Παίξτε με τους στίχους

[Martinstime]

Πρώτη φορά που την είδα στεκότανε τη νύχτα εκείνη που η Ρώμη καιγότανε
Χιλιάδες χρόνια φωτιά και μηνύματα μα δεν ξεχνώ του κορμιού της τα κύματα
Την είδα πάλι στις όχθες του Βόλγα που ένας στρατιώτης τη φώναξε Όλγα
Κάτι ψιθύρισε μέσα στο κρύο που τότε μου ’χε φανεί τόσο αστείο

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα

Στο Πάλος νύχτα τ' όνομά της αφήνει γραμμένο κάπου στου Κολόμβου την πρύμνη
ότε που οι Ισπανοί ξεκινούσαν και για μια άγνωστη μοίρα μεθούσαν

Βρέθηκε κάποια στιγμή στη Γαλλία πρώτη του Μάη σε μια άδεια πλατεία
Σε λίγο οι φοιτητές θα ξεσπούσαν και μια αλλιώτικη ζωή θα ζητούσαν

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα

Σήμερα έχει στα χέρια ένα αγόρι πάλι ξεκίνησαν οι σταυροφόροι
Μα ποιος ακούει και ποιος ενδιαφέρεται για ένα κόσμο που βράζει και φλέγεται

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα
Κάτι αν μπορούσα στον κόσμο να άλλαζα θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα

[manoulamou]

Ανοιξιάτικη βροχούλα by Βαγγέλης Γερμανός
Με τις τσέπες αδειανές κι ένα φόβο στην καρδιά
απ’ του κόσμου τις φωνές μες στη γιορτινή βραδιά
σε περίμενα κι απόψε σαν το μάννα τ' ουρανού
μα ξημέρωσα μονάχος με το φως του αυγερινού.

Ανοιξιάτικη βροχούλα η αγάπη μου η παλιά
στην αγάπη την καινούργια δώρα στέλνει και φιλιά
με το ίδιο το τραγούδι που γυρίζει σιγανά
και ξυπόλητη χορεύει στα σοκάκια τα στενά.

Ανοιξιάτικη βροχούλα μου ψιθύρισε στ’ αυτί
για έναν κόσμο καμωμένο με σοφία κι αρετή
τ’ ουρανού το περιβόλι μοναχά για μας τους δυο
περιμένει φυλαγμένο στου μυαλού σου το βυθό.

Μα οι κουβέντες του κοσμάκη, οι ελπίδες του κοινού
με ποτίσανε φαρμάκι, μου θολώσανε το νου
πλάσμα του Θεού χαμένο, στο πλευρό σου περπατώ
στέκομαι στο περιβόλι και σε γλυκοχαιρετώ.

Ανοιξιάτικη βροχούλα, ανοιξιάτικη βροχή
διάλεξε μαζί μου αν θα ’ρθεις, ή αν θα μείνεις μοναχή
φαγητό, κρασί, κρεβάτι και τα ρούχα μας κοινά
μα γι’ αυτούς που μένουν μόνοι, δεν υπάρχει γιατρειά.

[Ainastros]

(Ποδόλουτρο) στίχοι-μουσική-κοπυραιτ Αίναστρος

Ρίξε μια βροχή
Μια βροχή δυνατή
Να πλημμυρίσει η χαμοστέρνας
να μουλιάσουν και τα πόδια μου ως τη φτέρνα
---------------------------------
δεν φοβάμαι μη βραχώ
το σαμπουάν το'χω κόψει εδώ και καιρό
είναι η λίγδα που θα με κρατήσει στεγνό
κι η μυρωδιά απ'τη μασχάλη θα καλέσει το υγειονομικό
--------------------------------
έτσι θα σωθώ....
α....ξέχασα να πω
πως δεν έχω κινητό....
αν και προσπαθώ
ν'αποκτήσω ένα, εδώ και καιρό...
--------------------------------

[manoulamou]

Aπάνω στα μεντένια οι σκοτωμένοι καπετάνιοι ορθοί φρουρούν το κάστρο.
Kάτου απ' τα ρούχα τους λυώνουν τα κρέατά τους.
Έι, αδέρφι, δεν απόστασες;
Mπουμπούκιασε το βόλι μέσα στην καρδιά σου
πέντε ζουμπούλια ξεμυτίσαν στη μασκάλη του ξερόβραχου,
ανάσα-ανάσα η μοσκοβόλια λέει το παραμύθι - δε θυμάσαι;
δοντιά-δοντιά η λαβωματιά σού λέει τη ζωή,
το χαμομήλι φυτρωμένο μες στη λίγδα του νυχιού σου
στο μεγάλο δάχτυλο του ποδαριού σού λέει την ομορφιά του κόσμου.
Γιάννη Ρίτσου: Ρωμιοσύνη:respekt:

[arrow]

μανουλίτα ξέχασε μαρή να μαυρίσεις λέξη!!!! :hmm:

[manoulamou]

:oops: Που να σφιξουνε και οι ζεστες...:rolleyes:
Με συνεπηρε η Ρωμιοσυνη φαινεται!
Χρωματιζω την λεξη ΟΜΟΡΦΙΑ.

