7-8-9?

[sdikr]

Πάντως πριν κάποια χρόνια μια ασπρόμαυρη τηλεόραση εκάνε 300.000 δρχ, μια εχρώμη 600.000 δρχ
σήμερα;

Ξέρεις αν δεν πρέπει να δώσεις 80 εργατοώρες για μια τηλεόραση μπορείς να την δώσεις φθηνότερα.

Στην τελική για να πάρει παραπάνω ο εργάτης θα πρέπει αυτό το κόστος να περάσει στα προϊόντα.
Για φαντάσου πόσο θα έκανε η τηλεφωνική κλήση αν έπρεπε να απασχολείς μια τηλεφωνήτρια

Εμ τα θέλουμε φθηνά εμ θέλουμε να βγάζουμε περισσότερα απο πότε, δεν γίνεται.

[ciaoant1]

Η ερώτησή μου, έστω και εάν εσύ την θεωρείς αφελής, είναι μια ερώτηση για να καταλάβω κατα πόσο έχεις σκεφτεί και την πλευρά του εργοδότη

Δεν το λέω με κακία το "αφελής", απλά θεωρώ αφελές να ρωτάς έναν εργαζόμενο που παλεύει για να μην τον εκμεταλλεύονται, αν θέλει να γίνει εκμεταλλευτής, ή μάλλον "αν το έχει σκεφτεί".

Το έχω σκεφτεί όσο έχει πχ σκεφτεί ένας κολίγος του μεσαίωνα να ήταν φεουδάρχης.
Και προσωπικά θεωρώ ότι αυτό δε λύνει τα προβλήματα μου, ή μάλλον τα λύνει δημιουργώντας νέα, γι' αυτό και το απορρίπτω

πιστεύω πως ένα υγείες σύστημα που θα καλύψει τις ανάγκες και των δύο πλευρών θα μπορέσει να διαμορφωθεί μόνο από κάποιον που έχει δοκιμάσει ή έστω έχει βάλει την θέση του και στις δύο πλευρές.

Σου προτείνω αυτή την ταινία, είναι βασισμένη σε πραγματικό περιστατικό που συνέβη πριν μερικά χρόνια σε πειράματα ψυχολογίας σε κάποιο πανεπιστήμιο. Νομίζω απεικονιζει την πραγματικότητα, ότι δηλαδή αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν την εκμετάλλευση είναι αυτοί που θίγονται από αυτοί, οι υπόλοιποι θα προσπαθήσουν να τη διευρύνουν (διότι δε θίγονται από αυτή)
http://www.imdb.com/title/tt0250258/

........Auto merged post: ciaoant1 πρόσθεσε 2 λεπτά και 39 δευτερόλεπτα αργότερα ........

Στην τελική για να πάρει παραπάνω ο εργάτης θα πρέπει αυτό το κόστος να περάσει στα προϊόντα.

Ή μπορεί να περάσει στον εργοδότη? Ή μήπως οι εργοδότες δεν πρέπει να μειώσουν ποτέ τα κέρδη τους?

[sdikr]

Ή μπορεί να περάσει στον εργοδότη? Ή μήπως οι εργοδότες δεν πρέπει να μειώσουν ποτέ τα κέρδη τους?

Δεν έχεις βαρεθεί ακόμα αυτό το graph; μόνο σε αυτό το φόρουμ το έχεις βάλει 100 φόρες.

Γιά βάλε πόσο έκανε κάποτε το τάδε και πόσο σήμερα, πόσοι μπορούν να το αγοράσουν σήμερα και πόσοι τότε.

Στην τελική αφού είναι τόσο καλά τα πράγματα γιατι δεν κάνουμε όλοι δικιά μας επιχείρηση;

[ciaoant1]

Ποια πράγματα είναι καλά?


Όσο για το γιατί δεν κάνουν όλοι την δικιά τους επιχείρηση, αυτό είναι ΑΔΥΝΑΤΟ - γιατί, όπως εσύ δε χρειάζεσαι τη βδέλλα, αλλά η βδέλλα χρειάζεται εσένα ως παρασιτικός οργανισμός, έτσι και οι εργοδότες χρειάζονται τους εργαζόμενους να παράγουν, και οι εργοδότες να τσεπώνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο των κερδών.

Εμείς δεν τους χρειαζόμαστε, η παραγωγή μπορεί να συνεχιστεί χωρίς εργοδότες (που βλέπουμε πόσο καλή δουλειά κάνουν), όχι όμως χωρίς εμάς

[cheese]

απλά θεωρώ αφελές να ρωτάς έναν εργαζόμενο που παλεύει για να μην τον εκμεταλλεύονται, αν θέλει να γίνει εκμεταλλευτής, ή μάλλον "αν το έχει σκεφτεί".

Δηλαδή θεωρείς πως οποιοσδήποτε έχει μια επιχείρηση είναι εκμεταλλευτής; Μπόρείς να αγωνιστείς από την άλλη πλευρά, φτιάχνοντας μια επιχείρηση στο μοντέλο που ονειρεύεσαι και να την παρουσιάσεις δείχνοντας πως είναι εφικτά όλα αυτά που υποστηρίζεις,


όσο για αυτό

αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν την εκμετάλλευση είναι αυτοί που θίγονται από αυτοί, οι υπόλοιποι θα προσπαθήσουν να τη διευρύνουν

είμαι σίγουρος πως είναι έτσι ακριβώς

[sdikr]

Ποια πράγματα είναι καλά?


Όσο για το γιατί δεν κάνουν όλοι την δικιά τους επιχείρηση, αυτό είναι ΑΔΥΝΑΤΟ - γιατί, όπως εσύ δε χρειάζεσαι τη βδέλλα, αλλά η βδέλλα χρειάζεται εσένα ως παρασιτικός οργανισμός, έτσι και οι εργοδότες χρειάζονται τους εργαζόμενους να παράγουν, και οι εργοδότες να τσεπώνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο των κερδών.

Εμείς δεν τους χρειαζόμαστε, η παραγωγή μπορεί να συνεχιστεί χωρίς εργοδότες (που βλέπουμε πόσο καλή δουλειά κάνουν), όχι όμως χωρίς εμάς

Τελικά πρέπει να έχεις πρόβλημα, δυστυχώς ψυχολόγος δεν είμαι.

[Hik]

Ποια πράγματα είναι καλά?


Όσο για το γιατί δεν κάνουν όλοι την δικιά τους επιχείρηση, αυτό είναι ΑΔΥΝΑΤΟ - γιατί, όπως εσύ δε χρειάζεσαι τη βδέλλα, αλλά η βδέλλα χρειάζεται εσένα ως παρασιτικός οργανισμός, έτσι και οι εργοδότες χρειάζονται τους εργαζόμενους να παράγουν, και οι εργοδότες να τσεπώνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο των κερδών.

