όταν ακόμα και τα βιβλία μετρώνται με βάση το χρήμα που αποφέρουν στους εκδότες...

[ciaoant1]

Τον καιρό...

... του Μπαλζάκ, οι επιφυλλίδες του πλούτισαν τις γαλλικές εφημερίδες. Οι αναγνώστες έτρεχαν να τις αγοράσουν σαν ζεστό ψωμί. Στις «Χαμένες ψευδαισθήσεις», ο συγγραφέας δίνει με ακρίβεια μια εικόνα του γαλλικού εκδοτικού και δημοσιογραφικού τοπίου.

Το τοπίο...

... εκείνο δεν υπάρχει πια- από τότε που οι εφημερίδες έπεσαν σε χέρια εμπόρων όπλων. Όταν η «Φιγκαρό» εξαγοράστηκε από την πολεμική βιομηχανία Ντασό (η οποία δεν μπήκε καν στον κόπο να το κρύψει), η γαλλική κυβέρνηση έκανε τα στραβά μάτια. Δεν υπήρξαν αντιδράσεις, εκτός από μερικά άρθρα στην εφημερίδα «Λε Μοντ» και μερικές ανακοινώσεις του συνδικάτου των δημοσιογράφων. Σήμερα, το 70% των εφημερίδων και των εκδοτικών οίκων της Γαλλίας ελέγχεται κυρίως από επιχειρήσεις της πολεμικής βιομηχανίας.

Τα τελευταία...

... χρόνια, τεράστιοι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν αγοράσει ένα μεγάλο τμήμα της εκδοτικής βιομηχανίας όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στη Γερμανία, τη Βρετανία, την Αμερική και αλλού. Ο μοναδικός στόχος τους είναι να αυξήσουν την κερδοφορία τους. Αυτό έχει συνέπειες σε όλα και πρώτα απ΄ όλα στην επιλογή των βιβλίων που εκδίδουν. Για πρώτη φορά στον δυτικό κόσμο, οι ιδέες δεν αξιολογούνται από τη σπουδαιότητά τους αλλά από την κερδοφορία τους. Όταν όμως το εμπορικό τμήμα μιας επιχείρησης αποφασίζει ποια βιβλία πρέπει να εκδοθούν, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Ο εκδότης Αντρέ Σιφρέν γράφει πως είχε ακούσει κάποτε ένα στέλεχος μιας τέτοιας επιχείρησης να λέει: «Και ποιος είναι αυτός ο Φουκό; Τι έχει γράψει; Πόσα βιβλία πουλάει;». Με εμπορικά κριτήρια, ο Φουκό δεν θα είχε εκδοθεί ποτέ στη Γαλλία, ούτε ο Κάφκα στη Γερμανία, που το πρώτο του βιβλίο πούλησε 600 αντίτυπα, ή ο Μπρεχτ, που πούλησε οκτακόσια. Στην Αμερική, η μονοπωλιακή συγκέντρωση στον εκδοτικό χώρο είναι εντυπωσιακή. Ύστερα από έναν χορό εξαγορών, μερικές μεγάλες επιχειρήσεις κατέληξαν να ελέγχουν πολλούς εκδοτικούς οίκους και εφημερίδες. Ακόμη και πανεπιστημιακοί εκδοτικοί οίκοι έχουν προσαρμόσει σήμερα τα εκδοτικά τους προγράμματα στην προκρούστεια κλίνη της κερδοφορίας: εκδίδουν περισσότερα βιβλία για το μπέιζμπολ παρά για τις επιστήμες. Γιατί η έκδοση ενός δύσκολου βιβλίου σημαίνει απώλεια κέρδους. Για μια καπιταλιστική επιχείρηση που επιδιώκει την υψηλή κερδοφορία, η έκδοση βιβλίων που έχουν να κάνουν με τη μόρφωση και τον πολιτισμό σημαίνει χασούρα. Αυτή είναι όμως μια σοβαρή μορφή λογοκρισίας- από εκείνες που είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν.

Τη μοναδική...

