Επιστροφή στο Forum : Ελληνική γλώσσα, προβληματισμοί και απόψεις....
Την «ως αναφορά» (= όσον αφορά) φαντάζομαι την ξέρεις από μακρού χρόνου.
Παρεμπιπτόντως, μήπως θα μπορούσες να τεκμηριώσεις την ορθότερη από τις δύο παρακάτω εκδοχές;
α. Όσον αφορά το θέμα...
β. Όσον αφορά στο θέμα...
Γιάννης
Παρατηρούνται πολύ συχνά τα "αφενώς" και "εφόσων".
Δυστυχώς και από ανθρώπους κατά κανόνα ορθογράφους, που σημαίνει ότι δεν πρόκειται για λάθος από απροσεξία, αλλά για παρανόηση γλωσσικής ερμηνείας.
Δεν υπάρχει επίρρημα αφενώς ούτε επίρρημα εφόσων.
Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για συνδυασμό δύο λέξεων.
αφ' ενός, δηλαδή από+ενός, συνώνυμο της εκφράσεως "από τη μιά"
εφ' όσον, δηλαδή επί+όσον
* όποιος απορεί γιατί το από γίνεται αφ' και το επί εφ' θα του το εξηγήσει ο WAntilles. :mrgreen:
Πολύ σωστά.
Μία διόρθωση όμως.
Πλέον σχεδόν όλες αυτές οι λέξεις γράφονται ως μία λέξη.
π.χ.
αφενός
αφετέρου
εξαρχής
υπόψη
καταρχήν
κλπ.
Παρεμπιπτόντως, μήπως θα μπορούσες να τεκμηριώσεις την ορθότερη από τις δύο παρακάτω εκδοχές;
α. Όσον αφορά το θέμα...
β. Όσον αφορά στο θέμα...
Γιάννης
Το σωστό είναι το α. Το β είναι λάθος.
Διότι λέμε:
"Το θέμα αφορά εμένα."
"Το θέμα με αφορά."
Η σύνταξη του ρήματος, είναι "αφορώ κάποιον" και όχι "αφορώ σε κάποιον".
Πολύ σωστά.
Μία διόρθωση όμως.
Πλέον σχεδόν όλες αυτές οι λέξεις γράφονται ως μία λέξη.
π.χ.
αφενός
αφετέρου
εξαρχής
υπόψη
καταρχήν
κλπ.
Πού το λέει αυτό η γραμματική της δημοτικής; Θέλω πλήρη στοιχεία, συγγραφέα, έκδοση, σελίδα, παράγραφο, τρέχουσα τιμή του βιβλίου με ΦΠΑ.
Το "επικεφαλής", του ..."επικεφαλούς" (sic) μου είναι γνωστό δυστυχώς, ακούγεται συχνά και στην τηλεόραση στην γενική (κατά το δημοτικώτερον "του επικεφαλή").
Όπως είπα υπάρχουν πολλά, ας βάζουμε σιγά-σιγά μερικά, μόνον καλό μπορεί να κάνει.
BTW: το RAM σε κάποιο τεύχος του έδινε ένα CD με το πρόγραμμα "Ελληνομάθεια". Πρόκειται για ένα plug-in που μπαίνει στο Word και λειτουργεί κατά τον γνωστό τρόπο, δηλ. επιλέγεις μία λέξη και στη συνέχεια παρουσιάζει σε παράθυρο πώς κλίνεται και τι μέρος του λόγου είναι.
Δεν τολμώ να πω ότι είναι 100% αξιόπιστο κι αυτό γιατί παρουσίασε ως παρατατικό του ενοχλούμαι το ενοχλούμουν, ενοχλούσουν κλπ. Ήθελα νά 'ξερα πού τα βρίσκουν και ποιοί τα γράφουν :evil:
Πάντως, μέσα από αυτό το προγραμματάκι επιβεβαίωσα την απουσία των "εφόσων" αλλά και των "εφόσον"
Πάντως, μέσα από αυτό το προγραμματάκι επιβεβαίωσα την απουσία των "εφόσων" αλλά και των "εφόσον"
Διαφωνεί όμως με την απουσία τους το Μέίζον Ελληνικό Λεξικό [<εφ' όσον] χρον. σύνδ. (Κ εφ' όσον) επί όσο χρονικό διάστημα: εφόσον θα αποφασίσω εγώ | αφού: εφόσον το θέλεις ! ;)
alpha
απάντησε ο Wantilles πριν από μένα για μένα.
Το ρήμα αφορώ συντάσσεται με αιτιατική στην Νέα Ελληνική γλώσσα. Οπότε, όντως, το σωστό είναι «η παρατήσησή μου αφορά το θέμα» και το λάνθασμένο είναι «η παρατήρησή μου αφορά στο θέμα»
Εγκυκλοπαιδικώς, σε παλαιότερα Ελληνικά, απαντάται η έκφραση «αφορώ είς τινα» που σημαίνει προσβλέπω σε κάποιον, προσδοκώ κάτι από κάποιον.
Αυτά ερασιτεχνικώς γιατί δεν έχω λεξικά εδώ απ' όπου γράφω.
Πλέον σχεδόν όλες αυτές οι λέξεις γράφονται ως μία λέξη.
π.χ.
αφενός
αφετέρου
εξαρχής
υπόψη
καταρχήν
κλπ.
Συμφωνω κι εγω. Πολλοι συνδυασμοι εχουν πλεον γινει μια λεξη στη νεοελληνικη, δεν ειναι κατι το τρομερο. Πιο ουσιαστικο νομιζω ειναι το οτι πολλοι δεν τις χρησιμοποιουν καν στον λογο τους, εστω και ετσι. Εξαλλου:twisted: και το "αβγο" εγινε "αυγο" και ο "τρελλος" εχασε το ενα λαμδα. Και αυτο ειναι προβλημα?
Πιο ενδιαφερον βρισκω το επομενο. Μου ειχε κανει εντυπωση οτι ενω μεχρι μια εποχη ολοι χρησιμοποιουσαν το "αφορα το", ξαφνικα ολοι αρχισαν το "αφορα στο". Ολοι ομως.
Τελικα οντως ειναι σωστο το πρωτο? Συμφωνουν και αλλοι σε αυτο που λεει ο ggeorgan?
Πάντως, μέσα από αυτό το προγραμματάκι επιβεβαίωσα την απουσία των "εφόσων" αλλά και των "εφόσον"
"εφόσων" δεν υφίσταται σαν λέξη.
"εφόσον" είναι το σωστό.
Δεν τολμώ να πω ότι είναι 100% αξιόπιστο κι αυτό γιατί παρουσίασε ως παρατατικό του ενοχλούμαι το ενοχλούμουν, ενοχλούσουν κλπ. Ήθελα νά 'ξερα πού τα βρίσκουν και ποιοί τα γράφουν :evil:
1. Γνωρίζεις την κάκιστη γνώμη που έχω για το ΡΑΜ.
2. Το πρόβλημα υπάρχει γενικότερα με τα συνηρημένα ρήματα, ειδικά όταν αυτά είναι στην μέση ή παθητική φωνή.
2 είναι οι βασικοί λόγοι:
α. τα αρχαία συνηρημένα σε -όω-ώ έχουν πλέον γίνει ρήματα όχι συνηρημένα σε -ώνω (π.χ. δηλώνω)
β. από τις άλλες 2 κατηγορίες -έω-ω και -άω-ω κάποια ρήματα στην κλίση τους στα νέα ελληνικά έχουν αλλάξει κατηγορία
π.χ. το μιλώ από ομιλέω-ώ (ομιλείτε) έχει γίνει μιλάω-ώ (μιλώ, μιλάς, μιλά, μιλάμε, μιλάτε, μιλάνε)
Το πρόβλημα αυτό των κλίσεων είναι πολύ εντονότερο στην μέση και παθητική φωνή για τα συνηρημένα ρήματα.
Οι κλίση που διάβασες, για ορισμένα ρήματα ισχύει και είναι καί σωστή καί δόκιμη.
π.χ. για το αποτελούμαι -> αποτελούμουν αποτελούσουν αποτελούταν αποτελούμασταν αποτελούσασταν αποτελούνταν
Πιο ενδιαφερον βρισκω το επομενο. Μου ειχε κανει εντυπωση οτι ενω μεχρι μια εποχη ολοι χρησιμοποιουσαν το "αφορα το", ξαφνικα ολοι αρχισαν το "αφορα στο". Ολοι ομως.
Τελικα οντως ειναι σωστο το πρωτο? Συμφωνουν και αλλοι σε αυτο που λεει ο ggeorgan?
Το 1ο είναι σωστό, και το 2ο είναι λάθος.
Δές τί λέω και στο 2ο μέρος του παρακάτω ποστ:
http://www.adslgr.com/forum/showpost.php?p=229267&postcount=1166
1) Δηλαδή εσύ WAntilles, λες "αποτελούσουν"; Αυτό είναι το ίδιο τεχνητό, όπως και η καθαρεύουσα. Κανείς, απ' όσους γνωρίζω δεν λέει "αποτελούσουν" ή "ενοχλούσουν". Το RAM, παρεμπιπτόντως δεν παίζει ρόλο, απλώς δίδει το πρόγραμμα δωρεάν. Καλό είναι αυτό.
2) Μήπως στο μέλλον θα γράφουμε "απόσους", αντί για "απ' όσους", επειδή θα το υποδεικνύουν κάποια λεξικά; Αυτό δεν είναι γλώσσα, όταν καταργείται η εννοιολογική συνέχεια. Καλύτερα να μιλάμε C++, Delphi, Assembly, ακόμα και Basic.
