E τι μας λέει ο κυρίος Λουλα? Αγοράζετε τις τοστίερες που σας πουλάμε αλλιως θα καταστραφεί η παγκόσμια οικονομία?
Νομίζω οτι μπερδευει το συμφέρον των κρατών με τα οποια έχει συστρατευτεί με τη παγκόσμιο οικονομία. Ισως η παγκόσμια οικονομία να έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο επειδη ακριβως ο δυτικός "πλουσιος" κόσμος υπερκαταναλωσε... απο τοστιερες, μεχρι αμάξια, μεχρι σπίτια...
Για τις βαθύτερες κοινωνικές διεργασίες
Αν μέχρι τώρα το αστικό μπλοκ εξουσίας της εποχής του μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου, προϊόν κι αυτό ενός παγκόσμιου ταξικού συσχετισμού, προϋπέθετε διαδικασίες συναίνεσης, τώρα η νέα αστική συμμαχία προϋποθέτει τη συντριβή του εργατικού κινήματος και τον εκμηδενισμό της αριστεράς. Από τον καπιταλισμό του καρότου περνάμε στον καπιταλισμού του ροπάλου και από το κράτος πρόνοιας στο κράτος εκτάκτου ανάγκης.
Μεσοστρώματα που μέχρι προχθές στήριζαν το σύστημα με μια σειρά ανταλλάγματα και ένα βελτιούμενο βιοτικό επίπεδο, σήμερα πλήττονται ανεπανόρθωτα από την κρίση και βρίσκονται κυριολεκτικά σε απόγνωση. Βλέποντας τον κόσμο να φεύγει κάτω από τα πόδια τους, τα περιουσιακά τους στοιχεία να χάνουν την αξία τους, τα μαγαζάκια τους χωρίς τζίρο, τις τράπεζες να τους απειλούν με κατασχέσεις, τις γειτονιές τους να υποβαθμίζονται, το κράτος να αδυνατεί να τους βοηθήσει όπως έκανε μια ζωή, έχουν αρχίσει να αντιδρούν.
Οι άνθρωποι αυτοί χρόνια απομονωμένοι και έξω από συλλογικές διαδικασίες, πραγματικοί ιδιώτες χωρίς καμία ενεργή εμπλοκή στα κοινά, με μια εντελώς περιορισμένη πολιτική οπτική που αφορούσε μονάχα τα του νοικοκυριού, επιχειρούν για πρώτη φορά να κάνουν κάτι για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Spoiler:
Ανίκανοι να αντιληφθούν το εύρος της παγκόσμιας κρίσης, νομίζουν ότι ο τζίρος τους έχει πέσει εξαιτίας του πλανόδιου “παρεμπορίου” και όχι γιατί ο κόσμος δεν έχει φράγκο, ότι οι μετανάστες έρχονται στη γειτονιά τους και έτσι την υποβαθμίζουν και όχι γιατί είναι ήδη υποβαθμισμένη, ότι τα σπίτια τους χάνουν την αξία τους γι’ αυτό και όχι γιατί είναι απούλητα εκατοντάδες χιλιάδες νεόδμητα που κανείς δεν έχει λεφτά να αγοράσει. Η πνευματική τους αναπηρία δεν τους επιτρέπει να διακρίνουν τον υπεύθυνο της κατάστασής τους που είναι οι τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο και βρίσκεται υποθηκευμένη όχι μόνο η δημόσια περιουσία, αλλά και η ιδιωτική αυτών των νοικοκυραίων, ενώ η δουλικότητά τους προς την εξουσία και η αδυναμία που αισθάνονται απέναντι σε οτιδήποτε κοινωνικά ισχυρότερο απ ‘ αυτούς τους κάνει να στρέφουν το μίσος τους προς τους από κάτω, στους πιο απόκληρους αυτής της κοινωνίας. Αφού αδυνατούν να τα βάλλουν με το μεγάλο κεφάλαιο που όχι μόνο το ζηλεύουν αλλά και το τρέμουν, και αφού δεν τολμούν να τα βάλλουν με το κράτος γιατί χέζονται απάνω τους μην τους έρθει η εφορία ή το ΙΚΑ, το μόνο που τους μένει για να διορθώσουν είναι η “αισθητική εικόνα της γειτονιάς τους” και της πέριξ του μαγαζιού τους περιοχής. Εκεί κάτι μπορούν να κάνουν, και επιπλέον να νοιώσουν ξανά έστω και λίγο αφεντικά. Νομίζουν ότι προπηλακίζοντας τους μετανάστες θα ξαναγίνουν τα Κ. Πατήσια, η Αττική και ο Αγ. Παντελεήμονας οι ακμάζουσες μικροαστικές συνοικίες της δεκαετίας του 1960 και το τ.μ. στην περιοχή θα εκτοξευτεί στις 3000 ευρώ. Και επειδή καθημερινά ξεφτιλίζονται από τους εισπράκτορες των τραπεζών που τους ζητούν να εξοφλήσουν τα κάθε είδους δάνεια, νομίζουν ότι κυνηγώντας τους πλανόδιους που πουλάνε μπιχλιμπίδια, κάλτσες, σώβρακα και τσάντες θα ξαναγεμίσουν οι μπουτίκ τους ξανά με κυράτσες που θα τσακίζουν τις κάρτες για να πουλήσουν μούρη στη Μέμου και το Μπουρνάζι.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν μηδέν κοινωνική συνείδηση. Χέστηκαν αν ο πλανήτης περνάει την χειρότερη οικονομική και περιβαλλοντική κρίση στην ιστορία του, δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον όχι μόνο για το αν ο μετανάστης δίπλα τους ζει ή πεθαίνει, αλλά ούτε καν για τα ζόρια που τραβάνε οι υπόλοιποι ελληναράδες που από κοινού κυνηγάνε μετανάστες. Το μόνο που τους απασχολεί είναι η πάρτη τους. Αυτός ο ελεεινός δεσμός είναι που τους ενώνει με όλους τους άλλους. Η οργή των μικροαστών για τον ξεπεσμό τους. Αλλά δεν είναι μόνο οι μικροαστοί. Είναι ακόμα και έλληνες εργαζόμενοι που κινδυνεύουν να χάσουν τις δουλειές τους αν δεν τις έχουν χάσει ήδη, που όμως κι αυτοί με τη σειρά τους αδυνατούν να σκεφτούν ότι αυτό οφείλεται στην ύφεση που νεκρώνει ολόκληρη την οικονομία και όχι στους μετανάστες. Αυτοί όμως νομίζουν ότι οι μετανάστες τους πήραν τις δουλειές αφού πρώτα έριξαν τα μεροκάματα, ότι είναι πολλοί και δεν χωράνε, ότι αν φύγουν θα ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας. Η ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Μ’ αυτή τη λογική θα πρέπει όλοι οι “περιττοί”, ακόμα και αυτοί οι ίδιοι αν είναι άνεργοι ή και “δημόσιοι υπάλληλοι που πρέπει να απολυθούν γιατί κι αυτοί λυμαίνονται τη χώρα” πρέπει να φύγουν επίσης. Ο παραλογισμός της ρατσιστικής βλακείας δεν έχει όρια. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να σκεφτεί λογικά χωρίς να είναι οικονομολόγος καταλαβαίνει ότι η κρίση δεν οφείλεται στον υπερπληθυσμό. Ότι καθένας που παράγει καταναλώνει και αυτό δίνει δουλειά σε άλλους κ.ο.κ. Μια οικονομία που δουλεύει τους χωράει όλους, μια άλλη που δεν δουλεύει δεν χωράει κανέναν. Αν φύγουν οι μετανάστες θα μείνουν ξενοίκιαστα τα σπίτια και χιλιάδες μαγαζάκια. Τα ασφαλιστικά ταμεία θα ξεμείνουν από εισφορές, πολλοί άνθρωποι που εξυπηρετούνται σε οικιακές εργασίες, από μετανάστριες που επίσης φυλάνε γέρους και παιδιά θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις δουλειές τους και να γυρίσουν στα σπίτια, ειδικά οι γυναίκες. Αυτό μπορεί να είναι θεμιτό για τους φασίστες να γυρίσουν οι γυναίκες στις κουζίνες στους και στα παιδιά τους, αλλά η οικονομία όπως φυσικά την ξέρουμε σήμερα θα κατέρρεε την επόμενη μέρα.Για μας κανένα πρόβλημα, ας καταρρεύσει να τελειώνουμε δεν είναι τόσο απλό - ο καπιταλισμός δεν καταρρέει, ανατρέπεται, αλλά για όλους αυτούς του κοπρίτες που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους θα ήταν ακόμα μια μεγάλη έκπληξη. Τι θα έκαναν τότε. Θα έβρισκαν κάποιον άλλο να κυνηγήσουν. Αρκεί να είναι ή να νομίζουν ότι είναι τους χεριού τους.
Τα αστικά επιτελεία έχουν αντιληφθεί πλήρως αυτή την ψυχολογία που εξαπλώνεται ταχύτατα σε ξεπεσμένες μικροαστικές γειτονιές της Αθήνας. Γνωρίζουν ακριβώς πως σκέφτεται αυθόρμητα ο κάθε ηλίθιος “νοικοκύρης”, το κάθε ψώνιο που εδώ και δύο δεκαετίας προσπαθεί να μεγαλοπιαστεί πουλώντας φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες. Όπως τότε καλλιεργούσε αύτη τη διάθεση κάνοντάς την το κυρίαρχο life style, μέχρι που σύσσωμη η ελληνική νοικοκυροσύνη βρέθηκε να χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής της ύστερα από χρηματιστήρια και δάνεια δια πάσα νόσο και μαλακία, έτσι και τώρα αβαντάρει την επίσης αυθόρμητη διάθεση της μικροαστικής ηλιθιότητας “να βάλει τάξη στη γειτονιά” και “να πάρει την πατρίδα της πίσω”. Τέλειος συνδυασμός. Τα θύματα της κρίσης αφού πρώτα ξεκοκαλίστηκαν από το κεφάλαιο, μπορούν τώρα να γίνουν τα μαντρόσκυλά του.
Έτσι η άρχουσα τάξη πετυχαίνει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: πρώτα εκτονώνει την οργή των μικροαστών προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω και δεύτερον αποκτά από το πουθενά ένα στρατό πραιτοριανών που θα υπερασπίσουν τα αφεντικά τους και τελικά το σύστημα από μια πιθανή εξέγερση των πιο καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων, των εργαζομένων που πλήττονται από τα αγρία μέτρα λιτότητας, των απολυμένων ανέργων, των μεταναστών που βρίσκονται στο δρόμο ύστερα από 15 χρόνια ξεζουμίσματος.
Όμως και οι εξεγερμένοι μικροαστοί έχουν κι αυτοί τις δικές τους προσδοκίες. Πιστεύουν ότι έτσι θα έχουν μια καλύτερη τύχη σε έναν κόσμο που αλλάζει και που “δεν μας χωράει όλους” με την προϋπόθεση φυσικά να έχουν κάνει πρώτα το καθήκον τους για την πατρίδα. Η στράτευση στο φασισμό από ανθρωποειδή που έμειναν στην απέξω “ενώ οι αριστεροί έχουν βολευτεί στα βόρεια προάστια” έχει εντελώς ωφελιμιστικά κίνητρα. Όπως και ο κάθε βλαξ ποντάρει σε μια εξυπηρέτηση από το εκάστοτε κόμμα εξουσίας αφού πρώτα έχει κάνει το καθήκον του, έτσι και ο φασίστας ευελπιστεί να βρεθεί μερικά σκαλιά πιο ψηλά στην κοινωνική πυραμίδα που αναδιαμορφώνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Και αν ο ρεφορμισμός έρχεται σε συμφωνία με την άρχουσα τάξη ύστερα από μια σύγκρουση μαζί της ή έστω από συνεχείς χαμηλής έντασης τριβές ο φασισμός είναι μια κατευθείαν συμμαχία μεμονωμένων ανθρώπινων σκουπιδιών που διαπερνά όλες τις κοινωνικές τάξεις σε ένα αντεπαναστατικό μέτωπο για να σωθεί, στο όνομα φυσικά της πατρίδας, η οικονομική και πολιτική εξουσία των καπιταλιστών.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η άρχουσα τάξη έχει κάνει ήδη τις επιλογές της, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη. Ας δει κανείς μόνο πως σύσσωμος ο “δημοκρατικός” καθεστωτικός δημοσιογραφικός συρφετός των δελτίων των 8 δικαιολογεί τις εγκληματικές επιθέσεις των φασιστών όχι πια σε ανώνυμους μετανάστες αλλά και σε επώνυμα πρόσωπα της αριστεράς και όχι μόνο. Επίσης και όσοι έχουν κάνει την επιλογή να στρατευτούν σ’ αυτό το μπλοκ έχουν επίσης κάνει τις επιλογές τους. Δεν πρόκειται απλά για μπερδεμένους κατοίκους, πρόκειται για τη νέα δεξαμενή του φασισμού. Πρόκειται για το φίδι που σκαει από το αυγό του. Και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ανεξαρτήτως ηλικίας, χρώματος μαλλιού, βαθμού ηλιθιότητας και κοινωνικής τάξης.
Μπορούμε να αισιοδοξούμε, παρόλα αυτά;
Η απάντηση είναι ναι. Όχι όμως περιμένοντας κάτι από τις κάλπες. Το αποτέλεσμα αν το πάρει κανείς τοις μετρητοίς θα έπρεπε να πέσει σε μόνιμη απογοήτευση. Το 80% ψηφίζει καθεστωτικά κόμματα. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια, κι ας επιμένουν όλες οι αριστερές μαμές της κάλπης ότι ο κόσμος ψήφισε κατά του μνημονίου υπολογίζοντας όχι μόνο την αποχή, αλλά και τους οπαδούς του Σαμαρά. Με τέτοιες ερμηνείες δεν είναι περίεργο που καταλήγουν σε ακόμα πιο λάθος τακτικές: Ο Καζάκης σ’ αυτή τη βάση στο άρθρο του υπό τον τίτλο “Το αληθινό μήνυμα των εκλογών” θεωρεί ότι “για πρώτη φορά στην περίοδο της μεταπολίτευσης μπροστά σε εκβιαστικά και καταπιεστικά διλήμματα ένας στους δύο ψηφοφόρους αρνήθηκε να νομιμοποιήσει με την ψήφο του την νέα κατάσταση που έχει επιβληθεί στη χώρα, είτε με το λευκό, το άκυρο και την αποχή, είτε ψηφίζοντας πολιτικές προτάσεις που, στα μάτια τουλάχιστον του κόσμου, ταυτίζονται καθαρά με την άρνηση του χρέους και την ανατροπή του υπάρχοντος καθεστώτος” για να καταλήξει ότι “χρειάζεται ένα ευρύ παλλαϊκό μέτωπο που να μπορεί να ξεπερνά τους διαχωρισμούς δεξιάς και αριστεράς μέσα στο λαό, να αναδεικνύει το κοινό συμφέρον όλων των εργαζομένων μέσα από τον αγώνα για την μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους, για την έξοδο από το ευρώ, για την εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την κατάκτηση της δημοκρατίας στον τόπο μας μέσα από την κατοχύρωση στην πράξη της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας”. Απλά πράγματα δηλαδή. Ήδη έχουμε την πλειοψηφία, ας μην ψαχνόμαστε με την “ενότητα της αριστεράς, η οποία ενταφιάστηκε πανηγυρικά με αυτές τις εκλογές” κι ας ασχοληθούμε με σχήματα πάνω από διαχωρισμούς δεξιάς αριστεράς.
Ακόμα και η αριστερά που θεωρεί κεντρική την πολιτική μάχη για το χρέος, αυτοπαγιδεύεται στην αυταπάτη της κατάκτησης της πλειοψηφίας που μάλιστα ήδη… υπάρχει. Δεν μένει λοιπόν παρά να φτιάξουμε το νέο ΕΑΜ για να πάρει σάρκα και οστά. Το γεγονός ότι ο Αλαβάνος επιχείρησε το ίδιο για να εισπράξει 2% προφανώς δεν λεει τίποτα, ενώ το σεχταριστικό ΚΚΕ έπαιρνε αντίστοιχα 15% στην ίδια περιφέρεια.
Λοιπόν. Δεν υπάρχει καμία έτοιμη πλειοψηφία που να “ταυτίζεται καθαρά με την ανατροπή του καθεστώτος” και ούτε πρόκειται να υπάρξει τέτοια πλειοψηφία μέσα από τις κάλπες. Επιτέλους η αριστερά και ο κόσμος της ας πάψουν να ασχολούνται με τέτοιου είδους άχρηστες και παθητικές πλειοψηφίες που πάντα ακόμα κι όταν τις μαστιγώνουν αλύπητα συνεχίζουν να ελπίζουν στα ψίχουλα που τους υπόσχεται η εξουσία. Η αριστερά δεν έχει να κερδίσει τίποτα από την παθητικότητα αυτού του κόσμου, έχει μόνο να κερδίσει από την ενεργητικότητα και τη θέληση του δικού της κόσμου. Ας σταματήσουμε πια να ασχολούμαστε με τα μονίμως “αθώα θύματα” αυτής της κοινωνίας, ας δούμε την πραγματικότητα κατάφατσα, ας σταματήσουμε να παραμυθιαζόμαστε με τις ανύπαρκτες λαϊκές πλειοψηφίες, ας πάψουμε να αναζητούμε κι εμείς όπως και ο ΓΑΠ την “δημοκρατική νομιμοποίηση”, για να κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα.
Την επομένη κιόλας του δεύτερου γύρου η eurostat θα ανακοινώσει και επίσημα ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Το έλλειμμα του 2009 θα αναθεωρηθεί στο 16%, ενώ το φετινό, πάρα τις πρωτοφανείς περικοπές δαπανών και τις εξωφρενικές μειώσεις μισθών, αναμένεται να αγγίξει το 10%. Με λίγα λόγια τα 22 δις ευρώ. Το δημόσιο χρέος θα φτάσει τα 350 δις αχρηστεύοντας την οποιαδήποτε αποτελεσματικότητα του “σταθεροποιητικού” προγράμματος και του μνημονίου. Την ίδια στιγμή η κρίση του χρέους μεταδίδεται ταχύτατα σε όλη την Ευρώπη. Η Ιρλανδία με 32% έλλειμμα φέτος είναι μια αναπνοή πριν τη χρεοκοπία και πλέον δανείζεται με το απίστευτο 9% και πίσω της η Πορτογαλία με 7,2%. Οι περικοπές στην Μ. Βρετανία παρά τους μύθους περί “φλεγματικών” Άγγλων, οδήγησαν σε μια ογκώδη φοιτητική διαδήλωση 50000 στο κέντρο του Λονδίνου που κατέληξε στη καταστροφή των γραφείων των τόρυδων.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση των αναθεωρημένων στοιχείων θα μάθουμε ακριβώς τι θα περιλαμβάνει το 2ο μνημόνιο. Όλοι αφήνουν να εννοηθεί ότι το 1ο θα μοιάζει με παιχνιδάκι. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι καθημερινά στα τηλεοπτικά δελτία προετοιμάζουν τον κόσμο για μαζικές απολύσεις στο ευρύτερο δημόσιο τομέα, ιδιωτικοποιήσεις και κλεισίματα ΔΕΚΟ και άλλων ΝΠΔΔ, νέες περικοπές σε μισθούς του δημοσίου και συντάξεις και δραματικές περικοπές δαπανών για υγεία, πρόνοια, δήμους και παιδεία.
Μπροστά στο νέο γύρο που έρχεται η αριστερά και το κίνημα θα έχουν ακόμα μια ευκαιρία. Απέναντι δεν θα είναι οι υπάλληλοι της τρόικα, ούτε κάποιο μνημόνιο, αλλά η κυβέρνηση του ΓΑΠ, η μοναδική υπεύθυνη για αυτή την πολιτική, το βαθύ κράτος και οι κατασταλτικοί και ιδεολογικοί του μηχανισμοί και ένα διαρκώς αυξανόμενο τσούρμο παρακρατικών ρατσιστικών συμμοριών που στο όνομα μιας κάποιας κατάστασης εθνικού κινδύνου θα επιχειρήσουν από κοινού να επιβάλουν καθεστώς εκτάκτου ανάγκης προκειμένου να σωθεί το παρακμιακό τους σύστημα και να συνεχίζουν οι απατεώνες τοκογλύφοι καπιταλιστές να εισπράττουν ανελλιπώς τους τόκους τους και να ληστεύουν τον εργαζόμενο λαό. Στη μέση αυτής της σύγκρουσης θα βρεθεί η “αθώα πλειοψηφία” που για ακόμα μια φορά θα περιμένει το αποτέλεσμα για να ταχθεί με τους νικητές. Στη διάρκεια της μάχης δεν έχει καμία σημασία τι ψηφίζει στις κάλπες ή στα γκάλοπ αυτή η “πλειοψηφία”.
Η αριστερά έχει ήδη τον κόσμο που χρειάζεται.και εκεί που παίζεται το παιχνίδι ακόμα περισσότερο. Αρκεί να ξεκαθαρίσει ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Και αν αυτή η αριστερά δεν μπορεί, ας χτίσουμε μια καινούργια, αποφασισμένη να επιβάλει τη θέλησή της, χωρίς να περιμένει πότε θα ξυπνήσει και ο τελευταίος στούρνος αυτής της κοινωνίας. Και όποιος θέλει πλειοψηφίες ας μάθει ότι αυτές κερδίζονται με το σπαθί και όχι με τα λόγια.