... ελπίδα του για λίγο φως μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο που έχει διαμορφώσει η λογοκρισία της αγοράς, ο Αντρέ Σιφρέν την εναποθέτει στους Δον Κιχώτες του εκδοτικού χώρου: τις μικρές εκδοτικές επιχειρήσεις. Γι΄ αυτές, τα βιβλία που πετάνε ως ασύμφορα οι μεγάλοι εκδότες είναι το ψωμί τους. Χωρίς αυτές τις επιχειρήσεις, αν ο Κάφκα και ο Μπρεχτ ζούσαν στα χρόνια μας, θα διαβάζαμε τον «Πύργο» και τις «Ιστορίες του κυρίου Κόινερ» μονάχα σε φωτοτυπίες που θα κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι.

http://www.tanea.gr/ColumnCategory.a...5&sn=&spid=877
ΤΑΝΕΑ

[mistral]

Οι ρομαντικές εποχές δυστυχώς πέρασαν ανεπιστρεπτί
Και όσοι ρομαντικοί έχουμε απομείνει είμαστε γραφικοί, υπολείμματα του παρελθόντος.
Η Νέα Εποχή έναν μόνο στόχο έχει : Χρήμα !
Με πολλά προσωπεία όπως εξουσία, πολιτική, συνδικαλισμός, οικολογία, ανθρώπινα δικαιώματα κλπ κλπ Αλλά πίσω απ όλα ένας είναι ο στόχος : Χρήμα !
Όλα όσα αναφέρεις απλά επιβεβαιώνουν τον στόχο: Χρήμα και μόνο χρήμα !

[ggeorgan]

Ἀμὰν βρέ παιδιὰ !
Δὲν πῆρε χαμπάρι κανένας ἀπ`αυτοὺς τοὺς Γάλλους ὅτι ὑπάρχει καὶ τὸ ἰντερνέτ ; Νὰ γιατί ἐξὲλιπαν οἱ ἐκδοτικοὶ οἴκοι. Μπορεῖ κανεὶς εὐκολώτατα νὰ διαδώσει τὶς ἰδέες του, καὶ χωρὶς αὐτοὺς.

Τὴν ἱστορία τὴν ἔχετε ἀκούσει ;
Ἦταν ἕνας μ..ας Γάλλος, συγγνώμην γιὰ τὸ «Γάλλος» ...

[21century]

Είναι αρκετά τοπικιστές σε σημείο να υπερβάλλουν, εδώ που τα λέμε ξέρουν Αγγλικά αλλά απο πείσμα δεν μιάνε...

[megahead13]

Off Topic

Ξέρουν Αγγλικά οι Γάλλοι;;; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις; Άσε, γιατί λόγω των σπουδών μου στο Νησί, μπορώ να σου πω ότι οι περισσότεροι δυσκολεύονται παααάρα πολύ με την Αγγλική, σε αντίθεση με τους Γερμανούς. Ότι δε μιλάνε από πείσμα, είναι άλλο θέμα...

[KLG]

Those bloody Frogs, silly buggers ...

[mistral]

Είναι αρκετά τοπικιστές σε σημείο να υπερβάλλουν, εδώ που τα λέμε ξέρουν Αγγλικά αλλά απο πείσμα δεν μιάνε...

Ξέρουν Αγγλικά ; Τι μου θυμίζεις τώρα !
Ένα βράδυ στην Πλάκα προσπαθούσα να συννενοηθώ με έναν Γάλλο που ο προπάππος του είχε σκοτωθεί στην Θεσσαλονίκη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ... 4 ώρες ! Παντομίμα, σχέδια στο χέρι με στυλό αλλά ούτε λέξη Αγγλικά ... το μόνο που είχα καταλάβει ήταν ότι έμενε κοντά στο αεροδρόμιο Ορλύ... Ξημερώσαμε κυριολεκτικά πίνοντας μπύρες και αφου είδε και αποείδε ότι Γαλλικά δεν πρόκειται να μάθω σε ένα βράδυ μου σκάει το "French is better than English" !
Αν δεν σκεφτόμουν την φυλακή θα τον είχα καρυδώσει λέμε ! Και φαίνονταν και καλό παιδί..
Ο σωβινισμός στο μεγαλείο του ... μίλαγε άψογα Αγγλικά ενώ εγώ όχι (όπως ούτε και τώρα..) και μπορούσαμε άνετα να συννενοηθούμε . Αλλά δεν ήθελε να μιλήσει με τίποτε Αγγλικά..

