ciaoant1
27-08-08, 15:46
Στην εποχή...
... των ειδήσεων βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από αυτές, αλλά δυσκολευόμαστε να τις βάλουμε σε μια σειρά για να μας δείξουν τι φέρνει το μέλλον. Στην εποχή των ειδήσεων, αναγνωρίζουμε μονάχα ό,τι είναι εφήμερο και στιγμιαίο. Δεν σηκώνουμε πια το κεφάλι ψηλά για να αναζητήσουμε τους οιωνούς στον ορίζοντα. Προτιμάμε να μη γνωρίζουμε το μέλλον. Άλλωστε δεν χρειάζεται πια, μας προτρέπει ο αμπελοφιλόσοφος Φράνσις Φουκουγιάμα (που πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι στο βιβλίο του «Το τέλος της Ιστορίας», ο κόσμος ξαναπήρε φωτιά).
Η φρενιτιώδης...
... «βουλιμία για το παρόν» ακυρώνει το παρελθόν και την κοινή γνώμη, έγραφε τις προάλλες ο Βελτρόνι. Το θυμήθηκε τώρα κι αυτός, αφού ξέκοψε πρώτος από τις ιστορικές παραδόσεις, καταδικάζοντας έτσι τους συμπατριώτες του να ζουν χωρίς μνήμη και να ψηφίζουν Μπερλουσκόνι. Η απώλεια της ιστορικής μνήμης είναι η μεγάλη επιδημία της εποχής μας. Στιγμή με στιγμή. Μέρα με μέρα. Άντε, το πολύ μια εβδομάδα. Τόσο κοντή είναι η μνήμη των ειδήσεων. Συντρίβεται γρήγορα πάνω στο τείχος του χρόνου.
Οι ειδήσεις...
... είναι εφήμερες, δεν μετρούν τον χρόνο όπως τον μετράει η Ιστορία (γι΄ αυτό ακριβώς τα λαμόγια ελπίζουν σε ασυλία). Όμως οι άνθρωποι ανέκαθεν κανόνιζαν τις πράξεις τους ανάλογα με το πώς φαντάζονταν πως αργότερα θα τις κατέγραφε η Ιστορία, λέει ο Αντόνιο Σκουράτι, ένας από τους καλύτερους συγγραφείς της ιταλικής νέας γενιάς. Και όχι μόνο οι άνθρωποι οι μεγάλοι και οι σημαντικοί, αλλά και οι πιο απλοί. Αντίθετοι στη λογική του στιγμιαίου και της αρπαχτής, νοιάζονταν για το όνομα που θα άφηναν αύριο μεθαύριο στους γνωστούς, στη γειτονιά, για το «πρόσωπο» με το οποίο θα τους θυμούνταν οι φίλοι τους. Κι ήταν αυτό ένα πρόσωπο που δεν το έφτιαχναν μέσα σε μια στιγμή, αλλά σε μια ολόκληρη ζωή. Οι ήρωες άρχιζαν να παίζουν τον ρόλο τους πολύ πριν κάνουν την πράξη που θα τους χάριζε την αιωνιότητα. Ζούσαν από τα γεννοφάσκια τους έχοντας κατά νου αυτό το μνημειώδες τέλος. Ξεπερνούσαν το στιγμιαίο, επειδή ζούσαν με μια ιστορική επίγνωση. Για να μπορούν αργότερα να πουν χωρίς ντροπή: «Αυτός ήμουν. Έτσι έζησα. Αυτή ήταν η ζωή μου». Έτσι χρησιμοποιούσαν τότε τον χρόνο.
Ο μοναδικός...
... χρόνος στον οποίο ξέρουμε σήμερα να ζούμε είναι ο ενεστώτας, λέει ο Σκουράτι. Ο άνθρωπος της στιγμής δεν σηκώνει το βλέμμα στον ορίζοντα. Δεν τον νοιάζει ο κόσμος που θα ΄ρθει. Και δεν αντέχει να περιμένει να τον ωριμάσει ο χρόνος. Η γνώμη του διαμορφώνεται σπασμωδικά και αποσπασματικά, μονάχα μέσα από «έκτακτα δελτία». Ύστερα την ξεχνάει και ο ίδιος. Ο κόσμος του υποσκάπτεται σιωπηλά, χωρίς καν να αντηχεί «ο θρήνος του εκσκαφέα» που πλήγωνε τα αυτιά του Παζολίνι. Πού να βρεθεί χρόνος για τέτοιους τραγικούς οδυρμούς... Μονάχα ένα συνεχές υπόκωφο βουητό. Αυτή είναι η ηχητική υπόκρουση της ζωής που ζούμε καταχρώμενοι το παρόν.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=83484&ct=2
... των ειδήσεων βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από αυτές, αλλά δυσκολευόμαστε να τις βάλουμε σε μια σειρά για να μας δείξουν τι φέρνει το μέλλον. Στην εποχή των ειδήσεων, αναγνωρίζουμε μονάχα ό,τι είναι εφήμερο και στιγμιαίο. Δεν σηκώνουμε πια το κεφάλι ψηλά για να αναζητήσουμε τους οιωνούς στον ορίζοντα. Προτιμάμε να μη γνωρίζουμε το μέλλον. Άλλωστε δεν χρειάζεται πια, μας προτρέπει ο αμπελοφιλόσοφος Φράνσις Φουκουγιάμα (που πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι στο βιβλίο του «Το τέλος της Ιστορίας», ο κόσμος ξαναπήρε φωτιά).
