Εθνικοσοσιαλισμός

[ciaoant1]

Σύγχρονοι εθνικοσοσιαλιστές

Σήμερα στα "Νέα" δημοσιεύεται ένα αρκετά σημαντικό άρθρο που ουσιαστικά μιλά για τον εθνικοσοσιαλισμό για την Ελλάδα, έστω και αν δεν τον κατονομάζει, και έστω και αν το άρθρο τα "φουσκώνει" λίγο και γενικεύει, "τσουβαλιάζοντας" έως ένα βαθμό πρόσωπα και καταστάσεις. Ας δούμε τα άρθρο, και στη συνέχεια θα δημοσιεύσουμε σε δύο συνέχειες δύο άρθρα "από τα παλιά" σχετικά με τον εθνικοσοσιαλισμό:

Νοστράδαμος πολύ αριστερός
Μια ιστορία φαντασίας με την εθνολαϊκή κουλτούρα στο προσκήνιο

Θεωρώ σίγουρο πως στο μέλλον θα δούμε μια νέα δύναμη να ανατέλλει στο ξεπεσμένο ελληνικό πολιτικό στερέωμα. Ισως αυτό να συμβεί με τη μορφή κάποιου νέου κόμματος. Ισως, πάλι, με τη μετάλλαξη ενός από τα ήδη υπάρχοντα στον χώρο της Αριστεράς. Ναι, της Αριστεράς, επειδή η νέα αυτή δύναμη εκεί θα επιχειρήσει να τοποθετηθεί πολιτικά.

Εδώ και χρόνια παρατηρούμε μια μετάλλαξη σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς. Το φαινόμενο αυτό ξεκίνησε δειλά δειλά με την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» που άρχισε στα 1989 και ολοκληρώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αλλά, τον 21ο αιώνα, προχωράει με ραγδαίους ρυθμούς. Θα μπορούσε κανείς να πει πως το turning point της εξέλιξης αυτής ήταν η είσοδος της Λιάνας Κανέλλη και του Κώστα Ζουράρι στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Τον Ζουράρι δεν τον σήκωσε πολύ το κλίμα, η χειμαρρώδης Λιάνα όμως όχι μόνο παρέμεινε αλλά συχνά αποτελεί την αιχμή του δόρατος του πιο «παραδοσιακού» αριστερού κόμματος στην Ελλάδα.

Από τότε, η Αριστερά έγινε trendy (σ.σ. καλά, μην τρελαθούμε κιόλας, εδώ όχι απλα΄τα παρελλέει, αλλά σπάει κάθε ρεκόρ). Ολοι οι Ελληνες άρχισαν να δηλώνουν λίγο ώς πολύ αριστεροί. Μέχρι και ο Γιώργος Καρατζαφέρης έχει αυτοχαρακτηριστεί έτσι κατά καιρούς. Ξαφνικά είδαμε «αριστερούς» να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο. Να κρεμούν γαλανόλευκες σημαίες στα μπαλκόνια τους. Να υπερασπίζονται την «ορθόδοξη πίστη». Να μισούν τους ξένους: τους Γερμανούς, τους Τούρκους, τους Πακιστανούς... Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να ασπαστούν τις γνωστές συνωμοσιολογικές (και ακροδεξιές) δοξασίες για Εβραίους, Μασόνους και Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Παλιότερα, ως (σωστό) αριστερό θεωρούσαμε έναν άνθρωπο προοδευτικό, με προτάσεις, με ιδέες. Εναν άνθρωπο που δεν υπολόγιζε σύνορα παρά μόνο ανθρώπινα δικαιώματα (σ.σ. άλλο τεράστιο "φάουλ" του άρθρου, καθώς δε ξέρω τι ακριβώς εννοεί με τον όρο "ανθρώπινα δικαιώματα", αλλά αν εννοεί αυτά που συνήθως αναφέρει η άρχουσα τάξη, τότε μάλλον τα έχει μπλέξει. Στόχος της κομμουνιστικής επανάστασης είναι η ανατροπή της άρχουσας τάξης και του καπιταλιστικού συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας, και αντικατάσταση του από τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή το σύστημα εκείνο όπου εμείς, η εργαζόμενη κάνουμε κουμάντο και επιβάλλουμε τα δικά μας συμφέροντα ώσπου να εξαφανιστούν πλέον οι τάξεις εκείνες που μας εκμεταλλεύονται, όπως πχ οι καπιταλιστές εξαφάνισαν τους φεουδάρχες του Μεσαίωνα). Σήμερα αρκεί να βρίσεις τους «μπάτσους» και το Μνημόνιο για να γίνεις αυτομάτως πιο «κόκκινος» και από τα λάβαρα του Ολυμπιακού.

Οι πολιτικοί που εκφράζουν αυτή την κίνηση είναι πολλοί και γνωστοί. Υπάρχουν σε όλα ανεξαιρέτως τα κοινοβουλευτικά κόμματα και ήδη μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε αυτά. Κάποιοι έχουν ήδη ανεξαρτητοποιηθεί έπειτα από πομπώδεις (λαϊκιστικές) κορόνες στα έδρανα της Βουλής - οι οποίες φυσικά αποθεώθηκαν στο ελληνόφωνο YouTube (σ.σ. ναι, πράγματι υπάρχουν και τέτοιοι, αλλά επίσης υπάρχουν και πιο σοβαρές φωνές, που όντως είναι αριστερές. Κακώς δεν αναφέρονται στο άρθρο). Και φυσικά δεν είναι μόνοι τους. Πίσω τους έχουν μια στρατιά από αδίστακτους καιροσκόπους εκδότες, βετεράνους - το πάλαι ποτέ - καλοπληρωμένους δημοσιογράφους, απίστευτα χυδαία μπλογκ, λαϊκιστές εκπροσώπους του καλλιτεχνικού κόσμου (sic) και ένα ετερόκλητο πλήθος από πολίτες κάθε ηλικίας που εμφανίζονται «οργισμένοι», πρόσωπα έτοιμα για πάσης μορφής βιαιότητες. Στους τελευταίους είναι και πολλοί που, αν και πνευματικά εγγόνια του Γκοτζαμάνη και παιδιά του Καλαμπόκα, (σ.σ. ο Καλαμπόκας ήταν ο ΟΝΝΕΔίτης που δολοφόνησε τον Τεμπονέρα) διαλαλούν όπου σταθούν και όπου βρεθούν πως είναι «αριστεροί». Το χειρότερο, μάλιστα, είναι πως το πιστεύουν.

Ξέρω πως ακούγομαι σαν Νοστράδαμος αλλά είμαι βέβαιος πως κάποια στιγμή αυτό το κόμμα θα απαιτήσει την ψήφο του ελληνικού λαού. Θα παρουσιαστεί ως μια «νέα» Αριστερά. Μια Αριστερά «νικήτρια» που δεν θα «τρώει ξύλο» όπως τις προηγούμενες δεκαετίες. Μόνο θα δέρνει αυτή (σ.σ. καλά, αυτό δεν είναι άσχημο -κάθε άλλο. Τα επόμενα πράγματα που θα πει το άρθρο ΕΙΝΑΙ άσχημα, αλλά όχι αυτό από μόνο του). Μια Αριστερά εθνολαϊκή, που δεν θα ντρέπεται να βροντοφωνάξει την «ελληνικότητά» της, που θα ξαναφτιάξει τη Μεγάλη Ελλάδα που τόσοι ονειρεύονται. Μια Αριστερά που θα κάνει όλες τις «αντιλαϊκές» και «ανθελληνικές» φωνές να σωπάσουν μια για πάντα. Με κάθε κόστος και μέσο.

Φυσικά δεν μπορώ να σας υπογράψω πως οι προβλέψεις μου αυτές θα πραγματοποιηθούν. Επίσης, δεν είμαι σε θέση να πω αν όλα αυτά θα συμβούν αύριο ή σε δέκα χρόνια από τώρα. Ξέρω όμως πως αυτή η πρόταση (ο Θεός να την κάνει...) θα φανεί σε πολλούς ελκυστικότατη. Από παλιούς αντιστασιακούς μέχρι εθνικόφρονες απόστρατους. Και από μικρομεσαίους σαραντάρηδες μικροαστούς έως «περιθωριακούς» νέους.

Σε εποχές που οι δύο παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις φυτοζωούν το πολιτικό αυτό τερατούργημα ίσως χτυπήσει μέχρι και πρωτιά. Και αν οι άνθρωποι αυτοί έρθουν στην εξουσία; Ε, τότε ενδεχομένως να ζήσουμε την «κοινοβουλευτική χούντα» για την οποία τόσοι (από αυτούς) μιλάνε σήμερα...

Ιδού τώρα μια άποψη για τον "εθνοσοσιαλισμό" από τα παλιά, γραμμένο από τον Τρότσκι για το Χίτλερ - διαβάστε το και θα δείτε αν έχει ομοιότητες και αξία στο σήμερα:

ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΑΙΝΙΓΜΑ

Η πολιτική κατάσταση στη Γερμανία δεν είναι μονάχα δύσκολη αλλά και διδαχτική. Σαν ένα πολλαπλό κάταγμα, μια ρωγμή στη ζωή ενός έθνους κομματιάζει όλους τους ιστούς. Σπάνια ο αλληλοσυσχετισμός ανάμεσα σε τάξεις και κόμματα - της κοινωνικής ανατομίας και της πολιτικής φυσιολογίας - έχει αποκαλυφθεί τόσο καθαρά όσο στη σύγχρονη Γερμανία. Η κοινωνική κρίση απογυμνώνει τις συμβατικότητες και αποκαλύπτει την πραγματικότητα. Αυτοί που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία μπορεί να φαινόντουσαν σαν φαντάσματα πριν από λίγο καιρό. Η κυριαρχία της μοναρχίας και της αριστοκρατίας δεν καταργήθηκε το 1918; Όμως φαίνεται πώς η επανάσταση του Νοέμβρη δεν έκανε μια αρκετά βαθιά δουλειά. Οι γερμανοί γιούνκερς δεν αισθάνονται καθόλου σαν φαντάσματα. Αντίθετα οι γιούνκερς κάνουν φάντασμα την Γερμανική Δημοκρατία.

