Συνεντευξιαστείτε Εδώ...

[Ainastros]

Αυτή είναι η αρχή για ένα νήμα που θα φιλοξενεί συνεντεύξεις προσώπων. Συνεντεύξεις που θα θέλατε να μοιραστείτε με μας και τους άλλους....ή που σας καναν εντύπωση.....

Για αρχή λοιπόν....

Ο Άρης Ρέτσος στο χάος της κυκλοφορίας




Ακριβοθώρητος και αυστηρός ο Άρης Ρέτσος, επανέρχεται στο Θέατρο Πορεία με το "Αίμα Κακό". Μια νύχτα που το φως είχε κοπεί δέχτηκε τον M. Hulot και του μίλησε για τον τρόπο που ζει τη ζωή και την Τέχνη του, την παράξενη φάρα των Αθηναίων και κάτι ξημερώματα που μοιάζουν με ευλογία.


Μια μέρα που ήμουν στο μπαλκόνι είδα απέναντι έναν τύπο να γέρνει και να πέφτει απ’ την ντάγκλα, τέζα. Μια πιτσιρίκα που πέρναγε τον πλησίασε. Σκέφτηκα, θα βοηθήσει. Ξέρεις τι έκανε; Έβγαλε τη φωτογραφική, πήγε από πάνω του και φωτογράφισε το γκράφιτι στον τοίχο!

Αισθάνομαι ότι αυτά που λέω είναι τόσο κοινότυπα. Λες να ενδιαφέρουν κανέναν;
Εσύ τι λες;
Κάθεσαι στην ησυχία σου και λες, έδωσα συνέντευξη, την ίδια ώρα που ο άλλος πεθαίνει, άλλος πονάει. Προχθές έδειχνε η τηλεόραση δυο άτομα που πολέμησαν στην Κύπρο και τώρα ζουν με φάρμακα σε κάτι καρεκλίτσες. Ήταν σαν σκουπίδια και σκεφτόμουν ότι εγώ πρέπει να δώσω συνέντευξη...
Ο καθένας έχει το δικό του δρόμο και το δικό του τρόπο να πορεύεται στη ζωή.
Και τη δικιά του δυστυχία, αυτό που του ανήκει. Θυμάμαι τέτοια εποχή πέρσι την άνοιξη, ήλιος, ωραία μέρα, γκράφιτι, τσουκνίδες ψηλές λόγω της άνοιξης κι ένας τύπος κοκαλωμένος που τον έβγαζαν δυο χοντροί και τον έβαζαν σ' ένα φέρετρο.
Πού μένεις;
Εξάρχεια μένω. Χρόνια τώρα. Πάντα είχαν κάτι τα Εξάρχεια. Το καλό εκεί είναι ότι δεν μπορεί να επικρατήσει καμιά ομάδα ανθρώπων, αυτό μ' αρέσει. Μπορούν να κυκλοφορούν όλες οι ομάδες, εγκληματίες, μαλάκες, σκυλάδες, άσχετοι, χωρίς να αισθάνεται κανείς ότι είναι δικό του το μέρος. Μου αρέσει πολύ αυτό. Κανείς δεν αισθάνεται ότι θα βάλει τις φωνές και θα τον υποστηρίξουν οι δικοί του. Αυτή είναι η ταυτότητα των Εξαρχείων.
Σε ενοχλεί ο αστυνομικός κλοιός τριγύρω ή τον έχεις συνηθίσει;
Όλα τα συνηθίζεις, κι αυτό είναι επικίνδυνο. Άμα πας στους Αμπελόκηπους ή στην Κυψέλη θα δεις ποια είναι η διαφορά και θα καταλάβεις. Πιο πολύ με τσαντίζει όμως που δεν έχεις της αίσθηση της πόλης, που βγαίνεις σε σοκάκια και όχι σε λεωφόρο - μου αρέσουν οι λεωφόροι. Μ' ενοχλεί που φαίνεται ο φόβος της Τουρκοκρατίας στα μικρά χωριά που έχουμε χτίσει μέσα στην πόλη. Είναι ανυπόφορη η γειτονιά, δεν τις αντέχω καθόλου τις γειτονιές: Tι γίνεται, καλημέρα, εσείς πώς πάει, καλό Πάσχα, καληνύχτα, καλό καλοκαίρι, τώρα γυρίσατε, πού θα πάτε τις Απόκριες; Φρίκη. Θα μ' άρεσε να μένω σε λεωφόρο και να βγαίνω μπαμ, στο δρόμο. Έχεις προσέξει ότι όλοι οι άνθρωποι στις γειτονιές είναι σε κατάσταση υστερίας; Νευρωτικοί. Όλες οι εξελίξεις, τα θεάματα, η τηλεόραση, θυμίζουν Αμερική του ‘70-‘80, δεν είναι καταπληκτικό αυτό; Έχεις δει κάποιες σειρές αμερικάνικες που παίζονταν τότε; Οι σημερινοί Έλληνες μοιάζουν με αυτούς τους ανθρώπους, είναι τραγικό. Ευτυχώς που έχει κάτι ξημερώματα η πόλη, κάτι νύχτες που δεν μοιάζουν με καμιάς άλλης πόλης στην Ευρώπη. Η Αττική είναι ευλογημένο μέρος σαν τόπος, έχει λόφους. Ανεβαίνω στο Στρέφη, κάθομαι άπειρες ώρες στον αέρα -όχι ως φυσιολάτρης- και φορτίζω τις μπαταρίες, ηρεμώ. Είναι απαραίτητο γιατί είναι επικίνδυνος ο δρόμος, εκεί παίρνω δύναμη.

