Ο καπιταλισμός στο εδώλιο

[dimig33]

Ιδιωτικοποίηση των κερδών, κοινωνικοποίηση των ζημιών

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Socialist Worker (ΗΠΑ)

Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα βρίσκεται στη μέγγενη της πιο σφοδρής κρίσης από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του ’30 – κι ακόμη τα χειρότερα έπονται, όχι μόνον για τις τράπεζες και τους κερδοσκόπους της Γουόλ Στριτ, αλλά πολύ παραπέρα, για κάθε γωνιά των ΗΠΑ και για ολόκληρο τον κόσμο.

Ο κόσμος των επιχειρήσεων χτυπήθηκε από έναν σεισμό που δημιουργήθηκε από ανθρώπινα χέρια, και η μεγάλη μάζα του πληθυσμού θα πληρώνει για αυτή την οικονομική καταστροφή για τα επόμενα χρόνια με διάφορους τρόπους: με υψηλότερες τιμές τροφίμων και άλλων απαραίτητων αγαθών, με εκατομμύρια κατασχέσεις και εξώσεις, με μεγαλύτερη ανεργία, με αυξανόμενη φτώχεια, με περικοπές ή κατάργηση κοινωνικών προγραμμάτων.

Ποιος φταίει;

Τα μεγάλα ΜΜΕ θα ισχυριστούν ομόφωνα ότι όλα αυτά ήταν η αναπόφευκτη συνέπεια του γεγονότος ότι όλοι οι Αμερικάνοι «είχαν ένα επίπεδο διαβίωσης που ξεπερνούσε τα όρια των εισοδημάτων τους». Μην τους πιστεύετε. Η τεράστια πλειονότητα των ανθρώπων που καλούνται να πληρώσουν το κόστος αυτής της καταστροφής δεν ευθύνονται καθόλου. Δεν έκαναν τίποτε κακό.
Η κρίση προκλήθηκε εξαιτίας ενός παράλογου συστήματος ελεύθερης αγοράς και της αδηφάγου πλεονεξίας μιας μικρής άρχουσας τάξης.

Η κατάρρευση της Γουόλ Στριτ αποτελεί το «κατηγορώ» ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο αποδείχθηκε για ακόμη μια φορά «ακατάλληλο να κυβερνά», όπως έγραψαν ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς πριν από 150 χρόνια περίπου.
Ο αχανής χαρακτήρας της κρίσης απαιτεί πια μια εναλλακτική λύση που δεν θα περιορίζεται απλώς σε νέες ρυθμίσεις και κανονισμούς που θα επιβληθούν στις τράπεζες, ούτε στις κρατικές παρεμβάσεις διάσωσης οποιασδήποτε σπείρας επιχειρηματικών παρασίτων αποτυγχάνει κάθε φορά. Εν τέλει απαιτεί ένα όραμα μιας συνολικά διαφορετικής κοινωνίας, ενός σοσιαλιστικού κόσμου αφοσιωμένου στις αρχές της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και της απελευθέρωσης.

Είναι αδύνατο να μπορέσει να υπερβάλει κανείς όσον αφορά την έκταση αυτού που συνέβη στον κόσμο του χρηματοπιστωτικού συστήματος τις τελευταίες εβδομάδες. Σενάρια που μόλις πριν από έναν μήνα θα απορρίπτονταν κατηγορηματικά ως φαντασιώσεις ριζοσπαστών καταστροφολόγων, τώρα εμφανίζονται ως παραδεκτά γεγονότα στις πρώτες σελίδες εφημερίδων όπως η «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ».

Η τελευταία περίπτωση μιας μέχρι σήμερα αδιανόητης εξέλιξης ήταν η εθνικοποίηση της AIG, της μεγαλύτερης ασφαλιστικής εταιρείας στον κόσμο, στην οποία ουσιαστικά προέβη η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Όταν απέτυχαν οι απέλπιδες προσπάθειες του υπουργείου Οικονομικών και της Ομοσπονδιακής Τράπεζας να βρουν έναν ιδιώτη για να διασώσει την AIG, η κυβέρνηση μπήκε μπροστά και με ένα δάνειο 85 δισ. δολ., πήρε τον ουσιαστικό έλεγχο της εταιρείας.

