Νουμερολόγιο

Kοιμάμαι και ξυπνάω με την αυταπάτη πως έχω πολιτική συνείδηση. Πως είμαι πολιτικά ενήμερος. Θυμάμαι ονομαστικά υπουργούς προηγούμενων κυβερνήσεων, θυμάμαι την συγκυβέρνηση του 89 και το Ειδικο Δικαστήριο ενώ στις εφηβικές μου αναμνήσεις περιλαμβάνεται και η σπηλαιώδης φωνή του Γ. Τράγκα να προσπαθεί να με πείσει ότι η ΝΔ είναι κάτι χειρότερο από την κτηνοβασία και το γλαύκωμα μαζί. Εν πάσει περιπτώσει στις παρέες μου το παίζω ότι ξέρω για την πολιτική και τα κουτσομπολιά της.

Ως εκ τούτου για μένα οι εκλογές είναι ότι για τους ποδοσφαιρόφιλους το Μουντιάλ: ΤΟ Γεγονός. Αναλύσεις, συζητήσεις, καμιά φορά αγωνία, πλάκα με τους φίλους που δεν πιστεύουν τα ίδια με μένα, τηλέφωνα σε γνωστούς που «ξέρουν τα πράγματα», πειράγματα και τσακωμοί. Έτσι νόμιζα πως θα ήταν και αυτήν την Κυριακή στις 16 Σεπτεμβρίου. Νόμιζα όμως…

Την Κυριακή το πρωί δεν με ξύπνησε η αγωνία των αποτελεσμάτων ούτε η φωνή της εκτέλεσης του δημοκρατικού καθήκοντος.

Με ξύπνησε μια πνιγμένη στα κλάματα φωνή που με το πρώτο άκουσμα της ξέρεις καλά πως μια προσωπική καταστροφή πρόκειται να σου ανακοινωθεί. Σε αυτό το κρίσιμο, μη μετρήσιμο, παράθυρο του χρόνου, η είδηση του θανάτου είναι μια μπίλια στο καζίνο του θανάτου. Ξέρεις πως κάποιος δικός σου χάθηκε, δεν ξέρεις το όνομα και περιμένεις (μέχρι να συνέλθει η φωνή την άλλη γραμμή του τηλεφώνου) να σταματήσουν η μπίλια και η ρουλέτα. Τότε σου λένε το όνομα.

Την Κυριακή λοιπόν το πρωί, έμαθα πως ξύπνησα με έναν φίλο λιγότερο.
Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αφήνοντας πίσω του ανθρώπους που θα πρέπει να ζήσουν χωρίς το πνεύμα του, την αίσθηση του ανατρεπτικού χιούμορ του, την φροντίδα του και την αγάπη του. Να ζήσουμε απλά χωρίς αυτόν, αλλά μονάχα με την ανάμνηση του.

Δεν έφτιαξε αυτός για το τροχαίο, φορούσε ζώνη και το αυτοκίνητο ικανοποιούσε όλα τα διαφημιστικά στανταρτ από πλευράς παθητικής ασφαλείας. Δεν ξερώ αν υπήρξε κάποιος προφανής υπαίτιος.

Ο φίλος μου ήταν απλά άτυχος.

Όλοι χάνουμε κάποιον/κάποιους κάποτε. Δεν υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο, δεν υπάρχει διακύβευμα στην προσωπική δυστυχία η οποία μεταφέρει δικούς μας ανθρώπους μας από το εδώ στο πέρα. Κοινολογίες. Στο στυλ «Τι είναι ο άνθρωπος; Ένα τίποτα».

Στον δημόσιο χώρο ενός blog μπορεί να πει πολλά κανείς για την συγκυρία ενός τροχαίου την ημέρα των εκλογών: οι θάνατοι από τροχαία δυστυχήματα είναι ένα τυπικά επαναλαμβανόμενο δραματικό μοτίβο. Οι νεκροί ενός Σαββατοκύριακου καμιά φορά φτάνουν τους νεκρούς από το ναυάγιο του Σαμίνα, αλλά σε κανέναν δεν κάνει εντύπωση πια. Τι ανατριχιαστικά χαριτωμένο θα ήταν να συνηθίζαμε σε προγραμματισμένα ναυάγια ανα εβδομάδα, κουνώντας λυπημένα και αυστηρά το κεφάλι; Η είδηση ενός θανάτου είναι τελικά θέμα συνήθειας; Γιατί υπάρχουν ατυχήματα που έχουμε συνηθίσει και δεν κάνουμε τίποτα (ή σχεδόν τίποτα) και άλλα που ενώ το μέτρο των ευθυνών είναι ίδιο, γίνονται πρωτοσέλιδα, προκαλούν «οργή και αγανάκτηση»;