[Martinstime]

Του έρωτά μου τα πράσινα φύλλα τη γυμνή ομορφιά σου αγκαλιάζουν
Κύλ’ αγάπη μου, μάτια μου, κύλα όπου οι δρόμοι της νύχτας σε βγάζουν

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ και σε θέλω δίχως μέτρο και δίχως πυξίδα
Στο δικό σου το βλέμμα ανατέλλω το κορμί σου η δική μου πατρίδα

Πόσα χρόνια περίμενα, πόσα να ‘ρθεις, πάλι, τον κόσμο ν’ αλλάξεις
Της καρδιάς να μου μάθεις τη γλώσσα και τον ήλιο βαθιά να μου στάξεις

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ και σε θέλω δίχως μέτρο και δίχως πυξίδα
Στο δικό σου το βλέμμα ανατέλλω το κορμί σου η δική μου πατρίδα

[arrow]

άλλο μη μου κλαις, μη φοβάσαι
σου γράφω για το χάδι σου που είναι μακριά
σβήνω στο λαχάνιασμα που ακούω γλυκά
λειώνω μες το δάκρυ σου, στάζεις φωτιά

[wi fi thief]

Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια
μπρός στ' αρχοντικά σου σκαλοπάτια
τριγυρίζω σαν τη νυχτερίδα
λίγη για να βρώ χαρά κι ελπίδα

Ξέρεις πως για σένα ξενυχτάω
σαν σε χάσω λίγο δεν βαστάω
στο κρασί ζητώ τη συντροφιά σου
άλληνε δεν βάζω εγώ μπροστά σου

Μή μου κάνεις κόλπα που τα ξέρω
και μη θές για σέ να υποφέρω
έλα πια και δώσ' μου λίγα χάδια
που μ' αφήνεις μοναχό τα βράδυα

Μπαγιαντερας : Η Νυχτεριδα

[arrow]

τα μονοπάτια της φωνής σου πίσω με γυρίσανε
κι όλες οι μέρες θα ‘ναι τώρα γκρι και σκοτεινές
και σαν εξόριστο πουλί με σταματήσανε
γιατί στη μια φτερούγα μου έγραψα ότι φταις

αφού πια τώρα όλα ετελειώσανε
γιατί πίσω από τα μάτια μου κρυφά σε περιμένω;
Ποιά νύχτα ξαφνική μου φαρμακώσανε
το αίμα μου που ήταν από σένα ζαλισμένο;

[rdaniel]

γκουχ! γκουχ! ... Επαναλαμβανόμαστε! ;) :p

[Ainastros]

"Παλίρροια"
στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Η Γη μια σβούρα στ' ουρανού τα πλάτη
Γυρίζει στον αρχέγονο χορό
Σπασμένη η πυξίδα μου καιρό
Κι εγώ αφήνομαι στου Ζέφυρου την πλάτη

Σ' ένα πατάρι πελαγοδρομώ
Δεν είναι η μοναξιά που με πειράζει
Τις Συμπληγάδες του καπνού περνώ
Να ζαλιστώ με κάποια που σου μοιάζει

Στο ξόδεμα
Τη λύτρωση ζητώ
Σε δρόμους που τρελαίνεται το αίμα
Λέω τη νύχτα μέρα
Και το πικρό γλυκό
Πυξίδα μου ένα χαμένο βλέμμα

Παίζει τραγούδια με παράφορα φεγγάρια
Ζούμε στο ψέμα όπως στο νερό τα ψάρια
Μηνύματα μη στέλνεις λυπημένα
Αύριο θα δεις πως μας κερδίζουν τα χαμένα

Μου λες να βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη
Μα ποιος στ' αλήθεια ορίζει την τροχιά του
Η αταξία είναι τ' ουρανού η τάξη
Κι εγώ ανασταίνομαι στο γύρο του θανάτου

[Ainastros]

"Το γράμμα"
Στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας

Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να 'ταν όλα ψέμματα στάχτες κι αποκαϊδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας
Να΄χω το νου μου αδειανό
Να΄χω και πρίμο τον καιρό

Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να'ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε ετσι αδιάφορα

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιός ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ'αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

[arrow]

τι σου 'χουν πει και με βλέπεις αδιάφορα
κάποτε εσύ μ' αγαπούσες παράφορα
τι σου 'χουν πει και βουρκώνεις ψυχούλα μου
πες μου καρδιά μου, πες μου καρδιά μου
έλα καρδούλα μου
έλα μου, έλα

ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω
πώς φτάσαμε στα χείλη του γκρεμού
φοβάμαι γι αυτό ψάχνω να προλάβω
πριν έρθει η στιγμή του χωρισμού

[manoulamou]

Λεει, λεει, λεει και καταρρέει, κι ύστερα για τίποτα δεν φταίει
Στου γκρεμού την άκρη παραπαίει
Λεει, λεει, λεει κάθεται στο σπίτι της και κλαίει
τα παραμυθάκια της διαρρέει
όμως η αλήθεια της την καιει, πώς λοιπόν να μην την αγαπώ

Λεει, λεει, λεει όλα τα μετράει στα ψηλά μπαλκόνια τραγουδάει
πέφτει χαμηλά παραπατάει
Λεει, λεει, λεει μα όταν σταματήσουν τα ρολόγια
όλα αυτά θα μείνουνε στα λόγια
βγες λοιπόν ψυχή μου απ' τα υπόγεια
μπας και δεις το φως το αληθινό

Οργιάζει η αγάπη του αγγέλου το φτερό (το αστραφτερό)
το φορώ (για να ‘ρθω) ν' αναστηθώ

Λεει, λεει, λεει πίνει και μεθάει τα μαργαριτάρια της σκορπάει
τίποτα για μένα δεν κρατάει
Λεει, λεει, λεει μα όταν σταματήσουν τα ρολόγια
όλα αυτά θα μείνουνε στα λόγια
βγες λοιπόν ψυχή μου απ' τα υπόγεια
μπας και δεις το φως το αληθινό

[wi fi thief]

Oταν καποιο βραδυ
θα σε ξυπνησει αποτομα η κραυγη σου
και τρεξεις στη μαμα σου να το πεις
κι εκεινη τρομαγμενη
μεσ' το ψυγειο κλεισει τη φωνη σου
θα ' ναι αργα μεσανυχτα
και θα 'χεις κουραστει

Οταν θ' αγαπησεις
το γελιο σου και την αναπνοη σου
και δεις πως εχεις κατι να μας πεις
στο πλαι σου ο ανθρωπος που διαλεξες
βιτρινα στη ζωη σου
τριακοντα αργυρια να δειχνουν τη σιωπη


Πες μας τι θα γινει
αν καποτε αγγιξεις το κορμι σου
και το 'βρεις τσακισμενο απ' τις πληγες
και γυρω σου κουκλες χλωμες
ανικανες ν' ακουσουν τη φωνη σου
κι οι αληθειες σου να σερνονται
στο πατωμα γυμνες

Παυλος Σιδηροπουλος & Σπυριδουλα - Στην Κ

παλι με προλαβες, Νικη? :sorry::oops:
(που να εβαζα και τονους...):whistle:
Στενογραφος εισαι?:p

[Ainastros]

Το μετάξι
στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Γυάλινη πόλη κι ένας άνεμος αλάνι,
σκόνη στους πάγκους, στις βιτρίνες και στα ράφια,
γίναν τα τάστα της κιθάρας μου ξυράφια,
κι εσύ έχεις χρόνια να κατέβεις στο λιμάνι.

Σαν το διαμάντι το γυαλί μ' έχει χαράξει,
ήρθα και φεύγω μ' αδειανά τα δυο μου χέρια,
θέλει αστέρι μου ατέλειωτα νυχτέρια,
να γίνει η κάμπια χρυσαλίδα και μετάξι.

Μορφές αγίων σ' έναν τοίχο μαυρισμένο,
στον Ιορδάνη τους τα λόγια μου βαφτίζω,
βλέπω τα αρώματα, τα χρώματα μυρίζω,
κι όλο προσμένω σ' ένα πλοίο βυθισμένο.

Σαν το διαμάντι το γυαλί μ' έχει χαράξει,
ήρθα και φεύγω μ' αδειανά τα δυο μου χέρια,
θέλει αστέρι μου ατέλειωτα νυχτέρια,
να γίνει η κάμπια χρυσαλίδα και μετάξι.

Λερά σεντόνια σε δωμάτια νοικιασμένα,
Άργος, Μυκήνες, Σαντορίνη και Μαντείο,
όλη η ζωή μου καλώς ήρθες και αντίο,
σκόρπια στιχάκια σε πακέτα πεταμένα.

