Δείτε το RSS Feed

Νουμερολόγιο

Ο ωραίος δρόμος πάνω από από ένα Airbus 319

Rating: 4 votes, 5,00 average.
The first man to compare the cheeks of a young woman to a rose was obviously a poet; the first to repeat it was possibly an idiot.

Δεν θυμάμαι καλά την φράση, δεν είμαι σίγουρος πως ανήκει στον Σαλβατόρ Νταλί, όμως όντως εκφράζει την ιστορία της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Καθετί ξεκινάει την παρουσία του μέσα στην ιστορία ως ένα λευκό, λείο και αχάρακτο μάρμαρο. Ξεκινάμε πάντα από τα απλά και τα ωραία που είναι δύσκολο να τα επαναλάβουμε εμείς και ίσως με το πέρασμα του καιρού γίνονται κοινότυπα, τετριμμένα και κλισέ και καταλήγουμε να γινόμαστε περίπλοκοι, ακανθώδεις, συμπεγματικοί προκειμένου να αναζητήσουμε την πρωτοπορία, να μην πέσουμε στον λάκκο με τα λιοντάρια του παρελθόντος.

Κάπως έτσι αρχίζοντας από τα τέλος προς την αρχή, η μουσική του Μάλερ μοιάζει ψυχοβγαλτικά καταθλιπτική, ο Τσαΐκόφσκι γίνεται βροχερά δακρύβρεχτος, ο Σοπέν παρουσιάζεται ως κυνηγός μακρινών οριζόντων, ενώ η μουσική του Μπραμς είναι μια ρυθμικά βασανιστική ασφυξία. Όσο προχωρούμε προς τα πίσω στα βάθη των αιώνων η θλίψη των συνθετών είναι πηγαία ειλικρινής, οι ελάσσονες κλίμακες τους φαίνονται πιο αγνές, πιο απλές ίσως και πιο πειστικές γιατί είναι αυτοί που πρόλαβαν πρώτοι: ήταν οι τυχεροί. Καθώς ο χρόνος φυλλομετρά χρόνια και αιώνες η καταιγίδα που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος παραμένει ίδια: μία παγκόσμια και διαχρονική σταθερά που ορίζει την βαρύτητα με την οποία πέφτουμε προς το άγνωστο μέλλον μας. Η κοιλάδα των δακρύων από την οποία ο Σαίξπηρ μας έστειλε το μήνυμα «να ζει κανείς ή να μην ζει» παραμένει το ίδιο καταπράσινη και νοτισμένη αλλά ακόμα χειρότερα για εμάς του επιγόνους του πολιτισμού πρέπει να βρούμε έναν πιο περίπλοκο τρόπο να εκφράσουμε το ευθύ οντολογικό ερώτημα του μακαρίτη Γουίλιαμ. Ή απλώς να το παπαγαλίσουμε με γνώση σε εαυτόν.

Κάπως έτσι, αν θες να ακούσεις πραγματικά θλιμμένη μουσική, με 100% θλίψη, αν θες να συνομιλήσεις με την καταραμένη την απουσία του άλλου δίπλα σου, χωρίς οδυρμούς, χωρίς οιμωγές, χωρίς ψυχανάλυση και τάσεις αυτοκτονίας πηγαίνεις στην αναγέννηση και διαλέγεις στην τύχη: έτσι έπεσα πάνω στην Chaconny του Ηenry Purcell. Οφείλω να ομολογήσω πως πριν από μένα πάνω στην Chaconny είχε πέσει ο Μπέντζαμιν Μπρίττεν, την ανακαίνισε και την ξανάστησε στα πόδια της με ένα συμπαθητικό σύνολο εγχόρδων.

Και να την λοιπόν: καθαρή θλίψη, σαν δυνατό τσίπουρο, αξιοπρεπής και πάντα όρθια. Όμως η μόνη ορχηστρική εκτέλεση που μπόρεσαν να βρω στο youtube ήταν από μία ορχήστρα νέων, την Penzance Youth String Orchestra (PYSO): ερασιτεχνική η εκτέλεση, ερασιτεχνική και η ηχογράφηση. Στην αρχή την προσπέρασα, δεν άκουσα πάνω από 30 δεύτερα. Η άκαρπη αναζήτηση όμως στο youtube δεν άργησε να με οδηγήσει πίσω, θέλοντας και μη, στην ταπεινή, κακόηχη εκτέλεση της Chacony από τους εφήβους μαθητές αυτής της αυτοσχέδιας ορχήστρας.

