Επιστροφή στο Forum : Κατάθλιψη
Όπως είπε και ο xolloth αν δεν το έχεις ζήσει είτε ο ίδιος ή αν δεν το έχεις δει σε κάποιον δικό σου δεν το καταλαβαίνεις.
Μα.. ακριβώς επειδή έχω ζήσει κάτι τέτοιο γράφω!
Αλλοιώς δεν θα έγραφα..
Και όχι απλώς έχω ζήσει αλλά και το ξεπέρασα και το ξεπερνάω όποτε έρχεται
Προς τι λοιπόν όλα αυτά;
Όλα αυτά που γράφεις τάχεις ζήσει ή τάχεις δει;
Έχεις πάρει αντικαταθλιπτικά και για πόσο καιρό;
Και τάκοψες;
Ρητορικές οι ερωτήσεις απλά έτσι για να καταλάβω από ποιά θέση μιλάς
Αυτού που τα ξεπέρασε ή αυτού που τα παρατήρησε σαν θεατής;
Γιατί αν είσαι απλός παρατηρητής και όχι εσύ προσωπικά ψυχίατρος ή ψυχολόγος ή πάσχων.. λυπάμαι.
Δεν δίνω βάση σε όσα λές
Έτσι όπως τα λέει η mavro είναι.
Έχω βιώσει τέτοιες καταστάσεις και το μόνο που βοήθησε και είχε αποτέλεσμα ήταν η επίσκεψη σε ψυχίατρο και με φαρμακευτική αγωγή που δεν προκάλεσε εξάρτηση ούτε άλλες παρενέργειες.
Θέλει όμως να μην τα παρατήσεις νομίζοντας οτι έχεις θεραπευθεί. Θα τραβήξει τουλάχιστον 1,5-2 χρόνια και σταδιακή αλλαγή της αγωγής μέχρι την κατάργησή της.
Είναι μία ασθένεια που θεραπεύεται. Θέλει όμως σωστή διάγνωση και καλή θεραπεία.
Καλά θα ήταν διάφορες καταστάσεις να μπορούσαμε να τις ξεπεράσουμε μόνοι μας όμως μερικές φορές αυτό δεν είναι δυνατόν.
Η βοήθεια από ειδικούς είναι μονόδρομος.
Έτσι όπως τα λέει η mavro είναι.
Έχω βιώσει τέτοιες καταστάσεις και το μόνο που βοήθησε και είχε αποτέλεσμα ήταν η επίσκεψη σε ψυχίατρο και με φαρμακευτική αγωγή που δεν προκάλεσε εξάρτηση ούτε άλλες παρενέργειες.
Θέλει όμως να μην τα παρατήσεις νομίζοντας οτι έχεις θεραπευθεί. Θα τραβήξει τουλάχιστον 1,5-2 χρόνια και σταδιακή αλλαγή της αγωγής μέχρι την κατάργησή της.
Είναι μία ασθένεια που θεραπεύεται. Θέλει όμως σωστή διάγνωση και καλή θεραπεία.
Καλά θα ήταν διάφορες καταστάσεις να μπορούσαμε να τις ξεπεράσουμε μόνοι μας όμως μερικές φορές αυτό δεν είναι δυνατόν.
Η βοήθεια από ειδικούς είναι μονόδρομος.
Κανείς δεν αρνήθηκε την βοήθεια από ειδικούς αλλά δεν είναι πάντα μονόδρομος
Εξαρτάται σε ποιό στάδιο βρίσκεται ένας καταθλιπτικός
Δεν είναι άϊντε και πάρε αντικαταθλιπτικά με την μία
Γνώμη μου και εμπειρία μου έχοντας πάρει ΚΑΙ αντικαταθλιπτικά.
Γιατί κατά την δική μου άποψη και εμπειρία το θέμα παλεύεται και χωρίς αντικαταθλιπτικά σε αρκετές περιπτώσεις
Και το ότι δεν βοήθησαν εσένα κάποια πράγματα δεν σημαίνει ότι δεν θα βοηθήσουν - πιθανόν - και κανέναν άλλον. Ούτε βέβαια υποχρεωτικά και θα βοηθήσουν. Πιθανόν ναί πιθανόν όχι.
Μην κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός
Ο ψυχολόγος σε πληροφορώ δεν έχει δει ούτε τα μισά από μένα. Είχα άτομο στο οικογενειακό περιβάλλον να πάσχει. Ήμουν δίπλα.Είδα τα πάντα, τις αλλαγές στη συμπεριφορά, τα νεύρα, το διαρκές κλάμα,το πως σε απομονώνει. Όπως σου είπα έχω τον ψυχίατρο μέσα στο σπίτι. Και πολύ περισσότερη εμπειρία από ότι οι περισσότεροι.
Μπορεί να πάρεις και θεραπεία και να μην σε βοηθήσει. Αν είναι η λάθος θεραπεία. Στις μέρες μας οι γιατροί δεν είναι και καλά κουμάσια όλοι. Πολλές φορές δίνουν ότι να ναι
Κανείς δεν αρνήθηκε την βοήθεια από ειδικούς αλλά δεν είναι πάντα μονόδρομος
Εξαρτάται σε ποιό στάδιο βρίσκεται ένας καταθλιπτικός
Δεν είναι άϊντε και πάρε αντικαταθλιπτικά με την μία
Γνώμη μου και εμπειρία μου έχοντας πάρει ΚΑΙ αντικαταθλιπτικά.