Δείτε επίσης και ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του Κ. Μαρξ, «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία 1848-1850»:
«Κανένας δεν είχε αγωνιστεί στις μέρες του Ιούνη για την σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης πιο φανατικά από τους Παρισινούς μικροαστούς – τους καφετζήδες, τους εστιάτορες, τους ταβερνιάρηδες τους μικροέμπορους, πραγματευτάδες επαγγελματίες κλπ. Το μαγαζί ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στο οδόφραγμα για να αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί από το δρόμο στο μαγαζί. Πίσω όμως από το οδόφραγμα στέκοταν οι πελάτες και οι οφειλέτες, μπρος του οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι όταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι όταν οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έτρεξαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο φραγμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο πράκτορα της πίστης, που τους παρουσίαζε τις απειλητικές επιστολές: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη τραβηχτική! χρεοκοπημένο μαγαζί ! χρεοκοπημένος μαγαζάτορας!
Διάσωση της ιδιοκτησίας! Όμως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που φυλάγανε δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε το μαγαζί τους, ούτε το πιάτο που τρώγανε, ούτε το κρεβάτι που κοιμούνταν άνηκαν σε αυτούς. Απ’ αυτούς ακριβώς έμπαινε ζήτημα να σωθεί η ιδιοκτησία προς όφελος του ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, του τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, του κεφαλαιούχου που τους είχε δανείσει μετρητά χρήματα, του εργοστασιάρχη που τους είχε εμπιστευθεί σ’ αυτούς τους λιανοπωλητές εμπορεύματα για πούληση, προς όφελος του μεγαλέμπορα που είχε παραδώσει επί πιστώσει τις πρώτες ύλες σ’αυτούς τους επαγγελματίες. Αποκατάσταση της πίστης! Μα η ξαναδυναμωμένη πίστη αποδείχτηκε ένας ζωηρός και γεμάτος ζήλο θεός, ακριβώς γιατί έδιωξε από τους τέσσερεις τοίχους του τον αναξιόχρεο οφειλέτη μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την εικονική ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο στη φυλακή για χρέη, στη φυλακή που ξαναϋψώθηκε απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη
Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο ότι τσακίζοντας τους εργάτες, παρέδωσαν τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που από το Φλεβάρη και ύστερα κέρδιζε χρόνο και που είχε φαινομενικά αγνοηθεί, κηρύχθηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη.
Η ονομαστική ιδιοκτησία τους είχε αφεθεί απείραχτη τόσο καιρό, όσο χρειάζονταν για να τους οδηγήσουν στο πεδίο της μάχης, εν ονόματι της ιδιοκτησίας. Τώρα που είχε ξεκαθαριστεί ο μεγάλος λογαριασμός με το προλεταριάτο, μπορούσε να ξανά ξεκαθαριστεί ο μικρός λογαριασμός με τον μπακάλη. Στο Παρίσι, το συνολικό ποσό των γραμματίων που εκκρεμούσε η πληρωμή τους ήταν πάνω από 21 εκατομμύρια φράγκα, στις επαρχίες πάνω από 11 εκατομμύρια. Οι ιδιοκτήτες πάνω από 7.000 εμπορικών επιχειρήσεων του Παρισιού δεν είχαν πληρώσει το νοίκι τους από το Φλεβάρη.»
Σ' αυτό το παρόν, που κυριαρχείται από την εικόνα ενός ναρκοθετημένου μέλλοντος, σύντομα οι νέοι θα «βγάζουν τη γλώσσα τους» Η Κυβέρνηση θεωρεί ότι μέχρι τώρα έχει κατορθώσει χωρίς σοβαρές αντιδράσεις να υλοποιήσει ένα μέρος του σχεδίου της. Στο κυβερνητικό επιτελείο υπάρχει αισιοδοξία ότι στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές δεν θα υπάρξουν ανησυχητικές απώλειες καθώς πιστεύει αφενός ότι ο φόβος και το αδιέξοδο μπλοκάρει το θυμό και τις αντιδράσεις και αφετέρου ότι η αποχή δεν τις χαμηλώνει τα ποσοστά σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι και στα υπόλοιπα κόμματα. Στα πλαίσια αυτά κυριαρχεί η άποψη ότι πρέπει να πάει με τη βολονταριστική γραμμή Λοβέρδου και όχι με γραμμή διαπραγματεύσεων και καθυστερήσεων. Το σχέδιο αυτό πριμοδοτείται και από την κατασκευασμένη, στα «εργαστήρια Παναγόπουλου», παράλυση της ΓΣΕΕ, ενώ, βεβαίως, δεν απειλείται, ούτε από τις χωριστικές δραστηριότητες του ΠΑΜΕ, ούτε από τις αναιμικές κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Ωστόσο όλα ισορροπούν σε ένα τεντωμένο σχοινί. Η ακινησία με κάποια μικρή ή μεγάλη αφορμή μπορεί να γίνει κίνηση.
Spoiler:
Κάτω από την άσφαλτο υπάρχει μια θάλασσα στεριάς. Είναι φανερό ότι υπάρχει εύφλεκτο υλικό που προς το παρόν μπλοκάρεται από το φόβο και το αδιέξοδο με τα οποία έχουν ψεκαστεί οι εργαζόμενοι μέσα από πρωτοφανή μπαράζ των τεχνικών της επικοινωνίας, των διανοούμενων της αυλής και της οθόνης, αυτής της γνωστής διασταύρωσης τιτλούχων, εμπορευματούχων και μηχανορράφων. Όσο, όμως, μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού θα πυκνώνουν τις ουρές αυτών που δεν έχουν πλέον τίποτε να χάσουν τόσο θα πλησιάζει το σπίρτο στα αραδιασμένα ξερόκλαδα. Και τα πρώτα ξερόκλαδα είναι η νεολαία. Η φοιτητική, η μαθητική, η άνεργη, και αυτή του 500άρικου το μήνα. Και τότε όλα θα λειτουργήσουν σαν αναμμένο σπίρτο σε μια μεγάλης έκτασης και «έτοιμη από καιρό» πυριτιδαποθήκη. Νάτη μπροστά μας: ο αποκλεισμός και η ματαίωση των προσδοκιών μιας ολόκληρης γενιάς που επένδυσε χρόνια και χρήματα στους σχολικούς τίτλους και βουλιαγμένη στην προοπτική της ανεργίας αισθάνεται ότι την κορόιδεψαν. Είναι η «εξαπατημένη γενιά» με τα λόγια του Pierre Bourdieu, η «γενιά του κινητού και της Γιουροβίζιον», που γαλουχήθηκε με την ψευδαίσθηση ότι κυνηγώντας την ατομική λύση, το βαθμό, το πτυχίο, το μεταπτυχιακό, θα έχει ανοιχτούς τους δρόμους της επαγγελματικής αποκατάστασης και της καριέρας.
Γελασμένοι όσοι πιστεύουν ότι έχουν κλείσει τις θύελλες μια για πάντα σε γυάλινα κλουβιά. Όσοι πιστεύουν και πολύ περισσότερο όσοι καραδοκούν να έχουν «αιώνια» μια νεολαία όπως το χιόνι στο βουνό να λιώνει για να αυξάνουν τις εμπορικές ιδέες τους.
Σ' αυτό το παρόν, που κυριαρχείται από την εικόνα ενός ναρκοθετημένου μέλλοντος, σύντομα οι νέοι θα «βγάζουν τη γλώσσα τους».
Αυτή η νεολαία στην οποία προτείνουν κάτι ανάμεσα σε ξεριζωμένο μέλλον και σε «μαύρη» μετανάστευση θα διασαλεύσει την «τάξη», θα ανάψει φωτιές και θα επαναφέρει στο προσκήνιο την ζωντανή πολιτική και την αποτελεσματικότητα της, και μαζί τον κόσμο των δραστήριων –δυσαρεστημένων, κάνοντας κομμάτια τα δεσμά των ψευδαισθήσεων και μαζί τους την ησυχία των δεσμοφυλάκων τους.
Και τότε όλες οι προβλέψεις για τις εξελίξεις θα είναι επισφαλείς. Τότε η ευχή της μιας πλευράς θα είναι να επικρατήσει ο Ταμερλάνος για να μπορούν να ξαναστήσουν μετά τη θύελλα τα νέα δεσμά. Της άλλης ο μακαρίτης ο Κάρολος. Για να υπάρχει ανάσταση και να αποφευχθεί η παλινόρθωση και ο νοών νοείτω.
Όμως εδώ αρχίζουν οι ευθύνες…
Η "κινεζοποίηση" συνεχίζεται:
ΑΝΑΚΙΝΕΙ ΘΕΜΑ ΜΕΙΩΣΗΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΛΑΣΤΙΚΟΥ 8ΩΡΟΥ
2 δώρα Κατσέλη στους εργοδότες
Με το πρόσχημα της χαμηλής παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας, η υπουργός Εργασίας Λούκα Κατσέλη, μιλώντας σε συνέδριο για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας, προανήγγειλε μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές στις επιχειρήσεις και «μεγαλύτερη ευελιξία στη διαχείριση των ωρών εργασίας». Δεν είναι πρόσχημα - όντως οι εργάτες στην Ελλάδα είναι προνομιούχοι στα μάτια των κεφαλαιοκρατών, που τους συγκρίνουν με τους εργάτες στη Βουλγαρία ή στην Κίνα, και προφανώς ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ εργάτες στη δύση τους φαίνονται "καλομαθημένοι" και "προνομιούχοι". Και γι' αυτό επιτίθενται, ώστε να μειωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις, η ασφάλιση, κτλ για τους εργαζόμενους, ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί στα πλαίσια της διεθνούς αγοράς. Μήπως όμως αντί να επιτίθενται αυτοί εναντίον των "προνομιούχων" εργαζόμενων, να είναι ηταν καλύτερα να επιτεθούμε εμείς εναντίον των πραγματικών και εντελώς παρασιτικών "προνομιούχων", δηλαδή των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, κτλ, και να αναλάβουμε εμείς την παραγωγή, που τώρα την καθορίζουν αυτοί με παντελώς ολιγαρχικούς όρους, σπρώχνοντας μας στο ΜΕΣΑΙΩΝΑ για να μεγιστοποιήσουν αυτοί τα κέρδη τους;
Στη γαλλική "Liberation", δημοσιεύτηκε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, το οποίο αποκαλύπτει μια ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ για το πόσο παρασιτική είναι πλέον η άρχουσα τάξη: Συγκεκριμένα, αποκαλύπτει ότι οι 40 μεγαλύτερες εταιρείες στη Γαλλία έχουν αυξήσει τα κέρδη τους μέσω απολύσεων προσωπικού, και εκτεταμένων φοροαπαλλαγών και άλλων κρατικών παροχών, για τις οποίες πιέζουν μέσω των λόμπι. Είναι φανερό πως το συμφέρον αυτών των ανθρώπων είναι εντελώς αντίθετο από το δικό μας, καθώς η κερδοφορία τους περνά αναγκαστικά μέσα από το να ρημάξουν τους εργάτες, στέλνοντας την κοινωνία σε μια νέα φεουδαρχία. Ο καπιταλισμός πλέον δεν αρκείται σε τίποτα λιγότερο από μια επιστροφή στην φεουδαρχία, όπως περίπου στην Κίνα, αλλιώς δεν υπάρχει ανάπτυξη
Top companies living off state handouts
"CAC 40 is anti-employment," headlines Libération. In a major investigative report, the Parisian daily reveals that over the last five years, the top 40 of France’s most capitalised companies have significantly increased their profits while shedding close to 40,000 jobs. At the same time they have benefited from tens of billions of state aid in the form of tax exemptions. The daily deplores the fact that "industrial giants" who "devour state subsidies" clearly have no qualms "about lobbying for more market deregulation, while demanding major tax breaks from the state." Given that the cost of government support for these corporations has reached 172 billion euros per year, the daily argues that "we would do well to question the appropriateness of the use made of these funds in the current context of budgetary austerity and state ‘bankruptcy’."
HSBC says while profits are good, regulation is a worry "Μη μας κόψετε τα προνόμια μας, αλλιώς θα σηκωθούμε και θα φύγουμε για αλλού, πχ Κίνα, Ινδία, κτλ"
The UK's biggest bank HSBC says its pre-tax profits are well ahead of 2009, with bad debt continuing to fall.
Chief executive Michael Geoghegan however warned of new UK and European regulation for the banking sector.
He warned of "regulatory arbitrage", a term used to describe financial services companies moving their operations to countries with the most favourable banking regimes.
Στο ενεχυροδανειστήριο ή στο Δαφνί οι πολίτες λόγω κρίσης
Στο Δαφνί καταφεύγουν πολλοί πολίτες, δηλώνοντας ψυχασθενείς και ζητώντας την εισαγωγή τους. Δεν έχουν ψυχιατρικά προβλήματα όμως. Στην πραγματικότητα, το μόνο που ζητούν είναι στέγη και τροφή, καθώς είναι θύματα της οικονομικής κρίσης. Την ίδια στιγμή, το Κρατικό Ενεχυροδανειστήριο βλέπει τους πελάτες του να αυξάνονται σημαντικά, καθώς ολοένα περισσότεροι πολίτες βάζουν ενέχυρο χρυσαφικά, οικογενειακά κειμήλια και άλλα συναφή αντικείμενα για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις.
Στο επίπεδο-ρεκόρ του 12,2% εκτινάχθηκε το ποσοστό ανεργίας τον Αύγουστο Και αυτό δεν είναι παρά το επίσημο νούμερο, στο οποίο δεν συμπεριλαμβάνουν πολλούς ανέργους, επίσης δεν αναφέρονται οι part-time εργαζόμενοι, κτλ
Στο 12,2% «εκτινάχθηκε» το ποσοστό της ανεργίας, τον Αύγουστο, παρά το γεγονός ότι τον συγκεκριμένο μήνα η τουριστική περίοδος βρίσκεται στο ζενίθ της.
Το ποσοστό είναι το υψηλότερο από τον Ιανουάριο 2007, όταν η ανεργία άρχισε να καταγράφεται και σε μηνιαία βάση.
Μαρτύριο για 1.550.000 ασφαλισμένους
Εις θάνατον ή, στην καλύτερη περίπτωση, σε φτώχεια καταδικάζει το ελληνικό κράτος τους 1.550.000 ασφαλισμένους του Οργανισμού Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου (ΟΠΑΔ). Από τον περασμένο Αύγουστο κόπηκαν 270 ιατρικές εξετάσεις και μικροεπεμβάσεις, με αποτέλεσμα οι δημόσιοι υπάλληλοι να τις πληρώνουν από την τσέπη τους ή όταν δεν έχουν χρήματα απλώς να μην τις κάνουν. Την ίδια στιγμή, έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο τα αναλώσιμα για τους χρονίως πάσχοντες, οι οποίοι δεινοπαθούν, ενώ σε πολλές περιοχές της χώρας οι φαρμακοποιοί έχουν σταματήσει να τους χορηγούν φάρμακα λόγω των χρεών του Ταμείου.
Σε ιδιώτες αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι και ΟΣΕ
Ο Γ. Χριστοδουλάκης (ειδικός γραμματέας Αποκρατικοποιήσεων) μίλησε για υπογραφή σύμβασης παραχώρησης για όλα τα αεροδρόμια της χώρας, για τα 12 μεγάλα λιμάνια και τα 850 μικρότερα
Την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ και υπογραφή συμβάσεων παραχώρησης σε ιδιώτες για λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομους προβλέπει το σχέδιο αποκρατικοποιήσεων, όπως είπε ο ειδικός γραμματέας Αποκρατικοποιήσεων, Γιώργος Χριστοδουλάκης, μιλώντας στο συνέδριο που διοργάνωσαν το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ και η Alpha Bank.
Στην ίδια εκδήλωση ο υφυπουργός Οικονομικών, Φ. Σαχινίδης, υπογράμμισε ότι «προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι η ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας του τραπεζικού τομέα. καθώς θεωρείται κρίσιμος για την τόνωση της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας».
Και επεσήμανε πως η κυβέρνηση μεταξύ άλλων έχει δώσει στις τράπεζες επιπλέον 25 δισ. ευρώ, έχει προτρέψει τις διοικήσεις τους να προχωρήσουν σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, ενώ ενθαρρύνει τις μεταξύ τους συγχωνεύσεις. Πάρτε μερικά δις και φτιάξτε και ένα ωραίο καρτέλ. Φοβερή "λύση" ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ, αλλά ΦΟΒΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΕΜΑΣ
Στα πρότυπα της Αττικής Οδού -σύμβαση παραχώρησης σε ιδιώτη- σχεδιάζεται να αξιοποιηθούν αυτοκινητόδρομοι. Με το συγκεκριμένο μοντέλο θα «τρέξει» η Εγνατία Οδός.
[IMG][/IMG]
Πιέσεις Κομισιόν για πρόσβαση ανταγωνιστών της ΔΕΗ σε λιγνιτική παραγωγή ρεύματος
Το συντομότερο δυνατόν περιμένει η Κομισιόν να εφαρμοστεί από την Αθήνα η απόφαση του 2008 για πρόσβαση των ανταγωνιστών της ΔΕΗ σε λιγνιτική παραγωγή ρεύματος, αναφέροντας πως σε αντίθετη περίπτωση «η Ευρωπαϊκή Επιτροπή οφείλει να ξεκινήσει διαδικασία προσφυγής εναντίον της χώρας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο».
Το ζήτημα, με το οποίο ασχολήθηκαν εκτενώς την Τετάρτη στη συνάντησή τους ο επίτροπος Ανταγωνισμού Χοακίν Αλμούνια και η υπουργός Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη, άπτεται και των διαπραγματεύσεις που έχουν ξεκινήσει με την τρόικα για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.
Δυνατότητα συντονισμένων πιστώσεων σε περιπτώσεις «ομαδικών σοκ» εξετάζει το ΔΝΤ
Τεχνικό υπόμνημα που περιγράφει τις βασικές αρχές συντονισμένης έγκρισης ευέλικτων γραμμών πιστώσεων (FCL) σε ομάδες κρατών δημοσιοποίησε το ΔΝΤ, σκιαγραφώντας το πλαίσιο της διεύρυνσης των FCL για να αντιμετωπίζονται «ομαδικά πλήγματα».
Το ΔΝΤ εξηγεί ότι «αν χτυπηθούν από ένα κοινό σοκ, τα κράτη μέλη θα μπορούσαν να προσεγγίσουν από κοινού το Ταμείο για να ζητήσουν την οικονομική συνδρομή του». Κάθε αίτημα θα εξετάζεται χωριστά, σημειώνει το υπόμνημα, υπογραμμίζοντας ότι δεν θα αλλάξουν οι πολιτικές δανεισμού του Ταμείου.
Την «κατανόηση» των αγορών ζήτησε η Μέρκελ
Σχετικά με την πρόθεσή της να καταστήσει και τους ιδιώτες επενδυτές συμμέτοχους σε τυχόν μελλοντικές διασώσεις κρατών. "Εντάξει ρε παιδιά, τι να κάνουμε, θα χάσουμε και μερικά, μιας και είναι αδύνατο για Ελλάδες, Ιρλανδίες, κτλ να τα πληρώσουν όλα όσα τους ζητάμε, αλλά εντάξει, θα τους μετατρέψουμε σε κινεζοποιημένα προτεκτοράτα, όπότε δεν είναι και τόοοσο άσχημα τα πράγματα, έτσι δεν είναι;"
Την κατανόηση των διεθνών αγορών ζήτησε σήμερα η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, αναφορικά με την πρόθεσή της να καταστήσει και τους ιδιώτες επενδυτές συμμέτοχους σε τυχόν μελλοντικές διασώσεις κρατών, αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι η θέση της αυτή μπορεί να οδηγήσει σε «αντιπαραθέσεις». διότι οι επενδυτές δε θα θέλουν να επενδύσουν καθόλου σε κρατικά ομόλογα ενός κράτους που θα χρεωκοπήσει
Κριστίν Λαγκάρντ
«Οι ιδιώτες πρέπει να αναλαμβάνουν το κόστος χρεοκοπίας»
Στο πλευρό των γερμανικών θέσεων περί ανάληψη μέρους του χρέους χωρών από ιδιώτες επενδυτές συντάχθηκε η Γαλλία.
Η υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας κυρίας Κριστίν Λαγκάρντ δήλωσεσε συνέντευξή της στο πρακτορείο Bloomberg ότι οι επενδυτές πρέπει να αναλαμβάνουν και αυτοί το κόστος κρατικού χρέους, συντασσόμενη ανοιχτά με την αντίστοιχη γερμανική θέση η οποία εκτίναξε τα ιρλανδικά και τα πορτογαλικά ομόλογα σε επίπεδα ρεκόρ.