Είναι πολύ εύκολο να πελαγώσει κανείς στις λεπτομέρειες του τι ακριβώς συνέβη. Είναι όμως σημαντικό να μη χάσει από το οπτικό του πεδίο τη μεγάλη εικόνα: Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι το καζίνο υψηλού κινδύνου που ονομάζεται Γουόλ Στριτ συνεισέφερε, έστω στο ελάχιστο, στο καλό της κοινωνίας ως σύνολο. Όλος αυτός ο κόσμος των credit default swaps, των hedge funds, των δομημένων ομολόγων και της υπόλοιπης αλφαβητικής σούπας που σκαρφίστηκε η Γουόλ Στριτ στην περίοδο του πρόσφατου οικονομικού μπουμ είχε ένα και μοναδικό σκοπό: να κάνει μια απειροελάχιστη μειοψηφία ανθρώπων τόσο πλούσιους όσο δεν μπορεί να συλλάβει και η πιο άγρια φαντασία των περισσότερων ανθρώπων.

Η χρηματιστική καταστροφή που εκτυλίσσεται στη Γουόλ Στριτ είναι προϊόν τυφλής απληστίας και αλαζονείας. Και τώρα που ο πύργος με τα τραπουλόχαρτα καταρρέει, η σειρά διασώσεις στις οποίες προβαίνει η αμερικανική κυβέρνηση μας δίνει ένα επιπλέον μάθημα: Όσο μεγαλύτερο είναι το στοίχημα και όσο πιο ευρύτερη είναι η πιθανή ζημιά σε περίπτωση που χαθεί το στοίχημα, τόσο πιο πιθανό είναι να χρειαστεί η διασωστική παρέμβαση των ομοσπονδιακών αρχών, ώστε να αποτραπεί η λήξη του όλου παιχνιδιού.
Τώρα που η χρηματοοικονομική καταιγίδα έχει χτυπήσει με όλη της τη δύναμη, τα νεοφιλελεύθερα δόγματα των τελευταίων δεκαετιών τρίζουν συθέμελα. Κυρίως τρίζει η άποψη ότι η ελεύθερη αγορά μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά μόνον αν η κρατική εποπτεία και η κρατική ρύθμιση παραμένουν στο μίνιμουμ δυνατό, ή ακόμη καλύτερα αν καταργούνταν τελείως.
Ακόμη και ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος Τζον Μακέιν, σε έναν από τους τελευταίους λόγους του, επιδεικνύει ένα άγνωστο μέχρι τώρα ζήλο υπέρ μιας χρηματοπιστωτικής μεταρρύθμισης «του αδίστακτου μάνατζμεντ και της κουλτούρας καζίνο που επικρατεί στη Γουόλ Στριτ». Δυστυχώς γι’ αυτόν, το παρελθόν του βρίθει από προσπάθειες υποστήριξης της απορύθμισης. «Παίρνετε συνέντευξη από τον μεγαλύτερο υποστηρικτή του ελεύθερου εμπορίου, αλλά και από τον μεγαλύτερο υποστηρικτή της απορύθμισης που θα συναντήσετε ποτέ», δήλωνε πέρυσι περήφανος σε έναν δημοσιογράφο.

Ο Μπάρακ Ομπάμα μιλάει σήμερα επίσης με σκληρά λόγια για τη Γουόλ Στριτ, μολονότι τόσο αυτός όσο και η συνυποψήφιά του στους Δημοκρατικούς Χίλαρι Κλίντον μάζεψαν τεράστια ποσά από τη χρηματοπιστωτική βιομηχανία, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης εκστρατείας τους, έκφραση της στροφής των επιχειρήσεων προς τους Δημοκρατικούς.

Εκατοντάδες δις αλλά
για τους εργαζόμενους τίποτα

Μετά τις πολλές οιονεί εθνικοποιήσεις στις οποίες προέβη η κυβέρνηση των ΗΠΑ στη βάση της επείγουσας διάσωσης, ένα προφανές ερώτημα πλανάται. Το εξέφρασε καλά ο Βίλεμ Μπούιτερ στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς»:

«Αν χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια όπως η AIG είναι πολύ μεγάλα, ή με πολλές διασυνδέσεις με άλλα ιδρύματα, για να τα αφήσουμε να καταρρεύσουν, αλλά δεν είναι τόσο προνοητικά ώστε να μην περιπέσουν σε καταστάσεις όπου χρειάζονται κρατική παρέμβαση για να σωθούν, τότε ποιος είναι ο λόγος να αφήνουμε τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να εμπλέκονται σε τέτοιου είδους δραστηριότητες από την αρχή; Μήπως η πραγματικότητα του σύγχρονου μοντέλου του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού είναι ότι οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις πραγματοποιούν τεράστια ιδιωτικά κέρδη όταν το κλίμα είναι καλό, και διασώζονται μπαίνοντας σε προσωρινή δημόσια ιδιοκτησία όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, με τους φορολογούμενους να επιβαρύνονται με το κόστος και τις ζημιές τους;
Αν είναι έτσι, τότε γιατί να μην μείνουν αυτές οι δραστηριότητες σε δημόσια ιδιοκτησία μόνιμα;».