Οι σημερινοί κυρίαρχοι στέκονται "υπεράνω κομμάτων". Αναμφίβολα, αντιπροσωπεύουν μια συρρικνούμενη μειοψηφία. Η έμπνευσή τους και η άμεση υποστήριξη τους έρχεται από το DNP (Γερμανικό Εθνικό Κόμμα) μια ιεραρχική συνάθροιση ατομικών ιδιοχτητών κάτω από τους παραδοσιακούς ηγέτες τους, τους γιούνκερς, τη μόνη τάξη που έχει μάθει να δίνει διαταγές στη Γερμανία. Οι βαρόνοι θα ήθελαν να σβήσουν τα τελευταία 18 χρόνια ευρωπαϊκής ιστορίας και να άρχιζαν από την αρχή. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν χαρακτήρα.

Δεν θα μπορούσε όμως να ειπωθεί για τους ηγέτες της καθαυτό γερμανικής μπουρζουαζίας. Η πολιτική ιστορία της Τρίτης Γερμανικής Δημοκρατίας ήταν πολύ πεζή. Η κοινοβουλευτική της κατάρρευση άδοξη. Η παρακμή του βρετανικού φιλελευθερισμού, που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να συγκεντρώνει εκατομμύρια ψήφους, μπορεί ελάχιστα να συγκριθεί με τον εκμηδενισμό των παραδοσιακών κομμάτων της γερμανικής μπουρζουαζίας. Από τους Δημοκρατικούς, και τους Εθνοφιλελεύθερους, που κάποτε είχαν την πλειοψηφία του λαού, δεν μένει τίποτε άλλο από δυσφημισμένους αξιωματούχους - χωρίς στρατό και χωρίς μέλλον.

Απομακρυνόμενες από τα παλιά κόμματα ή αφυπνιζόμενες στην πολιτική ζωή για πρώτη φορά, οι άμορφες μάζες της μικροαστικής τάξης έχουν συσπειρωθεί πίσω από την σβάστικα. Για πρώτη φορά σε ολόκληρη την ιστορία τους, οι μεσαίες τάξεις - οι βιοτέχνες, οι καταστηματάρχες, τα "ελεύθερα επαγγέλματα", οι υπάλληλοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι αγρότες - όλα αυτά τα στρώματα διαιρεμένα από την παράδοση και τα συμφέροντα έχουν ενωθεί σε μια σταυροφορία, μια πιό παράξενη, πιό φανταστική, πιο παράφωνη από τις αγροτικές σταυροφορίες του Μεσαίωνα.

Η γαλλική μικροαστική τάξη εξακολουθεί να παίζει ένα εξέχοντα ρόλο χάρη στον οικονομικό συντηρητισμό της χώρας της. Αυτό το στρώμα, βέβαια, είναι ανίκανο να διεξάγει μια ανεξάρτητη πολιτική. Πάντως αναγκάζει την επίσημη πολιτική των καπιταλιστικών κύκλων να προσαρμοστούν αν όχι στα συμφέροντα της τουλάχιστον στις προκαταλήψεις της. Το Ριζοσπαστικό Κόμμα που βρίσκεται τώρα στην εξουσία είναι μια άμεση έκφραση αυτής της προσαρμογής. Eξαιτίας της πυρετώδικης ανάπτυξης του γερμανικού καπιταλισμού που έσπρωξε αλύπητα τις μεσαίες τάξεις σε δεύτερη μοίρα, η γερμανική μπουρζουαζία ποτέ δεν κατόρθωσε να καταλάβει μια θέση στη πολιτική ζωή σαν αυτή των μεγαλύτερων γάλλων ξαδέλφων της. Η εποχή των κλυδωνισμών που εγκαινιάσθηκε από το 1914 προκάλεσε αμέτρητα μεγαλύτερες καταστροφές στις γερμανικές μεσαίες τάξεις από ότι στις γαλλικές. Το φράγκο έχασε τα τέσσερα πέμπτα της αξίας του, και η αξία του παλιού μάρκου έπεσε σε μηδαμινά επίπεδα. Η σημερινή αγροτική και βιομηχανική κρίση δεν είναι καθόλου τόσο εκτεταμένες στα δυτικά του Ρήνου από ότι στα ανατολικά.

Αυτή τη φορά, επίσης, η δυσαρέσκεια της γαλλικής μικροαστικής τάξης περιορίστηκε στα παλιά κανάλια, φέρνοντας τον Εριό στην εξουσία. Στη Γερμανία ήταν διαφορετικό ζήτημα. Εδώ η απόγνωση της μικροαστικής τάξης έφτασε στο αποκορύφωμά της, ανεβάζοντας τον Χίτλερ και το κόμμα του σε ιλιγγιώδη ύψη. Στον Εθνικοσοσιαλισμό όλα είναι αντιφατικά και χαοτικά σαν σε ένα εφιάλτη. Το κόμμα του Χίτλερ αυτοαποκαλείται σοσιαλιστικό κι όμως διεξάγει ένα τρομοκρατικό αγώνα ενάντια σε όλες τις σοσιαλιστικές οργανώσεις. Αυτοαποκαλείται εργατικό κόμμα αλλά στις γραμμές του υπάρχουν όλες οι τάξεις εκτός από το προλεταριάτο. Εκσφενδονίζει μύδρους στα κεφάλια των καπιταλιστών, κι όμως υποστηρίζεται από αυτούς. Υποκλίνεται στις γερμανικές παραδόσεις αλλά επιδιώκει τον καισαρισμό, έναν απόλυτα λατινικό θεσμό. Με τα μάτια του στραμμένα προς τον Φρειδερίκο τον 2ο, ο Χίτλερ πιθηκίζει τις χειρονομίες του Μουσολίνι...με ένα μουστάκι Τσάρλι Τσάπλιν.

Ο κόσμος όλος έχει καταρρεύσει μέσα στα κεφάλια της μικροαστικής τάξης, που έχει χάσει τελείως την ισορροπία της. Η τάξη ουρλιάζει τόσο δυνατά από απόγνωση, φόβο και πικρία που κουφαίνεται η ίδια και χάνει την αίσθηση των λόγων και των χειρονομιών της. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών ακολουθεί τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Κομμουνιστές. Το πρώτο κόμμα είχε την ηρωική του περίοδο πριν τον πόλεμο, το δεύτερο έχει την καταγωγή του άμεσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση της Ρωσίας. Οι προσπάθειες των Εθνικοσοσιαλιστών να τσακίσουν το "Μαρξιστικό Μέτωπο" δεν έχουν ακόμα πετύχει απτά αποτελέσματα. Δεκατέσσερα περίπου εκατομμύρια μικροαστικοί ψήφοι παρατάσσονται ενάντια σε δεκατρία περίπου εκατομμύρια εργατικούς ψήφους. Μονάχα το κόμμα του Κέντρου συσκοτίζει το καθαρό ταξικό περίγραμμα των γερμανικών πολιτικών ομάδων.

Μέσα στα πλαίσια του Καθολικού στρατόπεδου, αγρότες, βιομήχανοι, μικροαστικά στοιχεία και εργάτες εξακολουθούν να είναι ανακατεμένοι. Θα έπρεπε να γυρίσουμε πίσω σε ολόκληρη την γερμανική ιστορία για να εξηγήσουμε γιατί ο θρησκευτικός δεσμός μπόρεσε να αντισταθεί στις φυγόκεντρες δυνάμεις της νέας εποχής. Το παράδειγμα του Κέντρου αποδείχνει ότι οι πολιτικές σχέσεις δεν μπορούν καθόλου να καθοριστούν με μαθηματική ακρίβεια. Το παρελθόν προεκτείνεται στο παρόν και αλλοιώνει την διάταξή του.
[...]
Με μια παραπέρα εντατικοποίηση της κοινωνικής κρίσης στη Γερμανία, το Κέντρο δεν θα μπορέσει να αντέξει τη πίεση από τα μέσα και από τα έξω και το κληρικό τσόφλι θα σπάσει. Η προτελευταία πράξη στο γερμανικό δράμα μπορεί να παιχθεί ανάμεσα στα συστατικά μέρη του Κέντρου.

Με μια τυπική έννοια, σήμερα, τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου, η Γερμανία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Όμως λίγες βδομάδες πριν ο υπουργός Εσωτερικών φον Γκάιλ μετάτρεψε την επέτειο του συντάγματος της Βαϊμάρης σε έναν ύμνο στον κοινοβουλευτισμό. Πιο σημαντικό όμως από την τυπική αυτή εκτίμηση είναι ότι οι δυο ακραίες πτέρυγες του Ράϊχσταγ, που αντιπροσωπεύουν τη πλειοψηφία των ψηφοφόρων θεωρούν τη δημοκρατία σαν οριστικά χρεοκοπημένη. Οι Εθνικοσοσιαλιστές θέλουν να την αντικαταστήσουν με μια φασιστική δικτατορία σαν το ιταλικό μοντέλο. Οι κομμουνιστές επιζητούν τη δικτατορία των σοβιέτ. Τα αστικά κόμματα, που έχουν προσπαθήσει να διαχειριστούν τις υποθέσεις της καπιταλιστικής τάξης μέσα από κοινοβουλευτικά κανάλια τα προηγούμενα 14 χρόνια έχουν χάσει όλη την εκλογική τους υποστήριξη. Η Σοσιαλδημοκρατία που έσπρωξε το εργατικό κίνημα στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού, όχι μόνο άφησε την εξουσία που της δόθηκε από την Νοεμβριανή Επανάσταση να της γλιστρήσει από τα χέρια, όχι μόνο έχασε εκατομμύρια ψήφους απο τους κομμουνιστές, αλλά κινδυνεύει να χάσει τη νομική της υπόσταση σαν κόμμα.

