Αίγυπτος: Και τι γίνεται αν ο λαός δεν αποδέχεται πλέον την εξουσία της άρχουσας τάξης;

[ntoremi]

Αν τελικά επικρατήσει μια δημοκρατική κυβέρνηση στην Αίγυπτο

Δημοκρατικη κυβερνηση;; Αστειευεσαι;;;;
Για Ταλιμπαν/Αγιατολαχ Χομεϊνι σκληροπυρηνικο θεοκρατικο ισλαμικο καθεστως παει το πραγμα, δεν το βλεπεις;; Ο,τι εγινε στο Ιραν το 1979 που εδιωξαν το Σαχη, τον εκλεκτο των ΗΠΑ. Τωρα διωχνουν τον Μουμπαρακ, τον μεχρι προτινος εκλεκτο των ΗΠΑ.
Αναρωτιεμαι η αναμιξη των ΗΠΑ ποια να ειναι. Μηπως τα τσουγκρισαν οι ΗΠΑ με τον Μουμπαρακ για καποιο θεμα και γι αυτο του την οργανωσαν ολο αυτο το τσερτζελο για να του την φερουν και να τον φανε;; Δεν σκεφτηκαν ομως τους ταλιμπαν που παραμονευουν;;

........Auto merged post: ntoremi πρόσθεσε 2 λεπτά και 51 δευτερόλεπτα αργότερα ........

Κι αν καταφέρουν να αποκτήσουν μια φιλο-αραβική κυβέρνηση, και ΟΧΙ φιλο-δυτική/αμερικάνικη, αυτό θα είναι μεγάλο κέρδος για τους ίδιους.

Α βεβαια... Μεγαλο κερδος να εχεις κυβερνηση ταλιμπαν...

[YiannisM]

Αναρωτιεμαι η αναμιξη των ΗΠΑ ποια να ειναι. Μηπως τα τσουγκρισαν οι ΗΠΑ με τον Μουμπαρακ για καποιο θεμα και γι αυτο του την οργανωσαν ολο αυτο το τσερτζελο για να του την φερουν και να τον φανε;; Δεν σκεφτηκαν ομως τους ταλιμπαν που παραμονευουν;;

Απίθανο να είναι τόσο βλάκες οι Αμερικάνοι.
Η κατάσταση είναι εξόχως επικίνδυνη για τα συμφέροντά τους (και όχι μόνο), όχι μόνο στην Αίγυπτο αλλά και πολύ μακρύτερα απ αυτήν.

Ας θυμηθούμε ότι ο Μουμπάρακ ακολουθεί τη δυτική πολιτική της Αίγύπτου του προκατόχου του Σαντάτ που μετά από τον πόλεμο παρωδίο του Γιοπν Κιπούρ το 1973 με το Ισραήλ προσέδεσε το άρμα της Αιγύπτου στη Δύση κι αναγνώρισε το Ισραήλ με αντάλαγμα το Σινά, μετά από μια ταραγμένη περίοδο Νάζερ έντονου αντι-αμερικανισμού και αντι-ισραηλισμού των περισσότερων Αραβικών κρατών των οποίων η Αίγυπτος ήταν τότε πρακτικά ο ηγέτης και μάλιστα ... στρατιωτικά (πόλεμος 6 ημερών το 1967, και κρίση Σουέζ το 1956).

[Φανερός Πράκτωρ]

Δημοκρατικη κυβερνηση;; Αστειευεσαι;;;;
Για Ταλιμπαν/Αγιατολαχ Χομεϊνι σκληροπυρηνικο θεοκρατικο ισλαμικο καθεστως παει το πραγμα, δεν το βλεπεις;; Ο,τι εγινε στο Ιραν το 1979 που εδιωξαν το Σαχη, τον εκλεκτο των ΗΠΑ. Τωρα διωχνουν τον Μουμπαρακ, τον μεχρι προτινος εκλεκτο των ΗΠΑ.
Αναρωτιεμαι η αναμιξη των ΗΠΑ ποια να ειναι. Μηπως τα τσουγκρισαν οι ΗΠΑ με τον Μουμπαρακ για καποιο θεμα και γι αυτο του την οργανωσαν ολο αυτο το τσερτζελο για να του την φερουν και να τον φανε;; Δεν σκεφτηκαν ομως τους ταλιμπαν που παραμονευουν;;

Καλά πρέπει δε και καλά να το έχουν οργανώσει οι Αμερικάνοι; Άλλα ακούω από τους Αιγύπτιους γνωστούς μου.

