνα αυτα τα χαπια...
Ακουγομαι σαν ψυχοπαθης τωρα που τα λεω, αλλα δεν ειχα ποτε ψυχολογικα προβληματα κ γενικοτερα προβληματα στη ζωη μου...Απλα ημουν ανεκαθεν ερωτευμενη και τρισευτυχισμενη με τον Στελιο μου και τωρα ... χανομαι... Αν ηταν εδω δεν θα ειχα αναγκη γιατρους κ φαρμακευτικες αγωγες...ολα θα συνεχιζαν να ειναι τελεια...
Δεν ακουγεσαι καθολου ψυχοπαθης, δεν ειναι κακο να επισκεφτομαστε καποιον ειδικο οταν εχουμε ενα προβλημα. Το κακο θα ηταν να το διαχειριζοσουν ολομοναχη... ισα ισα σκεψου οτι μια ωρα στον ειδικο ειναι ολη δικια σου να του πεις τα προβληματα σου, να του ανοιξεις την καρδια σου και να σε συμβουλεψει αναλογως. Αλλα να πηγαινεις στις επισκεψεις σου και να μη τις αμελησεις, και να μη περιμενεις θαυματα απο την αρχη.
Το κακο με τα χαπια, ειναι οτι στην αρχη σε κανουν να νοιωθεις πολυ ασχημα, ειναι μεσα στις ανεπιθυμητες αντιδρασεις που εχουν, και μερικες φορες μπορεις να κανεις και μαυρες σκεψεις. Αλλα αυτα θα ειναι τον πρωτο καιρο μεχρι να συνηθισει ο οργανισμος.
Το ξερω επειδη και εγω ειχα παει σε καποιον ειδικο και μου ειχε συστησει αντικαθλιπτικα και αγχωλυτικα.
Μαυρες σκεψεις εκανα και πριν τα παρω...νομιζω οτι με βοηθουν να μην τις υλοποιησω...
Ερχεται η γιατρος σπιτι μου γιατι ακομα δεν θελω να πηγαινω πουθενα περα απο το μνημα που καθομαι ενα διωρο την ωρα που κοιμουνται τα παιδια μου...Ακομα δεν μπορω να οδηγησω...τι λεω...ουτε να μπω στο αυτοκινητο...οσες φορες παω, καθομαι και κλαιω, βλεποντας τα πραγματα του...
Μαυρες σκεψεις εκανα και πριν τα παρω...νομιζω οτι με βοηθουν να μην τις υλοποιησω...
Ερχεται η γιατρος σπιτι μου γιατι ακομα δεν θελω να πηγαινω πουθενα περα απο το μνημα που καθομαι ενα διωρο την ωρα που κοιμουνται τα παιδια μου...Ακομα δεν μπορω να οδηγησω...τι λεω...ουτε να μπω στο αυτοκινητο...οσες φορες παω, καθομαι και κλαιω, βλεποντας τα πραγματα του...Μερικές σκέψεις για τις μαύρες σκέψεις.
1. Όποιος νομίζει πως αυτός που υλοποιεί μαύρες σκέψεις είναι δειλός, απλά δεν έχει ιδέα. Για να φτάσεις από την θεωρία στην πράξη θέλει απίστευτο κουράγιο.
2. Ο χρόνος δεν απαλύνει τον πόνο. Όποιος το λέει, δεν έχει ζήσει τόσο τραυματικές εμπειρίες. Ο χρόνος απλά μας βοηθάει να "κοροϊδεύουμε" τον πόνο, να θωρακίζουμε την καθημερινότητά μας.
3. Ενώ αυτός που υλοποιεί την μαύρη πράξη είναι στιγμιαία απίστευτα "γενναίος" και τα βάσανά του τελειώνουν, η πράξη του είναι αφετηρία για βάσανα στους γύρω του! Δεν πιστεύω να υπάρχει ούτε ένα άτομο έστω και με μικρή σχέση με έναν αυτόχειρα (γι αυτό μιλάμε αν δεν το καταλάβατε) που να μην έχει σκεφτεί "γμτ, ίσως αν έλεγα το Χ, αν έκανα το Υ τα πράγματα να εξελίσσονταν διαφορετικά".