Εμείς δεν τους χρειαζόμαστε, η παραγωγή μπορεί να συνεχιστεί χωρίς εργοδότες (που βλέπουμε πόσο καλή δουλειά κάνουν), όχι όμως χωρίς εμάς

Ωραίος συλλογισμός. Δεν φτιάχνω τη δικιά μου επιχείρηση γιατί είναι ΑΔΥΝΑΤΟ, αλλά οι εργοδότες μας ρουφούν το αίμα. Μάλλον και εγώ χρειάζομαι λίγο για να κατανοήσω τι ακριβώς προσπαθείς να πεις

Πάλι καλά που υπάρχουν και άλλοι όπως ο υποφαινόμενος, που κάναν το ΑΔΥΝΑΤΟ, δυνατό. Γιατί στην Ελλάδα πράγματι ΑΔΥΝΑΤΟ είναι. Μπορείς και εσύ να γίνεις εργοδότης και να τσεπώνεις το μεγαλύτερο μερίδιο των κερδών π.χ. ενός ψιλικατζίδικου που είναι το τυπικό μέγεθος επιχείρησης στην Ελλάδα. Εύκολο είναι, καααάθεσαι ενώ οι εργαζόμενοι δουλεύουν, και τα κέρδη έρχονται...

[dante80]

Βασική αντίφαση του συστήματος στο οποίο ζούμε είναι πως ο καταναλωτής, πάνω στις πλάτες του οποίου βασίζεται το οικοδόμημα είναι ταυτόχρονα και ο εργαζόμενος. Και καλείται να καταναλώσει (πολλές φορές διωκόμενος από επίπλαστες ανάγκες που του δίνει το σύστημα με το καλό ή το άγριο) ενώ ταυτόχρονα το πραγματικά ανταλλακτικό του εισόδημα μειώνεται για να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη αυτών που έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής.

Σε ένα σύστημα που βασίζεται πάνω στην μεγιστοποίηση του ιδιωτικού κέρδους, η εξέλιξη της τεχνολογίας (η οποία και χρηματοδοτείται εξάλλου από το ιδιωτικό κέρδος...με στόχο το μεγαλύτερο κέρδος φυσικά) ουσιαστικά πετυχαίνει αυτόν τον σκοπό αφαιρώντας στην πορεία εργαζόμενους από την εξίσωση. Η εργασία ήταν πάντα ένα ανελαστικό μέσο παραγωγής για τους εκμεταλλευτές, και το αποτέλεσμα είναι να γίνεται και το πρώτο που στίβεται για να βγει το κέρδος. Το ρεζουμέ είναι πως έχεις χαμηλότερης ανταλλακτικής τιμής προϊόντα και υπηρεσίες, αλλά με μεγαλύτερο κομμάτι της υπεραξίας να πηγαίνει άμεσα ΚΑΙ έμμεσα πλέον στον εκμεταλλευτή.

Όλα αυτά θα ήταν "καλά" βέβαια, με την προϋπόθεση πως οι εργαζόμενοι δεν θα ήταν ταυτόχρονα και οι καταναλωτές που θα στήριζαν το σύστημα (όπως γίνεται στις αναπτυσσόμενες οικονομίες που λειτουργούν ως δεξαμενή φτηνών εργατικών χεριών για τους δυτικούς εκμεταλλευτές). Γιατί σε εμάς, ο πολίτης συνθλίβεται ανάμεσα στην ανάγκη της μεγαλύτερης παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας (μια ουτοπία που σε απόλυτα συγκριτικό επίπεδο δεν μπορεί επι της αρχής να πιάσει στην φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση) ως εργαζόμενος, και στο αμόνι της ανάγκης για κάλυψη αναγκών που κάθε χρόνο έρχονται με νέο περιτύλιγμα (και τα υγρά δώρο) ως καταναλωτής-στυλοβάτης της οικονομίας. Πολλοί δε βρίσκονται σε αυτό το σημείο μιλώντας με όρους επιβίωσης πλέον, και όχι κατανάλωσης.

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε εδώ και καιρό, και μόνο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα.

[cheese]

Βασική αντίφαση του συστήματος στο οποίο ζούμε είναι πως ο καταναλωτής, ............

ως καταναλωτή θεωρώ τον κάθε άνθρωπο του πλανήτη, είτε είναι εργαζόμενος ή εργοδότης. Ποιοί έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής; κάποιες μεγάλες εταιρείες οι οποίες αποτελούνται από τους μετόχους που συνήθως είναι και μέλη του εποπτικού συμβουλίου (παίρνω ως δεδομένο πως οι μεγάλοι παραγωγή είναι Ανώνυμες Εταιρείες) και διοικούνται από καριερίστες που αποτελούν το συμβούλιο των διευθυντών, οι μέτοχοι αυτών των μεγάλων εταιρειών συνήθως είναι άλλες μικρότερες εταιρείες αποτελούμενες ομοίως από μετόχους και την διοίκηση.
Ο διευθυντής ή οι διευθυντές της κάθε εταιρείες για να κάνουν καριέρα προσπαθούν να αποφέρουν τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη στην εταιρεία και εξασφαλίζοντας την ομαλή εξακολούθηση και την μελλοντική ανάπτυξη της εταιρείας.
Ο διευθυντής και καριερίστας αναλαμβάνει το βάρος της διοίκησης και αναλαμβάνει τις ευθύνες, αναλαμβάνει ένα μεγάλο πακέτο άγχους δηλαδή. Παρόλο τις αποδοχές του που είναι σίγουρα μεγαλύτερες από εκείνες των εργατών που διοικεί εξακολουθεί να είναι ένας εργαζόμενος που έχει “αφεντικά” υφιστάμενους (εποπτικό συμβούλιο, μετόχους) και είναι υπόλογος των πράξεών και των αποφάσεών του. Ο διευθυντής αυτός είναι πολύ πιθανό να είναι ένας πρώην εργάτης.
Την μεγαλύτερη αντίφαση εργαζόμενου εργοδότη στην Ελλάδα τουλάχιστο θα την βρεις στις μικρές επιχειρήσεις, αυτό συμβαίνει πιστέυω στο ότι ο Έλληνας με το που ανοίξει μια επιχείρηση νιώθει υπεράνω, δεν μιλάει σε κανένα και νομίζει πως δεν πρέπει πλέον να δουλέυει.

Ποιός είναι ο εκμεταλλευτής τελικά; η εταιρεία που είναι οι μέτοχοι και που με την σειρά τους είναι άλλες μικρότερες εταιρείες; ο ή οι διευθυντές που την διοικούν; ή μήπως όλοι, διότι από το πολιτικό ζώων του Πλάτωνα έχουμε γίνει το καταναλωτικών ζώων;

Θα συμφωνήσω με τις απόψεις περί χωρών που παράγουν βασιζόμενοι σε φτηνά εργατικά χέρια που δεν πληρώνουν ποτε (π.χ. Κίνα) και αυτό θα έπρεπε να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που μας απασχολεί ο ανούσιος δηλαδή ανταγωνισμό στην παγκόσμια παραγωγική αγορά που ασκούν αυτές οι χώρες.