[ciaoant1]

Η άλωση του Λόγου από τα συγκροτήματα
Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Το γεγονός της κατάκτησης των ΜΜΕ από τεράστια οικονομικά συγκροτήματα δεν είναι βέβαια καινούργιο και αποτελούσε, όπως είχα προσπαθήσει να δείξω σε σειρά παλιότερων άρθρων1, την αναπόφευκτη συνέπεια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Το άνοιγμα και κυρίως η «απελευθέρωση» των αγορών (με την έννοια του δραστικού περιορισμού των ρυθμίσεων της λειτουργίας των ΜΜΕ) για χάρη του «πλουραλισμού» και της κατάργησης των κρατικών μονοπωλίων είχε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο πολλαπλασιαμός των ΜΜΕ και κυρίως των τηλεοπτικών όχι μόνο δεν οδήγησε σε πλουραλισμό στην πληροφόρηση, αλλά αντίθετα σε πρωτοφανή συγκέντρωση στον χώρο της ιδιοκτησίας και του ελέγχου και τη συνακόλουθη τυποποίηση και άμεση ή έμμεση λογοκρισία της πληροφόρησης. Σήμερα, ιδιωτικά και δημόσια κανάλια, όχι μόνο παρουσιάζουν τις «πληροφορίες» κατά πανομοιότυπο τρόπο που εκφράζει τις απόψεις των οικονομικών και των διαπλεγμένων με αυτές πολιτικών ελίτ (εκτός από τις περιπτώσεις όπου για το θέμα υπάρχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα μεταξύ τμημάτων των ελίτ), αλλά και συναγωνίζονται στην παρουσίαση της ασημαντότητας, αν όχι και της χυδαιότητας, για χάρη της θεαματικότητας και των διαφημιστικών εισπράξεων. Το καινούργιο σημαντικό στοιχείο σε αυτή τη διαδικασία είναι ότι, μετά τα ΜΜΕ και τα κανάλια, ήλθε η σειρά της άλωσης από οικονομικά συγκροτήματα και των εκδοτικών οίκων γενικότερα, οδηγώντας σε έμμεση απολυταρχική λογοκρισία των ιδεών -στην οποία προς το παρόν, ευτυχώς, ακόμη αντιστέκονται οι «μικροί» εκδοτικοί οίκοι.

Στην πραγματικότητα, αυτό που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι η συστηματική οργάνωση της ιδεολογικής παγκοσμιοποίησης από την υπερεθνική ελίτ και τα παρακλάδια της στα διεθνή ΜΜΕ. Αυτοί ελέγχουν ποιες ειδήσεις και πώς τις μαθαίνουμε, πλήρως, ελλιπώς ή καθόλου, ανάλογα με τη δική τους «ατζέντα», που καθορίζει και το πλαίσιο του πολιτικού διαλόγου. Ετσι, όπως καταγγέλλει ο γνωστός ανεξάρτητος διεθνής δημοσιογράφος John Pilger, «μια αόρατη κυβέρνηση έχει αναπτυχθεί. Το 1983 τα κύρια διεθνή ΜΜΕ ήταν στην ιδιοκτησία 50 εταιρειών, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν αμερικανικές. Το 2002 οι εταιρείες αυτές είχαν μειωθεί στις 9 και σήμερα είναι πιθανώς 5. Ο Rupert Murdoch είχε προβλέψει ότι τελικά θα υπάρχουν μόνο 3 διεθνείς μιντιακοί γίγαντες και ότι η εταιρεία του θα ήταν μια από αυτές»2. Φυσικά, η πρόβλεψη αυτή είναι στον δρόμο της αυτο-επαλήθευσης, αφού το σύγκροτημα Murdoch ήδη ελέγχει περίπου 180 διεθνείς εφημερίδες, μεταξύ των οποίων τους «Τάιμς του Λονδίνου», το «New York Post» και τη μόλις αποκτηθείσα «Wall Street Journal» -τη 2η σε κυκλοφορία αμερικανική εφημερίδα-το τηλεοπτικό κανάλι Fox, τη χολιγουντιανή 21st Century Fox, πολλά δορυφορικά κανάλια, μεταξύ των οποίων το γνωστό Sky, και, πέρα από αυτά, εκδοτικούς οίκους, όπως τον HarperCollins και αυξανόμενη δραστηριότητα στο Ιντερνετ (εξαγορά MySpace κ.λπ.).