[ntoremi]

Καλά πρέπει δε και καλά να το έχουν οργανώσει οι Αμερικάνοι; Άλλα ακούω από τους Αιγύπτιους γνωστούς μου.

Παντως για ταλιμπαν παει το πραγμα. Μπουργκα, κλπ... Βοηθεια τους... Τους αρχαιολογικους θησαυρους τουλαχιστον να μην καταστρεψουν, σε αντιθεση με τους ταλιμπαν που τους κατεστρεψαν στο αφγανισταν...

[aroutis]

Πάντως μια χαρά θα καθόνταν για το Ιραν μια εξέλιξη θεοκρατικού καθεστώτος εκει πάνω... λέμε τώρα..

[ciaoant1]

Ο δικτατοράκος Μουμπάρακ αρνείται να περαιτηθεί - ρίχνει "λάδι στη φωτιά" προκαλώντας τη λαική οργή. Εδώ LIVE κάλυψη των κινητοποιήσεων που ξέσπασαν μόλις ο Μουμπάρακ ανακοίνωσε ότι δε φεύγει:
http://english.aljazeera.net/watch_now/

Εδώ και μερικά αρθράκια από guardian και independent για την Αίγυπτο, που έχουν ένα ενδιαφέρον:

Egypt's popular revolution will change the world

In discovering their power to determine their future, north Africa's protesters have already opened a new age in world history

In one of his last published essays, written in 1798, the philosopher Immanuel Kant reflected on the impact of the continuing revolution in France. Kant himself was no Jacobin, and opposed extra-legal change as a matter of principle. He conceded that the future course of the revolution's pursuit of liberty and equality "may be so filled with misery and atrocities that no right-thinking person would ever decide to make the same experiment again, at such a price". Regardless of its immediate political consequences, however, Kant could at least see that the universal "sympathy bordering on enthusiasm" solicited by the spectacle of the revolution was itself a telling indication of its eventual significance. Whatever might happen next, the event was already "too intimately interwoven with the interests of humanity and too widespread in its influence upon all parts of the world for nations not to be reminded of it when favourable circumstances present themselves, and to rise up and make renewed attempts of the same kind".

A similar interweaving has characterised sympathetic observation of today's north African revolutions from the moment they began. Of course, it is too early to say what the immediate outcome of Egypt's ongoing mobilisation will be. Anti-government protestors have so far retained the initiative and determined the course and pace of political change. At this point, after a couple of exhausting weeks, Egypt's rulers (both at home and abroad) clearly hope that belated recourse to a familiar mix of divide-and-rule manoeuvrings – minor concessions, secret negotiations, delayed investigations, selective intimidation – may yet manage to distract some of the participants in a mobilisation thus far remarkable for its discipline, unity and resolve. Some observers, who are perhaps themselves exhausted, have begun to wonder whether the spectacle of Egypt's protests might now start to fade away.

Judging from the response in and around Tahrir Square, this seems very unlikely. In a sense, though, what happens in the immediate future may prove less important than what has already happened in the immediate past. Hosni Mubarak and Omar Suleiman already belong to a decidedly ancien régime. The fate of Egypt's revolution is already independent of the next twist in negotiations with the old dictatorship, or the next fumbled response from its American backers.