Tα "εφόσον" και τα "αφενός" δεν τα καταλαβαίνει ο μαθητής. Τι μέρος του λόγου είναι; Έτσι τα γράφει με ω, θεωρώντας ότι πρόκειται για επίρρημα, όπως συμβαίνει πολλές φορές. Δεν καταλαβαίνω γιατί παραβλέπετε το πρόβλημα. Άλλωστε, γιατί είναι πιό δύσκολο να γράφεται "αφ' ενός", είναι πιό κουραστικό;
3) Στο θέμα "αφορά στο", "αφορά το": στην εποχή μου γνωρίζαμε ότι συντάσσεται με αιτιατική, δηλ. "αφορά το πότε θα πάμε σινεμά". Κάποια στιγμή "κυκλοφόρησε" το "αφορά στο πότε θα πάμε σινεμά". Σχεδόν έγινε μόδα το έλεγαν όλοι, όπως γράφει ο mavlok, ακόμη και αυτοί που έκαναν 50 λάθη πριν και άλλα τόσα στη συνέχεια της προτάσεως. Δεδομένου ότι το "στο" είναι "εις το" που ουσιαστικά υποκαθιστά την δοτική, νομίζω ότι δεν πρέπει να συντάσσεται με δοτική. Θέλει ψάξιμο.
Όσον αφορά το ρήμα 'αφορώ' ;) είναι έτσι ακριβώς. Βέβαια το να πει κανείς οτι συντάσσεται με αιτιατική είναι η 'φιλολογική' άποψη πάνω στη γλώσσα (αυτή που μας έμαθαν στο σχολείο δηλαδή, η οποία έχει το μειονέκτημα οτι αναφέρεται σε πάγιους κανόνες πράγμα που μερικές φορές δημιουργεί προβλήματα και δεν είναι πάντα αξιόπιστο γνωσιολογικό εργαλείο), προσωπικά προτιμώ τη γλωσσολογική προσέγγιση (τη μελέτη της γλώσσας ως σύστημα σημείων σε συγχρονικό επίπεδο). Όλα αυτά τα μπερδεμένα για να πώ το εξής απλό:
Θές να βρεις πώς συντάσσεται το αφορώ; Βρες ένα ρήμα με παρόμοια λειτουργία, πχ. ταιριάζω.
Έχουμε λοιπόν 'αυτό το παντελόνι ταιριάζει σε μένα' => 'αυτό το παντελόνι μου ταιριάζει'
Άρα 'αυτό το θέμα αφορά σε μένα' =>'αυτό το θέμα μου αφορά'. Οπότε το λάθος αποδεικνύεται.
Πάντως δε νομίζω οτι το 'αφορώ σε' κυκλοφόρησε έτσι απλά, θυμάμαι ένα καθηγητή στο λύκειο που προσπαθούσε να μας αιτιολογήσει την ορθότητα της χρήσης του εμπρόθετου (της δοτικής δηλ.) αλλά δε θυμάμαι καθόλου την επιχειρηματολογία του (πάνε και πολλά χρόνια βλέπετε...). Θα το ψάξω κι αν βρω κάτι 'θα σας αφήσω να ξέρετε' ;) (για να μιλάμε και σωστά 'ευρωπαϊκά').
Όσον αφορά εμένα λοιπόν, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσες/όσους ασχολήθηκαν με τον προβληματισμό μου.
Γιάννης
χούντα= Ισπανική λέξη για διδακτορικά πολιτεύματα
εμείς οι διδάκτορες του ΕΜΠ αποφασίζομεν και διατάσσομεν όπως στρώσετε τα όμορφα οπίσθιά σας να διαβάσετε κάνα μάθημα να περάσετε την εξεταστική σας χαριτωμένα τσογλανάκια μου.
Μου δημιουργείται η εντύπωση ότι και το «αφορά στον» και το «αφορά τον» είναι σωστά αλλά χρησιμοποιούνται σε διαφορετικές περιπτώσεις, δηλαδή:
σωστό: όσον αφορά στην υπόθεση του φόνου (εμάς για την υπόθεση)
σωστό: όσον αφορά τον Γεωργιού για την υπόθεση του φόνου (τον Γεωργιού την υπόθεση)
λάθος: όσον αφορά τον φόνο (τον φόνο δεν τον αφορά τίποτα! μόνο άτομα μπορούν να τα αφορούν πράγματα, πράγματα δεν μπορούν να τα αφορούν άτομα, εκτός από υπολογιστές, δηλαδή:
σωστό: όσον αφορά τον υπολογιστή, ο χρήστης ήταν πάντα εκεί, γιατί έτσι κατέγραψαν οι αισθητήρες του, αργότερα βέβαια βρήκαμε ότι ο δράστης είχε ξεγελάσει τους αισθητήρες -> AI!)
Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από ermis333
χούντα= Ισπανική λέξη για διδακτορικά πολιτεύματα
εμείς οι διδάκτορες του ΕΜΠ αποφασίζομεν και διατάσσομεν όπως στρώσετε τα όμορφα οπίσθιά σας να διαβάσετε κάνα μάθημα να περάσετε την εξεταστική σας χαριτωμένα τσογλανάκια μου.
* ROTFLMAO *
Μου δημιουργείται η εντύπωση ότι και το «αφορά στον» και το «αφορά τον» είναι σωστά αλλά χρησιμοποιούνται σε διαφορετικές περιπτώσεις, δηλαδή:
σωστό: όσον αφορά στην υπόθεση του φόνου (εμάς για την υπόθεση)
σωστό: όσον αφορά τον Γεωργιού για την υπόθεση του φόνου (τον Γεωργιού την υπόθεση)
λάθος: όσον αφορά τον φόνο (τον φόνο δεν τον αφορά τίποτα! μόνο άτομα μπορούν να τα αφορούν πράγματα, πράγματα δεν μπορούν να τα αφορούν άτομα, εκτός από υπολογιστές, δηλαδή:
σωστό: όσον αφορά τον υπολογιστή, ο χρήστης ήταν πάντα εκεί, γιατί έτσι κατέγραψαν οι αισθητήρες του, αργότερα βέβαια βρήκαμε ότι ο δράστης είχε ξεγελάσει τους αισθητήρες -> AI!)
Το "στον" είναι ΠΑΝΤΑ λάθος.
Η έκφραση "όσον αφορά" σημαίνει "ο,τιδήποτε σχετίζεται με". Το ίδιο σημαίνει και το αντίστοιχο ρήμα. "Αφορώ" σημαίνει "σχετίζομαι με".
Όλα αυτά συντάσσονται ΠΑΝΤΑ με ΑΙΤΙΑΤΙΚΗ.
Η κατάργηση του "ν" στην αιτιατική πτώση του αρσενικού και του ουδετέρου είναι υπεύθυνη για το "ως αναφορά". Όσοι διδάχτηκαν "όσο" αντί για "όσον" δεν κατανοούν ότι πρόκειται για "όσον αφορά" κι έτσι τους φαίνεται ότι είναι "ως αναφορά".
Η έλλειψη του "ν" ευθύνεται για πάρα πολλά ορθογραφικά λάθη και παρανοήσεις. Μία εξ' αυτών είναι το "πιθανόν". Πολλές φορές διαβάζω, π.χ. "πιθανών να αλλάξω υπολογιστή". Λάθος! Δεν πρόκειται για το "ο πιθανών υπολογιστής". Το σωστό, στην προκειμένη περίπτωση, είναι "πιθανόν να αλλάξω υπολογιστή"
Αν ό,τι και να πεις, δηλαδή «όσον αφορά στον» ή «όσον αφορά τον» είναι λάθος για κάποιους, τότε ας χρησιμοποιούμε «αναφορικά με» για να τελειώνει η ιστορία. Εξάλλου το «όσον αφορά» δεν είναι και η πιο δημοτική μορφή της γλώσσας. Πάντως, νομίζω ότι όταν αφορά πρόσωπα ότι είναι «όσον αφορά τον τάδε, η μέθοδος είναι αυτή», όταν αφορά πράγματα ότι είναι «όσον αφορά στην μέθοδο, η διαδικασία είναι αυτή». Εξού και: αναφερόμενος εις την μέθοδο.
Δεν μπορεί να αφορά κάτι την μέθοδο, κάτι αναφέρεται στην μέθοδο.
Κάτι μπορεί να αφορά κάποιον, ο οποίος αναφέρεται σε αυτό.
Παλιά το έγραφα με αιτιατική, αλλά μας είχαν πει στο σχολείο και στο σπίτι μου ότι είναι με δοτική. Αρκετές φορές που το χρησιμοποίηση με αιτιατική «μου την είπαν», οπότε όσον ΜΕ αφορά, αναφορικά με ΤΗΝ χρήση του «όσον αφορά», χρησιμοποιώ αιτιατική για άτομα, δοτική για πράγματα. Κάτι σαν το «δίνω στον Μανώλη την γομολάστιχα» και όχι «δίνω του Μανώλη την γομολάστικα». Όσον αφορά τον Μανώλη για την υπόθεση αλλά όσον αφορά στην υπόθεση του Μανώλη.
Για να μην θέτουμε εαυτούς σε θέση γλωσσολόγων, λεξικογράφων κλπ, άνοιξα λεξικό :
Ο Μπαμπινιώτης ο ίδιος τα έχει κάνει θάλασσα στο συγκεκριμένο λήμμα. Γράφει ότι το ρήμα αφορώ (δεν βρίσκω τα Ελληνικά εισαγωγικά στο MEPIS) ετυμολογείται από την αρχαία, ενώ το λεξικό Lidell-Scott δεν περιέχει την λέξη ! Βέβαια, η λέξη απαντά σε κατοπινότερα εκκλησιαστικά κείμενα (συντεταγμένη με την πρόθεση εις (εισαγωγικά, χασάπη), πράγμα που εξηγεί, ίσως, την καταφορά του Wantilles κατά της συγκεκριμένης συντάξεως).
Το λήμμα στον Μπαμπινιώτη περιέχει και εσωτερική αντίφαση πολύ λεπτή για να την περιγράψω εδώ, αλλά πάντως αντίφαση.
Το συμπέρασμα είναι οτι στο συγκεκριμένο ερώτημα είμαστε όλοι ακόμα Μπαμπινιώτηδες. Γράουμε, δηλαδή, κατά συνείδησιν και ελπίζουμε να μας δικαιώσει η κατοπινή εξέλιξη της γλώσσας.
Αν ό,τι και να πεις, δηλαδή «όσον αφορά στον» ή «όσον αφορά τον» είναι λάθος για κάποιους, τότε ας χρησιμοποιούμε «αναφορικά με» για να τελειώνει η ιστορία.