Ποιος δρόμος είναι επικίνδυνος;
Αυτό που λένε ηθοποιός. Είναι πολύ επικίνδυνος. Αν ξεπεράσεις το όριό σου μπορεί να καταστραφείς, να πάθεις ζημιές. Πιάνεις ενεργειακά επίπεδα που ο άλλος φτάνει μόνο σε κάνα ατύχημα ή σε μεγάλη χαρά ή σε μεγάλο έρωτα. Δεν γίνεται να δουλεύεις μόνος σου και να πιάνεις τέτοια ενεργειακά δυνατά. Οι μοναχοί, οι σούμο, οι χορευτές στις πρωτόγονες φυλές που κάνουν κάτι ανάλογο είναι πολλοί μαζί. Όταν είσαι μόνος σου και δουλεύεις τέτοιους δρόμους είναι πολύ επικίνδυνο.
Ο μοναχός έχει για στήριγμα τον Θεό, εσύ τι έχεις;
Έχει και τους άλλους μοναχούς. Ξυπνάνε και όλοι μαζί και ψέλνουν ή λένε μάντρα, αυτό αν το κάνεις για 10 λεπτά θα γειώσεις, θα ηρεμήσεις. Αν είσαι μόνος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Το μοναχικός δεν πρέπει να σε τρομάζει, όσο το ποια είναι η εγγενής δυσκολία τεχνικά, υπαρξιακά, ψυχολογικά, αυτό είναι το πρόβλημα.
Ανθρώπους έχεις γύρω σου;
Ανθρώπους έχω επιλεγμένα. Άτομα με τα οποία μιλάω σαν ένα τίποτα.
Έχεις ανθρώπους που να μπορείς να βασιστείς πάνω τους, που να σε στηρίξουν αν χρειαστεί;
Όχι πολλούς. Και αποφεύγω να υπάρξει κι αυτή η στιγμή που να με στηρίξουν. Το αποφεύγω αυτό...
Αυτό δεν μπορείς να το προβλέψεις.
Είναι ένα θέμα αυτό. Αν σου τύχει κάτι, την έβαψες. Αλλά γενικώς δεν έχω και πολλούς ανθρώπους. Για την ώρα, εντάξει. Από δω και μετά δεν ξέρω. Όσο περνάνε τα χρόνια αφαιρείς. Γίνεται μόνο του αυτό, αφαιρούνται πράγματα μόνα τους. Εγώ όμως έχω ένα πρόβλημα με τις ψευδαισθήσεις, έχω ένα κόλλημα.
Δηλαδή;
Δηλαδή υποτίθεται ότι όσο προχωράς κάποια πράγματα τα απορρίπτεις κι εγώ δεν τα απορρίπτω. Δηλαδή, μου αρέσει πού και πού να βλέπω καμιά τηλεόραση, επίτηδες τα κρατάω αυτά. Όσο δε πιο πολύ σπουδαία πράγματα δουλεύω τόσο πιο πολύ κάνω αντίστιξη, κάνω δηλαδή τα πιο μπανάλ μετά. Θα δω την τάδε ταινία την τάδε ώρα, κάνω ολόκληρη ιστορία. Δεν λέω, α, είναι χαμηλής ποιότητας και τέτοια. Ή με το Στρέφη, περνάω ώρες εκεί. Μερικές φορές, όταν βλέπω τις φάτσες των ανθρώπων στο δρόμο, τις αντιδράσεις τους, τους ανθρώπους στην τηλεόραση που το παίζουν και λίγο περιθώριο και λίγο κυριλέ, αισθάνομαι μισάνθρωπος. Ακούς στο ραδιόφωνο τη φωνή κάποιου να αναλύει την επικαιρότητα και έχει συνέχεια έναν τόνο στη φωνή του και καλά, εγώ δεν είμαι αυτός που ακούς, αλλά κάποιος άλλος. Δεν παίζεται με τίποτα. Είναι μια ψυχότροπη κατάσταση. Τη δεκαετία του ‘80 μπορεί να πέθαιναν ένα σωρό άνθρωποι γύρω μας από ναρκωτικά ή αυτοκτονίες, αλλά έβλεπες και τέσσερα άτομα στο χάι τους από φυσικού τους. Εδώ η πιτσιρικαρία είναι χάλια, σέρνονται τα παιδάκια. Αρχίζεις και γίνεσαι intellectual από αντίδραση, ενώ είσαι κανονικός. Γίνεσαι γραφικός για διαφυγή. Είναι πολύ άρρωστη η φάση. Φαντάζομαι τις γριές που μόνο ο θάνατος είναι μπροστά κι οι οποίες βλέπουν όλη μέρα τηλεόραση. Η ηλικιωμένη που ζει από κάτω μου στην πολυκατοικία δεν τη σβήνει ποτέ, 4, 5 το πρωί, απόγευμα, βράδυ, παίζει συνέχεια, λες και ζει σε νοσοκομείο. Κι αυτό δεν είναι τόσο επικίνδυνο. Η αδιαφορία και η αδράνεια είναι ακόμα χειρότερες. Μια μέρα που ήμουν στο μπαλκόνι είδα απέναντι έναν τύπο να γέρνει και να πέφτει απ' την ντάγκλα, τέζα. Μια πιτσιρίκα που πέρναγε τον πλησίασε. Σκέφτηκα, θα βοηθήσει. Ξέρεις τι έκανε; Έβγαλε τη φωτογραφική, πήγε από πάνω του και φωτογράφισε το γκράφιτι στον τοίχο! Μετά, πώς να μη γίνεις μισάνθρωπος; Πώς καταντήσαμε έτσι;
Θέατρο βλέπεις;
Καθόλου. Καθόλου. Διότι διαβάζω τις κινήσεις και βλέπω ένα άλλο έργο και αυτό είναι στενάχωρο. Δεν λέω ότι δεν υπάρχει ταλέντο, αλλά μ' ενοχλεί η άνεση με την οποία κάνουν μαλακίες. Είναι τρομερή αυτή η άνεση. Μ' ενοχλεί επίσης ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο ηθοποιός στις περισσότερες συνεντεύξεις. Είναι σαν να σου παίρνουν αποτύπωμα. Α, γιατί έκανες τραγωδία; Γιατί το έκανες αυτό, είναι σαν να δίνεις τα στοιχεία της ταυτότητάς σου. Δεν ενδιαφέρεται ο άλλος, δεν παγιώνει μια άποψη. Έφτασα 50, ρε παιδί μου, και ακόμα με ρωτάς για την τραγωδία; Γιατί το 'κανες αυτό και γιατί το 'κανες εκείνο. Αν δεν ξέρεις, ή κάνεις το βλάκα ή είσαι άσχετος. Σε ξαναπάνε στο σημείο άλφα που ήσουν 23 χρονών. Και είναι απίστευτο το πόσο εύκολα κρίνουν μερικοί άνθρωποι.
Σαν άνθρωπος είσαι μοναχικός;