[ciaoant1]

Ωραίος συλλογισμός. Δεν φτιάχνω τη δικιά μου επιχείρηση γιατί είναι ΑΔΥΝΑΤΟ, αλλά οι εργοδότες μας ρουφούν το αίμα. Μάλλον και εγώ χρειάζομαι λίγο για να κατανοήσω τι ακριβώς προσπαθείς να πεις

Δε χρειάζεται αλκοόλ, θα στο ξαναπώ:

γιατι δεν κάνουμε όλοι δικιά μας επιχείρηση;

Όσο για το γιατί δεν κάνουν όλοι την δικιά τους επιχείρηση, αυτό είναι ΑΔΥΝΑΤΟ

Αυτό λοιπόν που λέω ΔΕΝ είναι ότι είναι αδύνατον να κάνω εγώ ή εσύ τη δική μου επιχείρηση, αυτό που λέω είναι πως είναι αδύνατον να κάνουν όλοι τη δική τους επιχείρηση (διότι κάποιος πρέπει να δουλεύει, αλλιώς δε θα υπάρχει παραγωγή και θα πεθάνουμε -κυριολεκτικά- της πείνας).

Μπορείς και εσύ να γίνεις εργοδότης και να τσεπώνεις το μεγαλύτερο μερίδιο των κερδών π.χ. ενός ψιλικατζίδικου που είναι το τυπικό μέγεθος επιχείρησης στην Ελλάδα. Εύκολο είναι, καααάθεσαι ενώ οι εργαζόμενοι δουλεύουν, και τα κέρδη έρχονται...

Εδώ θέτεις ένα πράγματι σοβαρό ζήτημα, προφανώς δεν είναι όλοι οι εργοδότες το ίδιο - σαφώς και υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα πχ στον ψιλικατζή που έχει έναν υπάλληλο στο μαγαζί του, και πχ τον Κόκκαλη - άσε που ένας ψιλικατζής, έστω και αν έχει 1-2 υπάλληλους, στο 99.999% των περιπτώσεων εργάζεται και αυτός στο μαγαζί του, άρα δεν είναι αμιγώς εργοδότης.

Εξηγώ λοιπόν περισσότερο:

Αυτό που αποκαλώ εκμετάλλευση προκύπτει από το γενικό μοντέλο οργάνωσης της παραγωγής κατά τέτοιο τρόπο ώστε ολοένα και περισσότερα κέρδη/εξουσία να συγκεντρώνονται σε ολοένα και λιγότερους ανθρώπους.

Δυστυχώς, η αλήθεια είναι πως οποιοσδήποτε εργοδότης εφαρμόζει αυτό το μοντέλο, έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, πολλές φορές δηλαδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος, και δεν τους κακίζω, τους κατανοώ.

Σήμερα όμως, περισσότερο ίσως από ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, φαίνεται το που οδηγεί ένα τέτοιο σύστημα:
Οδηγεί στη νεκρανάσταση της φεουδαρχίας, με μια ολιγαρχία να εκμεταλλεύεται -"νόμιμα"- την πλειοψηφία του πληθυσμού.

Μάλιστα, επειδή πλέον έχει γίνει πολλή έντονη η τάση συγκέντρωσης πλούτου/εξουσίας σε λίγα χέρια, οι "μικρομεσαίοι" εργοδότες θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να ξανασκεφτούν το τι στηρίζουν, καθώς σε συνθήκες ολιγοπωλίων σε όλους τους κλάδους, τα λουκέτα πέφτουν βροχή, και άρα εδώ παίζεται και το δικό τους μέλλον.

Αν στηρίξουν μέτρα όπως -πχ- η κατάργηση της αργίας της Κυριακής, που σαφώς και πλήττουν τους εργαζόμενους, τότε και πολλοί μικρομεσαίοι εργοδότες θα έχουν πρόβλημα, διότι οι μεγαλύτεροι εργοδότες θα επωφεληθούν πολύ περισσότερο από αυτούς, και άρα θα τους κλείσουν ακόμα πιο εύκολα/γρήγορα.

........Auto merged post: ciaoant1 πρόσθεσε 7 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα αργότερα ........

Ο διευθυντής ή οι διευθυντές της κάθε εταιρείες για να κάνουν καριέρα προσπαθούν να αποφέρουν τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη στην εταιρεία και εξασφαλίζοντας την ομαλή εξακολούθηση και την μελλοντική ανάπτυξη της εταιρείας.

Πότε μια εταιρεία έχει μεγαλύτερα κέρδη?

Α.Όταν δέχεται το 8ωρο
Β.Όταν δε δέχεται το 8ωρο, και βάζει τον εργαζόμενο να δουλέψει και "λίγο παραπάνω", ώστε να κερδίσει τον ανταγωνισμό

Πότε μια εταιρεία έχει μεγαλύτερα κέρδη?

Α.Όταν διατηρεί τη λειτουργία της στην Ελλάδα
Β.Όταν τα μαζεύει και πάει πχ στη Βουλγαρία, όπου τα μεροκάματα είναι μικρότερα


Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση σε αυτά τα 2 ερωτήματα (και σε πολλά ακόμα) είναι η Β.

Το μοντέλο όπου η παραγωγή οργανώνεται από μια χούφτα ανθρώπους, μπορεί τελικά να εξυπηρετήσει τις ανάγκες..μιας χούφτας ανθρώπων.

Για να το πω πιο απλά, αν οι εργαζόμενοι είχαν λόγο για αυτά τα ζητήματα, ούτε απάνθρωπα ωράρια θα είχαμε, ούτε "μετακόμιση" της μισής παραγωγικής βάσης στην Κίνα.
Αλλά επειδή αυτό δε συμφέρει αυτούς τους λιγους, έχουν κρατήσει για τους εαυτούς τους το προνόμιο να αποφασίζουν για τα σημαντικά ζητήματα, αποκλείοντας είτε με το καλό είτε με το άγριο τους εργαζόμενους.

Αυτό πρέπει να αλλάξει

[psytransas]

Εμ τα θέλουμε φθηνά εμ θέλουμε να βγάζουμε περισσότερα απο πότε, δεν γίνεται.

Γιατι το απαγορευει καποιο ον ανωτερου του ανθρωπου ? Υποτιθεται πως διαθετουν μυαλο οι ανθρωποι (ξεχωρισαν απο τα ζωα) να διαχειριστουν τη κοινωνια τους ΟΙ ΙΔΙΟΙ.

Αυτοι εχτισαν το/τα συστημα που οδηγουν τις κοινωνιες τους και αυτοι μπορουν να το/τα αλλαξουν οποια στιγμη θελουν. Δυστυχως αυτο γινοταν παντα με τιμημα (και μαλιστα τεραστιο) ενω ΔΕΝ θα επρεπε.

Αρα δεν υπαρχει "ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ" υπαρχει " ΔΕΝ ΘΕΛΩ".

[cheese]

Πότε μια εταιρεία έχει μεγαλύτερα κέρδη?

Α.Όταν δέχεται το 8ωρο
Β.Όταν δε δέχεται το 8ωρο, και βάζει τον εργαζόμενο να δουλέψει και "λίγο παραπάνω", ώστε να κερδίσει τον ανταγωνισμό

Πότε μια εταιρεία έχει μεγαλύτερα κέρδη?