Δεν είναι προφανές το συμπέρασμα ότι το δημοκρατικό καθεστώς, που αντιμετωπίζει δυσκολίες και καθήκοντα υπερβολικά γι΄ αυτό, χάνει τον έλεγχο; Στις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη, όταν πρόκειται για ζητήματα δευτερεύουσας σημασίας, οι κανόνες και οι χρήσεις του πρωτόκολλου λίγο ως πολύ τηρούνται. Αλλά όταν συγκρούονται ζωτικά συμφέροντα, τα όπλα και τα κανόνια έρχονται στο επίκεντρο αντί οι όροι συνθηκών. Οι εσωτερικές και οι εξωτερικές δυσκολίες του γερμανικού έθνους έχουν θερμάνει την ταξική πάλη στο βαθμό που δεν μπορεί ούτε θέλει κανείς να την υποτάξει στις κοινοβουλευτικές συμβατικότητες. Μερικοί μπορεί να λυπούνται γι΄ αυτό, να κατηγορούν με πικρία τα εξτρεμιστικά κόμματα, για την ροπή τους προς την βία, και να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Αλλά τα γεγονότα είναι γεγονότα.Τα καλώδια της δημοκρατίας δεν μπορούν να αντέξουν σε τόσο υψηλό κοινωνικό βολτάζ. Τόσο είναι όμως, το βολτάζ της εποχής μας.

Το αξιόλογο "Αλμανακ ντε Γκότα" κάποτε είχε πρόβλημα να ορίσει το πολιτικό σύστημα της Ρωσίας που συνδύαζε την λαϊκή εκπροσώπηση με έναν αυταρχικό τσάρο. Ο χαρακτηρισμός του σημερινού γερμανικού συστήματος θα ήταν ακόμη πιο δύσκολος αν προσπαθούσες να βασιστείς σε νομικές κατηγορίες. Στρεφόμενοι όμως στην ιστορία μπορούμε να βοηθήσουμε τα "Αλμανάκ ντε Γκότα" όλων των χωρών. Η Γερμανία διακυβερνιέται σήμερα σύμφωνα με ένα βοναπαρτιστικό σύστημα. Το κύριο χαρακτηριστικό στη γερμανική πολιτική φυσιογνωμία προέρχεται από το γεγονός ότι ο φασισμός έχει κατορθώσει να κινητοποιήσει τις μικροαστικές τάξεις ενάντια στους εργάτες. Δυο πανίσχυρα στρατόπεδα έχουν συμπλακεί σε μια ασυμφιλίωτη σύγκρουση. Καμιά πλευρά δεν μπορεί να νικήσει με κοινοβουλευτικά μέσα. Καμιά δεν θα δεχόταν με προθυμία μια δυσμενή για αυτήν απόφαση. Μια τέτοια διάσπαση στην κοινωνία προοιωνίζει έναν εμφύλιο πόλεμο. Η απειλή ενός εμφύλιου πόλεμου δημιουργεί την ανάγκη για την άρχουσα τάξη ενός διαιτητή και διοικητή, ενός Καίσαρα. Αυτή είναι ακριβώς η λειτουργία του βοναπαρτισμού.

Κάθε καθεστώς ισχυρίζεται ότι είναι πάνω από τις τάξεις και διαφυλάσσει τα συμφέροντα του συνόλου. Όμως οι επιδράσεις των κοινωνικών δυνάμεων δεν μπορούν να προσδιοριστούν τόσο εύκολα όσο στο πεδίο της μηχανικής. Η ίδια η κυβέρνηση είναι φτιαγμένη από σάρκα και οστά. Είναι δεμένη με μερικές τάξεις και τα συμφέροντά τους. Σε ειρηνικές περίοδες, ένα δημοκρατικό κοινοβούλιο φαίνεται πως είναι το καλύτερο εργαλείο να συμφιλιώνει τις συγκρουόμενες δυνάμεις. Αλλά όταν θεμελιακές δυνάμεις εξασκούνται με γωνία 180 μοιρών, τραβώντας προς αντίθετες κατευθύνσεις τότε εμφανίζεται η αρχή για μια βοναπαρτιστική δικτατορία.

Αντίθετα από μια νόμιμη μοναρχία, όπου το άτομο ή ο κυρίαρχος αντιπροσωπεύει μονάχα ένα κρίκο σε μια αλυσίδα δυναστείας, η βοναπαρτιστική μορφή σχετίζεται με μια προσωπικότητα που αναρριχείται στην κορυφή είτε από ταλέντο είτε από τύχη. Μια τέτοια εικόνα δεν ταιριάζει και πολύ στη μολυβένια φιγούρα του γιούνκερ του Ανατολικού Ελβα και του συνταγματάρχη του Χοεντζόλερν. Πράγματι, ο Χίντεμπουργκ δεν είναι Ναπολέοντας και το Πόζεν δεν είναι Κορσική. Αλλά μια απλά προσωπική ή κι ακόμη αισθητική εξέταση αυτού του ζητήματος θα ήταν τελείως ανεπαρκής και στην πραγματικότητα ένας αποπροσανατολισμός. Ενώ, όπως λένε οι Γάλλοι χρειάζεται ένας λαγός για να μαγειρευτεί ένας λαγός στιφάδο, ο Βοναπάρτης δεν είναι με κανέναν τρόπο αναγκαίος για τον βοναπαρτισμό. Η ύπαρξη δύο ασυμβίβαστων στρατοπέδων είναι αρκετή. Ο ρόλος ενός πανίσχυρου διαιτητή μπορεί να παιχτεί από μια κλίκα αντί από ένα άτομο.

Ας θυμηθούμε ότι η Γαλλία δεν γνώρισε μονάχα τον Ναπολέοντα τον Ι. τον πραγματικό, αλλά και τον ψεύτικο, τον Ναπολέοντα το ΙΙΙ (σ.σ. ο Μαρξ είχε αναφερθεί σε αυτόν και το πραξικόπημα που είχε κάνει, με τις ψήφους πολλών αριστερών της εποχής εκείνης, όπου, όπως και σήμερα, οι τράπεζες κυριαρχούσαν - δείτε εδώ για παλιότερο άρθρο μας). Ο θείος και ο υποτιθέμενος ανιψιός είχαν κοινό το ρόλο ενός διαιτητή που απονέμει τις ετυμηγορίες του με την μύτη ενός σπαθιού. Ο Ναπολέοντας ο Ι είχε το δικό του σπαθί και η Ευρώπη έχει ακόμα τα σημάδια των χτυπημάτων του. Η σκιά και μόνο του σπαθιού του υποτιθέμενου θείου ήταν αρκετή για να ωθήσει τον Ναπολέοντα τον ΙΙΙ στον θρόνο. Στη Γερμανία, ο βοναπαρτισμός παίρνει μια αυστηρά γερμανική μορφή. Όμως δεν πρέπει να παραμείνουμε στις αποχρώσεις των εθνικών διαφορών. Στη σύγκριση χάνονται πολλά διακριτικά χαρακτηριστικά του πρότυπου.
[...]
Οι Συντηρητικοί, οι Εθνικιστές, οι Μοναρχικοί, όλοι οι εχθροί της Νοεμβριανής Επανάστασης έβαλαν τον Χίντεμπουργκ στο πόστο του Ράϊχστπρεζιντεντ (προέδρου του Ράιχ) για πρώτη φορά το 1925. Οχι μόνο οι εργάτες αλλά και τα κόμματα της μπουρζουαζίας ψήφισαν ενάντια στον στρατάρχη του Χοεντζόλερν. Αλλά ο Χίντεμπουργκ νίκησε. Τον υποστήριξαν οι μάζες της μικροαστικής τάξης που κινούνταν προς τον Χίτλερ. Σαν πρόεδρος, ο Χίντεμπουργκ δεν έκανε τίποτε. Οι εχθροί του αναπτύξαν την ιδέα ότι η στρατιωτική πίστη του Χίντεμπουργκ τον έκανε υπερασπιστή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Εφτά χρόνια μετά, οδηγημένα προς τα πίσω απο την αντίδραση, τα καθαρά κοινοβουλευτικά κόμματα αποφάσισαν να ποντάρουν τα λεφτά τους στον στρατάρχη.

Δίνοντας τις ψήφους τους στον μοναρχικό στρατιωτικό διοικητή, οι Σοσιαλδημοκράτες τον απάλλαξαν από κάθε υποχρέωση προς τη νέα ανίσχυρη δημοκρατία. Εκλεγμένος το 1925 από τους αντιδραστικούς ο Χίντεμπουργκ δεν απομακρύνθηκε απο το Σύνταγμα. Εκλεγμένος το 1932 με τους ψήφους της αριστεράς, ο Χίντεμπουργκ υιοθέτησε την δεξιά άποψη προς τα συνταγματικά ζητήματα. Δεν βρίσκεται τίποτε μυστήριο πίσω από αυτό το παράδοξο. Μόνος μπροστά στη "συνείδηση" του και την "θέληση του λαού" - δύο αλάθητους κριτές - ο Χίντεμπουργκ αναπόφευκτα έπρεπε να γίνει ο πρωταθλητής των κύκλων που είχε υπηρετήσει τόσο πιστά στη διάρκεια όλης του της ζωής. Η πολιτική του προέδρου είναι η πολιτική της αριστοκρατίας, των γαιοκτημόνων των βιομηχανικών βαρόνων και τραπεζικών πριγκίπων της ρωμαιοκαθολικής, λουθηριανής και - της τελευταίας αλλά όχι εσχάτης - εβραϊκής πίστης [...]