Άρα μια πράξη ατομικής & στιγμιαίας "γενναιότητας" μεταφράζεται σε συλλογική & συνεχή οδύνη αγαπημένων προσώπων. Αν υπάρχουν εξαρτημένα άτομα (π.χ. παιδιά) η προαναφερθείσα πράξη πλέον ξεφεύγει από τα όρια του "ναι, αλλά ΕΓΩ..."
renstel, καταλαβαίνω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για "αυστηρές", "εκλογικευμένες" κουβέντες, όμως ίσως από κάπου πρέπει να... την ακούσεις.
Συμφωνω απολυτα μαζι σου...
Εγω δεν εχω δικαιωμα να σκεφτομαι καν κατι τετοιο γιατι υπαρχουν τα παιδια μας πισω. Τοσα χρονια που δεν ειχαμε παιδια ελεγα οτι αν παθει κατι κ δεν ημουν μαζι του, θα το εκανα...Τωρα τα δεδομενα ειναι αλλιως κ θα ημουν πολυ εγωιστρια για τελειωσω το δικο μου μαρτυριο, να διπλασιο το μαρτυριο των παιδιων μας.
Πιστευω αυτο που λες οτι θελει πολυ κουραγιο για να το κανεις, απλα σε ωρες απελπισιας κανεις πραγματα χωρις να σκεφτεσαι...
Επιπλεον κατι που ισως με εκανε να σκεφτω οτι και τα παιδια μου να μη ειχα δεν θα επρεπε να το κανω ειναι το εξης: Ειδα τον Στελιο μου στον υπνο μου και του ειπα οτι θα ηθελα να κανω κατι να ερθω ΤΩΡΑ να σε βρω...
Μου απαντησε , περα απο το οτι πρεπει να μεινω με τα παιδια, αν εκανα ποτε κατι τετοιο δεν θα ξαναεβρισκα ποτε, γιατι πολυ απλα εγω θα πηγαινα αλλου κ οχι εκει που ειναι εκεινος κ με περιμενει...
Δεν ξερω τι γινεται με τα ονειρα, ειναι αλλο ενα μεγαλο θεμα, απλα με εκανε κ το σκεφτηκα αλλιως. Και παιδια να μην ειχαμε, αυτο μου αλλαξε γνωμη πιστευω απο εκεινη την ωρα...
Εχω χασει φιλο απο αυτοκτονια και το θεωρουσα μεγαλη βλακεια, αλλα οταν ο πονος ειναι αβασταχτος κανεις βλακειες ...
Kάποιος, κάπου, κάποτε είπε "τα όνειρα είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας".
Καλό βράδυ σε όλους.
καλο βραδυ κι σενα...σε ευχαριστω
manoulamou
21-09-09, 20:54
Πολυ καλα εκανες και ζητησες ηδη την βοηθεια ψυχολογου!:oneup:
Θα επρεπε κι εγω να το ειχα κανει απο περυσι πριν ακομη ξεκινησει η δικη μου περιπετεια
αλλά ιδιως μετα, ομως απο δικαιολογιες (http://www.adslgr.com/forum/showthread.php?t=149237&page=30) ενα σωρο... Τωρα ειναι στις αμεσες προτεραιοτητες
να βρω καποιον ει δυνατον πολυ κοντα, για να μην εχω αλλοθι πως ειναι μακρυα...
Ουτε να το σκεφτεσαι πως θα σε θεωρησει καποιος αλλοκοτη ή ψυχοπαθη, ημαρτον δηλαδη!!!
Γραφε όποτε αισθανεσαι την αναγκη να τα πεις.
Δεν ειμαστε ειδικοι ομως τουλαχιστον ετσι θα ξεφορτωνεσαι την πιεση που αισθανεσαι.:)
Εχεις μικρα παιδια που σε χρειαζονται με καθαρο μυαλο κοντα τους.