Η ιδεολογική κυριαρχία είναι απόφευκτη συνέπεια της οικονομικής. Το 2003 όλες οι 175 εφημερίδες του Murdoch και τα κανάλια σύσσωμα υποστήριζαν την εισβολή στο Ιράκ. Η συνέπεια ήταν ότι, όπως έδειξε ανεξάρτητη έρευνα τον Οκτώβρη 2003, το 60% των Αμερικανών τηλεθεατών πίστευαν την προπαγάνδα για την κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής από τον Σαντάμ ή τους δεσμούς του με την Αλ Κάιντα κ.λπ., αλλά ενώ μόνο το 23% των θεατών ανεξάρτητων καναλιών πίστευαν τα παραμύθια αυτά, το ποσοστό ανέβαινε στο 80% στους τηλεθεατές του Fox του Murdoch!3 Αντίστοιχα, κανένας από τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους στις ΗΠΑ (οι 5 μεγαλύτεροι από τους οποίους ελέγχουν την έκδοση του 80% των βιβλίων γενικού ενδιαφέροντος) δεν δημοσίευσε βιβλίο επικριτικό του πολέμου στο Ιράκ και τα μόνα σχετικά βιβλία που ξέφυγαν τον νέο Μακαρθισμό είχαν εκδοθεί από μικρούς ανεξάρτητους εκδοτικούς οίκους!4

Παρόμοια, στη Βρετανία, ο Murdoch εθεωρείτο το «24ο μέλος» της κυβέρνησης Μπλερ, στον οποίο είχε παραχωρηθεί ακόμη και δικαίωμα βέτο για το θέμα της σχέσης Βρετανίας και Ε.Ε.5 Ακόμη σημαντικότερες όμως είναι οι έμμεσες συνέπειες της πλύσης εγκεφάλου από τον Murdoch. Με τα κανάλια και τις εφημερίδες του δυσφημεί ή συσκοτίζει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Παλαιστινίων, ενώ με παράλληλη δυσφημιστική εκστρατεία για τον δήθεν «φιλελευθερισμό» του BBC, έχει από χρόνια ωθήσει το τελευταίο σε μια σαφή φιλοσιωνιστική παρουσίαση των σχετικών ειδήσεων -ενώ τα σιωνιστικά λόμπι μιλούν για μεροληψία υπέρ των... Παλαιστινίων. Και ιδού τα αποτελέσματα της «αμερόληπτης» ενημέρωσης. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης, το 70% των νέων στη Βρετανία δεν γνωρίζουν ότι το μεγαλύτερο τμήμα της Παλαιστίνης είναι κάτω από στρατιωτική ισραηλινή κατοχή, ενώ το 90% πιστεύουν ότι οι παράνομοι έποικοι είναι Παλαιστίνιοι και το 11% ότι οι Παλαιστίνιοι κάνουν την κατοχή!6

Τα φαινόμενα αυτά δεν περιορίζονται βέβαια στον αγγλοσαξονικό χώρο. Είναι γνωστός ο ρόλος των καναλιών ιδιοκτησίας Μπερλουσκόνι στην Ιταλία ή των ΜΜΕ ιδιοκτησίας Kirsh στη Γερμανία όσον αφορά την εισαγωγή των πολιτικών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (χαμηλοί φόροι, περικοπές δαπανών, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.). Αντίστοιχα, στη Γαλλία, τα δύο τρίτα των εφημερίδων και περιοδικών ανήκουν στην Dassault & Lagardere, τις κύριες οπλοβιομηχανίες της χώρας, ενώ η Hachette, θυγατρική της Lagardere, έχει την ιδιοκτησία των περισσότερων εκδοτικών οίκων και δικτύων διανομής7. Τα συγκροτήματα αυτά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εκλογή του εκλεκτού της υπερεθνικής ελίτ, Σαρκοζί. Ακόμη πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι η εξαγορά ΜΜΕ και εκδοτικών οίκων, συνήθως, δεν γίνεται για κερδοσκοπικούς λόγους, αλλά για πολιτικούς, όπως ακόμη και ο Serge Dassault ομολόγησε όταν αγόρασε τη «Φιγκαρό».