[ciaoant1]

Το δεύτερο μέρος του αφιερώματος μας στον εθνικοσοσιαλισμό, με ένα "προφητικό" κείμενο του Τρότσκι, όπου αναλύει το φαινόμενο και προβλέπει από το 1933 που γράφτηκε το κείμενο ότι ο Χίτλερ θα πάει σε πόλεμο, αιματοκυλώντας τον κόσμο αν δε σταματηθεί:

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ;

Spoiler:

Η γοργή ανάπτυξη του γερμανικού καπιταλισμού προπολεμικά δεν σήμαινε καθόλου την απλή καταστροφή των μεσαίων τάξεων. Καταστρέφοντας μερικά στρώματα της μικρομπουρζουαζίας αυτός ο καπιταλισμός δημιουργούσε άλλα: βιοτέχνες και μικρομαγαζάτορες γύρω από τα εργοστάσια, τεχνικούς και υπαλλήλους μέσα στα εργοστάσια. Αλλά διατηρούμενες και αυξανόμενες αριθμητικά - η παλιά και η νέα μικρομπουρζουαζία αντιπροσωπεύει κάτι παραπάνω από το μισό του γερμανικού λαού - οι ενδιάμεσες τάξεις έχαναν και το τελευταίο ίχνος ανεξαρτησίας τους, ζούσανε στην περιφέρεια της μεγάλης βιομηχανίας και του τραπεζικού συστήματος, τρέφονταν από τα ψίχουλα του τραπεζιού των μονοπωλιακών τραστ και των καρτέλ και από την πνευματική ελεημοσύνη των εξ επαγγέλματος θεωρητικών και πολιτικών τους.

Στο δρόμο του γερμανικού ιμπεριαλισμού η ήττα όρθωσε έναν τοίχο. Η εξωτερική δυναμική μετασχηματίστηκε σε εσωτερική δυναμική. Ο πόλεμος μετατράπηκε σε επανάσταση. Η σοσιαλδημοκρατία που βοήθησε τον Χοεντζόλερν να κάνει τον πόλεμο ως το τραγικό τέλος του, δεν άφησε το προλεταριάτο να ολοκληρώσει την επανάστασή του. Δεκατέσσερα χρόνια χρησιμοποιήθηκαν από την δημοκρατία της Βαϊμάρης για να ζητά συγγνώμη που υπάρχει η ίδια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα καλούσε τους εργάτες σε μια νέα επανάσταση, αλλά αποδεικνύονταν ανίκανο να την κατευθύνει. Το γερμανικό προλεταριάτο περνούσε από τις ανόδους και τις καθόδους του πολέμου, της επανάστασης, του κοινοβουλευτισμού και του ψευτομπολσεβικισμού. Τον ίδιο καιρό που τα παλιά αστικά κόμματα, εξαντλούνταν κατά βάθος, η δυναμική ισχύς της εργατικής τάξης βρισκόταν υποσκαμένη.

Το χάος του μεταπολέμου έπληξε τους βιοτέχνες, τους εμπόρους και τους υπαλλήλους όχι λιγότερο σκληρά από τους εργάτες. Η αγροτική κρίση χαντάκωνε τους χωρικούς. Ο μαρασμός των μεσαίων τάξεων δεν σήμαινε την προλεταριοποίησή τους αφού το ίδιο το προλεταριάτο τροφοδοτούσε μια γιγάντια στρατιά από μόνιμα ανέργους. Η πτώχευση της μικρομπουρζουαζίας που δύσκολα καμουφλάρονταν με τις γραβάτες και τις κάλτσες από φυτικό μετάξι, ροκάνιζε όλες τις καθιερωμένες πεποιθήσεις και πριν απ΄ όλα το δόγμα του δημοκρατικού κοινοβουλευτισμού. Ο μεγάλος αριθμός των κομμάτων, ο ψυχρός πυρετός των εκλογών, η αδιάκοπη διαδοχή των κυβερνήσεων, περιπλέκανε την πολιτική κρίση σ΄ ένα καλειδοσκόπιο στείρων πολιτικών συνδυασμών. Μέσα στην ατμόσφαιρα την υπερθερμασμένη από τον πόλεμο, την ήττα, τις επανορθώσεις, τον πληθωρισμό, την κατοχή του Ρουρ, την κρίση, την εξαθλίωση και την απελπισία, η μικρομπουρζουαζία ορθώθηκε ενάντια σ΄ όλα τα παλιά κόμματα που την είχαν εξαπατήσει. Τα έντονα παράπονα των βουτηγμένων στη χρεοκοπία μικροϊδιοκτητών, των γιων τους πανεπιστημιακών αποφοίτων χωρίς απασχόληση και πελάτες, των άπροικων και ανύπαντρων θυγατέρων τους, απαιτούσανε τάξη και σιδερένια πυγμή.

Η σημαία του εθνικοσοσιαλισμού υψώθηκε από ανθρώπους που προέρχονταν από την κατώτερη και μέση διοίκηση του παλιού στρατού. Φορτωμένοι παράσημα, οι αξιωματικοί και οι υπαξιωματικοί δεν μπορούσαν να ανεχθούν ότι ο ηρωισμός τους και οι ταλαιπωρίες τους όχι μόνο πήγανε χαμένες για την πατρίδα, αλλά ούτε καν τους έδιναν ειδικά δικαιώματα στην ευγνωμοσύνη. Από εδώ γεννιόταν το μίσος τους για την επανάσταση και το προλεταριάτο. Αλλά και δεν δέχονταν να βολευτούν από τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, τους υπουργούς, στις μέτριες θέσεις του λογιστή, του μηχανικού, του ταχυδρομικού και του εκπαιδευτικού. Από εδώ ξεπηδούσε ο σοσιαλισμός τους. Πάνω στον Ιζέρ και κάτω από το Βερντέν είχαν μάθει να θυσιάζονται, να θυσιάζουν άλλους και να μιλάνε μια γλώσσα διαταγών που επιβαλλόταν στους μικροαστούς των μετόπισθεν. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι έγιναν αρχηγοί.

Στην αρχή της πολιτικής καριέρας του ο Χίτλερ ξεχώρισε ίσως μόνο επειδή είχε ισχυρότερο ταμπεραμέντο, δυνατότερη φωνή, βεβαιότερη για τον εαυτό της διανοητική μετριότητα. Δεν πρόσφερε στο κίνημα κανένα άλλο πρόγραμμα εκτός από τη δίψα της εκδίκησης ενός προσβεβλημένου στρατιώτη. Ο Χίτλερ άρχισε με παράπονα και κατηγορίες ενάντια στη Συνθήκη των Βερσαλλιών, στην ακρίβεια της ζωής, στην έλλειψη σεβασμού στους γενναίους υπαξιωματικούς, στις μηχανορραφίες των δημοσιογράφων και των τραπεζιτών της θρησκείας του Μωϋσή. Στη χώρα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι κατεστραμμένοι, ναυαγισμένοι, με ουλές, με πρόσφατες εκχυμώσεις. Καθένας τους ήθελε να χτυπήσει τη γροθιά του στο τραπέζι. Ο Χίτλερ ήξερε να το κάνει καλύτερα από τους άλλους. Είναι αλήθεια πως δεν ήξερε πως θα θεραπεύσει το κακό. Αλλά οι διαθέσεις αντηχούσαν άλλοτε σαν διαταγή κι άλλοτε σαν προσευχή που απευθυνόταν στη σκληρή μοίρα. Όπως οι απελπισμένοι ασθενείς, οι καταδικασμένες τάξεις δεν κουράζονται να παραλλάζουν τους στεναγμούς τους, ούτε να ακούνε συμβουλές. Ολοι οι λόγοι του Χίτλερ είναι οικοδομημένοι σ΄ αυτό τον τόνο. Ο άμορφος αισθηματισμός, η έλλειψη μιας πειθαρχίας της σκέψης, η άγνοια συνδυασμένη με παρδαλόχρωμα διαβάσματα, όλα αυτά τα πλην μετασχηματίζονταν σε συν. Έδιναν στο Χίτλερ τη δυνατότητα να ενώσει στο δισάκι του ζητιάνου του εθνικοσοσιαλισμού όλα τα είδη της δυσαρέσκειας και να οδηγήσει τη μάζα εκεί όπου αυτή τον ωθούσε. Από τους αρχικούς αυτοσχεδιασμούς δεν έμεινε στη μνήμη του δημεγέρτη παρά ότι συναντούσε την επιδοκιμασία. Οι πολιτικές του σκέψεις υπήρξαν ο καρπός της ρητορικής ακουστικής. Έτσι πραγματοποιήθηκε η εκλογή των συνθημάτων. Έτσι συσσωρεύτηκε το πρόγραμμα. Έτσι από την ακατέργαστη ύλη σχηματίστηκε ο "αρχηγός".