Πώς το εννοείς το μοναχικός; Που ζει μόνος; Έτσι είμαι, ναι, μου αρέσει ο δικός μου χώρος, να απομονώνομαι όποτε γουστάρω, το έχω κάνει κι έτσι. Το μόνος στη σκηνή το θεωρώ πολύ φυσικό και δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αν παίζεις μόνος φαίνεται ότι απορρίπτεις τους γύρω, έτσι; Δεύτερον, νομίζεις ότι είσαι ο Θεός, τρίτον έχεις προβλήματα διάφορα και δεν μπορείς να επικοινωνήσεις, είσαι κάπως περίεργος. Αυτά είναι στην ουσία. Δεν είναι τίποτα από αυτά. Αισθάνομαι ότι είναι φυσικό. Πιστεύω ότι οι ηθοποιοί πρέπει να είναι άλλη φυλή, να μην έχουν ρήξη, να μην πλακώνονται ή να θίγονται, να είναι όπως οι σούμο στην Ιαπωνία, που ζουν στο δικό τους κόσμο και τους σέβονται όλοι. Αν μπορούσε το κράτος κι έβγαζε όλους τους ηθοποιούς και τους πήγαινε στην Αίγινα, τότε θα ήμουν σε μια ομάδα σίγουρα. Τώρα, να μπω σε μια ομάδα που ο άλλος είναι και ιδιώτης -γαμώ τους ιδιώτες-, όχι δεν με ενδιαφέρει. Παντού υπάρχουν κλίμακες, αλλά δεν παίζεις με τον εαυτό σου, κατάλαβες; Είναι πολύ σχετικός ο όρος ηθοποιός, ενώ ποδοσφαιριστής, οικοδόμος, ξέρω 'γω, αφισοκολλητής είναι κάτι συγκεκριμένο.
Αυτοί που βάζουν τον εαυτό τους στο περιθώριο όμως δεν θεωρούνται γραφικοί για τον πολύ κόσμο;
Όχι, είναι πολεμιστές αυτοί οι ηθοποιοί, ξέρεις. Δεν είναι κακό να «φεύγει» κάποιος και να μην μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του ο πολύς κόσμος. Ο κόσμος έχει φτάσει σε τέτοια υποκριτική δεινότητα, που ο ηθοποιός οφείλει να διαχωρίσει τη θέση του, ακόμα κι αν τσιγγανοποιηθεί. Γι' αυτό θέλω να κάνω σκηνοθεσία. Με ενδιαφέρει το όραμα, το όνειρο, η μουσική, η γλυπτική. Αρχίζω να μαθαίνω γλυπτική.
Δεν έχεις την ανάγκη για ένα δεύτερο μάτι;
Το δεύτερο μάτι εγώ το έχω πάλι. Λέγεται συγκέντρωση. Η συγκέντρωση είναι ένα περίεργο πράγμα. Είναι σαν να είσαι και έξω από τον εαυτό σου, όποιος συγκεντρώνεται το ξέρει. Αποστασιοποιείσαι τόσο που μπορείς να δεις και τον εαυτό σου από ψηλά.
Αυτός δεν είναι και ο σκοπός του ηθοποιού, να φτάσει σε αυτό το επίπεδο;
Ε, βέβαια! Τώρα, μεταξύ μας, οι ηθοποιοί είναι σε ένα προτσές δεδομένο. Αυτό για να σπάσει έχει πόνο, έχει αίσθημα, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό αν ο άλλος δεν είναι «μέσα». Δεν τον βάζεις εσύ γιατί αυτό ισούται με επίθεση. Στα σεμινάρια που έκανα, όταν κάποιος ξεπερνούσε κάποια στιγμή τον εαυτό του, έφευγε ή πλακωνόμασταν. Αμέσως μετά, την άλλη μέρα. Κάποια στιγμή σταμάτησα να παρεξηγιέμαι, γιατί κατάλαβα ότι δεν είναι προσωπικό το θέμα.
Δεν υπάρχουν ηθοποιοί με τους οποίους θα ήθελες να συνεργαστείς;
Να παίξω; Ηθοποιοί ταλαντούχοι υπάρχουν πάρα πολλοί. Με συγκεκριμένη τεχνική υπάρχουν μερικοί επίσης. Έχουν ένα υπόβαθρο. Πλην όμως, έχουν αποφασίσει να κάνουν άλλο ταξίδι. Υπάρχουν πολύ λίγοι που θα ήθελα να συνεργαστώ. Οι περισσότεροι είναι σε τέτοια κατάσταση, που έτσι και τους μετακινήσεις το πακέτο με τα τσιγάρα από αριστερά στα δεξιά θα γίνει θέμα. Τι να μπούμε σε εσωτερικούς ρόλους και διαδρομές... Η αλήθεια είναι ότι δεν με ενδιαφέρει να παίζω πια, κι αυτό που έγινε τώρα είναι μία περίπτωση. Δεν με ενδιαφέρει πάρα πολύ αυτή η επιφανειακή κατάσταση του τύπου επιδοκιμασία, το μπράβο και τα συγχαρητήρια του κοινού.
Σε ενδιαφέρει πώς εισπράττει το κοινό αυτά που βλέπει;
Την αλήθεια; Όχι πολύ.
Παίζεις δηλαδή μόνο για σένα;
Όχι, παίζω γι' αυτό που κάνω. Ούτε για μένα. Πώς λες, θα πάω από εδώ ως τη Θεσσαλονίκη και κάνεις και κάποιες κινήσεις για να πας; Είναι κάτι που πρέπει. Όταν τελειώνω μια παράσταση δηλαδή, δεν αισθάνομαι απολύτως τίποτα. Όχι απ' την κούραση, επειδή έγινε η διαδρομή. Πέρασες από τα θερμά και τα ψυχρά, αυτή είναι η διαδικασία. Και να μην παραμυθιαζόμαστε. Αυτή η διαδικασία δεν είναι μόνο στο θέατρο. Έχω ξεσκιστεί και την έχω δοκιμάσει σε διάφορα πράγματα. Και στη μουσική το ίδιο.
Τώρα που έχεις ασχοληθεί με το κείμενο, σε απασχόλησε καθόλου γιατί σταματάει να γράφει μετά από αυτό το έργο ο Ρεμπό;
Ωραία ερώτηση. Κοίταξε να δεις, όταν έχει φτάσει εκεί που βρισκόταν στα 20 του, πιστεύω ότι έχει μπει σε ένα κυνηγητό μέσα του που δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναβρεί τον νορμάλ ρυθμό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, π.χ. ο Μότσαρτ, τρέχουν πίσω από κάτι μεγάλο, να φέρουν (δήθεν) αυτό που βλέπουν γύρω τους σε μια κατάσταση, όπου το σώμα συμβαδίζει με την ψυχή και τα συναισθήματα. Κι εκεί πάνω γίνεται το μεγάλο πανηγύρι. Δεν το πρόλαβε, πιστεύω, από κει και μετά, κάηκε. Για μένα κάηκε.
Δεν είχε πια τι άλλο να πει δηλαδή;
Όχι, τα βρήκε όλα, άλλο αν δεν τα είπε και τα υπόλοιπα. Πιστεύω ότι τα βρήκε όλα χωρίς να τα εξηγήσει σε υποενότητες. Στην ουσία, κάθε πρόταση του Ρεμπό θα μπορούσε να παίζεται σεμιναριακά, δηλαδή στη φράση «ο πλούτος ήταν πάντα αγαθό», έχει αυτό που λέμε «τα είδε όλα». Έχει τις κομπίνες, την πολιτική, τους νέους που προσπαθούν να γίνουν κάτι κι όταν ανέβουν λίγο πιο πάνω βλέπουν ότι χρειάζονται κομπίνες, ότι πρέπει να συμμετέχουν κι ότι τα σπίτια, η περιουσία τους, τους ανήκουν αλλά είναι και δημόσιο αγαθό, γιατί είναι διαπλεκόμενο. Θέλω να πω ότι είναι τόσο συμπυκνωμένο που η κάθε πρόταση είναι σαν ένα ενσταντανέ που έτσι και το εκτιμήσεις αρχίζουν και κινούνται 28 σκηνές ταυτόχρονα. Ξέρεις, και 28 ενότητες ταυτόχρονα. Οπότε, αυτός κάηκε, δεν είχε να πει τίποτ' άλλο.