Α.Όταν διατηρεί τη λειτουργία της στην Ελλάδα
Β.Όταν τα μαζεύει και πάει πχ στη Βουλγαρία, όπου τα μεροκάματα είναι μικρότερα

Αυτό πρέπει να αλλάξει

Αυτό που προσπαθώ να σου πώ χωρίς να συμφωνώ ή να διαφωνώ μαζί σου είναι ότι πρέπει να χτυπηθεί το κακό στην ρίζα και όχι γενικά και αόριστα οι εργοδότες είναι κακοί. Αναφέρεσαι σε εταιρεία, στις ερωτήσεις που θέτεις παραπάνω, οπότε λαμβάνοντας υπόψη τις εταιρείες, το συμβούλιο των μετόχων σπάνια ως ποτέ δεν θα ασχοληθεί με το πόσες ώρες είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν οι εργαζόμενοι, οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται από διευθυντές. Αυτό που δεν γίνεται κατανοητό είναι το πόση δύναμη και κατα πόσο εκμεταλλεύονται την δύναμη αύτή που κατέχουν οι εκάστοτε διευθυντές. Στο μοντέλο που εγώ ονειρεύομαι ο νόμος πρέπει να είναι πολύ αυστηρός με την επιλογή προσώπου που θα κατέχει την θέση διευθυντή στην κάθε εταιρεία. Όσο για την δεύτερη ερώτηση/θέμα γιατί οι εταιρείες/εργοστάσια προτιμούν να φτιάξουν μονάδες σε βαλκανικές χώρες εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα, το οποίο έμεσα έχω θίξει και σε άλλα threat. Δεν είναι καθόλου ευνοϊκές η συνθήκες έναρξης και λειτουργίας μιας παραγωγικής μονάδας στην Ελλάδα, ξέρεις τι γραφειοκρατικό Γολγοθά περνάνε καθημερινά; ειδικά οι βιομηχανικές μονάδες της βορείας ελλάδος που είναι ένας ικανοποιητικός αριθμός βιομηχάνικών μονάδων υποφέρουν με ένα υπουργείο μακεδονίας θράκης να είναι μόνο διακοσμητικό, όταν μια εταιρεία αποφασίσει να την κάνει για έξω τα φτηνά εργατικά δεν είναι ο κύριως λόγος. Όσο για την Κίνα και την εκμετάλλευση που γίνεται στην χώρα μπορώ να σου πώ πολλά πράματα αλλά κανένας δεν ασχολείται με αυτούς, αντί λοιπόν να ασχολείσαι μόνο με το πόσες ώρες δουλεύεις, θα πρότεινα πως προέχει η διευθέτηση της ιδιότητας του διευθυντή -αυτό θα ήταν μια σπουδαία αλλαγή εάν θα μπορούσε να επιτευχθεί και δεύτερον τον εκπολιτισμό των Κινέζων

[sdikr]

Γιατι το απαγορευει καποιο ον ανωτερου του ανθρωπου ? Υποτιθεται πως διαθετουν μυαλο οι ανθρωποι (ξεχωρισαν απο τα ζωα) να διαχειριστουν τη κοινωνια τους ΟΙ ΙΔΙΟΙ.

Αυτοι εχτισαν το/τα συστημα που οδηγουν τις κοινωνιες τους και αυτοι μπορουν να το/τα αλλαξουν οποια στιγμη θελουν. Δυστυχως αυτο γινοταν παντα με τιμημα (και μαλιστα τεραστιο) ενω ΔΕΝ θα επρεπε.

Αρα δεν υπαρχει "ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ" υπαρχει " ΔΕΝ ΘΕΛΩ".

Αλλάζεις την κατσίκα σου με το βοτσάλο που μάζεψα εχτές;

[ciaoant1]

Η Μάριον Τζόουνς, το πιο γνωστό ίσως "όνομα" που παράδεχτηκε ότι έπαιρνε αναβολικά για να αυξήσει τις επιδόσεις της


Πολλά έχουν γραφτεί για το ντόπινγκ στον αθλητισμό, τη "μάστιγα" αυτή, όπως συχνά την αποκαλούν οι διάφοροι παράγοντες, δημοσιογράφοι, κτλ, μια 'μάστιγα" βέβαια που όντως αυξάνει τις επιδόσεις -> άρα φέρνει τους θεατές στις διάφορες αθλητικές αρένες -> άρα συνεχίζεται και διαρκώς επεκτείνεται, μιας και αυξάνει τα κέρδη (οικονομικά, ιδεολογικά, κτλ), άντε το πολύ να πιαστούν και μερικοί, ώστε να δείξουμε ότι "κάνουμε σκληρούς ελέγχους", οι θεατές να δηλώσουν "αποντροπιασμένοι" (και μετά να δουν τους υπόλοιπους "μη-ντοπαρισμένους" να αγωνίζονται), οι δημοσιογράφοι να γεμίσουν τις σελίδες με αναλύσεις, κτλ



Λίγα έχουν γραφτεί όμως για αντίστοιχα φαινόμενα που παρατηρούνται στους εργαζόμενους.
Παρότι "δεν είναι ακριβώς το ίδιο", όπως εύστοχα ίσως θα παρατηρήσει κάποιος, ωστόσο το γεγονός παραμένει ότι οι εργαζόμενοι πιέζονται σε ολοένα και μεγαλύτερη παραγωγικότητα, και αυτό το γεγονός δεν αναφέρεται παρά σπάνια και αποσπασματικά στα ΜΜΕ (που είναι βέβαια λαλίστατα όταν αποκαλύπτεται κάποιο 'σκάνδαλο' στον επαγγελματικό αθλητισμό, και βγάζουν "πύρινους λόγους" κατά της "πίεσης για επιτυχία" που υπάρχει στους αθλητές).



Φαίνεται όμως πως μερικά είδη πίεσης δεν πολυενοχλούν εφοπλιστές, βιομήχανους και μεγάλους "ενημερωτικούς' ομίλους που ελέγχουν ολιγοπωλιακά ένα τεράστιο κομμάτι της ενημέρωσης των λαών - η πίεση βλέπετε στους εργαζόμενους είναι απαραίτητη για τη μεγιστοποίηση των κερδών του Μπόμπολα στον Άκτωρα, του Αλαφούζου στα καράβια, κοκ, και άρα..τσιμουδιά.


Και όμως, σχετικές έρευνες αποκαλύπτουν ότι, χάρη και στη βοήθεια της τεχνολογίας, οι εργαζόμενοι έχουν σπάσει και αυτοί το δικό τους "παγκόσμιο ρεκόρ" στην παραγωγικότητα



Και μάλιστα, οι έρευνες αυτές, αποκαλύπτουν ότι τα ρεκόρ αυτά όχι μόνο σπάνε από τους εργαζόμενους, με τεράστιες θυσίες, αλλά αμείβονται και με ολοένα και λιγότερα χρήματα (σε αντίθεση δηλαδή με τους αθλητές, που αμείβονται με λεφτά και διασημότητα).
Είναι και αυτό μια 'λεπτομέρεια" που εξηγεί τη "σιγή ασυρμάτου" των κυβερνώντων και των παπαγάλων τους στα κυρίαρχα ΜΜΕ, καθώς μάλλον οι εργαζόμενοι δε θα ένοιωθαν και πολύ καλά αν μάθαιναν, σε συγκεκριμένα στοιχεία, ότι όχι μόνο έχουν σπάσει κάθε ρεκόρ παραγωγικότητας, αλλά οι αμοιβές τους διαρκώς πέφτουν...
"Σιγά το νέο", ίσως πολλοί να πουν, διότι εμπειρικά το ξέρουν, αλλά ούτε στοιχεία έχουν, ούτε είναι όλοι τόσο συνειδητοποιημένοι ώστε να το κατανοήσουν.