Από την αρχή ο Μουσολίνι ήξερε να εκτιμά την κοινωνική ύλη συνειδητότερα από το Χίτλερ, στον οποίο ο αστυνομικός μυστικισμός ενός Μέττερνιχ ταίριαζε περισσότερο από την πολιτική άλγεβρα ενός Μακιαβέλι. Από πνευματική άποψη ο Μουσολίνι είναι πιο θαρραλέος και πιο κυνικός από το Χίτλερ. Φτάνει να σημειώσουμε εδώ ότι ο άθεος της Ρώμης χρησιμοποιεί την Εκκλησία όπως την Αστυνομία ή τη Δικαιοσύνη, ενώ ο συνέταιρός του του Βερολίνου πιστεύει πραγματικά στο αλάθητο της ρωμαϊκής Εκκλησίας. Την εποχή όπου ο μελλοντικός Ιταλός δικτάτορας θεωρούσε ακόμα το Μαρξ σαν "αθάνατο δάσκαλο για όλους μας" (σ.σ. ο Μουσολίνι ήταν στα νιάτα του μαρξιστής, μετά βέβαια "άλλαξε τροπάριο"), υπεράσπιζε, όχι άτεχνα, τη θεωρία που στη σύγχρονη κοινωνία παρατηρεί πριν απ΄ όλα τη σχέση των δύο βασικών δυνάμεων: της μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου. Είναι αλήθεια - έγραφε ο Μουσολίνι στα 1914 - ότι ανάμεσα σ΄ αυτές τις δυνάμεις υπάρχουν πολυάριθμα ενδιάμεσα στρώματα που σχηματίζουν "ένα είδος συνεκτικού ιστού της ανθρώπινης κοινότητας", αλλά "στις περιόδους κρίσης, οι μεσαίες τάξεις προσελκύονται, σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις ιδεολογίες τους, από τη μια ή την άλλη από τις βασικές τάξεις". Πολύ σημαντική γενίκευση. Όπως η επιστημονική ιατρική παρέχει τη δυνατότητα όχι μόνο θεραπείας των ασθενών, αλλά επίσης και αποστολής τους, από το συντομότερο δρόμο στον άλλο κόσμο, το ίδιο η ανάλυση των σχέσεων των τάξεων, προορισμένη απο τον εφευρέτη της για την κινητοποίηση του προλεταριάτου, έδωσε στο Μουσολίνι, όταν πέρασε στο αντίθετο στρατόπεδο, τη δυνατότητα να κινητοποιήσει τις μεσαίες τάξεις ενάντια στο προλεταριάτο. Ο Χίτλερ συμπλήρωσε αυτή τη δουλειά μεταφράζοντας την ιδεολογία του φασισμού στη γλώσσα του γερμανικού μυστικισμού.

Οι πυρές που καίνε την ανίερη φιλολογία του μαρξισμού φωτίζουνε ζωηρά την ταξική φύση του εθνικοσοσιαλισμού. Όσο οι νάτσηδες δρούσαν σαν κόμμα κι όχι σαν κρατική εξουσία, δεν βρίσκανε σχεδόν πέρασμα προς την εργατική τάξη. Από το άλλο μέρος, η μεγαλομπουρζουαζία ακόμα και εκείνη που υποστήριζε με το χρήμα της το Χίτλερ, δεν θεωρούσε αυτό το κόμμα σαν δικό της. Η εθνική "αναγέννηση" στηρίχτηκε ολοκληρωτικά στις ενδιάμεσες τάξεις το πιο καθυστερημένο τμήμα του έθνους, το βαρύ φορτίο της ιστορίας. Η πολιτική τέχνη ήταν να συγκολλήσουν τους μικροαστούς με μια κοινή εχθρότητα ενάντια στο προλεταριάτο. Τι έπρεπε να γίνει για να πάνε τα πράγματα καλά; Πριν απ΄ όλα να συντρίψουν αυτούς που ήταν από κάτω. Ανίσχυρη μπροστά στο μεγάλο κεφάλαιο, η μικρομπουρζουαζία ελπίζει με την καταστροφή των εργατών να ξανακερδίσει πάλι μια κοινωνική αξιοπρέπεια. Οι νάτσηδες χαρακτηρίζουν το πραξικόπημά τους με το σφετερισμένο όνομα της επανάστασης. Ο φασισμός αφήνει το κοινωνικό σύστημα απείραχτο. Αυτό καθαυτό το πραξικόπημα του Χίτλερ δεν έχει ακόμα δικαιώματα, ούτε στο όνομα της αντεπανάστασης. Αλλά δεν μπορούμε να το απομονώσουμε. Είναι το συμπλήρωμα του κύκλου των τρανταγμών που άρχισαν το 1918 στη Γερμανία. Η επανάσταση του Νοέμβρη που έδωσε την εξουσία σ΄ ένα Συμβούλιο εργατών και των στρατιωτών, ήταν προλεταριακή από τη θεμελιώδη τάση της. Αλλά το κόμμα που βρισκόταν επικεφαλής του προλεταριάτου, ξανάδωσε την εξουσία στην μπουρζουαζία. Μ΄ αυτή την έννοια η σοσιαλδημοκρατία άνοιξε την εποχή της αντεπανάστασης πριν ακόμα κατορθώσει η επανάσταση να αποτελειώσει την εργασία της. Εντούτοις όσο η μπουρζουαζία εξαρτώνταν ακόμα από τη σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή από τους εργάτες, το καθεστώς διατηρούσε τα στοιχεία ενός συμβιβασμού. Πάντως η διεθνής κατάσταση και η εσωτερική κατάσταση του γερμανικού καπιταλισμού δεν άφηνε περιθώρια για παραχωρήσεις. Αν η σοσιαλδημοκρατία έσωσε τη μπουρζουαζία από την προλεταριακή επανάσταση, ο φασισμός ήρθε με τη σειρά του να απελευθερώσει τη μπουρζουαζία από τη σοσιαλδημοκρατία. Το πραξικόπημα του Χίτλερ είναι ο τελικός κρίκος στην αλυσίδα των αντεπαναστατικών μετατοπίσεων.

Ο μικροαστός είναι εχθρικός στην ιδέα της εξέλιξης βαδίζει αναπόφευκτα ενάντιά του. Η πρόοδος δεν του έφερε τίποτε άλλο εκτός από χρέη, που δεν μπορεί να τα πληρώσει. Ο εθνικοσοσιαλισμός αποτάσσεται όχι μονάχα το μαρξισμό, αλλά επίσης και το δαρβινισμό. Οι νάτσηδες καταριούνται το ματεριαλισμό γιατί οι νίκες της τεχνικής πάνω στη φύση σημαίνουνε τη νίκη του μεγάλου κεφαλαίου πάνω στο μικρό. Οι αρχηγοί του κινήματος εκκαθαρίζουνε τη διανόηση όχι μόνο γιατί οι ίδιοι διαθέτουν διανοούμενους δεύτερης ή τρίτης σειράς αλλά προπάντων γιατί ο ιστορικός τους ρόλος δεν ανέχεται την καλλιέργεια μιας σκέψης ως το τέλος. Ο μικροαστός έχει ανάγκη από μια ανώτερη παρουσία, πάνω από τη φύση και την ιστορία, προστατευμένη ενάντια στο συναγωνισμό, τον πληθωρισμό, την κρίση και τον εκπλειστηριασμό. Στην εξέλιξη, στη ματεριαλιστική αντίληψη και στον ορθολογισμό - στον 20ο, στο 19ο και στο 18ο αιώνα - αντιτάσσεται ο εθνικός ιδεαλισμός σαν πηγή ηρωικής έμπνευσης. Το έθνος του Χίτλερ είναι η μυθολογική σκιά της ίδιας της μικρομπουρζουαζίας, παθητικό παραλήρημα που της δείχνει τη χιλιόχρονη βασιλεία της πάνω στη Γη.

Για να υψώσουν το έθνος πάνω από την ιστορία, του δίνουν το υποστήριγμα της ράτσας. Η ιστορία θεωρείται σαν το απόσταγμα της ράτσας. Οι φυλετικές ιδιότητες δημιουργούνται ανεξάρτητα από τις μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες. Απορρίπτοντας την οικονομική αντίληψη σαν κατώτερη, ο εθνικοσοσιαλισμός κατεβαίνει έναν όροφο παρακάτω: από τον οικονομικό ματεριαλισμό καταφεύγει στο ζωολογικό ματεριαλισμό. Η θεωρία της ράτσας, σαν να είχε επινοηθεί ειδικά για ένα φαντασμένο αυτοδίδακτο που αναζητεί ένα παγκόσμιο κλειδί για όλα τα μυστήρια της ζωής, φαίνεται προπάντων αξιοθρήνητη στο φως της ιστορίας των ιδεών. Για να δημιουργήσει τη θρησκεία του καθαρού γερμανικού αίματος ο Χίτλερ χρειάστηκε να δανειστεί από δεύτερο χέρι τις ρατσιστικές ιδέες ενός Γάλλου διπλωμάτη και ερασιτέχνη συγγραφέα, του κόμητα Γκομπινώ. Την πολιτική μεθοδολογία ο Χίτλερ τη βρήκε ολοέτοιμη στους Ιταλούς - ο Μουσολίνι είχε πλατιά χρησιμοποιήσει τη θεωρία της πάλης των τάξεων του Μαρξ. Ο ίδιος ο μαρξισμός ήταν ο καρπός της ένωσης της γερμανικής φιλοσοφίας, της γαλλικής ιστορίας και της αγγλικής οικονομίας. Ανατρέχοντας στη γενεαλογία των ιδεών, έστω και των πιο αντιδραστικών και των πιο ηλίθιων, δεν βρίσκουμε ίχνος ρατσισμού.

Η τεράστια φτώχεια της εθνικοσοσιαλιστικής φιλοσοφίας δεν εμπόδισε τις πανεπιστημιακές επιστήμες να μπούνε με διάπλατα πανιά μέσα στο αραξοβόλι του Χίτλερ όταν η νίκη του φάνηκε καθαρά. Τα χρόνια του καθεστώτος της Βαϊμάρης υπήρξαν για το μεγάλο τμήμα του καθηγητικού όχλου μια εποχή ταραχής και ανησυχίας. Οι ιστορικοί, οι οικονομολόγοι, οι νομικοί πελαγοδρομούσαν σε εικασίες για να μάθουν ποιο από τα αλληλοσυγκρουόμενα κριτήρια της αλήθειας ήταν το ορθότερο, δηλαδή ποιο στρατόπεδο τελικά θα επικρατούσε. Η φασιστική δικτατορία παραμέρισε τις αμφιβολίες του Φάουστ και τους δισταγμούς του Αμλετ από την πανεπιστημιακή έδρα. Από το σούρουπο της κοινοβουλευτικής σχετικότητας η επιστήμη πέρασε ξανά στο βασίλειο του απολύτου. Ο Αϊνστάιν υποχρεώθηκε να στήσει το τσαντίρι του έξω από τη Γερμανία.