For whatever happens next, Egypt's mobilisation will remain a revolution of world-historical significance because its actors have repeatedly demonstrated an extraordinary capacity to defy the bounds of political possibility, and to do this on the basis of their own enthusiasm and commitment. They have arranged mass protests in the absence of any formal organisation, and have sustained them in the face of murderous intimidation. In a single, decisive afternoon they overcame Mubarak's riot police and have since held their ground against his informers and thugs. They have resisted all attempts to misrepresent or criminalise their mobilisation. They have expanded their ranks to include millions of people from almost every sector of society. They have invented unprecedented forms of mass association and assembly, in which they can debate far-reaching questions about popular sovereignty, class polarisation and social justice.

Every step of the way, the basic fact of the uprising has become more obvious and more explicit: with each new confrontation, the protestors have realised, and demonstrated, that they are more powerful than their oppressors. When they are prepared to act in sufficient numbers with sufficient determination, the people have proved that there's no stopping them.

Again and again, elated protestors have marvelled at the sudden discovery of their own power. "We look like people who've woken up from a spell, a nightmare," observed writer Ahdaf Soueif, and "we revel in the inclusiveness" of the struggle. Protestor after protestor has insisted on a transformative liberation from fear. "People have changed," teacher Ahmad Mahmoud told a Guardian reporter:

"They were scared. They are no longer scared ... When we stopped being afraid we knew we would win. We will not again allow ourselves to be scared of a government. This is the revolution in our country, the revolution in our minds. Mubarak can stay for days or weeks but he cannot change that."

Robert Fisk: Hypocrisy is exposed by the wind of change

There is nothing like an Arab revolution to show up the hypocrisy of your friends. Especially if that revolution is one of civility and humanism and powered by an overwhelming demand for the kind of democracy that we enjoy in Europe and America. The pussyfooting nonsense uttered by Obama and La Clinton these past two weeks is only part of the problem. From "stability" to "perfect storm" – Gone With the Wind might have recommended itself to the State Department if they really must pilfer Hollywood for their failure to adopt moral values in the Middle East – we've ended up with the presidential "now-means-yesterday", and "orderly transition", which translates: no violence while ex-air force General Mubarak is put out to graze so that ex-intelligence General Suleiman can take over the regime on behalf of America and Israel.

Fox News has already told its viewers in America that the Muslim Brotherhood – about the "softest" of Islamist groups in the Middle East – is behind the brave men and women who have dared to resist the state security police, while the mass of French "intellectuals" (the quotation marks are essential for poseurs like Bernard-Henri Lévy have turned, in Le Monde's imperishable headline, into "the intelligentsia of silence".

And we all know why. Alain Finkelstein talks about his "admiration" for the democrats but also the need for "vigilance" - and this is surely a low point for any 'philosophe' – "because today we know above all that we don't know how everything is going to turn out." This almost Rumsfeldian quotation is gilded by Lévy's own preposterous line that "it is essential to take into account the complexity of the situation". Oddly enough that is exactly what the Israelis always say when some misguided Westerner suggests that Israel should stop stealing Arab land in the West Bank for its colonists.

[Bhaal]

Δημοκρατικη κυβερνηση;; Αστειευεσαι;;;;
Για Ταλιμπαν/Αγιατολαχ Χομεϊνι σκληροπυρηνικο θεοκρατικο ισλαμικο καθεστως παει το πραγμα, δεν το βλεπεις;;

Όχι, δεν το βλέπω.

........Auto merged post: ntoremi πρόσθεσε 2 λεπτά και 51 δευτερόλεπτα αργότερα ........

Α βεβαια... Μεγαλο κερδος να εχεις κυβερνηση ταλιμπαν...

Καμία σχέση. Σην Αίγυπτο δεν έχουν ούτε Ταλιμπάν ούτε μπούρκες.
Θεωρώ εξόχως υποκριτικό να υποστηρίζει κανείς τη Δημοκρατία και ταυτοχρόνως να θέλει να επιβάλλει το είδος της δημοκρατίας που θα έχει ένας λαός. Αν υποστηρίζεις τη Δημοκρατία ως πολίτευμα τότε θα δεχθείς και τις παρενέργειές της, ένας λαός ωριμάζει *και* μέσα από τα λάθη του. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι αν οι Αιγύπτιοι θελήσουν ένα σκληροπυρηνικό ισλαμικό καθεστώς, ή οποιοδήποτε άλλο καθεστώς διακυβέρνησης που δεν σου αρέσει, οφείλεις, παρόλα αυτά, να το σεβαστείς.