Το γράμμα της πολιτικής μου αναλυτικής, θα μπορούσε να είναι μια φλυαρία για τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας μας την ώρα που το χέρι της γεμίζει αδιάφορα μια κάλπη. Την ώρα που εσωκλείαμε τους εκλογικούς φακέλους, την ώρα που βάζαμε σταυρό στο ψηφοδέλτιο, την ίδια ώρα οι μαρμάρινοι σταυροί πληθαίνουν. Ασφαλώς αρμόδιος υπουργός, ο τοπικός νομάρχης και ο σχετικός δήμαρχος έχουν πάντα κάτι να πουν. Πάντα λαμβάνονται νέα μέτρα, πάντα η Τροχαία διεξάγει προληπτικούς ελέγχους, ο ΚΟΚ αναθεωρείται προς το αυστηρότερο και οι παραβάτες τιμωρούνται. Στο μεταξύ το σωστό παρκάρισμα συνεχίζει επίμονα να είναι κριτήριο ασφαλούς οδήγησης (στις σχετικές εξετάσεις) λες και πέθανε κανείς ποτέ ψάχνοντας θέση στου Ζωγράφου.

Δεν θέλω όμως να πω αυτά.

Απλώς χθες βρέθηκα στην δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίζω την σχετικότητα της εμπειρίας του χρόνου. Όταν όλα τα φώτα ήταν στραμμένα στις εκλογές (ή στην αποχή από αυτές), εγώ ζούσα εκτός του τόπου και του χρόνου: δεν ήθελα να μιλάω για πολιτική, για κόμματα, για υποψήφιους. Ένας φίλος μου είχε σταθεί άτυχος. Βρέθηκε σε λάθος τόπος και λάθος χρόνο.

Θα μπορούσε να είναι σαν ένας θάνατος την Πρωτοχρονιά ή το Πάσχα ή ανήμερα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων. ‘Η τον τελικό του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Έβλεπα ανθρώπους να πανηγυρίζουν το βράδυ και ένιωθα αμήχανα αν όχι εχθρικά, όχι γιατί δεν είμαι ΝΔ, αλλά γιατί ποτέ ξανά δεν θα γελούσα μέχρι δακρύων με τις ιστορίες του Αντώνη. Ήθελα να τους πω πως τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία, πως οι σημαίες σας είναι αναλώσιμες (δυστυχώς όχι ανακυκλώσιμες) πως η χαρά και η λύπη σας είναι μετέωρη και μάλλον φτηνή (sorry guys) και πως η δυστυχία κυκλοφορεί σε διαστάσεις μεγαλύτερες από αυτές του μακροσκελούς ψηφοδελτίου της Β Άθηνών.

Μέσα λοιπόν στην προσμονή του «εκλογικού κλίματος» που για μένα δεν ήρθε, μέσα στον χαμό των πανηγυρισμών, μέσα στην απροσδόκητη είδηση της Κυριακής, καθώς νύχτωνε, άρχισα με έναν φανταστικό τρόπο να ακούω την aria “Una furtive lagrime” από το Match Point, να θυμάμαι το μπαλάκι του τέννις να προσπαθεί να αποφασίσει σε ποια μεριά του τερέν θα καταλήξει. Φαντάστηκα ένα αυτοκίνητο πιο τυχερό από ότι στάθηκε στην πραγματικότητα, να μην συγκρούεται με νταλίκα, να μην ανατρέπεται. Σκεφτόμουν πως θα ήθελα να ήταν πιο τυχερός ο φίλος μου χθες. Και ζωντανός.

Κάπου ανάμεσα στην ακατανόητη γιορτή των οπαδών και στην ακατανόητη απώλεια, έπεσα να κοιμηθώ με την σοφή ευχή του ανέμελου Chris Wilton προς τον νεογέννητο ανιψιό του:

I just hope that he's lucky