Trichet Is Buyer of Only Resort as Debt Woes Worsen
European Central Bank President Jean-Claude Trichet is the buyer of only resort as the euro area’s bond market melts down. Κανένας άλλος δεν αγοράζει τα ομόλογα των χρεωκοπημένων χωρών
Just six months after he threw out his rule book to prevent Greece’s debt crisis from splintering the euro area, the 67-year old Frenchman may again be the only policy maker able to prevent the collapse in Irish and Portuguese bonds from spreading. That may require him to ignore opposition from Bundesbank President Axel Weber to the ECB’s bond-buying program and expand purchases of sovereign assets, according to Citigroup Inc. and Royal Bank of Scotland Group Plc. Η Γερμανία δε θελει εκτύπωση ευρώ όμως, όπως έχουμε ξαναπεί...Προτιμά να "παίζει με τη φωτιά", καθώς ρίχνει το ευρώ σε "ανταγωνιστικά -γι' αυτή- επίπεδα, (πχ 1.40 με το δολάριο - μια ισοτιμία που βέβαια μόνο η Γερμαία αντέχει, οι υπόλοιποι υποφέρουν) όχι μέσω την εκτύπωσης ευρώ από το πουθενά, αλλά μέσω της διαρκούς φημολογίας για χρεωκοπίες, πακέτα σωτήριας, ΔΝΤ στη Ιρλανδία, κτλ, κτλ, κτλ
Roubini προς ΕΚΤ: "Σκεφτείτε πιο σοβαρά τη νομισματική χαλάρωση"
Ως αναγκαίο κακό παρουσιάζει τη νομισματική χαλάρωση που θα πρέπει να αποφασίσει ωσονούπο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο «καυστικός» νομπελίστας οικονομολόγος, Nouriel Roubini, συστήνοντας μεταξύ άλλων στην ομάδα του Ζαν Τρισέ να σκεφτεί πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να ακολουθήσει το παράδειγμα της Fed και να αφήσει τους συντηριτισμούς της Γερμανίας πριν είναι πολύ αργά. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη, σε συνδυασμό με τα πολύ αυστηρά προγράμματα λιτότητας που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν μόνο με ένα πακέτο ενίσχυσης της ρευστότητας από την ΕΚΤ, ώστε να αποκλιμακωθούν ταυτόχρονα και οι πιέσεις στην αγορά ομολόγων. Μάλιστα, επισήμανε ότι οι «διακριτικές» αγορές ομολόγων που εφαρμόζει από τις αρχές του καλοκαιριού η ΕΚΤ δεν ... φτάνουν. Ήδη η ΕΚΤ έχει τυπώσει και αυτή κάποιο χρήμα. Και θα τυπώσει κι άλλο, αργά ή γρήγορα. Απλά η Γερμανία θέλει να τυπώσει όσο το δυνατόν λιγότερο. Αφου τα δολάρια/ευρώ, γιεν, κτλ θα [υπερ]πληθωριστούν ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ, "κινεζοποιώντας" τους λαούς για να χρηματοδοτηθούν οι χρεωκοπημένες τράπεζες
Τα σενάρια της χρεοκοπίας
«Οι αμέσως επόμενοι μήνες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι», δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ την επομένη των εκλογών και είχε δίκιο. Όχι τόσο για τα πρόσθετα μέτρα που έρχονται, όσο επειδή θα αποκαλυφθούν τα δεδομένα του σχεδίου ελεγχόμενης πτώχευσης, που πέρασαν η Μέρκελ και ο Σαρκοζί στις 28.10 από τη σύνοδο του Eurogroup. Ένα σχέδιο που έχει αναλάβει η «ομάδα εργασίας» του Χέρμαν βαν Ρομπάι να επεξεργαστεί στις λεπτομέρειες του. Αυτός είναι κι ο λόγος που ο κ. Σαμαράς, μετά τη συνάντηση του με τον κ. Ρομπάι στις 28.10, έσπευσε να δηλώσει:
Spoiler:
«Βρήκα, επιπλέον, την ευκαιρία να δηλώσω στον κ. Ρομπάι ότι θα είμαι κατηγορηματικά αντίθετος στην ιδέα της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, που πολλοί εμφανίζουν ως ουσιώδες στοιχείο στον υπό σύσταση μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό. Και υπεστήριξα με θέρμη ότι μία ελεγχόμενη πτώχευση είναι πτώχευση για τη χώρα που την υφίσταται και ελεγχόμενη για όλες τις υπόλοιπες. Μπορεί να λειτουργήσει όχι ως μηχανισμός διάσωσης των αδύναμων χωρών, αλλά ως μηχανισμός που τις διαχωρίζει, τις ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες, τις ισχυρότερες.
Και, αντί να καθιστά έτσι ισχυρότερη, γενικά, την Ευρωζώνη, αποδυναμώνει την ενότητα της Ευρωζώνης. Και θα ήταν μεγάλο λάθος».
Έτσι ο κ. Σαμαράς αποκάλυψε επίσημα τα βασικά χαρακτηριστικά της ελεγχόμενης πτώχευσης που προετοιμάζεται για την Ελλάδα και τις άλλες «προβληματικές» χώρες της Ευρωζώνης. Γιατί όντως αυτό συμβαίνει: μια ελεγχόμενη πτώχευση είναι πτώχευση για τη χώρα που την υφίσταται και ελεγχόμενη για όλες τις υπόλοιπες, αλλά κυρίως για τις τράπεζες και τους τοκογλύφους των αγορών.
Ωστόσο ο κ. Σαμαράς δεν διευκρίνισε τι σημαίνει πρακτικά το ότι διαφωνεί με την «ιδέα» της ελεγχόμενης πτώχευσης. Τι σκέφτεται να κάνει από τη στιγμή που προωθείται, όπως ξέρει πολύ καλά, για την Ελλάδα; Τίποτε απολύτως. Απλώς διατυπώνει δημόσια τη διαφωνία του για να τη χρησιμοποιήσει κατόπιν ως άλλοθι αποδοχής άνωθεν και έξωθεν τετελεσμένων.
Η ελεγχόμενη πτώχευση
Ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό του σχεδίου της ελεγχόμενης πτώχευσης; Η αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα» ή χωρίς.
Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε ότι αναδιάρθρωση ή ανάταξη του χρέους είναι μια διαδικασία σύμφυτη με την επίσημη πτώχευση της χώρας.
Μόνο που γίνεται με όρους αγοράς και υπό διεθνή επιτήρηση, προκειμένου να περιοριστούν οι επιπτώσεις της στο εξωτερικό.
Όταν ένα κράτος βρίσκεται σε αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους του, τότε οι δανειστές του επιχειρούν να προωθήσουν ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης ή ανάταξης, που συνήθως περιλαμβάνει τα εξής βασικά χαρακτηριστικά:
1.Την έκδοση νέων ομολόγων ή άλλων αξιών που αντικαθιστούν μέρος ή το σύνολο των ληξιπρό-θεσμων οφειλών του κράτους και επιτρέπουν την επιμήκυνση της μέσης διάρκειας αποπληρωμής του δημόσιου χρέους.
2.Τη μερική ή ολική αναστολή της πληρωμής τόκων ή χρεολυσίων για ένα διάστημα προκειμένου το κράτος να ολοκληρώσει τη διαδικασία αναδιάρθρωσης.
3. Την εισαγωγή ειδικών ρητρών στις νέες εκδόσεις ομολόγων που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αλλάξουν στο μέλλον οι όροι πληρωμής τους, αλλά και τις προβλεπόμενες εγγυήσεις ή αποζημιώσεις των κατόχων τους σε περίπτωση αδυναμίας εξόφλησης.
4. Την παροχή πρόσθετης ρευστότητας για την αποφυγή της μονομερούς παύσης πληρωμών είτε μέσω των χρηματοδοτικών προγραμμάτων του ΔΝΤ είτε με την έκδοση ειδικών ομολόγων στη διεθνή αγορά κεφαλαίων.
Τον ρόλο αυτόν υποτίθεται ότι καλείται να παίξει το Ταμείο Σταθερότητας της Ε.Ε., που ιδρύθηκε αρχικά για τρία χρόνια, αλλά η Μέρκελ και ο Σαρκοζί θέλουν να το μετατρέψουν σε μόνιμο μηχανισμό της Ευρωζώνης για να αναλαμβάνει τις υπό πτώχευση χώρες. Αυτό αποφασίστηκε στις 28.9.
Μια από τις περιπτώσεις αναδιάρθρωσης χρέους, που οι αγορές θεωρούν ίσως την πλέον πετυχημένη, είναι αυτή της Ουρουγουάης το 2003.
Με μια μόνη κίνηση τον Απρίλιο - Μάιο του 2003 όλα τα κρατικά ομόλογα της χώρας σε ξένο νόμισμα (σε δολάριο, ευρώ, γιεν, λίρες, στερλίνες και πέσος Χιλής) ανταλλάχτηκαν με νέα ομόλογα κατατεθειμένα στην Securities and Exchange Commission των ΗΠΑ.
Τα νέα ομόλογα περιλάμβαναν συγκεκριμένες Ρήτρες Συλλογικής Δράσης (Collective Action Clause) που προβλέπουν ότι τυχόν αλλαγή των όρων πληρωμής των νέων ομολόγων απαιτούν τη συμφωνία των κατόχων του 85% της συνολική αξίας τους και το 66,6% της κάθε συγκεκριμένης σειράς ομολόγων.
Η συνολική αξία του εξωτερικού χρέους με βάση αυτή την αναδιάρθρωση - που επίσημα ονομάστηκε Εθελοντική Αλλαγή Προφίλ Χρέους (Voluntary Debt Re-Profiling) - δεν μειώθηκε περισσότερο από 8% προκειμένου η κυβέρνηση της Ουρουγουάης να μπορέσει να βγει στις αγορές και να δανειστεί εκ νέου.
Κι όλα έγιναν κάτω από την αυστηρή επίβλεψη και κηδεμονία του ΔΝΤ.
Γλίτωσε η Ουρουγουάη από την υστερική λιτότητα και το χρέος με την αναδιάρθρωση; Όχι.
Παρότι από 90% του ΑΕΠ της χώρας το 2004 το χρέος βρίσκεται γύρω στο 60% του ΑΕΠ το 2010, η εξυπηρέτηση του συνεχίζει να καλπάζει. Σήμερα το εξωτερικό χρέος της χώρας είναι ακόμη μεγαλύτερο από ό,τι την εποχή της αναδιάρθρωσης (από 50% του συνόλου το 2003, σήμερα ξεπερνά το 57%) αυξάνοντας την εξάρτηση από τις διεθνείς αγορές.
Η αιματηρή λιτότητα και η μετακύλιση σημαντικού μέρους του εσωτερικού δημόσιου χρέους στον φορολογούμενο οδήγησε στη μείωση του συνολικού χρέους ως ποσοστό στο ΑΕΠ. Όμως τα ελλείμματα γνωρίζουν νέες εξάρσεις και τα προγράμματα προσαρμογής έχουν οδηγήσει το 6ο% και πλέον του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας.
Η χώρα δεν πτώχευσε επίσημα, αλλά πτώχευσε ανεπανόρθωτα ο πληθυσμός της.
Το κατά πόσο ακόμη η Ουρουγουάη θα συνεχίσει να αποφεύγει και την επίσημη πτώχευση είναι υπόθεση συγκυριών.
Ο Σόιμπλε αποκαλύπτει
Κάτι ανάλογο φαίνεται να ετοιμάζεται και για την Ελλάδα.
Όπως κι αν το ονομάσουν επίσημα, θα είναι μια αναδιάρθρωση χρέους.
Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε (Der Spiegel, 6.11), το μοντέλο θα είναι μάλλον δύο φάσεων και το περιγράφει ως εξής: «Σε μια πρώτη φάση θα μπορούσε να επιμηκυνθεί η διάρκεια εκείνων των ομολόγων, των οποίων σ' αυτή την κρίσιμη φάση λήγει η προθεσμία αποπληρωμής. Αν αυτό δεν βοηθήσει, σε μια δεύτερη φάση οι ιδιώτες πιστωτές θα πρέπει να δεχθούν περικοπή των απαιτήσεων τους. Σε αντάλλαγμα θα λάβουν εγγυήσεις για τις υπόλοιπες».
Με ανάλογο πνεύμα και το τελευταίο Economist εξηγεί ότι «ένα ιδανικό σχέδιο κρατικής πτώχευσης θα διαθέτει τρία κύρια χαρακτηριστικά.
Πρώτον, θα χρειαστεί κάποιον να κρίνει ότι το ύψος του χρέους είναι μη βιώσιμο.
Δεύτερον, θα χρειαστεί έναν υπερεθνικό θεσμό, όπως είναι το ΔΝΤ ή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, για να επιβλέψει τις απαιτήσεις των δανειστών και να συντονίσει τη συμφωνία για τον διακανονισμό. Αυτό ο θεσμός θα χρειαστεί νομικά εργαλεία για να υποχρεώσει όλους τους πιστωτές σε μια συμφωνία που θα στηριχθεί σε μια ειδική πλειοψηφία τους (ας πούμε της τάξης του 75%) και για να προστατεύσει τον οφειλέτη από νομικές προσβολές ενόσω ο διακανονισμός είναι υπό διαπραγμάτευση.
Ένα τρίτο στοιχείο θα ήταν ένας μηχανισμός που θα επιτρέπει νέες πιστώσεις ώστε να κρατηθεί η υπό πτώχευση χώρα στον αφρό. Τα κεφάλαια αυτά θα είναι υπό ειδικό καθεστώς ώστε να προστατευθούν από την αναδιάρθρωση».
Η δανειακή σύμβαση που έχει επιβληθεί στη χώρα αποτελεί το κατάλληλο εργαλείο για να προωθηθεί η αναδιάρθρωση του χρέους ορίζοντας εκ των πραγμάτων την ειδική πλειοψηφία που απαιτείται από τους πιστωτές για τον επιδιωκόμενο διακανονισμό.
Αυτό προϋποθέτει ότι η αναδιάρθρωση θα γίνει εντός των προθεσμιών της δανειακής σύμβασης.
Εκτός αν τροποποιηθεί ώστε να αποτελέσει συμβατική υποχρέωση της χώρας για την ένταξη της στον υπό διαμόρφωση μηχανισμό ελεγχόμενης πτώχευσης από την Ευρωζώνη. Κάτι που ακούγεται πολύ έντονα.
Οι συνέπειες της αναδιάρθρωσης
Όπως και να 'χει, το βασικό πρόβλημα παραμένει. Τι θα σημάνει μια αναδιάρθρωση του χρέους για την Ελλάδα και τον λαό της; Μήπως θα ελαφρύνει τα βάρη από την εξυπηρέτηση του χρέους;
Όχι, σε καμιά περίπτωση.
Αντίθετα θα θεσμοθετήσει επίσημα την υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της μέσα από την εφαρμογή ρητρών που θα εσωτερικεύουν τους όρους της δανειακής σύμβασης σε κάθε ειδική έκδοση αναδιαρθρωμένων ομολόγων. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πολύ απλά ότι σε κάθε έκδοση νέου ομολόγου θα περιλαμβάνονται ρήτρες και όροι που θα εξασφαλίζουν τον κάτοχο του έναντι κάθε μελλοντικής αθέτησης πληρωμής.
Μήπως όμως γλιτώσουμε από την αιματηρή λιτότητα;
Αυτό δεν προβλέπεται ακόμη κι αν υπάρξει μια πολύ σοβαρή μείωση του χρέους. Είναι χαρακτηριστική μια πρόσφατη εκτίμηση του ΔΝΤ: «Η αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή (σ.σ.: αιματηρή λιτότητα) δεν πρόκειται να είναι σημαντικά μικρότερη ακόμη και με ένα μεγάλο κούρεμα.
Στην πράξη η πρωτογενής προσαρμογή που είναι αναγκαία για να σταθεροποιηθεί η σχέση του χρέους με το ΑΕΠ θα μειωθεί μόλις κατά 0,5% κατά μέσον όρο στο ΑΕΠ (με μέγιστο το 2,7% για την Ελλάδα) αν γίνει κούρεμα κατά 50% - μια ιδιαίτερα μεγάλη υποτίμηση με βάση τα ιστορικά δεδομένα» (Fiscal Monitor, 11.2010, σ. 30). Με λίγα λόγια η αιματηρή λιτότητα και ό,τι επακολουθεί δεν πρόκειται ουσιαστικά να επηρεαστεί ακόμη κι αν μειωθεί το δημόσιο χρέος κατά 50%.
Υπήρχε λύση σύμφωνη με το Διεθνές Δίκαιο!
Πόσο πρέπει να κατέβει η συνολική εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους ώστε να πάψει αφενός η λιτότητα και αφετέρου να σπάσει ο κύκλος του νέου δανεισμού;
Κανείς δεν έχει απαντήσει σ' αυτό το ερώτημα απ' όσους μιλάνε για αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα» ή για διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους.
Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η ελληνική οικονομία πετύχει ρυθμούς ανόδου ανάλογους της προηγούμενης δεκαετίας και δημιουργήσει με κάποιον μαγικό τρόπο ένα δημοσιονομικό πλεόνασμα της τάξης του 4% του ΑΕΠ ετησίως, αυτό επαρκεί για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους μειωμένου κατά 8ο%!
Κάτι που αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας με βάση τα συμφέροντα των δανειστών, της Ευρωζώνης και του ευρώ. Όμως, σ' αυτό βρίσκεται η ουσία.
Όταν μιλάει κανείς για αναδιάρθρωση χρέους ή διαγραφή μέρους του, θα πρέπει να διευκρινίσει από ποια σκοπιά το κάνει. Με γνώμονα να μην θίξει τα συμφέροντα των δανειστών ή με βάση τα αληθινά συμφέροντα της χώρας και του λαού της;
Μπορεί στ' αλήθεια μια οικονομία με τους πόρους της ήδη κατασπαταλημένους και λεηλατημένους να προχωρήσει γρήγορα σε παραγωγική ανασυγκρότηση, η οποία απαιτεί πολλαπλάσιες επενδύσεις και δαπάνες από το δημόσιο, έχοντας ταυτόχρονα έστω ένα «κουρεμένο» δημόσιο χρέος;
Τα δεδομένα λένε όχι.
Τουλάχιστον για μια δεκαετία η ελληνική οικονομία, αφού πρώτα ξεφύγει από το δόκανο του ευρώ, θα χρειαστεί ό,τι έχει και δεν έχει από άποψη διαθέσιμων πόρων προκειμένου να πετύχει την παραγωγική της ανασυγκρότηση.
Όχι μόνο δεν της περισσεύει τίποτε, αλλά θα χρειαστεί πρόσθετους πόρους από το εξωτερικό για να εξασφαλίσει τεχνογνωσία, τεχνολογία και εφαρμογές για μια σύγχρονη ανάπτυξη της δικής της παραγωγής.
Η «κατάσταση ανάγκης»
Τότε γιατί η κυβέρνηση επέλεξε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του χρέους, θυσιάζοντας το υστέρημα του λαού και της χώρας;
Η απάντηση είναι προφανής: Αν ήθελε, αν δεν ήταν τόσο καταφανώς υπόδουλη σε ολιγαρχικά συμφέροντα θα μπορούσε κάλλιστα να επικαλεστεί «κατάσταση ανάγκης» και να σταματήσει, τουλάχιστον για ένα διάστημα, να πληρώνει τα χρέη της.
Η έννοια «κατάσταση ανάγκης» (state of necessity) είναι μια διεθνώς αναγνωρισμένη νομικοπολιτική δικλίδα, την οποία ένα κράτος μπορεί να επικαλεστεί για να μην εκπληρώσει τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές του. Κι αυτό έχει γίνει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν.
Πότε μπορεί να επικαλεστεί ένα κράτος «κατάσταση ανάγκης»;
Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, όταν ένα κράτος κινδυνεύει από χρεοκοπία και καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην εσωτερική ομαλότητα και ασφάλεια του λαού του αφενός και αφετέρου στην πληρωμή των χρεών του.
Σύμφωνα με την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του OHE, «ένα κράτος δεν μπορεί να αναγκαστεί να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια του, να εγκαταλείψει τις δημόσιες υπηρεσίες του επιφέροντας το χάος και την αναρχία στην κοινωνία, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει τα χρήματα να πληρώσει τους ξένους ή ντόπιους δανειστές του» (1613η Συνάντηση, 17 Ιουνίου 1980).
Την αρχή αυτή αναγνώρισε σχετικά πρόσφατα και το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας, όταν κλήθηκε να αποφανθεί εναντίον της άρνησης της Αργεντινής το 2003 να πληρώσει ορισμένους δανειστές της, προκειμένου να διαφυλάξει το επίπεδο διαβίωσης και παροχών του κράτους προς τον λαό της στις 8 Μαΐου 2007.
Η απόφαση αυτή αποτελεί ένα ισχυρό νομικοπολιτικό επιχείρημα για τον ελληνικό λαό, ώστε να αρνηθεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τη δανειακή σύμβαση. Αρκεί να βρει τη δύναμη να επιβάλει το συμφέρον του και μην υποταχθεί στη μοίρα που άλλοι έχουν προδιαγράψει γι’ αυτόν.