Αυτό είναι όμως τελικά, που λέμε ότι "φτωχαίνει η γλώσσα" (έχουμε και άλλα εισαγωγικά «τι το θέλετε το Mepis;»). Το ένα καταργείται, το άλλο δεν είμαι σίγουρος πώς το λένε, θα μείνουμε με 500 λέξεις κι εκφράσεις όλες-όλες στο τέλος.
Αν εκφράζεις περιεκτικά αυτό που θες, με λιγότερους όρους και απλούστερες μορφές, προσωπικά δεν το βλέπω ως φτώχεια, αλλά ως βελτίωση. Η μόνη αισθητική που έχω ως προς την γλώσσα είναι αυτή της τεχνικά βέλτιστης μεθόδου για την παρουσιάση νοημάτων. Με ενοχλεί η γλώσσα που προσπαθεί «να μιλήσει» στο θυμικό μου, το θεωρώ χειραγώγηση.
Μου δημιουργείται η εντύπωση ότι και το «αφορά στον» και το «αφορά τον» είναι σωστά αλλά χρησιμοποιούνται σε διαφορετικές περιπτώσεις, δηλαδή:
σωστό: όσον αφορά στην υπόθεση του φόνου (εμάς για την υπόθεση)
σωστό: όσον αφορά τον Γεωργιού για την υπόθεση του φόνου (τον Γεωργιού την υπόθεση)
λάθος: όσον αφορά τον φόνο (τον φόνο δεν τον αφορά τίποτα! μόνο άτομα μπορούν να τα αφορούν πράγματα, πράγματα δεν μπορούν να τα αφορούν άτομα, εκτός από υπολογιστές, δηλαδή:
σωστό: όσον αφορά τον υπολογιστή, ο χρήστης ήταν πάντα εκεί, γιατί έτσι κατέγραψαν οι αισθητήρες του, αργότερα βέβαια βρήκαμε ότι ο δράστης είχε ξεγελάσει τους αισθητήρες -> AI!)
Συμγωνώ μαζί σου πελασγέ, μόνο που θεωρώ σωστή και την τρίτη πρόταση. Ουσιαστικά στα παραγείγματα 1 και 3 έχουμε 2 προτάσεις, έτσι το καταλαβαίνω εγώ δλδ.
Πάντως γνκ η γλώσσα εξελίσσεται και δεν με ενοχλεί αυτό. Δεν θεωρώ οτι φτωχαίνει, ακόμα και αν απλοποιείται. Εξελίσσεται διανύοντας κύκλους/περιόδους και ακμής-παρακμής αλλά και πληθωρικότητας-λιτότητας.
Το λεξιλόγιο του μέσου Έλληνα σήμερα φτωχαίνει δεν θα διαφωνήσω με αυτό. Αλλά γνκ όλα τα πράγματα ακολουθούν κύκλους, σήμερα παρακμάζει αύριο ακμάζει. Και γνκ άμα παρατηρήσετε οποιαδηποτε μορφή τέχνης(γιατί φυσικά ο λόγος ύπαρξης αυτού του θρεντ είναι οτι η γλώσσα είναι και τέχνη) εύκολα θα δούμε τέτοιους κύκλους. Πχ τα ρούχα μας. Από τα δαντελωτά γεμάτα καμπύλες φορέματα του 1800 περάσαμε στα αυστηρά,λιτά, γεμάτα ευθείες γραμμές φορέματα του σήμερα (η ευθεία είναι ότι πιο "ηλίθιο" μπορεί να σχεδιάσει κάποιος(παρεπιπτόντως νομίζω οτι τώρα ήδη ξαναγυρνάμε στις καμπύλες)). Τα αυτοκίνητα πχ. Απο τα τετραγωνισμένα κάρα του χτες στα ζωντανά καμπυλωτά του σήμερα: γωνίες και ευθείες απαγορεύονται. (by the way είναι ένας εύκολος τρόπος να υπολογίσεις την ηλικία ενός αμαξιού).
Δλδ θέλω να επισημάνω ότι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε είναι να είμαστε απολύτοι: ελληνική γλώσσα του σήμερα < ελλ γλώσσ του χτες. (=υποδυέστερη). Μακρυά δλδ από λογικές τύπου Wantiles :D (wan, νο φλειμ φυσικά, νομίζω καταλαβαίνεις τι εννοώ,είσαι λίγο απόλυτος μερικές( :lol:) φορές)
Ο Μπαμπινιώτης ο ίδιος τα έχει κάνει θάλασσα στο συγκεκριμένο λήμμα.
Ο εν λόγω ακατονόμαστος, τα έχει κάνει θάλασσα και σε άλλα λήμματα.
Π.χ. για δές το "βρώμα" (που το έχει λάθος ως "βρόμα").
Ο εν λόγω ακατονόμαστος, τα έχει κάνει θάλασσα και σε άλλα λήμματα.
Π.χ. για δές το "βρώμα" (που το έχει λάθος ως "βρόμα").
Δεν πρόκειται για λάθος. Η πολιτική τους είναι ότι αφού δεν ακούγεται, δεν υπάρχει λόγος να γράφεται. Αυτά που υποστηρίζουν και για το μονοτονικό. Έχω συζητήσει με φιλολόγους της σχολής αυτής και το λέω εγκύρως. Επειδή, όμως, είναι δύσκολο να καταργηθούν όλα με τη μία, το πάνε σιγά-σιγά. Π.χ. υποστηρίζουν ότι όλα τα κύρια ονόματα θα πρέπει να γράφονται χωρίς διπλά σύμφωνα, όπως Πέλα και όχι Πέλλα, όπως το ξέραμε.
Για το "βρόμα" που αναφέρεις, πιθανόν να το έχουν δει κάπου ότι υπάρχει, άρα (λέει ο συλλογισμός τους) είναι σωστό. "Εφ' όσον κάτι υπάρχει, είναι σωστό", μου είπε ένας της παρέας, κάποτε σε συζήτηση σχετική. Τώρα τι, πού, πώς και από ποιόν υπάρχει δεν ενδιαφέρει.
Δεν εννοώ την ορθογραφία.
Δές πώς προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, προβάλλοντας ως ετυμολογία κάτι που δεν στέκει καθόλου.
Για γράψε, γιατί δεν το έχω. Πάντως η ορθογραφία σχετίζεται άμεσα με την ετυμολογία.
Για γράψε, γιατί δεν το έχω. Πάντως η ορθογραφία σχετίζεται άμεσα με την ετυμολογία.
Πρέπει όμως να είσαι σε θέση να αιτιολογήσεις με λογικό ειρμό την ετυμολογία.
Ο ακατονόμαστος, στο παραπάνω λήμμα που λέω λέει ότι δεν γράφεται "βρώμα" αλλά "βρόμα" και δίνει για το "βρόμα" ετυμολογική θεωρία που δεν στέκει καθόλου.
«Το βρώμα σκωλήκων και δυσωδία» = τροφή για σκουλήκια και κακοσμία, το κατάλαβαν «οι πιστοί» σαν βρωμιά και μυρωδιά, οπότε από τροφή έγινε βρωμιά. Επειδή όμως δεν έστεκε ετυμολογικά, κάποιοι σκέφτηκαν να το γράψουν βρομιά, αφού σημαίνει άλλο πράγμα από το βρώμα.
Αυτό που λένε «άντε πάλι βρωμιές τρως» είναι παράλογο, αφού η βρώμα είναι κάτι βρώσιμο.