[ciaoant1]

Πολύ σωστός ο από πάνω...

[Φανερός Πράκτωρ]

Παραιτήθηκε ο Μουμπάρακ - Ο στρατός αναλαμβάνει την εξουσία

[Rebel Scum]

Αυτό το είδε κανείς;

[ntoremi]

Όχι, δεν το βλέπω.

........Auto merged post: ntoremi πρόσθεσε 2 λεπτά και 51 δευτερόλεπτα αργότερα ........

Καμία σχέση. Σην Αίγυπτο δεν έχουν ούτε Ταλιμπάν ούτε μπούρκες.
Θεωρώ εξόχως υποκριτικό να υποστηρίζει κανείς τη Δημοκρατία και ταυτοχρόνως να θέλει να επιβάλλει το είδος της δημοκρατίας που θα έχει ένας λαός. Αν υποστηρίζεις τη Δημοκρατία ως πολίτευμα τότε θα δεχθείς και τις παρενέργειές της, ένας λαός ωριμάζει *και* μέσα από τα λάθη του. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι αν οι Αιγύπτιοι θελήσουν ένα σκληροπυρηνικό ισλαμικό καθεστώς, ή οποιοδήποτε άλλο καθεστώς διακυβέρνησης που δεν σου αρέσει, οφείλεις, παρόλα αυτά, να το σεβαστείς.

Καλα, παραληρεις; Eγω τι να σεβαστω; Ειχα μια σκασιλα. Εγω θα τους λουστω τους ταλιμπαν τους; Οι ιδιοι θα τους λουστουν. Αν γουσταρουν ταλιμπαν και σια, με γεια τους με χαρα τους. Περι ορεξεως, κολοκυθοπιτα.
Ας προσεξουν ομως τωρα για να μην τραβανε τα μαλλια τους 90 χρονια αργοτερα, οπως τα τραβαγαν οι ρωσοι και οι ανατολικοευρωπαιοι που εχαψαν το παραμυθι του κομμουνισμου των μπολσεβικων και μετα ειδαμε την καταντια τους μετα απο 90 χρονια ξεχαρβαλωματος, φτωχιας, πεινας, γλουλαγκ, εκκαθαρισεων κλπ...
Οσο δικαιωμα τους κι αν ειναι να θελουν ταλιμπανοκυβερνηση, οι ταλιμπαν ειναι ταλιμπαν, ειναι θεοκρατικο καθεστως, στενομυαλο, κομπλεξικο, αναχρονιστικο κλπ κλπ. Οσο δικαιωμα τους ειναι αυτων να εχουν την κυβερνηση που επιθυμουν, αλλο τοσο δικαιωμα μου ειναι εμενα να λεω τα πραγματα με το ονομα τους.

[ciaoant1]

Καλα, παραληρεις; Eγω τι να σεβαστω; Ειχα μια σκασιλα. Εγω θα τους λουστω τους ταλιμπαν τους; Οι ιδιοι θα τους λουστουν. Αν γουσταρουν ταλιμπαν και σια, με γεια τους με χαρα τους. Περι ορεξεως, κολοκυθοπιτα.
Ας προσεξουν ομως τωρα για να μην τραβανε τα μαλλια τους 90 χρονια αργοτερα, οπως τα τραβαγαν οι ρωσοι και οι ανατολικοευρωπαιοι που εχαψαν το παραμυθι του κομμουνισμου των μπολσεβικων και μετα ειδαμε την καταντια τους μετα απο 90 χρονια ξεχαρβαλωματος, φτωχιας, πεινας, γλουλαγκ, εκκαθαρισεων κλπ...
Οσο δικαιωμα τους κι αν ειναι να θελουν ταλιμπανοκυβερνηση, οι ταλιμπαν ειναι ταλιμπαν, ειναι θεοκρατικο καθεστως, στενομυαλο, κομπλεξικο, αναχρονιστικο κλπ κλπ. Οσο δικαιωμα τους ειναι αυτων να εχουν την κυβερνηση που επιθυμουν, αλλο τοσο δικαιωμα μου ειναι εμενα να λεω τα πραγματα με το ονομα τους.