Αλλά και στη χώρα μας, μετά την άλωση του μιντιακού χώρου από συγκροτήματα, τώρα διαφαίνεται ανάλογη τάση και στον εκδοτικό χώρο. Μολονότι πολύ λίγα σχετικά στοιχεία έχουν ανακοινωθεί, δύο περιπτώσεις από την προσωπική μου εμπειρία είναι ενδεικτικές. Στην πρώτη, γνωστός «μεγάλος» (εκδ. Καστανιώτη) αρνήθηκε, παρά τη συμβατική του υποχρέωση, να επανεκδώσει το βιβλίο μου «Περιεκτική Δημοκρατία», μολονότι είχε εξαντληθεί από καιρό και ενώ το βιβλίο ήδη έχει εκδοθεί στις επτά κυριότερες γλώσσες, μεταξύ των οποίων και η κινεζική. Ευτυχώς, οι «μικροί» εκδότες, οι οποίοι συνήθως δεν κρίνουν με βάση κερδοσκοπικά ή κριτήρια ελέγχου του Λόγου, ανέλαβαν πρόθυμα την επανέκδοση («Ελεύθερος Τύπος», Απρίλης 2008). Στη δεύτερη, άλλος «μεγάλος» (Ελληνικά Γράμματα), που είχε αναλάβει συμβατική υποχρέωση για την έκδοση βιβλίου με δοκίμια γνωστών διανοουμένων και αναλυτών της διεθνούς και ελληνικής Αριστεράς για τη σημερινή κρίση και την Αριστερά σε σχέση με την Περιεκτική Δημοκρατία (επιμ. του γνωστού συγγραφέα και Αμερικανού καθηγητή Φιλοσοφίας Steven Best) αρνήθηκε πρόσφατα την έκδοσή του, μόλις τελείωσε η πολυδάπανη μετάφραση των δοκιμίων. Κατά «σύμπτωση», αυτό συνέβη μόλις η ιδιοκτησία του εκδοτικού οίκου περιήλθε στην ιδιοκτησία του Συγκροτήματος Λαμπράκη, αλλά, και πάλι, οι «μικροί» ανέλαβαν να το εκδώσουν μέσα στο 2008, τόσο στα ελληνικά όσο και τα αγγλικά...

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

1. Βλ. «Ε», 7/5/1994, 16/7/1994, 30/7/1994. 2. John Pilger, Democracy Now, 7/8/2007. 3. Paul Krugman, Guardian, 2/7/07. 4. Andre Schiffrin, Le Monde Diplomatique, Οκτώβρης 2007. 5. Andy McSmith, Guardian, 18/9/2005. 6. Karma Nabulis, Guardian, 15/5/2007. 7. Andre Schiffrin, ό.π.

Visit the Int. Journal of Inclusive Democracy Website at: http://www.inclusivedemocracy.org/journal


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 02/02/2008

http://www.enet.gr/online/online_fpa...08,id=45383304

........Auto merged post: ciaoant1 added 3 Minutes and 12 Seconds later........

[ Δρόμοι ]
Του Ρούσσου Βρανά rvranas@dolnet.gr

Στοιχειώδες...

... αγαπητέ Τσώρτσιλ! Ώστε έτσι, λοιπόν! Το 23% των νεαρών Βρετανών είναι πεπεισμένοι πως ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είναι ένα φανταστικό πρόσωπο και το 47% πιστεύουν ότι ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος δεν υπήρξε ποτέ βασιλιάς της Αγγλίας παρά μονάχα στα μυθιστορήματα. Όμως, το 48% από αυτούς τους νεαρούς εκφράζει τη βεβαιότητα πως ο Σέρλοκ Χολμς, ο ιδιωτικός αστυνομικός που επινόησε ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, υπήρξε πραγματικά. Αυτά είναι τα αποτελέσματα έρευνας που έγινε από το βρετανικό τηλεοπτικό δίκτυο «UΚΤV Gold», με τη συμμετοχή περίπου τριών χιλιάδων νεαρών Βρετανών.

Έστω...