Ποιά ετυμολογία δίνει σε ρωτάω, WAntilles. Μπορείς να παραθέσεις το κείμενο, εάν δεν είναι μεγάλο;
Η λέξη βρόμα
Ο Χατζιδάκις (1977: 259-260) έχει διευκρινίσει ποια είναι η επιστημονική ετυμολογία της λέξης βρόμα, που ρυθμίζει την ορθογράφησή της με -ο- : «την λέξιν βρόμα παρήγον πολλοί εκ του γνωστού «σκωλήκων βρώμα και δυσωδία». Αλλ' ουδείς ηρώτα, πώς συμβαίνει να σχηματίζηται εξ αυτού το ρήμα βρωμείν, αφού εκ των εις -μα ονομάτων δεν παράγονται ρήματα εις -έω? ή πώς ήτο δυνατόν να παράγωνται εξ αυτού τόσον πλήθος παραγώγων και συνθέτων, αφού αι εκ της εκκλησιαστικής γλώσσης εισαχθείσαι εις την συνήθειαν άλλαι λέξεις [οι άλλες λέξεις που προέρχονται από την εκκλησιαστική γλώσσα και μπήκαν στην καθομιλουμένη] δεν χρησιμεύουσι συνήθως εις παραγωγήν και σύνθεσιν? και το σπουδαιότατον, πώς συμβαίνει να ευρίσκηται η λέξις ήδη προ Χριστού εν τη Π.Δ. και βραδύτερον παρά Φρυνίχω επί της δυσωδίας. Πάντα ταύτα τα απορήματα εξαφανίζονται, όταν γνωσθή ότι ήδη π.Χ. το όνομα ο βρόμος (εκ του βρέμειν) εδήλωσε προς τω ψόφω, κρότω [εκτός από τον θόρυβο, κρότο] και την εκ τινων ψόφων προερχομένην κακήν οσμήν? πρβλ. Ησυχ. βρομήσει, φυσήσει, ψοφήσει και το πασίγνωστον ουχ όμοιος ο ψόφος. Ότι δε ρήμα τι δύναται προς τη κυρία σημασία [εκτός από τη βασική σημασία] να δηλώση και την ευθύς μετά την πρώτην συνήθη επομένην, δήλον εκ τε άλλων πολλών και εκ του πίπτειν εν τη μάχη δηλούντος ου μόνον την πτώσιν αλλά και τον επερχόμενον θάνατον? πρβλ. και ψοφείν = κροτείν, πίπτειν μετά κρότου (επί των υποζυγίων), αποθνήσκειν. Όμοιον τω ψοφείν είναι το ομ. δουπείν, τω δε βρομείν (= κροτείν και έπειτα όζειν) είναι το εν Κεφαλληνία κρούειν ομοίως επί του πέρδεσθαι» – για τη λ. βρόμα, βλ. και το Α΄, 1.1.2. Ως προς τη λέξη βρόμα, η Ά. Τζ. στην Ελληνική Αγωγή επανέλαβε τις εμπειρικές απόψεις που είχε εκφράσει την πρώτη φορά από τις στήλες του Βήματος, για να υποστηρίξει τη γραφή με -ω-. Αφενός, εμφάνισε ως πιθανή την προέλευση του (η) βρόμα από το εκκλησιαστικό «βρώμα και δυσωδία»? αφετέρου, παρέθεσε διάφορες σημασίες της λέξης (το) βρώμα από το λεξικό του Δημητράκου («τεμάχιον κρέατος που έχει προσαρτηθή σε παγίδα ζώων», «καρκινώδης πληγή», «διάβρωσις οδόντων»), που αποδεικνύουν τάχα «τη δυσώδη έννοια του όρου βρώμα». Τα όσα αναφέρει ο Χατζιδάκις στο παραπάνω χωρίο για την ετυμολογία της λ. βρόμα αναιρούν, βεβαίως, τα επιχειρήματα που προέβαλε η Ά. Τζ. στα δύο κείμενά της. Στα προαναφερθέντα επιστημονικά στοιχεία ας προστεθούν και τα ακόλουθα (Χατζιδάκις 1915 β:59), που αντικρούουν την ετυμολογική σύνδεση του θηλ. βρόμα με το ουδ. βρώμα (< βιβρώσκω «τρώγω»): «τα βρώσιμα [τα φαγώσιμα] δύνανται μεν αληθώς να σαπώσιν, όπως λ.χ. ο σίτος κ.τ.λ. εν ταις αποθήκαις και έπειτα να καταστώσι κάκοσμα? αλλά τούτο δεν είναι των συνήθων φαινομένων, όπως λ.χ. τα κενέβρεια [τα πτώματα ζώων], τα αποκρίματα [οι εκκρίσεις] και οι τούτων συχνότεροι αποματαϊσμοί [τα δύσοσμα αέρια]. Τα εδώδιμα [τα φαγώσιμα] οι άνθρωποι εσθίομεν [τρώμε], σπανίως δε καταλείπομεν αυτά να φθαρώσι και σαπώσι και έτι σπανιώτερον να καταστώσι δυσώδη. Δήλον άρα ότι δεν είναι πιθανόν ότι δια της λέξεως της δηλούσης τα βρώματα εδηλώθη και η έννοια της δυσωδίας». Ένα ακόμη επιχείρημα που επικαλέστηκε η φιλόλογος, για να υποστηρίξει ότι η λέξη βρόμα δεν συνδέεται με το αρχ. βρόμος «κρότος, δυσοσμία», είναι ότι «η μεγαλοπρεπής λέξις βρόμος που σημαίνει τη βροντή του Διός, τον θόρυβο των στοιχείων της φύσεως και της μάχης» δεν μπορεί να «κατέληξε στο βρομώ με την έννοια του …πέρδομαι». Ωστόσο, ακόμη και μια λέξη με «μεγαλοπρεπή» (κατά τη φιλόλογο) σημασία («θορυβώ») μπορεί να δηλώσει και μια δεύτερη («μυρίζω άσχημα»), αφού υποστεί σημασιολογική μεταβολή. Η αλλαγή στη σημασία της συγκεκριμένης λέξης οφείλεται στο γεγονός ότι (ΛΝΕΓ, λ. βρομώ ) «ορισμένοι χαρακτηριστικοί κρότοι ακολουθούνται από δυσοσμία». Ανάλογη, άλλωστε, σημασιολογική εξέλιξη με αυτήν του βρομείν εμφανίζει το κεφαλληνιακό κρούειν: δηλ. και αυτό δήλωσε αρχικά τον κρότο και, εν συνεχεία, τη δυσάρεστη οσμή. Επίσης, η φιλόλογος, στα πλαίσια της προσπάθειάς της να αναιρέσει τα προαναφερθέντα επιχειρήματα για τη γραφή (η) βρόμα με -ο-, αντέκρουσε μια άποψη που δεν διατύπωσε κανείς: ότι δηλ. «η τυχόν γραφή με ωμέγα, (το) βρώμα, θα έδινε οπωσδήποτε ρηματικό τύπο βρωματίζω […]», δηλ. τύπο ρήματος με κατάληξη -ίζω. Μα, ο Χατζιδάκις δεν υποστήριξε ότι τα σε -μα ονόματα δίνουν απαραιτήτως ρήματα σε -ίζω, αλλά απλώς ότι δεν μπορούν να δώσουν ρηματικούς τύπους σε -έω, όπως το βρομώ (η ανωτέρω φράση, που παρέθεσε σε εισαγωγικά η Ά. Τζ., στην πραγματικότητα δεν ανήκει σε κανέναν). Η φιλόλογος, ακολούθως, ανέφερε ως αντεπιχείρημα ότι το σώμα δίνει σωματόω, δηλ. ρήμα σε -όω. Ο Χατζιδάκις (1977: 555-559), όμως, έχει ήδη διδάξει ότι τα ουδέτερα σε -μα μπορούν να δώσουν ρηματικούς τύπους όχι μόνο σε -ίζω (π.χ. αρωματίζω < άρωμα), αλλά και σε -αίνω (π.χ. σημαίνω < σήμα), σε -άζω (π.χ. πτωμάζω < πτώμα), σε -εύω (π.χ. πραγματεύομαι < πράγμα), σε -όω (π.χ. σωματόω < σώμα) και σε -σσω (π.χ. αιμάσσω < αίμα). Ποτέ, όμως, σε -έω! Αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Άρα, το ρ. βρομέω,-ώ είναι αδύνατον να παράγεται από το ουδέτερο βρώμα,-ατος και, ως εκ τούτου, είναι λάθος να γράφεται με ωμέγα? επίσης, εφόσον το θηλ. βρόμα παράγεται υποχωρητικώς από το βρομώ, πρέπει και αυτό να γράφεται με -ο- –ας σημειωθεί εδώ ότι υποχωρητική παραγωγή (back formation / inverse derivation) ονομάζεται η αντίστροφη από το κανονικό δημιουργία μιας λέξης, δηλ. ο σχηματισμός ενός ονόματος από ένα ρήμα (ΛΝΕΓ, λ. υποχωρητικός)? ο όρος αυτός συνήθως σημαίνει τη δημιουργία μιας βραχύτερης λέξης από άλλη, μακρότερη (Σακελλαριάδης 1997:74). Παραδείγματα αποτελούν οι σχηματισμοί: των αρρώστια, ζήλια, περηφάνια, φτώχια κατά το σχήμα άρρωστος- αρρωσταίνω- αρρώστια, ζηλεύω- ζήλια, περήφανος- περηφανεύομαι- περηφάνια, φτωχός- φτωχαίνω- φτώχια αντίστοιχα (ΛΝΕΓ, λ. -ια, αρρώστια, ζήλια, περηφάνια, φτώχια, Χατζιδάκις 1905: 76-77, 1915 α: 163-164)? επίσης, του γέλιο από το γελώ (Χατζιδάκις 1907: 66, 1915 α: 164, 1934: 215, 315). Ένα ακόμη στοιχείο που παρέθεσε η Ά. Τζ. είναι η φράση «αναπνοάς βρωμώδεις» του γεωγράφου Στράβωνα (65 π.Χ.- 23 μ.Χ.), όπου το επίθετο είναι γραμμένο με -ω-. Ούτε αυτό, όμως, αποδεικνύει ότι το θηλ. βρόμα πρέπει να γράφεται με -ω-! Ο Χατζιδάκις έχει επισημάνει επανειλημμένως (1905: 638- 639, 1915 β: 53- 56, 1934: 441- 442, 1977: 142) ότι τεκμήριο για την επιστημονική ορθογραφία μιας λέξης δεν μπορεί να αποτελέσει η γραφή της στους μεταγενέστερους και μεσαιωνικούς χρόνους, τότε δηλ. που η προφορά της Ελληνικής είχε διαφοροποιηθεί από την αντίστοιχη της Aρχαίας (π.χ. τα -ι-, -η- < κ.λπ. αντιπροσώπευαν πλέον τον φθόγγο [ι], τα -αι- και -ε- τον [ε], η διάκριση μακρών-βραχέων φωνηέντων και διπλών-απλών συμφώνων είχε εκλείψει κ.λπ.)? για παράδειγμα, η τάση των μεταγενέστερων, μεσαιωνικών και νεότερων Ελλήνων να γράφουν φιλονεικία (αντί του ορθού φιλονικία, που βασίζεται στο νίκη), βρώμα (αντί βρόμα, < βρομώ < βρόμος < βρέμω), σπήτι (αντί σπίτι, < οσπίτιον < λατ. hospitium), καλλίτερος (αντί καλύτερος, αναλογικά προς τα παχύτερος, πλατύτερος κ.ά.) κ.λπ. αντανακλά απλώς τις εσφαλμένες αντιλήψεις που είχαν σχετικά με την ετυμολογία των συγκεκριμένων λέξεων και δεν μπορεί να ρυθμίσει τη σημερινή γραφή τους, η οποία πρέπει να ακολουθεί τα διδάγματα της γλωσσικής επιστήμης. Κατά τον Χατζιδάκι (1915 β: 55- 56), «δήλον ότι προκειμένου περί των λέξεων βρόμος, βρομείν, βρόμα μόνα εκείνα τα μαρτύρια θα είναι ημίν ισχυρά όσα ανήκουσι τοις προ της συγχύσεως του -ω- και -ο- χρόνοις, τα δε άλλα ουχί. Και παλαιά τοιαύτα μαρτύρια ευτυχώς υπάρχουσι τα τρία της Π.Δ. [έκδ. του Tischendorf (τόμ. Β΄, σ. 6, 160 και 236)] […] γεγραμμένα δια του -ο- […]. Ώστε η παλαιοτέρα, η προ της συγχύσεως των μακρών και βραχέων φωνηέντων, παράδοσις βοά υπέρ του -ο-! Και η μετά ταύτα δε παρέχει αναμίξ -ο- και -ω- επί πολύ, μόλις δε μετά αιώνας φαίνεται κατισχύσασα η δια του -ω- γραφή. Και ο λεξικογράφος δε Ησύχιος έχει το τε όνομα « βρόμος… και οσμή», και την μετοχήν «βρομέον? οζόμενον», και τον ρηματικόν τύπον «βρομήσει? φυσήσει, ψοφήσει», πάντα δια του -ο- γεγραμμένα […]. Μετά την επελθούσαν δε μετά ταύτα φωνητικήν εξίσωσιν του -ο- και -ω- ηδύνατο βεβαίως και ο Φρύνιχος [ο λεξικογράφος του 2ου αι. μ.Χ.] και έτι μάλλον ο Αρκάδιος και ο Κύριλλος και ο Πρόδρομος και απαξάπαντες να γράφωσι δια του -ω- και οι Ρωμαίοι το bromus, όθεν το bromosus, δια του o, αλλ'ημείς δεν θα παραπλανηθώμεν υπό της γραφής και μαρτυρίας αυτών».
