7-8-9?

[ciaoant1]

http://www.theonion.com/content/vide...urce=a-section

Με αφορμή το παραπάνω σατυρικό βίντεο από το theonion:

Στο βίντεο γίνεται μια -έστω χοντροκομμένη- χιουμοριστική παρουσίαση ενός σοβαρού θέματος:
Στο βίντεο, δείχνει πως η πρόοδος της τεχνολογίας έχει ουσιαστικά καταστεί άχρηστη η εργασία υπαλλήλων σε ένα βιντεοκλάμπ, αφού ο κόσμος μπορεί πλέον μέσω του ίντερνετ να βρει όποια ταινία θέλει.

Εννοείται βέβαια πως αυτό είναι απλά ένα παράδειγμα - παρόμοια είναι η κατάσταση σε ένα σωρό άλλους κλάδους (πχ μηχανές στη γραμμή παραγωγής έχουν καταστήσει μη απαραίτητους τους εργαζόμενους που παλιότερα έκαναν τη συναρμολόγηση, τα ΑΤΜ έχουν καταστήσει μη απαραίτητους τους εργαζόμενους στα ταμεία των τραπεζών για αναλήψεις, κτλ, κτλ, κτλ).

Πριν από 100 χρόνια περίπου, ο Λαφάργκ είχε παρατηρήσει τα εξής σε ένα -σχετικά "μικρό' σε μέγεθος, αλλά "μεγάλο" σε περιεχόμενο- κείμενο του, που επηρέασε πολύ και τον αγώνα των εργαζόμενων για το 8ωρο:

In his Economics, Xenophon writes,
“The people who give themselves up to manual labor are never promoted to public offices, and with good reason. The greater part of them, condemned to be seated the whole day long, some even to endure the heat of the fire continually, cannot fail to be changed in body, and it is almost inevitable that the mind be affected.”

“What honorable thing can come out of a shop?” asks Cicero. “What can commerce produce in the way of honor? Everything called shop is unworthy an honorable man. Merchants can gain no profit without lying, and what is more shameful than falsehood? Again, we must regard as something base and vile the trade of those who sell their toil and industry, for whoever gives his labor for money sells himself and puts himself in the tank of slaves.”

Proletarians, brutalized by the dogma of work, listen to the voice of these philosophers, which has been concealed from you with jealous care: A citizen who gives his labor for money degrades himself to the rank of slaves, he commits a crime which deserves years of imprisonment.

Christian hypocrisy and capitalist utilitarianism had not perverted these philosophers of the ancient republics. Speaking for free men, they expressed their thought naively. Plato, Aristotle, those intellectual giants, beside whom our latter day philosophers are but pygmies, wish the citizens of their ideal republics to live in the most complete leisure, for as Xenophon observed,
“Work takes all the time and with it one has no leisure for the republic and his friends.”

According to Plutarch, the great claim of Lycurgus, wisest of men, to the admiration of posterity, was that he had granted leisure to the citizens of Sparta by forbidding to them any trade whatever.
But our moralists of Christianity and capitalism will answer, “These thinkers and philosophers praised the institution of slavery.”
Perfectly true, but could it have been otherwise, granted the economic and political conditions of their epoch? War was the normal state of ancient societies. The free man was obliged to devote his time to discussing the affairs of state and watching over its defense. The trades were then too primitive and clumsy for those practicing them to exercise their birth-right of soldier and citizen; thus the philosophers and law-givers, if they wished to have warriors and citizens in their heroic republics, were obliged to tolerate slaves. But do not the moralists and economists of capitalism praise wage labor, the modern slavery;
and to what men does the capitalist slavery give leisure? To people like Rothschild, Schneider, and Madame Boucicaut, useless and harmful slaves of their vices and of their domestic servants.

“The prejudice of slavery dominated the minds of Pythagoras and Aristotle,” – this has been written disdainfully; and yet Aristotle foresaw: “that if every tool could by itself execute its proper function, as the masterpieces of Daedalus moved themselves or as the tripods of Vulcan set themselves spontaneously at their sacred work; if for example the shuttles of the weavers did their own weaving, the foreman of the workshop would have no more need of helpers, nor the master of slaves.”


Aristotle’s dream is our reality.

Our machines, with breath of fire, with limbs of unwearying steel, with fruitfulness, wonderful inexhaustible, accomplish by themselves with docility their sacred labor. And nevertheless the genius of the great philosophers of capitalism remains dominated by the prejudice of the wage system, worst of slaveries. They do not yet understand that the machine is the saviour of humanity, the god who shall redeem man from the sordidae artes and from working for hire, the god who shall give him leisure and liberty.

Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν περάσει 100 χρόνια, η τεχνολογία έχει προχωρήσει ακόμα περισσότερο, η παραγωγικότητα έχει ως συνέπεια εκτοξευτεί, ο παραγόμενος πλούτος έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, και όμως...τα ωράρια και οι μισθοί χειροτερεύουν, και βρίσκονται πολύ πίσω ακόμα από το 8ωρο του περασμένου αιώνα.

Και αυτό διότι όταν έρχεται η ώρα να παραχθεί ο πλούτος, τότε η άρχουσα τάξη απαντά:

"Ναι, χρησιμοποιήστε τις νέες τεχνολογίες, εκπαιδευτείτε σε αυτές, να είστε πιο παραγωγικοι".

Όταν όμως έρχεται η ώρα να μοιραστεί ο ολοένα και μεγαλύτερος παραγόμενος πλούτος, τότε η άρχουσα τάξη απαντά:

"Εσείς δουλέψτε όπως πριν, και -γιατί όχι- και ακόμα χειρότερα, ο επιπλέον πλούτος που παράγεται με τη βοήθεια της τεχνολογίας είναι όλος δικός μας"


Έτσι, αν πχ για την παραγωγή μιας μπλούζας χρειάζονταν 80 εργατοώρες, και τώρα, λόγω της προόδου της τεχνολογίας χρειάζονται 40, τότε απλά προσλαμβάνεται 5 υπάλληλοι αντί για 10, και δουλεύουν 8ωρο, όπως και πριν.

Ενώ δηλαδή θα μπορούσε να μειωθεί το ωράριο, και άρα να προσληφθούν -πχ- 10 υπάλληλοι για 4ωρο, το ωράριο μένει σταθερό, και άρα τα έξοδα του εργοδότη μειώνονται (αντί για 10 μεροκάματα πληρώνει 5), άρα τα έσοδά του αυξάνονται, και την ίδια ώρα 5 εργαζόμενοι μένουν άνεργοι.

Μια άλλη "λύση" είναι μεν να μειωθούν τα ωράρια (όντως υπάρχουν σήμερα περιπτώσεις εφαρμογής του 4ωρου) , αλλά να μειωθούν οι μισθοί (που στην προηγούμενη περίπτωση που εξετάσαμε, σιωπηλά υποθέταμε πως έμεναν σταθεροί).
Έτσι, τα έσοδα του εργοδότη αυξάνονται (διότι πληρώνει μεν τον ίδιο αριθμό εργαζόμενων, αλλά με χαμηλότερους μισθούς), οι εργαζόμενοι δεν έχουν να αντιμετωπίσουν αυξημένη ανεργία, αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν μισθούς πείνας (όλοι γνωρίζουν τι σόι μισθό παίρνουν όσοι εργάζονται σήμερα part-time)

Υπάρχει επίσης και μια τρίτη περίπτωση, να μείνουν και οι μισθοί, αλλά και τα ωράρια σταθερά, και να αυξηθεί κατακόρυφα η παραγωγικότητα (λόγω των νέων τεχνολογιών που εφαρμόζονται).
Τότε όμως τα παραγόμενα προϊόντα είναι σε μεγάλο ποσοστό άχρηστα (δε χρειάζονται, είναι περισσότερα από αυτά που χρειάζεται ο λαός για να καλύψει τις ανάγκες του), αλλά για να βγάλει κέρδος ο εργοδότης πρέπει να πουληθούν, και όχι να σκονίζονται στα ράφια των μαγαζιών.
Και όσο εκτοξεύεται η παραγωγικότητα, τόσο εκτοξεύεται και η 'μόδα', το 'trendy', το έτσι, το αλλιώς - πως αλλιώς θα διασφαλίσουν ότι οι εργαζόμενοι θα αγοράσουν όλα αυτά τα πράγματα, χωρίς προπαγάνδα υπέρ της υπερκατανάλωσης?
Και όχι μόνο ο λαός βέβαια, αλλά και η ίδια η άρχουσα τάξη, με ρούχα/παπούτσια αξίας χιλιάδων ευρώ, "φρου φρου και αρώματα", "χρήσιμα" για να "ξεχωρίζουν" οι πλούσιοι από τους φτωχούς...