Οι ταλιμπάν που είναι;

Ο λαός που εξεγείρεται εναντίον της τυραννίας, έχει ελπίδα να την ξεφορτωθεί.

Ο λαός που δεν εξεγείρεται εναντίον της τυραννίας, δεν έχει καμία ελπίδα να την ξεφορτωθεί, και απλά "τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο"

........Auto merged post: ciaoant1 πρόσθεσε 3 λεπτά και 16 δευτερόλεπτα αργότερα ........

Immanuel Wallerstein-Η δεύτερη αραβική εξέγερση

Η Αραβική Εξέγερση του 1916 είχε ως ηγέτη της τον Sharif Hussein bin Ali και ως στόχο την αραβική ανεξαρτησία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι Οθωμανοί απελάθηκαν. Όμως η μεγάλη εξέγερση έγινε αντικείμενο οικειοποίησης από τους Άγγλους και τους Γάλλους. Μετά το 1945, τα διάφορα αραβικά κράτη έγιναν ανεξάρτητα μέλη των Ηνωμένων Εθνών. Αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις η ανεξαρτησία τους έγινε αντικείμενο οικειοποίησης από τις ΗΠΑ ως διαδόχου του Η.Β στον ρόλο του έξωθεν ελεγκτή, με ένα ήσσονα συνεχιζόμενο ρόλο της Γαλλίας στο Μαγκρέμπ και το Λίβανο.

Η δεύτερη Αραβική Εξέγερση ψήνεται εδώ και κάποια χρόνια. Έλαβε μια τονωτική ένεση από την επιτυχημένη εξέγερση της τυνησιακής νεολαίας τον περασμένο μήνα. Όταν θαρραλέοι νεολαίοι ρισκάρουν τη ζωή τους για να ξεσηκωθούν ενάντια σε ένα υπερδιαφθαρμένο και αυταρχικό καθεστώς και καταφέρνουν πράγματι να εκθρονίσουν τον πρόεδρο, οφείλει κανείς να χειροκροτήσει. Ό,τι και αν γίνει αργότερα, ήταν μια καλή στιγμή για την ανθρωπότητα. Η ερώτηση βέβαια είναι πάντα: τι γίνεται αργότερα;

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο ερωτήσεις. Πώς και πέτυχε αυτή η εξέγερση, όταν τόσες προσπάθειες σε τόσες χώρες απέτυχαν; Και έπειτα, ποιοι θα είναι οι νικητές και οι χαμένοι στην Τυνησία, αλλού στον αραβικό κόσμο, σε ολόκληρο το παγκόσμιο σύστημα;

Δεν είναι εύκολο να επαναστατείς ενάντια σε ένα αυταρχικό καθεστώς. Το καθεστώς έχει όπλα και χρήμα στη διάθεσή του, και συνήθως μπορεί να καταστείλει απλώς προσπάθειες να τεθεί υπό αμφισβήτηση στους δρόμους. Συμβολικές πράξεις, όπως αυτή της αυτοπυρπόλησης, σε μια απομακρυσμένη τυνησιακή πόλη, ενός νεαρού πλανόδιου μικροπωλητή, του Mohamed Bouazizi --μια πράξη διαμαρτυρίας ενάντια στις αυθαίρετες πράξεις των πρακτόρων του καθεστώτος-- μπορούν να ενθαρρύνουν άλλους να διαμαρτυρηθούν, όπως και έγινε στην Τυνησία. Αλλά για να μπορέσει αυτή η πράξη να οδηγήσει στην ανατροπή του καθεστώτος, πρέπει να υπάρχουν ρωγμές στο καθεστώς αυτό.