Γιατί κατά την δική μου άποψη και εμπειρία το θέμα παλεύεται και χωρίς αντικαταθλιπτικά σε αρκετές περιπτώσεις
Και το ότι δεν βοήθησαν εσένα κάποια πράγματα δεν σημαίνει ότι δεν θα βοηθήσουν - πιθανόν - και κανέναν άλλον. Ούτε βέβαια υποχρεωτικά και θα βοηθήσουν. Πιθανόν ναί πιθανόν όχι.
Μην κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός
Γιαυτό έγραψα ότι θέλει πρώτα καλή διάγνωση και μετά θεραπεία. Δεν είναι απαραίτητο να ξεκινήσει αμέσως τα φάρμακα όταν δεν κριθεί απαραίτητο. Ποιος θα το κρίνει αυτό?
Δεν αντιλέγω με τα γραφόμενά σου αλλά συμφωνώ.
Νομίζω ότι αυτό που εννοείς εσύ είναι ότι περνάς καταστάσεις θλίψης. Έχει μεγάλη διαφορά από την κατάθλιψη ή μελαγχολία.
Νομίζεις λάθος.
Μιλάμε για κατάθλιψη με οικογενειακό ιστορικό
Τα dumirox τα ξέρεις; Αντικαταθλιπτικά είναι.
Και το ότι είχες στο οικογενεικό σου περιβάλλον περιπτώσεις αυτό δεν σε κάνει ούτε ψυχολόγο, ούτε ψυχίατρο, ούτε πάσχοντα. Με την ίδια λογική όποιος έχει έναν καρδιοπαθή στο σπίτι του είναι και καρδιολόγος. Δεν είναι! πιστεψέ με.
Προς τους αυτοδίδακτους «γιατρούς» του forum :
Μην δίνετε «ελαφρά την καρδία» «ιατρικές» συμβουλές….
Υπάρχουν πολλών ειδών ψυχικές και πνευματικές ασθένειες και «ασθένειες» . Μια απ αυτές είναι και η κατάθλιψη . Επίσης , από αυτές τις «ασθένειες» (όπως π.χ. οι κρίσεις πανικού ,η κατάθλιψη κ.λ.π) υποφέρει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι κυρίως του «ανεπτυγμένου» κόσμου.
Ο ΜΟΝΟΣ που μπορεί να εντοπίσει και να αντιμετωπίσει την ασθένεια είναι ο εξειδικευμένος επιστήμονας που λέγεται ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ . Εκείνος θα αποφασίσει τι πρέπει να κάνει κάποιος και ΑΝ χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή.
Τον Ψυχίατρο ΔΕΝ τον έχουν ανάγκη μόνο οι «τρελοί» .(όπως ηλιθιοδως νομίζουν κάποιοι)
Η μόνη συμβουλή που θα έδινα στην κοπέλα είναι να βρει έναν ψυχίατρο που να αισθανθεί άνετα να του μιλήσει και να νοιώθει μαζί του ευχάριστα .
Μπορείς π.χ. να επιλέξεις αν θα μίλαγες ευκολότερα σε έναν άνδρα ή σε μια γυναίκα , σε έναν νέο ή σε έναν μεγάλο κ.λ.π
Όπως και να έχει το πράγμα , αυτό που αισθάνεσαι και το χαρακτηρίζεις «κατάθλιψη» ,το έχουν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο και υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια πολλοί και επιτυχημένοι επιστημονικοί τρόποι αντιμετώπισης του.
Μην ακούς κανένα «ξερολα» και προσπάθησε να βρεις επιστημονική βοήθεια σύντομα.
Να είσαι καλά
Γιαυτό έγραψα ότι θέλει πρώτα καλή διάγνωση και μετά θεραπεία. Δεν είναι απαραίτητο να ξεκινήσει αμέσως τα φάρμακα όταν δεν κριθεί απαραίτητο. Ποιος θα το κρίνει αυτό?
Δεν αντιλέγω με τα γραφόμενά σου αλλά συμφωνώ.
Ο γιατρός θα το κρίνει σαφώς.
Όχι εγώ ούτε και κανένας άλλος.
Απλά εδώ παραθέτουμε την δική μας εμπειρία απ το θέμα.
Και ο καθένας προσωπικά τι τον βοήθησε.
Και γράφω τι εγώ βρίσκω ότι με βοήθησε και με βοηθάει. Απλό.
........Auto merged post: paroikos πρόσθεσε 5 λεπτά και 49 δευτερόλεπτα αργότερα ........
Προς τους αυτοδίδακτους «γιατρούς» του forum :
Μην δίνετε «ελαφρά την καρδία» «ιατρικές» συμβουλές….
Αν διάβασες το πρώτο πόστ η arial ζήτησε να γράψουμε
αν είχαμε παρόμοιο πρόβλημα και πως το αντιμετωπίσαμε.