Και κάπως έτσι, έχουμε σήμερα φτάσει σήμερα να εργαζόμαστε σε χειρότερες συνθήκες από ότι 100 χρόνια πριν.
Τότε, η αριστερά πρότεινε στους εργαζόμενους μια ολοκληρωμένη πρόταση για να ζήσουν, το γνωστό 8-8-8 (8 ώρες δουλειάς, 8 ώρες ύπνου, 8 ώρες ελεύθερος χρόνος), και μετά από μια σειρά σκληρών και αιματηρών μαχών (προφανώς η άρχουσα τάξη δεν ήθελε αυτές τις προτάσεις, γιατί ναι μεν δεν την ανέτρεπαν, ωστόσο έφερναν την εργατική τάξη σε καλύτερη θέση, και τα κέρδη των εργοδοτών μειώνονταν), αυτό κερδήθηκε.


(κλικ για μεγέθυνση)

Μπορεί βέβαια οι ανισότητες να μην εξαφανίστηκαν, και η καθημερινή ταλαιπωρία των εργαζόμενων να συνεχίστηκε, αλλά σαφώς η ταλαιπωρία και οι ανισότητες μειώθηκαν, η ζωή των εργαζόμενων πράγματι βελτιώθηκε, ο ελεύθερος χρόνος τους αυξήθηκε.


Σήμερα, αν και η κατάσταση από πολλές απόψεις έχει ξαναγυρίσει 100 χρόνια πριν (εξ ου και η γνωστή έκφραση "εργασιακός μεσαίωνας", που βέβαια προκαλεί μεσαίωνα και σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα, καθώς όσο πιο σκληρά δουλεύει κανείς, τόσο πιο δύσκολο είναι να έχει χρόνο και διάθεση για όλα τα υπόλοιπα), η αριστερά δεν έχει μια αντίστοιχη συγκεκριμένη και ολοκληρωμένη πρόταση (όπως είχε πριν 100 χρόνια, όταν υπήρχε αυτή η πρόταση, και συγκεφαλαιωνόταν στο απλό και κατανοητό σύνθημα 8-8-8) για το πως θα αλλιώς θα μπορούσε να ζήσει ο λαός.


Αντίθετα, παρατηρούμε μια κατακερματισμένη δράση της, μία για τις απολύσεις εδώ, μία για τις απολύσεις εκεί, μία για την "πρωτοβουλία Κούνεβα", μία για τα ΣΔΙΤ, μία για εκείνο, μία για το άλλο, κτλ.

Όλα αυτά βεβαίως είναι καλά και απαραίτητα, σαφώς και οι εργαζόμενοι πρέπει να παλεύουν, πώς αλλιώς θα βελτιώσουν τη ζωή τους? (εκτός και αν περιμένουν από τη ζωή τους να..."αυτορυθμιστεί", δηλαδή στην πραγματικότητα να τους τη ρυθμίσουν...οι κυβερνώντες, όπως τους συμφέρει αυτούς, όχι εμάς)

Όμως, η δράση αυτή είναι μη ενιαία, δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη πρόταση/στόχος.
Μόνο όταν το θέμα είναι μεγάλο (πχ ασφαλιστικό) και ενιαίο υπάρχει κοινή και ενιαία δράση, γύρω από το συγκεκριμένο στόχο.

Όταν όμως το κράτος προωθεί πχ την ανασφάλιστη εργασία με κατακερματισμένο τρόπο (γιατί έτσι τους συμφέρει, δεν τους συμφέρει να την προωθήσουν με ένα ενοποιημένο τρόπο, γιατί θα τους πάρουν πιο εύκολα χαμπάρι οι εργαζόμενοι), τότε η απάντηση είναι κατακερματισμένη (κινητοποιούνται - όπως κινητοποιούνται - μόνο όσοι εργαζόμενοι θίγονται άμεσα, οι υπόλοιποι όχι. "Διαίρει και βασίλευε").

Υπάρχει λοιπόν η αναγκαιότητα για ένα συγκεκριμένο και ολοκληρωμένο πρόγραμμα/στόχο/πρόταση, που κατά την προσωπική μου άποψη θα μπορούσε να είναι κάτι αντίστοιχο με το 8-8-8 του περασμένου αιώνα.

Για παράδειγμα, θα μπορούσε να γίνει κεντρικό ζήτημα το 7-8-9 (μιας και ήδη το 7ωρο έχει εφαρμοστεί μερικώς στη Γαλλία, αν και η κυβέρνηση Σαρκοζύ προσπαθεί μανιωδώς να το καταργήσει).

Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη πρόταση, που ταυτόχρονα είναι απλή και την καταλαβαίνουν οι πάντες (μπορεί δηλαδή να χρησιμοποιηθεί από μια "καθημερινή" συζήτηση μεταξύ δύο φίλων σε μια καφετέρια, μέχρι και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο από ένα λαϊκό, εργατικό, κομμουνιστικό και-ξέρω-και-εγώ-τι-άλλο κόμμα).

Απαντά σε όλα, με την έννοια ότι δίνει μια σαφή πρόταση για το ωράριο, και υπονοεί ("τα ευκόλως εννοούμενα" παραλείπονται όπως λέει η γνωστή έκφραση) ότι το ωράριο αυτό θα συνοδεύεται από σοβαρούς μισθούς και εργασιακές συνθήκες, χωρίς "μαύρη εργασία", outsourcing, κτλ, κτλ, κτλ.

Δεν είναι βέβαια μια πρόταση επαναστατική, καθώς δεν καταργεί την εκμετάλλευση του εργαζόμενου από τον εργοδότη του, και όπως η ιστορία απέδειξε με το 8ωρο πριν έναν αιώνα, από τη στιγμή που η εκμετάλλευση δεν καταργείται, απλά μειώνεται, η άρχουσα τάξη μπορεί (και σήμερα ήδη το έχει κάνει) να καταργήσει τη νίκη αυτή των εργαζόμενων, και να (ξανα)φέρει τις εργασιακές σχέσεις σε μεσαιωνικά επίπεδα.

Όμως, αυτή η μείωση της εκμετάλλευσης, που θα σηματοδοτούσε η πρόταση αυτή για 7-8-9 (ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων), θα βελτίωνε τη ζωή και τη θέση των εργαζόμενων, θα τους έδινε χρόνο, διάθεση για άλλα πράγματα, και θα αναπτέρωνε και το ηθικό τους, που σήμερα είναι σε χαμηλά επίπεδα, καθώς η εργατική τάξη δέχεται το ένα χαστούκι μετά το άλλο εδώ και χρόνια από τους κυβερνώντες.



Φυσικά, όπως και η αντίστοιχη πρόταση για το 8ωρο, θα συναντήσει μεγάλες αντιδράσεις από την άρχουσα τάξη

«Το κεφάλαιο, όμως, που έχει τόσο "σοβαρούς λόγους" ν' αρνιέται τα βάσανα της εργατικής γενιάς που το περιβάλλει σήμερα, καθορίζεται τόσο λίγο στην πραχτική κίνησή του... από το ασυγκράτητο ξεκλήρισμα του πληθυσμού, όσο και από την ενδεχόμενη πτώση της γης πάνω στον ήλιο...