Eγω αυτο που ηθελα (και ακομα θελω μερικες φορες) ειναι να εχω ενα μερος καπου να γραφω, σκεψεις συναισθηματα εμπειριες, ενα blog ισως που δεν θα το βλεπει κανεις ομως...
Αλλα δεν ειμαι τοσο καλη στον γραπτο λογο, δεν μπορω να αποτυπωσω με λεξεις αυτα που θελω ...
Ειναι ομως ενα ξεσπασμα, και επειδη δεν μπορουσα εκει, ξεσπασα στο τσιγαρο.
manoulamou
21-09-09, 21:15
Απο τοτε που πεθανε ο Δημητρης εχω ξεκινησει επανειλημμενα να κανω ενα blog
όπου αφου γραψω τις δικες μου εμπειριες να μπορει να γραψει και οποιος θελει τις δικες του.
ομως δεν εχω καταληξει σε μορφη που να με καλυπτει.
Οταν ξελασκαρω απ τα γραφειοκρατικα απονερα του θανατου θα το κανω σιγουρα...
:)
manoulamou ειναι καλη πηγη εκτονωσης :)
σιγουρα ειναι ενας τροπος να βγαλουμε εστω λιγα απο αυτα που εχουμε μεσα μας...εγω δεν μπορω να μιλησω γιατι δεν θελω να τους επιβαρυνω πιο πολυ. Οι γονεις μου κ ο αδερφος ειναι πολυ χαλια, νιωθουν οτι εχασαν ενα παιδι γιατι ετσι κι αλλιως εμπαινε σπιτι μας απο τα 13 του και δεν τον ξεχωριζαν απο εμενα... Επιπλεον βλεπουν και το ιδιο τους το παιδι να ειναι χαλια, δεν θελω να τους πω ποσο μα ποσο χαλια ειμαι...το βλεπουν, τι να τους λεω κιολας...για τα παιδια μου, τι να πω...εννοειται οτι δεν μπορω να τους μιλησω... Οι γονεις του κ η αδερφη του παλι...σε εκεινους λεω πιο πολλα γιατι συνεχεια με ρωτανε κ νιωθουν οτι πρεπει να με προσεξουν, οποτε αναγκαστικα τους λεω καποια πραγματα... Οι φιλοι μας...χαμενα τα εχουν και αυτοι...δεν ξερουν τι να μου πουν, δεν ξερουν πως να αντιμετωπισουν το χαμο του καλυτερου τους φιλου...τι να τους πω...γι αυτο προτιμω να πω εδω καποια πραγματα, αλλα και παλι δεν θελω να γινω κουραστικη. Σε ολη μου τη ζωη ειχα μαθει να ανοιγομαι μονο στον Στελιο μου και τωρα μου ειναι πολυ δυσκολο...Θα ηθελα να ηταν εδω να μπορουσα να του πω τον πονο μου και να με παρει μια αγκαλια οπως παντα, να μου πει ε"εγω ειμαι εδω, μη σε νοιαζει τιποτα"...αλλα δεν ειναι εδω και δεν το αντεχω, εγω χωρις εκεινον;;πως γινεται να μην τον ξαναδω;; δεν υπηρχε μερα στην μεχρι τωρα ζωη μου, να ειμασταν χωριστα...δεν ξερω τι να κανω, ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ!!!!
Ρένα,
Η περίπτωσή σου είναι ιδιάζουσα.
Είχες μια ζωή δίπλα του και έχεις μεγαλώσει συναισθηματικά μαζί του. Τώρα πρέπει να βιώσεις την εφηβεία σου μαζί με την απώλειά του και το μεγάλωμα των παιδιών σας.
Σκληρό, αλλά πρέπει να καταλάβεις πως δεν θα είναι πια κοντά σου να σε βοηθάει και θα πρέπει μόνη σου να τα καταφέρεις.