Δεν δίνουμε ιατρικές συμβουλές γράφουμε την εμπειρία μας
Το να πείς στον άλλον «πήγαινε σε έναν ψυχίατρο» είναι απλό.
Το ότι κάποιος μπαίνει σε ένα forum και γράφει ένα τέτοιο θέμα εσένα τι σου λέει;
Περιμένει να ακούσει μόνον ένα «πήγαινε σε ψυχίατρο»;
Ή μήπως θέλει να ακούσει και τις γνώμες άλλων ανθρώπων και στην τελική
να επικοινωνήσει το πρόβλημά της με άλλους που είχαν παρόμοιο πρόβλημα;
Γιατί εγώ αυτό καταλαβαίνω διαβάζοντας σε ένα forum ένα τέτοιο θέμα
Το «μην ακούς κανέναν και πήγαινε σε ψυχίατρο» σημαίνει πολύ απλά «κακώς άνοιξες το θέμα»
Μα το θέμα ανοίχτηκε επειδή η δημιουργός του είχε την ανάγκη να επικοινωνήσει, να ακούσει, να συζητήσει...
Αυτό δεν είναι εύκολα αντιληπτό από σένα;
Ο γιατρός θα το κρίνει σαφώς.
Όχι εγώ ούτε και κανένας άλλος.
Απλά εδώ παραθέτουμε την δική μας εμπειρία απ το θέμα.
Και ο καθένας προσωπικά τι τον βοήθησε.
Και γράφω τι εγώ βρίσκω ότι με βοήθησε και με βοηθάει. Απλό.
........Auto merged post: paroikos πρόσθεσε 5 λεπτά και 49 δευτερόλεπτα αργότερα ........
Αν διάβασες το πρώτο πόστ η arial ζήτησε να γράψουμε
αν είχαμε παρόμοιο πρόβλημα και πως το αντιμετωπίσαμε.
Δεν δίνουμε ιατρικές συμβουλές γράφουμε την εμπειρία μας
Το να πείς στον άλλον «πήγαινε σε έναν ψυχίατρο» είναι απλό.
Το ότι κάποιος μπαίνει σε ένα forum και γράφει ένα τέτοιο θέμα εσένα τι σου λέει;
Περιμένει να ακούσει μόνον ένα «πήγαινε σε ψυχίατρο»;
Ή μήπως θέλει να ακούσει και τις γνώμες άλλων ανθρώπων και στην τελική
να επικοινωνήσει το πρόβλημά της με άλλους που είχαν παρόμοιο πρόβλημα;
Γιατί εγώ αυτό καταλαβαίνω διαβάζοντας σε ένα forum ένα τέτοιο θέμα
Το «μην ακούς κανέναν και πήγαινε σε ψυχίατρο» σημαίνει πολύ απλά «κακώς άνοιξες το θέμα»
Μα το θέμα ανοίχτηκε επειδή η δημιουργός του είχε την ανάγκη να επικοινωνήσει, να ακούσει, να συζητήσει...
Αυτό δεν είναι εύκολα αντιληπτό από σένα;
Το να συμβουλεύεις κάποιον που μπορεί να έχει κάποιο μικρό η μεγάλο ΙΑΤΡΙΚΟ πρόβλημα (και η κοπέλα μόνη της είπε ότι έχει κάποιο ιστορικό και κάποια παθολογικά συμπτώματα) ότι :
«ο μόνος γιατρός είναι ο εαυτός σου» ,
«κάνε γυμναστική – κόψε το τσιγάρο και θα είσαι καλύτερα»
«μην παίρνεις φάρμακα» ,
«βρες ένα χόμπι» κ.λ.π.
Παρ όλο που τα γράφουν όλοι με καλή θέληση ΔΕΝ μπορεί να τον βοηθήσει…
Επίσης , το θέμα μπορεί να το διαβάζουν κι άλλοι που έχουν ή νομίζουν ότι έχουν τα ίδια προβλήματα και ψάχνονται για να βοηθηθούν.
Καλό είναι λοιπόν σε θέματα υγείας να είμαστε προσεκτικοί ….
Αυτό είναι εύκολα αντιληπτό από εσένα ;
etsouk2000
23-04-09, 13:23
Όπως είπε και ο xolloth αν δεν το έχεις ζήσει είτε ο ίδιος ή αν δεν το έχεις δει σε κάποιον δικό σου δεν το καταλαβαίνεις. Ο καταθλιπτικός δεν βρίσκει νόημα στη βόλτα που του προτείνετε.Δεν βρίσκει λόγο να πάει.Δεν θέλει να δει φίλους γιατί έχει φτάσει να πιστεύει ότι δεν έχει κανέναν.Δεν ειναι απλά τα πράγματα.Δεν είναι ότι τον πιάνει στεναχώρια.Νιώθει ανήμπορος.Μπορεί να νιώθει ακόμη και απίστευτη κούραση και να θέλει να κοιμάται όλη μέρα.Ή να νιώθει κούραση και να μην κοιμάται καθόλου.Να μην μπορεί να διαβάσει, να δουλέψει, να χάνει την υπομονή του με το παραμικρό και πολλά άλλα.