Γι' αυτό το λόγο το κεφάλαιο είναι ανελέητο απέναντι στην υγεία και στη διάρκεια ζωής του εργάτη, παντού όπου δεν το υποχρεώνει η κοινωνία να τις υπολογίζει. Στην κατηγορία για σωματικό και πνευματικό μαρασμό, για πρόωρο θάνατο και για το μαρτύριο της υπερβολικής εργασίας απαντάει:
Μήπως θα 'πρεπε να μας βασανίζει αυτό το βάσανο μια και αυξάνει τις απολαύσεις (τα κέρδη) μας;».

(Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο»)

Θα έχουμε δηλαδή προβοκατόρικα, ειρωνικά, χλευαστικά και ψεύτικα δημοσιεύματα στον τύπο, ρεπορτάζ στις τηλεοράσεις, λογίδρια από τους επαγγελματίες πολιτικούς των κομμάτων της άρχουσας τάξης, κτλ, κτλ, που όλα θα μας εξηγούν ότι αυτά είναι "απαράδεκτα" (σε αντίθεση με τον "εργασιακό μεσαίωνα" που προφανώς είναι "παραδεκτός", "δεν είναι ρεαλιστικά" (σε αντίθεση με τον εργασιακό μεσαίωνα και τις ανισότητες που σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο) και τελικά θα καλούν τους εργαζόμενους να πάνε στις δουλειές τους "σαν καλά παιδιά", και να μη βγάλουν "ούτε κιχ" για το πισωγύρισμα σε μεσαιωνικές συνθήκες που επιχειρούν,, προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη και την εξουσία τους.

Και όσο περισσότερο οι εργαζόμενοι διεκδικούν τη βελτίωση της ζωής τους, σε βάρος βέβαια των "καημένων" των κεφαλαιοκρατών, τόσο θα φουντώνουν και οι επιθέσεις τους εναντίον μας, με χτύπημα πορειών, ή και προσπάθεια περιορισμού τους (κάποτε, είχαν καταφέρει να τις καταργήσουν εντελώς και να τις θέσουν εκτός νόμου).

Τι να κάνουμε όμως, από το να ζουν αυτοί σαν πασάδες και εμείς στη φτώχεια και στη μιζέρια, ας φωνάξουν, ας γκρινιάξουν, ας χάσουν μερικά από τα προνόμιά τους.

Αν είναι να τα κερδίσουμε εμείς οι εργαζόμενοι, που όντως τα αξίζουμε με τη δουλειά μας, ΑΣ ΕΙΝΑΙ.

Εδώ για πιο ευανάγνωστη μορφή:
http://www.scribd.com/doc/19387895/ciaoant1-789

[ciaoant1]

The implications of this chart are staggering....

This might be one:

There is a strong line of reasoning that the USSR collapsed when the nomenklatura (bureaucratic elites, the most important people in a government run economy) decided to work against the state. In short, the non-financial benefits of being in the bureaucracy were in decline as attempts were made to reform the Soviet system. So, when a window of opportunity arrived (the attempt to privatize sectors of the economy to improve economic performance), they jumped at it. A trickle of privatization turned into a flood as the nomenklatura looted the state of anything/everything of value. Αυτό ισχύει, η καάρρευση της "Σοβιετικής" Ένωσης δεν έγινε μετά από κάποια λαική επανάσταση, ούτε από κάποια εξωτερική εισβολή, οι ίδιοι οι κυβερνώντες οδήγησαν στη διάλυση της, ώστε μετά να αρπάξουν ότι βρουν και να αυξήσουν τα κέρδη του (εξ ου και οι σημερινοί ολιγάρχες - πολλοί εκ των οποίων, όπως πχ ο Αμπράμοβιτς, ήταν κομματικά κυβερνητικά στελέχη στην ΕΣΣΔ)

I think that this is a more plausible reason for the decline of the USSR than anything else that I've heard.

How the mechanism that collapsed the USSR (per the above) applies to the US has yet to be seen. But, as the chart above shows us, something very, very wrong is in motion. It goes beyond Republican/Democrat, conservative/liberal, public/private, and all of the common methods of division or debate. It's systemic.

http://globalguerrillas.typepad.com/...sing-tide.html

Στις ΗΠΑ, χθες ήταν η λεγόμενη "labour day" (ημέρα για την εργασία), κάτι αντίστοιχο ας πούμε με τη δική μας εργατική πρωτομαγιά, που όμως στις ΗΠΑ δε γιορτάζεται την 1η του Μάη, αλλά την πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη (δε γνωρίζω το γιατί).
Παρότι η εκμετάλλευση έχει αγγίξει μεσαιωνικές διαστάσεις, δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη κινητοποίηση από το λαό των ΗΠΑ, που βρίσκεται πολύ πίσω (ας μην κρυβόμαστε, ότι είναι να γίνει, θα γίνει στην Ευρώπη, όπου υπάρχει παράδοση εργατικών διεκδικήσεων και αγώνων, ιστορία, το εργατικό-λαικό κίνημα δεν είναι σε τόσο τραγική κατάσταση σε σχέση με τις ΗΠΑ, κτλ).


Παρόλα αυτά, αξίζει να δούμε μερικά ποστ που γράφτηκαν στις ΗΠΑ με αφορμή την ημέρα αυτή, όπου οι συγγραφείς τους επισημαίνουν πως η ένταση της εκμετάλλευσης σε βαθμό - ρεκόρ ήταν που οδήγησε στο ξέσπασμα της κρίσης, και προτείνουν να μειωθεί.

Είναι σημαντικό να αντιληφθεί ο κόσμος πως αυτό το βήμα, δεν μπορεί μεν να αποτελέσει τον τελικό στόχο (άλλωστε το 8ωρο κατακτήθηκε μετά από σκληρούς αγώνες, όπως και μια σειρά από άλλα δικαιώματα, αλλά από τη στιγμή που η άρχουσα τάξη διατήρησε, έστω και ψαλιδισμένη, την εξουσία της, μπόρεσε να επαναφέρει τα πράγματα εκεί που ήθελε), αποτελεί όμως ένα σημαντικό ενδιάμεσο σκαλοπάτι.

Τα πράγματα είναι ήδη τραγικά, και θα χειροτερεύσουν το επόμενο διάστημα με ραγδαίο τρόπο, καθώς οι εργαζόμενοι, που είχαν πιστέψει τις απατηλές υποσχέσεις των κυβερνώντων ήδη έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν πόσο λάθος έκαναν, αλλά τρόπο δεν έχουν να τα αντιπαλέψουν στο άμεσο μέλλον.
Τα συνδικάτα είναι άδεια από κόσμο (που είναι απογοητευμένος), ενώ κυριαρχούν οι φιλοκυβερνητικοί εργατοπατέρες.
Η αριστερά δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων, ο κόσμος έχει ακόμα ψευδαισθήσεις για τα κόμματα της μπουργουαζίας, είναι "απολιτίκ", κτλ.

Υπάρχει βέβαια και ελπίδα, καθώς βλέπουμε ανάταση των αγώνων, κυρίως σε κοινωνικό επίπεδο (όχι -ακόμα- σε πολιτικό), όμως επαναλαμβάνω ότι στο άμεσο μέλλον είναι μαθηματικά βέβαιο πως έχουμε τεράστια επίθεση στους λαούς, με χρεωκοπίες, σοβαρή υποτίμηση νομισμάτων, μεγάλη ανεργία, κτλ.

Αν όμως θέλουμε να δούμε ένα καλύτερο μάλλον, μια πρόταση που κατά την άποψη μου θα συγκέντρωνε κόσμο, είναι το 7-8-9 (ή κάτι αντίστοιχο τέλος πάντων).

Η πλειοψηφία του κόσμου δε μπορεί προς το παρόν να αντιληφθεί ότι ένα 4ωρο εργασίας είναι αρκετό με βάση τις σημερινές τεχνολογικές δυνατότητες, που έχουν εκτοξεύσει την παραγωγή.
Πώς να το δει άλλωστε, του το εξήγησε ποτέ και κανένας (δεν αναφέρομαι στην άρχουσα τάξη και στα παπαγαλάκια της, αυτοί ξέρουν τι λένε και δεν λένε, αναφέρομαι στην αριστερά)?