Σιγά, σιγά θα βρεις το κουράγιο. Ανοίξου στους δικού σου.
Μην εμμένεις στο παρελθόν, κανείς δεν μπορεί να σου πάρει τα χρόνια που έζησες.
Χαίρομαι που βλέπεις ειδικό. Έτσι θα το ξεπεράσεις συντομότερα.
Σκέψου ότι είμαστε αστρόσκονη και εκεί θα καταλήξουμε.
Η ζωή μας πρέπει να έχει νόημα για τους άλλους.
Βοήθα τους γύρω σου, ασχολήσου με τα κοινά.
Δεν νομιζω πως ειναι και τοσο ιδιαζουσα περιπτωση, οποιαδηποτε γυναικα που αγαπουσε τον ανδρα της ετσι θα εκανε.
Εγω θα σου προτεινα Ρενα αν δεν μπορεις να μιλησεις στους αλλους γιατι ειναι ακομα νωρις να αρχισεις να γραφεις ενα ημερολογιο. Και μονο που θα εχεις καπου να ξεσπασεις ειναι σημαντικο.
Και να περνεις δυναμη απο τα παιδια σου, μια αγκαλια τους, ενα χαμογελο τους, ενα παιχνιδι μαζι τους, ειναι σημαντικα να σου αλλαξουν την ζωη προς το καλυτερο. Γινε δυο φορες δυνατη για αυτα. Σε θελουν κοντα τους, και ειναι η δυναμη σου.
Οταν καποιος εχει παρει τοση αγαπη οση εσυ, μπορεις να δωσεις ακομα περισσοτερη αγαπη. Και να θυμασαι κατι.... Οτι δεν μας σκοτωνει, μας κανει πιο δυνατους.
Ελπιζω να σε βοηθησα λιγο :)
Ακουγομαι σαν ψυχοπαθης τωρα που τα λεω, αλλα δεν ειχα ποτε ψυχολογικα προβληματα κ γενικοτερα προβληματα στη ζωη μου...Αν είσαι εσύ ψυχοπαθής, τότε είμαι και εγώ, που πήγα σε ειδικό για κάποιες φοβίες. Από το να ζητήσεις βοήθεια για να αντιμετωπίσεις κάποιες καταστάσεις, μέχρι την ψυχοπάθεια, μεσολαβεί χάος, οποιοσδήποτε ειδικός το ίδιο θα πει, ίσα ίσα που χρειάζεται μεγάλο θάρρος για να το κάνεις (προσωπικά το απέφευγα για χρόνια). Είμαι και εγώ άτομο που δεν ανοίγεται εύκολα και καταλαβαίνω πως νιώθεις. Ο ψυχολόγος έχει και το καλό της ουδετερότητας, που δεν σε αγχώνει στο τι και πως θα πεις. Δεν ξέρω αν πιστεύω στα όνειρα, αυτό που πιστεύω όμως σίγουρα από αυτά που γράφεις, είναι ότι δεν θα ήθελε με τίποτα να κάνεις μαύρες σκέψεις ;)
Εχετε δικιο σε ολα αυτα που μου λετε, αλλα...εμενα ολα μου φαινονται ματαια...
θα επρεπε να παρω δυναμη απο τα παιδια μου, θα επρεπε να μπορω να χαμογελάσω και να παιξω εστω κ λιγο με αυτα οπως εκανα συνεχεια καποτε...αλλα τωρα, δεν μπορω...δεν ξερω αλλα δεν μπορω γιατι η ελλειψη του Στελιου και ο πονος μου ειναι πολυ μεγαλος...οταν ειμασταν ολοι μαζι, συνεχεια παιζαμε, γελουσαμε καναμε "βλακειες"...ειμασταν και οι τεσσερις παιδια...
τωρα νιωθω μοναξια και τιποτα δεν μπορει να με κανει να χαμογελασω...ουτε τα παιδια μας...