Η Κίνα επενδύει στην ευρωπαϊκή περιφέρεια με το βλέμμα στη Φραγκφούρτη
Oταν τον περασμένο μήνα ο πρωθυπουργός της Κίνας Γουέν Ζιαμπάο επισκέφθηκε την Αθήνα, τα χέρια του ήταν γεμάτα «δώρα» για τους οικοδεσπότες του: οικονομικές συμφωνίες αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ και η πιο θερμή υποστήριξη σε διεθνές επίπεδο από έναν βασικό «παίκτη» της διεθνούς οικονομίας. Οι φιλοδοξίες όμως της Κίνας ξεπερνούν κατά πολύ τα ελληνικά σύνορα. Για την ακρίβεια η Ελλάδα αποτελεί απλώς το πρώτο βήμα στη στρατηγική επιλογή της Κίνας για την «είσοδο» στην Ευρώπη. Και δεν είναι καθόλου συμπτωματικό το ότι επιλέγει να αποδεσμεύσει σημαντικά κεφάλαια, συνάπτοντας συμφωνίες με χώρες που έχουν πληγεί σοβαρά από την κρίση. «Οι Κινέζοι επεκτείνονται στην Ευρώπη όπως έχουν κάνει και στην Αφρική. Στην περίπτωση όμως των Ευρωπαίων το εντυπωσιακό είναι ότι διεισδύει μέσω περιφερειακών χωρών» επισημαίνει ο Φρανσουά Γκοντεμάν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων.
Εν των μεταξύ, η Bank Of America, η τράπεζα με τη μεγαλύτερη έκθεση σε "τοξικά" στεγαστικά δάνεια, έχει πλέον σοβαρό πρόβλημα, παρά τις τρις $ που έχει αρπάξει, και προφανώς θα απαιτήσει ακόμα περισσότερα, χρεωκοπώντας εμάς, προκειμένου να μη χρεωκοπήσει αυτή:
Bank of America Edges Closer to Tipping Point: Jonathan Weil
Ιt was only last April that Bank of America Corp. was making fools out of the doomsayers who had called for its nationalization a year earlier. Taxpayers had gotten their bailout cash back. Investors who bought its shares at the bottom were making a killing. Government leaders lauded the company’s rescues, both of them, as a great success. Now the bank may be on the verge of trouble again. Its stock has fallen 41 percent since April 15. Mortgage-bond investors are demanding untold billions of dollars in refunds. The foreclosure fiasco is metastasizing. A member of the Troubled Asset Relief Program’s oversight panel, AFL-CIO attorney Damon Silvers, openly worried at a hearing last week about the risk that Bank of America might need another bailout.
Από τις κινητοποιήσεις στη G20 στην Κορέα. Όσο για τις συζητήσεις των συμμοριών της αυτοαποκαλούμενης "διεθνούς κοινότητας", δεν είχαμε κάποια μεγάλη εξέλιξη, διότι απλούστατα έχουν χωριστεί σε δύο μεγάλες ομάδες, με αρχηγους την Κίνα και τις ΗΠΑ, και δε συμφωνούν πλέον πουθενά
G20: Χωρίς συμφωνία για τα βασικά ζητήματα
Οι ηγέτες της G20 συμφώνησαν να προσπαθήσουν εκ νέου να λύσουν τις διαφορές τους ως προς τα θέματα συναλλαγματικών ισοτιμιών και εμπορικών ισοζυγίων κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, αλλά απέτυχαν να συμφιλιώσουν τις απόψεις τους σε σημαντικά θέματα.
G-20 refuses to back US push on China's currency Η πρόταση των ΗΠΑκυρίως- για ανατίμηση του γουάν ΔΕΝ πέρασε
Leaders of 20 major economies on Friday refused to endorse a US push to get China to let its currency rise, keeping alive a dispute that has raised the specter of a global trade war.
At the end of their two-day summit, the leaders of the Group of 20 rich and developing economies — including President Barack Obama and China's Hu Jintao — issued a watered-down statement that only said they agreed to refrain from ``competitive devaluation'' of currencies...
“The world is not going back to normal after the magnitude of what they have done.”
-Tom Fitzpatrick, US bank Citigroup chief technical strategist
"Capitalists can buy themselves out of any crisis, so long as they make the workers pay"
-Lenin
Προς εγκατάλειψη του ευρώ προσανατολίζεται η Πορτογαλία
«Η χώρα βρίσκεται ενώπιον μίας ακραίας κατάστασης και χρειάζεται έναν μεγάλο συνασπισμό», τονίζει ο Πορτογάλος υπουργός Εξωτερικών, που προειδοποιεί πως η αποτυχία συγκρότησης κυβέρνησης συνεργασίας για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, θα μπορούσε να είχε ως αποτέλεσμα να αναγκαστεί η Πορτογαλία να εγκαταλείψει τη ζώνη του ευρώ.
«Η χώρα χρειάζεται ένα μεγάλο συνασπισμό που θα της επιτρέψει να αντιμετωπίσει τη σημερινή κατάσταση. Πιστεύω ότι τα πολιτικά κόμματα κατανοούν ότι η άλλη εναλλακτική λύση για την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε είναι τελικά η αποχώρηση από το ευρώ. Αυτή είναι μια κατάσταση που αναπόφευκτα θα μας αναγκάσουν να εξετάσουμε οι αγορές», δήλωσε ο Λουίς Αμάντο σε συνέντευξή του στο εβδομαδιαίο έντυπο Expresso.
Υπενθυμίζεται, πως η Πορτογαλία τις τελευταίες ημέρες αντιμετώπισε μια απότομη απώλεια της εμπιστοσύνης των επενδυτών, ενώ δεν είναι λίγοι κι εκείνοι που «προβλέπουν» πιθανή χρεοκοπία της.
Η σοσιαλιστική κυβέρνηση, που δεν διαθέτει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, χρειάζεται υποστήριξη από την αντιπολίτευση για να περάσει τον προϋπολογισμό του 2011, κάτι που κρίνεται ιδιαίτερα αμφίβολο.
Σοσιαλιστές και Σοσιαλδημοκράτες κατέληξαν τελικά σε συμφωνία που θα οδηγήσει στην έγκριση του προϋπολογισμού για το 2011 κατά την πρώτη του ανάγνωση στο Κοινοβούλιο εντός των ημερών, αλλά οι επενδυτές παρακολουθούν στενά μέχρι την τελική ψηφοφορία στις 24 Νοεμβρίου.
Αντε και στα δικα μας "συνασπισμος 'σωτηριας' ή χρεοκοπια"....το επομενο (ψευτο)διλημμα...
Τα έχει πει ο Μπουμπουκος... ή τα βρίσκουμε ή το ΚΚΕ θα εχει 35% στις επόμενες... (και μετά κολλάει ο αφος Μπουμπουκου "θα μας σκοτώσουνε δηλαδη" και ετοιμο το σποτάκι της Ελληνοφρένειας )
υπερσυγκεντρωση πλουτου απο λιγους και υπερπαραγωγη.αρα ελλειψη χρηματων στην πραγματικη οικονομια με αποτελεσμα την αδυναμια απορροφησης των παραγωμενων προιοντων.
Λόγω έλλειψης χρόνου, δε θα ασχοληθούμε σε αυτή την ανάρτηση με το ποιος δήμαρχος βγήκε που - αν προφανώς έχει και αυτό ένα ενδιαφέρον, πχ στην περίπτωση του Κακλαμάνη στην Αθήνα, κτλ.
Θα επικεντρωθούμε αντίθετα, εν συντομία, στη μεγάλη αποχή-ρεκόρ, και στην "ατάκα" του Γιωργάκη, που μάλλον νομίζει ότι είμαστε ακόμα πιο χαζοί και απ' αυτόν.
Η χθεσινή εκλογή λοιπόν σημαδεύτηκε από αποχή-ρεκόρ, καθώς το βασικότερο πολιτικό επίδικο που υπήρχε, σχετικά με τη συναίνεση ή μη στην πολιτική της κυβέρνησης, πολύ απλά έπαψε να υπάρχει.
Άλλωστε, ακόμα και η κυβέρνηση παραδέχτηκε ότι οι εκλογές αυτές είχαν κεντρικοπολιτικό χαρακτήρα (και πάνω σε αυτό έθεσε και το "εκβιαστικό" δίλημμα των πρόωρων εκλογών), και ήδη σηματοδότησαν εξελίξεις, τόσο στην κυβέρνηση, που εκτιμά ότι, έστω και λαβωμένη, μπορεί να συνεχίσει να μας ρημάζει, όσο και στις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις (πχ άνοδος της κομμουνιστικής αριστεράς, πτώση για τη σοσιαλδημοκρατία, και τη δεξιά, άνοδος για ακροδεξιά).
Από τη στιγμή λοιπόν που αυτή η διαδικασία ολοκληρώθηκε, οι χθεσινές εκλογές ήταν κάτι το δευτερεύων, καθώς η σημασία του ποιος θα είναι δήμαρχος επί Καλλικράτη είναι μικρή (αν και όχι αμελητέα προφανώς).
Έτσι, η αποχή του κόσμου ήταν σε ποσοστό ρεκόρ, καθώς δεν υπήρχε πολιτικό επίδικο για τους περισσότερους, αφού ξέρουν ότι όποιος και να βγει, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, θα τους ρημάξει.
Όσο για την "ατάκα" του Γιωργάκη που λέγαμε νωρίτερα, αυτή ήταν η εξής:
Αυτοδιοικητικό το κριτήριο της ψήφου, το μήνυμα του πρωθυπουργού
Το μήνυμα ότι η ψήφος των πολιτών αυτήν την Κυριακή θα πρέπει να έχει κυρίως αυτοδιοικητικά κριτήρια έστειλε μετά την άσκηση του εκλογικού του δικαιώματος στις 12:00 στη Ν.Ερυθραία ο πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου.
Οι πολίτες καλούνται να επιλέξουν τους πιο ικανούς δήμαρχους και περιφερειάρχες, ώστε να δώσουν δύναμη στον νέο θεσμό του Καλλικράτη που αποτελεί τομή για την αντιμετώπιση του πελατειακού και συγκεντρωτικού κράτους, τόνισε ο πρωθυπουργός.
Ο κ. Παπανδρέου τόνισε ότι θα προχωρήσουν οι αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα και σε αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση θα βρίσκεται κοντά στους νέους δήμαρχους και περιφερειάρχες.
Με απλά λόγια, "αφού δε με έχετε πάρει ακόμα "με τις πέτρες", θα συνεχίσω να σας ρημάζω, και θα σας κοροϊδεύω κιόλας ότι τάχα οι εκλογές είναι αυτοδιοικητικές και προσωποκεντρικές (αφού πρώτα έλεγα ότι είναι -και όντως ήταν- κεντρικοπολιτικό ζήτημα)"...
Σήμερα είχε πορεία πορεία, τόσο το ΚΚΕ όσο και η ριζοσπαστική αριστερά, και μαζί με την πορεία της Τετάρτης για το Πολυτεχνείο αυτές οι δύο πορείες είναι τρομερά σημαντικές για την περαιτέρω ανάπτυξη ενός λαϊκού κινήματος που θα παλέψει εναντίον της βαρβαρότητας.
Η παρουσία των εργατών είναι απαραίτητη, προκειμένου να δείξουμε το αν είμαστε όντως σε θέση να "ορθώσουμε ανάστημα" απέναντι στην άρχουσα τάξη, ή αν η ιστορία θα γράψει ότι "μας πήραν και τα σώβρακα" χωρίς μάλιστα καν να ανοίξει ρουθούνι...
Στρος Καν: οι Έλληνες κατάλαβαν ότι γίνεται για το καλό τους
Η νίκη του κυβερνώντος κόμματος στις αυτοδιοικητικές εκλογές δείχνει ότι το πρόγραμμα που εφαρμόσθηκε από την κυβέρνηση με την υποστήριξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) έγινε κατανοητό από τους πολίτες, δήλωσε σήμερα ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν στο ραδιοφωνικό δίκτυο France Inter.
Ιδιαίτερα στο εξωτερικό, πανηγυρίζουν - νομίζω όμως ότι έχουν υποτιμήσει το λαικό παράγοντα... Υπάρχει μεγάλη διάθεση για κινητοποίηση, απλά δεν έχει εκφραστεί ακόμα. Και μένει να φανεί το πότε, και -κυρίως- το πως, αν δηλαδή θα εκφραστεί οργανωμένα και με κάποιο όραμα από πίσω, ή αν θα εκφραστεί χαοτικά και άρα θα κατασταλεί από το κράτος σχετικά εύκολα.
Σαν σήμερα,15/11/1973,οι φοιτητές κλείνονται στο Πολυτεχνείο και καλούν το λαό σε εξέγερση
Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα.
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στις 14 Φεβρουαρίου 1973, όταν ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347, ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Η αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του ιδρύματος, συνέλαβε 11 φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της «περιύβρισης αρχής». Οι 8 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, ενώ περίπου 100 άλλοι αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να ντυθούν στο χακί.
Επτά ημέρες μετά τα πρώτα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 21 Φεβρουαρίου οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα, προβάλλοντας τα συνθήματα «Δημοκρατία», «Κάτω η Χούντα» και «Ζήτω η Ελευθερία». Η αστυνομία επενέβη και πάλι για να καταστείλει την εξέγερση, αλλά η βίαιη εκδίωξη των φοιτητών από το κτίριο της Νομικής ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την αγωνιστικότητά τους.
Η εξέγερση που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων. Το πρωί εκείνης της ημέρας οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα μαθήματα, με αίτημα να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το καθεστώς.
Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική σχολή. Μάλιστα, οι φοιτητές της Νομικής εξέδωσαν ψήφισμα, με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 20% του προϋπολογισμού και ανάκληση του Ν.1347 για την αναγκαστική στράτευση των φοιτητών.
Όσο περνούσε η μέρα άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυ-τεχνείο, αλλά και άλλοι που πληροφορήθηκαν το νέο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου. Το απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Οι πόρτες έκλεισαν και από τότε άρχισε η οργάνωση της εξέγερσης. Το πρώτο βήμα ήταν η εκλογή Συντονιστικής Επιτροπής, στην οποία μετείχαν 22 φοιτητές και 2 εργάτες, με σκοπό να καθοδηγήσει τον αγώνα. Επιπλέον, δημιουργήθηκαν επιτροπές σε όλες τις σχολές για να οργανώσουν την κατάληψη και την επικοινωνία με την ελληνική κοινωνία.
Spoiler:
Για το σκοπό αυτό άρχισε να λειτουργεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός, αρχικά στο κτίριο του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων, με εκφωνητές τη Μαρία Δαμανάκη και τον Δημήτρη Παπαχρήστου. Επιπλέον, στο Πολυτεχνείο εγκαταστάθηκαν πολύγραφοι, που δούλευαν μέρα - νύχτα, για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών, που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία και στα ταξί, για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι. Στο Πολυτεχνείο οργανώθηκε εστιατόριο και νοσοκομείο, ενώ ομάδες φοιτητών ανέλαβαν την περιφρούρηση του χώρου, ξεχωρίζοντας τους ενθουσιώδεις και δημοκράτες Αθηναίους από τους προβοκάτορες.
Η πρώτη αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν να στείλει μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια. Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο, με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ. Οι περισσότεροι διαλύθηκαν. Όσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα ανατρέποντας τρόλεϊ και συγκεντρώνοντας υλικά από νεοανεγειρόμενες οικοδομές, και άναψαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα, η αστυνομία έκανε χρήση όπλων, χωρίς όμως να πετύχει το στόχο της, την καταστολή της εξέγερσης.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από το Γουδί προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρα, αποκλείοντας τις πλαϊνές πύλες του ιδρύματος και το άλλο έλαβε θέση απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε.
Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Έπεσε πάνω στην πύλη και την έριξε, παρασέρνοντας στο διάβα του μία κοπέλα που ήταν σκαρφαλωμένη στον περίβολο κρατώντας την ελληνική σημαία. Οι μοίρες των ΛΟΚ, μαζί με ομάδες -μυστικών και μη- αστυνομικών, εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και κυνήγησαν τους φοιτητές, οι οποίοι πηδώντας από τα κάγκελα προσπάθησαν να διαφύγουν στους γύρω δρόμους. Τους κυνηγούσαν αστυνομικοί, πεζοναύτες, ΕΣΑτζήδες. Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες, πολλοί συνελήφθησαν κα μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ.
Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Όμως, μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα. Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Στην ανάκριση που διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων της καταστολής εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Ωστόσο, τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.
Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος κήρυξε στρατιωτικό νόμο, αλλά στις 25 Νοεμβρίου ανατράπηκε με πραξικόπημα. Πρόεδρος ορίστηκε ο αντιστράτηγος Φαίδων Γκιζίκης και πρωθυπουργός της νέας κυβέρνησης ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Όμως ο ισχυρός άνδρας του νέου καθεστώτος ήταν ο διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, που επέβαλλε ένα καθεστώς σκληρότερο από εκείνο του Παπαδόπουλου.
Η δικτατορία κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου του 1974, αφού είχε ήδη προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ο Γκιζίκης και ο αντιστράτηγος Ντάβος, διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού, κάλεσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να επιστρέψει στην Ελλάδα για να επαναφέρει τη δημοκρατική διακυβέρνηση.
Πάμε για έκρηξη ο Γιώργος Κύρτσος είναι τελικά πολύ "ξύπνιο" παπαγαλάκι, και σίγουρα έχει καταλάβει το ποια είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας πολύ καλύτερα από το Στρος-Καν
Το βασικό συμπέρασμα από τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών είναι ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς κάποιου είδους πολιτική, κοινωνική έκρηξη.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου κέρδισε μία σχεδόν οριακή νίκη έναντι της ΝΔ σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης του πολιτικού συστήματος. Εκλέγονται περιφερειάρχες με 20%-25% του συνόλου των ψηφοφόρων, οι οποίοι υποτίθεται ότι θα αναδειχθούν σε μικρούς πρωθυπουργούς, με σημαντικές αρμοδιότητες και περιορισμένους, λόγω μνημονίου, πόρους.
Ίδια γεύση και σε προβληματικούς δήμους, όπως της Αθήνας και του Πειραιά, όπου η εξάπλωση της φτώχειας και της παράνομης μετανάστευσης αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά των πόλεων. Οι δήμαρχοι στηρίζονται στην υποστήριξη μικρού ποσοστού του εκλογικού σώματος και καλούνται να διαχειριστούν προβλήματα που ξεπερνούν κατά πολύ τις αρμοδιότητες και τις οικονομικές δυνατότητές τους.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, είναι η εφαρμογή των σκληρότερων οικονομικών και κοινωνικών μέτρων των τελευταίων δεκαετιών από μια κυβέρνηση που εγκαταλείπεται μαζικά από τους ψηφοφόρους της. Το ΠΑΣΟΚ δείχνει αρκετά ισχυρό για να επικρατήσει της ΝΔ αλλά εντελώς ανίσχυρο για να εφαρμόσει με επιτυχία τα μέτρα που προβλέπονται στο μνημόνιο και τα συμπληρωματικά μέτρα που επιβάλλονται εξαιτίας της μεγάλης αστοχίας στην οικονομική και δημοσιονομική διαχείριση.
Ο συνδυασμός λαϊκής δυσαρέσκειας, απαξίωσης του πολιτικού συστήματος και πρωτοφανούς σκληρότητας οικονομικών και κοινωνικών μέτρων οδηγεί σε πολιτική και κοινωνική έκρηξη.
Μισό χρόνο μετά την υπογραφή του μνημονίου η οικονομία καταρρέει, η κοινωνία στενάζει και η πολιτική ζωή έχει εκτροχιαστεί. Οι κάλπες επικύρωσαν την αποτυχία του ΠαΣοΚ, που πήρε μόνον 1,7 εκατομμύρια ψήφους. Καμία έκπληξη εδώ• από τον Φεβρουάριο έγραφα ότι η αναδιανομή του εθνικού προϊόντος υπέρ των πλουσίων «θα εξαερώσει άμεσα τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης, και μεσοπρόθεσμα δεν απειλεί απλώς με εξάρθρωση το κυβερνών κόμμα, αλλά και υπονομεύει την πραγματική οικονομία και την ίδια τη δημοκρατία μας. Δεν την "υπονομεύει", απλά την οδηγεί "στο επόμενο στάδιο" της, στο σάπισμα
...
Φυσιολογική λοιπόν η άνοδος της Αριστεράς και θα ενταθεί όταν ανακοινωθούν οι επόμενες δέσμες μέτρων. Ιδιαίτερα ενισχύονται μάλιστα οι οργανώσεις που έχουν σαφή αντικαπιταλιστικό λόγο- η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που κέρδισε 70.000 ψήφους από τις περυσινές βουλευτικές εκλογές, τριπλασιάζοντας πανελλαδικά τις δυνάμεις της, και το ΚΚΕ που πήρε άλλες τόσες ψήφους επιπλέον. Απορεί κανείς για αυτό;
Τις τελευταίες δεκαετίες ζούμε το μπρεζνιεφικό στάδιο του υπαρκτού καπιταλισμού. Το παγκόσμιο σύστημα, και όχι μόνον η πολυκατηγορημένη Ελλάδα μας, έχει αποτύχει• από δεκαετίες επιβιώνει με δανεικά, και καθημερινά πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Συσσωρεύει τρομακτικό πλούτο από τη μια μεριά και φτώχεια από την άλλη.