... να αποδεχτούμε πως κάνουν λάθος για τον βασιλιά Αρθούρο ή τον Ρομπέν των Δασών και πως αμφιβάλλουν αν υπήρξε ποτέ ο Μαχάτμα Γκάντι ή ο Κάρολος Ντίκενς. Αλλά και ο Τσώρτσιλ; Σίγουρα, αυτή η διάθεση των νέων να παίρνουν τον μύθο κατά γράμμα και να αμφιβάλλουν για το πραγματικό, δίνοντας την ίδια ώρα σάρκα και οστά σε μια προσωπικότητα που δεν υπήρξε παρά μονάχα στα χαρτιά, είναι κάτι που θα κάνει τους ιστορικούς να θλίβονται και τους μυθιστοριογράφους να πανηγυρίζουν. Η μυθοπλασία δεν θα μπορούσε να είχε ελπίσει σε μεγαλύτερο θρίαμβο. Και θα εξακολουθήσει να αδιαφορεί αγέρωχη για την ακρίβεια των γεγονότων, την ημερομηνιών και των περιγραφών των μαχών. Πράγματι, ο Σέρλοκ Χολμς δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας, είναι ζωντανός και μένει στην οδό Μπέικερ 21, στο Λονδίνο. Ας μην μας πτοεί το γεγονός ότι μια τράπεζα έχει εγκατασταθεί στο σπίτι όπου είχε τοποθετήσει τον ήρωά του ο Κόναν Ντόιλ. Ο Σέρλοκ Χολμς εξακολουθεί να κατοικεί εκεί. Η απόδειξη είναι οι επιστολές που φτάνουν καθημερινά με το όνομά του.

Η αλήθεια...

... είναι πως όταν ειρωνεύεται κανείς έτσι τη νέα γενιά για την άγνοιά της, είναι σαν να ειρωνεύεται τη δική του που δεν την ανάθρεψε σωστά. Το φαινόμενο δεν είναι μόνο βρετανικό. Ούτε στη Γαλλία μπορούν να ξεχωρίσουν όλοι οι νέοι ποιος υπήρξε πραγματικά, ο Ντ΄Αρτανιάν ή ο Μολιέρος. Μπορεί ο άνθρωπος σήμερα να είναι περισσότερο πληροφορημένος, αλλά δεν είναι περισσότερο μορφωμένος.

Ο γλωσσολόγος...

... και φιλόσοφος Ζαν-Κλοντ Μιλνέρ εξηγεί το γιατί στο βιβλίο του «Ο μισθός του ιδεώδους». Κάποτε, γράφει, ήταν ιστορική ανάγκη για τον καπιταλισμό, εκτός από την επιχειρηματική αστική τάξη, να διαθέτει και μια αστική τάξη διανοουμένων, ώστε να μπορεί να ξεπεράσει με αυτήν τις αγκυλώσεις του παλιού καθεστώτος. Στο ξεκίνημά του, ο καπιταλισμός ήταν μια πολιτική και πολιτισμική επανάσταση η οποία ήθελε να σπάσει τα ήθη και τις παραδόσεις που εμπόδιζαν την ανάπτυξή της. Σήμερα το σύστημα πηγαίνει από μόνο του. Δεν χρειάζεται τους διανοούμενους. Σχολεία και καθηγητές δεν είναι πια παρά παροχείς υπηρεσιών για καταναλωτές. Η οικονομική λογική έχει διώξει την πολιτική και έχει εγκατασταθεί στην εξουσία. Δεν χρειάζεται πια μορφωμένους ανθρώπους. Ούτε καν μορφωμένους πολιτικούς. Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει;

http://www.tanea.gr//ColumnCategory....6&sn=&spid=877

[giannhs1984]

Off Topic

Ξέρουν Αγγλικά οι Γάλλοι;;; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις; Άσε, γιατί λόγω των σπουδών μου στο Νησί, μπορώ να σου πω ότι οι περισσότεροι δυσκολεύονται παααάρα πολύ με την Αγγλική, σε αντίθεση με τους Γερμανούς. Ότι δε μιλάνε από πείσμα, είναι άλλο θέμα...

αφου τα γερμανικα ειναι η βαση των αγγλικων....

........Auto merged post: giannhs1984 added 1 Minutes and 56 Seconds later........

Ξέρουν Αγγλικά ; Τι μου θυμίζεις τώρα !
Ένα βράδυ στην Πλάκα προσπαθούσα να συννενοηθώ με έναν Γάλλο που ο προπάππος του είχε σκοτωθεί στην Θεσσαλονίκη στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ... 4 ώρες ! Παντομίμα, σχέδια στο χέρι με στυλό αλλά ούτε λέξη Αγγλικά ... το μόνο που είχα καταλάβει ήταν ότι έμενε κοντά στο αεροδρόμιο Ορλύ... Ξημερώσαμε κυριολεκτικά πίνοντας μπύρες και αφου είδε και αποείδε ότι Γαλλικά δεν πρόκειται να μάθω σε ένα βράδυ μου σκάει το "French is better than English" !
Αν δεν σκεφτόμουν την φυλακή θα τον είχα καρυδώσει λέμε ! Και φαίνονταν και καλό παιδί..
Ο σωβινισμός στο μεγαλείο του ... μίλαγε άψογα Αγγλικά ενώ εγώ όχι (όπως ούτε και τώρα..) και μπορούσαμε άνετα να συννενοηθούμε . Αλλά δεν ήθελε να μιλήσει με τίποτε Αγγλικά..

