Στάση πληρωμών - Υπέρ ή κατά?

[pt3]

Κλασική περίπτωση όσοι μέχρι τώρα πρωτοστατούσαν σε κάθε είδους παροχή και λιδωρούσαν έννοιες όπως η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστηκότητα τα ρίχνουν στο Ευρώ που δεν τους αφήνει να πάρουν πίσω με πονηρό τρόπο όσα μέχρι τώρα παραχωρούσαν αλογίστως.

Ακόμη πιο πολυ πλάκα βέβαια έχει οτι αν γυρίσουμε στη δραχμή και αρχίσουμε τις υποτιμήσεις οι ίδιοι που τώρα το προτείνουν θα πρωτοστατούν τότε στις διαμαρτυρίες που θα γίνονται για τη μείωση του εργατικού εισοδήματος.

Οι ίδιοι μάλιστα που κατακεραύνωναν κάθε πολιτική λιτότητας ή και τη συνθήκη του Μάαστριχτ που επέβαλε έλλειμμα μέχρι -3% σε όλα τα κράτη. Στην ουσία δηλαδή υπερθεμάτιζαν υπερ του δανεισμού τώρα καταγγέλουν τα δάνεια και τους δανειστές μας. Καταγγέλουν μάλιστα ότι πάιζουν παιχνίδια οι διεθνείς οίκοι με τις υποβαθμίσεις τους και οί ίδιοι λένε το ίδιο πράγμα (σταση πληρωμών).

Και βέβαια το μόνο που βλέπουν με την παραμονή μας στο € είναι τους πιστωτές μας να θησαυρίζουν. Δεν λένε κουβέντα για το πόσο θα θησαυρίσουν όσοι έβγαλα τα λεφτά τους έξω σε €. Ούτε μιλάνε για το τι ξεπούλημα έχει να γίνει μετά όπου βέβαια η ελληνική περιουσιά θα αποτιμάταιπλέον σε ψιχουλα έναντι του ισχυρού €.

[ciaoant1]

Spoiler:

Δημοπρασία της Ελλάδας και διεθνής κηδεμονία

Για πρωτοφανή σε χώρα-μέλος της Ε.Ε. παρέμβαση κάνουν λόγο οι "Financial Times" σε δύο δημοσιεύματα. Μιλούν για "δημοπρασία" της Ελλάδας καθώς και για διεθνή κηδεμονία στον φοροεισπρακτικό μηχανισμό και στις πωλήσεις περιουσίας.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες διαπραγματεύονται μία συμφωνία που θα οδηγούσε σε μια χωρίς προηγούμενο εξωτερική παρέμβαση στην ελληνική οικονομία, συμπεριλαμβανομένων της διεθνούς εμπλοκής στην είσπραξη φόρων και στην ιδιωτικοποίηση κρατικής περιουσίας, με αντάλλαγμα νέα δάνεια διάσωσης για την Ελλάδα.

Πηγές που εμπλέκονται στις διαπραγματεύσεις δήλωσαν πως το πακέτο θα περιλαμβάνει και κίνητρα, ώστε οι ιδιώτες κάτοχοι ελληνικών ομολόγων να παρατείνουν οικειοθελώς το πρόγραμμα αποπληρωμής της Ελλάδας, καθώς και έναν ακόμα γύρο μέτρων λιτότητας.

Εδώ μια πολύ καλή ανάλυση από το "βαρύ πυροβολικό" των Financial Times, τον Wolfgang Munchau:


Δεν υπάρχουν soft λύσεις για την Αθήνα

Το ΔΝΤ λέει στην Ε.Ε.: Εάν δεν συμφωνήσετε σε νέο δανεισμό για το 2012, δεν θα ρισκάρουμε τα κεφάλαια των μετόχων μας, καταβάλλοντας την επόμενη δόση του παλαιού δανείου. Η εκταμίευση της δόσης είναι προγραμματισμένη για τις 29 Ιουνίου.
...
Έχω το προαίσθημα ότι η Ε.Ε. θα κάνει την πρώτη κίνηση και θα συμφωνήσει για νέο πακέτο δανεισμού, πιθανόν στη σύνοδο κορυφής του Ιουνίου. Μια πολιτική δήλωση πιθανότατα θα είναι επαρκής για να ξεκλειδώσει την πέμπτη δόση.
...
Το μερίδιο του ΔΝΤ στην εν λόγω δόση είναι λίγο περισσότερα από 3 δισ. ευρώ, αλλά οι πολιτικές επιπτώσεις μη καταβολής θα είναι καταστροφικές. Η Ολλανδία έχει ήδη απειλήσει να αποσυρθεί από το πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας και προσωπικά δεν βλέπω τη γερμανική Bundestag να ψηφίζει για δεύτερο δάνειο εάν το ΔΝΤ δεν έχει ήδη δηλώσει στήριξη.

Υπάρχει ένα θετικό στοιχείο στην όλη κατάσταση: βάζει τέλος στις σχετικά επικίνδυνες ψευδαισθήσεις των ήπιων επιλογών.

Μέχρι πρότινος, η Ε.Ε. δαπάνησε πολύτιμο χρόνο με τη συζήτηση για ηλίθιες λύσεις όπως μια ήπια αναδιάρθρωση ή reprofiling. Αυτές οι απαντήσεις στο ελληνικό πρόβλημα δεν κάνουν κάποια διαφορά στη διατηρησιμότητα του χρέους, αλλά ενέχουν σημαντικά ρίσκα.

Η σκληρή στάση του ΔΝΤ δείχνει τουλάχιστον στους Ευρωπαίους ότι δεν μπορούν να ξεμπλέξουν από την κρίση με "μισές" λύσεις.

Οι εναλλακτικές πλέον γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες: είτε η Ε.Ε. και το ΔΝΤ θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την Ελλάδα για όσο χρειαστεί είτε η Αθήνα θα αναγκαστεί σε σκληρή χρεοκοπία. Δεν υπάρχει ενδιάμεση οδός. Κάποια μορφή εμπλοκής των ιδιωτών είναι πιθανή, ακόμη και επιθυμητή για πολιτικούς λόγους. Όμως, δεν θα είναι ουσιώδης σε όρους μείωσης της καθαρής τρέχουσας αξίας των ελληνικών ομολόγων.

Χρεοκοπία θα σημάνει και "κούρεμα" 50% - 70%. Υποπτεύομαι ότι οι ιδιώτες ομολογιούχοι θα έρθουν αντιμέτωποι με σχεδόν ολική απώλεια των κεφαλαίων τους. (σ.σ. κάτι που σημαίνει ότι θα χρεωκοπήσουν, γι' αυτό και οι τραπεζίτες αρνούνται οποιαδήποτε τέτοιο ενδεχόμενο με τόσο μεγάλη λύσσα) Σε αυτήν την περίπτωση, η πιθανότητα εξόδου της χώρας από το ευρώ είναι υψηλή.

Χρεοκοπία εντός της ευρωζώνης θα φέρει κάποια ανακούφιση στις αναχρηματοδοτήσεις του χρέους, αλλά το όφελος θα επισκιαστεί από τη ζημία στον χρηματοοικονομικό κλάδο και τον αποδεκατισμό των καταθέσεων.

Η καλύτερη στρατηγική για να υπάρξει ανάπτυξη υπό αυτές τις συνθήκες είναι μια μεγάλη πραγματική υποτίμηση του νομίσματος. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα συμβεί αυτό χωρίς έξοδο από την ευρωζώνη. Από τη στιγμή όπου το χρηματοοικονομικό σύστημα είναι ήδη υπερβολικά πιεσμένο, το σχετικό κόστος μιας εξόδου ίσως είναι χαμηλότερο από το αντίστοιχο της παραμονής στην Ένωση. (σ.σ. Ο Munchau επαναλαμβάνουμε ότι δεν είναι κανένας τυχαίος, αλλά πρόκειται για πολύ εύστροφο αναλυτή της άρχουσας τάξης, που κατανοεί ότι ο καλύτερος τρόπος για να "πάρει μπρος" ο καπιταλισμός στην Ελλάδα είναι η έξοδος από το ευρώ και η υποτίμηση του νομίσματος, ώστε να ρημαχθούν "εμμέσως" οι εργάτες, αντί για αυτό που γίνεται τώρα με "άγριο" ρήμαγμα. Για επανάσταση βέβαια ούτε λόγος - ο Munchau είναι αλλεργικός σε τέτοιου είδους λύσεις, γι' αυτό και τον έχουν "είδωλο" εκεί στους Financial Times που δουλεύει)

Το προαίσθημά μου είναι ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα αποτρέψει τη διάσπαση της ευρωζώνης σε αυτήν τη φάση και θα δεχτεί ένα νέο πρόγραμμα δανεισμού. Όταν όμως ολοκληρωθεί, θα έρθουμε αντιμέτωποι με την ίδια κατάσταση. Οι πολιτικοί στη βόρεια Ευρώπη θα πάθουν νέο "ταμπλά" και θα κάνουν αναφορές σε αναδιάρθρωση χρέους, αλλά εν τέλει, θα συμφωνήσουν για νέο δανεισμό εάν η Αθήνα ευθυγραμμίζεται με τις προϋποθέσεις.
...
Το ΔΝΤ έχει ενεργήσει σαν διαιτητής στη διαδικασία, διατηρώντας τα εμπλεκόμενα μέρη στη σωστή τροχιά, τόσο τους Έλληνες όσο και τους πιστωτές τους.

Φυσικά, θα έρθει κάποτε η ώρα όπου το παιχνίδι θα πρέπει να τελειώσει. Υποπτεύομαι ότι αυτό θα συμβεί κάποια στιγμή μεταξύ των ετών 2013 και 2016. Η Ελλάδα και ίσως και άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας θα πρέπει να χρεοκοπήσουν, όμως οι βασικοί πιστωτές που θα έχουν απομείνει θα είναι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και το ΔΝΤ.

Οι πολιτικοί ηγέτες της Ε.Ε. θα πρέπει τότε να πάρουν μια δύσκολη απόφαση. Θα διαγράψουν το ελληνικό χρέος, γεγονός που θα αποτελέσει τεράστια δημοσιονομική μεταφορά; Ή θα επιτρέψουν τη διάσπαση της ευρωζώνης, γεγονός που επίσης θα αποτελέσει κολοσσιαία δημοσιονομική μεταφορά;

Η εκτίμησή μου είναι ότι θα διαλέξουν την πρώτη επιλογή, αναλαμβάνοντας το βάρος. Όμως, πλέον, μια ένωση στην οποία οι κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια θα παραμένουν πλήρως ανεξάρτητα θα είναι πολιτικά απαράδεκτη. Οι δανείστριες χώρες θα αναζητήσουν αξιόπιστες πολιτικές εγγυήσεις, οι οποίες θα επεκτείνονται πέραν των κυβερνήσεων, όπως το πακέτο σταθερότητας και ανάπτυξης.

Guardian: Είναι πραγματικά «πολιτική αυτοκτονία» η χρεοκοπία;

Με αυτό τον τίτλο δημοσιεύθηκε χθες ένα άρθρο στην βρετανική εφημερίδα Guardian, με θέμα την κρίση στις αδύναμες δημοσιονομικά χώρες της Ευρώπης, Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία, όπου υποστηρίζεται ότι μία ελληνική χρεοκοπία αν και βραχυχρόνια θα έχει δυσάρεστες συνέπειες, μακροχρόνια θα αποδειχθεί λυτρωτική για την οικονομία της χώρας.

Η λέξη χρεοκοπία είναι απαγορευμένη για τους αξιωματούχους της Ε.Ε. και της ΕΚΤ, που προειδοποιούν καθημερινά την Αθήνα ότι πρέπει να συνεχίσει με το πρόγραμμά της και να αποπληρώσει πλήρως και στην ώρα τους όλα τα δάνεια, διαφορετικά θα βρεθεί αντιμέτωπη με σοβαρές συνέπειες:

«Οι επενδυτές δεν πρόκειται να χρηματοδοτήσουν ποτέ ξανά την Ελλάδα και οι ξένες επιχειρήσεις δεν πρόκειται να επενδύσουν στη χώρα», επισημαίνουν. Πάντως, ακόμα και όσοι μπορούν να καταλάβουν ότι αυτή η απαίτηση είναι αδύνατο να ικανοποιηθεί από τον Έλληνα πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου με την αδύναμη και διχασμένη κυβέρνησή του και με «ναυαγισμένη» ελληνική οικονομία, δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη λέξη χρεοκοπία αλλά κάνουν λόγο για «αναδιάταξη ή αναδιάρθρωση».

Το να παραδεχθεί μία κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της είναι μία βιώσιμη επιλογή για μία χώρα που έχει ξεμείνει πλέον από άλλες εναλλακτικές, όπως δείχνει η μελέτη των Borensztein και Panizza του ΔΝΤ οι οποίοι ερεύνησαν το σύνολο των χωρών που χρεοκόπησαν από το 1824 μέχρι το 2004 επικεντρώνοντας κυρίως στις βραχυχρόνιες και μακροχρόνιες συνέπειες που είχαν οι χρεοκοπίες για τις οικονομίες τους.

Το συμπέρασμά τους είναι πως: «Το οικονομικό κόστος (ενν. της χρεοκοπίας) είναι σημαντικό αλλά με σύντομη διάρκεια...ενώ σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι επιπτώσεις της χρεοκοπίας δεν ήταν ανιχνεύσιμες μετά από ένα με δύο χρόνια».

Η Αθήνα βρίσκεται λοιπόν σε αυτό το σημείο, όπου υπό το βάρος των ιστορικών περικοπών των δαπανών η οικονομία της έχει διαλυθεί ενώ οι επενδυτές είναι διατεθειμένοι να την χρηματοδοτήσουν με επιτόκιο γύρω στο 17%. Επομένως, γιατί η Ελλάδα δεν εγκαταλείπει τις προσπάθειες και δεν χρεοκοπεί;

Το κύριο αίτιο έχει να κάνει με τις τράπεζες και τις επιπτώσεις που θα είχε η ελληνική χρεοκοπία κυρίως στο γερμανικό, γαλλικό και ελληνικό τραπεζικό σύστημα που είναι κατά πολύ εκτεθειμένο στο ελληνικό χρέος. Αλλά η λύση θα ήταν να αντιμετωπιστούν οι τράπεζες, είτε με το να τους δοθούν περισσότερα χρήματα (σ.σ. αλλοίμονο - δεν έχουν πάρει αρκετά, χρειάζονται κι άλλα για να μη χρεωκοπήσουν. Ποιος είπαμε πληρώνει; Α ναι, τα "κορόιδα"), είτε απλά παίρνοντας τον έλεγχό τους – από το να σταυρωθεί η οικονομία.

Για τον Κώστα Λαβαπίτσα, έναν οικονομολόγο στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών που μόλις γύρισε από την Αθήνα, η κατάσταση αντιπροσωπεύει μοναχά ένα πράγμα. «Είναι ο θρίαμβος των τραπεζών» λέει. «Οι δανειστές εντός και εκτός Ελλάδας λαμβάνουν την προνομιακή μεταχείριση αντί για τον ελληνικό λαό».

Ξεκινούν οι απεργίες και στάσεις εργασίας κατά των ιδιωτικοποιήσεων

Σε 24ωρη πανελλαδική απεργία προχωρούν από σήμερα οι εργαζόμενοι του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, που αντιδρούν στην ιδιωτικοποίησή του, ενώ για τον ίδιο λόγο προχωρούν σήμερα σε στάση εργασίας και οι εργαζόμενοι της Εταιρείας Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης από τις 12 έως τις 2:30 το μεσημέρι. Στο μεταξύ, η Ομοσπονδία Υπαλλήλων Λιμένων Ελλάδος έχει προγραμματίσει συνέντευξη Τύπου για σήμερα ενώ κινητοποιήσεις ξεκινούν και οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ

Οι οδηγοί των ΕΛ.ΤΑ. πραγματοποιούν επαναλαμβανόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις από το βράδυ της Κυριακής και για πέντε μέρες, καταγγέλλοντας ότι δεν τους αποδίδονται σωστά τα ρεπό, ενώ μιλούν για ελλιπές προσωπικό.

Επίσης, η Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλλήλων Ελλάδας (ΟΤΟΕ) θα συμμετάσχει στο πανεργατικό Συλλαλητήριο της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που θα γίνει στις 4 Ιουνίου 2011. Σημειώνεται, ότι η ΟΤΟΕ θα προχωρήσει σε καμπάνια ενημέρωσης της ελληνικής κοινωνίας για τις θέσεις και τις προτάσεις της ΟΤΟΕ, σχετικά με τη δημιουργία α ενός Δημόσιου Πυλώνα Τραπεζών. Ο προτεινόμενος Πυλώνας θα εγγυάται τον ρόλο του Τραπεζικού Συστήματος στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας.

Για νέο δάνειο πάει και η Ιρλανδία

Το ενδεχόµενο να αναγκαστεί η Ιρλανδία να αναζητήσει και δεύτερο πακέτο στήριξης από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο, γιατί θα δυσκολευτεί να επιστρέψει στις διεθνείς αγορές την επόµενη χρονιά, υποστήριξε χθες ο υπουργός Μεταφορών της χώρας Λίο Βάραντκαρ. Δεν απέκλεισε µάλιστα το ενδεχόµενο η επιστροφή της Ιρλανδίας στις αγορές να µην είναι εφικτή ούτε και το 2013. Είναι η πρώτη φορά που µέλος της ιρλανδικής κυβέρνησης αφήνει δηµοσίως ανοιχτή την πιθανότητα να µην µπορέσει η Ιρλανδία να αντλήσει τα απαραίτητα κεφάλαια από τις αγορές, εξαιτίας των τσουχτερών σπρεντ στα ιρλανδικά οµόλογα.