Aπό ένα site που συμπαθώ ιδιαιτέρως http://abnet.agrino.org/ (πιθανόν και η πηγή του πελασγου :)
-σορρυ και για το μεγάλο quote
Η σωστή ετυμολογία της λέξης βρώμα και όχι βρόμα είναι ακριβώς αυτή που λέει αμέσως παραπάνω ο Pelasgian.
Από το βρώση = φάγωμα.
Και επειδή ήταν δίπλα στο δυσωδία στην Κ.Δ. το νόμισαν ότι είναι συνώνυμο και από τότε έμεινε.
Ο ακατονόμαστος λέει ότι:
Η λέξη είναι βρόμα και όχι βρώμα, και βγαίνει από το αρχαίο "βρομώ" που σημαίνει κάνω κρότο - θόρυβο.
Δέχομαι ότι η λέξη "βρόμα" βγαίνει από το βρομώ -> κάνω θόρυβο.
Αλλά ο ακατονόμαστος πουθενά δεν αναφέρει:
α. Πώς από το κάνω θόρυβο κατάντησε να έχει τη σημερινή σημασία του dirt - dirty
β. Ή αλλιώς, πώς και γιατί οι λέξεις βρόμα και βρώμα είναι το ίδιο
γ. Ή αλλιώς πώς και γιατί άλλαξε το αρχαίο "ο" και έγινε "ω"
δ. Γιατί δεν ισχύει η ετυμολογία που λέει παραπάνω ο Pelasgian και με την οποία συμφωνώ και εγώ
Την σωστή ετυμολογία που δίνει ο Pelasgian δίνει και το αξιόπιστο ετυμολογικό λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη.
Αφότου λοιπόν έχω δει αυτά και άλλα πολλά τέτοια στο λεξικό του ακατονόμαστου, έχω πάψει προ πολλού να το θεωρώ αξιόπιστη γλωσσολογική πηγή.
Απλά το αγνοώ μονίμως.
Κάτι άλλο. Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί πολλοί Χατζηδάκηδες γράφονται στο Χατζηδάκις με γιώτα???
Ο ακατονόμαστος λέει ότι:
Η λέξη είναι βρόμα και όχι βρώμα, και βγαίνει από το αρχαίο "βρομώ" που σημαίνει κάνω κρότο - θόρυβο.
Δέχομαι ότι η λέξη "βρόμα" βγαίνει από το βρομώ -> κάνω θόρυβο.
Αλλά ο ακατονόμαστος πουθενά δεν αναφέρει:
α. Πώς από το κάνω θόρυβο κατάντησε να έχει τη σημερινή σημασία του dirt - dirty
Είχε κατά νού τα σύγχρονα δίχρονα μηχανάκια :mrgreen:
Τέτοιο θόρυβο και καυσαέρια ούτε νταλίκες δεν βγάζουν.
Ελπίζω να τα απαγορεύσουν κάποια στιγμή, γιατί αυτά με ξυπνάν το βράδυ.
υ.γ. σκέψου και το «βρωμόγκαζος», δηλαδή εξάτμιση που κάνει θόρυβο ή που βγάζει πολλά καυσαέρια;
Κάτι άλλο. Μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί πολλοί Χατζηδάκηδες γράφονται στο Χατζηδάκις με γιώτα???
Γιατί στα κύρια ονόματα δεν υπάρχουν κανόνες.
Έκαστος/η έχει το δικαίωμα να γράφει το όνομά του όπως του/της καπνίσει.
Δυστυχώς τις περισσότερες φορές την Ιστορία την γράφουν η Πολιτική, οι Σκοπιμότητες και τα Συμφέροντα. Λίγοι είναι εκείνοι που σαν τον Θουκιδίδη θεωρούν την Ιστορία λειτούργημα.
Σκαρλάτος Βυζάντιος
Ενα ενδιαφέρον απόσπασμα απο αρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_210926_17/04/2005_140932
<<
Tι είν’ η πατρίδα μας; Mην είναι οι κάμποι; Mην είναι τ’ άπαρτα ψηλά βουνά; Mην είν’ ο ήλιος της που σιγολάμπει;
Θεωρητικά, το πατροπαράδοτο ερώτημα έχει απαντηθεί προ πολλού. Tουλάχιστον από τότε που οι δάσκαλοι σταμάτησαν να μας ανεβάζουν με το ζόρι στις ξύλινες εξέδρες των σχολικών εορτών για να απαγγείλουμε με στόμφο και στεντόρεια φωνή το γραφικό ποιητικό πόνημα (που είναι πιο διάσημο από τον ποιητή του, τον Zαχαρία Παπαντωνίου). Eχει απαντηθεί από τότε που τα μικρά Aλβανόπουλα των πολυεθνικών μας σχολείων απαιτούν να ντυθούν κι αυτά τσολιαδάκια την 25η Mάρτη ή να σηκώσουν τη σημαία την 28η Oκτώβρη. Eχει απαντηθεί, επίσης, από τότε που κομμάτια πατρίδας δραπετεύουν από τους αγρούς, τα χωράφια και τις γραμμές παραγωγής και εισχωρούν με τη μορφή συσκευασμένων ή μεταποιημένων φρούτων, λαχανικών ή γιαουρτιών (με ή χωρίς μούχλα) στα ράφια των ευρωπαϊκών σούπερ μάρκετ. Eχει επίσης απαντηθεί από τότε που οι τράπεζές μας απέκτησαν λατινότροπες ονομασίες (Eμπορίκιμπανκ, Γιούρομπανκ, Λαΐκιμπανκ κ.λπ.), που τα μεγάλα πολυκαταστήματα ακούνε σε ονοματεπώνυμα με δεύτερο συνθετικό -Center, -Galleries ή -Link και κάθε επιχείρηση που σέβεται τον εαυτό της έχει επιλέξει να μετονομαστεί σε κάτι αγγλοσαξονικώς αναγνωρίσιμο, αλλά ελληνικώς ακατάληπτο. Aυτά δεν τα επισημαίνω ως κατ’ ανάγκην κακά, δεν πρόκειται παρά για συμπτώματα της πολλοστής παγκοσμιοποίησης που γνωρίζουν οι ανθρώπινοι πολιτισμοί. Για αιώνες, άλλωστε, πρωταγωνίστησε σε μιαν από αυτές η ελληνική κουλτούρα και γλώσσα. Tώρα είναι μάλλον συνετό να συνηθίζουμε στην ιδέα ενός έθνους σε παρακμή. Oύτε αυτό είναι εξ ορισμού κακό. H παρακμή του βυζαντινού μεσαίωνα ή της τουρκοκρατίας ήταν προϋποθέσεις της νέας μας εθνογένεσης. Aλλιώς, θα είχαμε θέση μόνο στις εγκυκλοπαίδειες των εξαφανισμένων ειδών.>>
http://www.plaisio.gr/IWCatProductPage.process?Section_Id=902&Nav_Section_Id=902&Catalog_Id=15&Product_Id=250178&Merchant_Id=1&sts_cid=3
Δείτε σε όλες τις ψηφιακές κάμερες το "εισόδοι" και "εξόδοι".
Το ίδιο αναγράφεται και στο έντυπο του καταστήματος.
Καλά, δεν τους έμαθαν στο σχολείο ότι όταν η λήγουσα είναι βραχεία, ο τόνος παραμένει στην προπαραλήγουσα; Όταν η λήγουσα είναι μακρά, τότε η λέξη τονίζεται στην παραλήγουσα. Γι' αυτό λέμε "οι άνθρωποι", "των ανθρώπων". Απλά πράγματα!
....τι λέω, αφού δεν υπάρχουν πια μακρά και βραχέα.
Είναι αυτό που λένε "...οι συνέπειες θα φανούν πολύ αργότερα".
παιδια η συγνώμη από πότε γράφεται με ένα 'γ' ???
παιδια η συγνώμη από πότε γράφεται με ένα 'γ' ???
Εδώ και κάποια χρόνια.
Έχετε πάρει είδηση τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ Μπαμπινιώτη (ή Μπάρμπι) και Χάρη;
Στα τελευταία 3 άρθρα του, στο Βιβλιοδρόμιο των Νέων του Σαββάτου, ο Γιάννης Χάρης ασχολήθηκε με τη γραμματική των Μπαμπινιώτη-Κλαίρη.
Το περασμένο Σάββατο ο "Μπάρμπι" αποφάσισε να απαντήσει. Και ως σοβαρός επιστήμονας, κατ' επίφασιν, απάντησε δίχως ψυχραιμία και με προσωπικές επιθέσεις, κοινώς, βρίζοντας.