ε φυσικα διοτι πως να το κανουμε η αγγλικη γλωσσα ειναι τουλαχιστον αστεια για να μπορεσεις να συννεοηθεις με καποιον..και ολα αυτα επειδη καποτε καποιος διπλοψηφισε για την αγγλικη γλωσσα
εαν δεν γινοταν αυτο ισως η ελληνικη να ηταν η παγκοσμια γλωσσα(ψωνιο ε?)

[nfotis]

Ο τίτλος μου φαίνεται λίγο άσχετος με τη πραγματικότητα
(και μάλλον ιδεαλιστικός και κινδυνολόγος, αλλά έτσι είναι οι δημοσιογραφικοί τίτλοι).

Κανένας εκδότης ο οποίος θέλει να φάει ψωμί αντί να τον πάνε φυλακή δεν θα κάτσει να εκδώσει βιβλία για τη ψυχή της μάνας του (εκτός αν του περισσεύουνε λεφτά για πέταμα).
Κι αυτό δεν ισχύει σήμερα ούτε χθες, ισχύει εδώ και δεκαετίες (για να μην πω αιώνες).

Οπως καλή ώρα οι δισκογραφικές εταιρείες, πάντα υπάρχει η αναζήτηση για το 'best seller' που θα ξελασπώσει τις λανθασμένες επιλογές.

Επειδή εγώ πριν μια πενταετία είχα βάλει μπροστά ένα βιβλίο-λεύκωμα (που τελικά εκδόθηκε, χωρίς τρομερή οικονομική επιτυχία μεν, αλλά πολύ ικανοποιητικής ποιότητας και αισθητικής δε), μπορώ να μιλήσω με βάση την προσωπική εμπειρία μου.

Η πρώτη ερώτηση που θα σου κάνει ένας εκδότης όταν πας με μια πρόταση για ένα βιβλίο είναι 'πόσα προβλέπεις να πουλήσει;' και η δεύτερη είναι 'πόσο θα κοστίσει η παραγωγή;'
Επρεπε να πείσω τον εκδότη (που τον ήξερα και προσωπικά) ότι το βιβλίο έχει υπολογίσιμο δυνητικό αγοραστικό κοινό, και θα πούλαγε ικανοποιητικά, καθώς ως λεύκωμα δεν είχε πρόβλημα επικαιρότητας.

Τον πρώτο χρόνο το βιβλίο πούλησε πολύ καλά, τον δεύτερο έκανε μια τρομερή κοιλιά (οφειλόμενη και σε προβλήματα διάθεσης στα βιβλιοπωλεία), και έκτοτε 'αγνοείται η τύχη του' (εντάξει, υπερβάλλω λίγο, αλλά ο εκδότης βγάζει εκατοντάδες τίτλους το χρόνο - άπαξ κι ένα βιβλίο δεν πάει καλά τον πρώτο χρόνο, μετά ξεγράφεται).

Επίσης, ο τίτλος είναι άσχετος και με το περιεχόμενο του άρθρου - το άρθρο κινδυνολογεί για εφημερίδες, όχι για βιβλία.

Αυτάααα (είμαι και λίγο γκρινιάρης σήμερα...)

Ν.Φ.

[Jsone]

ε φυσικα διοτι πως να το κανουμε η αγγλικη γλωσσα ειναι τουλαχιστον αστεια για να μπορεσεις να συννεοηθεις με καποιον..και ολα αυτα επειδη καποτε καποιος διπλοψηφισε για την αγγλικη γλωσσα
εαν δεν γινοταν αυτο ισως η ελληνικη να ηταν η παγκοσμια γλωσσα(ψωνιο ε?)

Παντού υπάρχει ένας μύθος...(και δεν μιλάω για την ελεεινή μπύρα)....

[frodo]

εξήγησε του για το "αστικό μύθο": Πώς η ελληνική δεν έγινε επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ και εδώ