Εμπειρια απο στενο φιλο μου:
Ενιωθε οτι το σωμα του δεν μπορει να ανταπεξελθει ουτε σε βασικες λειτουργιες οπως το να περπατησει μεχρι το σουπερμαρκετ. Του φαινοταν βουνο. Ενιωθε οτι τα ποδια του ειναι αδυναμα, οτι οι μυες δεν θα λειτουργησουν, οτι τα κοκκαλα και οι μυες του δεν θα μπορεσουν να σηκωσουν το βαρος του σωματος του, οτι δεν θα μπορεσει ουτε να παει απο το κρεβατι ως τον καναπε και απο την κουζινα ως το μπανιο. Μετα ενιωθε οτι οι πνευμονες του δεν εχουν αρκετη δυναμη και οτι δεν διαστελλονται αρκετα ωστε να μπει αρκετο οξυγονο. Καθε μερα η αναπνοη του εμοιαζε ακομα πιο δυσκολη δραστηριοτητα που απαιτουσε πολυ κοπο και προσπαθεια και αγχωνοταν οτι συντομα θα ειναι τοσο δυσκολο το να αναπνευσει που θα πεθανει απο ασφυξια. Κοιμοταν απειρες ωρες κι ομως ενιωθε συνεχεια κουρασμενος σαν να εχει ξενυχτησει. Ευτυχως δεν ειχε περιοριστει η ορεξη του, ομως ετρωγε αρκετα και εντονα με αποτελεσμα να παχαινει, πραγμα που αποδεικνυε οτι δεν τον ενοιαζε καθολου η εξωτερικη του εμφανιση, δηλαδη ειχε παψει εντελως να ενδιαφερεται να ειναι κομψος, σε κανονικο βαρος, ελκυστικος κλπ, ειχε παραμελησει εντελως την εμφανιση του, γιατι εβρισκε εντελως ματαιη καθε τετοια προσπαθεια. Μετα πιστευε οτι το ταβανι του διαμερισματος θα πεσει να τον πλακωσει, ενιωθε συνεχεια να τον πνιγει ο εσωτερικος χωρος αλλα ουτε και εξω ηθελε να βρισκεται, γιατι μονο το κρεβατι του του φαινοταν ως αρκετα ασφαλης χωρος. Φοβοταν να βρισκεται σε πολυκοσμια γιατι πιστευε οτι ο κοσμος θα τον ποδοπατουσε/επνιγε/παρεσερνε κλπ, πιστευε οτι κινδυνευει πολυ απο οτιδηποτε: αμαξια που θα τον πατησουν, γλαστρες απο μπαλκονια που θα πεσουν στο κεφαλι του, πολυελαιους σε σπιτια που δεν ειναι καλα στερεωμενοι και θα πεσουν να τον πλακωσουν, θαλαμοι ασανσερ που θα κοπει το συρματοσχοινο κλπ. Φοβοταν οτι αν μπει σε πλοιο θα βουλιαξει, αν μπει σε αεροπλανο θα πεσει, αν μπει σε τρενο θα εκτροχιαστει κλπ, γενικα ενας τρομερος φοβος και αγχος οτι η ζωη του ειναι τρομερα ευθραυστη και απο στιγμη σε στιγμη θα επελθει το μοιραιο τελος...
Σε εναν τετοιο ανθρωπο, οι νουθεσιες "να βγαινεις, να μιλας με φιλους, να μην παιζεις βιντεοπαιχνιδια, να μην παιρνεις φαρμακα" ειναι αφελεις φαιδροτητες ανιδεων... Κι εγω τετοια ελεγα μεχρι που ειδα με τα ιδια μου τα ματια σε τι αδιεξοδο μπορει να φτασει ο ανθρωπινος εγκεφαλος και οι ηλεκτροχημικες παρεκτροπες του.