Παραθέτω από ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο, 23-24 Ιουλίου:
http://www.tanea.gr/print_article.php?e=A&f=18296&m=P12&aa=1
Kριτική μιας άκριτης και ά-χαρης κριτικής
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ
Τρεις επιφυλλίδες αφιέρωσε ο κ. Γιάννης Χάρης («ΤΑ ΝΕΑ» 11/6 - 25/6 - 9/7) για να κρίνει τη Γραμματική μας (Χρ. Κλαίρη - Γ. Μπαμπινιώτη: Γραμματική της Νέας Ελληνικής. Δομολειτουργική - Επικοινωνιακή, Αθήνα 2005, σελ. xxv+1.160, Εκδ. «Ελληνικά Γράμματα»), κατορθώνοντας το ακατόρθωτο: να μην πει τίποτε που να έχει σχέση με την ουσία, την προσφορά και την πρωτοτυπία ενός επιστημονικού έργου, που η σύνταξή του από δύο έμπειρους πανεπιστημιακούς γλωσσολόγους πήρε 10 χρόνια και που η εκτίμηση των ειδικών και του κόσμου το έφερε και το διατηρεί πρώτο στις προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού. Ο αγαθός διορθωτής δοκιμίων κ. Χάρης αντί να χαρεί και να πανηγυρίσει που επιτέλους μια γραμματική, δηλαδή ένα επιστημονικό έργο για τη γλώσσα μας, γίνεται «ευπώλητο» (μπεστ-σέλερ), μέμφεται τους συγγραφείς μικρόψυχα, μίζερα, με προκλητική αφέλεια που πηγάζει από παχυλή άγνοια της μεθόδου και των προβλημάτων της γλωσσικής επιστήμης, με μιαν οίηση που αρύεται από το πουθενά (αυτοδίδακτος γαρ και εμπειροτέχνης περί την γλώσσαν ο ανήρ και άγευστος επιστήμης) και, κυρίως, με μια θρασύτητα που φθάνει να εγκαλέσει τον γράφοντα για «σφάλμα απαράδεκτο ακόμα και για πρωτοετή της Γλωσσολογίας»! (Εννοεί ο αθεόφοβος τη χρήση της ιστορικής-ετυμολογικής ορθογραφίας!).
Έτσι, λοιπόν, ο κρίνων κ. Χάρης, ανυποψίαστος για το τι θα πει δομική και λειτουργική και επικοινωνιακή γραμματική, δηλαδή για την ουσία του έργου που έχουμε συντάξει, μας «διδάσκει» και μας «νουθετεί» - ιδιαίτερα εμένα - για το τι είναι «ρυθμιστική γραμματική» (!), τι σημαίνει «πολυτυπία» στη γλώσσα (!), τι ορθογραφία πρέπει να ακολουθούμε (!), ποια είναι η σωστή αντιμετώπιση στην κλίση των ρημάτων (!), πως κλίνεται η λ. πρύτανης (είναι, βλέπετε, και πονηρούλης ο Χάρης), η λέξη μυς (τον πήρε τώρα κι αυτόν ο πόνος για την καθαρεύουσα) και η λέξη Σαπφώ (που συναποτελεί για τη γλωσσολογική οξύνοια του κ. Χάρη «ένα σοβαρό ιδεογλωσσικό θέμα των ημερών»!). Αποτέλεσμα: ενώ εμείς έχουμε αναδιαρθρώσει πλήρως με καινοτόμες προτάσεις τη μορφολογία (κλίση - κατηγοριοποίηση) του ονόματος και του ρήματος, δηλαδή του κορμού του ελληνικού λόγου, ο κ. Χάρης, μες στην καλή χαρά, αδαής ως προς το πραγματικό νόημα, την ουσία και τις προεκτάσεις των γλωσσολογικών εννοιών που αναμασά, όχι μόνο δεν καταλαβαίνει τι κάνουμε, αλλά και παρανοώντας παραποιεί την ανάλυσή μας. Τον ενοχλεί λ.χ. ότι περιλαμβάνουμε τους παράλληλους γλωσσικούς τύπους (διτυπίες) στο γραμματικό σύστημα της γλώσσας μας. Μονόχνωτος και μονοτυπικός ο ίδιος, προσκολλημένος στον έναν και μόνο γλωσσικό τύπο από εξουσιαστική νοοτροπία του δήθεν γνωρίζοντος το μόνο σωστό στη γλώσσα, δεν συγχωρεί στον Έλληνα να λέει και στον γλωσσολόγο να περιγράφει ότι μπορούμε να πούμε «χιλιάδες παραδείγματα» αλλά και «χιλιάδες παραδειγμάτων», να χρησιμοποιεί δηλαδή στην επικοινωνία του ο Έλληνας την πολυτυπία που καθιέρωσε η ίδια η ιστορία και η δυναμική της γλώσσας μας.
Για να γίνει κατανοητό πώς αντιλαμβάνεται ο κ. Χάρης την έννοια της περιγραφικής γραμματικής και της πολυτυπίας, ας σταθούμε στο (αμίμητο) παράδειγμα που δίνει ο κριτής της Γραμματικής μας για τον παρατατικό του ρήματος κάθομαι: Θα ήταν (πάντοτε κατά τον κ. Χάρη) εκαθόμουν, καθόμουν, καθόμουνα, κάθομουν, κάθομαν... «Τέτοια περίπου έπρεπε να είναι μια περιγραφική γραμματική της Νέας Ελληνικής», αποφαίνεται βαθυστόχαστα ο αυτοδίδακτος «γλωσσολόγος» κ. Χάρης. Για να προσθέσει (το εξίσου αμίμητο, που λειτουργεί ως χαριστική βολή της γλωσσολογικής εμβρίθειας του κ. Χάρη): «Άλλο τους λείπει. H γραμματική Όλης της Ελληνικής. Ωραία, προσθέτουμε και το εκαθήμην». Άνετος ο κ. Χάρης, χωρίς να έχει καταλάβει ότι, όταν λέμε «περιγραφική γραμματική», δεν αναφερόμαστε σε όλες τις πιθανές μορφές μιας γλώσσας (διαλέκτους, ιδιώματα, αργκό κ.τ.ό.) αλλά σε μια ακριβή περιγραφή της «ιδιοσυγχρονίας» (όρος του Ferd. De Saussure, ιδρυτή της Μοντέρνας Γλωσσολογίας), δηλαδή εν προκειμένω της ομοιογενούς συγχρονικής δομής της Κοινής Νέας Ελληνικής (όχι και των ιδιωμάτων και των διαλέκτων, κ. Χάρη μου, ούτε βεβαίως της αρχαίας, κ. Χάρη μου). Ούτε εκάθομουν (δεν χρησιμοποιείται η άτονη αύξηση στα ρήματα, το ξέρεις κ. Χάρη), ούτε κάθομουν (πού το άκουσες αυτό ως τύπο της σημερινής Κοινής;), ούτε κάθομαν (θεσσαλικές μνήμες, κ. Χάρη μου), ούτε βέβαια και εκαθήμην (είσαι και προβοκάτορας, κ. Χάρη...). Το θέμα, που άστοχα θίγει ο κ. Χάρης, το πραγματευόμαστε στη Γραμματική μας με περιγραφική μέθοδο και σεβασμό στη δυναμική εν εξελίξει πολυμορφία/πολυτυπία της σύγχρονης Ελληνικής. Με την ίδια βαρύτητα και στον ίδιο πίνακα κλίσης δίνουμε τους τύπους ντυνόμουν και ντυνόμουνα (ως ντυνόμουν(α)), ντυνόσουν(α), ντυνόταν(ε), ντυνόμασταν/-όμαστε, ντυνόσασταν/-όσαστε, ντύν-ονταν/ντυνόντανε/ντυνόντουσαν). (Ο Τριανταφυλλίδης, μέσα στη δίνη του γλωσσικού, μ' ένα πνεύμα τότε εξ ανάγκης ρυθμιστικό, μιλάει για «κανονικούς τύπους» και τύπους - μη κανονικούς; - σε -μασταν, -σασταν). Εμείς γράφουμε: «H διπλή γλωσσική παράδοση της Ελληνικής και η μακρά εξέλιξή της συνετέλεσαν κυρίως στο να εμφανίζονται στο ρηματικό σύστημα δυναμικές μεταβολής ορισμένων ληκτικών μορφών, που παρουσιάζονται ως αλλόμορφα ή διτυπίες [...] -όμουν /-όμουνα... Τα φωνηεντόληκτα αλλόμορφα (-όμουνα, -όσουνα, -ότανε) είναι αυτά που χρησιμοποιούνται περισσότερο στον προφορικό λόγο, ενώ τα συμφωνόληκτα (-όμουν, -όσουν, -όταν) χρησιμοποιούνται περισσότερο στον γραπτό. Τα φωνηεντόληκτα αλλόμορφα ανταποκρίνονται στη γενική φωνολογική τάση της Νέας Ελληνικής προς ανοικτή («φωνηεντόληκτη) συλλαβή [...], ενώ συγχρόνως εξυπηρετούν το γενικότερο φωνολογικό χαρακτηριστικό των παρελθοντικών χρόνων της Ελληνικής, τον τονισμό στη γ΄ (από του τέλους) συλλαβή (προπαραλήγουσα)» (σ. 518-521). Είναι φανερό ότι όχι μόνο περιγράφουμε επί ίσοις όροις την πολυτυπία του παρατατικού (αποφεύγοντας τους ρυθμιστικούς όρους «κανονικός» - «μη κανονικός»), αλλά εξηγούμε και γιατί συμβαίνει αυτό, ώστε να προβληματίσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε τον αναγνώστη, ιδίως τον «επαρκή αναγνώστη» που θέλει να μάθει το «γιατί». Φυσικά ο κ. Χάρης δεν έχει καταλάβει τίποτε απ' όλα αυτά. Ίσως δεν τα διάβασε καν. Γιατί αν τα διάβασε, αν τα κατάλαβε κι όμως τα διαστρέφει, τότε η κριτική του υπηρετεί άλλες σκοπιμότητες. Απ' όλο το ύφος του φαίνεται να συντηρεί ένα πνεύμα γλωσσοεμφυλιακό, που η ίδια η γλώσσα, η ελληνική κοινωνία και η εξέλιξη των πραγμάτων έχουν από καιρό ξεπεράσει. H ξύλινη γλώσσα ενός παλαιομοδίτικου γλωσσικού εμφύλιου (με την «καραμέλα» της ιδεολογίας να στηρίζει εμμονές και έμμονες του κ. Χάρη και του γλωσσικού μας παρελθόντος) τον οδηγεί σε θλιβερές ακρότητες, όπως όταν - με ελαφρά πηδηματάκια ανάμεσα στη Γραμματική μας και το Λεξικό μου, για να μπερδέψει τον αναγνώστη - προεξαγγέλλει ότι «θα επιχειρήσω να δείξω παρακάτω πως [η Γραμματική μας] μάλλον είναι η πιο ρυθμιστική από τις έως τώρα υπάρχουσες γραμματικές»! Και μετά τη βαρύγδουπη αυτή εξαγγελία, έτσι σκόρπια κι ασύνδετα - χωρίς λογική και γλωσσική συνοχή και συνέπεια - ξεχνάει αυτό που υποσχέθηκε «να δείξει» για τη ρυθμιστικότητα της Γραμματικής μας και περνάει στο... Λεξικό! Δηλαδή άλλα αντ' άλλων!