Η φρενιτιώδης...
... «βουλιμία για το παρόν» ακυρώνει το παρελθόν και την κοινή γνώμη, έγραφε τις προάλλες ο Βελτρόνι. Το θυμήθηκε τώρα κι αυτός, αφού ξέκοψε πρώτος από τις ιστορικές παραδόσεις, καταδικάζοντας έτσι τους συμπατριώτες του να ζουν χωρίς μνήμη και να ψηφίζουν Μπερλουσκόνι. Η απώλεια της ιστορικής μνήμης είναι η μεγάλη επιδημία της εποχής μας. Στιγμή με στιγμή. Μέρα με μέρα. Άντε, το πολύ μια εβδομάδα. Τόσο κοντή είναι η μνήμη των ειδήσεων. Συντρίβεται γρήγορα πάνω στο τείχος του χρόνου.
Οι ειδήσεις...
... είναι εφήμερες, δεν μετρούν τον χρόνο όπως τον μετράει η Ιστορία (γι΄ αυτό ακριβώς τα λαμόγια ελπίζουν σε ασυλία). Όμως οι άνθρωποι ανέκαθεν κανόνιζαν τις πράξεις τους ανάλογα με το πώς φαντάζονταν πως αργότερα θα τις κατέγραφε η Ιστορία, λέει ο Αντόνιο Σκουράτι, ένας από τους καλύτερους συγγραφείς της ιταλικής νέας γενιάς. Και όχι μόνο οι άνθρωποι οι μεγάλοι και οι σημαντικοί, αλλά και οι πιο απλοί. Αντίθετοι στη λογική του στιγμιαίου και της αρπαχτής, νοιάζονταν για το όνομα που θα άφηναν αύριο μεθαύριο στους γνωστούς, στη γειτονιά, για το «πρόσωπο» με το οποίο θα τους θυμούνταν οι φίλοι τους. Κι ήταν αυτό ένα πρόσωπο που δεν το έφτιαχναν μέσα σε μια στιγμή, αλλά σε μια ολόκληρη ζωή. Οι ήρωες άρχιζαν να παίζουν τον ρόλο τους πολύ πριν κάνουν την πράξη που θα τους χάριζε την αιωνιότητα. Ζούσαν από τα γεννοφάσκια τους έχοντας κατά νου αυτό το μνημειώδες τέλος. Ξεπερνούσαν το στιγμιαίο, επειδή ζούσαν με μια ιστορική επίγνωση. Για να μπορούν αργότερα να πουν χωρίς ντροπή: «Αυτός ήμουν. Έτσι έζησα. Αυτή ήταν η ζωή μου». Έτσι χρησιμοποιούσαν τότε τον χρόνο.
Ο μοναδικός...
... χρόνος στον οποίο ξέρουμε σήμερα να ζούμε είναι ο ενεστώτας, λέει ο Σκουράτι. Ο άνθρωπος της στιγμής δεν σηκώνει το βλέμμα στον ορίζοντα. Δεν τον νοιάζει ο κόσμος που θα ΄ρθει. Και δεν αντέχει να περιμένει να τον ωριμάσει ο χρόνος. Η γνώμη του διαμορφώνεται σπασμωδικά και αποσπασματικά, μονάχα μέσα από «έκτακτα δελτία». Ύστερα την ξεχνάει και ο ίδιος. Ο κόσμος του υποσκάπτεται σιωπηλά, χωρίς καν να αντηχεί «ο θρήνος του εκσκαφέα» που πλήγωνε τα αυτιά του Παζολίνι. Πού να βρεθεί χρόνος για τέτοιους τραγικούς οδυρμούς... Μονάχα ένα συνεχές υπόκωφο βουητό. Αυτή είναι η ηχητική υπόκρουση της ζωής που ζούμε καταχρώμενοι το παρόν.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=83484&ct=2