Εμπειρια απο στενο φιλο μου:
Ενιωθε οτι το σωμα του δεν μπορει να ανταπεξελθει ουτε σε βασικες λειτουργιες οπως το να περπατησει μεχρι το σουπερμαρκετ. Του φαινοταν βουνο. Ενιωθε οτι τα ποδια του ειναι αδυναμα, οτι οι μυες δεν θα λειτουργησουν, οτι τα κοκκαλα και οι μυες του δεν θα μπορεσουν να σηκωσουν το βαρος του σωματος του, οτι δεν θα μπορεσει ουτε να παει απο το κρεβατι ως τον καναπε και απο την κουζινα ως το μπανιο. Μετα ενιωθε οτι οι πνευμονες του δεν εχουν αρκετη δυναμη και οτι δεν διαστελλονται αρκετα ωστε να μπει αρκετο οξυγονο. Καθε μερα η αναπνοη του εμοιαζε ακομα πιο δυσκολη δραστηριοτητα που απαιτουσε πολυ κοπο και προσπαθεια και αγχωνοταν οτι συντομα θα ειναι τοσο δυσκολο το να αναπνευσει που θα πεθανει απο ασφυξια. Κοιμοταν απειρες ωρες κι ομως ενιωθε συνεχεια κουρασμενος σαν να εχει ξενυχτησει. Ευτυχως δεν ειχε περιοριστει η ορεξη του, ομως ετρωγε αρκετα και εντονα με αποτελεσμα να παχαινει, πραγμα που αποδεικνυε οτι δεν τον ενοιαζε καθολου η εξωτερικη του εμφανιση, δηλαδη ειχε παψει εντελως να ενδιαφερεται να ειναι κομψος, σε κανονικο βαρος, ελκυστικος κλπ, ειχε παραμελησει εντελως την εμφανιση του, γιατι εβρισκε εντελως ματαιη καθε τετοια προσπαθεια. Μετα πιστευε οτι το ταβανι του διαμερισματος θα πεσει να τον πλακωσει, ενιωθε συνεχεια να τον πνιγει ο εσωτερικος χωρος αλλα ουτε και εξω ηθελε να βρισκεται, γιατι μονο το κρεβατι του του φαινοταν ως αρκετα ασφαλης χωρος. Φοβοταν να βρισκεται σε πολυκοσμια γιατι πιστευε οτι ο κοσμος θα τον ποδοπατουσε/επνιγε/παρεσερνε κλπ, πιστευε οτι κινδυνευει πολυ απο οτιδηποτε: αμαξια που θα τον πατησουν, γλαστρες απο μπαλκονια που θα πεσουν στο κεφαλι του, πολυελαιους σε σπιτια που δεν ειναι καλα στερεωμενοι και θα πεσουν να τον πλακωσουν, θαλαμοι ασανσερ που θα κοπει το συρματοσχοινο κλπ. Φοβοταν οτι αν μπει σε πλοιο θα βουλιαξει, αν μπει σε αεροπλανο θα πεσει, αν μπει σε τρενο θα εκτροχιαστει κλπ, γενικα ενας τρομερος φοβος και αγχος οτι η ζωη του ειναι τρομερα ευθραυστη και απο στιγμη σε στιγμη θα επελθει το μοιραιο τελος...
Σε εναν τετοιο ανθρωπο, οι νουθεσιες "να βγαινεις, να μιλας με φιλους, να μην παιζεις βιντεοπαιχνιδια, να μην παιρνεις φαρμακα" ειναι αφελεις φαιδροτητες ανιδεων... Κι εγω τετοια ελεγα μεχρι που ειδα με τα ιδια μου τα ματια σε τι αδιεξοδο μπορει να φτασει ο ανθρωπινος εγκεφαλος και οι ηλεκτροχημικες παρεκτροπες του.
συμφωνω μαζι σου και τονιζω οτι ολα αυτα τα ειχα για 10 χρονια συν του οτι ,η ατιμη η αγοραφοβια και το συναισθημα οτι εαν απομακρυνθεις εστω και 200 μετρα απο το σπιτι σου νομιζεις οτι θα πεθανεις,με ειχαν σκοτωσει γιατι υπηρξα πολυ κοινωνικο ατομο και λογω δουλειας [μουσικος και εμπορος]μουστοιχιζε ακομα πιο πολυ.
δεν ειναι οτι δεν θελεις να βγεις,να εχεις παρεες κ.λ.π.,ειναι οτι δεν μπορεις.
και συμφωνω με τον φιλο παραπανω οτι μονο απο ψυχιατρο θα παρεις υποστηριξη και θεραπεια.
ουτε ψυχολογος,ουτε ψυχαναλυτης μπορουν να σε βοηθησουν.
Ας καταθέσω την αποψή μου για το θέμα.
Υπάρχουν καλοί και κακοί ψυχολόγοι όπως καλοί και κακοί ψυχίατροι. Το επάγγελμα τους είναι πολύ δύσκολο και χρειάζονται άφθονες ώρες soul searching (εσωτερική αναζήτηση) και εμπειρίας πριν αποφανθούν για το παραμικρό. Ολοι περνάνε από τον καναπέ του ψυχαναλυτή μέχρι να γίνουν οι ίδιοι ικανοί. Την ψυχή δεν την κόβεις με το νυστέρι ούτε την ράβεις ούτε της ρίχνεις φάρμακο να γίνει καλά.
Επίσης, κανείς δεν σου δίνει έτοιμες λύσεις στο πιάτο. Απλά σε βοηθούν να βρεις τους δρόμους προς σε αυτές.
Ενας άριστος ψυχολόγος είχε βοηθήσει μιά φίλη μου αλλά "έφυγε" νωρίς από τη ζωή. Η φίλη μου συνέχισε με άλλον αλλά ακατάλληλο με αποτέλεσμα η φίλη μου να "φύγει" τελικά. Ψυχίατροι και ψυχολόγοι απεφάνθησαν εκ του αποτελέσματος.
Με προτροπή της κολλητής μου, όταν είχα κάποτε πρόβλημα απευθύνθηκα σε καλό ψυχίατρο. 'Ακουσε το πρόβλημα μου και μου έγραψε αμέσως αντικαταθλιπτικά. Δεν τα πήρα ποτέ γιατί τα φοβόμουν και ένιωθα ότι κάπου αλλού ήταν η λύση (που τελικά την βρήκα).