Και ξαφνικά τού βγαίνουν του κ. Χάρη η ανασφάλεια, η άγνοια και το ξεβόλεμα που έχει προκαλέσει στον κ. Χάρη-διορθωτή-επιμελητή εκδόσεων η επιστημονικά σωστή ορθογραφία των λέξεων (σύμφωνα με την ετυμολογία των λέξεων και το κριτήριο της ιστορικής ορθογραφίας), αυτήν που έχω προτείνει και καθιερώσει στο Λεξικό μου. Ενοχλείται ο κ. Χάρης, ο φορμαλιστής και ορθογραφικά «βολεμένος» (ως διορθωτής), επειδή έχει μάθει ατυχώς να διορθώνει τα κείμενα των άλλων σύμφωνα με ορθογραφήσεις που είναι σήμερα ξεπερασμένες και που η επιστήμη της (ιστορικής) γλωσσολογίας έχει από καιρό αναθεωρήσει. Σαν να είναι αθέμιτο να διορθώσει κανείς σε νεότερους χρόνους και με νεότερα διδάγματα ό,τι αποδεικνύεται λανθασμένο. H δική του προσκόλληση («κόλλημα» το λένε οι νέοι) στο λάθος χαρακτηρίζεται ως δική μας «ρύθμιση» από τον κ. Χάρη! Με το να γράφουμε λίβελλος με δύο λ, επειδή είναι λέξη ήδη αρχαία ελληνική (μεταγενέστερη) μολονότι λατινικής προελεύσεως, ενοχλείται ο κ. Χάρης. Ενοχλείται και με το πλημύρα - με ένα μ - μολονότι, όπως εξηγώ στο Λεξικό μου, ο τύπος με ένα - μ - είναι ήδη αρχαίος και ετυμολογικά σωστός κ.ο.κ. Και ξεχνάει ότι πολλές από τις σημερινές ορθογραφήσεις λέξεων (από τον Τριανταφυλλίδη, τον Ανδριώτη, τον Χατζιδάκι κ.ά.) θεωρούνταν παλαιότερα εξίσου «ενοχλητικές» έως και «ορθογραφικά τέρατα»! Αλλά έτσι προχωρεί η επιστήμη, αναγνωρίζοντας και αναθεωρώντας τα λάθη, έντιμα και θαρραλέα. Όχι επιμένοντας πεισματικά - και μάλιστα ιδεολογικά! - σ' αυτά.
Χαιρέκακα, ο «πονηρός διορθωτής» κ. Χάρης κλείνει το μάτι στον αναγνώστη της τρίτης επιφυλλίδας του, ρωτώντας δήθεν τον πρύτανη Μπαμπινιώτη «και πώς κλίνεται η λέξη πρύτανης», κ. Μπαμπινιώτη; (Τον πιάσαμε τον πρύτανη, τρίβει τα χέρια του ο κ. Χάρης). Δεν βρίσκει τη λέξη στη Γραμματική. Κάνει ψυχαναλυτικές αναφορές εις βάρος μου για κρυπτοκαθαρευουσιανισμό! («Ίσως γιατί ο ίδιος ο Πρύτανης το φέρει χαραγμένο στην καρδιά και στο μυαλό του ακόμα σε -ις. Υπερβολές, θα πείτε, και όντως στάση ενδιάθετη εικάζω»!...). «Χονδροειδής παράλειψη», αναφωνεί. «Στην ίδια κατηγορία είναι και ο πρέσβης. Ανύπαρκτος κι αυτός», θριαμβολογεί. Και τώρα η αλήθεια: Ο κ. Χάρης συλλαμβάνεται να μην έχει διαβάσει από το βιβλίο που επιχειρεί να κρίνει ούτε καν τις σχετικές σελίδες. Έτσι δεν είδε ότι στη σελ. 24 γράφουμε: «Στα δικατάληκτα αρσενικά του τύπου αποστολέας ανήκει και το ουσιαστικό πρέσβης (πρέσβης - πρέσβη/-εως - πρέσβεις - πρέσβεων)». Προφανώς κατά το πρέσβης κλίνεται και το πρύτανης. Στη Γραμματική δεν δίνουμε όλες τις λέξεις, είτε είναι ονόματα είτε ρήματα. Τέτοιες πληροφορίες βρίσκει κανείς σε κάθε επιστημονικά συντεταγμένο Λεξικό. Στο Λεξικό μου δίνονται πληροφορίες για την κλίση και του πρύτανης και του μυς και του ηχώ. Άρα το να μη συμπεριλάβω τέτοιες λέξεις στη Γραμματική είναι επιστημονική επιλογή - όχι «χονδροειδής παράλειψη». Γιατί αλλιώς, κ. Χάρη μου, θα έπρεπε να συμπεριλάβω και την κλίση όλων των τύπων όλων των ανώμαλων ρημάτων, πράγμα που επίσης κάνω στο Λεξικό μου αλλά όχι και στη Γραμματική μας. Διότι στη Γραμματική μάς ενδιαφέρει η γενικότερη λειτουργία του γραμματικού συστήματος, πράγμα που κατεξοχήν διακρίνει τη συγκεκριμένη Γραμματική και την ξεχωρίζει μάλιστα από όλες τις άλλες. Με βάση λοιπόν τον πρύτανη, τους μυς και τη Σαπφώ ο (ευρύτατα άγνωστος ως γλωσσολόγος ή φιλόλογος ή επιστήμονας) κ. Χάρης απορρίπτει το πιο σύγχρονο και πρωτοποριακό έργο γραμματικής ανάλυσης της γλώσσας μας δύο ειδικών γλωσσολόγων και των συνεργατών τους που περιλαμβάνει πλήθος ριζικών και καινοτόμων θέσεων ανάλυσης τής Νέας Ελληνικής. Απορρίπτει τη Γραμματική μας και ως περιγραφική και ως χρηστική! Με άλλα λόγια, ο γλωσσολογικά απαίδευτος κ. Χάρης απορρίπτει - μετά βδελυγμίας, όπως φαίνεται από όλο το επιτιμητικά ακκιζόμενο υφάκι του - μια επιστημονική Γραμματική, που αναγνωρίζεται ευρύτερα από ειδικούς και γνώστες της Γλωσσολογίας ως σημαντικό απόκτημα, κατάκτηση και συμβολή στην επιστημονική ανάλυση της γλώσσας μας, κυρίως δε ως πρόταση της ελληνικής γλωσσικής επιστήμης για το πώς πρέπει να γράφεται σήμερα μια γραμματική οποιασδήποτε γλώσσας.
Τα βιβλία ως σημαίες
Ο κ. Χάρης συνέλαβε ακόμη τη φαεινή κοινωνιολογική ιδέα ότι ορισμένα βιβλία, ακόμη και επιστημονικά έργα όπως το Λεξικό μου και τώρα η Γραμματική μας, γίνονται «σημαία»! Ο κ. Χάρης δηλαδή δίνει «μια μούτζα» (χρησιμοποιώ δική του έκφραση) σε όσους Έλληνες, και είναι πολλές χιλιάδες, παίρνουν το Λεξικό ή τη Γραμματική, επειδή τάχα έτσι, κατά τον κ. Χάρη, ταυτίζονται απλώς με τις γλωσσικές απόψεις του συγγραφέα. Τα βιβλία γι' αυτούς - τους δεύτερης κατηγορίας Έλληνες σε σχέση με τη διάχυτη πνευματικότητα του κ. Χάρη - λειτουργούν ως... σημαίες, σύμφωνα με μια ποδοσφαιρική σύλληψη του βιβλίου και μια αντίληψη των αναγνωστών ως οπαδών με σημαίες και σημαιάκια! Τόσο άχαρα και αχάριστα για πνευματικά σκεπτόμενο άνθρωπο ο κ. Χάρης, με τέτοια απύθμενη θρασύτητα, προσβάλλει τις χιλιάδες των συμπατριωτών του που χρησιμοποιούν το Λεξικό και τη Γραμματική μας. Αντί να λέει «μπράβο» που τόσοι Έλληνες προσφεύγουν, αγοράζουν και συμβουλεύονται Λεξικά και Γραμματικές. Τα ψυχολογικά πλέγματα δηλ. του κ. Χάρη ως αγνώστου X. τον οδηγούν να μιλάει απαξιωτικά για επιστημονικά έργα που με μόνο κριτήριο την αξία, την εγκυρότητα και τη βοήθεια που προσφέρουν έχουν κατακτήσει την εκτίμηση του κόσμου. Φτύνει κατάμουτρα - ποιος; - τους τόσους Έλληνες που καταφεύγουν ή τους γράφοντες που παραπέμπουν καθημερινά στο Λεξικό μου. Όμως, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, το πρόβλημα δεν είναι τα επιστημονικά έργα που γίνονται - κατά Χάρην - σημαίες: Το πρόβλημα είναι ότι επιστημονικά αμαθείς και γλωσσολογικά ακατάρτιστοι επιφυλλιδογράφοι όπως ο κ. Χάρης αυτοαναγορεύονται σε κριτές επιστημονικών έργων της γλώσσας, για τα οποία δεν έχουν ούτε τις στοιχειώδεις ειδικές γνώσεις ούτε τον απαραίτητο επιστημονικό οπλισμό ούτε καν τα γλωσσικά κότσια για να τα αξιολογήσουν. Αυτό είναι το ανησυχητικό και το επικίνδυνο. Διότι τέτοια άτομα, με την ημιμάθεια και τον εμπειρισμό τους, από ιδεοληψία και αδυναμία συλλήψεως του ουσιώδους, παραπληροφορούν τον αναγνώστη και αναπαράγουν δημόσια την προσωπική τους μιζέρια. Αντί να ενθαρρύνουν, ψέγουν. Αντί να αναγνωρίζουν, απαξιώνουν. Αντί να προτείνουν κάτι θετικό, ρίχνουν λάσπη. Κι όταν μάλιστα συμβαίνει να ψωμίζεται κανείς καθημερινώς από το Λεξικό μου και τη Γραμματική μας, ως επαγγελματίας διορθωτής κειμένων όπως ο κ. Χάρης, τότε απλώς - όπως λέει ο λαός - φτύνει εκεί που τρώει...