Στην περίπτωση αυτή, είναι ξεκάθαρο ότι υπήρχαν όντως ρωγμές. Ούτε ο στρατός ούτε η αστυνομία φάνηκαν έτοιμοι να πυροβολήσουν τους διαδηλωτές, αφήνοντας το καθήκον αυτό μόνο στην επίλεκτη προεδρική φρουρά. Δεν στάθηκε αρκετή, και ο πρόεδρος Zine el-Abidine Ben Ali και η οικογένειά του αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή, και μπόρεσαν να βρουν καταφύγιο μόνο στη Σαουδική Αραβία. Η ύπαρξη ρωγμών στο καθεστώς φαίνεται ξεκάθαρα από το γεγονός ότι τα ηγετικά στελέχη του κόμματος του Ben Ali, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν απ' την καταιγίδα, συνέλαβαν τον βασικό υπεύθυνο του κατασταλτικού μηχανισμού του Ben Ali, τον Abdelwahab Abdallah, ώστε να τον αποτρέψουν από το να συλλάβει αυτός τους ίδιους. Θυμηθείτε ότι μετά τον θάνατο του Στάλιν, οι διάδοχοί του συνέλαβαν άμεσα τον Μπέρια για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Βέβαια, μετά την διαφυγή του Ben Ali, όλος ο κόσμος χειροκρότησε, με μοναδική εξαίρεση τη Λιβύη του Καντάφι και την Ιταλία του Μπερλουσκόνι, που συνέχισαν να υπερασπίζονται τις αρετές του Ben Ali. Ο βασικός υποστηρικτής του Ben Ali στο εξωτερικό, η Γαλλία, βρέθηκε σε αρκετά αμήχανη θέση ώστε να ομολογήσει τα "λάθη" στην εκτίμησή της για την κατάσταση. Οι ΗΠΑ, έχοντας αφήσει την Τυνησία στα υποτίθεται ασφαλή χέρια της Γαλλίας, δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να απολογηθούν παρομοίως.

Όπως όλοι παρατήρησαν, το παράδειγμα της Τυνησίας ενθάρρυνε τους αραβικούς δρόμους σε άλλες χώρες να ακολουθήσουν παρόμοια μονοπάτια --κυρίως, αυτή την στιγμή, στην Αίγυπτο, την Υεμένη, και την Ιορδανία. Καθώς γράφω, είναι αβέβαιο αν ο πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ θα καταφέρει να επιβιώσει.

Λοιπόν, ποιοι είναι οι νικητές και ποιοι οι χαμένοι; Για τουλάχιστον έξι μήνες, δεν θα γνωρίζουμε ποιος θα έρθει στην εξουσία στην Τυνησία, την Αίγυπτο, και μάλλον παντού στον αραβικό κόσμο. Οι αυθόρμητες εξεγέρσεις δημιουργούν καταστάσεις παρόμοιες με αυτή της Ρωσίας το 1917, όπου, με τα διάσημα λόγια του Λένιν, "η εξουσία βρίσκεται στον δρόμο", και όπου συνεπώς μια οργανωμένη, αποφασισμένη δύναμη μπορεί να την αρπάξει, όπως έκαναν οι Μπολσεβίκοι.