[pelasgian]

Δεν είναι το σύνολο του χρέους επαχθές.

Αυτοί που πλήρωσαν τους τοκογλύφους για να μας αγοράσουν χρόνο, πρέπει να πληρωθούν γιατί αυτοί είναι ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ και ΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ ΜΑΣ στην ευρώπη.

Αν ξεπληρώσω τον τοκογλύφο για λογαριασμό σου ΔΕΝ ΓΙΝΟΜΑΙ ΕΓΩ Ο ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΣ, ούτε εσύ σταματάς να χρωστάς. Απλά χρωστάς πλέον ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΣΟΥ.

[ciaoant1]

Δεν υπάρχουν φιλίες στην πολιτική, μόνο συμφέροντα. Αυτός είναι ένας κανόνας που τον ξέρεις, αλλά βολικά τον "ξεχνάς" για να πεις "τα δικά σου".

[ciaoant1]

Από το «Λεφτά Υπάρχουν», φτάσαμε σήμερα στο σημείο μια κυβέρνηση να νομοθετεί και να αποφασίζει με βάση το Μνημόνιο, η τήρηση του οποίου είναι προϋπόθεση για να συνεχιστεί ομαλά η δανειοδότηση της χώρας. Επειδή το κεφάλαιο δανειστές (τοκογλύφοι) για την Ελλάδα είναι παλιά ιστορία , θα αναφέρω ένα σχετικό περιστατικό , το οποίο μου φέρνει στο νου το γνωμικό «Όποιος καεί στο χυλό φυσά και το γιαούρτι» .

Αμέσως μετά την ανατίναξη της γέφυρας στον Γοργοπόταμο όταν συγκεντρώθηκαν οι άντρες του Ζέρβα και του Βελουχιώτη μαζί με τους Άγγλους αξιωματικούς στο χωριό Μαυρολιθάρι στις 27-11-1942 με σκοπό την άλλη μέρα να φύγουν οι άντρες του Ζέρβα για τον Βάλτο και οι Άγγλοι για τις ακτές του Ιονίου όπου θα τους παραλάμβανε συμμαχικό υποβρύχιο, έγινε ένα περιστατικό μεταξύ του Άρη και του Εγγλέζου Ταξίαρχου Έντι. Μέσα στο σχολείο του Μαυρολιθαρίου ο Έντι έβγαλε ένα σακουλάκι με 250 λίρες και τις έδωσε στον Άρη ο οποίος τις αρνήθηκε , εμβρόντητος ο Εγγλέζος ρώτησε τον λόγο άρνησης και μετά από ώρα διαπραγματεύσεων ο Άρης πήρε το σακουλάκι με τις λίρες λέγοντας :

«Τις παίρνουμε. Με μια συμφωνία όμως .Ότι είναι δώρο. Όχι φεύγοντας από δω να βγάλετε τα δεφτέρια σας και να τις γράψετε κι αυτές σε κάποιο λογαριασμό μας, κι αύριο να μας τις γυρεύετε διπλές και τριπλές με αποκλεισμούς και με επεμβάσεις , όπως κάματε με κάτι παλιότερα δάνεια, που αν και σας τα έχουμε ξεπληρώσει έξι φορές ως τα σήμερα , σας τα χρωστάμε ακέρια ακόμα.» Από το βιβλίο «Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης, Τόμος Β» του Δημήτρη Δημητρίου (Νικηφόρου)

Επειδή το αρχικό σύνθημα μεταλλάχτηκε στο «Λεφτά Υπάρχουν στο ΔΝΤ», ένας θεός ξέρει πόσο και πόσες φορές θα πληρώσουμε αυτή τη «Σωτηρία της Χώρας» εμείς και κυρίως οι επόμενες γενιές.

[ciaoant1]

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΞΕΦΟΡΤΩΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ!

Spoiler:

ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΕΙ Η ΕΘΝΙΚΗ, "ΠΡΟΕΞΟΦΛΩΝΤΑΣ" ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ!
ΣΧΕΔΙΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΧΡΕΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ Η «ΠΤΩΧΕΥΣΗ»!


Εδώ και καιρό βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και κλιμάκωση ένας βρώμικος σχεδιασμός που αποβλέπει στο να μεταφερθεί το ελληνικό χρέος από τις τράπεζες στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού δημοσίου!

Αυτό το σχεδιασμό θα υποβοηθήσει και η νέα πρόσθετη χρηματοδότηση, πέραν των 110 δις, από την τρόικα ύψους 60-70 δις.

Ανομολόγητος στόχος είναι να περάσει το μεγαλύτερο δυνατό τμήμα του ομολογιακού χρέους της Ελλάδας από τις τράπεζες στα κράτη, ώστε μετά να ακολουθήσει, με το αζημίωτο για το τραπεζικό κεφάλαιο, η πτώχευση της χώρας! Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που τα δάνεια της τρόικα δεν «κινδυνεύουν» από οποιαδήποτε πτώχευση, αφού, σε αντίθεση με το ομολογιακό χρέος, είναι «εξασφαλισμένα» από τις γνωστές κατάπτυστες δανειακές συμβάσεις με την υποθήκη της δημόσιας περιουσίας!

Στο πλαίσιο αυτό οι ελληνικές τράπεζες, πρωτοστατούσης της Εθνικής Τράπεζας, ξεφορτώνονται ολοταχώς το τελευταίο διάστημα τα ελληνικά ομόλογα, προεξοφλώντας την ελληνική χρεοκοπία!

Το δυστύχημα είναι ότι το ελληνικό κράτος, με κυβερνητικές αποφάσεις, διευκολύνει αυτούς τους σχεδιασμούς, σπεύδοντας να αγοράζει συνεχώς ομόλογα από τις τράπεζες και μάλιστα με διαβλητές διαδικασίες, που προκαλούν πελώρια ερωτηματικά!

Για το τελευταίο κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή ο Παν. Λαφαζάνης, ζητώντας στοιχεία για τις αγορές ομολόγων μεγάλου ύψους (2,3 δις) της κυβέρνησης από την αρχή του έτους, χωρίς, όμως, η υπουργική απάντηση να τα καταθέτει! Γιατί; Τι θέλει να κρύψει η ελληνική κυβέρνηση;

Την ίδια ώρα που οι τράπεζες ξεφορτώνονται τα ελληνικά ομόλογα, αρνούνται να καταβάλλουν στο κράτος τις οφειλόμενες, με βάση το νόμο, προμήθειες για τις προνομιούχες μετοχές δισεκατομμυρίων που αγόρασε το κράτος, προς ζημίαν των φορολογουμένων! Αυτά δυστυχώς είναι τα αίσχη του τραπεζικού κεφαλαίου.

Οι ελληνικές τράπεζες που έχουν πάρει, άμεσα ή έμμεσα, από το δημόσιο, περίπου, 110 δις, αντί να στηρίζουν τη χώρα και το δανεισμό της, είναι οι πρώτες που ξεπουλάνε τα χαρτιά του δημοσίου και το στέλνουν στον καιάδα!

Η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών είναι απολύτως αναγκαία ως προϋπόθεση μιας νέας χρηματοπιστωτικής πολιτικής και μιας νέας προοδευτικής πορείας της χώρας!

Η Ίσκρα παραθέτει αυτούσιο όλο το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του εξαίρετου δημοσιογράφου Μπάμπη Πολυχρονιάδη, που αφορά το ξεφόρτωμα ελληνικών ομολόγων από την Εθνική Τράπεζα.


Ολόκληρο το ρεπορτάζ έχει ως εξής:

ΞΕΦΟΡΤΩΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΟΜΟΛΟΓΩΝ ΑΠΟ ΕΘΝΙΚΗ
Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΧΕΙ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙ ΑΠΟ ΤΙΤΛΟΥΣ ΑΞΙΑΣ 4,8 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ - ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΤΟ ΠΟΣΟ ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΤΑ 6 ΔΙΣ.

Την ώρα που στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης συζητείται έντονα το σχέδιο της εθελοντικής διακράτησης ελληνικών ομολόγων που φτάνουν στη λήξη τους, ο βασικός επενδυτής σε τίτλους του ελληνικού Δημοσίου, η Εθνική Τράπεζα, έχει ήδη απαλλαγεί από ομόλογα αξίας 4,8 δισ. ευρώ και μέχρι το τέλος του 2011 η «αποεπένδυσή» της θα έχει φτάσει τα 6 δισ. ευρώ.

Ποσό που αντιστοιχεί στο 30% των ομολόγων που κατείχε περί τα τέλη του 2009. Και σύμφωνα με την ίδια, μέχρι το τέλος του 2014 θα έχει περιορίσει την «έκθεσή» της στα 8,5 δισ. ευρώ.

Την 1η Δεκεμβρίου 2009 η Εθνική Τράπεζα, με αφορμή την «αναταραχή» που είχε ξεσπάσει τότε στην αγορά ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου ανακοίνωνε ότι «διατηρεί επενδύσεις ύψους 18 δισ. σε τίτλους του ελληνικού Δημοσίου, ποσό που τόσο ως απόλυτο μέγεθος όσο και ως ποσοστού του ενεργητικού της (16%), την καθιστά τον βασικό επενδυτή του δημόσιου χρέους διεθνώς».

«Στήριξη»

Στην ίδια ανακοίνωση, μάλιστα, η τράπεζα ανέφερε ότι «προστατεύοντας την ήδη μεγάλη επενδυτική της θέση σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, συνέχισε να στηρίζει την αγορά του δημόσιου χρέους με την πεποίθηση ότι οι φόβοι που διακινούνταν σε βάρος της εθνικής οικονομίας, του τραπεζικού συστήματος και των τίτλων του ελληνικού Δημοσίου ήταν τουλάχιστον υπερβολικοί». Και ότι στην κατεύθυνση αυτή «από τις αρχές Νοεμβρίου 2009 μέχρι σήμερα (σ.σ. 1/12/2009) αύξησε τη θέση της σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου κατά 1,8 δισ. ευρώ, στηρίζοντας την αγορά...».

Το... καλύτερο το άφηνε για το τέλος: «Οι μεταγενέστερες εξελίξεις στην αγορά των τίτλων του ελληνικού Δημοσίου και η ταχεία αποκλιμάκωση του περιθωρίου έναντι των γερμανικών ομολόγων δικαίωσαν την επιλογή μας αυτή». Το Δεκέμβριο του 2009, βέβαια, δεν είχε υπάρξει ακόμη «Μνημόνιο 1». Το μόνο που έχει επιβεβαιωθεί για την περίοδο εκείνη είναι ότι ο πρωθυπουργός της χώρας Γ. Παπανδρέου συζητούσε το πρόβλημα του χρέους με τον τότε διευθυντή του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν.

Σήμερα, ο «βασικός επενδυτής» ελληνικών ομολόγων έχει κάνει στροφή 180 μοιρών. Με τη διαφορά ότι την αλλαγή πλεύσης απέναντι στο ελληνικό χρέος δεν την ανακοινώνει με τυμπανοκρουσίες στον ελληνικό τύπο αλλά περιορίζεται να την αναδεικνύει στις παρουσιάσεις των αποτελεσμάτων της στην αγγλική γλώσσα, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν απευθύνονται στους συμπολίτες μας που βγάζουν 6-12 χιλιάδες ευρώ το χρόνο και που τώρα η κυβέρνηση σχεδιάζει να τους βάλει να πληρώσουν έκτακτη εισφορά. Και όπως θα δείτε παρακάτω, αυτό που λέμε δεν είναι καθόλου άσχετο...

Στις 26 Μαΐου η τράπεζα ανακοίνωσε τα αποτελέσματά της για το πρώτο τρίμηνο του 2011. Στην παρουσίασή τους στα αγγλικά περιείχε στα «highlights» ένα φαρδύ-πλατύ τίτλο που ανέφερε ότι: «GGB exposure reduced further by Ε555mn in Q1.11». Δηλαδή, ότι η έκθεσή της στα ελληνικά ομόλογα περιορίστηκε επιπλέον κατά 555 εκατ. ευρώ στο πρώτο τρίμηνο του έτους. Και στο σχετικό πίνακα ανέφερε ότι διαθέτει ελληνικά ομόλογα ύψους 13,2 δισ. ευρώ.

Δίπλα από τον πίνακα αυτόν υπάρχει και ένα διάγραμμα με τίτλο «Greek Government Bonds: Redemption Profile». Redemption σημαίνει «λύτρωση» αλλά εδώ έχει την έννοια της «απομείωσης». Σε ελεύθερη μετάφραση μπορεί να έχει και την έννοια του... «ξεφορτώματος». Το διάγραμμα δείχνει λοιπόν ότι η Εθνική στο τέλος του 2011 θα έχει 12 δισ. ευρώ σε ελληνικά ομόλογα, στο τέλος του 2012 περί τα 11 δισ. ευρώ, το 2013 περί τα 9,6 δισ. ευρώ, το 2014 περίπου 8,5 δισ. ευρώ κ.ο.κ.

Απευθύναμε στη διοίκηση της τράπεζας το ερώτημα: Από τα 6 δισ. ευρώ ελληνικών ομολόγων που θα έχει «διώξει» από πάνω της τη διετία 2010-2011 πόσα αντιστοιχούν σε λήξεις, πόσα σε πωλήσεις και πόσα σε άλλες συναλλαγές (π.χ. επαναγορές από το Δημόσιο). Επίσημη απάντηση δεν πήραμε. Ούτε καν για τα «διαφημιζόμενα» 555 εκατ. του πρώτου τριμήνου του 2011.

Τραπεζικοί κύκλοι σχολιάζουν: «Αν βάλετε και τα 5,4 δισ. ευρώ του swap που είχε κάνει το Δημόσιο με την Goldman Sachs και το οποίο "πέρασε" στην Εθνική, το άθροισμα σήμερα βγάζει πάνω από 18 δισ. ευρώ». Ναι, μόνο που στην αντίστοιχη παρουσίαση της Εθνικής στην αγγλική γλώσσα για τα αποτελέσματα του 2009 πουθενά δεν αναφέρεται «structured loan», όπως συμβαίνει σήμερα για τα 5,4 δισ. ευρώ του swap. Επίσης, εάν ισχύει αυτό, τότε γιατί η τράπεζα κάνει λόγο για «περαιτέρω μείωση» της έκθεσης στα ελληνικά ομόλογα στο πρώτο τρίμηνο; Και τέλος πάντων, το σχέδιο ξεφορτώματος ομολόγων που εμφανίζει η τράπεζα στο διάγραμμά της δεν διαψεύδεται, είτε αυτό γίνει μέσω λήξεων είτε μέσω πωλήσεων ή ακόμη και μέσω επαναγορών από το Δημόσιο.

Αυτό πάντως που επιβεβαιώνεται από τα πραγματικά στοιχεία είναι ότι οι ελληνικές τράπεζες εκμεταλλεύονται πλήρως το χρόνο και το χρήμα που δίνουν τα... μνημόνια στην ελληνική κυβέρνηση για να «διώξουν» από πάνω τους ελληνικά ομόλογα, τόσο μέσα από λήξεις όσο και από πωλήσεις τίτλων. Χρήμα το οποίο θα κληθεί να πληρώσει βέβαια με τις θυσίες του ο ελληνικός λαός.

Το ίδιο βέβαια γίνεται και από τις ξένες τράπεζες, καθώς υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ακολουθείται και στο εξωτερικό η ίδια πρακτική: Την Παρασκευή 3 Ιουνίου η «Ε» φιλοξενούσε ρεπορτάζ που έδειχνε ότι η έκθεση των γαλλικών τραπεζών σε ελληνικά ομόλογα είχε μειωθεί σε 19,8 δισ. δολ. στο τρίτο τρίμηνο του 2010 από 27 δισ. δολ. που ήταν στο πρώτο τρίμηνο του ίδιου έτους, και η έκθεση άλλων χωρών της ευρωζώνης από 22,9 δισ. ευρώ μειώθηκε σε 15,7 δισ. δολάρια. Παραδόξως, μόνο οι γερμανικές τράπεζες εμφανίζονταν στο ίδιο διάστημα με περισσότερα ελληνικά ομόλογα στα χέρια: από 23,1 δισ. δολάρια έφτασαν τα 26,3 δισ. δολάρια.