Ο Γουίλιαμ Γκρέιντερ έθεσε με περισσότερη σαφήνεια το ερώτημα στο περιοδικό «The Nation»: «Ο λαός δικαιούται να ρωτήσει: Τι ακριβώς παίρνουμε εμείς οι υπόλοιποι για τα λεφτά που βάζουμε;».

Ο Γρκέιντερ έχει δίκιο. Για παράδειγμα τώρα που το κράτος διέσωσε με την παρέμβασή του τη Fannie Mae και τη Freddie Mac, δεν θα έπρεπε οι Αμερικανοί φορολογούμενοι να έχουν λόγο στις κινήσεις των εταιρειών αυτών; Γιατί οι τωρινοί ιδιοκτήτες αυτών των εταιρειών –δηλ. όλοι μας– να μην μπορούν να ζητήσουν να μπει ένα μορατόριουμ στις κατασχέσεις σπιτιών για δάνεια που ανήκουν ή εγγυώνται η Fannie Mae και η Freddie Mac, δηλ. για περίπου τα μισά από όλα τα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ;
Κάτι τέτοιο θα ωφελούσε εκατοντάδες φορές περισσότερο τους εργαζόμενους που παλεύουν στο πέλαγος της στεγαστικής κρίσης, απ’ όσο ωφέλησε ο αναιμικός στεγαστικός νόμος ο οποίος ψηφίστηκε το καλοκαίρι, και του οποίου ο βασικός στόχος εξάλλου ήταν να διευκολυνθεί η κυβέρνηση στην εξαγορά των Fannie και Freddie.

Τώρα που η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει μπει στην ασφαλιστική αγορά με την εξαγορά της μεγαλύτερης ασφαλιστικής εταιρείας στον κόσμο, υπάρχει άραγε καμία δικαιολογία για να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος στις ΗΠΑ χωρίς ασφάλιση υγείας. Πολύ περισσότερο: είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη 45 εκατομμύρια ανασφάλιστοι Αμερικανοί;

Η αντίρρηση είναι γνωστή: Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα χρειαστεί να περικόψει τις υπόλοιπες δαπάνες της για να πληρώσει τις εξαγορές στη Γουόλ Στριτ. Η απάντηση είναι απλή: ας κόψει από τις στρατιωτικές δαπάνες. Η κυβέρνηση μπορεί να αφαιρέσει από το Πεντάγωνο όλο το ποσό που δαπάνησε για την εξαγορά της AIG –και παρ’ όλα αυτά να αφήσει στον αμερικανικό στρατό περισσότερα λεφτά –υπερπολλαπλάσια μάλιστα– από τις αντίστοιχες δαπάνες οποιασδήποτε άλλης χώρας του κόσμου.
Αν η κυβέρνηση των ΗΠΑ ήθελε βρει γρήγορα ρευστό, θα μπορούσε επίσης να σταματήσει την κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Τότε όχι μόνο θα μπορούσε να ισοσκελίσει το κόστος εξαγοράς της Fannie Mae και της Freddie Mac σε ενάμιση χρόνο το πολύ, αλλά κυρίως να αρχίσει να διορθώνει μια τρομερή αδικία που διαπράττεται στον κόσμο στο όνομα των απλών ανθρώπων των ΗΠΑ.

Βέβαια όλα αυτά δεν βρίσκονται στην πολιτική ατζέντα κανενός από τις ηγέτες στην Ουάσινγκτον είτε μιλάμε για τους Ρεπουμπλικάνους, είτε μιλάμε για τους Δημοκρατικούς. Και αυτό γιατί οποιοδήποτε αποτελεσματικό μέτρο μπορεί να βοηθήσει τους απλούς ανθρώπους, ξεπερνά σήμερα τα όρια του συστήματος του κέρδους στη διατήρηση του οποίου είναι αφοσιωμένοι αυτοί οι πολιτικοί.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι πρόκειται να γίνει σε αυτό το νέο και τρομακτικό σκηνικό της οικονομικής κρίσης.
Το χρηματοπιστωτικό βασίλειο απαιτεί εξηγήσεις, έτσι δεν είναι τυχαίο ότι καθημερινοί άνθρωποι, τους οποίους το σύστημα κρατούσε στα σκοτάδια της άγνοιας όσον αφορά την έκταση της κλοπής και το βαθμό του κινδύνου, τώρα παλεύουν να κατανοήσουν τι έγινε. Κάθε καινούργια μέρα φέρνει καινούργια ερωτήματα. Η απάντηση σε αυτά θα αποτελέσει μια διαρκή διαδικασία, εδώ στο site του SocialistWorker.org, όπως και στα άλλα ανεξάρτητα μέσα.