Το "Αίμα Κακό" παίζεται στο Θέατρο Πορεία, Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, 210 8210991, κάθε Δευτέρα και Τρίτη 21:15 και Κυριακή 22:15.

Πηγή LIFO

[Ainastros]

....Μια ακόμα επίκαιρη συνέντευξη....



ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
«Και ποδοσφαιριστής να είσαι, δεν σου φέρονται έτσι!»
Λογοκρισία, πολιτική δίωξη, αλαζονεία της εξουσίας, ενοχλητική δημοσιογραφία, κουρασμένες εκπομπές: Για ποιο λόγο απομακρύνθηκε τελικά ο Στέλιος Κούλογλου από την ΕΡΤ; Ο ίδιος εξηγεί στην Κατερίνα Ι. Ανέστη πως αν και ήταν το «αριστερό άλλοθι» της τηλεόρασης έπρεπε να φύγει επειδή κάποιοι φοβούνται την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Σίγουρα κινητοποιήθηκαν πολλοί μηχανισμοί. Και με δεδομένο ότι υπάρχει εν δυνάμει ένα παρακράτος, το σίγουρο είναι ότι έχει ήδη κινηθεί. Δεν μπορεί, όμως, να κάνει τίποτα άλλο από το να μου ρίξει λάσπη.

Την τελευταία εβδομάδα έχετε δώσει πολλές συνεντεύξεις. Έχετε μιλήσει περισσότερο παρά ποτέ...

Έπρεπε να αποκαταστήσω τη θέση μου και την επαγγελματική μου υπόσταση. Ειπώθηκε ότι η εκπομπή μου έχει σαπίσει και θεώρησα σκόπιμο να πω ότι δεν είναι αυτός ο πραγματικός λόγος της απομάκρυνσής μου. Δεν θα ήθελα να είμαι το θέμα, θα ήθελα να κάνω θέμα, αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα αναγκάστηκα να βγω και να μιλήσω για να αποκατασταθεί η αλήθεια, αλλά και για να υπάρχει ένα γενικότερο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να κάνουμε οποιεσδήποτε παρεμβάσεις θέλουμε στο χώρο της δημοσιογραφίας.

Και να μάθουν οι δημοσιογράφοι να λένε όχι;

Αν δεν γίνει αυτό από κάποιους δημοσιογράφους που έχουν δύναμη να το κάνουν, πώς θα το τολμήσουν οι μικροί; Πρέπει να υπάρξει ένα μάθημα προς όλους τους δημοσιογράφους ότι τα μέσα ενημέρωσης αντιμετωπίζουν πρόβλημα κρίσης και οφείλεται μεταξύ των άλλων στην έλλειψη αξιοπιστίας. Για να υπάρξει αξιοπιστία πρέπει να υπάρχει ελευθερία. Ο κόσμος καταλαβαίνει πότε χρησιμοποιούνται τα μέσα ενημέρωσης και αυτό τα κάνει πιο αποκρουστικά. Και τέλος μπαίνει και το θέμα της δημόσιας τηλεόρασης, που δεν μπορεί να είναι μια τηλεόραση όπου ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Πρέπει να υπάρχει μια συσχέτιση με τις επιθυμίες του κοινού που τη χρηματοδοτεί.