Μια χούφτα τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες, οι λεγόμενες «αγορές», λυμαίνονται τις υπανάπτυκτες χώρες και σφυροκοπούν τα ψήγματα δημοκρατίας που επιβιώνουν στις ανεπτυγμένες. Ποιος άλλος τα καταγγέλλει όλα αυτά, και προσπαθεί οργανωμένα να αντισταθεί, εκτός από τη δήθεν «παρωχημένη» ριζοσπαστική Αριστερά; Εδώ, η εφετινή χρονιά ήταν καταστροφική και η ερχόμενη θα είναι χειρότερη. Πού αλλού να προσφύγουν οι εργαζόμενοι που είδαν τα δυο κυβερνητικά κόμματα, αντί για την ευημερία που υποσχέθηκαν, να χρεοκοπούν τη χώρα; Στον κ. Καρατζαφέρη; Ευτυχώς διαθέτουν μνήμη και αξιοπρέπεια.
Πράγματι η ελληνική Αριστερά, αλλά βεβαίως όχι μόνον αυτή, έχει έλλειμμα ηγεσίας, που στην πραγματικότητα είναι έλλειμμα στρατηγικής και θεωρίας.
... Σε στιγμές κρίσης σαν την τωρινή, χρειαζόμαστε πρώτα πρώτα έναν χάρτη που θα μας δείξει πού είμαστε, πού κινδυνεύουμε να πέσουμε και πού μπορούμε να πάμε. Που θα μας πει πόσο πολύ πρέπει να αλλάξουμε πορεία. Λίγες μόνο μοίρες, ας πούμε ζητώντας να φορολογηθούν οι πλούσιοι για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι, όπως έλεγε στη Βουλή ο πρόεδρος του Συνασπισμού; Ή μήπως ριζικά, κάνοντας πλήρη στροφή και εξηγώντας καθαρά ότι μόνο καταργώντας το ειδεχθές και πλασματικό δημόσιο χρέος σώζεται ο λαός; Ακριβώς επειδή όσοι εξέτασαν το ζήτημα θέλουν πλήρη στροφή, ενίσχυσαν θεαματικά την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ. Αλλά για μια τέτοια αλλαγή πολιτικής δεν αρκεί 20% ούτε 30%, χρειάζεται στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας. Και το 1932 η Αριστερά είχε ανάλογη εκλογική επιτυχία, αλλά ξέρουμε τη συνέχεια• απαιτείται να ενωθούμε γύρω από μια στρατηγική που θα αποτρέψει ένα νέο 1936.
Ποτέ στην Ιστορία δεν επιβλήθηκε τέτοια οικονομική ισοπέδωση ενός λαού χωρίς να έχει προηγηθεί στρατιωτική ήττα ή αντιδημοκρατική εκτροπή, που όμως για πολλούς λόγους στις σημερινές συνθήκες φαντάζει δύσκολη. Ο λαός υποφέρει, η κυβέρνηση παραπαίει, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Περίοδος μεγάλων αγώνων αρχίζει, η νομιμοποίηση των κυβερνητικών επιλογών θα κριθεί τελικά στον δρόμο.
Πρόσθετα μέτρα ζητά η Τρόικα
Συνάντηση του Γ. Παπακωνσταντίνου με τους επικεφαλής της Τρόικας. Οι ελεγκτές της Τρόικας φέρονται να ζητούν πρόσθετα επώδυνα μέτρα. επώδυνα μέτρα για εμάς, αλλά "σωστά" μέτρα για αυτούς, διότι θα έχουν φτηνούς εργάτες στη διάθεση τους, και θα βρουν και λεφτά να δώσουν στις χρεωκοπημένες τράπεζες
Το θέμα στο οποίο οι εκπρόσωποι της τρόικα αναμένεται να τηρήσουν «σκληρή στάση», είναι το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων και ειδικότερα η σχέση των επιχειρησιακών συμβάσεων των εργαζομένων με τις κλαδικές και την ΕΣΣΕ. Το μνημόνιο, δίνει τη δυνατότητα απόκλισης από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και το μεγάλο «αγκάθι» είναι η δυνατότητα υπογραφής Επιχειρησιακών Συμβάσεων με αμοιβές κατώτερες από τις κλαδικές συμβάσεις και την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
Η Ευρώπη πρέπει να απομακρύνει κινδύνους για το ευρώ και να δημιουργήσει μια νέα «άγκυρα» χρηματοοικονομικής και οικονομικής σταθερότητας στην ευρωζώνη, δήλωσε η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ στη διάρκεια συνεδρίου του συντηρητικού κόμματος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης, στη Καρλσρούη.
Η ομιλία της σημειώθηκε ενώ αυξάνονται οι πιέσεις προς την Ιρλανδία να συμφωνήσει στην ένταξή της στον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης, ώστε να τερματιστούν οι αναταράξεις στην αγορά χρήματος και να αναχαιτισθεί το ενδεχόμενο μετάδοσης της κρίσης και σε άλλες οικονομίες της ευρωζώνης.
«Τα πάντα διακυβεύονται. Εάν το ευρώ αποτύχει, τότε η Ευρώπη θα αποτύχει», είπε η Μέρκελ απευθυνόμενη προς τους συνέδρους του CDU. Γι' αυτό θέλουμε να γίνετε όλοι σκλάβοι μας και να μας υπακούτε χωρίς πολλά-πολλά
...
Οι προσπάθειες του Βερολίνου να επιτευχθεί συμφωνία για τη δημιουργία ενός μηχανισμού που θα επιτρέψει στην Ευρώπη να διαχειριστεί τυχόν μελλοντικές κρίσεις, μέσω της ανάληψης από τον ιδιωτικό τομέα μέρους του κόστους αναδιάρθρωσης χρέους κρατών μελών της ευρωζώνης, έχει προκαλέσει τις ανησυχίες του επενδυτικού κοινού στην Ευρώπη, επισημαίνει το πρακτορείο Ρόιτερ.
Όπως μεταδίδει το Ρόιτερ, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου δήλωσε ότι η σκληρή στάση της Γερμανίας αναφορικά με την ανάληψη του βάρους ενδεχόμενης χρεοκοπίας (σ.σ. κράτους μέλους της ευρωζώνης) από τις τράπεζες και από τους κατόχους και τις αγορές ομολόγων θα μπορούσε να εξωθήσει ορισμένες οικονομίες σε χρεοκοπία και έχει επηρεάσει ανοδικά το επίπεδο των επιτοκίων στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Αυτό που γίνεται είναι ότι αν πέράσει η πρόταση της Γερμανίας, θα χάσουν τα λεφτά τους και οι τοκογλύφοι ιδιώτες επενδυτές, που επειδή ακριβώς φοβούνται ότι θα χάσουν τα λεφτά τους, ΔΕ θα επενδύσουν σε ελληνικά/πορτογαλικά/ιρλανδικά, κτλ ομόλογα, και έτσι αυτές οι χώρες θα οδηγηθούν στη χρεωκοπία μια ώρα αρχίτερα
«Αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει μια αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία....Αυτό θα μπορούσε να σπάσει πλάτες. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει οικονομίες στην χρεοκοπία, δήλωσε ο κ.Παπανδρέου στη διάρκεια επίσκεψής του στο Παρίσι.
...
Η κα.Μέρκελ επιτέθηκε στον προκάτοχό της, σοσιαλδημοκράτη Καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ και στον υπουργό Οικονομικών του Χάνς Άϊχελ, για την απόφασή τους να επιτρέψουν την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Το «SPD», που βρίσκεται σήμερα στην αντιπολίτευση, έδρασε επιπόλαια, είπε η κα.Μέρκελ.
«Το 2000 ο Σρέντερ και ο Άϊχελ έσπευσαν να επιτρέψουν στην Ελλάδα να ενταχθεί στο ευρώ και αγνόησαν όλα τα σήματα κινδύνου», είπε η κα.Μέρκελ. «Ήταν μια πολιτική απόφαση....οι πολιτικές αποφάσεις είναι σημαντικές αλλά εκείνοι που αγνοούν τα γεγονότα είναι ανεύθυνοι», πρόσθεσε.
Ifo: Να αναδιαρθρώσει το χρέος της η Ελλάδα
Η Ελλάδα θα πρέπει να αναδιαρθρώσει το χρέος της, διότι το βάρος από τα τοκοχρεολύσια θα είναι δυσβάστακτο σε μακροπρόθεσμο διάστημα, τονίζει ο πρόεδρος του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου ερευνών Ifo Χανς -Βέρνερ Ζιν, σε συνέντευξή του στο σημερινό φύλλο πορτογαλικής εφημερίδας. «Τα ελληνικά τοκοχρεολύσια είναι πολύ, μα πολύ, υψηλά και μπορεί να είναι πέραν των δυνατοτήτων της Ελλάδας να τα αποπληρώσει μακροπρόθεσμα. Εγώ πιστεύω πως θα ήταν καταλληλότερο να περικόψουν μέρος από το γενικό χρέος τους, γνωρίζοντας πως το βάρος θα πέσει, σε μεγάλο βαθμό, στις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες», τονίζει. Ειδιά μετά τα νέα νούμερα για το έλλειμμα, είναι φανερό πως ούτε καν το 150% που έλεγε το ΔΝΤ δεν ισχύει, το έλλειμμα θα σκαρφαλώσει ακόμα ψηλότερα τα επόμενα χρόνια, και το μόνο που τους ενδιαφέρει αυτούς είναι το να αρπάξουν όσα περισσότερα μπορούν. Και αυτό κάνουν, και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν αν δεν τους σταματήσουμε
Η "κινεζοποίηση" προχωρά:
Ελληνες ζητούν να εργαστούν στην Τουρκία
Δεκάδες αιτήσεις άνεργων Ελλήνων φθάνουν κατά τους τελευταίους μήνες στο ελληνικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης με ένα ζητούμενο: «Ψάχνουμε για δουλειά, βοηθήστε μας». Αλλοι, κατά κανόνα πτυχιούχοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, χτυπούν την πόρτα του Ελληνοτουρκικού Επιμελητηρίου Βορείου Ελλάδος, αποφασισμένοι να μεταναστεύσουν στη γειτονική χώρα επειδή, όπως λένε, εκεί υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης και καριέρας.
Από τη Lehman Brothers στο καλοκαίρι του 1914;
Είναι συμβατός ένας παρατεταμένος νομισματικός πόλεμος, καθώς και σκληρά συγκρουόμενες εξαγωγικές εθνικές στρατηγικές που οδηγούν στον προστατευτισμό με την ταυτόχρονη αναζήτηση περιφερειακής και παγκόσμιας σταθερότητας σε γεωπολιτικό επίπεδο; ΟΧΙ - το άρθρο πάντως είναι πάρα πολύ καλή ανάλυση
Spoiler:
Το ερώτημα που τίθεται με αφορμή τη Σύνοδο Κορυφής των G-20 στη Σεούλ νομιμοποιείται καθώς οι εκκρεμότητες ασφάλειας στην αρχή της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα είναι κυρίαρχες: Από το μέλλον της Διατλαντικής Σχέσης με επόμενο σταθμό τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Λισσαβόνα στα τέλη της επόμενης βδομάδας τις σχέσεις της Ρωσίας με τις ΗΠΑ και με τις Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης μέχρι τη χαώδη και απρόβλεπτη αστάθεια στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού από την Κορεατική Χερσόνησο, αλλά και την πολυεθνική σύγκρουση για τον έλεγχο της νότιας Σινικής Θάλασσας.
Να προσθέσουμε στα παραπάνω τη σύγκρουση για πρώτες ύλες και πηγές ενέργειας με χαρακτηριστικά παραδείγματα την προνομιακή αν όχι αποκλειστική θέση που έχει διασφαλίσει το Πεκίνο στις πρώτες ύλες της Αφρικανικής Ηπείρου και την αναγόρευση της διασφάλισης πετρελαϊκής επάρκειας που αναγορεύεται ως υπ' αριθμόν ένα ζωτικό συμφέρον της Γερμανίας σε πρόσφατη μελέτη των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.
Σκηνικό δεκαετία του '30
Η απάντηση μπορεί να θεμελιωθεί και με μια ιστορική αναδρομή στη δεκαετία του 30: Οι ανταγωνιστικές εθνικές στρατηγικές εξόδου από την Κρίση του 1929 αποσάθρωσαν το ούτως η άλλως ελλειμματικό καθεστώς ασφαλείας της Ευρώπης, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί το 1919 από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και όπως είχε συμπληρωθεί από τη Συνθήκη του Λοκάρνο το 1926. Με άλλα λόγια η αδυναμία διαμόρφωσης κοινής στρατηγικής για την έξοδο από την κρίση έστησε το σκηνικό μιας ανεξέλεγκτης γεωπολιτικής αποσταθεροποίησης.
Μπορούμε σήμερα στα σοβαρά να μιλάμε για το μέλλον της Διατλαντικής Σχέσης και το νέο ρόλο του ΝΑΤΟ σε ένα σκηνικό μετωπικής αντιπαράθεσης Βερολίνου-Ουάσιγκτον με τη γερμανική πλευρά να είναι πιο κοντά στο Πεκίνο απέναντι στη νομισματική και οικονομική στρατηγική των ΗΠΑ;
Μπορούμε να μιλάμε για μακροπρόθεσμη σταθερότητα κι προβλεψιμότητα στις σχέσεις της Ρωσίας με τη Δύση και ακόμη περισσότερο για κοινό παρονομαστή ΗΠΑ, Γαλλίας, Γερμανίας απέναντι στην Μόσχα μπροστά σε μια δυναμική συρρίκνωσης των ρωσικών εξαγωγών πετρελαίου μιάς προοπτικής που κινδυνεύει να αναζωπυρώσει τη διένεξη για τον έλεγχο του Μαύρου Χρυσού στην πρώην ΕΣΣΔ αλλά και να κλονίσει την σημερινή Ειδική Σχέση Ρωσίας-Γερμανίας;
Αποδόμηση της σταθερότητας
Το συμπέρασμα είναι σαφές και δεν χρειάζεται περαιτέρω στοιχειοθέτηση: δύο και πλέον χρόνια μετά την έκρηξη της κρίσης αντί τη επιτάχυνσης της δυναμικής προς μια Παγκόσμια Διακυβέρνηση αυτό που καταγράφεται είναι η αποδόμηση της σταθερότητας τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε περιφερειακό επίπεδο.
Σε ότι αφορά ειδικότερα τη Δύση η σύγκρουση ΗΠΑ-Γερμανίας αλλά και η εν εξελίξει κρίση στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό την όποια παρεμβατική αξιοπιστία σε εστίες κρίσεων και συγκρούσεων. Με δύο λόγια την Αμερικανική Παντοδυναμία φαίνεται να την υποκαθιστά όχι ένας Πολυπολικός αλλά ένας Απολικός Κόσμος, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου μοιάζει να είναι η αλληλοακύρωση στρατηγικών περιφερειακής και παγκόσμιας εμβέλειας με την αστάθεια να προβάλλει ως μόνη σταθερά στο βάθος του ορίζοντα.
Περιφερειακό Βραχυκύκλωμα - Παγκόσμια Αστάθεια
Η ψευδαίσθηση της υπέρβασης της κρίσης αλλά και της εγκαθίδρυσης κυρίαρχης θέσης στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς μέσω μιας σκληρής επιθετικής εξαγωγικής στρατηγικής σε παγκόσμια κλίμακα ορίζει τις επιλογές της Γερμανίας. Την ώρα που Βερολίνο και Πεκίνο συντόνιζαν τα πυρά τους κατά της ποσοτικής επέκτασης- του τυπώματος δολαρίων δηλαδή- που αποφάσισε πρόσφατα η Fed στην Ουάσιγκτον η Ευρωζώνη και η Ε.Ε συνολικά αγωνίζονται να αποτρέψουν τη μετεξέλιξη της κρίσης της Ιρλανδίας σε ανεξέλεγκτο Ντόμινο που δεν θα σταματήσει στον Νότο της Ευρωζώνης.
-Η απόφαση των ΗΠΑ να εξασφαλίσουν με κάθε κόστος και διεθνή και περιφερειακή παρενέργεια την αύξηση των εξαγωγών τους προκαλεί όχι μόνον την εναντίωση ου Πεκίνου και του Βερολίνου αλλά την έντονη δυσφορία χωρών όπως η Ιαπωνία και η Βραζιλία. Το παιχνίδι αναζήτησης από την Ουάσιγκτον πολιτικών ισορροπιών στην ευρύτερη Περιοχή Ασίας Ειρηνικού που θα εξισορροπούν την παντοδυναμία της Κίνας γίνεται πιο περίπλοκο αν δε ακυρώνεται για το ορατό μέλλον.
-Η Κίνα αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο ως κέντρο προβολής μονομερούς και μη διαπραγματεύσιμης ισχύος με αποτέλεσμα να μην μπορεί να θεωρηθεί ως προβλέψιμος εταίρος για κανένα άλλο κέντρο ισχύος του πλανήτη: Αρνείται την εξισορρόπηση που θα έφερνε μια ρεαλιστική ανατίμηση του Γιουάν, έχει κατοχυρώσει προνομιακή θέση στην εκμετάλλευση των σπανίων πρώτων υλών της Αφρικής και σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον η ανάπτυξή της θα καταστήσει δυσκολότερη την πρόσβαση της Ε.Ε και της Γερμανίας ειδικότερα στο Φυσικό Αέριο και το Πετρέλαιο της Ρωσίας και της πρώην ΕΣΣΔ.
Ένα Ντόμινο συνολικής παγκόσμιας αποσταθεροποίησης βρίσκεται σε εξέλιξη: ΗΠΑ, Κίνα και Γερμανία ακολουθούν επιθετικές εξαγωγικές ανταγωνιστικές στρατηγικές με τα υπόλοιπα περιφερειακά κέντρα ισχύος να βρίσκονται επί του παρόντος σε στρατηγική αμηχανία και περιφερειακές ολοκληρώσεις όπως η Ευρωζώνη -Ε.Ε , το ASEAN, η ΑPEC και η NAFTA να κινδυνεύουν από μια διπλή δυναμική αποσταθεροποίησης, τη μονομερή επιθετική στρατηγική των περιφερειακών ηγετικών δυνάμεων και τη μεταφορά σε περιφερειακό επίπεδο των παρενεργειών μιάς εν εξελίξει παγκόσμιας αντιπαράθεσης.
Η κρίση του Οκτωβρίου του 2008 δεν επετάχυνε την προσαρμογή στις προκλήσεις του 21ου αιώνα αλλά διαμόρφωσε ένα πεδίο που θυμίζει τους πρώτους μήνες του 1914...
Senator Lindsay Graham Warns Of War With Iran, Confrontation With "Cheating" China
republican senator Lindsay Graham, "Iran is a major threat to any conceivable world order" and that he sees an almost inevitable confrontation with Iran. As AP reports, the South Carolina Republican saw the United States going to war with the Islamic republic "not to just neutralize their nuclear program, but to sink their navy, destroy their air force and deliver a decisive blow to the Revolutionary Guard, in other words neuter that regime."
Η προτεκτορατοποίηση συνεχίζεται:
Ιρλανδία: Διεργασίες για πιθανή διάσωση με πακέτο 80 δισ. ευρώ Η Γερμανία φέρεται να ασκεί πιέσεις προς το Δουβλίνο.
«Οι επαφές συνεχίζονται σε επίσημο επίπεδο με διεθνείς αξιωματούχους για την τρέχουσα κατάσταση που επικρατείς τις αγορές», ανέφερε εκπρόσωπος του ιρλανδικού υπουργείου Οικονομικών, τονίζοντας ότι «η Ιρλανδία δεν έχει αιτηθεί εξωτερικής στήριξης» και ότι «το κράτος διαθέτει επαρκή ρευστότητα έως και τα μέσα του 2011».
Η νέα γενιά της Ιρλανδίας μεταναστεύει - το ίδιο και στην Ελλάδα. Είναι λυπηρό, και θα πρέπει η αριστερά να το αλλάξει αυτό: Θα πρέπει να δωθεί στο λαό ένα όραμα, προκειμένου να παλέψει για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας. Αν δώσεις στους εργατες ένα όραμα που να τους πείθει, θα το ακολουθήσουν "μέχρι θανάτου", αλλιώς απλά..."θα μεταναστεύουν"
Κίνδυνο αποχώρησης από το ευρώ βλέπει η Πορτογαλία Μωρέ θα διασπαστεί το ευρώ, αλλά η Γερμανία θα διώξει μερικούς, σιγά μη φύγει ο Πορτογάλος κυβερνήτης από το ευρώ. Απλά τα λέει αυτά για να τρομάξει τον κόσμο και να δεχτούν την επιστροφή στο μεσαίωνα που προωθεί
Αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης ευρέως συνασπισμού για την αντιμετώπιση της κρίσης θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα η Πορτογαλία να αναγκαστεί να εγκαταλείψει το ευρώ, δηλώνει ο Πορτογάλος υπουργός Εξωτερικών. Η αντιπολίτευση και η κυβέρνηση πρέπει να συνεργαστούν για την αντιμετώπιση μιας «ακραίας κατάστασης», δήλωσε ο υπουργός Λουίς Αμάντο στο εβδομαδιαίο έντυπο Expresso. Όλοι μαζί εναντίον μας. Εμείς;
Η Γερμανία θέλει μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας Διότι αποδεικνύεται πολύ πιο ισχυρή απ' ότι έως τώρα τη θεωρούσαν, και θέλει μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας πάντως μπαίνουν χώρες που, εκτός των άλλων, έχουν και πυρηνικά, έχουν δηλαδή μεγάλη ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ δύναμη, και η Γερμανία ΔΕΝ έχει πυρηνικά, λόγω της συμφωνίας που είχε υπογράψει μετά την ήττα της στο Β' Παγκόσμιο. Πολύ θα ήθελε να αποκτήσει όμως...Τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα
"Η Γερμανία επίσης είναι έτοιμη να αναλάβει περισσότερες ευθύνες", υπογραμμίζει ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Γκουίντο Βεστερβέλε, σε ανακοίνωση του στην οποία χαιρετίζει τις δηλώσεις των ΗΠΑ για την Ινδία και την Ιαπωνία.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας, το κύριο όργανο λήψης αποφάσεων του ΟΗΕ, αποτελείται από δεκαπέντε μέλη, από τα οποία τα πέντε είναι μόνιμα με δικαίωμα άσκησης βέτο: οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα, η Γαλλία, η Ρωσία, η Βρετανία.