Έτσι, παρατηρούμε σήμερα φαινόμενα όπως

-οι "workaholics"

The phrase does not always imply that the person actually enjoys their work, but rather simply feels compelled to do it. There is no generally accepted medical definition of such a condition, although some forms of stress, obsessive-compulsive personality disorder and obsessive-compulsive disorder can be work-related.

The word itself is a portmanteau word composed of work and alcoholic. The term was apparently coined by psychologist Richard I. Evans, currently professor of psychology at the University of Houston. Dr. Evans may have originated the term workaholic in an interview with him, published in the house publication for oil company Esso (now ExxonMobil), in the 1960s, and widely distributed throughout the world. In response to a question by the Esso interviewer regarding the concern by the corporation for workers who were often overworked, Evans replied that such individuals can almost be likened to alcoholics and might be described as "workaholics." James J. Kilpatrick, a nationally syndicated columnist, read the interview and referred to Evans and his creation of the term workaholic in his column, which Kilpatrick described as a useful new term.[1] Evans' coinage also prompted the widespread use of the -holism suffix for popular compulsions. The origin of the phrase is often also attributed to psychologist Wayne Oates because of his 1971 book, "Confessions of a Workaholic." It gained more widespread use in the 1990s, as the result of a wave of the self-help movement that centered on addiction, forming an analogy between harmful social behaviors such as over-work and drug addiction, including addiction to alcohol.

http://en.wikipedia.org/wiki/Workaholic

-το ντόπινγκ των εργαζόμενων, αλλά και των μελλοντικών εργαζόμενων (μαθητών/φοιτητών)

Στο εμπόριο χάπια ενίσχυσης της εγκεφαλικής λειτουργίας
Οι υγιείς άνθρωποι θα πρέπει να έχουν δικαίωμα να ενισχύουν την εγκεφαλική τους λειτουργία με χάπια, όπως αυτά που χορηγούνται για τα υπερκινητικά παιδιά ή για τους μεγαλύτερους με προβλήματα μνήμης, αναφέρουν επιστήμονες σε άρθρο που έχει ήδη προκαλέσει αντιδράσεις.

Φοιτητές σε κολέγια λαμβάνουν ήδη χωρίς ιατρική έγκριση εγκεφαλικά διεγερτικά όπως το Ritalin προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της μελέτης, και η ζήτηση για τέτοια φάρμακα πιθανότατα να εξαπλωθεί και σε άλλες ομάδες, αναφέρουν.
...
Στη μελέτη αναφέρεται έρευνα του 2001 σε 11.000 φοιτητές στις ΗΠΑ, 4% των οποίων είχε χρησιμοποιήσει εγκεφαλικά διεγερτικά χωρίς ιατρική συνταγή, κατά τη διάρκεια του έτους. Σε μερικά κολλέγια μάλιστα το ποσοστό έφτανε το 25%. «Είναι αδίκημα, αλλά είναι μια πραγματικότητα» αναφέρει στο κείμενο η Φάρα.

Τα διεγερτικά Adderall και Ritalin χορηγούνται κυρίως στις περιπτώσεις διαταραχών ελλειμματικής προσοχής, αλλά μπορούν να βοηθήσουν στη συγκέντρωση και τη διαχείριση πληροφοριών από τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Ένα ακόμη φάρμακο, το Provigil, έχει εγκριθεί για διαταραχές ύπνου αλλά χορηγείται και σε υγιείς ανθρώπους που χρειάζεται να διατηρούν την προσοχή τους σε συνθήκες έλλειψης ύπνου. Εργαστηριακές μελέτες έχουν δείξει ακόμη ότι το συγκεκριμένο φάρμακο μπορεί να βοηθήσει στη μνήμη σε υγιείς ανθρώπους, όπως και κάποια φάρμακα που χορηγούνται για τη νόσο Αλτζχάιμερ.

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_...12/2008_259492

-πολλά φαινόμενα που δεν είναι εύκολο να καταγραφούν, όπως το στρες, η πίεση, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου για τον εργαζόμενο και τους κοντινούς του ανθρώπους, τα "χόμπυ" του, κτλ, που οδηγούν όμως σε ένα σωρό προβλήματα, που καταγράφονται σε ένα σωρό έρευνες ψυχολόγων, κοινωνιολόγων, κτλ (αλλά ούτε αυτές οι έρευες πολυακούγονται - είπαμε, "μερικά βάσανα είναι απαραίτητα, ώστε να αυξάνονται τα κέρδη μας, άρα τσιμουδιά")



Με αφορμή το παρακάτω άρθρο του bloomerg, το αποίο περιγράφει μια έρευνα που δημοδιεύτηκε στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία η παραγωγικότητα εκτοξεύτηκε σε ένα ακόμα ρεκόρ, και το εργατικό κόστος των επιχειρη΄σεων μειώθηκε ακόμα περισσότερο, επίσης σε [αρνητικό] ρεκόρ (δηλαδή οι εργαζόμενοι παρήγαγαν περισσότερα, και πληρώθηκαν λιγότερα):

U.S. Worker Productivity Jumps, Costs in Record Drop

The productivity of U.S. workers surged in the thiird quarter at the fastest pace in six years as companies squeezed more from remaining staff to boost profits.

The measure of employee output per hour jumped at a 9.5 percent annual rate, topping the highest estimate of economists surveyed by Bloomberg News, Labor Department figures showed today in Washington. Labor costs fell at a 5.2 percent rate, capping the biggest 12-month drop since records began in 1948.

“It’s a favorable environment for profits,” said Dean Maki, chief U.S. economist at Barclays Capital Inc. in New York

http://www.bloomberg.com/apps/news?p...Ng3kO.Q0&pos=2

Όπως βλέπουμε, και αυτό δεν ισχύει μόνο στις ΗΠΑ αλλά παγκοσμίως, η άρχουσα τάξη, οδηγεί τα πράγματα σε κινεζικού τύπου εκμετάλλευση, πράγματα που έως τώρα τα βλέπαμε σε κανά ντοκιμαντέρ για την Κίνα και τα θεωρούσαμε ως "μακρινά"...



Όσο για την περιβόητη "ανάκαμψη", αυτή προφανώς δεν περιλαμβάνει και πολλές δουλειές, αντίθετα περιλαμβάνει μεγάλη ανεργία, την οποία η άρχουσα τάξη όχι απλά ΔΕΝ προσπαθεί να την επιλύσει, αλλά αντίθετα την αυξάνει, καθώς αντι να προσλαμβάνει (πχ) 10 εργαζόμενους για 80 εργατοώρες, και 8 ώρες τον καθένα, η εργοδοσία προτιμά την πρόσληψη 8 εργαζόμενων για 80 εργατοώρες, και 10 ώρες τον καθένα.