Αντίθετα, μπορεί να δει πως ένα ανθρώπινο ωράριο είναι κάτι περίπου σαν το 7-8-9.
Αυτό μπορεί να το δει, να το παλέψει, ως τη μόνη λύση στο πρόβλημα της ανεργίας, των χαμηλών μισθών, που θα πρέπει να ανέβουν, κτλ.

Τα πιο σοβαρά αυτά ωράρια μπορούν να δώσουν σταθερές θέσεις εργασίας, ενώ το 7ωρο αντί για το 8ωρο θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας (πχ για 80 εργατοώρες πλέον θα χρειάζεσαι περίπου 11 εργαζόμενους, όχι 10, κοκ). Δες και εδώ

Όπως φαίνεται και στο διάγραμμα που παρατίθεται πάνω πάνω σε αυτό το ποστ, η τεχνολογία έχει εκτοξεύσει την παραγωγή σε επίπεδα ρεκόρ, και την ίδια ώρα οι εργοδότες πιέζουν...για περισσότερη παραγωγή(!!!), αλλά και για χαμηλότερους μισθούς (που, όπως δείχνει το διάγραμμα, πέφτουν σε αρνητικά ρεκόρ).

Τυχόν συνέχιση σε αυτό το μονοπάτι, όπως θέλουν οι κυβερνώντες (και στο επόμενο διάστημα θα δούμε πολύ άγρια επίθεση), οδηγεί σε μεσαιωνική φτώχεια, και θα πρέπει να απορριφθεί.

Δε θα πρέπει να τους αφήσουμε, χρειάζεται οργάνωση και αγώνα.
Ένας πρώτος στόχος, που θα μπορούσε να συσπειρώσει και πολλούς "μετριοπαθείς" εργαζόμενους ή μικροαστούς, και όχι μόνο τους "εντελώς πιεσμένους μέχρι τέλους", είναι το 7-8-9.

Έτσι, θα μπορούσαμε να δούμε έναν σοβαρό αγώνα, ώστε οι λαοί να ανακαταλάβουν μια καλύτερη θέση από αυτή που έχουν σήμερα, είναι απαραίτητη όμως η ύπαρξη ενός συγκεκριμένου στόχου, κθώς σε διαφορετική περίπτωση θα βλέπουμε σπασμωδικές ενέργειες, που δε θα μπορούν να ενοποιηθούν/συγκεκριμενοποιηθούν κάπως.

Αυτό θα είναι καταστροφικό, ειδικά από τη στιγμή που η άρχουσα τάξη το έχει βάλει σκοπό να μας βάλει σε μεγάλες, ιστορικές "φουρτούνες".

The Real News About Jobs and Wages -- An Ode to Labor Day
Why aren't we hearing more about the worst job and wage situation since the Great Depression?

Spoiler:

The latest employment figures (released this morning) show job losses continuing to grow. According to the payroll survey, job losses are increasing more slowly than in previous months. According to the household survey, they're accelerating -- from 9.4 percent of the workforce in July to 9.7 percent in August. Bottom line: almost one out of six Americans who need a full-time job either can't find one or is working part-time. Meanwhile, wage growth among people who have jobs has just about stopped. The Economic Policy Institute reports that between 2006 and 2008, wages grew at an annualized rate of 4.0%; by contrast, over the past three months annual wage growth has plummeted to just 0.7%. At the same time, furloughs -- requiring workers to take unpaid vacations -- are on the rise: recent surveys show 17% of companies imposing them. More than 20% of companies have suspended their contributions to 401(k)s and similar pension plans.

So why isn't the media screaming? Partly because these job and wage losses are not, for the most part, falling on the segment of our population most visible to the media. They're falling overwhelmingly on the middle class and the poor. Unemployment among those who have been in the top 10 percent of earnings is closer to 5 percent, and their earnings continue to climb -- although, to be sure, much more slowly than before the meltdown. It's much the same with health-care and pension benefits. Among people under 65 who are in the bottom 20% of incomes, only 21.9% have employer-sponsored health insurance -- if they have a job at all. Half of all people nearing retirement age have a 401(k) balance of less than $40,000.

I keep hearing that the economic meltdown has taken a huge toll on the stock portfolios of the rich. That's true. But the rich haven't lost nearly as much of their assets, proportionately, as everyone else. According to a report from the Bank of America Merrill Lynch ("The Myth of the Overleveraged Consumer"), analyzing data from the Federal Reserve, the bottom 90 percent of Americans hold 50 percent of more of their assets in residential real estate, which has taken a far bigger beating than stocks and bonds. The top 10 percent of Americans have only a quarter of their assets in housing; most of their assets are in stocks and bonds. And although the stock market is still a bit tipsy, it has rallied considerably since it hit bottom earlier this year. Home values, on the other hand, are down by an average of a third across the country, and are still falling.

What does all this mean for the economy as a whole? It raises the fundamental question of where demand will come from to get us out of this hole. If so manyAmericans are losing their jobs and wages, you have to wonder who will be returning to the malls.

That same Bank of America Merrill Lynch report notes cheerfully that 42 percent of consumer spending before the meltdown came from the top-earning 10 percent of Americans (not too surprising given that the top 10 percent was raking in half of total earnings) and the top 10 percent continues to do relatively well. So, says Bank of America Merrill, we can rely on the spending of the top 10 percent to get the economy moving again. Indeed, they conclude, Congress and the White House should be careful not to raise taxes on the top 10 percent, lest the consuming ardor of these most privileged members of our society be dampened.

This logic is morally and economically indefensible. If we've learned anything from the Great Recession-Mini Depression of the last 18 months, it's that the skewing of income and wealth to the top has made our economy far less stable. When the majority of middle-class and poor Americans are either losing their jobs or feel threatened by job loss, and when those who still have jobs are experiencing flat or declining wages, there's simply no way to get the economy back on track. The track we were on -- featuring stagnant median wages, widening inequality, and job insecurity -- got us into this mess in the first place.

http://robertreich.blogspot.com/2009...es-ode-to.html

In the United States, Philadelphia carpenters went on strike in 1791 for the ten-hour day. By the 1830s, this had become a general demand. In 1835, workers in Philadelphia organized a general strike, led by Irish coal heavers. Their banners read, From 6 to 6, ten hours work and two hours for meals. Labor movement publications called for an eight-hour day as early as 1836. Boston ship carpenters, although not unionized, achieved an eight-hour day in 1842.
In the United States, Philadelphia carpenters went on strike in 1791 for the ten-hour day. By the 1830s, this had become a general demand. In 1835, workers in Philadelphia organized a general strike, led by Irish coal heavers. Their banners read, From 6 to 6, ten hours work and two hours for meals. Labor movement publications called for an eight-hour day as early as 1836. Boston ship carpenters, although not unionized, achieved an eight-hour day in 1842.
http://en.wikipedia.org/wiki/Eight-hour_day

[lou.nick]

Off Topic

Ειλικρινά θέλω να διαβάσω ότι γράφεις αλλά κάθε φορά είναι σεντόνια και βαριέμαι αφάνταστα. Θα κάνω κουράγιο γι' αυτά τα 2 αλλά σε παρακαλώ ειλικρινά μίκρυνε τα λίγο αν μπορείς. Εντελώς φιλικά για να διαβάζονται πιο άνετα οι απόψεις σου.

[pk33]

ειναι το στιλ των συντρόφων. Και οι ομιλιες του πατερούλη (Στάλιν) και του Φιντέλ είναι σεντόνια.

Πάντως για τους Αμερικανούς τα θέλει ο ποπός τους....τόσες αντιδράσεις συναντάει το σχέδιο του Ομπάμα για να αποκτήσουν επιτέλους οι ΗΠΑ κοινωνική ασφάλιση και μέριμνα(γιατί αυτο που έχουν τώρα δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω κοινωνική ασφάλιση)

[ciaoant1]

Off Topic

Ειλικρινά θέλω να διαβάσω ότι γράφεις αλλά κάθε φορά είναι σεντόνια και βαριέμαι αφάνταστα. Θα κάνω κουράγιο γι' αυτά τα 2 αλλά σε παρακαλώ ειλικρινά μίκρυνε τα λίγο αν μπορείς. Εντελώς φιλικά για να διαβάζονται πιο άνετα οι απόψεις σου.