Επισης με τον Στελιο και ασχολουμασταν με τα κοινα και κοσμο βοηθουσαμε και νοημα διναμε στη ζωη των αλλων... Πρεπει να συνεχισω μονη μου, θα μου πεις...
Στα λογια ευκολα φαινονται ολα, οι πραξεις ειναι αδυνατον για μενα, να γινουν...Ναι, εχω μεγαλωσει μαζι του και σωματικα και συναισθηματικα...Και δεν μπορω να δεχτω ακομα οτι πρεπει να συνεχισω μονη μου. Δεν ημουν ποτε μονη μου (χωρις τον Στελιο εννοω) και δεν καταλαβαινω γιατι επρεπε να μαθω πως ειναι μακρια του... Το θεμα ειναι οτι δεν το αντεχω...
Το μελλον θα δειξει φανταζομαι τι θα γινει...
Ευχαριστω παντως που προσπαθειτε να μου δωσετε κουραγιο...
manoulamou
22-09-09, 20:08
Αποψε συμπληρωνονται τρεις μηνες μοναξιας, κενου και θλιψης απεραντης.
Πηγα σημερα για κατι εξετασεις επαναληπτικες/προληπτικες στην κλινικη και δεν αντεχα να βλεπω
τα ιδια προσωπα που βρισκονταν εκει γυρω μας την τελευταια αποφραδα βδομαδα.
Δεν μπορω παραμονες εκλογων παρα να σκεπτομαι το παθος του με τα κοινα, την πολιτικη
δεν μπορω να μην θυμαμαι οτι πηγε σχεδον σηκωτος να ψηφισει στις Ευρωεκλογες
γιατι ετσι επρεπε, γιατι ετσι πρεπει να κανει καθε Πολιτης εαν θελει κατι ν αλλαξει
στο μικρο χωριο που λεγεται Ελλαδα, στη μεγαλη πολη που λεγεται Ευρωπαϊκη Ενωση...
Αχ ρε Μητσο (http://www.kontrastonkairo.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=157&Itemid=2) που εφυγες κι αφησες πισω τη χοντρουλα σου να κοιταει τον αδειο καναπε
το αδειο σπιτι το σκονισμενο αυτοκινητακι σου στο γκαραζ....
Μανούλαμου είσαι τυχερή που είχες κάποιον σαν τον Μήτσο σου.
Σίγουρα όμως είσαι και συ από την ίδια πάστα.
Αλλιώς δεν φτιάχνεται γλυκό.
Αποψε συμπληρωνονται τρεις μηνες μοναξιας, κενου και θλιψης απεραντης.
Νίκη, να μου επιτρέψεις μετά από 2 χρόνια διακριτικής παρακολούθησης αυτού του νήματος να σου γράψω και εγώ δυο λόγια μέσα από την καρδιά μου.
Θαυμάζω την στάση σου και τις αντοχές σου εδώ και τόσο καιρό και πλέον η μόνη "συμβουλή" που έχω να πώ είναι πως πρέπει να κάνεις λίγο κουράγιο ακόμη και να ψάξεις να βρείς το γέλιο σου.
Δεν είναι εύκολο αλλά σκέψου ότι ο Μήτσος σου έφυγε και από μια άποψη ησύχασε από την ταλαιπωρία που είχε υποστεί. Απ' ότι διάβασα για αυτόν, είχε ενδιαφέροντα, ήταν αγαπητός και το κυριώτερο του άρεσε η ζωή, πίσω του έμεινε μια οικογένεια που πρέπει να την κρατήσεις ενωμένη εσύ.
Δεν μπορώ να βλέπω δίπλα στο Nickname σου, την ερώτηση "υπάρχει ακόμη ελπίδα?", με θλίβει απίστευτα γιατί διακρίνω μια παραίτηση, και βέβαια υπάρχει ελπίδα, και ζωή και ευχάριστα πράγματα και γέλιο!.