Σοσιαλισμός

Αλλά δεν έχουμε κανένα δισταγμό να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα από τώρα κιόλας: το καπιταλιστικό σύστημα έχει αποδειχθεί, για άλλη μια φορά, ανίκανο να υπηρετήσει τις ανάγκες όλων εκτός από μια μικρή κοινωνική μειονότητα.
Για περισσότερα από 25 χρόνια, η θεολογία του νεοφιλελευθερισμού –με τη λατρεία της ελεύθερης αγοράς και τη δαιμονοποίηση του «μεγάλου κράτους»– βασίλευε ως κυρίαρχη στις ΗΠΑ. Αλλά είναι πια οφθαλμοφανές ότι η αγορά βρίσκεται σε κρίση ακριβώς εξαιτίας της ατέρμονης, παράλογης και ασχεδίαστης επιδίωξης του μέγιστου δυνατού κέρδους για τους πολύ λίγους. Και είναι επίσης οφθαλμοφανές –και γίνεται πια αποδεκτό με μισή καρδιά από όλες σχεδόν τις πτέρυγες του επίσημου πολιτικού συστήματος– ότι είναι το κράτος (και όχι κάποιο «υπεύθυνο» κομμάτι του ιδιωτικού κεφαλαίου), αυτό που απαιτείται να παρέμβει για μη σταματήσει να κινείται ολόκληρο το σύστημα.

Είχαν υπάρξει και προηγουμένως «κατηγορώ» κατά του καπιταλισμού. Όμως η σημερινή κρίση δείχνει ανάγλυφα σε όλο και περισσότερους ανθρώπους την αποτυχία του συστήματος του κέρδους. Ανοίγει έτσι ευκαιρίες για να υποστηρίξει κανείς την υπόθεση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, όπου η τυφλή και παράλογη επιδίωξη του κέρδους και της εξουσίας αντικαθίσταται από την προσήλωση στην ελευθερία και την ισότητα για όλους. Μια τέτοια κοινωνία δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα με το να την ονειρευόμαστε μόνον. Αυτοί που έχουν πειστεί ότι χρειάζεται μια εναλλακτική λύση προκειμένου να σταματήσουν οι αδικίες αυτού του κόσμου, πρέπει να οργανωθούν για να παλέψουν για έναν άλλο κόσμο.



Πηγές: http://www.dea.org.gr , http://socialistworker.org/

[giannhs1984]

ειναι η 4 φορα που γινεται αυτο και δεν εχουν κανει κατι για να το αλλαξουν οποτε οτι και να γινει..
η ειρωνια ειναι οτι οσο υπερδυναμη ειναι στα στρατιωτικα θεματα αλλο τοσο κατωτερη ειναι στα οικονομικα της αρκει ενα καλο χτυπημα και βλεπουμε τι γινεται..

[lewton]

Όταν λέμε ότι πρέπει να το γυρίσουμε σε Σοσιαλισμό μήπως εννοούμε σε Σοσιαλδημοκρατία;
Γιατί αν είναι για Σοσιαλισμό, δεν το κόβω να μαζεύετε και πολλούς οπαδούς.
Η Σοσιαλδημοκρατία ναι, πιστεύω ότι μπορεί να κερδίσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας του κόσμου. Κατά τη γνώμη μου είναι και το καλύτερο σύστημα από όσα έχουν προταθεί.

Ωστόσο μη γελιόμαστε. Η Σοσιαλδημοκρατία δεν είναι παρά μια μορφή Καπιταλισμού. Ήπια μορφή μεν, με έλεγχο επί των αχόρταγων πλεονεκτών, προστασία των αδυνάτων, και δίκαιο φορολογικό σύστημα, Καπιταλισμός δε.

Νομίζω λοιπόν ότι άδικα έχουν αρχίσει κάποιοι να πανηγυρίζουν για την πτώση του Καπιταλισμού.
Αυτό που πέφτει δεν είναι ο Καπιταλισμός, αλλά ο αλόγιστος αμερικάνικου στυλ Καπιταλισμός (και by the way, μετά την πτώση μάλλον τον περιμένει και πάλι άνοδος σε νέα επίπεδα αχόρταγης ευφορίας, όπως γίνεται μετά από κάθε φορά που περνάει κρίση).
Η Σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή ο κοινωνικά ευαίσθητος και με μέτρο Καπιταλισμός, μια χαρά κρατάει.