[ciaoant1]

Δημήτρης Καζάκης - Θα γλυτώσει την επίσημη πτώχευση η Ελλάδα;

Spoiler:

Δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας που να μην αναρωτιέται αν θα πτωχεύσει η χώρα. Κι όσο περισσότερο προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει, τόσο περισσότερο μπερδεύεται. Από τη μια έχεις μια κυβέρνηση που δεν έχει επιβεβαιωθεί σε τίποτε, αλλά συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι οι επιλογές της είναι μονόδρομος. «Δεν υπάρχει περιθώριο για άλλη πολιτική», δήλωσε στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ στις 23/5 ο υπουργός οικονομικών και ανάγγειλε για μια ακόμη φορά ότι χωρίς την εκταμίευση της 5ης δόσης τον Ιούνιο, η χώρα θα πάει σε στάση πληρωμών. Μα καλά πότε και πώς θα σταματήσει αυτό; Μπορεί να σταματήσει, ή εσαεί θα έχουμε κάποιον Παπακωνσταντίνου να μας λέει κάθε τρεις και λίγο ότι τα λεφτά σώθηκαν, καιρός να πουλήσουμε και να πουληθούμε;

Νέος «οδικός χάρτης»

Ας δούμε τι λέει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Στη συνέντευξή του στο Έθνος της Κυριακής (22/5) δήλωσε ότι τώρα «συζητάμε για ένα 4ετές πρόγραμμα, που εγγυάται την έξοδό μας από την κρίση αλλά και αλλαγές σοβαρές, διαρθρωτικές. Για βιώσιμη ανάπτυξη. Μιλάμε για μια σοβαρή και συστηματική διαπραγμάτευση. Εξαρχής αντιμετωπίσαμε το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα όχι μόνο ως ένα σχέδιο για τη μείωση των ελλειμμάτων, η οποία συνιστά και προϋπόθεση για την επιβίωση της χώρας. Είναι ένας πλήρης Οδικός Χάρτης για τη δημιουργία μίας νέας Ελλάδας, απαλλαγμένης από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, τη φαυλότητα, τις πελατειακές σχέσεις, την κατασπατάληση δημοσίων πόρων, την αναξιοκρατία και τη διαφθορά. Το πρόγραμμά μας -παρά τις αντίξοες συνθήκες- έχει ήδη θετικά αποτελέσματα. Και αυτό λόγω των προσπαθειών και θυσιών του ελληνικού λαού, που κανείς εντός ή έκτος Ελλάδας δεν πρέπει να υποτιμά ή να ισοπεδώνει. Παράλληλα όμως, αξιολογώντας τη θετική μας πορεία, λαμβάνουμε υπόψη το γεγονός ότι για λόγους που είναι ανεξάρτητοι της βούλησης όλων των μερών, δεν διαφαίνεται προς το παρόν η δυνατότητα φυσιολογικής κάλυψης των δανειακών αναγκών της Ελλάδας το 2012 από τις αγορές. Αυτό συνιστά μια σοβαρή παράμετρο. Έχουμε χρέος να τη συζητήσουμε με τους εταίρους μας. Και αυτή η συζήτηση δεν είναι εύκολη.»
Από την τοποθέτηση αυτή προκύπτουν οι εξής απλές απορίες:
Μα καλά τα ίδια δεν έλεγε ο κ. Παπανδρέου και η συμμαχία των προθύμων τον περασμένο Μάιο όταν ψήφιζαν το μνημόνιο και αποδέχονταν την απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, «άνευ όρων και αμετάκλητα» όπως ρητά αναφέρεται στην Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης (14§5);
Τότε δεν μίλαγαν για 3 χρόνια θυσιών ώστε να βγούμε από το τούνελ; Τώρα από πού ξεφύτρωσαν άλλα τέσσερα ακόμη χρόνια Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος; Πώς βρεθήκαμε από τον «οδικό χάρτη» του 3ετούς μνημονίου, στον «οδικό χάρτη» του 4ετούς μεσοπρόθεσμου προγράμματος; Τι είναι εκείνο που μας οδήγησε να έχουμε μια «θετική πορεία», αλλά να παραμένουμε κολλημένοι εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε, δηλαδή να μην υπάρχει σάλιο στο δημόσιο ταμείο;

Γιατί πρέπει να βγούμε στις αγορές;

Που βρίσκεται το κουμπί; Σ’ αυτό που λέει ο πρωθυπουργός και οι περισσότεροι προσπερνούν αδιάφορα: «δεν διαφαίνεται προς το παρόν η δυνατότητα φυσιολογικής κάλυψης των δανειακών αναγκών της Ελλάδας το 2012 από τις αγορές.» Με άλλα λόγια, όλα αυτά τα κάνουμε για να ξαναβγούμε στις αγορές και να δανειστούμε εκ νέου με επιτόκια που να προσεγγίζουν εκείνα με τα οποία δανειζόμασταν πριν την κρίση.
Ας το σκεφτούμε λίγο. Ποιος είναι ο στόχος τους; Να ξαναβγάλουν την χώρα στις αγορές ώστε να ξαναδανειστεί όπως δανειζόταν και πριν. Μα αυτή η πρακτική δεν είναι που μας οδήγησε στην χρεοκοπία; Πώς είναι δυνατόν να έχεις σαν κεντρικό στόχο να επαναλάβεις εκείνο που σε έχει φέρει σ’ αυτήν την κατάσταση;
Ο κ. Παπακωνσταντίνου έχει έτοιμη την απάντηση: «Πώς μπορεί να έχεις ανάπτυξη όταν δεν σου δανείζουν; Πώς μπορείς να δημιουργήσεις εμπιστοσύνη για επενδύσεις στην οικονομία, όταν οι ξένες αγορές, όλος ο κόσμος, δεν πιστεύει στις πολιτικές σου και δεν πιστεύει σ’ αυτό που θέλεις να κάνεις; Ανάπτυξη σημαίνει επενδύσεις. Σημαίνει χρηματοδότηση. Σημαίνει εμπιστοσύνη. Και η δημοσιονομική προσαρμογή και το νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη. Χωρίς αυτή, θα καταλήξουμε στο είδος της ανάπτυξης που είχαμε τα περασμένα χρόνια και είδαμε πού μας οδήγησε αυτό.» Τάδε έφη στην συνέλευση του ΣΕΒ, 24/5.
Αλήθεια, τι σόι ανάπτυξη είχαμε τα προηγούμενα χρόνια; Μια ανάπτυξη που σχεδόν ολοκληρωτικά στηρίχθηκε σε δανεικά. Να θυμίσουμε απλά ότι για κάθε ένα 1% αύξηση του ΑΕΠ της Ελλάδας την τελευταία δεκαετία του «οικονομικού θαύματος», είχαμε τουλάχιστον 3% αύξηση του καθαρού δημόσιου χρέους στο τέλος κάθε έτους. Μήπως ήρθε η ώρα να απεξαρτηθούμε από τα δανεικά; Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου, μην τυχόν και μας ακούσουν οι δανειστές και μας κόψουν τα δάνεια! Σε λίγο για να μην θυμώσουν οι δανειστές και οι περίφημες αγορές θα μιλάμε ψιθυριστά και «κατά μόνας», όπως έλεγαν στον στρατό.

Το «συμβόλαιο με το λαό»

Αν δεν με απατά η μνήμη μου ο κ. Παπακωνσταντίνου ανήκει σε κάποιο κόμμα που λέγεται ΠΑΣΟΚ. Αυτό το κόμμα δεν ήταν που όταν πρωτοβγήκε στην κυβέρνηση το 1981 είχε συνάψει κάποιο «συμβόλαιο με το λαό»; Τι θυμήθηκες τώρα, θα μου πείτε. Και ίσως να έχετε δίκιο, αλλά για ρίξτε μια ματιά τι έγραφε τότε το «συμβόλαιο με τον λαό» για τον εξωτερικό δανεισμό: «Άλλη μορφή οικονομικής εξάρτησης, στην οποία η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα στρέψει την προσοχή της, είναι ο εξωτερικός δανεισμός. Ο εξωτερικός δανεισμός επιτρέπεται όταν είναι ενταγμένος σ’ ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης. Δε συμφωνούμε με εξωτερικό δανεισμό, που αποβλέπει στο να καλύψει περιστασιακά λάθη και παραλείψεις της οικονομικής πολιτικής, αλλά τον δεχόμαστε όταν έχει δυναμικό αναπτυξιακό χαρακτήρα. Η διατυμπανιζόμενη από την Κυβέρνηση της ΝΔ «πιστοληπτική ικανότητα» της χώρας δεν είναι το βασικό πρόβλημα. Η επιτυχία του εξωτερικού δανεισμού κρίνεται από την ταχύτητα με την οποία αυτοπεριορίζεται. Η εξακολούθηση του εξωτερικού δανεισμού σε υψηλά επίπεδα, όπως τα σημερινά, θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στην οικονομία της χώρας. Ο αναγκαίος δανεισμός θα εξασφαλίζεται από πηγές και με όρους που δεν συνεπάγονται καμιά άλλη δέσμευση οικονομική ή πολιτική, εκτός από την εξυπηρέτηση του χρέους.»
Φυσικά περιττό να πούμε πώς ούτε κι αυτή την θέση σεβάστηκαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, ήδη από την δεκαετία του ’80, και έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα. Οι πολιτικές τους εκτίναξαν το εσωτερικό και κυρίως το εξωτερικό χρέος της χώρας προκειμένου να επιδοτηθεί η αναπαραγωγή του κόμματος στην εξουσία και να φορτωθεί το ελληνικό κράτος με τις τεράστιες ζημιές των επιχειρηματιών της αρπαχτής και των «δανεικών κι αγύριστων» της εποχής των προβληματικών, καθώς και με τα ομηρικά κόστη της ένταξης στην ΕΟΚ.
Ωστόσο, η θέση αυτή τότε δεν ήταν μόνο του ΠΑΣΟΚ. Θα την συναντήσει κανείς σε όλες τις μελέτες για το χρέος των πιο επιφανών οικονομολόγων της Ελλάδας, όπως π.χ. ήταν ο Άγγελος Αγγελόπουλος και ο Ξενοφών Ζολώτας. Ο δανεισμός και δη ο εξωτερικός δανεισμός ήταν «μορφή εξάρτησης» τότε και όχι δύναμη ανάπτυξης, όπως μας λέει σήμερα ο κ. Παπακωνσταντίνου. Η μόνη διαφορά από τότε είναι το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία έχει μετατραπεί πια σε μια οικονομία παντελώς ανοιχτή στα πιο κερδοσκοπικά συμφέροντα της εσωτερικής και εξωτερικής χρηματαγοράς.

Το χρέος ως μοχλός ανάπτυξης

Δείτε την κατάντια της ελληνικής οικονομίας σήμερα στον πίνακα 1. H αρνητική καθαρή Διεθνής Επενδυτική Θέση της Ελλάδος παρουσιάζει τη διαφορά μεταξύ των υποχρεώσεων και των απαιτήσεων των κατοίκων της χώρας έναντι μη κατοίκων όπως αυτές αποτιμώνται στις αγορές και συμπεριλαμβάνει τόσο τις άμεσες επενδύσεις όσο και τα συναλλαγματικά διαθέσιμα. Με βάση τα τελευταία στοιχεία, στο τέλος του 2010 η αρνητική Διεθνής Επενδυτική Θέση (ΔΕΘ) της χώρας έφθασε τα 225,9 δισεκ. ευρώ έναντι 199,6 δισεκ. ευρώ στο τέλος του 2009, δηλαδή οι καθαρές υποχρεώσεις της χώρας αυξήθηκαν κατά 26,3 δισεκ. ευρώ ή 13,2%. Η ΔΕΘ αντιστοιχούσε το 2010 στο 98,2% του ΑΕΠ, έναντι 84,9% του ΑΕΠ το 2009.
Ξέρετε τι σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί; Καταρχήν διαψεύδουν όλους εκείνους που μας ταλαιπωρούν με το παραμύθι ότι δεν έρχονται οι ξένοι να επενδύσουν στην Ελλάδα. Το κεφάλαιο που εισρέει στην χώρα, αναλογικά με το ΑΕΠ της, είναι 7,5 φορές περισσότερο από τον μέσο όρο της ευρωζώνης. Το 2010 το κεφάλαιο που εισέρρευσε καθαρά στην χώρα ανήλθε στο 98,2% του ΑΕΠ της, ενώ στην ευρωζώνη μόλις στο 12,9% του ΑΕΠ της. Μόνο που το κεφάλαιο πηγαίνει εκεί όπου του εξασφαλίζουν μεγαλύτερα κέρδη και η Ελλάδα είναι ένας προνομιακός χώρος για κερδοσκοπία με μετοχές, ομόλογα και παράγωγα. Η χώρα έχει μεταβληθεί σε Ελ Ντοράντο των κερδοσκόπων με χαρτιά και χρήμα.
Από πού φαίνεται αυτό; Αν η Διεθνής Επενδυτική Θέση αναλυθεί κατά κατηγορία επενδύσεων, προκύπτει ότι όσον αφορά τις άμεσες επενδύσεις το συνολικό αποτέλεσμα ήταν για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία (για την οποία υπάρχουν
στοιχεία) θετικό και διαμορφώθηκε σε 3,2 δισεκ. ευρώ. Η εξέλιξη αυτή δεν αντανακλά πραγματική μείωση των επενδύσεων μη κατοίκων στην Ελλάδα (δηλαδή αποεπένδυση), αλλά οφείλεται στη μείωση της αποτίμησης των επενδύσεων αυτών, λόγω της σημαντικής κάμψης των τιμών στο ΧΑ. Σημειώνεται ότι, βάσει των στοιχείων του ισοζυγίου πληρωμών, η καθαρή εισροή για άμεσες επενδύσεις στην Ελλάδα έφθασε το 1,7 δισεκ. ευρώ το 2010.
Όμως ο κύριος όγκος του κεφαλαίου κατευθύνεται στις επενδύσεις χαρτοφυλακίου, δηλαδή σε πακέτα μετοχών και κυρίως ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, καθώς και στις «λοιπές επενδύσεις» (δάνεια και καταθέσεις). Το 2010 για κάθε 100 ευρώ καθαρή άμεση επένδυση στο εξωτερικό από Έλληνες κατοίκους, αντιστοιχούσαν περίπου 7.000 ευρώ επενδύσεις από το εξωτερικό κυρίως σε ομόλογα χρέους, δάνεια και ρέπος. Αυτό εξηγεί γιατί η ελληνική οικονομία, το κράτος και οι ιδιώτες πνίγονται στα χρέη. Διότι πολύ απλά ο δανεισμός και το χρέος, όπως και το ξέπλυμα χρήματος μέσω καταθέσεων προθεσμίας, αποτελούν τις πιο επικερδείς δραστηριότητες σήμερα για το κεφάλαιο κυρίως από το εξωτερικό.
Γι’ αυτό και βλέπετε τον κ. Παπακωνσταντίνου τόσο απόλυτο. Το δόγμα ότι χωρίς δανεισμό δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη, εξασφαλίζει την διαιώνιση του υπάρχοντος καταστροφικού μοντέλου εξωστρέφειας και ανοίγματος της οικονομίας στα πιο παρασιτικά και κερδοσκοπικά συμφέροντα της χρηματαγοράς παγκόσμια. Όσο θα συνεχίζει να δανείζεται το δημόσιο, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις, τόσο θα δίνονται νέες τεράστιες δυνατότητες για κερδοσκοπική διαχείριση του χρέους. Τόσο περισσότερο θα βαθαίνει η παρασιτική εξάρτηση της χώρας. Τόσο θα εξανεμίζονται οι ήδη πενιχροί εσωτερικοί πόροι της οικονομίας. Τόσο θα βαθαίνει η χρεοκοπία και θα κάνει αναπότρεπτη την επίσημη πτώχευση της χώρας.