Στον τομέα της πολιτικής ο ρατσισμός είναι μια πομπώδης και αυθάδης παραλλαγή του σωβινισμού συνδυασμένου με φρενολογία. Όπως η καταστραμμένη αριστοκρατία βρίσκει παρηγοριά στην ευγένεια του αίματός της, το ίδιο και η φτωχή μικρομπουρζουαζία μεθάει με τους μύθους για τα ιδιαίτερα πλεονεκτήματα της φυλής της. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι ηγέτες του εθνικοσοσιαλισμού δεν είναι γερμανικής καταγωγής αλλά προέρχονται από την Αυστρία όπως ο ίδιος ο Χίτλερ, από τις βαλτικές επαρχίες της παλιάς αυτοκρατορίας των Τσάρων όπως ο Ρόζενμπεργκ, από αποικιακές χώρες, όπως ο Ες, ο αναπληρωτής του Χίτλερ στη διεύθυνση του κόμματος. Χρειάστηκε η βάρβαρη οχλοβοή των εθνικισμών στην περιφέρεια του πολιτισμού για να επιβάλλει στους "αρχηγούς" τις ιδέες που βρήκαν ακόλουθα μια απήχηση στην καρδιά των πιο βάρβαρων τάξεων της Γερμανίας.

Η προσωπικότητα και η τάξη - ο φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός - είναι το κακό. Το έθνος είναι το καλό. Μα στο κατώφλι της ιδιοκτησίας αυτή η φιλοσοφία αναποδογυρίζεται. Μόνο στην ατομική ιδιοκτησία βρίσκεται η σωτηρία. Η ιδέα της εθνικής ιδιοκτησίας είναι καρπός του μπολσεβικισμού. Αποθεώνοντας το έθνος ο μικροαστός δεν θέλει να του προσφέρει τίποτα. Αντίθετα, περιμένει από το έθνος να του χορηγήσει ιδιοκτησία και να τον προστατεύσει από τον εργάτη και το δικαστικό κλητήρα. Δυστυχώς το 3ο Ράϊχ δεν θα δώσει τίποτα στους μικροαστούς εκτός από νέους φόρους. Στον τομέα της σύγχρονης οικονομίας, διεθνούς από τους δεσμούς της, απρόσωπης από τις μεθόδους της, η αρχή της φυλής φαίνεται να βγαίνει από ένα κοιμητήριο του Μεσαίωνα. Η καθαρότητα της ράτσας που, στο βασίλειο του πνεύματος, διαβεβαιώνεται με το διαβατήριο, πρέπει να διαπιστωθεί, κυρίως στον τομέα της οικονομίας, με την αποδοτικότητα. Στις σύγχρονες συνθήκες αυτό σημαίνει: την ικανότητα του συναγωνισμού. Από την πίσω πόρτα ο ρατσισμός ξαναγυρίζει στον οικονομικό φιλελευθερισμό απαλλαγμένο από τις προλεταριακές ελευθερίες.

Στην πράξη ο εθνικισμός στην οικονομία περιορίζεται σε εκρήξεις αντισημιτισμού, αδύναμες παρ΄ όλη την κτηνωδία τους. Από το σύγχρονο οικονομικό σύστημα οι νάτσηδες παραμερίζουν το τοκογλυφικό και το τραπεζικό κεφάλαιο σαν να ήταν ο σατανάς. Ε, λοιπόν, είναι ακριβώς σ΄ αυτή τη σφαίρα που η ισραηλιτική μπουρζουαζία κατέχει μια μεγάλη θέση. Ενώ υποκλίνονται μπροστά στο κεφάλαιο στο σύνολό του, οι μικροαστοί κηρύττουν τον πόλεμο ενάντια στο κακό πνεύμα της συσσώρευσης κάτω από το σχήμα ενός Πολωνοεβραίου με μακρύ καφτάνι που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχει ούτε πεντάρα στην τσέπη του. Το πογκρόμ γίνεται η μεγαλύτερη απόδειξη της ανωτερότητας της ράτσας.

Το πρόγραμμα με το οποίο ο εθνικοσοσιαλισμός ανέβηκε στην εξουσία - αλίμονο! - θυμίζει πολύ τα μεγάλα εβραϊκά μαγαζιά σε μια απόμακρη επαρχία. Και τι δεν βρίσκει κανείς εκεί; - σε χαμηλή τιμή και σε ακόμη χαμηλότερη ποιότητα: την ανάμνηση των ευτυχισμένων χρόνων του ελεύθερου συναγωνισμού και την αόριστη λαχτάρα της σταθερότητας μιας κοινωνίας αποτελούμενης από κάστες, τις ελπίδες σε μια αναγέννηση της αποικιακής αυτοκρατορίας και τα όνειρα μιας κλειστής οικονομίας, τις φράσεις για την επιστροφή από το ρωμαϊκό δίκαιο στο παλιό γερμανικό δίκαιο και τα διαβήματα στις ΗΠΑ σχετικά με το χρεοστάσιο, τη ζηλόφθονη εχθρότητα απέναντι σε μια ανισότητα που παίρνει τη μορφή μιας βίλας κι ενός αυτοκινήτου και το ζωώδη φόβο από την ισότητα που παίρνει τη μορφή ενός εργάτη με τραγιάσκα και χωρίς κολάρο, η λύσσα του εθνικισμού και ο φόβος μπροστά στον παγκόσμιο πιστωτή... όλα τα απορρίμματα της διεθνούς πολιτικής σκέψης χρησιμεύσανε για να γεμίσουν τον πνευματικό θησαυρό του νέου γερμανικού μεσσιανισμού. Ο φασισμός ανέβασε στην πολιτική το βούρκο της κοινωνίας. Οχι μόνο στα σπίτια των χωρικών αλλά και στους ουρανοξύστες των πόλεων, πλάι στον εικοστό αιώνα, ζουν ακόμα σήμερα ο δέκατος και δέκατος τρίτος αιώνας. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι χρησιμοποιούν το ηλεκτρικό ρεύμα χωρίς να παύουν να πιστεύουν στη μαγική δύναμη των χειρονομιών και των εξορκισμών. Ο Πάπας της Ρώμης διαδίδει με το ραδιόφωνο το θαύμα της μεταμόρφωσης του νερού σε κρασί. Οι κινηματογραφικοί αστέρες καταφεύγουν στις μάγισσες. Οι αεροπόροι, που διευθύνουν τους θαυμαστούς μηχανισμούς τους δημιουργημένους από τη μεγαλοφυΐα του ανθρώπου, φέρνουν φυλαχτά πάνω στα σουέτερ τους. Τι ανεξάντλητα αποθέματα σκοταδισμού, άγνοιας και αγριότητας! Η απελπισία τα ξεσήκωσε, ο φασισμός τους έδωσε μια σημαία. Κάθε τι που μέσα στην κανονική ανάπτυξη της κοινωνίας θα απορρίπτονταν από τον εθνικό οργανισμό σαν έκκριμα του πολιτισμού, ξεπετιέται τώρα από το λαρύγγι: ο καπιταλιστικός πολιτισμός ξερνά μια βαρβαρότητα που δεν χωνεύτηκε, αυτή είναι η φυσιολογία του εθνικοσοσιαλισμού.

Ο γερμανικός φασισμός, όπως και ο ιταλικός, ανέβηκε στην εξουσία πατώντας στη ράχη της μικρομπουρζουαζίας που τη μεταμόρφωσε σε κριό ενάντια στις οργανώσεις της εργατικής τάξης και τις οργανώσεις της δημοκρατίας. Αλλά ο φασισμός στην εξουσία είναι λιγότερο από κάθε τι άλλο κυβέρνηση της μικρομπουρζουαζίας. Αντίθετα είναι η δικτατορία η πιο αλύπητη του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ο Μουσολίνι έχει δίκοιο: οι μεσαίες τάξεις είναι ανίκανες για μια ανεξάρτητη πολιτική. Στις περιόδους της μεγάλης κρίσης καλούνται να φέρουν μέχρι παραλογισμού την πολιτική μιας από τις δύο βασικές τάξεις. Ο φασισμός πέτυχε να τις βάλει στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Συνθήματα όπως η κρατικοποίηση του τραστ και η κατάργηση των άνομων ωφελημάτων πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων από τότε που ανέβηκε στην εξουσία. Αντίθετα ο ιδιομορφισμός των γερμανικών "περιοχών" που στηρίζονταν στις ιδιομορφίες της μικρομπουρζουαζίας άφησε θέση στον καπιταλιστικό και αστυνομικό συγκεντρωτισμό. Κάθε επιτυχία της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής του εθνικοσοσιαλισμού σημαίνει αναπόφευκτα τη συντριβή του μικρού κεφαλαίου από το μεγάλο.