Γερμανικό βέτο στην κυριαρχία των ΗΠΑ
FT: Κανείς Γερμανός καγκελάριος δεν θα τολμούσε να συνδεθεί τόσο στενά με την Κίνα, χωρίς αντίδραση των ΗΠΑ Ναι, αλλά τώρα τα πράγματα αλλάζουν: Οι ΗΠΑ πέφτουν...
ανάμεσα στα άλλα, η οικονομική κρίση έχει επιταχύνει την αμφισβήτηση της απόλυτης ηγεμονίας των HΠA από τους άλλους ισχυρούς του πλανήτη -ανάμεσα στους οποίους είναι τόσο η Γερμανία όσο και η Kίνα. H δε πολιτική της Oυάσιγκτον και της Fed, που τυπώνουν ασταμάτητα δολάρια σε μία προσπάθεια να αποτρέψουν μία δεύτερη συνεχόμενη και ακόμη πιο βαθιά ύφεση της αμερικανικής οικονομίας, έχει σημάνει συναγερμό στις τάξεις των αναδυόμενων χωρών, αναγκάζοντας πολλές από αυτές (όπως τη Bραζιλία) να συνάψουν αντικειμενικά -είτε το θέλουν είτε όχι- μια συμμαχία με το Bερολίνο και το Πεκίνο.
«Παλιότερα κάτι τέτοιο θα αποτελούσε σκάνδαλο: Kανείς Γερμανός καγκελάριος δεν θα τολμούσε πριν από μία σημαντική συνάντηση κορυφής να συνδεθεί τόσο στενά με την Kίνα, στρεφόμενος, μάλιστα, εναντίον των HΠA, χωρίς να προκαλέσει κατακραυγή από την άλλη πλευρά του Aτλαντικού», έγραφαν στο κύριο άρθρο τους την Πέμπτη οι Financial Times, στη γερμανική τους έκδοση. Nα, όμως, που αυτό συνέβη καθώς -όπως σημειώνει η ίδια εφημερίδα- «η Mέρκελ ενήργησε όπως πάντα, δηλαδή πραγματιστικά». Tι σημαίνει αυτό; Aπλούστατα, ότι οι διεθνείς ισορροπίες αλλάζουν ραγδαία και οι Γερμανοί -όχι μόνο αυτοί, φυσικά- δεν είναι διατεθειμένοι να μείνουν σε ρόλο παρατηρητή. Όσο για τους υπόλοιπους Eυρωπαίους, το Bερολίνο τους διαμηνύει ωμά: Eίτε είστε μαζί μας είτε εναντίον μας.
Η Κίνα διαθέτει αυτό που οι περισσότερες χώρες σήμερα στερούνται: ρευστό. Εχει περάσει μέχρι στιγμής αλώβητη την διεθνή κρίση συνεχίζει να συσσωρεύει τεράστια αποθέματα ξένου νομίσματος, καθώς το εμπορικό της πλεόνασμα, μειώθηκε μεν ελαφρά φέτος, αλλά παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη. Τα αποθέματα αυτά είναι κυρίως σε δολάρια, και τα επενδύει εξαγοράζοντας πρώτες ύλες, εταιρείες, γη, χρυσό, κτλ Μεγάλο μέρος των διεθνών επαφών της, όπως αυτές που είχαν στα δύο τελευταία ταξίδια τους στην Ευρώπη ο Κινέζος πρόεδρος Χου και ο Κινέζος πρωθυπουργός Γουέν, αφορά στην διαχείριση αυτής της ιδιαίτερης κατάστασης. Συγκεκριμένα, ενώ στο εσωτερικό η Κίνα προσπαθεί να αποφύγει το σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων, στο εξωτερικό στρατηγικός στόχος της είναι να αποφύγει την σύμπτηξη ενιαίου μετώπου χωρών που θα ασκούσε συντονισμένες πιέσεις για ανατίμηση του νομίσματός της και συνακόλουθη μείωση των εξαγωγών της.
Οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν μικρά περιθώρια άρνησης του κινεζικού αιτήματος, αφού αντιμετωπίζουν πλέον το Πεκίνο ως σανίδα σωτηρίας. Η Γερμανία βλέπει την κινεζική αγορά ως λυτρωτική πηγή αυξημένης ζήτησης για τα προϊόντα της αυτοκινητοβιομηχανίας, η Ισπανία διέθεσε στην Κίνα ισπανικό χρέος ύψους 625 εκατ. ευρώ, ενώ η Ιρλανδία ευελπιστεί σε μεγάλη κινεζική επένδυση σε βιομηχανικό πάρκο. Εντός του 2010, η Κίνα έχει κλείσει δεκάδες επιχειρηματικές συμφωνίες στην Ευρώπη, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων δεν ήταν μόνο το ύψος αλλά και η στρατηγική στόχευση. Και έπεται συνέχεια. «Δεν θα εκπλαγώ», δήλωσε ο Kινέζος αναλυτής Ζιαγκ Τιανμπίγκ στην εφημερίδα «Τσάινα Ντέιλι» «αν ανακοινωθεί η εξαγορά από την Κίνα μεγάλης ευρωπαϊκής τράπεζας».
Τουρκία
Στρατιωτική άσκηση που «τρόμαξε» την Αμερική
Τον Οκτώβριο, ο Κινέζος πρωθυπουργός Γουέν Τζιαμπάο ξεκίνησε την ευρωπαϊκή του περιοδεία από την Αθήνα και την έκλεισε επισκεπτόμενος την Αγκυρα, αφού πρώτα πέρασε από τις Βρυξέλλες και τη Ρώμη.
Στην Αγκυρα, ο Γουέν έκανε λόγο για «στρατηγική συμμαχία» με την Τουρκία και δήλωσε ότι η Κίνα «αναγνωρίζει την ισχύ και την επιρροή» της Τουρκίας. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, είχε διεξαχθεί κοινή αεροπορική άσκηση Κίνας-Τουρκίας, με τα Su-27 της κινεζικής αεροπορίας να δοκιμάζουν τα φτερά τους πολύ μακριά από τη βάση τους. Τα κινεζικά αεροσκάφη πήραν άδεια διέλευσης από το Πακιστάν και το Ιράν και έφθασαν στην Τουρκία με εναέριο ανεφοδιασμό, ενώ ασκήθηκαν σε εικονικές αερομαχίες απέναντι σε τουρκικά F-16. Η άσκηση προξένησε την αντίδραση των ΗΠΑ, αλλά το δεύτερο σκέλος της, η κοινή σινοτουρκική άσκηση χερσαίων δυνάμεων σε ορεινές επιχειρήσεις, πάλι στην Τουρκία, διεξήχθη κανονικά την εβδομάδα που πέρασε.
Στο πρόσωπο της Τουρκίας του Ερντογάν η Κίνα αναγνωρίζει μια χώρα διατεθειμένη να κινηθεί ανεξάρτητα στη διεθνή σκηνή, προχωρώντας σε μεταβλητές συμμαχίες και άξονες που δεν δεσμεύονται αποκλειστικά από τον δυτικότροπο προσανατολισμό της. Σε ό, τι αφορά την οικονομική συνεργασία, ο Γουέν υπογράμμισε ότι η Κίνα είναι έτοιμη να συμμετάσχει σε έργα σιδηροδρόμου, υπέργειου και υπόγειου, στην κατασκευή γεφυρών και υποδομών ηλεκτροδότησης. Ο Τούρκος πρωθυπουργός εξέφρασε την επιθυμία να ανεβεί ο όγκος των σινοτουρκικών εμπορικών συναλλαγών στα 50 δισ. το 2015 και στα 100 δισ το 2020.
Ενα από τα κυριότερα εμπόδια στις σχέσεις των δύο χωρών είναι η υποστήριξη του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν, στο πλαίσιο της παν-τουρκικής πολιτικής του, προς τους μουσουλμάνους Ουιγούρους της δυτικής Κίνας. Το ζήτημα συζητήθηκε κατά την επίσκεψη Γουέν, στη διάρκεια της οποίας συμφωνήθηκε να καταπολεμηθούν «οι τρεις δυνάμεις του κακού, η τρομοκρατία, οι αποσχιστικές τάσεις και ο εξτρεμισμός». Παρόμοιο ήταν το ανακοινωθέν της επίσκεψης του Κινέζου προέδρου Χου στην Κεντρική Ασία τον Ιούνιο. («Κοινή μάχη κατά της τρομοκρατίας, των αποσχιστικών κινήσεων και του εξτρεμισμού» και «καταπολέμηση των τρομοκρατών του Ανατολικού Τουρκιστάν»). Ενδειξη της σημασίας που αποδίδει η Κίνα στην Κεντρική Ασία ήταν το γεγονός ότι η επίσκεψη Χου στο Καζαχστάν ήταν η δεύτερη σε διάστημα έξι μηνών.
Γαλλία
Συμβόλαια ύψους 20 δισ. δολαρίων με τον Σαρκοζί
Η επισημότητα και η εγκαρδιότητα με την οποία έγινε δεκτός ο πρόεδρος Χου στο Παρίσι στις 4 Νοεμβρίου ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Ηταν η πρώτη φορά που ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και η σύζυγός του υποδέχθηκαν ξένο ηγέτη στο αεροδρόμιο, ενώ, πέρα από τις επίσημες επαφές, ο Γάλλος πρόεδρος αφιέρωσε μία ολόκληρη ημέρα συνοδεύοντας τον Κινέζο ομόλογό του στη Νίκαια.
Φάνηκε να έχουν περάσει αιώνες από το 2008, όταν ο Γάλλος πρόεδρος απειλούσε να μη μεταβεί στο Πεκίνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αν η κινεζική ηγεσία δεν συναντάτο με τον εξόριστο πνευματικό ηγέτη του Θιβέτ Δαλάι Λάμα. Τελικά ο Σαρκοζί παρακολούθησε τους Ολυμπιακούς, αλλά χρειάστηκε καιρός, και μια-δυο διπλωματικές ταπεινώσεις της Γαλλίας, μέχρι να συγχωρήσουν οι Κινέζοι την αδιακρισία του.
Τελικά η προσέγγιση επιτεύχθηκε, καθώς οι συζητήσεις πέρασαν από τα «droits de l’ homme» στα «droits d’ Alstom» όπως παρατήρησε Γάλλος γελοιογράφος. (Αlstom=γαλλικός βιομηχανικός κολοσσός). Οι εμπορικές συμφωνίες που υπεγράφησαν στη διάρκεια της επίσκεψης του Κινέζου προέδρου έφθασαν τα 20 δισ. δολάρια και αφορούν μεταξύ άλλων πώληση στην Κίνα 20.000 τόνων καυσίμων για πυρηνικούς αντιδραστήρες και 102 αεροσκαφών τύπου Αirbus, καθώς και τη συνεργασία στους τομείς των πετροχημικών και των τηλεπικοινωνιών.
Ανατίμηση νομίσματος
Η χρονική στιγμή της επίσκεψης, μία εβδομάδα πριν από την κρίσιμη σύνοδο του G20, είχε σχέση με την επιθυμία της Γαλλίας να αποσπάσει την κινεζική συγκατάθεση για τις γαλλικές προτάσεις αναμόρφωσης της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, αλλά και με την επιθυμία της Κίνας να μη ζητήσει η Ευρώπη ανατίμηση του κινεζικού νομίσματος.
Η γαλλική κυβέρνηση χαρακτήρισε τα συμβόλαια που υπογράφηκαν «τα σημαντικότερα που έχουν υπογραφεί ποτέ, είτε σε επίσκεψη Κινέζων ηγετών στην Ευρώπη, είτε Ευρωπαίων ηγετών στην Κίνα». Σημειώνεται ότι το ταξίδι του Κινέζου προέδρου στη Γαλλία έληξε χωρίς την καθιερωμένη κοινή συνέντευξη Τύπου.
Πορτογαλία
Οικοδομεί εμπιστοσύνη και προστατεύει το ευρώ
Ενα από τα άλογα του τιμητικού αγήματος της πορτογαλικής ρεπουμπλικανικής φρουράς, που συνόδευε τον πρόεδρο Χου στην κατάθεση στεφάνου έξω από το μοναστήρι των Ιερωνύμων, αφηνίασε και ο αναβάτης έπεσε. Ο Κινέζος πρόεδρος κατευθύνθηκε προς το μέρος του ζαλισμένου ιππέα, τον αγκάλιασε και τον ρώτησε πώς είναι η υγεία του. Σε παρόμοια ζεστή χειρονομία ελπίζει η πορτογαλική κυβέρνηση, που στην παρούσα συγκυρία θα εκτιμούσε δεόντως ενέσεις κινεζικού χρήματος. Ο Κινέζος πρόεδρος δεσμεύθηκε ότι η χώρα του «θα κάνει σημαντικά βήματα για να βοηθήσει την Πορτογαλία να ξεπεράσει την παγκόσμια πιστωτική κρίση». Ομως δεν έγινε σαφές ποια θα είναι τα σημαντικά αυτά βήματα, αφού η Κίνα δεν ανακοίνωσε νέα αγορά πορτογαλικού χρέους, ούτε έκλεισε τρανταχτές επιχειρηματικές συμφωνίες. Μεταξύ των συμφωνιών που υπογράφηκαν, περιλαμβάνεται η από κοινού κατασκευή δικτύου οπτικών ινών από τη Huawei και την Portugal Telekom και η συνεργασία των τραπεζών Millennium και ICBC. Αντίθετα, το ενδιαφέρον της κινεζικής CPI για την πορτογαλική επιχείρηση ηλεκτρισμού EDP δεν οδήγησε μέχρι στιγμής σε συμφωνία κινεζικής εισόδου στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας.
Το πρώτο τρίμηνο του 2010, Ασιάτες επενδυτές, μεταξύ των οποίων και Κινέζοι, είχαν αγοράσει ποσοστά 5% και 19,5% των εκδόσεων πορτογαλικού χρέους. Οι τοποθετήσεις αυτές είναι συμφέρουσες για την Κίνα για πολλούς λόγους. Πρώτον, προσφέρουν πολύ υψηλότερες αποδόσεις από ό, τι ο κύριος όγκος των κινεζικών τοποθετήσεων, τα αμερικανικά ομόλογα. Δεύτερον, ενισχύουν την εμπιστοσύνη στις οικονομίες χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας και στο ίδιο το ευρώ, σταματώντας τη διολίσθηση του κοινού νομίσματος, χάρη στην οποία φέτος έγιναν λίγο ακριβότερα τα κινεζικά προϊόντα και περιορίστηκαν ελαφρώς οι κινεζικές εισαγωγές στην Ευρώπη. Και βέβαια, όσο μικρότερο είναι το μέγεθος μιας χώρας, τόσο ευκολότερο για την Κίνα να αντιμετωπιστεί ως μεγάλος ευεργέτης. Ακραίο παράδειγμα είναι η Μολδαβία, όπου η κινεζική Covec σχεδιάζει επενδύσεις 1 δισ. ευρώ, ίσο δηλαδή με το 10% του ΑΕΠ της χώρας.
Λογική επενδύσεων
Εξαγοράζει τεχνογνωσία και πρόσβαση στις αγορές
«Οι κινεζικές εταιρείες διεθνοποιούνται για τους συνήθεις λόγους», αναφέρει ο βρετανικός Economist. «Για να αποκτήσουν πρώτες ύλες, τεχνογνωσία και πρόσβαση στις ξένες αγορές. Ωστόσο, βρίσκονται υπό την καθοδήγηση ενός κράτους το οποίο πολλές χώρες θεωρούν στρατηγικό ανταγωνιστή, όχι σύμμαχο.» Συμφωνίες της πρώτης κατηγορίας (πρώτες ύλες) είναι σπάνιες έως ανύπαρκτες στην Ευρώπη, την ήπειρο που έχει ήδη εξαντλήσει τους περισσότερους φυσικούς πόρους της.
Ομως, μια από τις γνωστότερες κινεζικές επενδύσεις της φετινής χρονιάς, η πλήρης εξαγορά της σουηδικής Volvo εντάσσεται στην δεύτερη κατηγορία, την αναζήτηση τεχνογνωσίας. Η κινεζική Geely, που εξαγόρασε την Volvo από την αμερικανική Ford, ιδρύθηκε πριν από μόλις 13 χρόνια και επωφελείται από τη συσσωρευμένη εμπειρία της σουηδικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Γι’ αυτό, σε πρώτη φάση, τα εργοστάσια και τα ερευνητικά κέντρα πολλών από τις εταιρείες που εξαγοράζει η Κίνα παραμένουν στην Ευρώπη. Σε ύστερη φάση, η τεχνογνωσία και πιθανόν και οι θέσεις εργασίας, μεταφέρονται στην Κίνα. Επίσης, μέσω των ευρωπαϊκών αποκτημάτων της, η Κίνα αναζητεί και αναγνωρίσιμα εταιρικά σήματα, γνωρίζοντας, πιθανώς ότι το όνομα Geely δεν λέει και πολλά πράγματα στο παγκόσμιο καταναλωτικό κοινό.
Σε Πειραιά, Ιταλία
Στην τρίτη κατηγορία, της πρόσβασης στις ξένες αγορές ανήκουν οι κινεζικές επενδύσεις στο λιμάνι του Πειραιά αλλά και στην Ιταλία, με την επέκταση του λιμανιού της Νάπολης και την κατασκευή ειδικού αεροδρομίου για την υποδοχή κινεζικών εμπορευμάτων στα περίχωρα της Ρώμης. «Οι Κινέζοι επεκτείνονται στην Ευρώπη όπως ήδη επεκτάθηκαν στην Αφρική» είπε στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης» ο Φρανσουά Γκοντμόν του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής «Ομως στην Ευρώπη εισέρχονται μέσω χωρών της περιφέρειας, κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό». Πέρυσι, η Covec, θυγατρική της κρατικής κινεζικής εταιρείας σιδηροδρόμων κέρδισε διαγωνισμό για την κατασκευή αυτοκινητοδρόμου στην Πολωνία, εισπράττοντας ευνοϊκή κοινοτική χρηματοδότηση, ενώ απολάμβανε ταυτόχρονα κινεζική κρατική στήριξη. Η περίπτωση αυτή δοκίμασε τα όρια της γερμανικής πίστης στις ανοιχτές αγορές και η Γερμανίδα καγκελάριος ζήτησε από το κινεζικό κράτος να διευκρινίσει σε ποιο βαθμό υποστηρίζει τις κινεζικές εταιρείες. Η ερώτηση ήταν βεβαίως ρητορική.
Obama's Greatest Betrayal
The Coming Sell-Out to the Super Rich and What It Means for the Rest of Us
Now that President Obama is almost celebrating his bipartisan willingness to renew the tax cuts for the super-rich enacted under George Bush ten years ago, it is time for Democrats to ask themselves how strongly they are willing to oppose an administration that looks like Bush-Cheney III. Is this what they expected by Obama’s promise to rise above partisan politics – by ruling on behalf of Wall Street, now that it is the major campaign backer of both parties?
Obama seems to be campaigning for his own defeat! Thanks largely to the $13 trillion Wall Street bailout – while keeping the debt overhead in place for America’s “bottom 98 per cent” – this happy 2 per cent of the population now receives an estimated three quarters (~75 per cent) of the returns to wealth (interest, dividends, rent and capital gains). This is nearly double what it received a generation ago. The rest of the population is being squeezed, and foreclosures are rising.
Μια διευκρίνηση για το ρόλο της τεχνολογικής προόδου και οι "λουδίτες"
Πρόσφατα είχαμε χρησιμοποιήσει μερικά βίντεο από την ταινία "Terminator", όπου οι μηχανές αποκτούν συνείδηση και στρέφονται εναντίον των ανθρώπων. Πέρα από το τεχνοφοβικό υπόβαθρο, η ταινία είναι πολύ καλή, και σημείωσε μεγάλη επιτυχία.
Με αφορμή αυτά τα βίντεο, και μερικά email αναγνωστών επί του θέματος, παραθέτουμε μια μικρή και "παλιά" ιστορία, με μεγάλο όμως ενδιαφέρον, για τη θέση που θα πρέπει να έχουμε απέναντι στην τεχνολογική πρόοδο, μακρυά από την τεχνοφοβία που γεννά η αδυναμία των εργατών να χρησιμοποιήσουν τις νέες δυνατότητες που τους δίνει η τεχνολογική πρόοδος.