Εναλλακτικά, προσλαμβάνει part-time εργαζόμενους, και άρα ναι μεν γίνονται περισσότερες προσλήψεις, ωστόσο οι μισθοί είναι τόσο χαμηλοί που δεν επαρκούν για τους εργαζόμενους, ενώ συχνά οι εργαζόμενοι αυτοί, επειδή ακριβώς δε μπορούν να τα βγάλουν πέρα αλλιώς, κάνουν και δεύτερη/τρίτη δουλειά, με αποτέλεσμα πάλι να έχουμε τεράστιο πρόβλημα ανεργίας, την ίδια ώρα που μια χούφτα ολιγοπώλια ανά τομέα έχουν συσσωρεύσει τεράστια κέρδη, και εξακολουθούν να το κάνουν, σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα μάλιστα, σε περιβάλλον καπιταλιστικής κρίσης


κλικ για μεγέθυνση

Αυτή η τάση συσσώρευσης θα ενισχυθεί, καθώς πλέον τα ολιγοπωλια αυτά αγοράζουν άλλες εταιρείες, συγχωνεύονται με άλλες, αποκτούν έλεγχο υποδομών, ενώ και ο ανταγωνισμός μειώνεται, καθώς πολλές επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο.
Παράλληλα, η μεγάλη ανεργία θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη μείωση μισθών, καθώς, στην απελπισία τους, οι εργαζόμενοι θα δέχονται να εργασθούν "για ένα κομμάτι ψωμί", με αποτέλεσμα η "ψαλίδα" αναμεσα στην άρχουσα και την εργατική τάξη να γιγαντωθεί

Το πως θα αντιστραφεί αυτή η τάση αυτή, θα γίνει σύντομα η νούμερο ένα ανησυχία των εργαζόμενων στο "δυτικό κόσμο". Ήδη βέβαια η ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί, κτλ είναι υπαρκτά προβλήματα, και μάλιστα ήδη θεωρούνται από τους λαούς ως τα πιο σημαντικά προβλήματα που έχουν σε όλες τις έρευνες που γίνονται, παρά το ότι οι κυβερνώντες και τα παπαγαλάκια τους προσπαθούν να στρέψουν αλλού το βλέμμα τους (πχ τρομουστερία, κτλ).



Δυστυχώς, η επίθεση που δέχονται σήμερα οι εργαζόμενοι θα οδηγήσει σε τεράστια γιγάντωση του προβλήματος αυτού, και δυστυχώς οι εργαζόμενοι είναι αυτή τη στιγμή σε μεγάλο βαθμό απροετοίμαστοι, καθώς τα εργατικά συνδικάτα είναι μειωμένα σε συμμετοχή, όπου υπάρχουν είναι σε μεγάλο βαθμό φιλοεργοδοτικά/"ξεπουλημένα", ενώ και η αριστερά είναι και αυτή πολύ πίσω οργανωτικά, ιδεολογικά, κτλ.



Η πρόταση μου είναι οι εργαζόμενοι να μάθουν από το παρελθόν, από το πως κατάφεραν οι εργαζόμενοι σε προηγούμενες εποχές να βρουν λύσεις:

Η πρόταση για 7-8-9, αν και σχετικά συντηρητική (μιας και δε θα λύσει εντελώς το πρόβλημα, όπως άλλωστε και το 8-8-8 δεν έλυσε πλήρως το πρόβλημα έναν αιώνα πριν) θα αποτελούσε πράγματι μια πολύ καλή αρχή, καθώς με μια μικρή σχετικά μείωση των κερδών (ειδικά για μεγάλες επιχειρήσεις, που έχουν και παραπάνω δυνατότητες λόγω αυξημένης κερδοφορίας σε σχέση με μικροεπιχειρήσεις που δύσκολα θα επιβιώσουν με μειωμένο ωράριο των εργαζόμενων απέναντι στον ανταγωνισμό), θα είχαμε δημιουργία σημαντικού αριθμού θέσεων εργασίας, μείωση δηλαδή της ανεργίας, και ταυτόχρονα θα επιτυγχάναμε και αναδιανομή του εισοδήματος, καθώς ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι θα κατέληγε σε μεγαλύτερο βαθμό σε αυτούς (σε σχέση με τώρα), και σε μικρότερο βαθμό στους εργοδότες τους, που τώρα απλά βάζουν στην τσέπη σημαντικά κέρδη, με το να προσλαμβάνουν όσο το δυνατόν λιγότερους εργαζόμενους, με όσο το δυνατόν χειρότερα ωράρια, ενισχύοντας αντί να λύνουν το φαινόμενο της ανεργίας , κάτι που δε μπορεί να γίνει αποδεκτό, σήμερα περισσότερο από ποτέ.

[ciaoant1]

Το ωρομίσθιο της ανασφάλειας

Tης Αγγελικης Στουπακη

Βλέπουμε αυτές τις μέρες χιλιάδες νέους να διαμαρτύρονται γιατί θα χάσουν τη δυνατότητα να δουλεύουν σε δημόσιες υπηρεσίες με συμβάσεις «μισθωτής μαθητείας», τα περίφημα stage. Ανασφάλιστη, χαμηλά αμειβόμενη εργασία, που έδινε όμως μια ελπίδα για την πολυπόθητη είσοδο στο Δημόσιο. Αυτή η πόρτα κλείνει τώρα, για να μείνει το σύστημα των stage μόνο στον ιδιωτικό τομέα, ως μια από τις ποικίλες «ευκαιρίες απασχόλησης» που προσφέρει σήμερα η αγορά εργασίας.

Συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, «ενοικιαζόμενοι», που μεταφέρονται από τη μια επιχείρηση στην άλλη, υπάλληλοι που πληρώνονται με δελτίο παροχής υπηρεσιών, σαν ελεύθεροι επαγγελματίες. Αλλοι, μεταξύ τους πολλοί εκπαιδευτικοί, δουλεύουν ως ωρομίσθιοι, με ένσημα που δεν αρκούν ούτε για να τους εξασφαλίσουν ιατρική περίθαλψη (θλιβερό κατόρθωμα της τελευταίας αναθεώρησης του ασφαλιστικού συστήματος, που άφησε πολλούς εργαζόμενους χωρίς πρόσβαση στο σύστημα υγείας).