Το πρόγραμμα των μικροαστικών αυταπατών δεν έχει καταργηθεί. Αποσπάται απλώς από την πραγματικότητα και διαλύεται μέσα σε τελετουργικές πράξεις. Η ενοποίηση όλων των τάξεων περιορίζεται στο μισοσυμβολισμό της υποχρεωτικής υπηρεσίας εργασίας και τη δήμευση "υπέρ του λαού" της εργατικής γιορτής της Πρωτομαγιάς. Η διατήρηση του γοτθικού αλφαβήτου ενάντια στο λατινικό αλφάβητο αποτελεί μια συμβολική ρεβάνς ενάντια στο ρεύμα της παγκόσμιας αγοράς. Η εξάρτηση από τους διεθνείς, μαζί και τους Εβραίους, τραπεζίτες δεν περιορίστηκε ούτε κατά ένα γιώτα. Αντίθετα, απαγορεύτηκε η σφαγή των ζώων σύμφωνα με τη ρήση του Ταλμούδ. Αν ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, οι δρόμοι του 3ου Ράϊχ είναι στρωμένοι με σύμβολα. Ταπεινώνοντας το πρόγραμμα των μικροαστικών αυταπατών σε καθαρά γραφειοκρατικές μασκαράτες, ο εθνικοσοσιαλισμός ορθώνεται πάνω από το έθνος σαν η χειρότερη μορφή του ιμπεριαλισμού. Είναι απολύτως μάταιη η ελπίδα ότι η κυβέρνηση του Χίτλερ θα μπορούσε να πέσει σήμερα ή αύριο, θύμα της δικής της εσωτερικής ασυνέπειας. Ένα πρόγραμμα ήταν αναγκαίο στους νάτσηδες για να φτάσουνε στην εξουσία, αλλά η εξουσία δεν χρησιμεύει καθόλου στο Χίτλερ για να πραγματοποιήσει αυτό το πρόγραμμα. Το καθήκον του έχει υπαγορευθεί από το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Η αναγκαστική συγκέντρωση όλων των πόρων και όλων των μέσων του λαού σύμφωνα με τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, που είναι η πραγματική ιστορική αποστολή της φασιστικής δικτατορίας, σημαίνει την προετοιμασία του πολέμου, αυτό το καθήκον με τη σειρά του δεν ανέχεται καμιά εσωτερική αντίδραση και οδηγεί στην κατοπινή μηχανική συγκέντρωση της εξουσίας. Δεν είναι δυνατόν ούτε να μεταρρυθμιστεί ούτε να παραιτηθεί ο φασισμός. Μπορεί μόνο να ανατραπεί. Η πολιτική τροχιά του εθνικοσοσιαλισμού θα καταλήξει σ΄ αυτό το δίλημμα: πόλεμος ή επανάσταση.

Η πρώτη επέτειος της νατσιστικής δικτατορίας πλησιάζει. Όλες οι τάσεις του καθεστώτος φάνηκαν με σαφήνεια και ακρίβεια. Η "σοσιαλιστική επανάσταση", που οι μικροαστικές μάζες φαντάζονταν πως θα είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της "εθνικής επανάστασης", έχει καταδικαστεί επίσημα και εξαφανιστεί. Η συναδέλφωση των τάξεων αποκορυφώθηκε στο γεγονός ότι οι κατέχοντες σε μια μέρα ειδικά ορισμένη από την κυβέρνηση παραιτούνται υπέρ των μη κατεχόντων από τα ορεκτικά και τα φρούτα τους. Η πάλη ενάντια στην ανεργία κατέληξε στη διχοτόμηση της μερίδας της πείνας. Τα υπόλοιπα είναι καθήκον της υποδουλωμένης στατιστικής. Η "σχεδιασμένη" αυτάρκεια αποκαλύπτεται ότι είναι απλώς ένα νέο στάδιο της οικονομικής αποδιοργάνωσης.

Όσο πιο πολύ το αστυνομικό καθεστώς των νάτσηδων είναι ανίσχυρο στον τομέα της οικονομίας, τόσο πιο πολύ είναι υποχρεωμένο να συγκεντρώνει τις προσπάθειές του στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Αυτό ανταποκρίνεται απόλυτα στην εσωτερική δυναμική του βαθιά επιθετικού γερμανικού κεφαλαίου. Η ξαφνική αλλαγή στάσης των εθνικοσοσιαλιστών ηγετών, που κάνουνε τώρα φιλειρηνικές διακηρύξεις, μπορεί να παραξενέψει μονάχα τους ολότελα ηλίθιους. Ποια άλλη μέθοδο έχει στη διάθεσή του ο Χίτλερ για να ξαναρίξει τις ευθύνες για τις εσωτερικές δυστυχίες στους εξωτερικούς εχθρούς και να συσσωρεύσει κάτω από την πρέσα της δικτατορίας την εκρηκτική δύναμη του ιμπεριαλισμού;

Αυτό το μέρος του προγράμματος που αναγγέλθηκε κιόλας ανοιχτά πριν από την άνοδο των εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία πραγματοποιείται τώρα με σιδερένια λογική μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου. Το χρονικό διάστημα που μας χωρίζει από μια νέα ευρωπαϊκή καταστροφή καθορίζεται από τον αναγκαίο χρόνο επανεξοπλισμού της Γερμανίας. Δεν πρόκειται για μήνες, αλλά δεν πρόκειται επίσης και για δεκάδες χρόνια. Μερικά χρόνια θα είναι αρκετά για να συρθεί πάλι η Ευρώπη στον πόλεμο αν ο Χίτλερ δεν εμποδιστεί έγκαιρα από τις εσωτερικές δυνάμεις της ίδιας της Γερμανίας.

[George978]

το πασοκ δεν εχει περασει ηδη αυτη τη μεταλλαξη? ετσι νομιζω εγω τουλαχιστον

[yiapap]

Ενδιαφέροντα τα αποσπάσματα.
Σε άλλη κουβέντα εχω αναφέρει ότι ανησυχώ για τις αντιευρωπαϊκές, εθνοσωτήριες κορώνες που ακούγονται κατά καιρούς και δεν μπορώ με τίποτε να αποκλείσω την εμφάνιση ενός ιδιότυπου "εθνικοσοσιαλισμού" στην Ελλάδα.

[Ingenius]

Κανείς νορμάλ άνθρωπος δε πιστεύω ότι θεωρεί σωστές τις εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες/κινήματα ότι θες πες το όπως και κανείς νορμάλ άνθρωπος δεν πιστεύω ότι θέλει αντίστοιχα καθεστώτα φασιστικής εξίσωσης του ατόμου

Στόχος της κομμουνιστικής επανάστασης είναι η ανατροπή της άρχουσας τάξης
και του καπιταλιστικού συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας, και αντικατάσταση
του από τη δικτατορία του προλεταριάτου δηλαδή το σύστημα εκείνο όπου εμείς, η εργαζόμενη κάνουμε κουμάντο και επιβάλλουμε τα δικά μας συμφέροντα ώσπου να εξαφανιστούν πλέον οι τάξεις εκείνες που μας εκμεταλλεύονται, όπως πχ οι καπιταλιστές εξαφάνισαν τους φεουδάρχες του Μεσαίωνα (ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ GOLDEN BOYS ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΛΟΠΕΡΝΑΝΕ ΣΕ ΠΟΣΤΑ ΚΑΙ ΚΑΡΕΚΛΕΣ ))

Η αριστερά θα έπρεπε να αλλάξει λίγο τις απόψεις τις αν θέλει να πάει ο τόπος μπροστά. Οι συνθήκες και ο τρόπος ζωής μας έχουν αλλάξει τα τελευταία 100 χρόνια.

[MNP-10]

Ενδιαφέροντα τα αποσπάσματα.
Σε άλλη κουβέντα εχω αναφέρει ότι ανησυχώ για τις αντιευρωπαϊκές, εθνοσωτήριες κορώνες που ακούγονται κατά καιρούς και δεν μπορώ με τίποτε να αποκλείσω την εμφάνιση ενός ιδιότυπου "εθνικοσοσιαλισμού" στην Ελλάδα.

Η προωθηση των εθνικων συμφεροντων σε συνδιασμο με την αριστερη οικονομικη πολιτικη δεν ειναι ασυμβατη, ουτε συνιστα εθνικοσοσιαλισμο/φασισμο. Μαλιστα η επικληση αριστερης οικονομικης πολιτικης με τη ρητορια εθνικης ανεξαρτησιας / επιδιωξης των εθνικων συμφεροντων, ειναι μακραν η καλυτερη πλατφορμα για τη συλλογη ψηφων. Βλ. Ανδρεας Παπανδρεου.

Οσο για τον αντιευρωπαϊσμο, και τον ευρωσκεπτικισμο, ειναι λογικο να υφισταται οταν η Ευρωπη αλλαζει τοσο γρηγορα και τοσο βιαια σε ενα εργαλειο ασκησης κεντρικης εξουσιας (εκπορευομενη απο τη Γερμανια) αντι για μια ενωση ισοτιμων κρατων.

[giantpow]

Τα Νεα γιατι ανησυχουνε γιατι φοβουνται πως θα χασουν την εξουσια ?
ΤΑ ΜΜΕ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. ΟΣΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ, ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΛΕΙΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ.

Παρτε το χαμπαρι δεν υπαρχουν ουτε δεξιοι ουτε αριστεροι.
Υπαρχουν αυτοι που κοιτανε την παρτυ τους , θελουν να κοροιδεψουν , να βαλουν λεφτα στην τσεπη. τους, και αυτοι που ειναι πραγματικοι ηγετες και κοιτανε το κοινο καλο.



Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ.Τα θαυματα της Ακροπολης γινανε με λεφτα της Συμμαχιας. Απο τοτε μαθανε τι σημαινει να βαζεις χερι.
Κυβερνησεις κοροιδευουν τον λαο με την " δημοκρατια " ενω κοιτανε την παρτυ τους.
Αυτοι που πραγματικα κυβερνανε ειναι αυτοι που εχουν το χρημα και τα ΜΜΕ οπως ΤΑ ΝΕΑ.