Πιστεύετε ότι η απομάκρυνσή σας ήταν επιλογή του ενός;

Όχι, δεν ήταν επιλογή ενός ανθρώπου. Ήδη από τη στιγμή που μου τέθηκε το θέμα να μην παίξω την εκπομπή με τη γενιά των 700 ευρώ, επικοινώνησα με τον Ρουσόπουλο και του το είπα. Το έκανα επειδή ο ίδιος μου είχε ζητήσει το 2004 να μείνω στην ΕΡΤ και εγώ δέχθηκα με μοναδικό όρο να έχω απόλυτη ελευθερία. Όταν λοιπόν για πρώτη φορά με άμεσο τρόπο τέθηκε τέτοιο θέμα, τον ενημέρωσα.

Δόθηκε άνωθεν εντολή, δηλαδή, για την απομάκρυνσή σας;

Άνωθεν πράσινο φως. Αν είναι και εντολή δεν το ξέρω. Το βέβαιο είναι ότι υπάρχουν πολιτικοί υπολογισμοί πίσω από αυτό. Εμένα με χρησιμοποιούσαν κατά κάποιο τρόπο ως αριστερό άλλοθι. Νομίζω ότι έχει να κάνει με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Με βάση τις δημοσκοπήσεις, φαίνεται πως δεν σχηματίζεται κυβέρνηση. Η Αριστερά από αναγκαίο κακό -που αφαιρούσε μάλιστα και ποσοστά από το ΠΑΣΟΚ- έχει γίνει τώρα παράγοντας κινδύνου που απειλεί τη λειτουργία του συστήματος. Στη ζυγαριά, μεταξύ τού «να έχουμε ένα άλλοθι» ή «τι μας βολεύει πολιτικά», επικράτησε το δεύτερο.

Απομακρυνθήκατε, δηλαδή, στο πλαίσιο ενός σχεδίου για τον περιορισμό των δυνάμεων της Αριστεράς;

Ειδάλλως δεν μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί έγινε όλο αυτό. Γιατί έγινε τόση μεγάλη έκθεση και φθορά των εμπλεκόμενων προσώπων, του Ρουσόπουλου συμπεριλαμβανομένου, αν δεν υπήρχε κάποιος τέτοιος λόγος. Το άλλο πολιτικό θέμα είναι αυτό της γενιάς των 700 ευρώ. Από το Μάρτιο, όταν ξεκίνησε η έρευνά μου για το θέμα, άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι είναι εκρηκτικό ως προς τις διαστάσεις του και ζημιογόνο πολιτικά. Υπήρξε η άποψη να το περιορίσουν όσο μπορούν. Αυτό είναι βλακώδες βέβαια, αφού το θέμα είναι στην καθημερινή ατζέντα τώρα πια. Αλλά το Μάρτιο είχανε την πρόθεση να το χειριστούν επικοινωνιακά.

Είστε θυμωμένος ή μπήκατε στη φάση που φεύγει η οργή;

Δεν ξέρω αν οργίστηκα. Βασικά υπήρξε λύπη για την κατάντια κάποιων ανθρώπων και για το γεγονός ότι μετά από 13 χρόνια, όπου και να είσαι, και ποδοσφαιριστής να είσαι, δεν σου φέρονται έτσι. Και αν αυτά τα κάνουν σε μένα, τότε τι γίνεται με νεότερους συναδέλφους που δεν έχουν τη στήριξη που έχω εγώ; Αυτά είναι περισσότερο λυπηρές σκέψεις για το πού βαδίζει η δημοσιογραφία στην Ελλάδα, αλλά και για το επίπεδο και την ηθική των κυβερνώντων.

Μετά την ηρωποίηση των πρώτων ημερών, άρχισαν οι επιθέσεις εναντίον σας. Μιλούν για υπέρογκες αμοιβές, για μια καταγγελία σας στην αστυνομία το 1977... Φοβάστε ότι μπορεί να έρθουν αποκαλύψεις ή λάσπη;

Κατ' αρχήν δεν φοβάμαι. Προφανώς έψαξαν να βρουν τα πάντα. Τώρα ανακαλύφθηκε μια υπόθεση του 1977 που είχα καταθέσει στην αστυνομία για μία επίθεση που έγινε στα γραφεία του ΕΚΚΕ από μια ομάδα που έλεγαν ότι είναι αναρχικοί, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν σοβαρά δύο άτομα. Στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν αναρχικοί. Εγώ διατηρούσα πολύ καλές σχέσεις με τους αναρχικούς, ακόμη και με τους επικεφαλής, όπως τον Κωνσταντινίδη. Κάναμε παρέα. Αυτοί που έκαναν την επίθεση δεν ήταν αναρχικοί, ήταν κάτι άλλο. Αλλά σε κάθε περίπτωση έγινε μια χοντρή επίθεση, σχεδόν δολοφονική. Πριν από ένα χρόνο μου διέρρηξαν το σπίτι και ομολογώ με μεγάλη μου λύπη ότι πήγα και το κατέθεσα στην αστυνομία. Τι έπρεπε να κάνω δηλαδή... Ε, και αυτή είναι μια αντίστοιχη περίπτωση, 31 χρόνια πίσω. Επομένως είναι αστείο.

Υπάρχουν στο internet έγγραφα από εκείνη την κατάθεσή σας.