Ειδικά σε στιγμές που γίνονται μεγάλα επιστημονικά "άλματα", η άρχουσα τάξη, που ελέγχει την παραγωγή και έχει την εξουσία, χρησιμοποιεί την πρόδο αυτή προς όφελος της, μεγιστοποιώντας τα δικά της κέρδη. Έτσι, αντί πχ η τρομερή τεχνολογική πρόοδος να οδηγήσει σε μεγάλη ευημερία για όλους, με λίγη μάλιστα εργασία, οδηγεί σε...επιστροφή της φεουδαρχίας, με μια χούφτα ολιγάρχες να αρπάζουν ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας.
Χαρακτηριστικό είναι πως όταν πρωτοανακαλύφθηκε ο Ηλεκτρονικός Υπολογιστής, πολλοί ατοί οικονομολόγοι-κοινωνιολόγοι-αναλυτές, κτλ προέβλεπαν ότι η μαρξιστική ανάλυση του κόσμου θα τελείωνε, διότι έχοντας πλέον ένα τόσο ισχυρό εργαλείο στη διάθεση της, η ανθρωπότητα θα ευημερούσε χωρίς να χρειάζονται επαναστάσεις, κτλ.
Αυτό βέβαια δεν έγινε - και μάλιστα υπάρχουν πλέον και αρκετοί που αμφισβητούν το κατά πόσο η τεχνολογία είναι κάτι το καλό για εμάς, επικαλούμενοι -κυρίως- την απώλεια θέσεων εργασίας που επιφέρει κατ' αυτούς η τεχνολογική πρόοδος. Αυτή η τεχνοφοβία οφείλεται στο ότι δεν κατανοούν πως η απώλεια θέσεων εργασίας ΔΕΝ οφείλεται στις "μηχανές", ή στην "τεχνολογία", αλά στο ότι οι μηχανές και η τεχνολογία ελέγχονται όχι από τους εργάτες, αλλά από τους κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι δεν έχουν κανένα όφελος από το να μειώσουν τα ωράρια εργασίας, δημιουργώντας έτσι νέες θέσεις εργασίας για όλους, αντίθετα έχουν συμφέρον...να αυξήσουν τα ωράρια, μεγιστοποιώντας έτσι τα ατομικά κέρδη τους.
Spoiler:
Άλλωστε, ήδη από τον καιρό του Αριστοτέλη είχε επισημανθεί από το μεγάλο αυτό φιλόσοφο ότι
αν κάθε (άψυχο) εργαλείο μπορούσε να εκτελέσει το έργο του μετά από διαταγή ή εκ προμελέτης, όπως οι αυτόματες κατασκευές, τις οποίες αποδίδουν στον Δαίδαλο, αν οι σαΐτες μπορούσαν να υφάνουν από μόνες τους και οι χορδές τις κιθάρας να παίζουν, οι αρχιτέκτονες δε θα χρειάζονταν εργάτες και ο κύριος δε θα χρειαζόταν δούλους.
Αυτό μάλιστα το ανέφερε και στο γνωστό βιβλίο του "Δικαίωμα στην τεμπελιά" ο Πωλ Λαφάργκ, γαμπρός του Κ. Μαρξ. Το βιβλίο αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εποχή του, καθώς και τότε η βιομηχανική επανάσταση είχε δώσει στους εργοδότες τη δυνατότητα να καταργήσουν πολλές θέσεις εργασίας (όπως και σήμερα με την ιντερνετική επανάσταση), οδηγώντας πολλούς εργάτες να στρέφονται εναντίον..των μηχανών. Ο Μαρξ, αλλά και ο Λαφαργκ, τάχθηκαν εναντίον αυτής της κίνησης, και αντιπρότειναν σε πρώτη φάση τη μείωση των ωραρίων, που θα οδηγούσε αργότερα στο 8ωρο, ώστε οι εργάτες να στραφούν εναντίον της εργοδοσίας που τους καταδίκαζε στη φτώχεια, και όχι εναντίον των μηχανών που θα μπορούσαν, αν τις χρησιμοποιήσουν προς όφελος τους, να τους απελευθερώσουν.
Ας δούμε και την ιστορία των "Λουδιτών" από εκείνη την εποχή (πηγή: sfrang.com):
Κοινωνικές ανακατατάξεις
Όπως αναφέρθηκε σε διάφορες περιπτώσεις, οι βελτιώσεις στη γεωργία και η σταδιακή εκμηχάνιση διαφόρων παραγωγικών τομέων, ιδαίτερα μετά την εισαγωγή της ατμομηχανής, ελευθέρωσαν πολλά εργατικά χέρια. Οι αναπασχόλητοι αγρότες, χωρίς καμιά εκπαίδευση και κατά κανόνα αναλφάβητοι, συνέρρευσαν στις πόλεις για να εργαστούν στις φάμπρικες της εποχής. Αυτή η ταυτόχρονη μεταβολή τόπου εργασίας και αντικειμένου απασχόλησης, μαζί με το μεγάλο αριθμό διαθέσιμων εργατικών χεριών, οδήγησαν σε σημαντικές κοινωνικές εκρήξεις και ανακατατάξεις.
Μαζί με τους άντρες εργάζονταν γυναίκες και παιδιά, τα οποία προφανώς είχαν μεγαλύτερη ευχέρεια προσαρμογής. Ενώ όμως παλαιότερα στην οικοτεχνία των αγροτικών περιοχών προσάρμοζαν οι γυναίκες ελεύθερα το ρυθμό εργασίας τους, έπρεπε τώρα στον εκμηχανισμένο τρόπο παραγωγής να υποταχτούν σε μια γενικότερη πειθαρχία που επέβαλαν οι μηχανές. Οι οποίες μηχανές, με τη συνεχή βελτίωση της λειτουργίας τους, προκαλούσαν μείωση των απαιτούμενων εργατικών χεριών, δηλαδή αύξηση της ανεργίας. Επιβαρυντικός παράγοντας ήταν φυσικά η ολοήμερη εργασία, συχνά μέχρι 16 ώρες το 24ωρο, κάτω από τελείως ανθυγιεινές συνθήκες!
Επικήρυξη Λουδιτών
Αυτός ο φαύλος κύκλος προκάλεσε εκρήξεις και εξεγέρσεις, αρχικά κατά των μηχανών! Στις τελευταίες δεκαετίες του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα παρουσιάστηκε μία «συνωμοσία» κατά των μηχανών που βρήκε κορυφαία έκφραση στο Λουδιτισμό. Οι Λουδίτες κατέστρεφαν τις μηχανές, οι οποίες τους επέβαλαν αυξημένους ρυθμούς παραγωγής και πειθαρχιμένο τρόπο εργασίας, αν δεν τους οδηγούσαν στην ανεργία. Αυτό βέβαια προκάλεσε αντίμετρα της εργοδοσίας και του κράτους με καταπίεση και αστυνομοκρατία. Το έτος 1812 έφτασαν οι βανδαλισμοί κατά των αργαλειών στο αποκορύφωμά τους, οπότε καταστρέφονταν περί τα 200 μηχανήματα κάθε μήνα. Το ίδιο έτος εκτελέστηκαν στο Γιορκ 14 'Αγγλοι εργάτες με την κατηγορία ότι κατέστρεψαν τις νέες μηχανές στο εργοστάσιο που δούλευαν!
Οι εργαζόμενοι κατάλαβαν αργότερα ότι δεν ήταν οι μηχανές το αίτιο για τη δεινή θέση τους, αλλά οι σχέσεις εργασίας, τις οποίες ήταν απαραίτητο να καταπολεμήσουν. Ο Καρλ Μαρξ τοποθετήθηκε μερικές δεκαετίες αργότερα (1867) στο «Κεφάλαιο» ενάντια στη λογική των Λουδιτών: «Χρειάζεται χρόνος και πείρα για να μάθει ο εργάτης να διακρίνει τις μηχανές από την κεφαλαιοκρατική τους χρησιμοποίηση κι έτσι να στρέψει τις επιθέσεις του όχι ενάντια στα ίδια τα υλικά μέσα παραγωγής, αλλά ενάντια στην κοινωνική μορφή της εκμετάλλευσής τους.» Ο όρος Λουδίτης λέγεται ότι προέρχεται από το επώνυμο ενός ηγέτη αυτού του κινήματος, του Ned Ludd, είναι όμως αμφίβολο αν υπήρξε ποτέ τέτοιο πρόσωπο και μάλλον πρόκειται για μυθοποίηση!
Η συνεχής εγγρήγορση για αναζήτηση καλύτερων συνθηκών εργασίας οδήγησε σε δράσεις αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων, αρχικά με την αμοιβαία βοήθεια σε περίπτωση ασθένειας, ανεργίας κλπ. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα για την ίδρυση στη Βρετανία μετά το 1824 τοπικών εργατικών σωματείων, πράγμα που έγινε δυνατόν μετά την άρση της απαγόρευσης της δημιουργίας εργατικών συνεταιρισμών και ενώσεων το έτος 1799. Παρ' όλα αυτά, συνέχιζε όμως να ισχύει ο νόμος για την απαγόρευση απεργιών! Αν και η βιομηχανική κοινωνία βρισκόταν στις πρώτες δεκαετίες της σε συνεχή αναβρασμό, οι δυνατότητες κοινής δράσης των εργατών ήταν πολύ περιορισμένες, γιατί οι κοινωνικές και μορφωτικές διαφορές ανάμεσά τους ήταν τεράστιες και η συνεννόηση για κοινή έκφραση πολύ δύσκολη. Τα πρώτα σωματεία σε περιφερειακή και εθνική βάση δημιουργήθηκαν το 1829, αλλά η σημασία τους παρέμεινε περιορισμένη, γιατί έλειπε ο απαραίτητος επαγγελματισμός στην οργάνωση και στον τρόπο δραστηριοποίησης.
---
Η λέξη "λουδίτης" έχει επανέλθει στο διεθνές λεξιλόγιο, εδώ και λίγες δεκαετίες, για να χαρακτηρίσει κάποια νέα φιλοσοφικά, πολιτικά και κοινωνικά κινήματα, τα οποία αρνούνται τη λατρεία της τεχνολογικής προόδου και αντιστέκονται στην παντοκρατορία του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Δεν υπάρχει σοβαρό διεθνές περιοδικό που να μην έχει αφιερώσει ένα τεύχος στο νέο φαινόμενο. Από το Newsweek ("Οι λουδίτες επέστρεψαν") μέχρι το Wired ("Η επιστροφή των λουδιτών"), το New Age ("Σπάστε τον υπολογιστή σας") και το Whole Earth Review ("Οι λουδίτες είχαν δίκιο").
Προφανώς οι εργάτες είναι σχετικά ανώριμοι, ανέτοιμοι ακόμα να κατανοήσουν ότι η νέα "βιομηχανική επανάσταση" της εποχής μας θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί υπέρ τους, αρκεί να στρεφούν εναντίον των εκμεταλλευτών τους, αυτών που για να αυξήσουν τα ατομικά τους κέρδη βασίζονται στο ξεζούμισμα μας.
Ως εκ τούτου, χρειάζεται να δωθούν νέοι αγώνες, προκειμένου αυτή τη φορά να απαλλαγούμε εντελώς από αυτά τα παράσιτα, και με τη βοήθεια της τεχνολογίας να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ευημερίας για όλους, με ελάχιστο μόχθο, κάτι που είναι εφικτό, αρκεί να σταματήσει η σημερινή εκμετάλλευση των εργατών από τους κεφαλαιοκράτες
“The world is not going back to normal after the magnitude of what they have done.”
-Tom Fitzpatrick, US bank Citigroup chief technical strategist
"Capitalists can buy themselves out of any crisis, so long as they make the workers pay"
-Lenin
Η παγκοσμια οικονομια εχει ηδη καταρρευσει σε επιπεδο βιωσιμοτητας. Τα τεραστια χρεη πλεον συσσωρευονται με τετοια ταχυτητα που δεν υπαρχουν τα διαθεσιμα κεφαλαια για να τα τροφοδοτησουν. Ουτε υπαρχουν τα διαθεσιμα κεφαλαια για να τροφοδοτησουν ιδιωτικη καταναλωση (και κατ'επεκταση την παγκοσμια αναπτυξη) με δανεια οπως γινοταν μεχρι προσφατα. Αυτο σημαινει 2 πραγματα...
α) ειτε τρομακτικα επιπεδα πληθωριστικου χρηματος θα πρεπει να διοχετευτουν στο συστημα (με πολυ αρνητικες συνεπειες) ειτε απλα δε θα πληρωθουν τα υφισταμενα δανεια
β) η καταναλωση θα παρει τη κατω βολτα παγκοσμιως
Καποιος θα ρωτησει "αν η παγκοσμια οικονομια εχει ηδη καταρρευσει, εγω γιατι δε το βλεπω" ?
Τωρα λοιπον μπαινoυμε στη φαση που αυτο θα αρχισει να γινεται ορατο. Μεχρι τωρα ειχαμε απλα πραγματα... εκλεισαν μερικα χρηματοπιστωτικα ιδρυματα, φαληρισε η Ισλανδια και η Ελλαδα βρεθηκε στα προθυρα της χρεοκοπιας (πρακτικα χρεοκοπησε και απλα την αναχρηματοδοτησαν). Σαν ελληνες μπορει επειδη ειμαστε πιο εξοικοιωμενοι με τη λιτοτητα και την ιδεα της χρεοκοπιας να μη μας κανει (πλεον) τοσο εντυπωση, αλλα ο υπολοιπος πλανητης δεν σκεφτεται με τους ιδιους ορους. Θα ειναι σοκ για τον αγγλο ή τον αμερικανο ή το γαλλο να δει τη χωρα του να μη μπορει να εκτελεσει πχ τον προϋπολογισμο της.
Οσο για το "γιατι τωρα", η απαντηση ειναι επειδη οι εξελιξεις πλεον εχουν αναπτυξει κρισιμη ταχυτητα. Ενδεικτικα των τελευταιων ημερων:
-η αποτυχια της G20 και η προειδοποιηση για "παγκοσμια χρεοκοπια" απ'τον Lula (η οποια σηματοδοτει την εναρξη της φασης με την εκφραση της εννοιας στη μαζικη συνειδηση)
-τα 600 δις που τυπωσε η αμερικη (μια κινηση η οποια, μεταξυ αλλων, εγινε με σημαντικη δημοσιοτητα ωστε να προκαλεσει την Κινα στο να κανει αντιποινα και μετα να κατηγορηθει η Κινα για τα economic wars),
-η υποβαθμιση της Αμερικης απ'την Κινα,
-η προταση απο τη Ταϋλανδη για χρηση του Γουαν στις ενδο-ασιατικες συναλλαγες αντι για το δολαριο,
-το τρελο "last-stand" manipulation στα πολυτιμα μεταλλα,
-το προβλημα με τα spread της Ιρλανδιας (που θα "πυροδοτησει" αλυσιδωτες πιεσεις στους υπολοιπους "μικρους"),
-ο εκτροχιασμος της Ελλαδας (μετα τη σημερινη ανακοινωση οτι το χρεος μας το 2010 θα ειναι στο 144%, δλδ οσο θα επρεπε να ειναι το ...2012),
+
-η αναγκη του δυτικου μπλοκ να εμπλακει σε πολεμικες ενεργειες ωστε να "παγκοσμιοποιησει" καποιους θυλακες αντιστασης πρωτου το ιδιο καταρρευσει οικονομικα σε απολυτο βαθμο και καταστει αδυνατο κατι τετοιο
-η αναγκη ευρεσης δικαιολογιων πασης φυσεως (κατασκευασμενες αφορμες) και η απροσμενη "ησυχια" των τελευταιων ημερων (ενω πιο πριν μας ειχαν κατακλυσει με βομβες, αλ-καϊντες, δεματα κτλ σε βαθμο "υψιστης ετοιμοτητας" για τρομοκρατικα χτυπηματα). Η ησυχια ειναι πιο υποπτη απ'τη βαβουρα.
-η αναγκη του δυτικου μπλοκ να κανει ταχυτερο power + economical consolidation για να αντιμετωπισει τις (επιταχυνομενες) προκλησεις σε κεντρικο επιπεδο (η ελλαδα ηδη εχει παρει μια πρωτη γευση αφου αλλοι αποφασιζουν πλεον για εμας, ενω εμεις δεν εχουμε ουτε δικαιωμα ψηφου για τα θεματα που μας αφορουν στην οικονομικη πολιτικη) καθως και να αλλαξει το παγκοσμιο χρηματο-οικονομικο συστημα με νεους ορους. Καθε 40 χρονια αλλαζει ουτως ή αλλως...ηρθε η ωρα για τον επανασχεδιασμο του με νεους ορους για να λυσουν τα "παγκοσμια προβληματα" που οι ιδιοι δημιουργησαν.
Οσο για το "γιατι σημερα" ειναι επειδη μπηκε η νεα οικονομικη εβδομαδα (ΣΚ οι αγορες ειναι κλειστες - Δευτερα ανοιγουν).
Ποιον συμφερει να πεφτουν τα παντα (με shortαρισμα στα futures) για να επιπλευσει οριακα το δολαριο και τα αμερικανικα ομολογα? Ειδικα μετα την ειδηση οτι το δολαριο τυπωνει ανεξελεγκτες ποσοτητες και ολος ο πλανητης σκεφτεται να το παρατησει?
Για αλλη μια μερα εχουμε manipulation τυπου "last-stand". Τα παιζουν ολα για ολα.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος MNP-10 : 18-11-10 στις 07:41.
Δε ξέρω τι έγινε Αθήνα, ή σε οποιαδήποτε άλλη πόλη, εγώ πάντως ξέρω πως, άσχετα με το τι (δε) λένε τα κυρίαρχα ΜΜΕ, σήμερα στην Πάτρα τα ΜΑΤ είχαν διαταγές να σπάσουν την πορεία, και αυτό έκαναν: Η πορεία ήταν μεγάλη σε όγκο, και τα ΜΑΤ έριξαν ένα σωρό δακρυγόνα (μάλιστα πολλά εξ αυτών έσκασαν στο αμέσως μπροστινό μπλοκ απ' αυτό του ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπου βρισκόμουν εγώ, και το μπλοκ αυτό ήταν..μαθητικό), με αποτέλεσμα η πορεία να σπάσει σε κομμάτια, καθώς μερικοί προχώρησαν μπροστά, μερικοί έμειναν πίσω διότι δε μπορούσες να περάσεις από τα δακρυγόνα, μερικοί άλλοι αναγκάστηκαν να φύγουν σε παράδρομους (ανάμεσα τους και εγώ) και ενώθηκαν αργότερα με την πορεία. Γενικώς, ψιλοχάος, με το κράτος να δείχνει ότι, όπως αναμενόταν, θα καταφύγει σε μεγάλη καταστολή. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι μετά το τέλος της πορείας, πιθανόν και σε συμπλοκές με μερικούς "μπάχαλους", τα ΜΑΤ άρχισαν να επιτίθενται ξανά, και πολύς κόσμος κατέφυγε σε πολυκατοικίες ή σε γειτονικά μαγαζιά, καφετέριες, κτλ, ώστε να γλιτώσει.
Τα μέτρα βλέπετε έχουν αρχίσει να εξαντλούν τα περιθώρια ανοχής της κοινωνίας - ο κόσμος πλέον δεν αντέχει άλλο. Όμως, η κινεζοποίηση "πρέπει" να συνεχιστεί, ως εκ τούτου, το κράτος "πρέπει" να καταστείλει τις όποιες κινητοποιήσεις, να φοβίσει τον κόσμο και να περάσει με αυτόν τον τρόπο τα μέτρα. Αφού το ξέρουν και οι ίδιοι ότι δεν πείθουν. Άρα, θα επιβάλλουν ταμέτρα με το άγριο, ή τουλάχιστον αυτό θα προσπαθήσουν. Όπως λέγαμε και σε προηγούμενη ανάρτηση, καταστάσεις "Φαρ Ουέστ" από εδώ και πέρα, και θα δούμε ποιος θα επικρατήσει...
"Ο Παπαδόπουλος και η χούντα του πρέπει να φύγουν - Είναι εχθροί μας".
Δεν ήμουν εκεί βέβαια, δε ζούσα καν, αλλά υποθέτω ότι για τους αγωνιστές εκείνους που διώχθηκαν από το κράτος της χούντας και κινδύνευαν με βασανιστήρια και διώξεις, αυτή η πρόταση ίσχυε. Και ίσχυε και για το λαό που στήριξε το "Πολυτεχνείο", και πήρε θέση ανάμεσα στο "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια" του Παπαδόπουλου και το "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία" της εξέγερσης.
Ο λαός πάλεψε, διότι είδε τους κρατούντες της χούντας ως εχθρούς. Και επίσης πίστεψε ότι μπορούσε και έπρεπε να τους ανατρέψει.
Ο Μαρξ έλεγε πως όλη η προηγουμένη ιστορία είναι ιστορία ταξικών αγώνων.