Η Σοβιετικη Ενωση ηταν το τελευταιο τοιχος απενατι στην Νεα ταξη πραγματων.Εξ αιτιας των ΜΜΕ οι ανθρωποι πιστεψαν σε κατι που δεν υπηρχε εξω απο τα συνορα της,σημερα ολοι στην ΡΩΣΙΑ ειναι φτωχοι. Ευτυχως που καταλαβαν το λαθος τους και σημερα ο Putin εχει μπει για τα καλα στο δρομο τους.
Παλι μεσω της διαφημισης και των ΜΜΕ η καταλυση της Αιγυπτου και Λιβυης φανηκε σαν θριαμβος στα ματια του λαου προπαγανδιστικες πραξεις οπως αυτη συνεχιζουν να διαστρεφουν την πραγματικγ αληθεια , τωρα οι ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΜΠΑΝΕΙ ΣΤΟ ΔΝΤ.

Μονο μεσω του μιλιταρισμου μπορει να επιβληθει η στοιχειωδης δημοκρατια και τα ανθρωπινα δικαιωματα. Αυτος που εφτιαξε την πυριτιδα ειπε οτι εκανε ενα τοσο ισχυρο οπλο για να σταματησουν να μαλωνουν οι ανθρωποι, αλλα αυτο πραγματοποηθηκε μονο με την πυρινη βομβα.
Σημερα κανουν τα παντα οι Αμερικανοι(Εβραιοι) για να μην φταξει πυρηνικα το ΙΡΑΝ. Η Βορεια Κορεα και αυτη προσπαθει να αντισταθει στους τραπεζιτες και με τα πυρηνικα που εχει φτιαξει εχει γινει ο τρομος στους Αμερικανους !.

Τελικα ΔΥΣΤΗΧΩΣ σε δυσκολες κατασταστεις Μονο μεσω του εθνικοσοσιαλισμου(δηλαδη φασισμου) μπορει ο λαος να αντισταθει απεναντι στους Τρομοκρατες

[Νικαετός]

αυτοι που ειναι πραγματικοι ηγετες και κοιτανε το κοινο καλο.

Όπως??

[giantpow]

Οπως O kennedy , hitler , stalin , putin, Παπαδοπουλος και αλλους που δεν γνωριζω .
http://youtu.be/w6eETPihD1E
5:30
Σε μια στιγμη ρωταει ο δημοσιαγραφος: Δεν σας προβληματιζει που λετε ακριβως τα ιδια πραγματα με την αριστερα , οτι κυβερναν οι ξενοι οτι το Ισραηλ κυβερναει την Αμερικη λετε το ιδιο πραγμα δεν ειναι περιεργο ?

ΠΑΤΤΑΚΟΣ: Πολυ περιεργο αλλα....

[Νικαετός]

Κατ΄αρχήν έχεις μπλέξει τα αυγά με τα καλάθια.
Τι σχέση μπορεί να έχει ο Κένεντυ π.χ. με τον Stalin ή με τον Παπαδόπουλο και ο Χίτλερ με τον Πούτιν?

Επίσης τι σχέση μπορεί να έχει ο γελοίος δικτατορίσκος με το μυστρί, ο καταδικασμένος σε θάνατο για ΕΣΧΑΤΗ προδοσία από ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ δικαστήριο (και όχι από εκτακτο στρατοδικείο) με ηγέτη που "ενδιαφέρεται για το κοινό καλό"??

Tον ήξερες τον Παττακό? Εννοώ έζησες επί χούντας για να καταλάβεις πώς ακριβώς εννοούσε η Χούντα το "κοινό καλό" ή έτσι πετάς ένα όνομα?

[yiapap]

Η προωθηση των εθνικων συμφεροντων σε συνδιασμο με την αριστερη οικονομικη πολιτικη δεν ειναι ασυμβατη, ουτε συνιστα εθνικοσοσιαλισμο/φασισμο. Μαλιστα η επικληση αριστερης οικονομικης πολιτικης με τη ρητορια εθνικης ανεξαρτησιας / επιδιωξης των εθνικων συμφεροντων, ειναι μακραν η καλυτερη πλατφορμα για τη συλλογη ψηφων. Βλ. Ανδρεας Παπανδρεου.

Οσο για τον αντιευρωπαϊσμο, και τον ευρωσκεπτικισμο, ειναι λογικο να υφισταται οταν η Ευρωπη αλλαζει τοσο γρηγορα και τοσο βιαια σε ενα εργαλειο ασκησης κεντρικης εξουσιας (εκπορευομενη απο τη Γερμανια) αντι για μια ενωση ισοτιμων κρατων.

O Εθνικοσοσιαλισμός της Γερμανίας δεν άσκησε "αριστερή οικονομική πολιτική" παρά μόνο κατ' επίφαση. Ουτε ο Α.Παπανδρέου αν και έκανε κάποιες προσπάθειες.

Σε κάθε φάση της νεώτερης ιστορίας της Ελλάδας, πάντα ανάλογα την τάξη υπήρχαν λίγοι καλοί και πολλοί κακοί αλλοεθνείς. Από τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ έως την Τουρκία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αγγλία. Πολλές φορές το ποιός ήταν "καλός" άλλαζε όχι μόνο από τάξη σε τάξη αλλά και από δεκαετία σε δεκαετία. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια (σχεδόν) μοναδική περίοδο όπου πας μη Έλλην βάρβαρος/κακός. Και το να λέμε ότι φταίει... η Γερμανία γι αυτό απλά τροφοδοτεί ανθρώπους με τρικυμία εν κρανίω. Τα παραδείγματα είναι παντού τριγύρω μας, ακόμη και σε αυτό το νήμα!

@Ιngenius
Μα γι αυτό μίλησα για ιδιότυπο εθνικοσοσιαλισμό. Το πρώτο άρθρο αναφέρει και δύο ανθρώπους που κάλλιστα μπορούν να θεωρηθούν εκφραστές του. Πρόσεξε ότι δεν μιλάω για νοσταλγούς του Χίτλερ ούτε για οπαδούς του Μουσολίνι. Αναφέρομαι γενικά σε ανθρωπους στους οποίους ο λόγος τους περιστρέφεται διακαώς γύρω από κάποιες συγκεκριμένες ιδέες:
1. Όλοι οι ξένοι είναι κακοί και μας επιβουλεύονται επειδή είμαστε ευλογημένος τόπος (σε έμψυχο υλικό και βέβαια ατελείωτους κρυφούς πόρους).
2. Εμείς (ως απόγονοι των ΕΛ; ) μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας.
3. Μασόνοι- Εβραίοι- Μπιλντεμπεργκ- Σκοτεινοί brokers όλοι μπλεγμένοι σε υποχθόνιες συνομωσίες.
4. Υπάρχει μια άρχουσα τάξη που αποτελείται (κατά περίπτωση) από Golden Boys, τραπεζίτες, πολιτικούς από τζάκι μέσω της οποίας οι ξένοι (φανεροί και κρυφοί) ασκούν την εξουσία τους στον Έλληνα.

Όλα τα παραπάνω μπορείς να τα βρεις εκτός των παραθυριών των σκουπιδοκαναλιών μας και στο Mein Kampf. Τυχαίο; Ελπίζω!

[Jojos170304]

Ο Φασισμός είτε δεξιά είτε αριστερά είναι ο ίδιος ακριβώς κρυμμένος σε διάφορα "προσωνύμια": Κομμουνισμός, Εθνικοσοσιαλισμός, κλπ, κλπ. Πρόσφατα θυμόμαστε πως οι κνήτες προσπάθησαν να αποκλείσουν το σύνταγμα, με συμπεριφορά χειρότερη του τελευταίου δηλωμένου φασίστα (Άδωνι, Βορίδη, κλπ)

Αυτοί που δεν προσκυνούν σε μία δήθεν δημοκρατία, δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερά.

Όπως κάποτε είχε πει κ ο Άκης Πάνου κ κατ' εμέ αποτελεί έναν από τους καλύτερους ορισμούς της ατομιστικής αναρχίας:

"Είμαι (Α)ναρχικός με την πραγματική έννοια του όρου και όχι του βιτρινοθραύστη. Έχω δικό μου κόμμα, του οποίου είμαι ιδρυτής, αρχηγός και μόνος οπαδός. Προσπαθώ να βάλλω εναντίον αυτού του συστήματος με το μόνο μέσον που διαθέτω: τη συνεχώς διαμορφούμενη λογική μου"

Αδιορθω-Αναρχι

http://www.youtube.com/watch?v=HDWPhIKRnO8

[Νικαετός]

Μάλιστα... οι Κνίτες ήταν οι φασίστες και όχι οι "λιθοβόλοι", μολοτοφάκηδες ....

[Jojos170304]

Όπως στο πέρασαν τα ΜΜΕ εννοείς ή όπως τα έχεις ζήσει στις πορείες?

Όταν πιτσιρικάς κατέβαινα θυμάμαι το τελευταίο οργανωμένο μπλοκ ήταν εκείνο που μέσα στην περιφρούριση του ήταν γεμάτο ασφαλίτες.

Ξέρεις νομίζω ποιο ήταν το τελευταίο οργανωμένο μπλοκ, πριν από όλους τους ανένταχτους

[Νικαετός]

Όταν πιτσιρικάς κατέβαινα θυμάμαι το τελευταίο οργανωμένο μπλοκ ήταν εκείνο που μέσα στην περιφρούριση του ήταν γεμάτο ασφαλίτες.

Δεν με απασχολεί τι έκανες πιτσιρικάς (εννοώ δεν είναι αυτό το θέμα μας). Αν θέλεις να μας πεις για το τι έκαναν τα ΜΜΕ υπάρχει άλλο νήμα.

Μιλάμε για το συγκεκριμένο γεγονός (άσχετο με το νήμα και πάλι).

Επί του θέματος λοιπόν. Το οποίο είναι ο εθνικοσοσιαλισμός. Ούτε ο κομμουνισμός, ούτε η αναρχία.