Είναι για μια κατάθεση που δεν θυμάμαι καλά καλά. Δεν είμαι καν σίγουρος αν είχα πάει στην αστυνομία, αλλά και αν είχα πάει, επρόκειτο για μια δολοφονική επίθεση και καλά είχα κάνει. Όσο για τα ποσά, αυτά που αναγράφονται στο συγκεκριμένο site δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Αναφέρεστε στα ποσά που αναφέρει το troktiko;

Ναι. Ήμουν από τους χαμηλόμισθους παρουσιαστές της ΕΡΤ παρ' όλο που ταξίδευα σε όλες τις περιοχές του κόσμου, έκανα έρευνα, ρεπορτάζ, μοντάζ. Η παραγωγή κάθε εκπομπής κρατούσε για μένα κατά μέσο όρο έξι μήνες. Πολλές φορές και δύο χρόνια. Γι' αυτήν τη δουλειά εργαζόμουν (και θα συνεχίσω μέχρι το τέλος της σεζόν) μέχρι 15 ώρες την ημέρα. Και παίρνω λιγότερα χρήματα από παρουσιαστές talk show που κάνουν μια τηλεφωνική έρευνα και βγάζουν την εκπομπή από το στούντιο. Στο υπέρογκο ποσό των 400 χιλιάδων ευρώ που αναφέρονται έχουν προσθέσει την αμοιβή τη δική μου και της παραγωγής, των δέκα συνεργατών μου, των ταξιδιών. Είναι το συνολικό κόστος. Και αυτό είναι αστείο στοιχείο.

Περιμένατε ότι θα γίνουν τέτοιες επιθέσεις; Θα υπάρξει συνέχεια;

Σίγουρα κινητοποιήθηκαν πολλοί μηχανισμοί. Και με δεδομένο ότι υπάρχει εν δυνάμει ένα παρακράτος, το σίγουρο είναι ότι έχει ήδη κινηθεί. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να ρίξει λάσπη. Ε, σε μια τέτοια διαμάχη που παίρνει και διαστάσεις πολιτικές, σίγουρα υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. Θα το αντιμετωπίσω.

Σκέφτεστε να κινηθείτε δικαστικά εναντίον κάποιων δημοσιευμάτων;

Προς το παρόν όχι. Αν χοντρύνουν τα πράγματα όμως, πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι στην Ελλάδα δεν μπορούν να λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Κάποια στιγμή πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη των λόγων τους.

Έγιναν παρεμβάσεις πολιτικών κομμάτων για το θέμα σας στη Βουλή, ακόμη και ερώτηση στο Ευρωκοινοβούλιο. Αισθάνεστε δικαίωση;

Νομίζω ότι είναι ειλικρινής η πρόθεση των κομμάτων που ανέλαβαν να αναδείξουν την υπόθεση. Δεν χρησιμοποιούμαι σε ένα πολιτικό παιχνίδι εκτός εμού. Αν γινόταν κάτι τέτοιο, θα με είχε λυπήσει. Υπάρχει όμως σαφέσταστη ανησυχία για την κατάσταση της δημοσιογραφίας και κυρίως της δημόσιας τηλεόρασης. Είναι προφανές ότι υπάρχει μια προσπάθεια πλήρους ελέγχου της κυκλοφορίας των πληροφοριών. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, σε λίγο θα καταντήσουμε σαν την Αμερική, όπου υπάρχουν περισσότερες ειδήσεις από ποτέ, αλλά οι άνθρωποι είναι χειρότερα ενημερωμένοι απ' ό,τι το Μεσαίωνα. Φοβάμαι ότι υπάρχει αμερικανοποίηση της χώρας μας σε όλους στους τομείς, και δυστυχώς παίρνουμε μόνο την κακή εκδοχή της Αμερικής. Στην Ελλάδα έχουμε το αμερικάνικο μοντέλο στη βαλκανική εκδοχή του. Και αυτός είναι ο χειρότερος συνδυασμός.

Πραγματικά, δεν σας είχαν κάνει την παραμικρή παρέμβαση μέχρι τώρα;

Όχι, ούτε πριν ούτε μετά το 2004. Η βασική κίνηση που έγινε κάποια στιγμή ήταν η μεταφορά μου στην ΕΤ1, την οποία το προσωπικό της ΕΡΤ ονομάζει Αλβανία. Με έστειλαν εξορία στην Αλβανία, δηλαδή.

Η περίφημη εκπομπή για τη γενιά των 700 ευρώ προβάλλεται τελικά σήμερα το βράδυ.

Δεν ετέθη θέμα να μην προβληθεί. Το θέμα που ετέθη ήταν ότι αν επιμείνω στην προβολή δεν θα ανανεωθεί το συμβόλαιό μου για τον επόμενο χρόνο. Ξέρετε, δεν είναι καθόλου εύκολο να μην προβληθεί, αφού πρόκειται για μια εξωτερική παραγωγή. Εγώ παραδίδω στην ΕΡΤ μια κασέτα, άρα θα ήταν μεγάλη λογοκρισία να μην την παίξουν καθόλου. Οι εκπομπές πρέπει να συνεχιστούν μέχρι τέλος Ιουνίου, οπότε λήγει το συμβόλαιό μου.

Η εκπομπή για την Κίνα θα παιχτεί;

Εκκρεμεί το θέμα αυτό. Έχω ήδη όμως υλικό γι' αυτή την εκπομπή, είχα κάνει μεγάλη έρευνα, θα μπορούσε να προβληθεί. Είναι περίεργο, δεν μπορούμε να είμαστε βασιλικότεροι των Κινέζων ούτε η επίσημη απάντηση να είναι ότι έχει εξασφαλίσει η ΕΡΤ συνεργασία με την κρατική κινέζικη τηλεόραση. Στην Κίνα υπάρχει ένα ασφυκτικό καθεστώς λογοκρισίας. Δηλαδή τι είμαστε, υποπαράρτημα του ΚΚ της Κίνας;

Ποια είναι η επόμενη επαγγελματική σας κίνηση;

Τώρα ακόμα γλύφω τις πληγές μου από τη μάχη, όπως λένε οι Άγγλοι. Δεν έχω ξεκινήσει συζητήσεις με κανάλια. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν δύο άμεσα σχέδια. Το ένα είναι ότι ετοιμάζω το ντοκιμαντέρ Απολογία ενός οικονομικού δολοφόνου που βγαίνει τον Οκτώβριο στους κινηματογράφους στην Ελλάδα και το Δεκέμβριο στην Αμερική. Το άλλο μεγάλο σχέδιο, που το προετοιμάζω καιρό, αλλά οι συγκυρίες επιτάχυναν την υλοποίησή του, είναι η δημιουργία ενός εναλλακτικού site πληροφόρησης στο ίντερνετ, με στόχο τη δημιουργία ενός τηλεοπτικού καναλιού μέσω διαδικτύου. Αυτό ξεκινάει σήμερα. Είναι το www.banana-republic.gr και στόχο έχει να υπάρξει ένας εναλλακτικός τόπος ενημέρωσης και κριτικής των ΜΜΕ.
STILL ON AIR

Λειτουργεί από σήμερα το www.banana-republic.gr, το εναλλακτικό site του Στέλιου Κούλογλου, με στόχο τη δημιουργία ενός τηλεοπτικού καναλιού μέσω διαδικτύου.