Ομως πιστεύω ότι σε περιπτώσεις κατάθλιψης (α) δεν περνάει μόνη της (β) ανάλογα με την περίπτωση χρειάζονται φάρμακα γιατί χειροτερεύει (γ) χρειάζεται χρόνος και υπομονή γιατί βιώματα μιάς ζωής δεν αλλάζουν ούτε με ένα χάπι ούτε με μία συνεδρία στον ειδικό. Τον κατάλληλο ειδικό θα τον ξεχωρίσουμε γιατί θα νιώθουμε ότι μας κάνει καλό και δεν θα μας αποπροσανατολίζει. Μπορεί να πάμε σε 1-2 πριν καταλήξουμε ποιος είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για μας.
Φυσικά όλα όσα ανέφεραν οι περισσότεροι για γυμναστική, hobbies, στόχους και κυρίως φίλους δρούν επικουρικά γιατί όταν είσαι καταθλιπτικός ούτε στο φούρνο για ψωμί δεν πας. Επίσης ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης μπορεί να βοηθήσει η εθελοντική εργασία δίπλα σε άτομα με πολύ σοβαρά προβλήματα. Επαναπροσδιορίζεις τα θέματα σου και τα βλέπεις από άλλη γωνία.
Οπως κατάλαβες δεν σου συστήνω κάποιον ειδικό αλλά σε προτρέπω να δεις οπωσδήποτε κάποιον. Να επιμένεις στην δουλειά που θα κάνεις μαζί του και τα αποτελέσματα μόνο θετικά θα είναι.
Κατι που μου αρεσει ειναι η κουβεντα και ο διαλογος. Δεν θελω να επικεντρωθει μονο σε εμενα και στην περιπτωση μου.
Μου αρεσει να επικοινωνω με τους αλλους, να λεμε τα προβληματα μας μικρα και μεγαλα. Εστω και αν κατι μεγαλο , σε αλλους φαινετε μικρο, ειναι παντα ενα προβλημα.
Ο λογος που ξεθαβω παλι αυτό το θεμα είναι οτι ειμαι σε ένα διλημμα ποια ιατρικη συμβουλη να αναζητησω, συγκεκριμενα να παω σε ψυχιατρο ή ψυχολογο.
Από οσα εχω διαβασει και ακουσει μεχρι τωρα ο ψυχιατρος μπορει να δωσει φαρμακα, ενώ ο ψυχολογος δεν μπορει, είναι ισως πιο συμβουλευτικος. Ο ψυχιατρος αφου μπορει να δωσει φαρμακα είναι ισως για πιο βαριες περιπτωσεις ενώ ο ψυχολογος όχι, ισως βοηθησει μεσω της συζητησης να διαπιστωσεις καποια πραγματα.
Η αφορμη είναι ότι μετα από καποιον καυγα που ειχα εδώ και μερες με την οικογενεια μου, μου ειπαν αυτή η κατασταση δεν μπορει να συνεχιστει και πρεπει να αναζητησω καποιον επαγγελματια. Και καθισα να σκεφτω ότι μπορει να εχουν και δικιο, ότι ολο αυτό ισως είναι πολύ δυσκολο να το καταφερω μονη μου που τοσο καιρο πιστευα.
Ακομα δεν νομιζω ότι μπορει να βοηθησει ο απλος ψυχολογος με μονο τη συζητηση, ισως χρειαζομαι καποια πιο φαρμακευτικη συμβουλη. Η αφορμη είναι οι εντονες μεταπτωσεις που νοιωθω (τη μια στιγμη μπορει να ειμαι μες στην τρελη χαρα και την άλλη στιγμη να πεφτω πολύ ψυχολογικα), εντονη μελαγχολια, ημικρανιες (μαζι με εμετο και υπνηλια).
Ακομα πιστευω στα μικρα βηματα κάθε φορα. Και αυτό ισως είναι το δικο μου μικρο βημα. Συγνωμη αν εγινα κουραστικη, περιμενω ολες σας τις απαντησεις, στο τι να ακολουθησω.
Cris Director
23-05-09, 16:06
Εφόσον εμφανίζεις ψυχοσωματικές καταστάσεις, μόνο στον ψυχίατρο, όχι στον ψυχολόγο.
Δεν σημαίνει ότι θα σου δώσει φάρμακα.
Οι ψυχίατροι δεν δίνουν έυκολα φάρμακα και πόσο μάλλον για τη δική σου απλή περίπτωση, όπως φαίνεται να είναι, με βάση αυτά που αναφέρεις.
Σε συμβουλεύω επίσης, παράλληλα να μιλήσεις σε κάποιον πνευματικό, αν δεν το κάνεις ήδη. Να είσαι σίγουρη ότι θα αισθανθείς άμεσα καλύτερα. Εκτός και αν δεν αισθάνεσαι καλά να το κάνεις, οπότε δεν μπορώ να σε πιέσω για αυτό.
Το σίγουρο είναι πάντως ότι για τα σωματικά προβλήματα που αναφέρεις, ο ψυχίατρος θα απαιτήσει να κάνεις κάποιες εξετάσεις για να αποκλειστεί οποιοδήποτε οργανικό αίτιο.
Και μην κάθεσαι πολλές ώρες μπροστά σε μια οθόνη. Κάνε καμιά βόλτα να πάρεις αέρα.