Θα αποτρέψει την πτώχευση η ΕΕ;

Μα τι λες, θα μου πείτε. Έχουμε την επίσημη διαβεβαίωση της τρόικας, του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ, ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να πτωχεύσει. Δεν θα την αφήσουν να πτωχεύσει οι φίλοι, εταίροι και σύμμαχοι. Γι’ αυτό άλλωστε δεν μπήκαμε στην ευρωζώνη; Δεν ξέρω αν έχετε παρακολουθήσει συζητήσεις «ειδημόνων», οι οποίοι αφού επαναλάβουν όλα τα γνωστά και χιλιοειπωμένα κλισέ που ακούμε εδώ και δυο τουλάχιστον δεκαετίες για το σπάταλο κράτος και τις υπερβολικές απαιτήσεις της κοινωνίας, καταλήγουν στο εξής αμίμητο: «Δεν θα μας αφήσει η ΕΕ να πτωχεύσουμε!» Σε ιδιωτικές συζητήσεις μάλιστα, κλείνουν και το μάτι πονηρά. Το «επιχείρημα» αυτό απογειώνει την απάντηση στο ερώτημα αν θα πτωχεύσει η Ελλάδα, από την ζωντανή πραγματικότητα στην σφαίρα της φαντασίας και της μεταφυσικής. Είναι το ίδιο με το να ακούς έναν γιατρό να σου λέει ότι η τύχη του ασθενούς βρίσκεται στα χέρια του Υψίστου. Μόνο που στην δική μας περίπτωση η χώρα βρίσκεται στα χέρια μιας συμμορίας από σκιτζήδες και τσαρλατάνους, που υπηρετούν τα πιο άνομα συμφέροντα της αγοράς.
Τι απέφερε ο «μηχανισμός στήριξης»; Μας έκανε καλό, ή μας χαντάκωσε ακόμη περισσότερο; Ας δούμε τα δεδομένα. Ο πίνακας 2 αποτυπώνει την πορεία των ελληνικών ομολόγων και των περίφημων spread τους μήνες της κρίσης. O πίνακας δείχνει το εκτεταμένο παιχνίδι με τις τοποθετήσεις στα ελληνικά ομόλογα που προηγήθηκε του μνημονίου, πυροδοτώντας τεράστιους τζίρους. Οι κερδοσκόποι βγήκαν από αυτό το παιχνίδι των τοποθετήσεων με κέρδη άνω των 17 δις ευρώ.
Με την επιβολή του μνημονίου, δίνεται η ευκαιρία στους μεγάλους κατόχους των ελληνικών ομολόγων να κρατήσουν τα πακέτα τους περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για κερδοσκοπία υπό καθεστώς προστασίας του «μηχανισμού στήριξης». Αυτός είναι ο κύριος λόγος που ο τζίρος αγοραπωλησιών ελληνικών ομολόγων πέφτει ξαφνικά πολύ χαμηλά. Οι μεγάλες τράπεζες και οι επενδυτές κεφαλαίων βρήκαν μια θαυμάσια ευκαιρία να κερδίζουν από τα ελληνικά ομόλογα, «σορτάροντας» συγκεκριμένους τίτλους και αποκομίζοντας σημαντικά κέρδη. Με τον τρόπο αυτό δεν ένιωσαν και καμμιά ιδιαίτερη πίεση να ξεφορτωθούν τα ομόλογα στην κατοχή τους.
Η τακτική αυτή οδήγησε σε μια εντυπωσιακή υποβάθμιση τα ελληνικά ομόλογα. Με το μνημόνιο και τον «μηχανισμό στήριξης» το επιτόκιο του 3ετούς ομολόγου από 7,80% τον Μάιο του 2010 εκτινάχθηκε στο 23,67% τον Απρίλιο του 2011. Δηλαδή υπερτριπλασιάστηκε! Το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου το ίδιο χρονικό διάστημα εκτινάχθηκε από το 7,74% στο 15,59%, δηλαδή σχεδόν διπλασιάστηκε. Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί κανείς ότι είχαμε «θετικά αποτελέσματα», όταν είχαμε μια τέτοια κατρακύλα; «Δεν ανταποκρίθηκαν οι αγορές», λέει η κυβέρνηση. Γιατί δεν ανταποκρίθηκαν; Ανταποκρίθηκαν μια χαρά. Η κρυβένρηση και η τρόικα προσέφερε μια απίστευτη ευκαιρία στις αγορές να κερδοσκοπήσουν με τα ελληνικά ομόλογα και αυτές ανταποκρίθηκαν με το παραπάνω. Με άλλα λόγια η περίοδος του μνημονίου όχι μόνο επιδείνωσε την εικόνα της Ελλάδας στις αγορές, αλλά οδήγησε την χώρα πιο κοντά στην επίσημη πτώχευση.
Το γεγονός ότι τον Απρίλιο του 2011 το 3ετές ομόλογο έχει χάσει σχεδόν 40% της ονομαστικής αξίας του, το 10ετές σχεδόν το 44% της ονομαστικής αξίας του και το 30ετές σχεδόν το 50% της ονομαστικής αξίας του, δεν αφήνει πολλά περιθώρια στους μεγάλους κατόχους των ελληνικών ομολόγων να δεχτούν μια αναδιάρθρωση του χρέους. Κι αυτό γιατί σε αυτές τις συνθήκες θα αναγκαστούν να δεχτούν μεγάλο «κούρεμα». Γιατί να το κάνουν;
Αυτό που έχουν να κάνουν είναι να εκβιάζουν για μια νέα χρηματοδοτική στήριξη προς την Ελλάδα ώστε να συνεχίσουν να παίζουν τα παιχνίδια τους. Από κει και πέρα κρατούν τα πακέτα των ομολόγων τους και ελπίζουν πώς στο τέλος θα κατορθώσουν να αποσπάσουν μια πολύ καλή συμφωνία από την χρεοκοπημένη Ελλάδα με την βοήθεια της ΕΚΤ. Κι έτσι η τραγωδία της χρεοκοπίας θα συνεχίζεται μέχρις ότου η πτώχευση θα γίνει από τα ίδια τα πράγματα αναπόφευκτη.

Η επερχόμενη κατάρρευση των τραπεζών

Το αναπόφευκτο της πτώχευσης συνδέεται γενικότερα και με την κατάσταση του εγχώριου πιστωτικού συστήματος. Το άνοιγμα του πιστωτικού συστήματος φαίνεται στον πίνακα 3. Παρά την άνοδο του εξωτερικού χρέους των τραπεζών που το 2010 έφτασε τα 115,2 δις ευρώ, οι ανάγκες ρευστότητας εκτινάχθηκαν. Το 2010 οι εγχώριες τράπεζες άντλησαν ρευστότητα από ευρωσύστημα τουλάχιστον 87,1 δις ευρώ. Με τον τρόπο αυτό το συνολικό χρέος των τραπεζών έχει εκτιναχθεί για το 2010 άνω των 202,3 δις ευρώ. Αν σκεφτεί κανείς ότι το σύνολο των καταθέσεων ταμιευτηρίου και προθεσμίας που τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις έχουν τοποθετήσει στις εγχώριες τράπεζες το 2010 ανήλθαν σε 185,9 δις ευρώ, τότε τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα για την ίδια την βιωσιμότητα του τραπεζικού συστήματος.
Πώς θα αναχρηματοδοτήσουν οι τράπεζες το χρέος τους; Οι καταθέσεις πέφτουν διαρκώς. Μόνο το 2010 έκαναν φτερά πάνω από 25 δις ευρώ καταθέσεις ταμιευτηρίου και προθεσμίας σε σχέση με το 2009. Υπολογίζεται επίσης ότι περίπου το 30% των δανείων που έχουν χορηγήσει οι τράπεζες δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν σε τακτική βάση. Οι μεγάλες τράπεζες επιχείρησαν στα τέλη του περασμένου χρόνου να τιτλοποιήσουν μέρος των δανείων που έχουν χορηγήσει με σκοπό να αντλήσουν ρευστότητα από τις αγορές. Όμως οι απανωτές υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής τους αξιοπιστίας από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης απέτρεψαν αυτό το σχέδιο.
Μετά και τις τελευταίες υποβαθμίσεις οι τίτλοι των εγχώριων τραπεζών και του ελληνικού δημοσίου δεν γίνονται πλέον δεχτοί από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Έτσι ή αλλιώς η ΕΚΤ δεν είναι σε θέση πια να τροφοδοτήσει με ρευστότητα τις τράπεζες. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ανεβάζει σταδιακά τα επιτόκια σαν αντικίνητρο προς τις τράπεζες. Ο μόνος τρόπος που έχει μείνει στις εγχώριες τράπεζες για να χρηματοδοτούνται είναι οι εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου. Όμως το άνοιγμα είναι τεράστιο και πρέπει να αναχρηματοδοτηθεί άμεσα. Πώς θα γίνει αυτό; Κανείς δεν γνωρίζει. Το πιθανότερο είναι να γίνει με τον τρόπο που το κάνει και η Ιρλανδία. Περνώντας δηλαδή τα χρέη των τραπεζών στον κρατικό προϋπολογισμό.
Μπορεί να γίνει αυτό με τα χάλια του δημόσιου χρέους που έχει το ελληνικό κράτος; Μάλλον όχι. Ο λόγος είναι απλός και γίνεται ολοφάνερος από τα στοιχεία του πίνακα 4. Οι καθαρές δανειακές ανάγκες του δημοσίου για το 2011 ανέρχονται σχεδόν σε 76 δις ευρώ. Από αυτά θα δοθούν από την τρόικα τα 46,5 δις ευρώ μέσα στον χρόνο. Αυτό αφήνει ένα έλλειμμα χρηματοδότησης περίπου στα 30 δις ευρώ. Πόθεν θα βρεθούν; Η έκθεση του ΔΝΤ προβλέπει σταδιακή επέκταση των εντόκων γραμματίων του δημοσίου μέσα στο 2011 σε εννιάμηνα και δωδεκάμηνα. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι μπορεί να αντληθεί ένα τέτοιο ποσό με έντοκα γραμμάτια, παρά το τεράστιο επιτοκιακό κόστος, το μόνο που θα κάνει είναι να το μετακυλήσει τους πρώτους μήνες του επόμενου χρόνου, του 2012. Με δεδομένη βέβαια την υπόθεση εργασίας ότι θα βρεθούν αγοραστές. Έτσι το 2012 θα πρέπει να αναχρηματοδοτηθεί αυτό το ποσό και να βρεθούν επιπλέον άλλα 77 δις ευρώ. Με την τρόικα να είναι σε θέση να χρηματοδοτήσει λιγότερο από 26 δις ευρώ. Πώς θα καλυφθούν τα υπόλοιπα; Η κυβέρνηση και οι εκθέσεις των ελεγκτών μιλούν για άνοιγμα της Ελλάδας στις αγορές. Την προοπτική αυτή την αποκλείουν σήμερα όλοι οι αναλυτές των αγορών μαζί και η κυβέρνηση.
Όμως ακόμη κι έτσι να είναι τα πράγματα. Ακόμη κι αν η Ελλάδα κατορθώσει να βγει στις αγορές το 2012 και το 2013, τότε θα βρεθεί μπροστά σε μια ακόμη χειρότερη έκπληξη. Το 2014 οι καθαρές δανειακές ανάγκες του δημοσίου εκτιμάται ότι θα ξεπεράσουν τα 103 δις ευρώ και το 2015 τα 135 δις ευρώ, δηλαδή πάνω από το 51% του εκτιμώμενου ΑΕΠ του ίδιου χρόνου. Είναι ποτέ δυνατόν για μια οικονομία να καλύψει δανειακές ανάγκες αυτού του ύψους; Ούτε κατά διάνοια.
Ωστόσο, ακόμη κι αν πάρουμε ως σωστό το πιο μετριοπαθές σενάριο που εκθέτει το ΔΝΤ για την πορεία των δανειακών αναγκών του δημοσίου, τότε βλέπουμε να διαμορφώνεται ένας άλλος μεγάλος κίνδυνος. Ο δανεισμός των ιδιωτικών τραπεζών. Μέσα στο 2011 οι τράπεζες θα πρέπει να χρηματοδοτήσουν δικές τους δανειακές ανάγκες της τάξης των 53 δις ευρώ. Από πού θα βρεθούν; Προφανώς τα 30 δις ευρώ εγγυήσεις του δημοσίου που παραχωρήθηκαν προσφάτως σ’ αυτές δεν φτάνουν να καλύψουν τις ανάγκες των τραπεζών. Εκτός αυτού, η κλιμάκωση έως το 2015 της ανάγκης αναχρηματοδότησης ιδίως του βραχυπρόθεσμου δανεισμού των τραπεζών θα τις οδηγήσει να αναζητούν μέσα στο 2013 πάνω από 116 δις ευρώ, δηλαδή το 47% του ετήσιου ΑΕΠ, το 2014 πάνω από 186 δις ευρώ, δηλαδή κοντά στο 74% του ΑΕΠ, ενώ το 2015 πάνω από 255 δις ευρώ, δηλαδή κοντά στο 96% του ΑΕΠ τον ίδιο χρόνο. Είναι ποτέ δυνατόν να βρεθούν αυτά τα δάνεια και μάλιστα σε βραχυπρόθεσμη βάση; Ούτε κατά διάνοια.
Τι σημαίνουν αυτοί οι αριθμοί σε απλά ελληνικά; Το ΔΝΤ έχει ήδη προβλέψει ότι θα υπάρξει κατάρρευση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος έως το 2015, ακόμη κι αν το ελληνικό δημόσιο κατορθώσει να καλύψει τις τρέχουσες δανειακές του ανάγκες την ίδια περίοδο. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα σε δυο συμπληγάδες που κάνουν αναπότρεπτη την πτώχευση. Είτε λόγω αθέτησης πληρωμών του ίδιου του δημοσίου, είτε λόγω κατάρρευσης του εγχώριου τραπεζικού συστήματος κάτω από το βάρος των δικών του χρεών. Το θέμα είναι μόνο πότε αυτό θα συμβεί.

Το αδιέξοδο της αναδιάρθρωσης

Μα, ρε φίλε, υπάρχει και η αναδιάρθρωση. Δεν βλέπεις τα άπειρα σενάρια που βρίσκουν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα; Η αλήθεια είναι πολύ σκληρή. Η δυνατότητα μιας ήπιας ή φιλικής αναδιάρθρωσης έχει εξανεμιστεί προ πολλού. Θα μπορούσε να είχε επιχειρηθεί πριν επιβληθεί το μνημόνιο και ίσως να έδινε μια ανάσα για ένα ή δυο χρόνια στην Ελλάδα. Χωρίς σοβαρές συνέπειες στην ευρωζώνη. Στην κατάσταση όμως που έχει οδηγηθεί η Ελλάδα και η ευρωζώνη με τρεις χώρες υπό χρεοκοπία και δυο ή τρεις ακόμη στα πρόθυρα, μια αναδιάρθρωση του συνολικού χρέους της χώρας θα προκαλούσε «χρηματοπιστωτικό χάος», όπως πολύ σωστά έχει προβλέψει ο Τρισέ.
Τα σχετικά σενάρια που γράφονται ή λέγονται δεν αξίζουν ούτε δεύτερη σκέψη. Προορίζονται απλά για λαϊκή κατανάλωση, είτε αποδεικνύουν το πόσο χαμένα τα έχουν οι υποστηριχτές του μνημονίου και του ευρώ.
Για να πάρει ανάσα η ελληνική οικονομία για μια πενταετία θα πρέπει να αναδιαρθρώσει ομόλογα αξίας άνω των 170 δις ευρώ. Μπορεί να δεχτεί η διεθνής αγορά μια τέτοια αναδιάρθρωση χωρίς να προκληθεί «χάος» όπως είπε ο Τρισέ; Όποιος έχει επαφή με την πραγματικότητα των αγορών σήμερα, γνωρίζει πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Άλλωστε ακόμη και αν γινόταν. Ακόμη κι αν το αποφάσιζαν, το καλύτερο δυνατό σενάριο είναι να μετατοπίσουν την πτώχευση μερικά μόνο χρόνια με την ελληνική κοινωνία και οικονομία να σφαδάζει κυριολεκτικά από τις πολιτικές λιτότητας και διαρκών περικοπών προκειμένου να συνεχίσει την εξυπηρέτηση των δανείων.
Τέλος, όποιος προτείνει τέτοιες ευφάνταστες «λύσεις» θα πρέπει να μας απαντήσει και στις εξής απλές απορίες: Πότε και που έγινε με «επιτυχία» για τις αγορές μια αναδιάρθρωση χρέους του ύψους του ελληνικού; Πότε και που έγινε δυνατή μια «επιτυχημένη» αναδιάρθρωση χρέους σε χώρα χωρίς δικό της νόμισμα; Πότε και που έγινε αναδιάρθρωση χρέους χωρίς απλά να μετακυλιθεί το πρόβλημα μερικά χρόνια; Πότε και που έγινε αναδιάρθρωση χρέους χωρίς να καταβαραθρωθεί η κοινωνία στην εξαθλίωση και την πλήρη ανέχεια; Πουθενά! Αυτή είναι η αλήθεια.

Τι άλλο μπορεί να γίνει;

Τότε τι νόημα έχει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και οι πιέσεις της τρόικας; Κανένα. Το μόνο που θέλουν είναι να αγοράσουν λίγο περισσότερο χρόνο μπας και μπορέσουν να γλυτώσουν το ευρώ από το τσουνάμι των χρεοκοπιών. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι διέξοδος από την κρίση εντός της ευρωζώνης δεν πρόκειται να υπάρξει για την Ελλάδα. Οι δυνατότητες μιας εθελοντικής, φιλικής ή ήπιας αναδιάρθρωσης του χρέους ώστε να δοθεί μια κάποια παράταση στο σήριαλ της χρεοκοπίας που ζει η Ελλάδα και ο λαός της, είναι πλέον ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Η ΕΚΤ αντιδρά γιατί γνωρίζει ότι ούτε η ίδια, ούτε το ευρώ είναι σε θέση να σηκώσουν το κόστος μιας τέτοιας αναδιάρθρωσης, ή έστω μιας επιμήκυνσης του δημόσιου χρέους της χώρας στο σύνολό του. Η ίδια η ύπαρξη του σκληρού κοινού νομίσματος κάνει απαγορευτική κάθε προσπάθεια ανάταξης του χρέους, όπως συνήθιζαν να κάνουν τα κράτη υπό χρεοκοπία εδώ και δεκαετίες ώστε να αποφύγουν την επίσημη πτώχευση.
Συνεπώς το σωστό ερώτημα που πρέπει να θέτει κανείς στον εαυτό του δεν είναι αν θα πτωχεύσει η Ελλάδα, αλλά πότε και υπό ποιες συνθήκες. Κι επομένως θα πρέπει να αναρωτηθεί πολύ σοβαρά τι άλλο μπορεί να γίνει για να αποφευχθεί μια τόσο σίγουρη καταστροφή. Αυτό που άμεσα χρειαζόμαστε είναι να μην αναγνωρίσουμε το χρέος μας. Ολόκληρο. Η στάση αυτή και η τακτική που συνεπάγεται δεν είναι αυθαίρετη, αλλά βασίζεται σε θεμελιωμένες διατάξεις και διαδικασίες του διεθνούς δικαίου. Αν κάνεις το λάθος και αναγνωρίσεις έστω και μέρος του την πάτησες, γιατί δίνεις το δικαίωμα στους κατόχους ομολόγων να αμφισβητήσουν την απόφασή σου και να σε κυνηγάνε για δεκαετίες. Αντίθετα η μη αναγνώριση του χρέους ως χρέους τοκογλυφικού, ως χρέους καταχρηστικού, ανατρέπει τη σχέση οφειλέτη-δανειστή και επιτρέπει στην χώρα να διαπραγματευτεί την διαγραφή του από θέση ισχύος. Αυτό το γνωρίζουν άριστα οι δανειστές της χώρας γι’ αυτό και βιάστηκαν να επιβάλουν την λεόντεια και αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση.
Όμως για να γίνει κάτι τέτοιο έχει σαν ταυτόχρονη προϋπόθεση την επανεθνικοποίηση της οικονομίας της χώρας. Κι αυτό σημαίνει, αφενός, εθνικό νόμισμα και, αφετέρου, εθνικοποίηση της Τραπέζης της Ελλάδας και των 5-6 βασικών ιδιωτικών τραπεζών που ελέγχουν την τραπεζική αγορά. Δίχως αυτά τα μέτρα είναι αδύνατον να σταθείς στα πόδια σου ώστε να ξεκινήσεις την ανάκαμψη της οικονομίας και την ανασυγκρότηση της χώρας.