Εχουμε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας στην Ευρώπη και ταυτόχρονα, με μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα, αναδεικνυόμαστε για άλλη μια φορά πρωταθλητές στην πολύωρη εργασία. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται παράδοξο που συνυπάρχουν η υπερεργασία και η υψηλή ανεργία, ωστόσο τα δύο αυτά σχετίζονται άμεσα. Η ανασφάλεια, το άγχος της προσωρινότητας, ωθούν εκείνους που έχουν πρόσβαση στην αγορά εργασίας να δέχονται τη «διεύρυνση» του ωραρίου τους ή να αναλαμβάνουν δεύτερη και τρίτη δουλειά. Και όταν οι επιχειρήσεις μπορούν να απασχολούν εξαντλητικά τους υπαλλήλους τους, οι θέσεις εργασίας μοιραία ελαττώνονται

Οι «νέες» μορφές εργασίας, με κοινό παρονομαστή τις χαμηλές αποδοχές και την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, καθιερώθηκαν με υποτιθέμενο κίνητρο να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, αλλά και να καταπολεμηθεί η ανεργία. Οπως έχουμε δει, κανένας από τους στόχους αυτούς δεν επιτεύχθηκε. Το μόνο που αυξήθηκε είναι το άγχος των εργαζόμενων και η απαισιοδοξία τους για το μέλλον. Είμαστε και σ’ αυτά πρωταθλητές Ευρώπης.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...11/2009_337183

Την ίδια ώρα:

Να επωμιστούν όλοι τα βάρη που τους αναλογούν, καθώς δανεικά και ψέμματα τελείωσαν, δήλωσε σήμερα ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ.Δ.Δασκαλόπουλος

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_a...11/2009_308087

Τι εννοεί άραγε ο ποιητής?
Μήπως άραγε σε μια "κρίση συνείδησης" αποφάσισε να ομολογήσει για τη μαύρη εργασία, τους ολοένα και πιο μικρούς μισθούς, τις υπερωρίες, την εντατικοποίηση της εργασίας, την εργοδοτική αυθαιρεσία, κτλ, και να πληρώσει για όλα αυτά?
Μήπως έστω θα δώσει το κατιτίς του "για το καλό του τόπου"?
Κάτι μου λέει πως όχι:

ΤΑ «ΦΤΕΡΑ» τους για φορολογικούς παραδείσους ετοιμάζονται να ανοίξουν μετά τους επιχειρηματίες και τους μεγαλοεπενδυτές της χώρας εκατοντάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, προκειμένου να αποφύγουν την φορολόγηση μερισμάτων και σε δεύτερο χρόνο το φόρο των υπεραξιών από μετοχές και ομόλογα.

Η απόφαση της κυβέρνησης να εντάξει στην κλίμακα τα μερίσματα από μετοχές και τα ομόλογα, να επιβάλει «μίνι» πόθεν έσχες μέσω του εμπλουτισμού των στοιχείων της φορολογικής δήλωσης και η υπόσχεσή της για ένα νέο τρόπο φορολόγησης των υπεραξιών από μετοχές δημιουργεί νέο κύμα φυγής ελληνικών κεφαλαίων στο εξωτερικό. Προορισμοί χώρες με χαμηλό φορολογικό συντελεστή, όπως η Κύπρος ή το Λουξεμβούργο. Τον δρόμο, άλλωστε, τον έχουν ανοίξει εδώ και μερικά χρόνια οι επιχειρηματίες και οι μεγάλοι εγχώριοι επενδυτικοί και επιχειρηματικοί οργανισμοί.

Πρώτη η Εθνική μετέφερε μέρος των υπό διαχείριση κεφαλαίων των Αμοιβαίων Κεφαλαίων της στο Λουξεμβούργο και ακολούθησε η EFG Eurobank. Μεγάλα επιχειρηματικά ονόματα, όπως ο Δ. Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΒ, επέλεξαν το Λουξεμβούργο για έδρα των επενδυτικών τους δραστηριοτήτων (Damma Holdings). Παράλληλα το σύνολο σχεδόν των επιχειρηματιών και των εφοπλιστών διαχειρίζονται τα επενδυτικά τους κεφάλαια ακόμη και αν αυτά τοποθετούνται στο Χρηματιστήριο Αθηνών, μέσω off shore ή on shore εταιρειών, οι περισσότερες εκ των οποίων εδρεύουν στην Κύπρο. Κερασάκι στην τούρτα είναι το γεγονός πως οι περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις σύστησαν εταιρείες συμμετοχών στην Κύπρο για να ελέγχουν από εκεί τις δραστηριότητές τους στη νοτιοανατολική Ευρώπη (πλην Τουρκίας) και να μην επαναφορολογούνται τα μερίσματα που λαμβάνουν από τις εκεί θυγατρικές τους.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&...2009&id=101965

Μετά τη συνάντηση, ο κ. Δασκαλόπουλος δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι πρέπει να δημιουργηθεί στην Ελλάδα ευνοϊκό περιβάλλον για τις επενδύσεις με ανταγωνιστικό και θεσμικό πλαίσιο.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_a...11/2009_308087

Δηλαδή?
Ο ΣΕΒ έχει ήδη φροντίσει να καταθέσει τις θέσεις του:

Τα δέκα μέτρα - ανάχωμα στην ανεργία του ΣΕΒ
Πολλά από τα μέτρα αυτά διασταυρώνονται με τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ, ενώ έχουν συζητηθεί κατά το πρόσφατο παρελθόν και με τη ΓΣΕΕ.


Τα δέκα μέτρα - ανάχωμα στην ανεργία

1. Άμεση λειτουργία και καταβολή της κρατικής χρηματοδότησης στο Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής. Εμείς ως βιομήχανοι δεν πληρώνουμε τίποτα, πληρώστε τα εσείς με τους φόρους σας Να καθοριστούν προτεραιότητες ενίσχυσης των ασθενέστερων και να προβλεφθεί η συμμετοχή των Κοινωνικών Εταίρων στη διαχείριση.

2. Κατάργηση των φορολογικών αντικινήτρων (μετάφραση: Εμείς θα πληρώνουμε λιγότερους φόρους. Είμαστε "μάγκες" εμείς, πληρώστε λοιπόν εσείς "κορόιδα") που αποτρέπουν τις επιχειρήσεις να προχωρήσουν στη διανομή κερδών και στην πρόσθετη ασφαλιστική κάλυψη ειδικά στους χαμηλόμισθους εργαζόμενους.

3. Υποστήριξη των νέων προσλήψεων με προσωρινή μείωση των ασφαλιστικών εισφορών (δηλαδή οι βιομήχανοι ζητούν να μην κολλάνε πλήρως τα ένσημα του εργαζόμενου) μόνο για εκείνες τις επιχειρήσεις, που θα αυξήσουν την απασχόληση μέχρι το τέλος του 2010 (η διαφορά μπορεί να καλυφθεί από το Κράτος (δηλαδή θα πληρώνει ο φορολογούμενος για την ασφάλιση του, ο εργοδότης να μην πληρώνει και πολλά ο "κοκομοίρης") με κόστος που είναι μικρότερο από το κόστος του επιδόματος ανεργίας).

4. Προσωρινή μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στο επίπεδο του βασικού μισθού (Άραγε τα μέλη του ΣΕΒ έχουν βρεθεί ποτέ χωρίς ασφάλιση? Μάλλον όχι, και γι' αυτό τα λένε αυτά) και μέχρι το τέλος του 2011, σε όσες επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν σοβαρή μείωση της δραστηριότητάς τους στη διετία 2009 - 2010.

5. Επιδότηση (από το κράτος, δηλαδή από τους φορολογούμενους - η πλάκα είναι πως κατά τα άλλα αυτοί του ΣΕΒ το παίζουν και "εναντίον του κράτους" και "υπέρ της "ελεύθερης αγοράς") για συμμετοχή σε προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης εκείνων των εργαζόμενων που μέσα στο 2009 και στο 2010 υποχρεώνονται να έχουν μειωμένη απασχόληση.