Το αντιλαμβάνομαι ότι τα ποστ μου είναι μεγάλα, απλά είναι μεγάλη η "ύλη" που καλύπτουν (ή που προσπαθούν να καλύψουν).
Κι η άποψη μου χρειάζεται μεγαλύτερη ανάλυση, διότι δεν υπάρχει κάποιος αντίστοιχος Πρετεντέρης, Τράγκας, κτλ ώστε να έχει ήδη προπαγανδίσει την άποψη που υποστηρίζω στον κόσμο, ώστε εγώ μετά να μην έχω και πολλή δουλειά να κάνω, όπως ισχύει για μερικούς άλλους (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε) που απλά συμφωνούν με τους "τηλεσχολιαστές" και αναμασούν τα όσα τους λένε.


Σκεφτόμουν πάντως απλά να περικόψω κάποιες "λιγότερο σημαντικές" ειδήσεις/αναλύσεις, και να κάνω πιο μικρά ποστ, δίνοντας τα "δευτερεύοντα" στο τέλος με την απλή παράθεση των λινκς τους, για όποιον θέλει να τα παρακολουθήσει.

Αν είναι, πες μου εσύ (ή και οποιοσδήποτε άλλος) αν θα το προτιμούσες αυτό το σύστημα ή αν έχεις κάποια άλλη πρόταση

[Bayern7]

Μπορείς να δίνεις τα links από όπου τα αντιγράφεις. Είναι πιο κομψό και λιγότερο αποθαρρυντικό.
Και να γράφεις μια δική σου περίληψη 10 γραμμών για να καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται.

[jkaygraham]

Θα συμφωνησω.Φαινονται ενδιαφεροντα, αλλα βλεπω τον τοιχο απο αρθρα και αποθαρυνομαι.Μπραβο παντως.

[manoulamou]

ειναι το στιλ των συντρόφων. Και οι ομιλιες του πατερούλη (Στάλιν) και του Φιντέλ είναι σεντόνια.

Πάντως για τους Αμερικανούς τα θέλει ο ποπός τους....τόσες αντιδράσεις συναντάει το σχέδιο του Ομπάμα για να αποκτήσουν επιτέλους οι ΗΠΑ κοινωνική ασφάλιση και μέριμνα(γιατί αυτο που έχουν τώρα δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω κοινωνική ασφάλιση)

Μερικοι νεο-συντηρητικοι χαρακτηριζουν το σχεδιο Ομπαμα κομμουνιστικων τασεων...
Το θεμα ειναι ποσο πιο χαλια μπορει να γινει το δικο μας καταχρεωμενο ασφαλιστικο συστημα...
Οσο για τα... σεντονια του συντροφου ciaoant1 υπαρχει οντως θεμα, το οποιο θα μπορουσε να το καλυψει με links και spoilers, κατα τα λοιπα αποτελουν παντα τροφη για σκεψη, ασχετως εαν συμφωνουμε ή οχι μαζι του.

[midnightsun]

O Lionel Jospin to 2000 εφάρμοσε το 35ώρο στην Γαλλία το 2000.

Το 2002 τον απέκλησε ο Jean Marie Le Pen στις προεδρικές εκλογές.

Περίεργα γούστα έχει ο λαός.

[manoulamou]

Γιατι ο δικος μας Χαριλαος Τρικουπης ο οποιος για οσους ξερουν Ιστορια,
ηταν ο πραγματικος θεμελιωτης της συγχρονης Ελλαδας κι ομως...
Ομως μην λεμε για ασφαλιση γιατι τοτε θα πρεπει να δουμε ποιοι, ποτε και γιατι ιδρυσαν πχ το ΙΚΑ και τον ΟΓΑ!

[ciaoant1]

Το θεμα ειναι ποσο πιο χαλια μπορει να γινει το δικο μας καταχρεωμενο ασφαλιστικο συστημα...

Μπορεί να το αφήσουν να χρεωκοπήσει.
Ο λαός έως τώρα δε δείχνει να το παλεύει, γιατί να μην το αφήσουν λοιπόν να χρεωκοπήσει?

........Auto merged post: ciaoant1 πρόσθεσε 1 λεπτά και 54 δευτερόλεπτα αργότερα ........

Γιατι ο δικος μας Χαριλαος Τρικουπης ο οποιος για οσους ξερουν Ιστορια,
ηταν ο πραγματικος θεμελιωτης της συγχρονης Ελλαδας κι ομως...
Ομως μην λεμε για ασφαλιση γιατι τοτε θα πρεπει να δουμε ποιοι, ποτε και γιατι ιδρυσαν πχ το ΙΚΑ και τον ΟΓΑ!

Το ίδρυσαν χουντικοί, ΔΙΟΤΙ ΠΙΕΖΟΝΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ ΠΟΥ ΕΒΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΟΥΣΕ.

Από τη στιγμή που ο κόσμος σταμάτησε να απαιτεί τα δικαιώματά του, του τα παίρνουν πίσω ένα-ένα.

........Auto merged post: ciaoant1 πρόσθεσε 9 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα αργότερα ........

Και ένα κείμενο του Mike Whitney του counterpunch.org, που μαζί με ένα σύντροφο από το indymedia ήταν για μένα οι δύο βασικές πηγές πληροφόρησης από το 2006 και μετά για την επερχόμενη -τότε- καπιταλιστική κρίση (ακόμα θυμάμαι το Mike Whitney να περιγράφει πως πούλησε το σπίτι του πριν μερικά χρόνια, διότι έβλεπε ότι θα έχουμε σκάσιμο της φούσκας στα ακίνητα, και όταν είπε στη γυναίκα του ότι θα πάνε καλύτερα στο νοίκι, αυτή τον κοίταζε σαν εξωγήινο).

Το κείμενο είναι πολύ καλό, εξηγεί ποια είναι η γενικότερη οικονομική κατάσταση στις ΗΠΑ, και γιατί θα πρέπει να ζητήσουν οι εργαζόμενοι καλύτερους μισθούς και ωράρια:


How to Fight Deflation
Give a Worker a Raise

Spoiler:

The slight rebound in housing looks a lot different when one considers how much the Fed is meddling in the market. Fed chair Ben Bernanke has purchased $240 billion in US Treasuries to keep long-term interest rates artificially low while--at the same time--buying $740 billion in Fannie Mae and Freddie Mac mortgage-backed securities (MBS) to provide the financing for new home buyers. It's the double-whammy; and that's not all. Bernanke plans to continue buying agency MBS (monetization) until he reaches $1.45 trillion, which will make Uncle Sam the biggest player in the housing market by far. How's that for central planning?

The fact is, all the recent gains in home sales are all the result of direct government intervention. If interest rates were allowed to rise (as the would naturally) or if Congress withdrew its $8,000 first-time home-buyer subsidy, or if FHA tightened its loosey-goosey financing (which requires just 3.5% down payment and low FICO scores, the same as subprime!) home prices and sales would continue to drop at a 10 to 15 percent year-over-year rate. Housing has stopped plummeting for one reason alone; the Fed bought the market.

The same rule applies to the stock market, where the Fed's quantitative easing (QE) and liquidity injections have sparked a 6-month bear market rally sending equities to the moon. It's all Fed intervention. A recent report by Egan-Jones Ratings And Analytics traces the Fed's lavish liquidity handouts pointing out the precise sectors of the market that have been most effected:

"Massive monetary stimulus is good for asset prices (stocks, bonds, houses, commodities) in a weak pricing environment and soft economy. The Federal Reserve has doubled its balance sheet from $1 Trillion to $2 Trillion effectively adding $1 Trillion to our economy. In addition, the Fed has through an alphabet soup of facilities i.e. Term Auction credit, Asset Backed Commercial Paper Money Market Mutual Fund Liquidity Facility, Term Asset Backed Securities Loan Facility, Primary Dealer and other Broker Dealer Credit, Other Credit Extensions, Term Facility, Maiden Lane LLC one, two and three, Money Market Investor Facility, added approximately $3 Trillion in loans and over $5.5 Trillion in guarantees of private investments. While these latter funds are technically loans, they get renewed regularly.