Η πραγματική πολιτική κατάσταση σε κάθε αραβικό κράτος είναι διαφορετική. Δεν υπάρχει σήμερα αραβικό κράτος που να έχει ένα δυνατό, οργανωμένο, κοσμικό και ριζοσπαστικό κόμμα όπως των Μπολσεβίκων, που να είναι έτοιμο να πάρει την εξουσία. Υπάρχουν διάφορα αστικά φιλελεύθερα κινήματα τα οποία θα ήθελαν να παίξουν κεντρικό ρόλο, αλλά λίγα από αυτά μοιάζουν να έχουν αξιόλογη βάση. Τα πιο οργανωμένα κινήματα είναι Ισλαμιστικά. Αλλά αυτά τα κινήματα δεν είναι ίδια μεταξύ τους. Οι εκδοχές τους για ένα ισλαμικό κράτος ποικίλουν, από αυτές που είναι σχετικά ανεκτικές για άλλες ομάδες, όπως αυτό που υπάρχει σήμερα στην Τουρκία, σε σκληρές εκδοχές του νόμου της Σαρία (όπως αυτή που εφάρμοσαν οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν), σε ενδιάμεσες ποικιλίες όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο. Τα αποτελέσματα σε ό,τι αφορά τα εσωτερικά καθεστώτα είναι αβέβαια και εξελίσσονται. Και έτσι το ποιος θα νικήσει εσωτερικά είναι εξαιρετικά αβέβαιο.

Αλλά τι γίνεται με τις δυνάμεις του εξωτερικού, που ασχολούνται εντατικά με προσπάθειες να ελέγξουν την κατάσταση; Ο βασικός παίχτης στο εξωτερικό είναι οι ΗΠΑ. Ένας δεύτερος είναι το Ιράν. Όλοι οι υπόλοιποι --η Τουρκία, η Γαλλία, το Η.Β, η Ρωσία, και η Κίνα-- είναι λιγότερο σημαντικοί, αν και συναφείς παίχτες.

Ο μεγάλος χαμένος της δεύτερης Αραβικής Εξέγερσης είναι ξεκάθαρα οι ΗΠΑ. Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς στην απίστευτη αμφιταλάντευση της αμερικανικής κυβέρνησης σε αυτή τη φάση. Οι ΗΠΑ (όπως και κάθε άλλη μεγάλη δύναμη στον κόσμο) βάζει ένα κριτήριο πάνω από όλα -- το καθεστώς να είναι φιλικό προς την ίδια. Η Ουάσινγκτον θέλει να είναι με τον νικητή, εφόσον ο νικητής δεν είναι εχθρικός. Τι να κάνει λοιπόν σε μια κατάσταση όπως αυτή της Αιγύπτου, που είναι βασικά κράτος-πελάτης των ΗΠΑ; Οι ΗΠΑ καταλήγουν απλώς να καλούν δημόσια σε περισσότερη "δημοκρατία", μη βία, και διαπραγματεύσεις. Πίσω απ' το προσκήνιο, μοιάζει να έχουν πει στον αιγυπτιακό στρατό να μην φέρουν τις ΗΠΑ σε αμήχανη θέση πυροβολώντας υπερβολικά πολλούς πολίτες. Αλλά μπορεί να επιβιώσει ο Μουμπάρακ χωρίς να πυροβοληθούν πολλοί πολίτες;

Η δεύτερη Αραβική Εξέγερση έρχεται σε μια φάση χαοτικής κατάστασης παγκόσμια, στην οποία υπάρχουν τρία κυρίαρχα στοιχεία: η πτωτική στάση στα στάνταρ διαβίωσης για τουλάχιστον δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού· η εξωφρενική αύξηση του τωρινού εισοδήματος ενός σχετικά μικρού ανώτερου στρώματος· και η σοβαρή παρακμή της ουσιαστικής ισχύος της λεγόμενης υπερδύναμης, των ΗΠΑ. Η δεύτερη Αραβική Εξέγερση, όπως και να καταλήξει, θα διαβρώσει ακόμα περισσότερο την αμερικανική ισχύ, κυρίως στον αραβικό κόσμο, ακριβώς επειδή η μία σίγουρη βάση για όσους θέλουν να εξασφαλίσουν πολιτική δημοφιλία σ' αυτές τις χώρες σήμερα είναι η αντίθεση στην ανάμιξη των ΗΠΑ στις εσωτερικές τους υποθέσεις. Ακόμα και αυτοί που φυσιολογικά θα ήθελαν και που εξαρτώνται από την αμερικανική εμπλοκή το βρίσκουν πολιτικά επικίνδυνο να συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο.