6. Εξυγίανση και ενίσχυση των προληπτικών και κατασταλτικών μηχανισμών για την τήρηση της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας και την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας. Αυτό μάλλον είναι ανέκδοτο

7. Crash Program για αναβάθμιση παρεμβατικού ρόλου του ΟΑΕΔ. Μεταξύ άλλων: Ολοκλήρωση της διαδικασίας για την απογραφή εργοδοτών και πλήρης μηχανογραφική αποτύπωση των προσλήψεων - Αναστολή της καταβολής του επιδόματος ανεργίας σε περιπτώσεις που απορρίπτονται διαδοχικές προσφορές θέσεων εργασίας από τον ΟΑΕΔ.

8. Υποχρεωτική εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας (98/59) για την κατάρτιση κοινωνικού σχεδίου εργαζομένων, στις περιπτώσεις όπου η αναδιάρθρωση μίας επιχείρησης συνεπάγεται ομαδικές απολύσεις.

9. Άμεση προώθηση εφαρμογής του νόμου περί εγγυημένου δανεισμού των επιχειρήσεων και επίβλεψη της εφαρμογής του από τις τράπεζες, έτσι ώστε τα δάνεια με εγγύηση Δημοσίου να διοχετευθούν άμεσα στις επιχειρήσεις που διατηρούν ή αυξάνουν τις υφιστάμενες θέσεις εργασίας. Μα καλά, ο Δασκαλόπουλος δεν έλεγε "τέρμα τα δανεικά" λίγο πιο πάνω? Ίσως για μερικούς τα δάνεια [και αγύριστα] να μην τελείωσαν...Και αυτά τα 28 δις "είναι πολλά τα λεφτά"...

10. Προσαύξηση του επιδόματος ανεργίας κατά 25% πληρώστε φορολογούμενοι μέχρι το τέλος του 2010.

Με απλά λόγια, ο ΣΕΒ δε θέλει να χάσει τίποτα, και θέλει να τα πληρώσουμε όλα εμείς. Καταπληκτικά μέτρα

http://www.tvxs.gr/v23276[/SPOILER]

Αξίζει πάντως να σταθούμε λίγο παραπάνω στο θέμα της φορολογίας, που είδαμε λίγο πιο πάνω, με το κύμα μετανάστευσης του κεφαλαίου που παρατηρείται -σε παγκόσμια κλίμακα- από τη "δύση" προς την Κίνα (κυρίως), ή όπου αλλού είναι φτηνά τα μεροκάματα, μειωμένη η φορολογία, κτλ.

Τα κράτη, επειδή δεν κοιτάζουν το ατομικό συμφέρον ενός επιχειρηματία, αλλά το συνολικό συμφέρον των επιχειρηματιών, τραπεζιτών, κτλ ως [άρχουσα] τάξη, ήδη κινούνται σε μέτρα "προστατευτισμού", καθώς προσπαθούν να διατηρήσουν το κεφάλαιο εντός των συνόρων τους, για να μην εκτοξευθεί η ανεργία στα ύψη, και υπάρξει σοβαρός κίνδυνος ανατροπής από τους λαούς.
Παράλληλα, υπάρχουν σκέψεις για μεγαλύτερη -σχετικά με τα όσα βλέπαμε ως τώρα σε Ελλάδα και παγκόσμια- φορολογία του κεφαλαίου, μιας και τα κράτη της δύσης έχουν οικονομικό πρόβλημα (ακόμα ακι στην Αγγλία υπάρχει συζήτηση για αύξηση του ΦΠΑ στο 20%.

Βέβαια, κάποιος θα πει, και σωστά, ότι καλώς προσπαθούν να τα πάρουν από τους "έχοντες και κατέχοντες".
Δυστυχώς όμως, αυτή η πρόταση, από μόνη της, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Και αυτό διότι η άρχουσα τάξη έχει εδώ και χρόνια διασφαλίσει το προνόμιο να μετακινείται όπου θέλει, όποτε θέλει - και αυτό κάνει τώρα, καθώς σιγά μη νοιάζονται για τη χρεωκοπία των "κορόιδων", για την πατρίδα τους ή διάφορα άλλα τέτοια (αν νοιάζονται, γιατί φεύγουν?).

Με απλά λόγια, έχουν τη δυνατότητα να εκβιάσουν: "Αν μας φορολογήσετε, τα μαζεύουμε και φεύγουμε".

Εξ ου βέβαια και η αναγκαιότητα της ανατροπής αυτής της κατάστασης.
Τα κράτη από τη μεριά τους, θα οδηγηθούν σε μεγάλους εμπορικούς πολέμους ("προστατευτισμός"), που παρατηρήθηκαν και στην κρίση του 1929, και θεωρούνται προάγγελος του "πραγματικού" πολέμου που ακολούθησε.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον του 'προστατευτισμού' πάντως, υπάρχει η δυνατότητα πίεσης του κεφαλαίου, τόσο για αύξησης της φορολογίας, όσο και για τη μείωση του ωραρίου (χωρίς βέβαια μείωση μισθού - κάθε άλλο), που θα διασφαλίσει τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, και θα δώσει παράλληλα και άλλο 'αέρα" στους εργαζόμενους, για να διεκδικήσουν ακόμα περισσότερα από όλα αυτά που τους έχουν εδώ και χρόνια κλέψει.

Ευχάριστο είναι που και το ΚΚΕ, παρά τα διάφορα προβλήματα και ελλείψεις του, ζητά πλέον 35ωρο για τους εργαζόμενους:

Την εφαρμογή του 35ωρου για όλους τους εργαζόμενους ζητά η γ.γ. του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, με σχετική ερώτησή της προς τον πρωθυπουργό.

Η κ. Παπαρήγα αναφέρει ότι οι πολιτικές προώθησης των ελαστικών μορφών απασχόλησης οδήγησαν σε ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και της ζωής των εργαζομένων σε όλους τους τομείς και στην αύξηση της ανεργίας, ενώ εκτιμά ότι οι νέες τεχνολογίες επιτρέπουν σήμερα λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερες αμοιβές και περισσότερο ελεύθερο χρόνο.

http://www.tvxs.gr/v25708

Δε γνωρίζω βέβαια αν το ΚΚΕ όντως έχει σκοπό να κάνει σοβαρή δουλειά επί του θέματος του 7-8-9, ή αν είναι απλά μια ακόμα ομιλία "απλά για να το πούμε και αυτό".
Η αλήθεια είναι πως το να εφαρμοστεί το μειωμένο ωράριο σε όλους του εργαζόμενους ναι μεν είναι εφικτό γενικώς και αορίστως, αλλά, με βάση τα σημερινά δεδομένα, η πρόταση για 7ωρο θα κλείσει πολλές μικρές επιχειρήσεις, και ως εκ τούτου, αν είναι να παλευτεί σοβαρά αυτή η πρόταση, θα πρέπει καταρχήν να διεκδικηθεί σε επιχειρήσεις υψηλής κερδοφορίας, εκεί δηλαδή που όντως ο εργοδότης μπορεί να πιεστεί και να κάνει πίσω