So where has all the money gone? The chart below shows the rise in the stock market causing the valuation to be somewhat extended in our view - some liquidity found a home here. Large rises in just the last month in small cap stocks, plus 17%; most shorted stocks, plus 17%; stocks with the lowest analyst rating out performing those with the highest rating by 380 basis points, all suggest some speculation......

Commodities have had a nice rebound from their lows with copper hitting new highs. High yield bonds have out performed investment rated bonds as investors are willing to bet on a faster recovery and start to reach for yield.

These are indications of excess liquidity finding outlets."

("Fundamentally...Disconnected" Egan-Jones Ratings And Analytics, hat tip zero hedge.com)

Let's summarize: The Fed is goosing the stock market and the housing market. Bernanke has slashed interest rates to zero percent, underwritten the entire financial system with $12.8 trillion in loans and guarantees, and flooded the financial system with liquidity. The Fed has also doubled its balance sheet to $2.08 trillion which is the equivalent of dropping the Fed Funds rate to -1 percent. As Mark Gongloff of the Wall Street Journal opines, "The Fed is essentially paying people to borrow money."

Indeed, the Fed has done its level-best to keep the market from correcting, but isn't it a bit of a stretch to call it a "recovery"?

In truth, Bernanke is in a pitch-battle with deflation and the outcome is still uncertain. Deflation has spread to every sector of the economy; retail, travel, luxury items, autos, building supplies, home furnishings, electronics. No business has been spared. The C.P.I. inflation-gauge has slipped into negative territory and is now at -2.1 percent. Prices are headed down and spending is falling fast. Unemployment is soaring, wages are dropping, and the average work-week has been sliced to just 33 hrs. And, as we noted, housing prices have flattened out, but only because of unprecedented government intervention into the market. Otherwise, real estate would still be stretched out on a marble slab.

Most people think it should be easy to beat deflation. They think all the Fed has to do is flip a switch and print more money. But there's more to it than that, especially when trillions of dollars in credit suddenly vanishes in a poof of smoke. That's what happened last September when Lehman Bros imploded and reduced the financial system to rubble. Global stock markets crashed, interbank lending collapsed, capital flows stopped, and payrolls and inventories were slashed. The gigantic credit-purge thrust the economy into deflation, a condition which persists to this day.

Economist Irving Fisher tackled the problem of deflation 76 years ago in his masterpiece "Debt-Deflation Theory of the Great Depression". Fisher showed how over-indebtedness eventually triggers a chain of events beginning with debt liquidation and ending in distress selling, huge capital losses, and violent economic contraction. This is the challenge that Bernanke faces today.

Irving Fisher:

"Unless some counteracting cause comes along to prevent the fall in the price level, such a depression as that of 1929-33 tends to continue, going deeper, in a vicious spiral, for many years. There is then no tendency of the boat to stop tipping until it has capsized....

On the other hand, it is always economically possible to stop or prevent such a depression simply by reflating the price level up to the average level at which outstanding debts were contracted by existing debtors and assumed by existing creditors, and then maintaining that level unchanged." (Irving Fisher)

Clearly, Bernanke is following Fisher's advice and doing everything in his power to reflate asset prices and avoid an bigger crash. But it's still too soon to tell whether his strategy will work. We're still in the early innings of a humongous systemwide credit-implosion event.

The term "deflation" relates to a drop in the general price level, something not seen in the United States since the Great Depression. As economist John Bellamy Foster points out, deflation squeezes corporate profits even if costs and productivity remain the same. When profits fall, heavy layoffs and wage reductions ensue.

John Bellamy Foster: "But the real fear of deflation has to do with the enormously bloated financial structure and the huge debt load of the economy... In a deflationary economy, debt has to be paid back with bigger dollars (worth more over time). This then creates a debt-deflation spiral, enormously accelerating financial meltdown. As Fisher put it, "deflation caused by the debt reacts on the debt. Each dollar of debt still unpaid becomes a bigger dollar, and if the over-indebtedness with which we started was great enough, the liquidation of debt cannot keep up with the fall of prices which it causes." Stated differently, quoting from The Great Financial Crisis (p. 116), "prices fall as debtors sell assets to pay their debts, and as prices fall the remaining debts must be repaid in dollars more valuable than the ones borrowed, causing more defaults, leading to yet lower prices, and thus a deflationary spiral."

It is this "deflationary spiral" that Bernanke is trying to avoid at all cost, even if he destroys the currency in the process. (Which he appears to be doing) Despite the Fed chairman's resolve, the economy has continued its historic nosedive. Consumer spending is falling and households have limited themselves to the bare essentials. (US households lost $14 trillion in wealth in the last year alone.) Families everywhere are paring back their credit, paying down their debts and rebuilding their nest eggs with what's left from their skimpy paychecks. Unfortunately, what's good for the family balance sheet is poison for the economy.

From Bloomberg News:

"U.S. consumer credit plunged more than five times as much as forecast in July as banks maintained more restrictive lending terms and job losses made households reluctant to borrow.

Consumer credit fell by a record $21.6 billion, or 10 percent at an annual rate, to $2.5 trillion, according to a Federal Reserve report released today in Washington. Credit dropped by $15.5 billion in June, more than previously estimated. Credit fell for a sixth month, the longest series of declines since 1991. (Bloomberg)

US households and consumers have never been as strapped as they are today. They're dealing with recession the only way they can, by pulling back and hunkering down. That will make it even harder for Bernanke to resuscitate the economy. There's simply no way to force people to borrow when it's not in their interest.

Bernanke's deflation-fighting strategy needs to be revamped. The country doesn't need another credit bubble. The surge in delinquencies, defaults and personal bankruptcies all suggest that the era of easy money and lax lending standards is over. Why not "hang it up" for good. The Fed should be focused on rebuilding the economy from the ground up, paying particular attention to aggregate demand. That's what keeps the mighty GDP-flywheel turning.

Wall Street likes to stimulate demand through credit expansion and bubblenomics because they can skim fat bonuses on the front end and then bail out before stocks crash. But this perennial "boom and bust" cycle is a real loser for ordinary working class Americans, who merely want a little stability and a paycheck that keeps pace with inflation. The best way to avoid "demand shock"--which is at the heart of every recession--is through wage growth and full employment. It's that simple. When workers get better pay, they buy more more stuff and the economy thrives. Everybody wins! Ναι, αλλά τα κέρδη των ταπεζιτών, των βιομήχαων, κτλ μειώνονται σε σχέση με αυτά που απολάμβαναν επί χρόνια...Γι' αυτό και δε θα το επιτρέψουν ποτέ χωρίς μάχη

http://www.counterpunch.org/whitney09112009.html

[ciaoant1]

Την περασμένη εβδομάδα η κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόλυση χιλιάδων εργαζόμενων μέσα από τη μη ανανέωση της σύμβασης εργασίας τους.

Μην το βλέπετε μέσα από τίτλους για δήθεν κατάργηση των stage . Πρόκειται για μια κλασσική πολιτική που εφαρμόζει κάθε νέα κυβέρνηση.

Φροντίζει να απολύσει τους έκτακτους τις προηγούμενης.

Αυτό έχει ένα τριπλό αποτέλεσμα:
Μια πρώτη και γρήγορη περικοπή κρατικών εξόδων. Δεν είναι τόσα πολλά τα φράγκα, αλλά «από κάπου πρέπει να αρχίσεις»
Δημιουργείς προσδοκίες προσλήψεων στις κενές θέσεις που κατείχαν οι προηγούμενοι συμβασιούχοι
Αναπαράγεις τη διάσπαση των εργαζομένων αφού οι προηγούμενοι «είναι λαμόγια της ΝΔ» και «οι επόμενοι είναι λαμόγια πρασινοφρουροί». Επίσης συνεχίζεται στο άπειρο η αναζήτηση των «πάγιων και διαρκών αναγκών».