Και τότε….

Τότε ανακάλυψα πως το πάθος αυτού του συνόλου νεαρών μουσικών ήταν πάνω από την μουσική αξία της ερμηνείας. Η ειλικρίνεια τους νικάει, με υπομονή και όχι άμεσα ασφαλώς, την αρτιότητα και όταν πια αφεθείς ελεύθερος από την δικτατορία των απαιτήσεων που όλοι έχουμε μέσα μας το απολαμβάνεις. Ένα πλήθος από ελαττώματα ξαφνικά γίνονται χαρίσματα: η ασυμμετρία στο παίξιμο, τα λάθη, οι παραφωνίες, η έλλειψη συγχρονισμού εξιλεώνονται από το καθαρτήριο των πρωτόπειρων μουσικών.

Η θλίψη πλέον αποκτά νέα διάσταση σε αυτή την ακροαματική διαδικασία. Το λιμναίο ύφος της μουσικής του Purcell, το φευγαλέο βλέμμα που παγώνει μέσα στην σταθερή ροή της πολικής μουσικής ταράζονται, τρεμοπαίζουν, αμφιβάλλουν. Ο αργός χορευτικός ρυθμός γίνεται αδέξιος, τα βήματα μπερδεύονται και πλέον βυθίζομαι σε αυτήν την γνώριμη ακαταστασία συναισθημάτων. Τα κακόηχα τριξίματα των οργάνων έρχονται και συνταιριάζουν μέσα μου με τις δικές μου παραφωνίες, τα λάθη μου και τις ανεπάρκειες που με τιμούν χρόνια τώρα.

Οι άγνωστοί αυτοί νεαροί και των δύο φύλων που συνθέτουν αυτό το νεανικό σύνολο αγνοούν μάλλον πως οι επιδόσεις τους έρχονται να συναντήσουν την Καβαφική Ιθάκη.

Δεν είναι η τελειότητα, το άρτιο, το κανονικά σωστό, το ευπρεπές και το ευθυγραμμισμένο που σε δικαιώνει. Στην αυστηρά προσωπική κλίμακα σου (δηλ. σε ότι δεν αφορά άλλους) είναι το πάθος και η ειλικρίνεια που εσωκλείεις στην στιγμή σου. Είναι η αυθόρμητη εντιμότητα που δικαιώνει το ταξίδι σου όποιος και αν είναι ο προορισμός σου. Μην μετράς τα λάθη και τα σωστά, εξόντωσε τον ταμία που έχεις μέσα σου, στείλε στην ανακύκλωση τα βιβλία εσόδων-εξόδων και απαρνήσου τον τουριστικό πράκτορα που σου διαφημίζει Κύκλωπες σε εξωτικά νησιά. Αντάλλαξε τα νομισματικά λάθη σου με έντοκα γραμμάτια του εαυτού σου και μετά μοίρασε τα ασύστολα χωρίς να κρατήσεις τίποτα για σένα. Την δικαιοσύνη σου θα την μετρήσεις στα ναυτικά μίλια που διάνυσες και τα άλλα που θα διανύσεις, στον εαυτό σου που θα καταφέρεις να διασώσεις από την φθορά και όχι στον τελικό προορισμό. Ο δαιμονισμένος Καβάφης είχε δίκιο γαμώτο: ο δρόμος είναι αυτός που μετράει το ηθικό μας ύψος. Γαμώτο. Είμαστε θύτες και θύματα της ιστορίας μας γαμώτο.

Και ίσως αν τελικά υπήρχε προσευχή για να απευθύνεις στραμμένος προς την ανατολή κάθε πρωινό στον super administrator αυτού του κόσμου θα ήταν: Ξανακάνε με παιδί, λευκό μάρμαρο, αθώο ποιητή, αθώο από αναμνήσεις να μπορώ να ξαναρχίσω την ιστορία μου από την αρχή.

Αφού προσευχή όμως δεν υπάρχει, αφού ο super admin υπάρχει μόνο στo internet, μόνο τούτο μου μένει: είτε μέσα από ατελείς μουσικές εκτελέσεις, είτε μέσα από μια ελλειματική ζωή γεμάτη λάθη και σωστά καταλήγω πως είναι ωραία η ιστορία του καθενός μας, είναι ωραίος ο δρόμος μας. Αυτός που διανύσαμε και αυτός που έπεται. Με κάθε μέσο. Με τα πόδια, με ποδήλατο, με πλοίο, με μηχανή, με αμάξι, με αεροπλάνο. Με το νου μας.