Απλά είναι νωπή ακόμη η πληγή σου, χρειάζεσε χρόνο, πολύ υποστήριξη αλλά το κυριώτερο θετική σκέψη! βγές έξω, βρές και άλλα ενδιαφέροντα, γέμιζε όλες τις ώρες σου, πρόσφερε εθελοντικά, δούλεψε με παιδιά που χρειάζονται προσοχή και φροντίδα. Δώσε αγάπη και θα την πάρεις πίσω στο πολλαπλάσιο.
Είμαι σίγουρος ότι από ψηλά ο Μήτσος σου θα χαίρεται και αυτός και άλλωστε δεν νομίζω ότι θα του αρέσει να σε βλέπει έτσι "κάτω".
Δεν στα λέω έτσι σαν αερολογίες, εκεί που είσαι, ήμουν, πέρυσι 11 Ιουλίου πέθανε ο πατέρας μου και φέτος 3 Ιουλίου πέθανε η μητέρα μου, ξαφνικά και οι δύο στον ύπνο τους, μέσα σε έναν χρόνο βρέθηκα ορφανός από γονείς και παρόλο που -όπως όλοι μας- θεωρούσα την ύπαρξη των γονεών μου δεδομένη, με τάραξε πολύ. Ξέρεις πόσες ενοχές έχω για πράγματα που δεν τους είπα ή που δεν περνούσα περισσότερο χρόνο μαζί τους?
Εδώ είμαστε για να επικοινωνούμε και για ότι άλλο χρειαστείς.
Πολύ φιλικά, Γιάννης
Πόσο δύσκολα φαίνονται πλέον τα πιο απλά πράγματα στον κόσμο...
Αδειασε ο κόσμος Στελιο μου...
stellakatir
01-10-09, 12:29
Ο πόνος του πένθους ενός δικού σου ανθρώπου είναι τρομερός. Σου εύχομαι δύναμη να το αντιμετωπίσεις. Μπήκα σε αυτό το φόρουμ σε αναζήτηση ψυχολογικής βοήθειας γιατί εγώ έχασα το ένα από τα δύο πολυτιμότερα της ζωής μου, της ύπαρξής μου... το πρώτο μου γιο, το Δημήτρη μου αλλά και την κοπέλα του την οποία αγαπούσα πάρα πολύ. Τους έχασα σε τροχαίο στις 23 Μαϊου. Έχω ανάγκη από βοήθεια και αν κάποιος μπορεί να σε ακούσει και να σε νοιώσει πραγματικά είναι κάποιος που βρίσκεται σε ανάλογη θέση. Στην παρακάτω διεύθυνση, στο βιντεάκι που έφτιαξα, θα γνωρίσετε τα παιδιά μου που χάθηκαν τόσο άδικα.... 20 χρονών ο Δημήτρης τελείωνε το τρίτο έτος του οικονομικού στο ΑΠΘ, 19 χρονών η Αριστούλα πρωτοετής στη Δοιήκηση Κοζάνης.
Δεν έπιναν ποτέ, ο Δημήτρης δεν έτρεχε ποτέ, χάθηκαν σε μια διαδρομή που την έκανε εκατομμύρια φορές, κάτι του βγήκε που τον ανάγκασε να βγεί δεξιά του δρόμου και στην επανάφορά μια λακούβα στάθηκε αφορμή να χαθεί ο έλεγχος του αυτοκινήτου και να βγει στο αντίθετο ρεύμα. Με μόνο 60 χιλιόμετρα αλλά με υπερβολική ταχύτητα αυτού που τους σκότωσε...
Δεν μπορώ να βρω παρηγοριά σε τίποτα, ούτε καν στο άλλο μου παιδί, τουλάχιστο όχι ακόμα....
Αυτό που έχω ανάγκη είναι να μιλάω για αυτούς, να κάνω πράγματα για τα παιδιά μου...να προσεύχομαι...
http://www.youtube.com/watch?v=XxPgBtO-OJc
manoulamou
01-10-09, 14:57
Καλο θα ηταν να συζητησεις με καποιον ειδικο σε τετοια θεματα
γιατι οπως και η δικη μου απωλεια (συζυγος λογω καρκινου) ειναι πολυ τραυματικη εμπειρια.