Ο αναγνώστης αυτών των γραμμών είμαι βέβαιος ότι θα κατανοήσει την πικρία και την αγανάκτηση που αισθάνεται ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην επιστήμη της γλώσσας και που είναι παρά ταύτα έτοιμος να αναγνωρίσει παραλείψεις και αστοχήματα τα οποία τυχόν θα του υποδειχθούν καλόπιστα, όταν αντιμετωπίζεται σκαιά, απαξιωτικά και μειωτικά από εμπαθείς και ανερμάτιστους κριτές, άμοιρους των σύνθετων, λεπτών και ευαίσθητων μηχανισμών της γλώσσας και των ειδικών μεθοδολογικών θεμάτων της γλωσσικής επιστήμης. Με παρηγορεί η σκέψη ότι η Γραμματική, όπως συνέβη και με το Λεξικό μου, θα οδηγήσει τελικά στη λήθη και στην περιφρόνηση τέτοιες θλιβερές παραφωνίες.
Μετά την ανάγνωση του κειμένου αυτού του Μπαμπινιώτη δεσμεύομαι να μην παραπονεθώ ποτέ ξανά σε moderators οιουδήποτε forum για απρεπείς λόγους και χαρακτηρισμούς. Κανένας εδώ μέσα δεν έχει γράψει τόσο άσχημα ούτε στο ύφος, ούτε στο περιεχόμενο. Και να σκεφθεί κανένας ότι τα παιδιά μας διατρέχουν τον κίνδυνο να τα διδάσκουν από κείμενα ανθρώπων αυτής της ποιότητος !
Wantilles,
To «συγγνώμη» με ένα γάμμα το διάβασα για πρώτη φορά στην ολοσέλιδη δημοσίευση της ΦΑΓΕ για τα μουχλιασμένα γιαούρτια. Σύμπτωση ;
Wantilles,
To «συγγνώμη» με ένα γάμμα το διάβασα για πρώτη φορά στην ολοσέλιδη δημοσίευση της ΦΑΓΕ για τα μουχλιασμένα γιαούρτια. Σύμπτωση ;
χαχα! και εμένα εκεί μου χτύπησε. Τλκα με έπεισαν οτί και γω με ένα γ την έγραφα τόσο καιρό
Ο δαιμων του τυπογραφειου (η του πληκτρολογιου) ξαναχτυπησε.
Αποκλείεται να ήταν ο δαίμων. Τις ανακοινώσεις αυτές τις χτενίζουν πολύ πριν τις βγάλουν.
Τελικώς, εκτός από μουχλιασμένα γιαούρτια η εταιρεία μας σερβίρισε και βρυκολακιασμένη και μουχλιασμένη φωνητική ορθογραφία.
Μετά την ανάγνωση του κειμένου αυτού του Μπαμπινιώτη δεσμεύομαι να μην παραπονεθώ ποτέ ξανά σε moderators οιουδήποτε forum για απρεπείς λόγους και χαρακτηρισμούς. Κανένας εδώ μέσα δεν έχει γράψει τόσο άσχημα ούτε στο ύφος, ούτε στο περιεχόμενο. Και να σκεφθεί κανένας ότι τα παιδιά μας διατρέχουν τον κίνδυνο να τα διδάσκουν από κείμενα ανθρώπων αυτής της ποιότητος !
Επειδή ο "Μπάρμπι" κάνει προσωπική επίθεση στον Γιάννη Χάρη και τον χλευάζει ότι "φτύνει εκεί που τρώει", λόγω του ότι ο τελευταίος, ως μεταφραστής και διορθωτής βιβλίων, χρησιμοποιεί την ορθογραφία του λεξικού Μπαμπινιώτη, εγώ θα σημειώσω για τα πρακτικά ότι η επιλογή ορθογραφίας ΔΕΝ αποφασίζεται από τους μεταφραστές και διορθωτές, αλλά από τους εκδοτικούς οίκους. Μεταφραστές και διορθωτές συμμορφώνονται με τη γραμμή των εκδοτικών οίκων, κι εκεί τελειώνει η ιστορία.
Τέτοιο δημόσιο βρισίδι είναι άνευ προηγουμένου. Ούτε ο Νάσος Βαγενάς δεν κατέβηκε σε τέτοιο επίπεδο όταν προ 8ετίας πλακωνόταν με τον Ντέιβιντ Κόνολι, μέσα από τις Νέες Εποχές του "Βήματος της Κυριακής", περί της μετάφρασης της ποίησης.
Όλοι λίγο άλλοι περισσότερο κάνουμε ορθογραφικά λάθη, ή χρησιμοποιούμε λάθος εκφράσεις ή κάνουμε γραμματικά συντακτικά. Από την άλλη, επειδή η επισήμανση δημιουργεί τριβές, προτείνω να ρίχνουμε εδώ τις λέξεις που είδαμε ανορθόγραφα ΜΟΝΟ με τη σωστή τους ορθογραφία (μη μας εντυπωθεί και το λάθος).
Αρκετά συχνά, όταν κάτι δεν μου αρέσει, ανοίγω λεξικό (με την ευκαιρία βλέπω και την αντίστοιχη Εγγλέζικη). Ένα άλλο κόλπο που κάνω είναι βλέπω πόσες επιστροφές κάνει το google για τις διάφορες ορθογραφίες ή πόσο «σοβαρές» είναι οι σελίδες που αναφέρουν μία λέξη. Φέρει πειν, είναι καλύτερο «εταιρεία» ή «εταιρία». Εγώ προτιμώ το «εταιρεία». Είναι «κτήριο» ή «κτίριο»;
Αν μπορείτε, γράψτε σωστά εδώ τις λέξεις που είδατε λάθος και το thread όπου εμφανίστηκαν. Αν μάλιστα ξέρετε και την ετυμολογία, ή θέλετε να μας πείτε κάποιο σχετικό κανόνα, νομίζω ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον.
Δε ξέρω πόσο ενδιαφέρον θα το βρείτε, αλλά πιστεύω ότι θα βοηθήσει τους mods να διορθώσουν κάνα μήνυμα που διαβρώνει τη παιδεία μας. Επιπλέον δεν θα έχουμε και «κόντρες» με μέλη που αισθάνονται προσβεβλημένα από τις επισημάνσεις.
Δε ξέρω πόσο ενδιαφέρον θα το βρείτε, αλλά πιστεύω ότι θα βοηθήσει τους mods να διορθώσουν κάνα μήνυμα που διαβρώνει τη παιδεία μας. Επιπλέον δεν θα έχουμε και «κόντρες» με μέλη που αισθάνονται προσβεβλημένα από τις επισημάνσεις.
Δεν πιστέυω οτι θα αλλάξει κάτι, ασε που δεν είναι δουλεία να κάνει ο Mod επεξεργασία για την ορθογραφία (εκτός απο περιπτώσεις που βγάζουν και τα δυο ματια)
Αλλά πάλι οι εντάσεις θα υπάρχουν, γιατί αυτός που το έγραψε παλι θα το δεί, τι να το δεί σαν απάντηση στο μηνυμά του τί εδω.
Να μην πώ οτι θα είναι και χειρότερο, γιατί όλοι θα βλέπουν αυτό το θέμα,
εγώ προτείνω όποιος απαντάει ούτως ή άλλως (σωστά το έγραψα?) σε κάποιον που έχει κάνει κάποιο λάθος να τον διορθώνει επι τόπου...
καλά νομίζω οτι σους περισσότερους δεν θα τους ενοχλούσε να τους διορθώνε καποιος τα λάθη
Το θέμα είναι πότε κανεις ενα λάθος και πότε σου φεύγει. Στην δευτερη περίτπωση καταντάει κουραστικό καθω΄ς είναι αρκετα συχνά και δεν οφελούν και κανέναν
φτιάχτε ενα how to πώς να βάζετε spell checker στο browser σας καλύτερα
Δε ξέρω πόσο ενδιαφέρον θα το βρείτε, αλλά πιστεύω ότι θα βοηθήσει τους mods να διορθώσουν κάνα μήνυμα που διαβρώνει τη παιδεία μας.
Δεν είναι δουλειά των Mods να λειτουργούν ως αντίδοτα για κάποιους που είναι βαριεστημένοι, φυγόπονοι, ακαμάτηδες και τεμπέληδες.
Αν δεν είναι σίγουροι πώς γράφεται μία λέξη, επί τόπου να ανοίγουν ένα λεξικό.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι καλό θα τους κάνει και ότι θα τη μάθουν.
Επιπλέον δεν θα έχουμε και «κόντρες» με μέλη που αισθάνονται προσβεβλημένα από τις επισημάνσεις.
Κακώς αισθάνονται προσβεβλημένοι. Τα μαργαριτάρια που γράφουν αποτελούν ζωντανή απόδειξη.
Είναι «κτήριο» ή «κτίριο»;
Αν σου πω ότι δεν είμαι σίγουρος θα με πιστέψεις;
Διότι αμφότερες έχουν μία λογική:
- εάν προέρχεται από τη λέξη "κτήμα" τότε θα είναι με ήτα
- εάν όμως προέρχεται από τη λέξη "κτίζω" τότε θα είναι με γιώτα διότι:
όλα τα ρήματα σε -ίζω γράφονται με γιώτα και φυσικά και παράγωγες από αυτά λέξεις:
π.χ. διαφήμιση διότι προέρχεται από το διαφημίζω <- ρήμα σε -ίζω
Μην την ξαναδώ εδώ μέσα τη διαφήμιση με ήτα.
Κακώς αισθάνονται προσβεβλημένοι. Τα μαργαριτάρια που γράφουν αποτελούν ζωντανή απόδειξη.
ίσα ίσα που αυτοί προσβάλουν την Ελληνική γλώσσα
@ ADSLgr.com All rights reserved.