[ciaoant1]

ΚΑΙ ΑΝ ΦΕΥΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ;

Spoiler:

' Αν αυτά που λέμε είναι αναγκαία και απαραίτητα αλλά δεν μπορεί να τα υλοποιήσει η αστική εξουσία και καμιά αστική κυβέρνηση, γιατί αυτό να είναι εναντίον μας; Η αριστερά, συνηθισμένη επί δεκαετίες να ασκεί την πολιτική ως τέχνη του εφικτού, τα θέτει όλα στην κλίνη του Προκρούστη και τα μετρά ως εφικτά ή ανέφικτα. Για εμάς η πολιτική πρέπει να είναι η «τέχνη της πραγματοποίησης του αδυνάτου», σύμφωνα με την έκφραση της Μ. Χάρνεκερ. Ως εφικτό θα πρέπει να θεωρούμε κάθε φορά το κοινωνικά αναγκαίο.

Αν σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί οι απαιτούμενες δυνάμεις που θα υλοποιήσουν όσα λέμε και παλεύουμε, δεν σημαίνει ότι δεν θα δημιουργηθούν αύριο''

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ;

Πάντα υπάρχει άλλος δρόμος όταν ο μονόδρομος οδηγεί στην καταστροφή. Στο δρόμο αυτό συγκλίνουν όλο και περισσότερες δυνάμεις που διατυπώνουν μια ανατρεπτική πρόταση προς τον αγωνιζόμενο λαό των εργατικών αγώνων και των πλατειών. Σκοπός του σημειώματος που ακολουθεί δεν είναι να αναλύσει το πρόγραμμα αυτό αλλά να σταθεί σε κάποιες πλευρές του που έχουν αναδειχθεί στη δημόσια συζήτηση.

ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ - ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Δεν πρέπει να υπάρχει πια άνθρωπος που να πιστεύει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος των 340 δις ή του 150% του ΑΕΠ είναι δυνατόν να εξυπηρετηθεί. Οι διάφορες λύσεις που προτείνουν ευρωπαίοι και εγχώριοι πολιτικοί και τεχνοκράτες έχουν ως κύριο μέλημα τη σωτηρία των πιστωτών μας και τη θωράκιση του ευρώ. Την ίδια στιγμή πυκνώνουν οι ενδείξεις πως παρόμοιες δυσκολίες αναμένεται να αντιμετωπίσουν το επόμενο διάστημα το Βέλγιο, η Ιταλία και η Κύπρος. Όσοι θεωρούν κάτι τέτοιο τραβηγμένο ας θυμηθούμε τι έλεγαν μετά την ελληνική προσφυγή στο μηχανισμό. Ότι δήθεν υπήρχε μια ελληνική ιδιαιτερότητα και κανείς άλλος δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα στην ΕΕ. Όταν ήρθε η σειρά της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, κατάπιαν τη γλώσσα τους αλλά ως φαίνεται δεν το βάζουν εύκολα κάτω. Συνεπώς τα πάσης φύσεως μνημόνια, μεσοπρόθεσμα αλλά και οι φαεινές ιδέες περί κουρέματος, αναδιάρθρωσης, επαναγοράς, αναδιαπραγμάτευσης, επιμήκυνσης κλπ, εφόσον δεν διαρρηγνύουν το φαύλο κύκλο του τοκογλυφικού δανεισμού, θα διασώσουν τους δανειστές μας και θα καταστρέψουν την εργατική τάξη και τη χώρα.

Μια από τις ισχυρότερες πεποιθήσεις του μνημονιακού μπλοκ είναι ότι χωρίς δανεικά θα σταματήσουν να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις.

Δεν ζούμε με δανεικά. Οι μισθοί και οι συντάξεις που πληρώνει το δημόσιο προκύπτουν από τη δουλειά των εργαζόμενων της χώρας. Τα δανεικά πάνε στην αποπληρωμή παλιών δανείων και στην κάλυψη του τρέχοντος ελλείμματος. Αν σκοπεύεις να πληρώσεις πρώτα μισθούς και συντάξεις και όχι τα δάνεια, τότε φτάνουν τα έσοδα του δημοσίου. Στον Προϋπολογισμό του 2011 προβλέπονται έσοδα 55,56 δις ευρώ ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις είναι 19,8 δις και οι τόκοι του δημοσίου χρέους 15,92 δις. Έτσι εξηγείται η τύχη των 110 δις του μνημονίου. Οι δανειστές, την τριετία 2011 -2013, θα εισπράξουν μόνο από ομόλογα που θα λήξουν 92,6 δις, δηλαδή το 85% του πακέτου.

Αν σταματήσουν εντελώς τα δανεικά, αν σταματήσει και ο βραχυπρόθεσμος κρατικός δανεισμός που τώρα αν και εκτός αγορών γίνεται κανονικά, αν δεν υπάρξει δυνατότητα δανεισμού από τράπεζες άλλων, εκτός ΕΕ, χωρών (πχ Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία κλπ), αν δεν υπάρχει δυνατότητα δανεισμού κι από το εσωτερικό ( αποταμιεύσεις άνω των 200 δις υπάρχουν στις τράπεζες), τότε θα συμβεί το «χειρότερο» που είναι : να μηδενιστεί το έλλειμμα. Δύσκολο ; Σκληρό; Σίγουρα ναι αλλά όχι δυσκολότερο από τα πλεονάσματα που προβλέπει το μνημόνιο για το 2012 και μετά. Οι εκτιμήσεις έλεγαν ότι για να σταθεροποιηθεί το χρέος στο 150% του ΑΕΠ το 2012, απαιτούνταν πρωτογενές πλεόνασμα 6% ! Άρα ο μηδενισμός του ελλείμματος, εάν απαιτηθεί, είναι ευκολότερος από το ρήμαγμα της χώρας για να προκύψουν πλεονάσματα που θα ικανοποιήσουν το «τέρας» των αγορών.

ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν ομόλογα του δημοσίου αξίας 45 δις. Δεν χωράει σε καμιά λογική να ματώνει ο εργαζόμενος λαός για να αποπληρώσει το Λάτση, το Βγενόπουλο και τους υπόλοιπους τραπεζίτες. Έχουν λάβει αλλεπάλληλα πακέτα στήριξης άνω των 100 δις αλλά η κατάσταση της υγείας των τραπεζών δε λέει να βελτιωθεί.

Οποιαδήποτε ρύθμιση του δημοσίου χρέους (κούρεμα, επιμήκυνση κλπ) θα βάλει σε δοκιμασία τις ελληνικές τράπεζες που ούτως ή άλλως χάνουν διαρκώς καταθέσεις.

Οι τράπεζες πρέπει να εθνικοποιηθούν – χωρίς αποζημίωση- για πολλούς και διαφορετικούς λόγους:

Πρώτο, γιατί μόνο έτσι θα ανακουφιστούν (διακοπή πλειστηριασμών, χάρισμα και ρύθμιση χρεών κλπ) χιλιάδες εργατικές οικογένειες που πιάστηκαν στη μέγγενη του τραπεζικού δανεισμού.

Δεύτερο, το κράτος μπορεί να εγγυηθεί περισσότερο για τις λαϊκές αποταμιεύσεις απ’ ότι η Societe Generale και η Credit Agricole.

Τρίτο, θα περάσουν στα χέρια των εθνικοποιημένων τραπεζών οι υπερχρεωμένες εταιρείες μεγάλων κεφαλαιοκρατών που θα συνεχίσουν να λειτουργούν με δημόσια ιδιοκτησία και εργατικό έλεγχο.

Τέταρτο, η εθνικοποίηση είναι ο μόνος τρόπος αποφυγής της εξαγοράς τους από ευρωπαϊκούς τραπεζικούς ομίλους με κίνδυνο να χαθεί κάθε κρατικός έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα της χώρας.

Τέλος οι εθνικοποιημένες τράπεζες θα μπορούσαν να συμβάλλουν, μέσω της χρηματοδότησης, στον αναπροσανατολισμό των επενδύσεων σε νέες παραγωγικές δραστηριότητες ή στην αναβίωση της αγροτικής οικονομίας.

Εκτός από τις τράπεζες είναι κρίσιμο ζήτημα η εθνικοποίηση βασικών επιχειρήσεων που αφορούν υποδομές, συγκοινωνίες, τα διυλιστήρια κλπ

«ΑΝ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΜΕ»

Μας λένε συχνά ότι αν φύγουμε από το ευρώ, το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί τόσο που δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε πια τίποτα. Αυτός ο ισχυρισμός μάλλον αποσιωπά την πραγματικότητα που ζούμε ήδη εντός της ευρωζώνης. Η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση εξελίσσεται και μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει το ευρώ. Η Ελλάδα λατινοαμερικανοποιείται ραγδαία και οδεύει σε μισθούς 400 ή 500 ευρώ, εννοείται για όσους θα δουλεύουν. Άρα όσοι εκ του πονηρού μας λένε πως αν φύγουμε από το ευρώ δεν θα μπορούμε να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό γιατί θα θέλουμε μια περιουσία ή δεν θα μπορούμε να πιούμε ένα μπουκάλι κρασί, μάλλον ξεχνούν ότι με μισθούς 400 ευρώ ή με ανεργία 30%, δεν θα μπορούμε εξίσου. Η απειλή για την καταστροφή που θα έρθει αν αποχωρήσουμε από το ευρώ είναι πρόκληση για το ένα εκατομμύριο ανέργους που δεν πολυσκοτίζονται για το ποιο νόμισμα …δεν θα έχουν.

Δεν ισχυριζόμαστε ότι η έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι ευχάριστη. Θα έχει οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους, αλλά όχι οδυνηρότερες από την παραμονή που εντέλει δεν παρέχει και καμιά ελπίδα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων. Εύστοχο ήταν το παράδειγμα του Ντέϊβιντ Χάρβεϋ που παρομοίασε την Ελλάδα με αυτόν που έχει πονόδοντο και πρέπει να κάνει οπωσδήποτε εξαγωγή δοντιού. Η εξαγωγή θα πονέσει περισσότερο βραχυχρόνια αλλά δεν μπορείς να ζεις αιωνίως με πονόδοντο.

Τι καλό είδαμε μέχρι τώρα από το ευρώ;

Μας έλεγαν ότι θα ησυχάσουμε από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, ότι δε θα είμαστε πια μόνοι, ότι θα ανήκουμε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.

Και τι αποδείχτηκε; Ότι αυτοί που θα μας βοηθούσαν αποδείχτηκαν τοκογλύφοι που τώρα βγάζουν στο σφυρί τη χώρα. Βέβαια κάποιοι ευνοήθηκαν με το «σκληρό» ευρώ:

Οι τραπεζίτες που κυρίευσαν τα Βαλκάνια κι έφτασαν να διαθέτουν 3.400 υποκαταστήματα σε όλο τον κόσμο.

Οι εφοπλιστές που «έχτιζαν» ασταμάτητα καινούρια πλοία στα ναυπηγεία της Κίνας και της Κορέας.

Οι μεγαλοεισαγωγείς, που αξιοποιώντας το «σκληρό» ευρώ, πλημμύρισαν την ελληνική αγορά με πατάτες Αιγύπτου, με σκόρδα Κίνας κλπ

Από την άλλη οι εργαζόμενοι φορτώθηκαν όλο το βάρος του διεθνούς ανταγωνισμού. Το υπερτιμημένο ευρώ αναγκάζει, κυρίως τις μικρές και αδύναμες χώρες, να υποτιμούν τις εργατικές αποδοχές ελπίζοντας να επιβιώσουν στο διεθνή ανταγωνισμό. Γι αυτό και η ευρωζώνη δεν παίρνει διόρθωση, είναι φτιαγμένη να μην αλλάζει, να μη μεταρρυθμίζεται.

Απαιτείται να ανακτηθεί η δυνατότητα άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής. Το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί. Αυτό στις σημερινές συνθήκες θα αυξήσει τη ζήτηση για εγχώρια προϊόντα και θα μειώσει την κατανάλωση εισαγόμενων. Θα βελτιωθεί το εμπορικό ισοζύγιο και θα τονωθεί η παραγωγή και η κατανάλωση.

Για όσα προϊόντα δεν παράγονται στη χώρα και λόγω της υποτίμησης θα αυξηθεί η τιμή τους, θα μπορεί το κράτος να εφαρμόσει το μέτρο της διατίμησης ή και να μειώσει τη φορολογία για όσα είναι πρώτης ανάγκης ( πχ βενζίνη).

Πάντως οι εκτιμήσεις για σαρωτική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος μάλλον δεν είναι εύστοχες καθώς η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα «τραυματίσει» το ευρώ που πιθανά θα αρχίσει να κατρακυλάει στις διεθνείς αγορές. Εδώ μόνο την περασμένη Τετάρτη που υπήρξε η ολιγόωρη παραίτηση του Παπανδρέου το ευρώ υποτιμήθηκε 2% έναντι του δολαρίου.

Τέλος πολύ αρνητική εντύπωση προκαλεί η στάση των ηγεσιών ΚΚΕ και ΣΥΝ που δείχνουν να φοβούνται και φοβερίζουν το λαό ότι θα καταστραφούμε χωρίς το ευρώ. Φανταστείτε δηλαδή τι θα πάθουμε αν επιχειρήσουμε ποτέ να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό. Τότε μάλλον θα επικαλεστούν τη συντέλεια του κόσμου.

ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ;

«Φταίμε όλοι», «μαζί τα φάγαμε», «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας». Αυτά είναι μερικά από τα μονίμως επαναλαμβανόμενα σλόγκαν της αστικής προπαγάνδας που αποσκοπούν στην ενοχοποίηση των εργαζόμενων και στην παράλυση κάθε δυνατότητας αντίδρασης. Είναι όμως έτσι;

Δηλαδή έχτισε κάποιος ένα σπίτι για να μη ζει στο νοίκι, το χρωστά ακόμα στην τράπεζα και κατέστρεψε την οικονομία;

Αγόρασε κάποιος καινούριο αυτοκίνητο και οδηγηθήκαμε στην πτώχευση;

Δηλαδή ισχυρίζονται ότι η αγορά καταναλωτικών αγαθών από ιδιώτες αυξάνει το δημόσιο χρέος; Μάλλον έχουν μπέρδεψαν τα επιχειρήματα που προορίζονταν για την Ιρλανδία με αυτά που αφορούν στην Ελλάδα.

«Ναι, αλλά και οι μισοί Έλληνες δουλεύουν στο δημόσιο.»

Ψέματα! Έγραφαν ακούραστα για 1,5 με 2 εκατομμύρια δημόσιους υπάλληλους. Το περασμένο καλοκαίρι απογράφηκαν 768 χιλ, εκ των οποίων οι 625,7 χιλ. είναι μόνιμοι. Οι υπόλοιποι 142,3 χιλ. ήταν συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, αιρετοί, επί θητεία, πρόεδροι, διοικητές και υποδιοικητές οργανισμών κλπ. Κι ενώ τα στοιχεία της απογραφής ήταν γνωστά από 31 Ιουλίου, δημοσιεύεται στην Καθημερινή (26 Σεπτέμβρη 2011) άρθρο του νομπελίστα Χ. Πισσαρίδη και άλλων δύο καθηγητών που διατύπωνε 14 προτάσεις για έξοδο από την κρίση. Στην πρόταση 4 γράφει τα εξής: «Η απασχόληση στο γενικό δημόσιο τομέα μειώνεται διαδοχικά από 1.100 χιλ. σε 700 χιλ μέχρι το 2015.» Τρεις μεγάλοι επιστήμονες και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει τα στοιχεία της απογραφής;

Αλλά γιατί θα πρέπει να απολογηθεί και κάποιος που θέλει να μπει στο Δημόσιο; Όταν στον ιδιωτικό τομέα «βασιλεύουν» η απειλή της απόλυσης, οι μισθοί πείνας, οι απλήρωτες υπερωρίες, η καταπάτηση των συμβάσεων, οι αυθαιρεσίες και οι προσβολές τότε γιατί να μη θέλεις να δουλέψεις στο δημόσιο;

« Είμαστε η τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία»

Παρά τα αντιθέτως γραφόμενα και λεγόμενα θεωρούμε ότι η Ελλάδα βρίσκονταν, πριν ξεσπάσει η κρίση, στην «πρωτοπορία» της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Για παράδειγμα, οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ τα τελευταία χρόνια (βλ. Καθημερινή 1/11/2009) δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό ιδιωτικών δαπανών υγείας επί του συνόλου των δαπανών υγείας, από όλες τις χώρες της ΕΕ, και είναι 4η στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ πίσω από τις ΗΠΑ, Ελβετία και Μεξικό.