Πηγή LIFO

[manoulamou]

Λιγο παλιοτερη αλλά παντα επικαιρη:
Στο κελί για μερικά... "κλικ"

...

O βρετανός ερασιτέχνης φωτογράφος Κρέιγκ Γουίρλοκ
που κρατήθηκε στο αστυνομικό μέγαρο Θεσσαλονίκης, περιγράφει την περιπέτειά του.
του Κώστα Κουκουμάκα

"Οι προεκλογικές συγκεντρώσεις στην Ελλάδα έχουν ένταση και μοιάζουν περισσότερο με ροκ συναυλίες",
λέει στη "Μ" ο βρετανός ερασιτέχνης φωτογράφος και μπλόγκερ Κρέιγκ Γουίρλοκ,
ο οποίος ζει στη Θεσσαλονίκη.
Είναι ο άνθρωπος που φάνηκε στα τηλεοπτικά πλάνα στις διαδηλώσεις της φετινής ΔΕΘ,
πισθάγκωνα δεμένος στο πεζοδρόμιο της Τσιμισκή, επειδή τραβούσε φωτογραφίες.
Με βγαλμένο τον αριστερό ώμο και ένα χτύπημα στη μύτη,
σκοπεύει να καταθέσει μήνυση κατά των αστυνομικών των ΜΑΤ που τον προσήγαγαν.
"Τραβούσα φωτογραφίες για το προσωπικό μου μπλογκ, όταν δύο αστυνομικοί
χωρίς καμία προειδοποίηση με έριξαν στο δρόμο και μου πέρασαν χειροπέδες.
Στο αστυνομικό μέγαρο προσπάθησα να τους εξηγήσω για το μπλογκ και τις φωτογραφίες
που βγάζω στους δρόμους της πόλης. Μία ώρα αργότερα με άφησαν ελεύθερο
και πήγα μόνος μου στο νοσοκομείο.
Αν μου έλεγαν να σταματήσω να φωτογραφίζω, θα το 'κανα.
Δεν πήγαινα γυρεύοντας", περιγράφει σε άπταιστα ελληνικά.

Ιστορίες του δρόμου
Ο Κρέιγκ σπούδασε στη Βρετανία Κοινωνιολογία και στη συνέχεια έκανε μάστερ
στη διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη το 1989 και έκτοτε
διδάσκει σε φροντιστήρια. "Το μπλογκ προέκυψε από την ανάγκη
να έχουν οι μαθητές μου μία καλύτερη επαφή με την αγγλική γλώσσα και το Διαδίκτυο.
Πριν από ενάμιση χρόνο ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη φωτογραφία.
Μου αρέσει να βγαίνω στο δρόμο και να τραβώ ανθρώπους και συμπεριφορές.
Γύρω μας υπάρχουν δεκάδες ιστορίες,
πολλές από τις οποίες είναι τραγικές", λέει ο Κρέιγκ.
Ποιες φωτογραφίες του ξεχωρίζει; "Σίγουρα ενός άστεγου που τον είδα από μακριά να γράφει συνωμοτικά
κάτι σε ένα κομμάτι χαρτί. Πλησίασα και είδα πως ήταν ασκήσεις γεωμετρίας!
Επίσης, θυμάμαι έναν ηλικιωμένο κύριο που ήταν ντυμένος πολύ κομψά.
Καλές φωτογραφίες τράβηξα και από τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην υπόθεση του φοιτητή
με τα πράσινα σταράκια. Όλες οι φωτογραφίες μου είναι ασπρόμαυρες,
προσπαθώντας να μιμηθώ κλασικούς φωτογράφους", αναφέρει.

Οι εκλογές με τα μάτια ενός Βρετανού
Στο http://teacherdudebbq.blogspot.com/ υπάρχουν επίσης πολλές φωτογραφίες του Κρέιγκ
από την πρόσφατη προεκλογική περίοδο και τις συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν στη Θεσσαλονίκη.
"Οι εκλογές εδώ διεξάγονται με μεγάλη ένταση και αυτό μου αρέσει. Προσπαθώ να αποτυπώνω στο μπλογκ
τη γεύση των γεγονότων στα οποία παρίσταμαι. Η Θεσσαλονίκη έχει ένταση. Αλλάζει συνέχεια.
Θέλω να πείσω τους φίλους μου στη Βρετανία ότι Ελλάδα δεν σημαίνει απαραίτητα παραλίες και μουσεία.
Ούτε κάθε άνθρωπος εδώ έχει ένα γαϊδουράκι ή μια βάρκα. Η Θεσσαλονίκη αλλάζει συνέχεια
και στους δρόμους της υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες που αξίζει να αποτυπωθούν", καταλήγει ο συνομιλητής μας.

Σεπ 18, 2007

[mosaic]

. . .Θα αναφερθώ σε μια παρουσίαση, ορμώμενη από μια είδηση που είχε κυκλοφορήσει τα Χριστούγεννα 07’

<<Παράνομη η rap;
. . . . Σύμφωνα με δημοσίευμα του μουσικού portal Music-News, η κυβέρνηση του Ιράν ετοιμάζεται να απαγορεύσει τη rap μουσική . . .Η απόφαση των αρχών μέχρι στιγμής είναι να κλείσουν οποιοδήποτε στούντιο παράγει τέτοια μουσική και οι αντίστοιχοι τραγουδιστές να εκδιωχθούν. . . .>>

λέω ok, Ιράν μια Ισλαμική χώρα.
Προσωπικά δεν εκπλήσσομαι καθόλου.