Όχι! Δεν πρόκειται να καταργήσει τα stage. Απλά θα τα σπρώξει στον ιδιωτικό τομέα.

Έτσι τα stage θα προσπαθήσουν αν παίξουν ένα ρόλο στην αναθέρμανση της οικονομίας. Ο κάθε ιδιώτης θα μπορέσει να αντικαταστήσει τους «ακριβούς» υπάλληλους του με «μαθητευόμενους». Το όραμα του ΠΑΣΟΚ θα είναι εργαζόμενοι με 400 και 500 € χωρίς ασφάλιση και επιδόματα… και με επιδότηση του κράτους. (δηλαδή μετακύλιση του κόστους ασφάλισης από τους εργοδότες στους φορολογούμενους)

Το κόλπο της δεκαετίας του `90 όπου θησαύρισαν με τους απλήρωτους Αλβανούς θα ξαναπαιχτεί άλλη μια φορά. Μόνο οι Αλβανοί θα είμαστε εμείς τώρα

http://gatouleas.wordpress.com/2009/...σεις-το/

Με αφορμή και τις πρόσφατες εξελίξεις με τους εργαζόμενους στα stage, επαναφέρω την πρόταση μου για 7-8-9 προς συζήτηση:

Είναι εμφανές ακόμα πιστεύω και για τον πιο συντηρητικό άνθρωπο, ότι ο καπιταλισμός αδυνατεί αυτή να δημιουργήσει αρκετές θέσεις εργασίας για τους λαούς, διατηρώντας παράλληλα σταθερά τα κέρδη της άρχουσας τάξης από την εκμετάλλευση των εργαζόμενων.

Ανάμεσα σε αυτά τα δύο, η επίλογη της άρχουσας τάξης είναι ξεκάθαρη, και έχει φροντίσει να την δείξει με πολλούς τρόπους:
"πακέτα σωτηρίας", αύξηση ανεργίας (ας πεθάνουν και μερικοί από την πεινά, εμείς πάντως πίσω στα κέρδη μας δεν κάνουμε), περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας, part-time εργαζόμενους, μείωση μισθών, αύξηση καταστολής ώστε να περιορίσει τις όποιες κινητοποιήσεις ξεσπούν, κτλ.

Η λύση για το πρόβλημα της ανεργίας, είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας μέσω της ελάττωσης του ωραρίου.

Το 7-8-9 που πρότεινα είναι μια μάλλον "συμβιβαστική" λύση, με την έννοια ότι ναι μεν θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας (διότι θα απαιτούνται περισσότεροι εργαζόμενοι για την ίδια δουλειά, μιας και θα εργάζονται από λιγότερες ώρες ο καθένας), ωστόσο το πιθανότερο είναι πως και πάλι δε θα δημιουργήσει αρκετές θέσεις εργασίας για όλους (αν και προφανώς θα βελτιώσει σημαντικά την κατάσταση για το λαό).

Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα που δημιουργεί ο καπιταλισμός είναι σήμερα πολύ οξυμένο, καθώς το κεφάλαιο φεύγει προς Κίνα, ή όπου αλλού είναι φτηνότερα τα μεροκάματα, και οι -όποιες- θέσεις εργασίας εξαφανίζονται "εν ριπή οφθαλμού" από τα κράτη της "δύσης".
Εξ ου και στην πραγματικότητα απαιτείται να μειωθεί το ωράριο ακόμα περισσότερο από το 7-8-9, αν θέλουμε πλήρη λύση του προβλήματος.

Εδώ όμως δημιουργείται εκ νέου πρόβλημα από το καπιταλισμό, καθώς μια χούφτα άνθρωποι, με πολύ μεγάλη όμως δύναμη, στέκονται απέναντι σε τέτοιου είδους σχέδια:



Πρόκειται για αυτούς που έχουν ως μέθοδο διαβίωσης (έως πλουτισμού) την εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων.
Άντε πείτε στον Κόκκαλη, το Βαρδινογιάννη και τους υπόλοιπους για μείωση ωραρίου, και θα βγάλουν σπυριά από το κακό τους



Και το πρόβλημα επιδεινώνεται, αν αναλογιστεί κανείς ότι, ακόμα και αν οι εργαζόμενοι κατακτήσουν πχ το 7-8-9, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας, και βελτιώνοντας τη λεγόμενη "ποιότητα ζωής" τους (διότι θα έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο, λιγότερη πίεση, κτλ), θα δημιουργηθούν νέα προβλήματα, καθώς αν πχ στην Ελλάδα εφαρμοστεί το 7-8-9 (λέμε τώρα), τότε το κεφάλαιο θα "την κάνει" με ακόμα πιο "ελαφριά πηδηματάκια" απ' ότι ήδη κάνει για Βουλγαρία, Σκόπια, κτλ (για κάτι τέτοια είναι πρώτοι οι εργοδότες, ούτε σπυριά βγάζουν από το κακό τους, ούτε τίποτα - ίσα ίσα που τα συμφέροντα τους τα υπερασπίζονται με πάθος και χωρίς ιδιαίτερους συμβιβασμούς).

Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που τελικά απαιτείται η ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, του συστήματος δηλαδή που δίνει την πρωτοβουλία των κινήσεων σε μια χούφτα ανθρώπους, με συμφέροντα εντελώς αντίθετα από αυτά της πλειοψηφίας του κόσμου, που εργάζεται για να ζήσει. Αυτός είναι τελικά ο μόνος τρόπος τρόπος για να διασφαλίσει ο λαός πως η παραγωγή γίνεται με βάση τις δικές του ανάγκες, και όχι τις ανάγκες μια μικρής ολιγαρχίας.

Έως τότε, μιας και η ανατροπή αυτή δεν είναι απλή υπόθεση, και σήμερα απέχουμε πολύ από αυτή, έχω επανειλημμένως επισημάνει τη στροφή προς το "προστατευτισμό" που παρατηρείται, διεθνώς, την κατάργηση (στην πράξη) πολλών κανόνων διεθνοποίησης του κεφαλαίου ("παγκοσμιοποίηση" - "ελεύθερο εμπόριο", χωρίς δηλαδή φόρους στις εισαγωγές από το ένα κράτος στο άλλο), με το ένα κράτος να φορολογεί τις εξαγωγές του άλλου, προκειμένου να πριμοδοτήσει τη δική του παραγωγή, και άρα και τις εγχώριες θέσεις εργασίας που υπάρχουν/δημιουργούνται για να υπάρξει αυτή η εγχώρια παραγωγή.

Αυτό βέβαια σηματοδοτεί την αρχή εμπορικών πολέμων, προοίμιο κανονικών πολέμων (παρόμοιες πολιτικές "προστατευτισμού" είχαν παρατηρηθεί και στην κρίση του 1929, έως το Β' παγκόσμιο) - προσφέρει όμως τη δυνατότητα στους εργαζόμενους εντός ενός κράτους τη δυνατότητα να παλέψουν εντός αυτού του κράτους, χωρίς να ανησυχούν τόσο για φαινόμενα του στιλ "αν παλέψω, ο εργοδότης μου θα πάει στη Βουλγαρία".

Υπάρχει δηλαδή η δυνατότητα για να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι τους ντόπιους εκμεταλλευτές τους, και θα πρέπει αυτό να το εκμεταλλευτούν, και να το επιζητήσουν - αν δεν κανονίσουν άλλωστε τις διαφορές τους πρώτα-πρώτα με τους ντόπιους εκμεταλλευτές τους, τότε με ποιους θα τις κανονίσουν, και πώς θα δουν προκοπή?