Μην παραμυθιάζεστε λοιπόν ότι τώρα επιτέλους ήρθε η ώρα να το γυρίσουμε σε Σοσιαλισμό. Γιατί θα απογοητευτείτε.

[dimig33]

Αυτό που πέφτει δεν είναι ο Καπιταλισμός, αλλά ο αλόγιστος αμερικάνικου στυλ Καπιταλισμός (και by the way, μετά την πτώση μάλλον τον περιμένει και πάλι άνοδος σε νέα επίπεδα αχόρταγης ευφορίας, όπως γίνεται μετά από κάθε φορά που περνάει κρίση).

Με άλλα λόγια "πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα έιναι"! Ωραίο επιχείρημα! Πιστεύεις ότι η πιθανολογούμενη ...ανάσταση του καπιταλισμού από το 1945 και μετά, να παρηγορούσε καθόλου τα εκατοντάδες εκατομμύρια που υπέφεραν μετά την κρίση του '29 και τα δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς του φασισμού και του πολέμου που ακολούθησε αυτή την κρίση? Λες να παρηγορεί αυτό το "επιχείρημα" αυτούς που χάνουν τα σπίτια τους στις ΗΠΑ σήμερα ή των δεκάδων χιλιάδων φερέλπιδων γιάπηδων της wall street και του city που αντί για μεγάλοι μανατζαρέοι έγιναν απολυμένοι μακάκες σε λίγες μέρες? Το "έχει ο θεός" είναι πράγματι από τα ελάχιστα επιχειρήματα υπερ του καπιταλισμού αυτή τη στιγμή. Πράγματι δεν μπορεί να προβλεφτεί με ακρίβεια η ταχύτητα της εξέλιξης της κρίσης αλλά μπορεί να προβλεφτεί με μαρξιστικά εργαλεία η αναπόφευκτη πορεία του καπιταλισμού προς το βάθεμα της κρίσης. Εσύ πόσο παραλογισμό και πόση ανθρωπινη καταστροφή είσαι διατεθειμένος να δικαιολογήσεις πριν ...απογοητευτείς από τον καπιταλισμό?

[shaq141a]

Κανείς δεν χάνει τα σπίτια του στην Αμερική. Τα σπίτια ήταν των τραπεζών. Όταν νομίζαν ότι θα αγόραζαν σπίτι με το δάνειο και θα το πουλούσαν στη διπλάσια τιμή σε 5 χρόνια, δεν φταίει ο καπιταλισμός μόνο, φταίει και ο κάλος στον εγκέφαλο μερικών. Όσο για τους γιάπηδες στη Γουολ Στριτ, οι λαθρομετανάστες στην Αμερική λόγω της κρίσης επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη αφήνοντας για αυτούς πολλες και καλές θέσεις εργασίας.

[lazar]

Χαχαχαχα! Πρωτοτυπήσαμε πάλι.

λιούτον, οι σοσιαλδημοκρατίες είναι όντως όμορφες, αλλά θέλουν και επιδέξιους κ... (κατά το μεταξωτά βρακιά, αν έχεις υπ' όψιν σου), δηλ. λαούς εργατικούς, με ομαδικό πνεύμα, ...ξέρεις εσύ.

[lewton]

Με άλλα λόγια "πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα έιναι"! Ωραίο επιχείρημα! Πιστεύεις ότι η πιθανολογούμενη ...ανάσταση του καπιταλισμού από το 1945 και μετά, να παρηγορούσε καθόλου τα εκατοντάδες εκατομμύρια που υπέφεραν μετά την κρίση του '29 και τα δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς του φασισμού και του πολέμου που ακολούθησε αυτή την κρίση? Λες να παρηγορεί αυτό το "επιχείρημα" αυτούς που χάνουν τα σπίτια τους στις ΗΠΑ σήμερα ή των δεκάδων χιλιάδων φερέλπιδων γιάπηδων της wall street και του city που αντί για μεγάλοι μανατζαρέοι έγιναν απολυμένοι μακάκες σε λίγες μέρες? Το "έχει ο θεός" είναι πράγματι από τα ελάχιστα επιχειρήματα υπερ του καπιταλισμού αυτή τη στιγμή. Πράγματι δεν μπορεί να προβλεφτεί με ακρίβεια η ταχύτητα της εξέλιξης της κρίσης αλλά μπορεί να προβλεφτεί με μαρξιστικά εργαλεία η αναπόφευκτη πορεία του καπιταλισμού προς το βάθεμα της κρίσης. Εσύ πόσο παραλογισμό και πόση ανθρωπινη καταστροφή είσαι διατεθειμένος να δικαιολογήσεις πριν ...απογοητευτείς από τον καπιταλισμό?