Ασχολείσαι με κάτι δημιουργικό? Αν όχι, προπάθησε να αναζητήσεις κάτι που θα σε ευχαριστεί και όταν το κάνεις, αλλά και με το αποτέλεσμά του.
εσυ ξερεις πλεον τι να κανεις μετα τις απαντησεις που εχεις παρει απο ολους οσους εχουν περασει απο το σταδιο της καταθλιψης.
καλο θα ηταν να συμβουλευθεις καποιον ειδικο οσο το προβλημα σου ειναι πρωιμο.
εαν υπαρχει προβλημα στις σχεσεις σου με την οικογενεια σου,τοτε θα πρεπει οπωσδηποτε να επισκεφθεις καποιον ειδικο να σε βοηθησει διοτι εαν υπαρχει καταθλιψη και το περιβαλλον δεν βοηθα,τοτε τα πραγματα χειροτερευουν.
μην ξαναλεμε τα ιδια υπαρχει ιαση για το προβλημα σου ειτε με φαρμακευτικη αγωγη ειτε οχι.
εσυ θα βοηθησεις τον εαυτο σου και κανενας αλλος.
Παιδια σας ευχαριστω για τις απαντησεις σας, θα επισκεφτω μαλλον ψυχιατρο γιατι δεν παει αλλο.
Και απο την Πεμπτη μεχρι σημερα ακομα ημικρανια εχω, παει να σπασει και το κεφαλι μου
Cris Director
23-05-09, 19:25
Μόνο μη σου δημιουργηθούν επιπλέον ημικρανίες με την λυπητερή...:p
Φαντάζομαι θα γνωρίζεις το κόστος, ειδικά αν αρχίσεις ψυχανάλυση...
Κάθε συνεδρία και νέος πονοκέφαλος.
Δεν θέλω να σε επηρεάσω, αλλά ο καλύτερος ψυχίατρος είναι οι γονείς μας, άσχετα με το τι κλίμα επικρατεί στη σχέση.
Βεβαίως, αυτά που ανέφερα στο προηγούμενο μήνυμα ισχύουν.
To ξερω εχω παει αλλη μια φορα σε ψυχολογο και ξερω την λυπητερη :p
Aλλα με τη μητερα μου κυριως μιλαω, και δεν θελω να της λεω τα προβληματα μου, στεναχωριετε πιο πολυ απο εμενα.. και στο τελος θα παμε και οι 2 στον ψυχιατρο :p
YΓ : Μια φιλη μου μου εχει πει πως μπορω να κλεισω ραντεβου για ψυχιατρο και μεσω δημοσιου νοσοκομειου, που θα ειναι και πιο φτηνο το κοστος.. αλλα δεν ξερω.. δεν πιστευω πως θα με προσεξουν τοσο.
μην μπλεκετε τον ψυχολογο και τον ψυχαναλυτη με τον ψυχιατρο.
ο ψυχιατρος θα σε δει μια φορα και θα σου δωσει αγωγη.
μετα κανα εξαμηνο εαν θελεις μπορεις να τον ξαναεπισκεφθεις εαν εχεις ακομα προβληματα ειδαλλως συνεχιζεις την αγωγη σου.
τον ψυχολογο η τον ψυχαναλυτη φυσικα και θα τον πληρωνεις συνεχεια μιας και θα σου λεει καθε λιγο και λιγακι οτι πρεπει να συνεχισεις τις συνεδριες.
εαν με ρωτησεις προσωπικα η γνωμη μου ειναι οτι τοσο η ψυχολογια οσο και η ψυχαναλυση,ειναι "τσαμπα" επιστημες.
δεν τους παραδεχομαι σαν επιστημονες και πιστευω οτι ειναι στατιστικολογοι και φυσικα οχι γιατροι[αλλωστε απο οτι ξερω δεν εχουν την δυνατοτητα να γραψουν αγωγη.
ενας ανθρωπος με εμπειριες απο την ζωη,μορφωμενος κοινωνικα ,μπορει να κανει την ιδια δουλεια οσον αφορα τι συμβουλη θα δωσει,γιατι και αυτοι το ιδιο κανουν,συμβουλες δινουν και τιποτα παραπανω.
τα επαγγελματα αυτα αλλωστε αναγνωριστηκαν τα τελευταια χρονια κυριως απο την περαση που ειχαν στην Αμερικη.
μην μπερδευουμε λοιπον τις ειδικοτητες,γιατρος ειναι μονο ο ψυχιατρος.
Aλλα με τη μητερα μου κυριως μιλαω, και δεν θελω να της λεω τα προβληματα μου, στεναχωριετε πιο πολυ απο εμενα.. και στο τελος θα παμε και οι 2 στον ψυχιατρο :p
.
Εμεις οι γονείς ποιο πολυ μπορεί να στεναχωρηθουμε αν δεν μιλανε τα παιδια.
Σαββατο απογευμα ειναι , καλη ιδεα για βολτα με φίλους.
Και αν δεν μπορεί να βρεθεί κανενας .. γιατι οχι βόλτα χωρις φιλους
Cris Director
23-05-09, 19:51
Μην παραπληροφορείς, εφόσον δεν γνωρίζεις.