Ποσο μαλλον οταν προκειται για το παιδι σου, ο,τι φοβαται περισσοτερο καθε γονιος δηλαδη.
ΟΛΑ τα μελη της οικογενειας δεχονται μεγαλο ψυχολογικο βαρος στην περιπτωση αυτη.
:hmm:
Ειλικρινή συλλυπητήρια και από εμένα.
Συμφωνώ 100% με την μανούλαμου.
Ειδικά όταν ο θάνατος έρχεται ξαφνικά, στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις, αλλά σιγά-σιγά σε καίει.
Ως πότε θα έχουμε και άλλους στην άσφαλτο;
Άκουσα στο ραδιόφωνο τον Ιαβέρη που έλεγε ότι πρέπει να γίνει προτεραιότητα της πολιτείας και τα χρήματα που δίνονται για τη γρίπη ( την χαρακτήρισε κρύωμα ) θα έπρεπε να δοθούν εκεί. Οι νεκροί από αυτοκινητιστικά είναι νέοι που δεν έχουν δει τη ζωή τους ακόμα και ενώ γίνεται μεγάλη φασαρία για το τσιγάρο - που σκοτώνει μεγάλης ηλικίας άτομα - για τα αυτοκινητιστικά δεν έχει γίνει τίποτα.
Το αυτοκίνητο ή η μηχανή δεν έπρεπε να οδηγείται από οποιονδήποτε. Είναι φονικό όργανο.
Τι να σου πούμε Στέλλα; Δεν υπάρχουν λόγια που να μετριάσουν τον πόνο σου.
stellakatir τα θερμα μου συλλυπητηρια και απο εμενα. Ειναι μεγαλος ο πονος ενος γονιου να χανει πρωτος το παιδι του.
Μεγαλος πονος και αδικο... ελπιζω ο χρονος να σου μετριασει αυτη την πληγη που εχεις τωρα και να φροντισεις το αλλο σου παιδακι.
Μετά από 3 χρόνια σχέση αναγκάστηκα να χωρίσω. Όταν χωρίζεις επειδή έχει γίνει κάποια μαλακία, είναι πιο εύκολο... όταν όμως χωρίζεις επειδή οι ευθύνες και η πίεση που έχεις διαβρώνουν τη σχέση σου είναι πολύ άσχημο. Το τελευταίο 1 χρόνο, έχοντας βάλει ένα στόχο στη ζωή μου, δυστυχώς η πίεση που δεχόμουν ταλαιπωρούσε τη κοπέλα μου, εξανέμιζε τον ενθουσιασμό και έσβηνε το πάθος... βλέποντας όμως ότι αυτό θα συνεχιζόταν για άλλα 5 χρόνια, ενώ μετά θα είχα στρατό κλπ δεν μπορούσα να την ταλαιπωρήσω άλλο. Ελπίζω να είναι καλά στη ζωή της.
Πραγματικά νιώθω τελείως σκατά, αλλά όφειλα να το κάνω τώρα, όσο την αγαπώ ακόμα... πριν γίνει εγωιστική η σχέση μου και την κατέστρεφα. Άλλωστε δεν θα ήθελα με τίποτα να ξεχάσω αυτά τα χρόνια, οποτε καλύτερα έτσι πριν γινει κάποια μαλακία παρά μετα να αναγκαστώ να κάνω delete. Την αγαπώ ακόμα... χωρίσαμε με ένα φιλί.. αλλά γαμώτι μου δεν μπορούσα να την ταλαιπωρώ άλλο. Ζητώ συγνώμη για το μακροσκελές μήνυμα αλλά δεν με ενδιαφέρει αν θα το διαβάσει κάποιος... απλά ήθελα να το γράψω για να θυμάμαι αυτή τη μέρα.
Καλα εκανες....Αντρικεια πραματα και οχι @@.Καλη δυναμη;)
@ ADSLgr.com All rights reserved.