Πριν καλά καλά ξεκινήσει το thread άρχισες να τρολάρεις παραποιώντας όσα έγραψα. Εύγε.
Με είδες να έγραψα ότι μου αρέσει το αμερικάνικο σύστημα; Έγραψα ότι μου αρέσει η Σοσιαλδημοκρατία.
Με είδες να έγραψα ότι δε θέλω να αλλάξει το αμερικάνικο σύστημα επειδή μετά την κρίση θα ακολουθήσει νέα ανάσταση; Έγραψα απλά να μην παραμυθιάζεστε γιατί θα ακολουθήσει η ανάσταση. Είχα ήδη γράψει ότι είμαι υπέρ της Σοσιαλδημοκρατίας, και για αυτό θεώρησα αυτονόητο ότι δε θα βρισκόταν κάποιος που θα καταλάβαινε ότι θέλω να γίνει αυτό που κατάλαβες.
Με είδες να προσπαθώ να παρηγορήσω τους χτυπημένους από την κρίση γιάπηδες; Όχι βέβαια, αλλά αφού έτσι έγραφε το ποιηματάκι σου το πέταξες.

Μπερδεύεις λίγο το τι βλέπω ότι θα γίνει με το τι θέλω να γίνει. Αυτό που θέλω είναι μια δικαιότερη κοινωνία. Τόσο απλά.

[Xguru]

Τα πράγματα είναι απλά, ο καπιταλισμός καλά κρατεί, η κρίση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη συγκέντρωσή του και αυστηρότερη ρύθμιση από πλευράς εποπτικών αρχών.

Μία απ΄τα ίδια δηλαδή, απλά θα αλλάξει το τοπίο στο τραπεζικό σύστημα και θα τρώνε περισσότερο λιγότεροι αυτή τη φορά.

Ανατροπή συστήματος αν δεν είσαστε εσείς οι ίδιοι διατεθιμένοι να βγείτε στους δρόμους να σφάξετε μερικούς πλουσίους και να πλιατσικολογήσετε σε ότι βρείτε, δε θα έχουμε. Με άλλα λόγια, απέχουμε πολύ από τα όρια που θα οδηγήσουν σε κατάρευση του συστήματος κανείς δε το θέλει και κάποια λύση θα βρεθεί. Λίγο πολύ όλοι βολεμένοι είμαστε, δε θα θυσιάσουμε και το ps3 τους για να επαναστατήσουμε.

[dimig33]

Πριν καλά καλά ξεκινήσει το thread άρχισες να τρολάρεις παραποιώντας όσα έγραψα. Εύγε.
Με είδες να έγραψα ότι μου αρέσει το αμερικάνικο σύστημα; Έγραψα ότι μου αρέσει η Σοσιαλδημοκρατία.
Με είδες να έγραψα ότι δε θέλω να αλλάξει το αμερικάνικο σύστημα επειδή μετά την κρίση θα ακολουθήσει νέα ανάσταση; Έγραψα απλά να μην παραμυθιάζεστε γιατί θα ακολουθήσει η ανάσταση. Είχα ήδη γράψει ότι είμαι υπέρ της Σοσιαλδημοκρατίας, και για αυτό θεώρησα αυτονόητο ότι δε θα βρισκόταν κάποιος που θα καταλάβαινε ότι θέλω να γίνει αυτό που κατάλαβες.
Με είδες να προσπαθώ να παρηγορήσω τους χτυπημένους από την κρίση γιάπηδες; Όχι βέβαια, αλλά αφού έτσι έγραφε το ποιηματάκι σου το πέταξες.

Μπερδεύεις λίγο το τι βλέπω ότι θα γίνει με το τι θέλω να γίνει. Αυτό που θέλω είναι μια δικαιότερη κοινωνία. Τόσο απλά.