[cheese]

Ciaoant1 συμμερίζομαι αυτά που λες και σε γενικές γραμμές τα κατανοώ και συμφωνώ σε πολλά σημεία, όμως θα αναρωτιόμουνα εάν όλα αυτά, η μείωση δηλαδή των ωρών εργασίας, θα είχε και κάποιο μειονέκτημα. Το μειονέκτημα που βλέπω είναι ακόμα πως θα έκανε ακόμα δυσκολότερη την έναρξη νέων επιχειρήσεων, το επόμενο βήμα δηλαδή για κάποιους εργάτες που ονειρεύονται να εκμεταλλευτούν τις αποταμιεύσεις τους και να περάσουν από την ιδιότητα του εργαζόμενου στην ιδιότητα του εργοδότη να γίνεται ακόμα ποιο δύσκολη. Και γιατί επιμένεις τόσο πολύ στο να μειωθούν οι ώρες εργασίας και όχι να αυξηθούν οι αποδοχές;
Αυτό που εγώ θεωρώ ως λύση είναι η μέση λύση. Η εργάτες πάντα (πρέπει) να ζητούν καλύτερες συνθήκες αλλά να βλέπουν λίγο και την θέση του εργοδότη, δηλαδή όπως και ο εργοδότης πρέπει να βλέπει και να καταλαβαίνει και τις ανάγκες των εργατών του ομοίως και οι εργάτες να βλέπουν και να συμμερίζονται τις δυνατότητες του εργοδότη. Αυτό που θα πρότεινα εγώ θα ήταν ένα γενναίο ποσοστό των κερδών να προσφέρεται στους εργάτες, οι οποίοι θα πρέπει να διαχειρίζονται οι ίδιοι ή έστω να συμμετέχουν ενεργά στην διαμόρφωση του εργατικού προσωπικού, καταμερισμός εργασιών κτλ.

Και μια προσωπική ερώτηση, έχεις ποτέ προσπαθήσει ή έστω σκεφτεί να ανοίξεις δική σου επιχείρηση; έστω και μια μικρή επιχείρηση μέ ή και χωρίς εργάτες;

[ciaoant1]

Το μειονέκτημα που βλέπω είναι ακόμα πως θα έκανε ακόμα δυσκολότερη την έναρξη νέων επιχειρήσεων, το επόμενο βήμα δηλαδή για κάποιους εργάτες που ονειρεύονται να εκμεταλλευτούν τις αποταμιεύσεις τους και να περάσουν από την ιδιότητα του εργαζόμενου στην ιδιότητα του εργοδότη να γίνεται ακόμα ποιο δύσκολη.

Πότε ήταν καλύτερα για το λαό, όταν οι εργαζόμενοι πάλεψαν, αγωνίστηκαν και τελικά κέρδισαν το 8-8-8, ή τώρα που η άρχουσα τάξη το έχει σχεδόν καταργήσει?

Και γιατί επιμένεις τόσο πολύ στο να μειωθούν οι ώρες εργασίας και όχι να αυξηθούν οι αποδοχές;

Και βέβαια πρέπει να αυξηθούν οι αποδοχές, το έχω αναφέρει πολλές φορές.

Ωστόσο, αυτό υπονοείται εμμέσως - όπως δηλαδή πριν έναν αιώνα οι εργαζόμενοι έλεγαν "8-8-8", υπονοώντας ότι με το 8ωρο αυτό θα τους αντιστοιχούσαν σοβαροί μισθοί, έτσι και τώρα.

Επίσης, η ανεργία διαρκώς αυξάνεται, και θα αυξάνεται ακόμα περισσότερο, προκειμένου όσες επιχειρήσεις επιβιώσουν από το "ξεκαθάρισμα", αν έχουν τεράστιο περιθώριο κέρδους εις βάρος των εργαζόμενων, διαιωνίζοντας έτσι και επεκτείνοντας τις ανισότητες που ήδη έχουν σπάσει κάθε ρεκόρ.

Άρα, η δημιουργία θέσεων εργασίας είναι τεράστιο ζήτημα, και θα γίνεται ολοένα μεγαλύτερο στα επόμενα χρόνια

Η εργάτες πάντα (πρέπει) να ζητούν καλύτερες συνθήκες αλλά να βλέπουν λίγο και την θέση του εργοδότη, δηλαδή όπως και ο εργοδότης πρέπει να βλέπει και να καταλαβαίνει και τις ανάγκες των εργατών του ομοίως και οι εργάτες να βλέπουν και να συμμερίζονται τις δυνατότητες του εργοδότη.

ΜΑΚΑΡΙ οι εργάτες να βλέπουν και να καταλαβαίνουν τις ανάγκες του εργοδότη όσο οι εργοδότες καταλαβαίνουν τις δικές τους.

Τότε, σε απάντηση στο βιτριόλι στην Κούνεβα, τις απλήρωτες υπερωρίες, τα ένσημα που δεν κολλάνε, τους μισθούς που ολοένα και πέφτουν, τις ομαδικές απολύσεις, τις απειλές σε περίπτωση συνδικαλισμού, τη φυγή όπου είναι φτηνότερα τα μεροκάματα, οι εργαζόμενοι θα είχαν οργανωθεί και θα πάλευαν, αλλά δυστυχώς οι εργαζόμενοι δείχνουν δυσανάλογα μεγάλη "κατανόηση" στις εκμεταλλευτικές διαθέσεις των εργοδοτών, με αποτέλεσμα να καταλήγουν εύκολα θύματα των ορέξεων τους

Αυτό που θα πρότεινα εγώ θα ήταν ένα γενναίο ποσοστό των κερδών να προσφέρεται στους εργάτες, οι οποίοι θα πρέπει να διαχειρίζονται οι ίδιοι ή έστω να συμμετέχουν ενεργά στην διαμόρφωση του εργατικού προσωπικού, καταμερισμός εργασιών κτλ.

Αυτό προτείνω σε πρώτη φάση και εγώ, εξάλλου το μοντέλο με μια χούφτα ανθρώπους να αποφασίζουν για όλους του άλλους δείχνει σήμερα πιο έντονα απο ποτέ που οδηγεί

Και μια προσωπική ερώτηση, έχεις ποτέ προσπαθήσει ή έστω σκεφτεί να ανοίξεις δική σου επιχείρηση; έστω και μια μικρή επιχείρηση μέ ή και χωρίς εργάτες;

Εσύ έχεις προσπαθήσει ποτέ να συνδικαλιστείς, ή, πολύ περισσότερο, να σκεφτείς ένα μοντέλο όπου η παραγωγή οργανώνεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, και όχι από την ολιγαρχία όπως σήμερα?

Τη ν ερώτηση την κάνω με την ίδια καλοπροαίρετη αφέλεια που διακρίνω στην ερώτηση σου

[cheese]

Εσύ έχεις προσπαθήσει ποτέ να συνδικαλιστείς, ή, πολύ περισσότερο, να σκεφτείς ένα μοντέλο όπου η παραγωγή οργανώνεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, και όχι από την ολιγαρχία όπως σήμερα?

Τη ν ερώτηση την κάνω με την ίδια καλοπροαίρετη αφέλεια που διακρίνω στην ερώτηση σου

Η ερώτησή μου, έστω και εάν εσύ την θεωρείς αφελής, είναι μια ερώτηση για να καταλάβω κατα πόσο έχεις σκεφτεί και την πλευρά του εργοδότη, πιστεύω πως ένα υγείες σύστημα που θα καλύψει τις ανάγκες και των δύο πλευρών θα μπορέσει να διαμορφωθεί μόνο από κάποιον που έχει δοκιμάσει ή έστω έχει βάλει την θέση του και στις δύο πλευρές.
Όταν ρωτάς εάν έχω ποτέ συνδικαλιστεί δεν καταλαβαίνω τί ακριβώς εννοείς, να είμαι ενάντια του εργοδότη μου απλώς επειδή είναι εργοδότης μου ή να προτείνω, απαιτήσω κάποια πράγματα που θα βελτιώσουν την θέση την δικιά μου ως εργαζόμενου καθώς και των συναδέλφων μου σεβόμενος και την επιχείρηση. Το δεύτερο το έχω κάνει και εισακούστηκαν στο βαθμό που αυτό ήταν εφικτό.
Το σύστημα που έχω εγώ σκεφτεί είναι ένα μοντέλο στο οποίο όλοι είναι εργάτες μέχρι κάποια ηλικία και όλοι γίνονται εργοδότες ή κάτι παρεμφερές (διευθυντές, εργοδηγοί κτλ.) μετά από κάποιο διάστημα εργασίας.