Οι δαπάνες ιδιωτικής εκπαίδευσης δεν ξεπερνούν το 20 με 24% του συνόλου των δαπανών για την παιδεία, στις χώρες της ΕΕ, ενώ σε μας προσεγγίζουν το 40%.

Όσο για την υστέρηση που υπήρχε στην αγορά εργασίας , που δεν ήταν λέει αρκούντως ελαστική, να θυμίσουμε ότι ίσως η πιο ακραία μορφή ελαστικοποίησης, είναι η ανασφάλιστη εργασία , που έφτανε πριν ξεσπάσει η κρίση στο 25% της απασχόλησης. Τον τελευταίο χρόνο η αγορά εργασίας έχει μετατραπεί σε απέραντο σκλαβοπάζαρο .

Θα γέμιζαν δεκάδες σελίδες αν συνεχίζαμε να καταγράφουμε τα ψεύδη και τις λαθροχειρίες της καθεστωτικής προπαγάνδας.

ΑΝ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε ;

«Τότε θα μείνουμε μόνοι μας, θα γίνουμε Αλβανία.» Προς το παρόν γινόμαστε «Αλβανία» εντός της ΕΕ και μάλιστα εντός της Ευρωζώνης. Όσο για το αν φύγουμε, θα ζήσουμε όπως άλλες 180 περίπου χώρες του πλανήτη που σήμερα δεν είναι στην ΕΕ, όπως η Νορβηγία, η Ελβετία κ.α. Ότι κι αν σκαρφιστεί η αστική μυθολογία δεν μπορεί να κρύψει την αποτυχία της στρατηγικής τους που οδηγεί στη χρεοκοπία και στη ραγδαία «αργεντινοποίηση» της Ελλάδας.

Σε μια εποχή που η οικονομική ισχύς μετατοπίζεται προς ανατολάς, που ακόμη και το Ιράν βρίσκει οικονομικούς συμμάχους στις χώρες του BRIC, που ακόμα και η μικρή και ρημαγμένη Ισλανδία υψώνει το ανάστημά της στους τραπεζίτες, που τα PIGS ωθούνται στην έξοδο της ΕΕ, εμείς θ’ αναρωτιόμαστε ακόμη αν υπάρχει ζωή εκτός ΕΕ;

Ίσως γιατί σε μας υπήρξε πολύ πλούσια η προπαγάνδα για τον πακτωλό χρημάτων που έρρεαν από την ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια. Μάλλον αντιστοιχεί στο «μπούκωμα» ενός τμήματος πανεπιστημιακών και διανόησης που αφού «έφαγε» καλά έπρεπε να πείσει κι όλο το λαό ότι τρώει εξίσου. Παραμύθια! Από την ένταξή μας ως σήμερα με κάθε μορφή (ΜΟΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ ) λάβαμε ως χώρα 120 δις ευρώ όχι λόγω φιλευσπλαχνίας των εταίρων αλλά για να καλύψουμε τις απώλειες που θα είχαμε στην παραγωγή και τις εξαγωγές. Απ’ αυτά, τα 51,3 δις επεστράφησαν σε εταιρείες της δυτικής Ευρώπης για προμήθεια μηχανημάτων, εξοπλισμού κλπ. (βλ. εξαιρετικό ρεπορτάζ Δ. Κάδδα, Ελευθεροτυπία 17/10/2010). Συνεπώς μας έδιναν ψίχουλα για να διαλυθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας κι έτσι το αγροτικό εμπορικό έλλειμμα φτάνει στα 3,5 δις το χρόνο!

Οι επιδοτήσεις έπαιξαν το ρόλο που παίζει το τυρί στη φάκα. Ο ποντικός βλέπει το τυρί αλλά όχι τη φάκα. Προσανατολίστηκαν οι αγρότες σε δυο - τρία προϊόντα (πχ βαμβάκι, λάδι) κι εγκαταλείφθηκε η παραγωγή βασικών ειδών διατροφής καθώς οι μεγαλοεισαγωγείς με το ισχυρό ευρώ στην τσέπη, έφερναν από την άκρη του κόσμου από πατάτες Αιγύπτου μέχρι σκόρδα Κίνας και λεμόνια Αργεντινής. Οι επιδοτήσεις συγκάλυπταν συστηματικά την καταστροφή της ελληνικής γεωργίας . Ας σημειωθεί εδώ ότι το 80% των επιδοτήσεων εισπράττεται από το 20% των αγροτών (και μη αγροτών καθώς τη μερίδα του λέοντος παίρνουν μεγάλοι οινοπαραγωγοί, κτηνοτρόφοι τύπου Βιβάρτια κλπ)

Η ΕΕ συνέτριψε την ελληνική γεωργία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1981 υπήρχαν 997.000 αγροτικά νοικοκυριά ενώ το 2007 είχαν μείνει 614.000 δηλαδή σε 28 χρόνια περίπου 800.000 αγρότες εγκατέλειψαν την αγροτική δραστηριότητα.

Θα αναφέρουμε μόνο δύο, από τα δεκάδες, παραδείγματα που αποκαλύπτουν το ρόλο της ΕΕ.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια επιδοτούνταν η καταστροφή αλιευτικών σκαφών και σχεδόν 5000 αλιευτικά σκάφη καταστράφηκαν. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε εκτίναξη των εισαγωγών ψαριών και σε άνθιση του κλάδου των ιχθυοκαλλιεργειών που συγκεντρώθηκε σε δυο τρεις ομίλους επιχειρήσεων. Κι ενώ η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός λαβρακιού και τσιπούρας, τώρα οι υπερχρεωμένοι όμιλοι ιχθυοκαλλιεργειών είναι στόχος επιθετικής εξαγοράς ενός γεωργιανού επιχειρηματία ονόματι Bendukidze.

Άλλο παράδειγμα καταστροφικής επίδρασης της ΕΕ ήταν στη ζάχαρη, ένα από τα βασικότερα είδη διατροφής. Από 320.000 τόνους παλιότερα σήμερα φτάσαμε να παράγουμε 35.000 τόνους. Από τα 5 εργοστάσια της ΕΒΖ κλείσαμε τα 2 αποδεχόμενοι την ΚΑΠ. Σήμερα εισάγουμε ζάχαρη από τη Γερμανία και τη Γαλλία σε μια εποχή που η τιμή της διεθνώς είναι στα ύψη. Χιλιάδες παραγωγοί τεύτλων και εργάτες της ΕΒΖ είναι πια άνεργοι. Τώρα ιδιωτικοποιούν και την υπόλοιπη ΕΒΖ. (βλ. Ντ. Δασκαλοπούλου, περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ, 25/5/2011).

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙ ΑΥΤΑ;

Αν αυτά που λέμε είναι αναγκαία και απαραίτητα αλλά δεν μπορεί να τα υλοποιήσει η αστική εξουσία και καμιά αστική κυβέρνηση, γιατί αυτό να είναι εναντίον μας; Η αριστερά, συνηθισμένη επί δεκαετίες να ασκεί την πολιτική ως τέχνη του εφικτού, τα θέτει όλα στην κλίνη του Προκρούστη και τα μετρά ως εφικτά ή ανέφικτα. Για εμάς η πολιτική πρέπει να είναι η «τέχνη της πραγματοποίησης του αδυνάτου», σύμφωνα με την έκφραση της Μ. Χάρνεκερ. Ως εφικτό θα πρέπει να θεωρούμε κάθε φορά το κοινωνικά αναγκαίο.

Αν σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί οι απαιτούμενες δυνάμεις που θα υλοποιήσουν όσα λέμε και παλεύουμε, δεν σημαίνει ότι δεν θα δημιουργηθούν αύριο. Γράφει ο Λούκατς στο Τακτική και Ηθική :

«Πρέπει να γνωρίζει κανείς να φέρνει στην επιφάνεια δυνάμεις που δρουν στους κόλπους της πραγματικότητας και που τείνουν προς την πραγματοποίηση του τελικού σκοπού»

Ένα πολιτικό κίνημα ρήξης και ανατροπής είναι σίγουρο ότι θα οξύνει την ταξική πάλη και θα φέρει πλατιές μάζες εργαζομένων κοντύτερα στο καθοριστικό ζήτημα της εξουσίας. Αυτό είναι το πιο γόνιμο έδαφος για να ευδοκιμήσουν οι διάφορες επαναστατικές γραμμές των χώρων της αριστεράς. Η κίνηση των πραγματικών ανθρώπων κι όχι τα τετράγωνα επιχειρήματα της τυπικής λογικής, ούτε τα επαναστατικά ευχέλαια μπορεί να μας οδηγήσουν στην αντικαπιταλιστική επανάσταση.

Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από την αρχή της κρίσης, διατύπωσαν μια άμεση, αντικαπιταλιστική πρόταση ανατροπής. Η πρωτοπόρα δράση σημαντικών οικονομολόγων και άλλων διανοουμένων, η ανοιχτή αντιπαράθεση των ρευμάτων στο εσωτερικό της αριστεράς, οι αυξημένες απαιτήσεις που έχει ένα νέο πολιτικοποιημένο δυναμικό που ανέδειξαν οι αγώνες και οι πλατείες, θέτουν επί τάπητος την ανάγκη επιτάχυνσης του βηματισμού για τη συγκρότηση μια άλλης αριστεράς. Μιας αριστεράς που θα τα βάζει με τις κεντρικές επιλογές της άρχουσας τάξης, θα εκφράζει την αποφασιστική αντίσταση και την καθολική ανατροπή, την εργατική δημοκρατία και τη νέα κομμουνιστική προοπτική.

Γιάννης Κυριακάκης
Οικονομολόγος – εκπαιδευτικός
Gkyr2003@yahoo.gr

[Just_Nikos]

ΚΑΙ ΑΝ ΦΕΥΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ;

Spoiler:

' Αν αυτά που λέμε είναι αναγκαία και απαραίτητα αλλά δεν μπορεί να τα υλοποιήσει η αστική εξουσία και καμιά αστική κυβέρνηση, γιατί αυτό να είναι εναντίον μας; Η αριστερά, συνηθισμένη επί δεκαετίες να ασκεί την πολιτική ως τέχνη του εφικτού, τα θέτει όλα στην κλίνη του Προκρούστη και τα μετρά ως εφικτά ή ανέφικτα. Για εμάς η πολιτική πρέπει να είναι η «τέχνη της πραγματοποίησης του αδυνάτου», σύμφωνα με την έκφραση της Μ. Χάρνεκερ. Ως εφικτό θα πρέπει να θεωρούμε κάθε φορά το κοινωνικά αναγκαίο.

Αν σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί οι απαιτούμενες δυνάμεις που θα υλοποιήσουν όσα λέμε και παλεύουμε, δεν σημαίνει ότι δεν θα δημιουργηθούν αύριο''

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ;

Πάντα υπάρχει άλλος δρόμος όταν ο μονόδρομος οδηγεί στην καταστροφή. Στο δρόμο αυτό συγκλίνουν όλο και περισσότερες δυνάμεις που διατυπώνουν μια ανατρεπτική πρόταση προς τον αγωνιζόμενο λαό των εργατικών αγώνων και των πλατειών. Σκοπός του σημειώματος που ακολουθεί δεν είναι να αναλύσει το πρόγραμμα αυτό αλλά να σταθεί σε κάποιες πλευρές του που έχουν αναδειχθεί στη δημόσια συζήτηση.

ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ - ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Δεν πρέπει να υπάρχει πια άνθρωπος που να πιστεύει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος των 340 δις ή του 150% του ΑΕΠ είναι δυνατόν να εξυπηρετηθεί. Οι διάφορες λύσεις που προτείνουν ευρωπαίοι και εγχώριοι πολιτικοί και τεχνοκράτες έχουν ως κύριο μέλημα τη σωτηρία των πιστωτών μας και τη θωράκιση του ευρώ. Την ίδια στιγμή πυκνώνουν οι ενδείξεις πως παρόμοιες δυσκολίες αναμένεται να αντιμετωπίσουν το επόμενο διάστημα το Βέλγιο, η Ιταλία και η Κύπρος. Όσοι θεωρούν κάτι τέτοιο τραβηγμένο ας θυμηθούμε τι έλεγαν μετά την ελληνική προσφυγή στο μηχανισμό. Ότι δήθεν υπήρχε μια ελληνική ιδιαιτερότητα και κανείς άλλος δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα στην ΕΕ. Όταν ήρθε η σειρά της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, κατάπιαν τη γλώσσα τους αλλά ως φαίνεται δεν το βάζουν εύκολα κάτω. Συνεπώς τα πάσης φύσεως μνημόνια, μεσοπρόθεσμα αλλά και οι φαεινές ιδέες περί κουρέματος, αναδιάρθρωσης, επαναγοράς, αναδιαπραγμάτευσης, επιμήκυνσης κλπ, εφόσον δεν διαρρηγνύουν το φαύλο κύκλο του τοκογλυφικού δανεισμού, θα διασώσουν τους δανειστές μας και θα καταστρέψουν την εργατική τάξη και τη χώρα.

Μια από τις ισχυρότερες πεποιθήσεις του μνημονιακού μπλοκ είναι ότι χωρίς δανεικά θα σταματήσουν να πληρώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις.

Δεν ζούμε με δανεικά. Οι μισθοί και οι συντάξεις που πληρώνει το δημόσιο προκύπτουν από τη δουλειά των εργαζόμενων της χώρας. Τα δανεικά πάνε στην αποπληρωμή παλιών δανείων και στην κάλυψη του τρέχοντος ελλείμματος. Αν σκοπεύεις να πληρώσεις πρώτα μισθούς και συντάξεις και όχι τα δάνεια, τότε φτάνουν τα έσοδα του δημοσίου. Στον Προϋπολογισμό του 2011 προβλέπονται έσοδα 55,56 δις ευρώ ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις είναι 19,8 δις και οι τόκοι του δημοσίου χρέους 15,92 δις. Έτσι εξηγείται η τύχη των 110 δις του μνημονίου. Οι δανειστές, την τριετία 2011 -2013, θα εισπράξουν μόνο από ομόλογα που θα λήξουν 92,6 δις, δηλαδή το 85% του πακέτου.

Αν σταματήσουν εντελώς τα δανεικά, αν σταματήσει και ο βραχυπρόθεσμος κρατικός δανεισμός που τώρα αν και εκτός αγορών γίνεται κανονικά, αν δεν υπάρξει δυνατότητα δανεισμού από τράπεζες άλλων, εκτός ΕΕ, χωρών (πχ Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία κλπ), αν δεν υπάρχει δυνατότητα δανεισμού κι από το εσωτερικό ( αποταμιεύσεις άνω των 200 δις υπάρχουν στις τράπεζες), τότε θα συμβεί το «χειρότερο» που είναι : να μηδενιστεί το έλλειμμα. Δύσκολο ; Σκληρό; Σίγουρα ναι αλλά όχι δυσκολότερο από τα πλεονάσματα που προβλέπει το μνημόνιο για το 2012 και μετά. Οι εκτιμήσεις έλεγαν ότι για να σταθεροποιηθεί το χρέος στο 150% του ΑΕΠ το 2012, απαιτούνταν πρωτογενές πλεόνασμα 6% ! Άρα ο μηδενισμός του ελλείμματος, εάν απαιτηθεί, είναι ευκολότερος από το ρήμαγμα της χώρας για να προκύψουν πλεονάσματα που θα ικανοποιήσουν το «τέρας» των αγορών.

ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν ομόλογα του δημοσίου αξίας 45 δις. Δεν χωράει σε καμιά λογική να ματώνει ο εργαζόμενος λαός για να αποπληρώσει το Λάτση, το Βγενόπουλο και τους υπόλοιπους τραπεζίτες. Έχουν λάβει αλλεπάλληλα πακέτα στήριξης άνω των 100 δις αλλά η κατάσταση της υγείας των τραπεζών δε λέει να βελτιωθεί.

Οποιαδήποτε ρύθμιση του δημοσίου χρέους (κούρεμα, επιμήκυνση κλπ) θα βάλει σε δοκιμασία τις ελληνικές τράπεζες που ούτως ή άλλως χάνουν διαρκώς καταθέσεις.

Οι τράπεζες πρέπει να εθνικοποιηθούν – χωρίς αποζημίωση- για πολλούς και διαφορετικούς λόγους:

Πρώτο, γιατί μόνο έτσι θα ανακουφιστούν (διακοπή πλειστηριασμών, χάρισμα και ρύθμιση χρεών κλπ) χιλιάδες εργατικές οικογένειες που πιάστηκαν στη μέγγενη του τραπεζικού δανεισμού.

Δεύτερο, το κράτος μπορεί να εγγυηθεί περισσότερο για τις λαϊκές αποταμιεύσεις απ’ ότι η Societe Generale και η Credit Agricole.