Δεν ασχολήθηκα με τα περισσότερα επιχειρήματά σου (παρόλο που διαφωνώ) ακριβώς γιατί θέλω το θρεντ να προχωρησει και να ακουστούν οι διάφορες απόψεις. Σχολίασα μόνο ένα που το θεωρώ πολύ κακό, ειδικά όταν η επιδίωξη είναι μια δικαιότερη κοινωνία όπως λες και συ. Αν κάποιος θέλει ζέστη, είναι μάταιο να οργίζεται για το κρύο και πολύ περισσότερο να επιδιώκει να αλλάξει τον χειμώνα. Απλά περιμένει το καλοκαίρι. Αν βλέπεις (ανεξάρτητα τι θέλεις) ότι ο καπιταλισμός κάνει κύκλους και αυτή είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων και στο τέλος "capitalism will prevail", τότε η μόνη ενδεδειγμένη στάση είναι η μοιρολατρία και ο κυνισμός απέναντι στη δυστυχία των ανθρώπων και στις όποιες προσπάθειές τους να αλλάξουν-ουμε τα πράγματα (στις όποιες εξεγέρσεις τους που μπορούν να οδηγήσουν στο σοσιαλισμό όπως λέω εγώ αλλά ακόμα και της οποιας προσπάθειας σοσιαλδημοκρατικής μεταρρύθμισης του καπιταλισμού που λες εσύ). Απέναντι στο ξέσπασμα της κρίσης και στις καταστροφικές συνέπειές της (που μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερες στο μέλλον), επέτρεψέ μου να θεωρώ ότι η "μπλαζέ" αντιμετώπιση (παρά τις καλές προθέσεις σου για τις οποίες δεν αμφιβάλλω) είναι η χειρότερη προσέγγιση που μπορεί να έχει κανείς.

[ciaoant1]

Ωστόσο μη γελιόμαστε. Η Σοσιαλδημοκρατία δεν είναι παρά μια μορφή Καπιταλισμού. Ήπια μορφή μεν, με έλεγχο επί των αχόρταγων πλεονεκτών, προστασία των αδυνάτων, και δίκαιο φορολογικό σύστημα, Καπιταλισμός δε.

[lewton]

Ciaoant1 διαφωνείς ότι η Σοσιαλδημοκρατία είναι μορφή Καπιταλισμού;

[Tiberius]

Είναι το ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ καπιταλισμού και πλήρους κρατικοποίησης, καλό είναι να υπάρχουν πολλά στο κράτος αλλά να έχει πόρους να τα συντηρήσει, άν δέν έχει αναγκαστικά πάνε σε ιδιώτες.

[21century]

Το σκιτσάκι τα λεει με το όνομά τους και νομίζω οτι πλέον στο χρήμα εν υπάρχουν ιδειολογίες παρά μόνο στην σωστή διαχείρισή του. Απο εκει και πέρα οι Κυβερνήσεις και οι παρατρεχάμενοι που κάνουν όλο πλουτισμό απο την πολιτική οπως είδατε ξέρετε με ποιους κανουν παρέα. Οχι με τους ψηφοφόρους αλλά με τους επιχειρηματίες, τους εφοπλιστές, τους λεφτάδες και όχι με το κόσμο στην λαίκή. Αυτούς προσκυνουν και μετά με κότερα βίλες και άλλα τινά μας δουλέυουν στην Βουλή. Βρεγμενη σανίδα χρειάζεται λέγω...

[ciaoant1]

Ciaoant1 διαφωνείς ότι η Σοσιαλδημοκρατία είναι μορφή Καπιταλισμού;

Όχι.
Είναι μια υποχώρηση της άρχουσας τάξης, όταν πιέζεται από λαικές κινητοποιήσεις, και οδηγεί σε ημαντικές κατακτήσεις για το λαό (πχ καλύτεροι μισθοί, εργασιακά δικαιώματα, καλύτερα συστήματα υγείας, κτλ).

Όταν βέβαια ο λαός σταματήσει να διεκδικεί, τότε...."τα ξεχνάμε όλα" και εφαρμόζουμε την "αυτορύθμιση της ελεύθερης αγοράς".
Και άμα λάχει, παίρνουμε και 700 δις από το κράτος (το οποίο κατά τα άλλα θέλουμε να το "περιορίσουμε"), δηλαδή από τους φορολογούμενους, σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά.

........Auto merged post: ciaoant1 πρόσθεσε 24 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα αργότερα ........

Κανείς δεν χάνει τα σπίτια του στην Αμερική. Τα σπίτια ήταν των τραπεζών.

Ναι, ναι, και τα χωράφια που καλλιεργούσαν οι κολλήγοι τον Μεσαίωνα δεν ανήκαν σε αυτούς, αλλά στους φεουδάρχες...