Μόνο ο ψυχίατρος μπορεί να κάνει ψυχανάλυση.
Ο σωστός ψυχίατρος δεν θα δώσει άμεσα φάρμακα, εφόσον δεν είναι κάτι που χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση με ψυχοφάρμακα.
Μπορεί όμως να δώσει ομοιοπαθητικά φάρμακα σε πρώτη φάση, παράλληλα με τις συνεδρίες.
H δικια μου μητερα ειναι λιγο υπερβολικη, στεναχωριεται με το παραμικρο, ποσο μαλλον αν με δει στεναχωρημενη ή να εχω καποιο προβλημα, κανει τον κοσμο ανω κατω.. και στο τελος καταληγω εγω να την παρηγορω :p
Tωρα για να βγω εξω, ειπα πως με ποναει πολυ το κεφαλι μου εδω και μερες, και μονο εξω δεν μπορω να σκεφτω, ακομα και το φως του ηλιου ή ο θορυβος νιωθω πως μου τρυπανε το κεφαλι :p
εαν το λες για μενα,προφανως δεν εχεις διαβασει απο την αρχη το νημα,οτι εχω περασει 10 χρονια απο την ζωη μου μες στην καταθλιψη και τους γιατρους.
αλλο η ψυχαναλυση και αλλο η ψυχιατρικη,και φυσικα εαν καποιος εχει σπουδασει και εχει ειδικοτητα ψυχιατρου,μπορει εαν θελει να ασχοληθει με την ψυχαναλυση αλλα σαν επιστημες ειναι διαφορετικες.
παλια 2 φορες ειχα παει για ψυχαναλυση η οποια δεν ειναι τιποτα αλλο απο το να διηγηθεις τα βιωματα σου και να βρει τις αιτιες που σε οδογησαν στο προβλημα σου,αλλα φαρμακευτικη αγωγη δεν μου εδωσαν παρα το οτι ειχα προβλημα.
πραγμα που βρηκε την λυση του οταν επισκεφθηκα ψυχιατρο.
τωρα εαν εσυ εισαι ψυχαναλυτης και ξερεις,τοτε παω πασο.
απο οτι γνωριζω ομως η φερμακευτικη αγωγη ειναι δουλεια του ψυχιατρου.
Cris Director
23-05-09, 20:10
http://psi-gr.tripod.com/psychiatrist5.htm
Και πάλι σου λέω ότι είσαι λάθος.
Μόνο ένας ψυχίατρος μπορεί να εφαρμόσει την ψυχανάλυση. Τα υπόλοιπα είναι απλά ερασιτεχνίες.
Έχουμε άμεση επαφή με ψυχίατρους και επιπλέον έχω και φίλο ψυχολόγο. Δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ τέτοιες δικαιολογίες για αυτά που γράφω, αλλά είναι η πραγματικότητα και δεν έχω τόσο διάθεση να γράφω και να εξηγώ.
Το θέμα δεν είναι ποιος έχει άδεια να ασκήσει, αλλά ποιος μπορεί.
Φιλικά...αν και γενικά είμαι λίγο απότομος καμιά φορά...να με συμπαθάς. :oops:
Φαντάζομαι τι έχεις περάσει...
μα τα ιδια λεμε.
το αρθρο που μου συνιστας,αυτα λεει.
Cris Director
23-05-09, 20:19
Τότε ίσως να παρερμήνευσα προηγούμενό σου μήνυμα.
Καλώς τότε.
κανενα προβλημα,αλλωστε οποιος εχει περασει τετοια προβληματα λιγο-πολυ γινεται γιατρος του εαυτου του και προσπαθει απο τις τραυματικες εμπειριες του να επαναπροσδιορισει την ζωη του αλλα και να μεταφερει τις εμπειριες του βοηθωντας εστω και νοητα οποιον αντιμετωπιζει κατι παρομοιο.
το συμπεραςσμα απο ολα οσα εχουν συμβει στην ζωη μου και αφορουν αυτα τα χαμενα χρονια ειναι οτι ολα ειναι στο μυαλο και αφου δεν μπορουμε να κανουμε delete τα ασχημα,ας προσπαθησουμε να τα κατανοησουμε και να τα προσπερασουμε για να σταθουμε παλι στα ποδια μας.
Cris Director
23-05-09, 20:36
Εκτός και αν έχουν δημιουργηθεί σοβαρές ψυχοσωματικές νευρώσεις, που δυσκολεύουν την καθημέρινοτητα.
ακριβως απο αυτο το σταδιο περασα εγω,χρονια κλεισμενος στο σπιτι,χωρις προσωπικη ζωη,κατα καποιο τροπο ζωντανος-νεκρος.
παλεψα πολυ φιλε μου για να επανελθω γιατι δεν φθανουν μονο τα φαρμακα εαν δεν το θελεις και συ.
Cris Director
24-05-09, 11:43
Όσο και να το θέλεις, πολλές φορές η κοινωνία γύρω δε σε αφήνει. Και η κοινωνία φυσικά είμαστε εμείς οι ίδιοι.
@ ADSLgr.com All rights reserved.