Καθώς το Αirbus 319 μετράει τα δικά του μίλια πάνω από τις Ακτές της Αδριατικής χωρίς να μοιάζει να το απασχολεί ιδιαίτερα ο προορισμός του σκέφτομαι πως αν κατάφερα να "βρω" τον Καβάφη σε ένα βίντεο στο Youtube θα μπορούσα να εντάξω ακόμα και αυτό το ελπιδοφόρο αλουμινένιο πουλί σε ένα στίχο των απάντων του Αλεξανδρινού.

Submit "Ο ωραίος δρόμος πάνω από από ένα Airbus 319" to Facebook Submit "Ο ωραίος δρόμος πάνω από από ένα Airbus 319" to Twitter

Updated 30-06-09 at 15:49 by nm96027

Tags: Κανένα Προσθήκη / Επεξεργασία Tags
Categories
Το Θεωρείο

Σχόλια

  1. Το avatar του μέλους Νικαετός
    Κωστή απλά
  2. Το avatar του μέλους mosaic
    Τότε ανακάλυψα πως το πάθος αυτού του συνόλου νεαρών μουσικών ήταν πάνω από την μουσική αξία της ερμηνείας. Η ειλικρίνεια τους νικάει, με υπομονή και όχι άμεσα ασφαλώς, την αρτιότητα και όταν πια αφεθείς ελεύθερος από την δικτατορία των απαιτήσεων που όλοι έχουμε μέσα μας το απολαμβάνεις. Ένα πλήθος από ελαττώματα ξαφνικά γίνονται χαρίσματα: η ασυμμετρία στο παίξιμο, τα λάθη, οι παραφωνίες, η έλλειψη συγχρονισμού εξιλεώνονται από το καθαρτήριο των πρωτόπειρων μουσικών.
    Δεν είναι η τελειότητα, το άρτιο, το κανονικά σωστό, το ευπρεπές και το ευθυγραμμισμένο που σε δικαιώνει. Στην αυστηρά προσωπική κλίμακα σου (δηλ. σε ότι δεν αφορά άλλου) είναι το πάθος και η ειλικρίνεια που εσωκλείεις στην στιγμή σου. Είναι η αυθόρμητη εντιμότητα που δικαιώνει το ταξίδι σου όποιος και αν είναι ο προορισμός σου. Μην μετράς τα λάθη και τα σωστά, εξόντωσε τον ταμία που έχεις μέσα σου, στείλε στην ανακύκλωση τα βιβλία εσόδων-εξόδων και απαρνήσου τον τουριστικό πράκτορα που σου διαφημίζει Κύκλωπες σε εξωτικά νησιά. Αντάλλαξε τα νομισματικά λάθη σου με έντοκα γραμμάτια του εαυτού σου και μετά μοίρασε τα ασύστολα χωρίς να κρατήσεις τίποτα για σένα. Την δικαιοσύνη σου θα την μετρήσεις στα ναυτικά μίλια που διάνυσες και τα άλλα που θα διανύσεις, στον εαυτό σου που θα καταφέρεις να διασώσεις από την φθορά και όχι στον τελικό προορισμό. Ο δαιμονισμένος Καβάφης είχε δίκιο γαμώτο: ο δρόμος είναι αυτός που μετράει το ηθικό μας ύψος. Γαμώτο. Είμαστε θύτες και θύματα της ιστορίας μας γαμώτο.


    όπως και για όλο το κείμενο


    αν και 1η και 2η παράγραφο χρειάστηκε να το διαβάσω δυο φορές
  3. Το avatar του μέλους nnn
    wow, πρέπει να ήταν αρκετά βαρετή η πτήση

    καταλήγω πως είναι ωραία η ιστορία του καθενός μας, είναι ωραίος ο δρόμος μας. Αυτός που διανύσαμε και αυτός που έπεται. Με κάθε μέσο. Με τα πόδια, με ποδήλατο, με πλοίο, με μηχανή, με αμάξι, με αεροπλάνο. Με το νου μας.
    σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος...
  4. Το avatar του μέλους Estela
    Λαμπερή σκέψη, που δεν έχω συναντήσει ίσως ξανά στη ζωή μου... w o w ...
Δημοσιεύστε ένα Σχόλιο Δημοσιεύστε ένα Σχόλιο