Αν σκεφτούμε ότι και εμείς πριν 40 χρόνια περίπου είχαμε απαγορευμένα επαναστατικά βιβλία και τραγούδια.

* Επίσης πρόκειται για μουσική, η οποία δίδει έμφαση στους στίχους (ρίμες) . . . εκφράζουν καθημερινά βιώματα και εμπειρίες, αλλά στην συνέχεια αποκτούν πολιτική προέκταση κυρίως ανατρεπτική, ρηξικέλευθη όσο και καυστική . . . .

Θέλοντας όμως περισσότερες πληροφορίες ανέτρεξα στο διαδίκτυο,
βρίσκοντας μια αρκετά ενδιαφέρουσα παρουσίαση.

Από έναν ειδικευμένο στη μουσική!

9ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης –
(16-25 Μαρτίου 2007)
ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ σε παρουσίαση του Λεωνίδα Αντωνόπουλου

Ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος, δημοσιογράφος ειδικευμένος στη μουσική, ταξιδεύει σε διάφορες περιοχές του πλανήτη για να στήσει τα ιδιαίτερα ρεπορτάζ του. Επισκέπτεται φεστιβάλ, συναντά μουσικούς και συγκροτήματα, κάνει πορτρέτα καλλιτεχνών, ανακαλύπτει τον ήχο των πόλεων, αλλά και τις άγνωστες παραδόσεις της υπαίθρου. Αναζητά τις ρίζες της μουσικής, ξετρυπώνει ήχους του παρελθόντος που παραμένουν ακόμα ζωντανοί, ανιχνεύοντας ταυτόχρονα τη σημερινή μουσική δημιουργία κάθε τόπου.

ΙΡΑΝ (Α’ ΜΕΡΟΣ –ΤΕΧΕΡΑΝΗ)
Σκηνοθεσία-Φωτογραφία: Χρόνης Πεχλιβανίδης Σενάριο-Κείμενα-Παρουσίαση: Λεωνίδας Αντωνόπουλος Μοντάζ: Κωνσταντίνος Αδρακτάς Παραγωγή: ΕΡΤ Α.Ε. & Onos Production Betacam SP Έγχρωμο, 45' 29''

Στη χώρα που είναι στραμμένα τα βλέμματα του πλανήτη σήμερα, μας ξεναγούν «Οι Μουσικοί του
Κόσμου»: στο Ιράν. Εκεί όπου και η μουσική είναι πολιτική υπόθεση. Στο πρώτο μέρος, ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος επισκέπτεται την Τεχεράνη, μια μεγαλούπολη στην οποία η πραγματικότητα παίζει κρυφτό με τις απαγορεύσεις και η φωνή των νέων εκφράζεται με ραπ, ροκ, heavy metal, αλλά και με τις μεγάλες φωνές της κλασικής ιρανικής μουσικής. Συνάντησε τον τραγουδιστή Σαράμ Ναζερί, τον ανανεωτή της κλασικής ιρανικής μουσικής, καθώς και το συγκρότημα Rozaneh που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες. Βρήκε τους πρώτους Ιρανούς ράπερ να ηχογραφούν τα τραγούδια τους στα κρυφά, το πρώτο ιρανικό death metal συγκρότημα, Seven Deadly Sins, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να δίνουν συναυλίες σε καθιστό ακροατήριο και να μην τραγουδούν δημοσίως τους στίχους των τραγουδιών τους, όπως επίσης και το πρώτο μικτό ποπ συγκρότημα, τους Arian.

ΙΡΑΝ (Β’ ΜΕΡΟΣ –ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΧΕΡΑΝΗ ΣΤΗΝ ΚΕΡΜΑΝΣΑ)
Σκηνοθεσία-Φωτογραφία: Χρόνης Πεχλιβανίδης Σενάριο-Κείμενα-Παρουσίαση: Λεωνίδας Αντωνόπουλος Μοντάζ: Κωνσταντίνος Αδρακτάς Παραγωγή: ΕΡΤ Α.Ε. & Onos Production Betacam SP Έγχρωμο, 45' 54''

Στο δεύτερο μέρος, ο Λεωνίδας Αντωνόπουλος φεύγει από την Τεχεράνη με αυτοκίνητο, για ένα ταξίδι πίσω από τη βιτρίνα, με οδηγό τον Κούρδο δεξιοτέχνη του ταμπούρ Αλί Άκμπαρ Μοραντί. Στην αρχαία Ταυρίδα, τη σημερινή Ταμπρίζ, ήρθε σε επαφή την παμπάλαια παράδοση των ασίκηδων του Καυκάσου, μέσα από τη γνωριμία με τον Ασίκη Χασάν. Επισκέφτηκε έναν «τεκέ» των Σούφι, για μια εντυπωσιακή τελετή όπου οι πιστοί έφταναν στα όρια της έκστασης, και στο Ιρανικό Κουρδιστάν, παρέα με τον Μοραντί πήγαν σε γιορτές και γάμους που θυμίζουν… Ελλάδα. Οι παραδοσιακοί σκοποί της αδελφότητας των Αλ-ε Χακ, στην οποία ανήκει ο Μοραντί, «ντύνουν» το ταξίδι στα άγνωστα μέρη μιας ακόμη πιο άγνωστης χώρας.

Πηγή:
Αξίζει να διαβάσετε όλο το Αφιέρωμα: Οι Μουσικοί Του Κόσμου.
ΙΣΡΑΗΛ, ΑΙΓΥΠΤΟΣ, ΖΑΝΖΙΒΑΡΗ, ΜΑΡΟΚΟ, ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΣΙΓΓΑΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΑ, ΟΜΑΡ ΦΑΡΟΥΚ ΤΕΚΜΠΙΛΕΚ,
ΠΡΑΣΙΝΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙ, ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΧΑΛΚΙΝΩΝ ΣΤΗΝ ΓΚΟΥΤΣΑ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ, ΚΡΗΤΗ.

Περισσότερες πληροφορίες: Rap μουσική.*