[sperxios]

Σήμερα, η παρατηρούμενη συμπεριφορά των "καπιταλιστών" ομοιάζει σε αυτή του απατημένου συζύγου:

Ό,τι συμβουλή και να του δώσεις, θα σε κοιτάει με μάτια ορθάνοιχτα και θα κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι.

- Έπρεπε το κράτος να σας ελέγχει περισσότερο!
- Ναι, έπρεπε να μας ελέγχει περισσότερο...

- Έπρεπε ο πλούτος να μοιράζεται πιο ομοιόμορφα για να στηρίζεται η κατανάλωση που στηρίζει τις επενδύσεις σας!
- Ναι, έπρεπε να μοιράζουμε τον πλούτο μας....

- Έπρεπε να είστε λιγότερο άπληστοι και ριψοκίνδυνοι!
- Ναι, είμασταν άπληστοι και ριψοκίνδυνοι...

- Έπρεπε να κάνετε αυτό!
- Ναι, αυτό....

Οι μέρες των γεμάτων αυτοπεποίθηση χρηματιστών και γεμάτων χρήμα επενδυτών έχουν περάσει.

Από την άλλη δεν πρέπει να παρασυρθούμε στην κριτική μας, και χρειάζεται για τις "συμβουλές" μας κάνουμε πλήρη χρήση όλων όσα τόσα χρόνια γνωρίζαμε/μαθαίνουμε ώστε να μην εκμεταλλευθούμε τον "απατημένο σύζυγο".
Πχ γνωρίζαμε πως:

* Η σοσιαλδημοκρατία ήταν μια επινόηση των καπιταλιστών για να συγκρατήσουν τις μάζες που υπνωτίζονταν από τα επαναστατικά κελεύσματα των καιρών των αρχών του 20ού αιώνα.

* Ο σοσιαλισμός δεν έχει σχέση με την κοινωνία της Σοβ. Ένωσης, αποτέλεσμα των επιλογών των Μπολσεβίκων, ενός Κόμματος που πρέσβευε την Δικτατορία του Προλεταριάτου.
Όλα αυτά μόνο ως ιστορικά πειράματα θα έπρεπε να τα εκλάβουμε.
Ο σοσιαλισμός σχηματοποιήθηκε στα βάθη του μεσαίωνα μέσα από τους αγώνες των αγροτών και εργατών για δικαιώματα, και έχει τις ρίζες του πιο ακόμη βαθιά, στην Αθηναϊκή Δημοκρατία.

* Η ελευθερία στην οικονομία είναι εκ των ουκ άνευ για την κοινωνική μας απελευθέρωση.
Φυσικά η ελεύθερη οικονομία δεν έχει σχέση με το επινόημα της "ελεύθερης αγοράς".
Η ρύθμιση των αγορών είναι απαραίτητη και θεμιτή.

* Το κέρδος είναι μια σημαντική κινητήριος δύναμη, που καμία κοινωνία δεν έχει ελπίδες μακροημέρευσης αν δεν το δαμάσει ή αν αποπειραθεί να το καταργήσει.

* Η αγορά είναι ένα κοινωνικό εργαλείο πληροφόρησης, και όχι εύκολου πλουτισμού,
πχ μέσω των 5ετών πλάνων η Σοβ. Ένωσης επέτυχε πολλά, παρόλαυτά υπερκεράσθηκε από την ζωντάνια της δυτικής οικονομικής μηχανής, εν μέρη και γιατί οι σχεδιαστές της σοβιετικής οικονομίας δεν έπαιρναν feedback από τις επιλογές τους αφού δεν λειτουργούσε καμία ουσιαστική αγορά στην επικράτεια της Σ.Ε.

* Πλέον, δεν πρόκειται να το δεχθούμε για τον πλανήτη μας οποιοδήποτε σύστημα είναι αντι-δημοκρατικό(οδηγώντας μας πάλι πίσω σε μια ετερόνομη κοινωνία) ή δεν εγγυάται τα ανθρώπινα δικαιώματα .
Γνωρίζουμε πλέον αρκετά για να συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο.
Και επιτέλους χρειάζεται να είναι παγκόσμιο, κατανεμημένο και χαλαρό!
Όχι άλλες θανατικές καταδίκες, σύνορα, θρησκευτικές μισαλλοδοξίες, ηθικολογίες, αχανής μηχανισμούς και γραφειοκράτες, απρόσωπους αντιπροσώπους και προσωποποιημένους αρχηγικούς θεσμούς (αυθεντίες).


Αυτές ήταν οι δικές μου συμβουλές προς τους σημερινούς καπιταλιστές-διαχειριστές αυτού του πλανήτη.