Ο μεγαλύτερος νικητής στο εξωτερικό είναι το Ιράν. Το ιρανικό καθεστώς αντιμετωπίζεται αναμφίβολα με μεγάλη καχυποψία, εν μέρει επειδή είναι μη αραβικό και εν μέρει επειδή είναι σιιτικό. Όμως το μεγαλύτερο δώρο στο Ιράν το έδωσε η αμερικανική πολιτική, μια και εκτόπισε τον Σαντάμ Χουσεϊν από την εξουσία. Ο Χουσεϊν ήταν ο σκληρότερος και πιο αποτελεσματικός εχθρός του Ιράν. Οι ηγέτες του Ιράν μάλλον ευλογούν καθημερινά τον Τζορτζ Μπους για το καταπληκτικό του δώρο. Έχουν χτίσει πάνω σ' αυτόν τον μποναμά μέσω μια έξυπνης πολιτικής, όπου δείχνουν πρόθυμοι να υποστηρίξουν μη σιιτικά κινήματα όπως η Χαμάς, αρκεί να αντιτίθενται έντονα στο Ισραήλ και στην αμερικανική εμπλοκή στην περιοχή.

Ένας μικρότερος νικητής είναι η Τουρκία. Για καιρό, η Τουρκία ήταν ανάθεμα για τις λαϊκές δυνάμεις στον αραβικό κόσμο για τον διπλό λόγο ότι ήταν η διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στενός σύμμαχος των ΗΠΑ. Το τωρινό καθεστώς, εκλεγμένο με λαϊκή πλειοψηφία, ένα ισλαμιστικό κίνημα που δεν αναζητά να επιβάλλει τον νόμο της Σαρία σε όλο τον πληθυσμό αλλά απλώς ζητά droit de cité για τον σεβασμό των ισλαμικών παραδόσεων, έχει κινηθεί στην κατεύθυνση της υποστήριξης της δεύτερης Αραβικής Εξέγερσης, ακόμα και με τον κίνδυνο του να διακινδυνεύσει τις ως πρότινος καλές του σχέσεις με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ.

Και βέβαια ο μεγαλύτερος νικητής της δεύτερης Αραβικής Εξέγερσης θα είναι, μακροπρόθεσμα, οι ίδιοι οι αραβικοί λαοί.

[gousia]

εκει στη ανατολη των παραμυθιων δυσκολα τα βλεπω τα πραγματα για τα κορακια...σειχηδες και λιποι δικτατορες θα βρουν αντισταση απο τον απεγνωσμενο λαο.ειμαι περιεργος να δω τι θα τους ταξουν για να τους ηρεμησουν.μαλλον καμια μεριδα φαγητο...τωρα ειναι που θα πρεπει να επεμβει ο ΟΗΕ και λοιποι διεθνεις οργανισμοι.οχι φυσικα με στρατιωτικη εφοδο αλλα μεσω ιντερνετ,τηλεοπτικων συχνοτητων κτλ.πρεπει να γνωρισουν τα δικαιωματα τους!αν γινει κατι τετοιο τελικα(πρωτοτυπια θα ειναι...)θα ξεχασουμε τρομοκρατια,στρατιωτικα καθεστωτα και τα ρεστα...αν εχουν την προθεση βεβαια οι πολιτικοι και οικονομικοι παραγοντες!καλο κουραγιο εγω μονο μπορω να τους ευχηθω...

[Bhaal]

Οι ταλιμπάν που είναι;

Έχει ένα θεματάκι με τους Ταλιμπάν ο τύπος, ή είναι τόσο ανιστόρητος ώστε, γι αυτόν, κάθε φιλο-αραβική κυβέρνηση = Ταλιμπάν;

[YiannisM]

Γι αυτούς εδώ λέτε;
=> Muslim Brotherhood