Τρίτο, θα περάσουν στα χέρια των εθνικοποιημένων τραπεζών οι υπερχρεωμένες εταιρείες μεγάλων κεφαλαιοκρατών που θα συνεχίσουν να λειτουργούν με δημόσια ιδιοκτησία και εργατικό έλεγχο.

Τέταρτο, η εθνικοποίηση είναι ο μόνος τρόπος αποφυγής της εξαγοράς τους από ευρωπαϊκούς τραπεζικούς ομίλους με κίνδυνο να χαθεί κάθε κρατικός έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα της χώρας.

Τέλος οι εθνικοποιημένες τράπεζες θα μπορούσαν να συμβάλλουν, μέσω της χρηματοδότησης, στον αναπροσανατολισμό των επενδύσεων σε νέες παραγωγικές δραστηριότητες ή στην αναβίωση της αγροτικής οικονομίας.

Εκτός από τις τράπεζες είναι κρίσιμο ζήτημα η εθνικοποίηση βασικών επιχειρήσεων που αφορούν υποδομές, συγκοινωνίες, τα διυλιστήρια κλπ

«ΑΝ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΜΕ»

Μας λένε συχνά ότι αν φύγουμε από το ευρώ, το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί τόσο που δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε πια τίποτα. Αυτός ο ισχυρισμός μάλλον αποσιωπά την πραγματικότητα που ζούμε ήδη εντός της ευρωζώνης. Η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση εξελίσσεται και μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει το ευρώ. Η Ελλάδα λατινοαμερικανοποιείται ραγδαία και οδεύει σε μισθούς 400 ή 500 ευρώ, εννοείται για όσους θα δουλεύουν. Άρα όσοι εκ του πονηρού μας λένε πως αν φύγουμε από το ευρώ δεν θα μπορούμε να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό γιατί θα θέλουμε μια περιουσία ή δεν θα μπορούμε να πιούμε ένα μπουκάλι κρασί, μάλλον ξεχνούν ότι με μισθούς 400 ευρώ ή με ανεργία 30%, δεν θα μπορούμε εξίσου. Η απειλή για την καταστροφή που θα έρθει αν αποχωρήσουμε από το ευρώ είναι πρόκληση για το ένα εκατομμύριο ανέργους που δεν πολυσκοτίζονται για το ποιο νόμισμα …δεν θα έχουν.

Δεν ισχυριζόμαστε ότι η έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι ευχάριστη. Θα έχει οδυνηρές συνέπειες για τους εργαζόμενους, αλλά όχι οδυνηρότερες από την παραμονή που εντέλει δεν παρέχει και καμιά ελπίδα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων. Εύστοχο ήταν το παράδειγμα του Ντέϊβιντ Χάρβεϋ που παρομοίασε την Ελλάδα με αυτόν που έχει πονόδοντο και πρέπει να κάνει οπωσδήποτε εξαγωγή δοντιού. Η εξαγωγή θα πονέσει περισσότερο βραχυχρόνια αλλά δεν μπορείς να ζεις αιωνίως με πονόδοντο.

Τι καλό είδαμε μέχρι τώρα από το ευρώ;

Μας έλεγαν ότι θα ησυχάσουμε από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, ότι δε θα είμαστε πια μόνοι, ότι θα ανήκουμε στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.

Και τι αποδείχτηκε; Ότι αυτοί που θα μας βοηθούσαν αποδείχτηκαν τοκογλύφοι που τώρα βγάζουν στο σφυρί τη χώρα. Βέβαια κάποιοι ευνοήθηκαν με το «σκληρό» ευρώ:

Οι τραπεζίτες που κυρίευσαν τα Βαλκάνια κι έφτασαν να διαθέτουν 3.400 υποκαταστήματα σε όλο τον κόσμο.

Οι εφοπλιστές που «έχτιζαν» ασταμάτητα καινούρια πλοία στα ναυπηγεία της Κίνας και της Κορέας.

Οι μεγαλοεισαγωγείς, που αξιοποιώντας το «σκληρό» ευρώ, πλημμύρισαν την ελληνική αγορά με πατάτες Αιγύπτου, με σκόρδα Κίνας κλπ

Από την άλλη οι εργαζόμενοι φορτώθηκαν όλο το βάρος του διεθνούς ανταγωνισμού. Το υπερτιμημένο ευρώ αναγκάζει, κυρίως τις μικρές και αδύναμες χώρες, να υποτιμούν τις εργατικές αποδοχές ελπίζοντας να επιβιώσουν στο διεθνή ανταγωνισμό. Γι αυτό και η ευρωζώνη δεν παίρνει διόρθωση, είναι φτιαγμένη να μην αλλάζει, να μη μεταρρυθμίζεται.

Απαιτείται να ανακτηθεί η δυνατότητα άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής. Το νέο εθνικό νόμισμα θα υποτιμηθεί. Αυτό στις σημερινές συνθήκες θα αυξήσει τη ζήτηση για εγχώρια προϊόντα και θα μειώσει την κατανάλωση εισαγόμενων. Θα βελτιωθεί το εμπορικό ισοζύγιο και θα τονωθεί η παραγωγή και η κατανάλωση.

Για όσα προϊόντα δεν παράγονται στη χώρα και λόγω της υποτίμησης θα αυξηθεί η τιμή τους, θα μπορεί το κράτος να εφαρμόσει το μέτρο της διατίμησης ή και να μειώσει τη φορολογία για όσα είναι πρώτης ανάγκης ( πχ βενζίνη).

Πάντως οι εκτιμήσεις για σαρωτική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος μάλλον δεν είναι εύστοχες καθώς η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα «τραυματίσει» το ευρώ που πιθανά θα αρχίσει να κατρακυλάει στις διεθνείς αγορές. Εδώ μόνο την περασμένη Τετάρτη που υπήρξε η ολιγόωρη παραίτηση του Παπανδρέου το ευρώ υποτιμήθηκε 2% έναντι του δολαρίου.

Τέλος πολύ αρνητική εντύπωση προκαλεί η στάση των ηγεσιών ΚΚΕ και ΣΥΝ που δείχνουν να φοβούνται και φοβερίζουν το λαό ότι θα καταστραφούμε χωρίς το ευρώ. Φανταστείτε δηλαδή τι θα πάθουμε αν επιχειρήσουμε ποτέ να οικοδομήσουμε το σοσιαλισμό. Τότε μάλλον θα επικαλεστούν τη συντέλεια του κόσμου.

ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ;

«Φταίμε όλοι», «μαζί τα φάγαμε», «ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας». Αυτά είναι μερικά από τα μονίμως επαναλαμβανόμενα σλόγκαν της αστικής προπαγάνδας που αποσκοπούν στην ενοχοποίηση των εργαζόμενων και στην παράλυση κάθε δυνατότητας αντίδρασης. Είναι όμως έτσι;

Δηλαδή έχτισε κάποιος ένα σπίτι για να μη ζει στο νοίκι, το χρωστά ακόμα στην τράπεζα και κατέστρεψε την οικονομία;

Αγόρασε κάποιος καινούριο αυτοκίνητο και οδηγηθήκαμε στην πτώχευση;

Δηλαδή ισχυρίζονται ότι η αγορά καταναλωτικών αγαθών από ιδιώτες αυξάνει το δημόσιο χρέος; Μάλλον έχουν μπέρδεψαν τα επιχειρήματα που προορίζονταν για την Ιρλανδία με αυτά που αφορούν στην Ελλάδα.

«Ναι, αλλά και οι μισοί Έλληνες δουλεύουν στο δημόσιο.»

Ψέματα! Έγραφαν ακούραστα για 1,5 με 2 εκατομμύρια δημόσιους υπάλληλους. Το περασμένο καλοκαίρι απογράφηκαν 768 χιλ, εκ των οποίων οι 625,7 χιλ. είναι μόνιμοι. Οι υπόλοιποι 142,3 χιλ. ήταν συμβασιούχοι, ωρομίσθιοι, αιρετοί, επί θητεία, πρόεδροι, διοικητές και υποδιοικητές οργανισμών κλπ. Κι ενώ τα στοιχεία της απογραφής ήταν γνωστά από 31 Ιουλίου, δημοσιεύεται στην Καθημερινή (26 Σεπτέμβρη 2011) άρθρο του νομπελίστα Χ. Πισσαρίδη και άλλων δύο καθηγητών που διατύπωνε 14 προτάσεις για έξοδο από την κρίση. Στην πρόταση 4 γράφει τα εξής: «Η απασχόληση στο γενικό δημόσιο τομέα μειώνεται διαδοχικά από 1.100 χιλ. σε 700 χιλ μέχρι το 2015.» Τρεις μεγάλοι επιστήμονες και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει τα στοιχεία της απογραφής;

Αλλά γιατί θα πρέπει να απολογηθεί και κάποιος που θέλει να μπει στο Δημόσιο; Όταν στον ιδιωτικό τομέα «βασιλεύουν» η απειλή της απόλυσης, οι μισθοί πείνας, οι απλήρωτες υπερωρίες, η καταπάτηση των συμβάσεων, οι αυθαιρεσίες και οι προσβολές τότε γιατί να μη θέλεις να δουλέψεις στο δημόσιο;

« Είμαστε η τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία»

Παρά τα αντιθέτως γραφόμενα και λεγόμενα θεωρούμε ότι η Ελλάδα βρίσκονταν, πριν ξεσπάσει η κρίση, στην «πρωτοπορία» της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Για παράδειγμα, οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ τα τελευταία χρόνια (βλ. Καθημερινή 1/11/2009) δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ποσοστό ιδιωτικών δαπανών υγείας επί του συνόλου των δαπανών υγείας, από όλες τις χώρες της ΕΕ, και είναι 4η στις χώρες μέλη του ΟΟΣΑ πίσω από τις ΗΠΑ, Ελβετία και Μεξικό.

Οι δαπάνες ιδιωτικής εκπαίδευσης δεν ξεπερνούν το 20 με 24% του συνόλου των δαπανών για την παιδεία, στις χώρες της ΕΕ, ενώ σε μας προσεγγίζουν το 40%.

Όσο για την υστέρηση που υπήρχε στην αγορά εργασίας , που δεν ήταν λέει αρκούντως ελαστική, να θυμίσουμε ότι ίσως η πιο ακραία μορφή ελαστικοποίησης, είναι η ανασφάλιστη εργασία , που έφτανε πριν ξεσπάσει η κρίση στο 25% της απασχόλησης. Τον τελευταίο χρόνο η αγορά εργασίας έχει μετατραπεί σε απέραντο σκλαβοπάζαρο .

Θα γέμιζαν δεκάδες σελίδες αν συνεχίζαμε να καταγράφουμε τα ψεύδη και τις λαθροχειρίες της καθεστωτικής προπαγάνδας.

ΑΝ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε ;

«Τότε θα μείνουμε μόνοι μας, θα γίνουμε Αλβανία.» Προς το παρόν γινόμαστε «Αλβανία» εντός της ΕΕ και μάλιστα εντός της Ευρωζώνης. Όσο για το αν φύγουμε, θα ζήσουμε όπως άλλες 180 περίπου χώρες του πλανήτη που σήμερα δεν είναι στην ΕΕ, όπως η Νορβηγία, η Ελβετία κ.α. Ότι κι αν σκαρφιστεί η αστική μυθολογία δεν μπορεί να κρύψει την αποτυχία της στρατηγικής τους που οδηγεί στη χρεοκοπία και στη ραγδαία «αργεντινοποίηση» της Ελλάδας.

Σε μια εποχή που η οικονομική ισχύς μετατοπίζεται προς ανατολάς, που ακόμη και το Ιράν βρίσκει οικονομικούς συμμάχους στις χώρες του BRIC, που ακόμα και η μικρή και ρημαγμένη Ισλανδία υψώνει το ανάστημά της στους τραπεζίτες, που τα PIGS ωθούνται στην έξοδο της ΕΕ, εμείς θ’ αναρωτιόμαστε ακόμη αν υπάρχει ζωή εκτός ΕΕ;

Ίσως γιατί σε μας υπήρξε πολύ πλούσια η προπαγάνδα για τον πακτωλό χρημάτων που έρρεαν από την ΕΕ όλα αυτά τα χρόνια. Μάλλον αντιστοιχεί στο «μπούκωμα» ενός τμήματος πανεπιστημιακών και διανόησης που αφού «έφαγε» καλά έπρεπε να πείσει κι όλο το λαό ότι τρώει εξίσου. Παραμύθια! Από την ένταξή μας ως σήμερα με κάθε μορφή (ΜΟΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ ) λάβαμε ως χώρα 120 δις ευρώ όχι λόγω φιλευσπλαχνίας των εταίρων αλλά για να καλύψουμε τις απώλειες που θα είχαμε στην παραγωγή και τις εξαγωγές. Απ’ αυτά, τα 51,3 δις επεστράφησαν σε εταιρείες της δυτικής Ευρώπης για προμήθεια μηχανημάτων, εξοπλισμού κλπ. (βλ. εξαιρετικό ρεπορτάζ Δ. Κάδδα, Ελευθεροτυπία 17/10/2010). Συνεπώς μας έδιναν ψίχουλα για να διαλυθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας κι έτσι το αγροτικό εμπορικό έλλειμμα φτάνει στα 3,5 δις το χρόνο!

Οι επιδοτήσεις έπαιξαν το ρόλο που παίζει το τυρί στη φάκα. Ο ποντικός βλέπει το τυρί αλλά όχι τη φάκα. Προσανατολίστηκαν οι αγρότες σε δυο - τρία προϊόντα (πχ βαμβάκι, λάδι) κι εγκαταλείφθηκε η παραγωγή βασικών ειδών διατροφής καθώς οι μεγαλοεισαγωγείς με το ισχυρό ευρώ στην τσέπη, έφερναν από την άκρη του κόσμου από πατάτες Αιγύπτου μέχρι σκόρδα Κίνας και λεμόνια Αργεντινής. Οι επιδοτήσεις συγκάλυπταν συστηματικά την καταστροφή της ελληνικής γεωργίας . Ας σημειωθεί εδώ ότι το 80% των επιδοτήσεων εισπράττεται από το 20% των αγροτών (και μη αγροτών καθώς τη μερίδα του λέοντος παίρνουν μεγάλοι οινοπαραγωγοί, κτηνοτρόφοι τύπου Βιβάρτια κλπ)

Η ΕΕ συνέτριψε την ελληνική γεωργία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1981 υπήρχαν 997.000 αγροτικά νοικοκυριά ενώ το 2007 είχαν μείνει 614.000 δηλαδή σε 28 χρόνια περίπου 800.000 αγρότες εγκατέλειψαν την αγροτική δραστηριότητα.

Θα αναφέρουμε μόνο δύο, από τα δεκάδες, παραδείγματα που αποκαλύπτουν το ρόλο της ΕΕ.

Τα τελευταία είκοσι χρόνια επιδοτούνταν η καταστροφή αλιευτικών σκαφών και σχεδόν 5000 αλιευτικά σκάφη καταστράφηκαν. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε εκτίναξη των εισαγωγών ψαριών και σε άνθιση του κλάδου των ιχθυοκαλλιεργειών που συγκεντρώθηκε σε δυο τρεις ομίλους επιχειρήσεων. Κι ενώ η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός λαβρακιού και τσιπούρας, τώρα οι υπερχρεωμένοι όμιλοι ιχθυοκαλλιεργειών είναι στόχος επιθετικής εξαγοράς ενός γεωργιανού επιχειρηματία ονόματι Bendukidze.

Άλλο παράδειγμα καταστροφικής επίδρασης της ΕΕ ήταν στη ζάχαρη, ένα από τα βασικότερα είδη διατροφής. Από 320.000 τόνους παλιότερα σήμερα φτάσαμε να παράγουμε 35.000 τόνους. Από τα 5 εργοστάσια της ΕΒΖ κλείσαμε τα 2 αποδεχόμενοι την ΚΑΠ. Σήμερα εισάγουμε ζάχαρη από τη Γερμανία και τη Γαλλία σε μια εποχή που η τιμή της διεθνώς είναι στα ύψη. Χιλιάδες παραγωγοί τεύτλων και εργάτες της ΕΒΖ είναι πια άνεργοι. Τώρα ιδιωτικοποιούν και την υπόλοιπη ΕΒΖ. (βλ. Ντ. Δασκαλοπούλου, περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ, 25/5/2011).

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙ ΑΥΤΑ;

Αν αυτά που λέμε είναι αναγκαία και απαραίτητα αλλά δεν μπορεί να τα υλοποιήσει η αστική εξουσία και καμιά αστική κυβέρνηση, γιατί αυτό να είναι εναντίον μας; Η αριστερά, συνηθισμένη επί δεκαετίες να ασκεί την πολιτική ως τέχνη του εφικτού, τα θέτει όλα στην κλίνη του Προκρούστη και τα μετρά ως εφικτά ή ανέφικτα. Για εμάς η πολιτική πρέπει να είναι η «τέχνη της πραγματοποίησης του αδυνάτου», σύμφωνα με την έκφραση της Μ. Χάρνεκερ. Ως εφικτό θα πρέπει να θεωρούμε κάθε φορά το κοινωνικά αναγκαίο.