Το Πολυτεχνείο είναι η πιο πρόσφατη ιστορική στιγμή όπου οι κατώτερες τάξεις στην Ελλάδα δεν παίζουν το συνηθισμένο ρόλο τους ως "κομπάρσοι", ως πιόνια που τα μετακινούν "από δώ και από κεί" οι άρχουσες τάξεις. Από τότε και μέχρι σήμερα, οι κατώτερες τάξεις ξανακύλησαν στα "κατώτερα πατώματα", στη "νορμάλ" θέση τους δηλαδή, και, με ορισμένες μικρές εξαιρέσεις, δε "σήκωσαν κεφάλι" εναντίον των εκμεταλλευτών τους.
Ο τηλεοπτικός "Σπύρος" των "Απαράδεκτων", κλασσικός "αγωνιστής του Πολυτεχνείου", που όμως έχει "ξεπέσει", και έχει ως κλασσική ατάκα το "τι έγινε ρε παιδιά" όταν τρώει τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη (κάτι που γίνεται και αρκετά συχνά)
Αν ρωτήσεις σήμερα τον κόσμο το άν έχει εχθρό, και ποιος είναι αυτός, θα πάρεις ένα σωρό διαφορετικές απαντήσεις, δείγμα τις ιδεολογικής αποπτώχευση και σύγχυσης που υπάρχει.
Μερικοί θα σου πουν ότι δε βλέπουν κανέναν ως εχθρό, λες και ζούμε σε κάποια αταξική κοινωνία, όπου "όλοι μαζί" προσπαθούμε για το "κοινό καλό".
Μερικοί ξεσπούν εναντίον των πιο αδύναμων (πχ "για όλα φταίνε οι Μουσουλμάνοι", οι Ρομά, κτλ), κλασσικό δείγμα μιας κοινωνίας σε παρακμή, με την εκδήλωση κανιβαλισμού εναντίον όσων δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, και άρα χρησιμεύουν στην άρχουσα τάξη ως "σάκοι του μποξ", ώστε να εκτονωθεί εκεί η οργή του κόσμου.
Θα υπάρξουν βέβαια και αυτοί που θα μιλήσουν για τις τράπεζες, για την εργοδοσία, για τις κυβερνήσεις, για τις ανισότητες που οι ίδιοι οι κρατούντες παραδέχονται σε σχετικές επίσημες μελέτες τους ότι έχουν φτάσει σε ιστορικά επίπεδα - ρεκόρ. Ειδικά το ξέσπασμα της κρίσης, έφερε στην επιφάνεια μερικές "ξεχασμένες' αλήθειες για την εκμεταλλευτική και παρασιτική φύση του καπιταλισμού.
Ωστόσο, η πλειοψηφία των λαικών μαζών, ακόμα και το κομμάτι που αντιλαμβάνεται ότι η άρχουσα τάξη τους ρημάζει, δε μπορεί ακόμα να τους δει πλήρως ως εχθρούς, που θα πρέπει να καταστραφούν ολοσχερώς. Υποφέρουν από ψευδαισθήσεις του στιλ "θα πρέπει να συζητήσουμε", "να βρούμε μια πολιτισμένη και ειρηνική λύση", κτλ.
Ο ιδεολογικός αυτός ευνουχισμός πρέπει να καταπολεμηθεί. Οι τράπεζες απαιτούν τρισεκατομμύρια για να αποφύγουν τη χρεωκπία, οι εργοδοσία απαιτεί "κινεζοποίηση" των εργατών για να επενδύσει εδώ και όχι στην Κίνα. Αυτά δεν είναι διαπραγματεύσιμα.
Η βία ίσως να είναι "η έσχατη λύση", ωστόσο σήμερα ζούμε το σάπισμα του καπιταλισμού, και ως εκ τούτου, η "έσχατη λύση" τη βίας είναι το μόνο που απομένει.
"Να τιμωρείς τους καταπιεστές της ανθρωπότητας είναι επιείκεια. Το να τους συγχωρείς είναι απανθρωπιά"
-Ροβεσπιέρος
Όπως λέγαμε και πριν, το ξέσπασμα της κρίσης γκρέμισε, και εξακολουθεί να γκρεμίζει, πολλές ψευδαισθήσεις των λαών σχετικά με τον καπιταλισμό: Έφερε στην επιφάνεια τον παρασιτικό χαρακτήρα της άρχουσας τάξης πάνω στους εργάτες. Και όπως και τα κουνόπια που ρουφάνε το αίμα μας και τα σκοτώνουμε, έτσι και με τα ακόμα μεγαλύτερα παράσιτα της άρχουσας τάξης, πρέπει να εξοντωθούν. Δε μιλάμε για μερικές σταγόνες αίμα και ένα μικρό τσούξιμο, μιλάμε για τις ζωές και τα όνειρα αμέτρητων ανθρώπων.
Οι περισσότεροι δεν είναι έτοιμοι/"δε θέλουν" αιματοχυσίες. Όμως, "Πόλεμος πατήρ πάντων" όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος ήδη από την ελληνική αρχαιότητα. Η αιματοχυσία δε σταματά ποτέ, τουλάχιστον όχι όσο υπάρχει εκμετάλλευση.
Απλά αν η πλευρά των εκμεταλλευτών χύνει αίμα, το παρουσιάζει ως κάτι το "ουδέτερο", "αναπόφευκτο", κτλ: Οι επεμβάσεις στη Μ. Ανατολή είναι "ειρηνευτικές", οι θάνατοι εργατών από ασυτία, από υπερβολική κούραση, από ελλειπή μέτρα ασφαλείας είναι "εργατικά ατυχήματα". Η δυστυχία, η μιζέρια, ο "πνευματικός θάνατος" του εργάτη είναι κάτι που ελάχιστα μας προβληματίζει.
Αν αντίθετα ο εργάτης δει τον εκμεταλλευτή του ωςαυτό που είναι, ως εχθρό, τότε "οι αιματοχυσίες είναι κάτι το κακό". Λογικό είναι να το παρουσιάζουν έτσι, διότι ξέρουν ότι σε αυτή την περίπτωση θα χθεί και το δικό τους αίμα, όχι μόνο το δικό μας.
Γιατί, ναι, θα χυθεί και δικό μας αίμα. Σιγά μη κάτσει η άρχουσα τάξη και οι υποστηρικτές της με σταυρωμένα χέρια. Αλλά θα χυθεί και το δικό της, διότι αν οι λαοί θέλουν να διώξουν από πάνω τους το ζυγό τη τυραννίας, θα πρέπει να θυμηθούν ότι αυτό δε γίνεται ούτε με μιξοκλάμματα, ούτε με παρακάλια, αλλά με μάχες.
Αυτό είναι κάτι που έχει "ξεχαστεί" - γι' αυτό και το "Πολυτεχνείο" φαίνεται κάτι το "ξένο" σε πολλούς.
Όταν όμως η εκμετάλλευση των λαικών μαζών πολλαπλασιάζεται, τότε είναι καθήκον της κομμουνιστικής αριστεράς να οργανώσει το λαό, προετοιμάζοντας τον για νέες μάχες. Γιατί πολλοί θα θελήσουν να παλέψουν, και επαφίεται στα πιο πρωτοπόρα κομμάτια των αγωνιστών να δώσουν ένα σχέδιο, ώστε να δούμε και νέα Πολυτεχνεία, όχι μόνο να θυμάμαστε τα παλιά...Η αριστερά των τελευταίων ετών είναι πίσω, και θα πρέπει να ανατρέξει και αυτή πίσω, τότε που όντως έδωσε στους λαούς ένα όραμα μιας άλλη κοινωνίας, και τους κάλεσε να δώσουν αγώνες ιστορικών διαστάσεων εναντίον της τυραννίας της άρχουσας τάξης.
Φαίνεται ήδη πως η "αριστερά" του "συμβιβασμού" δεν αρκεί - η άρχουσα τάξη επιθυμεί το Μεσαίωνα, και δε διαπραγματεύεται. Και όταν όλα τα άλλα αποτυγχάνουν, δε μένει παρά να ξεθάψουμε τα λεγόμενα "τσεκούρια του πολέμου"...
http://www.youtube.com/watch?v=kuRbI...layer_embedded Τρύπες - Το τραίνο Όταν θα'ρθείς να με ξεθάψεις απ'τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά...
«Σήμερα, οι ΗΠΑ δεν αποτελούν το όνειρο των μεταναστών, αλλά τον εφιάλτη για εκείνους που προσπαθούν να επιζήσουν σε έναν κόσμο όλο και πιο επικίνδυνο και σε μια χώρα όλο και πιο «τρελή»», λέει ο Αμερικανός συγγραφέας Ντον ΝτεΛίλο, και φαίνεται πως έχει δίκιο, αφού όχι μόνο οι μετανάστες αλλά και πολλοί Αμερικανοί πολίτες έχουν χάσει τις δουλειές τους αλλά και το σπίτι τους και ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Οι άνθρωποι αυτοί, οι «working poors», όπως αποκαλούνται, αποτελούν μια σχετικά νέα τάξη Αμερικανών που δείχνει όλο και πιο καθαρά το πρόσωπό της. Πρόκειται για εργαζόμενους που καταφεύγουν στα συσσίτια διάφορων οργανώσεων, αφού με τα χρήματα που κερδίζουν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε το φαγητό τους.
«Δουλεύω σε ένα εργοτάξιο», λέει ένας από αυτούς στον ανταποκριτή της εφημερίδας «Λιμπερασιόν», στην Ουάσιγκτον, «αλλά, καθώς δεν ανήκω σε κάποιο συνδικάτο, κερδίζω μόνο δέκα δολάρια την ώρα, χωρίς όμως να έχω δουλειά κάθε μέρα. Τα λεφτά μου φτάνουν μόνο για το νοίκι, 600 δολάρια (426 ευρώ) το μήνα για μια γκαρσονιέρα».
Σύμφωνα με τους υπεύθυνους της οργάνωσης SOME (So Others Might Eat Για να μπορούν να σιτίζονται και άλλοι), την οποία είχε επισκεφτεί μάλιστα και ο Ομπάμα με τη σύζυγό του πριν από μερικούς μήνες, ο αριθμός των φτωχών αυξάνεται συνεχώς (υπολογίζονται επισήμως σε 44 εκατομμύρια που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή αποτελούν το 14% του συνολικού πληθυσμού της χώρας). «Το 2009 σερβίραμε 10.000 περισσότερα γεύματα από το 2008 και όλα δείχνουν πως ο αριθμός θα αυξηθεί περισσότερο στους επόμενους μήνες. Το νέο στοιχείο είναι ότι αυξάνεται και ο αριθμός εκείνων που εργάζονται και έρχονται εδώ για ένα πιάτο φαγητό».
...
Οπως όλοι οι υπάλληλοι της εστίας, έτσι και ο Μαρκ είναι άστεγος. «Δεν θα το μαντεύατε αν δεν σας το έλεγα, έτσι δεν είναι; Οπως κι εγώ, πολλοί από τους φιλοξενούμενούς μας έχουν κάποια δουλειά. Αν διασταυρωνόσασταν στο δρόμο, δεν θα μαντεύατε πως είναι άστεγοι. Δεν είναι βρώμικοι, δεν είναι κακοντυμένοι, δεν είναι άρρωστοι ή ναρκομανείς... Εδώ στις ΗΠΑ ο οποιοσδήποτε μπορεί πολύ γρήγορα να μείνει άστεγος και κάποιοι μπορεί να βρεθούν σε αυτή την κατάσταση αν χάσουν αύριο τη δουλειά τους ή αρρωστήσουν...».
Αυτή είναι η σημερινή σύσταση του SDR όπως έχουμε ξαναδεί. Έχουμε επίσης δει την πρόταση για να συμπεριληφθεί στη σύνθεση του SDR και το γουάν, αλλά και ο χρυσός. Το ΔΝΤ πριν 2 ημέρες άλλαξε τη σύνθεση του SDR, χωρίς όμως να συμπεριλάβει αυτά τα δύο νέα "συστατικά". Απλά μείωσε το ρόλο του δολάριου και του γιεν, και αύξησε το ρόλο του ευρώ (η λίρα αγγλίας ψιλοέμεινε σταθερή). Αυτά όμως είναι μικρολεπτομέρειες, το θέμα είναι να αποτυπωθεί ο νέος ρόλος της Κίνας. Βέβαια, στο G20 η Κίνα ήδη πήρε περισσότερη ισχύ, όμως νομισματικά δεν την έχει πάρει ακόμα. Και άρα οι προστριβές ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές θα συνεχιστούν ακάθεκτες...
Global governance is faltering and China's grip on the global economy is getting tighter, says philanthropist and former hedge fund manager George Soros. αχαχαχ, μ'αρέσει όταν οι κεφαλαιοκράτες ασχολούνται με τη "φιλανθρωπία". Πρώτα δημιουργούν ένα σύστημα που τους πλουτίζει εις βάρος μας, και μετά μας πετάνε και κανά ξεροκόμματο και το παίζουν και "φιλάνθρωποι"...
Mr. Soros chose not to attack the U.S. for revving up its printing presses in its new round of quantitative easing, focusing instead on China's foreign exchange policies. Speaking at a gala hosted by the Canadian International Council in Toronto, Mr. Soros said China's devalued currency manipulates global trade and distorts the global economic recovery.
“[President Barack] Obama got the short end of the stick,” Mr. Soros said. Not only is the President getting attacked within his own country, foreign governments are against him even though China's policies are just as significant. In Mr. Soros's view, both countries are at fault, yet he added that both of their policies can work together, if used in moderation. “There ought to be some kind of balance or compromise between them,” he said.
Mr. Soros devoted much of his talk to China because the country's rapid rise is taking place at the exact same time that the U.S. is losing its global economic dominance. “There is a really remarkable, rapid shift of power and influence from the United States to China,” Mr. Soros said, likening the U.S.'s decline to that of the U.K. after the Second World War.
Because global economic power is shifting, Mr. Soros said China needs to change its focus. “China has risen very rapidly by looking out for its own interests,” he said. “They have now got to accept responsibility for world order and the interests of other people as well.”
...
“The world order as we know it is turning into disorder,” he added. At first “the G20 looked like the new central area of cooperation, and it actually did perform at the initial conference,” he said, “but ever since then opinions have been pulling it apart and in Seoul I think that process was taken a step further.” Αναμενόμενο: Στο G20 πλέον αντιμάχονται 2 μεγάλες αντίπαλες συμμορίες, αυτή των ΗΠΑ, και αυτή της Κίνας, με τη Γερμανία να λοξοκοιτά να φύγει από τις ΗΠΑ και να πάει με την Κίνα
Αυτό πραγματικά είναι "για γέλια και για κλάμματα". Ο Γουόρεν Μπάφετ, ένας από τους πιο επιτυχημένους επενδυτές παγκοσμίως, έγραψε ένα άρθρο στους New York Times, όπου ευχαριστούσε την κυβέρνηση που του χάρισε τρισεκατομμύρια εις βάρος των εργαζόμενων. Σα να μας λέει ωμά και ξεκάθαρα ότι μας θεωρούν ΗΛΙΘΙΟΥΣ...Και όντως αυτό είμαστε από μια άποψη, αν συνεχίσουμε να ανεχόμαστε να ζούμε σε ένα σύστημα όπου ΠΡΕΠΕΙ να δωθούν τρις $ στις τράπεζες και τους βιομήχανους, αλλιώς τα πάντα καταρρέουν...
Warren Buffet Boasts About the Billions the Government Gave Him Through TARP
Warren Buffet has a thank you note in the NYT. He certainly owes a big thanks to the taxpayers, after all he put a $10 billion bet on Goldman Sachs at the peak of the crisis. Without our help, he would have lost his whole bet.
That's what TARP was about. Mr. Buffet has very good grounds to be thankful that the rescue was structured to make preserving the wealth of the wealthy the top priority. The 25 million unemployed and underemployed people may feel differently.
My mother told me to send thank-you notes promptly. I’ve been remiss.
Let me remind you why I’m writing. Just over two years ago, in September 2008, our country faced an economic meltdown. Fannie Mae and Freddie Mac, the pillars that supported our mortgage system, had been forced into conservatorship. Several of our largest commercial banks were teetering. One of Wall Street’s giant investment banks had gone bankrupt, and the remaining three were poised to follow. A.I.G., the world’s most famous insurer, was at death’s door.
Many of our largest industrial companies, dependent on commercial paper financing that had disappeared, were weeks away from exhausting their cash resources. Indeed, all of corporate America’s dominoes were lined up, ready to topple at lightning speed. My own company, Berkshire Hathaway, might have been the last to fall, but that distinction provided little solace.
Nor was it just business that was in peril: 300 million Americans were in the domino line as well. Just days before, the jobs, income, 401(k)’s and money-market funds of these citizens had seemed secure. Then, virtually overnight, everything began to turn into pumpkins and mice. There was no hiding place. A destructive economic force unlike any seen for generations had been unleashed.
Only one counterforce was available, and that was you, Uncle Sam. Yes, you are often clumsy, even inept. But when businesses and people worldwide race to get liquid, you are the only party with the resources to take the other side of the transaction. And when our citizens are losing trust by the hour in institutions they once revered, only you can restore calm.
When the crisis struck, I felt you would understand the role you had to play. But you’ve never been known for speed, and in a meltdown minutes matter. I worried whether the barrage of shattering surprises would disorient you. You would have to improvise solutions on the run, stretch legal boundaries and avoid slowdowns, like Congressional hearings and studies. You would also need to get turf-conscious departments to work together in mounting your counterattack. The challenge was huge, and many people thought you were not up to it.
Well, Uncle Sam, you delivered. People will second-guess your specific decisions; you can always count on that. But just as there is a fog of war, there is a fog of panic — and, overall, your actions were remarkably effective.
I don’t know precisely how you orchestrated these. But I did have a pretty good seat as events unfolded, and I would like to commend a few of your troops. In the darkest of days, Ben Bernanke, Hank Paulson, Tim Geithner and Sheila Bair grasped the gravity of the situation and acted with courage and dispatch. And though I never voted for George W. Bush, I give him great credit for leading, even as Congress postured and squabbled.
You have been criticized, Uncle Sam, for some of the earlier decisions that got us in this mess — most prominently, for not battling the rot building up in the housing market. But then few of your critics saw matters clearly either. In truth, almost all of the country became possessed by the idea that home prices could never fall significantly.
That was a mass delusion, reinforced by rapidly rising prices that discredited the few skeptics who warned of trouble. Delusions, whether about tulips or Internet stocks, produce bubbles. And when bubbles pop, they can generate waves of trouble that hit shores far from their origin. This bubble was a doozy and its pop was felt around the world.
So, again, Uncle Sam, thanks to you and your aides. Often you are wasteful, and sometimes you are bullying. On occasion, you are downright maddening. But in this extraordinary emergency, you came through — and the world would look far different now if you had not.
Your grateful nephew,
Warren
“The world is not going back to normal after the magnitude of what they have done.”
-Tom Fitzpatrick, US bank Citigroup chief technical strategist
"Capitalists can buy themselves out of any crisis, so long as they make the workers pay"
-Lenin
Ωστόσο, η πλειοψηφία των λαικών μαζών, ακόμα και το κομμάτι που αντιλαμβάνεται ότι η άρχουσα τάξη τους ρημάζει, δε μπορεί ακόμα να τους δει πλήρως ως εχθρούς, που θα πρέπει να καταστραφούν ολοσχερώς. Υποφέρουν από ψευδαισθήσεις του στιλ "θα πρέπει να συζητήσουμε", "να βρούμε μια πολιτισμένη και ειρηνική λύση", κτλ.
Ο ιδεολογικός αυτός ευνουχισμός πρέπει να καταπολεμηθεί. Οι τράπεζες απαιτούν τρισεκατομμύρια για να αποφύγουν τη χρεωκπία, οι εργοδοσία απαιτεί "κινεζοποίηση" των εργατών για να επενδύσει εδώ και όχι στην Κίνα. Αυτά δεν είναι διαπραγματεύσιμα.
Η βία ίσως να είναι "η έσχατη λύση", ωστόσο σήμερα ζούμε το σάπισμα του καπιταλισμού, και ως εκ τούτου, η "έσχατη λύση" τη βίας είναι το μόνο που απομένει.
Μεσα σε όλες αυτές τις αναλύσεις σου διαφεύγει το απλούστερο. Οτι δηλαδη οι λαοί γνωρίζουν που κατάληξαν λύσεις "βίας" και που κατάληξαν λύσεις του στιλ "θα πρέπει να συζητήσουμε", "να βρούμε μια πολιτισμένη και ειρηνική λύση", κτλ. Με βάση αυτό λοιπόν οι απαντήσεις αυτές ("να συζητήσουμε" κλπ.) μονο σαν "ιδεολογικός ευνουχισμός" δεν μπορουν να χαρακτηριστούν αντίθετα βέβαια με τις λύσεις βίας οπου ξεκάθαρα μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι.
Δεδομένου λοιπόν το που κατάληξαν ανάλογες κινήσεις βιας (Ρωσία, Κίνα, Κούβα κ.α.) και με δεύτερο δεδομένο οτι αυτη τη στιγμή αλλη συγκροτημένη πρόταση δεν υπάρχει μπορείς να μας εξηγήσεις που θα οδηγήσει η λύση της "βιας" που οπως λές είναι το μόνο που μας απομένει.
ADSLgr Honourees
aDSLgr Honouree
Αρχικό μήνυμα από MNP-10
)
Insanity extravaganza
Moderator
Dies, died, will die.
Παράθεση
[/IMG]
Bookmarks