Αν σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί οι απαιτούμενες δυνάμεις που θα υλοποιήσουν όσα λέμε και παλεύουμε, δεν σημαίνει ότι δεν θα δημιουργηθούν αύριο. Γράφει ο Λούκατς στο Τακτική και Ηθική :

«Πρέπει να γνωρίζει κανείς να φέρνει στην επιφάνεια δυνάμεις που δρουν στους κόλπους της πραγματικότητας και που τείνουν προς την πραγματοποίηση του τελικού σκοπού»

Ένα πολιτικό κίνημα ρήξης και ανατροπής είναι σίγουρο ότι θα οξύνει την ταξική πάλη και θα φέρει πλατιές μάζες εργαζομένων κοντύτερα στο καθοριστικό ζήτημα της εξουσίας. Αυτό είναι το πιο γόνιμο έδαφος για να ευδοκιμήσουν οι διάφορες επαναστατικές γραμμές των χώρων της αριστεράς. Η κίνηση των πραγματικών ανθρώπων κι όχι τα τετράγωνα επιχειρήματα της τυπικής λογικής, ούτε τα επαναστατικά ευχέλαια μπορεί να μας οδηγήσουν στην αντικαπιταλιστική επανάσταση.

Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από την αρχή της κρίσης, διατύπωσαν μια άμεση, αντικαπιταλιστική πρόταση ανατροπής. Η πρωτοπόρα δράση σημαντικών οικονομολόγων και άλλων διανοουμένων, η ανοιχτή αντιπαράθεση των ρευμάτων στο εσωτερικό της αριστεράς, οι αυξημένες απαιτήσεις που έχει ένα νέο πολιτικοποιημένο δυναμικό που ανέδειξαν οι αγώνες και οι πλατείες, θέτουν επί τάπητος την ανάγκη επιτάχυνσης του βηματισμού για τη συγκρότηση μια άλλης αριστεράς. Μιας αριστεράς που θα τα βάζει με τις κεντρικές επιλογές της άρχουσας τάξης, θα εκφράζει την αποφασιστική αντίσταση και την καθολική ανατροπή, την εργατική δημοκρατία και τη νέα κομμουνιστική προοπτική.

Γιάννης Κυριακάκης
Οικονομολόγος – εκπαιδευτικός
Gkyr2003@yahoo.gr

Αψογο το αρθρο

[dhatz]

Αψογο το αρθρο

Το αντίθετο, αλλά δυστυχώς απ'ότι φαίνεται αρκετοί -ακόμα κι εδώ μέσα- δεν το καταλαβαίνουν.

Για να το προσεγγίσουμε εντελώς μπακαλίστικα το ζήτημα, το ελληνικό δημόσιο έχει (νούμερα σε ευρώ) έσοδα ~50δις/χρόνο και έξοδα ~75δις/χρόνο εκ των οποίων περίπου ~15δις αφορούν τόκους δημοσίου χρέους.

Αν υποθετικά το ελληνικό δημόσιο κάνει μονομερώς στάση πληρωμών και σταματήσει να πληρώνει τα ~15δις/χρόνο τόκους, πάλι μας μένει μια διαφορά έξοδα-έσοδα περίπου -10δις/χρόνο, που θα πρέπει κάπως να καλυφτεί. Από που?

Όμως αυτό που πολλοί υποστηρικτές του σεναρίου της άμεσης στάσης πληρωμών νομιζω ότι δεν λαμβάνουν επαρκώς υπόψη τους, είναι ότι σε περίπτωση χρεωκοπίας του κράτους (συνεπαγόμενης κατάρρευσης του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, εξανέμισης μεγαλου μέρους των καταθέσεων, δραστικής μείωσης των αποθεματικών των κρατικών ασφ. ταμείων) τα έσοδα του ελλ. δημοσίου πιθανότατα δεν θα παραμείνουν 50δις, αλλά θα μειωθούν και ίσως δραματικά. Οπότε η ψαλίδα έξοδα-έσοδα θα εκτοξευτεί σε ακόμα πιο αρνητικά νούμερα, π.χ. -20δις/χρόνο.

Επιπλέον σ'ένα τέτοιο σενάριο, με την Ελλάδα σήμερα να εισάγει λίγο-πολύ τα πάντα, από ενέργεια, φάρμακα, τρόφιμα, τεχνολογικό εξοπλισμό, ηλεκτρονικά, πως ακριβώς θα προκύψει ανάπτυξη, σε ποιούς κλάδους και, το κυριότερο, ποιός θα την χρηματοδοτήσει?

Και τέλος, αν όλα αυτά τα χρόνια της "ευημερίας" είχαμε συνεχές brain-drain, όπου τα περισσότερα καλά μυαλά της χώρας έφευγαν στο εξωτερικό, τί πιστεύετε ότι θα συμβεί σ'ένα τέτοιο σενάριο?

Υπάρχουν πάρα πολλά που κανείς θα μπορούσε να αναφέρει σχετικά (από τα πρόσφατα παραδείγματα της Αργεντινής και της Ρωσίας), αλλά για την ώρα θα περιοριστώ στα παραπάνω...

[MNP-10]

Για να το προσεγγίσουμε εντελώς μπακαλίστικα το ζήτημα, το ελληνικό δημόσιο έχει (νούμερα σε ευρώ) έσοδα ~50δις/χρόνο και έξοδα ~75δις/χρόνο εκ των οποίων περίπου ~15δις αφορούν τόκους δημοσίου χρέους.

Αν υποθετικά το ελληνικό δημόσιο κάνει μονομερώς στάση πληρωμών και σταματήσει να πληρώνει τα ~15δις/χρόνο τόκους, πάλι μας μένει μια διαφορά έξοδα-έσοδα περίπου -10δις/χρόνο, που θα πρέπει κάπως να καλυφτεί. Από που?

Όμως αυτό που πολλοί υποστηρικτές του σεναρίου της άμεσης στάσης πληρωμών νομιζω ότι δεν λαμβάνουν επαρκώς υπόψη τους, είναι ότι σε περίπτωση χρεωκοπίας του κράτους (συνεπαγόμενης κατάρρευσης του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, εξανέμισης μεγαλου μέρους των καταθέσεων, δραστικής μείωσης των αποθεματικών των κρατικών ασφ. ταμείων) τα έσοδα του ελλ. δημοσίου πιθανότατα δεν θα παραμείνουν 50δις, αλλά θα μειωθούν και ίσως δραματικά. Οπότε η ψαλίδα έξοδα-έσοδα θα εκτοξευτεί σε ακόμα πιο αρνητικά νούμερα, π.χ. -20δις/χρόνο.

Ολη η παραπανω υποθεση περιλαμβανει σταση + παραμονη στο ευρω. Ομως κατι τετοιο ειναι πρακτικα αδυνατο αφου η ελλειψη ρευστοτητας απο την ΕΚΤ σε οδηγει κατ'ευθειαν σε εθνικο νομισμα. Σε εθνικο νομισμα, το κρατος εχει να πληρωσει τα παντα. Το μονο του προβλημα θα ειναι ο πληθωρισμος. Δεν ειναι ευχαριστη λυση, αλλα ειναι πιο ευχαριστη απ'το ξεπουλημα της χωρας - το οποιο απλα δεν εχει τελος.

[dhatz]

Δεν ανέφερα τα περί αλλαγής νομίσματος, γιατί ήθελα να περιοριστώ στα εντελώς βασικά.

Ότι κι αν κάνουμε με το νόμισμα, η χώρα θα είναι αναγκασμένη (και με δεδομένη την έλλειψη επενδύσεων για χρονικό διάστημα κάποιων ετών) να εισάγει ενέργεια, φάρμακα, τρόφιμα, τεχνολογικό εξοπλισμό κλπ, και να τα πληρώνει σε σκληρό νόμισμα (δολλάριο ή ευρώ) και πιθανότατα με επαχθείς όρους πληρωμής (ποιός θα δώσει credit line σε μια εισαγωγική εταιρία, "τα λεφτά μπροστά" θα λένε οι παντες).

Το αν στη συνέχεια το ελληνικό κράτος βάλει το Εθνικό Νομισματοκοπείο να τυπώνει αβέρτα Δραχμές για να καλύψει την "μαύρη τρύπα" εξοδα-έσοδα που όπως έγραψα πιο πάνω την επόμενη μέρα της υποθετικής στάσης πληρωμών θα είναι -10δις ευρώ/χρόνο και πιθανότατα να αυξηθεί στα -20δις ευρώ/χρόνο, αυτό απλά θα οδηγήσει σε κατάρρευση της αξίας του νέου νομίσματος και τρομερή ακρίβεια, με πρόβλημα επιβίωσης για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.

Στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει δεν υπάρχουν καλές λύσεις, αλλά έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο. Η μόνη άλλη περίπτωση που θα μπορούσε να γίνει κάτι σχετικά αναίμακτα θα ήταν αν αλλάξει άποψη η κοινωνία σε ισχυρές χώρες που έχουν επίσης πρόβλημα χρέους, και έχω στο μυαλό μου τις ΗΠΑ, με την πολιτεία της Καλιφόρνια να είναι κοντά στα δικά μας-, και τεθεί σε πολιτικό επίπεδο θέμα "κουρέματος" κρατικών ομολόγων.

Προσωπικά το haircut κρατικών ομολόγων αναπτυγμένων χωρών ΗΠΑ & ΕΕ το θεωρώ εντελώς απίθανο στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, όμως αυτό που πιστεύω ότι θα συμβεί είναι μια επιτάχυνση του τυπώματος χρήματος (μέσω quantitative easing) όπου η ονομαστική αξία τους χρέους παραμένει, αλλά η πραγματική αξία του θα μειωθεί δια πληθωρισμού. Θυμίζω ότι κάπως έτσι απαξιώθηκε μεγάλο μέρος του αμερικ. δημοσίου χρέους στα 1950s (war bonds του Β' ΠΠ) και ξανά στα 1970s.

Γιαυτό, εφόσον και η ΕΕ & ECB ακολουθήσουν μια πολιτική ανάλογη με τις ΗΠΑ & Fed (γιατί δεν πιστεύω ότι οι ισχυρές εξαγωγικές χώρες τηε ΕΕ επιθυμούν ένα πολύ ισχυρό Ευρώ, με το EUR/USD να πάει στο 2, θυμίζω 1.45 πρόσφατα από 0.85 το 2002) νομίζω ότι η Ελλάδα θα πρέπει να προσπαθήσει να μείνει εντός της ΕΕ και να διατηρήσει την Ευρωπαική της κατεύθυνση, έστω με μεγάλες θυσίες, παρά να ακολουθήσει μοναχικό δρόμο κινδυνεύοντας με επιστροφή στα 1960s...

[ciaoant1]

νομίζω ότι η Ελλάδα θα πρέπει να προσπαθήσει να μείνει εντός της ΕΕ και να διατηρήσει την Ευρωπαική της κατεύθυνση, έστω με μεγάλες θυσίες, παρά να ακολουθήσει μοναχικό δρόμο κινδυνεύοντας με επιστροφή στα 1960s...

Μα η επιστροφή στο "1960's" όπως το αποκαλεις είναι αυτό που συμβαίνει τώρα
.

Υπάρχουν 1.000.000 άνεργοι, με αυξητικές τάσεις, μισθοί της πλάκας, ειδικά για τους νεότερους, διαρκώς αυξανόμενη μετανάστευση προς το εξωτερικό, κτλ.

Αυτό δεν είναι κάτι που "θα" γίνει. Αυτό είναι κάτι που ήδη έχει ξεκινήσει, και διαρκώς γιγαντώνεται.

[MNP-10]

Δεν ανέφερα τα περί αλλαγής νομίσματος, γιατί ήθελα να περιοριστώ στα εντελώς βασικά.

Ότι κι αν κάνουμε με το νόμισμα, η χώρα θα είναι αναγκασμένη (και με δεδομένη την έλλειψη επενδύσεων για χρονικό διάστημα κάποιων ετών) να εισάγει ενέργεια, φάρμακα, τρόφιμα, τεχνολογικό εξοπλισμό κλπ, και να τα πληρώνει σε σκληρό νόμισμα (δολλάριο ή ευρώ) και πιθανότατα με επαχθείς όρους πληρωμής (ποιός θα δώσει credit line σε μια εισαγωγική εταιρία, "τα λεφτά μπροστά" θα λένε οι παντες).

Δεν υπαρχει περιπτωση να μη πας σε εθνικο νομισμα. Οταν εχεις ελλειματικη ρευστοτητα θες νεα δανεια σε ευρω για να κινηθεις. Η ΕΚΤ δε θα τα εκταμιευσει γιατι τα ομολογα των τραπεζων που εχει ως collateral θα γινουν σκουπιδια -> αρα πας σε εθνικο νομισμα.

Το αν στη συνέχεια το ελληνικό κράτος βάλει το Εθνικό Νομισματοκοπείο να τυπώνει αβέρτα Δραχμές για να καλύψει την "μαύρη τρύπα" εξοδα-έσοδα που όπως έγραψα πιο πάνω την επόμενη μέρα της υποθετικής στάσης πληρωμών θα είναι -10δις ευρώ/χρόνο και πιθανότατα να αυξηθεί στα -20δις ευρώ/χρόνο, αυτό απλά θα οδηγήσει σε κατάρρευση της αξίας του νέου νομίσματος και τρομερή ακρίβεια, με πρόβλημα επιβίωσης για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.

Θα ηταν -10 και -20 δις ευρω αν η αγοραστικη δυναμη του ελληνα παρεμενε αμεταβλητη μετα τη δραχμοποιηση - το οποιο δεν ισχυει. Επειδη αυτη θα συρρικνωθει, αναγκαστικα θα συρρικνωθει και το εμπορικο ελλειμα. Απ'την αλλη, τα εξαγωγικα προϊοντα θα πολλαπλασιαστουν, οπως και η εγχωρια βιομηχανια/βιοτεχνια/γεωργια θα παρει μπρος.

Στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει δεν υπάρχουν καλές λύσεις, αλλά έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο.

Ακριβως αυτο. Πολλες φορες αρκετοι λαϊκιζουν θελοντας να πουν οτι η διαδικασια χρεοκοπιας (ελεγχομενη με μνημονια ή αμεση με μη αναγνωριση του χρεους και επιστροφη στη δραχμη κτλ) φταιει για αυτο που θα επακολουθησει. Φυσικα δεν ευθυνεται η διαδικασια της χρεοκοπιας, αλλα ολα αυτα που μας οδηγησαν εδω (οποια και αν ειναι - αναλυονται σε αλλο θρεντ).

Προσωπικά το haircut κρατικών ομολόγων αναπτυγμένων χωρών ΗΠΑ & ΕΕ το θεωρώ εντελώς απίθανο στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, όμως αυτό που πιστεύω ότι θα συμβεί είναι μια επιτάχυνση του τυπώματος χρήματος (μέσω quantitative easing) όπου η ονομαστική αξία τους χρέους παραμένει, αλλά η πραγματική αξία του θα μειωθεί δια πληθωρισμού. Θυμίζω ότι κάπως έτσι απαξιώθηκε μεγάλο μέρος του αμερικ. δημοσίου χρέους στα 1950s (war bonds του Β' ΠΠ) και ξανά στα 1970s.

Θα μπορουσε να ειναι μια λυση αν ΕΕ+ΕΚΤ το δουν αλλιως το θεμα της σταθερης νομισματικης βασης. Παραμενει βιωσιμη λυση - και ως "nuclear option" μπορει να ενεργοποιηθει οποτε το συστημα κινδυνευσει.

[ciaoant1]

Ακριβως αυτο. Πολλες φορες αρκετοι λαϊκιζουν θελοντας να πουν οτι η διαδικασια χρεοκοπιας (ελεγχομενη με μνημονια ή αμεση με μη αναγνωριση του χρεους και επιστροφη στη δραχμη κτλ) φταιει για αυτο που θα επακολουθησει. Φυσικα δεν ευθυνεται η διαδικασια της χρεοκοπιας, αλλα ολα αυτα που μας οδηγησαν εδω (οποια και αν ειναι - αναλυονται σε αλλο θρεντ).

ΑΚΡΙΒΩΣ.

Στην πραγματικότητα, για το ζήτημα του χρέους, κάποιος θα πρέπει να το επωμιστεί:

Με τη στάση πληρωμών, το βάρος θα το σηκώσουν (κυρίως) οι τραπεζίτες.

Με την "ελεγχόμενη χρεωκοπία", θα το επωμιστούν (κυρίως) οι λαοί, διότι οι τραπεζίτες θα πληρωθούν μέσω "πακέτων σωτηρίας" ή άλλων έμμεσων επιδοτήσεων (πχ αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ). Παράλληλα, θα ξεπουληθούν και τα όποια "Ασημικά", κτλ. Όσο για τους λαούς, "θα τους πάρουν και τα σώβρακα" (κάτι που ήδη είναι εμφανές ότι γίνεται), και στο τέλος θα τους πουν ότι "τελικά δυστυχώς χρεωκοπήσαμε", μιας και όσο η παραγωγική βάση αποσαθρώνεται, και το χρεος μεγαλώνει, τόσο πιο σίγουρη ειναι η χρεωκοπία. Απλά αυτή δεν ανακοινώνεται επίσημα, έως ότου οι τράπεζες αρπάξουν αρκετά κεφάλαια ώστε να αντέξουν τις (αναπόφευκτες) απώλειες που θα έχουν οι κάτοχοι ομολόγων από κράτη όπως η Ελλάδα, κτλ