Σαν το διαμάντι το γυαλί μ' έχει χαράξει,
ήρθα και φεύγω μ' αδειανά τα δυο μου χέρια,
θέλει αστέρι μου ατέλειωτα νυχτέρια,
να γίνει η κάμπια χρυσαλίδα και μετάξι.

[arrow]

φάγαμε τα δύο τα φλας
μείναν άλλα δύο για μετά
μια γκόμενα αόρατη πριν
έκανε μετάνοιες στο μπαρ
η νύχτα τούτη είναι τρελή
με γεμίζει φουλ πανικό
κάτι μου τραβάει το στομάχι μου
μου' ρχεται να κάνω εμετό
άλαμε σημάδι μια κάμπια στο κεφάλι
με τον μίτο Αριάδνη ήρθαμε απ' τον Άδη
όταν επιστρέφω στη γη
το κεφάλι μου με πονάει
ρε μάνα σου λέω πως δεν πεινάω
βρε παιδί μου δεν έχεις φάει
θα πάω απ΄του Jimmy μετά
θα είναι όλη η συμμορία
θα πάμε να δούμε τα Μωρά στη φωτιά
μια εκρηκτική συνουσία

[Ainastros]

"τα ειπα ολα"
στίχοι:Οδυσσέας Ιωάννου

Πολλές φορές σου μίλησα με χρώματα στο στόμα
στο είπα όσα έμαθα, τα έμαθα με το σώμα
μισός ψυχή, μισός κορμί κι η πείνα μου θηρίο
μισή ζωή σπατάλησα να ζήσουν και τα δυο
να ζήσουν και τα δυο

Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις
δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις
στα είπα όλα, φίλα με τώρα

Με αγαπούσε το νερό μα ο ουρανός με ζούσε
κι όταν μετρούσα τι μπορώ η γη δεν με χωρούσε
κυνήγησα τις ομορφιές μα μ' έκλεψε η λύπη
οι αλήθειες μου εσύ όταν κλαις
και της καρδιάς οι χτύποι

Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις
δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις
στα είπα όλα, φίλα με τώρα

[gouperman]

Την ευτυχία θα γνωρίσω
κοντά σου μου'χες πει
Κι αυτές σου οι λέξεις στο μυαλό μου
βαθιά είχαν χαραχτεί

Μα ως τώρα λύπη και πόνο
εγώ από σένανε μόνο έχω γευτεί

Κομμάτια ξανά η καρδιά μου
κι εσύ φταίς γι'αυτό
Στα μάτια μου εδώ μπροστά μου
να μη σε ξαναδω

Για εμπιστοσύνη και γι'αγάπη
θυμάμαι μου'χες πει
Κι αυτές σου οι λέξεις στο μυαλό μου
βαθιά είχαν χαραχτεί

Μα ως τώρα λύπη και πόνο
εγώ από σένανε μόνο έχω γευτεί

"κομματια"

στιχοι:φοιβος

[Ainastros]

(Τραγούδι καρδιακό και πένθιμο)
στίχοι-μουσική-κοπυραιτ Αίναστρος

(πειραματισμοί και αυτοσχεδιασμοί πάνω στην ποίηση του φοίβου)

Ο καιρός γρήγορα περνά
και η αγάπη μου αγκομαχά

δεν είναι πόνοι περιόδου
ούτε οι σφαλιάρες που της δίνω αραιά (και της αρέσει);)
Είναι που βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου, (στου Γεννηματά)
Είναι η λύπη που την τρώγει, οι πόνοι στην καρδιά...

Οι γιατροί που εμπιστεύεται, δεν της δίνουν ελπίδα καμμιά...
Όλα ξεκίνησαν όταν άκουσε του φοίβου την πρώτη δισκογραφική δουλειά...
Σα να βγήκε ο χάρος παγανιά...η λύπη σαν σαράκι της σιγοέτρωγε τα μυαλά....

Γι'αυτό σου λέω φίλε μου...καλύτερα...

τα στιχάκια και το ποίημα
πόσταρε τα σ'ενα μνήμα
χάραξε τα παν στην πλάκα
(και συμπλήρωσε...)η αγάπη μου πέθανε από κράμπα.
....από κράμπα στην καρδιά...

[manoulamou]

Ο ανθός της λίμνης Μουσική: Χρίστος Τσιαμούλης
Στίχοι: Παραδοσιακό
Από την ομώνυμη ταινία του Σταμάτη Τσαρουχά
Διώξε με μάνα διώξε με και να μισέψω θέλω
Να σφίξω τα ματάκια μου να φύγω από μπροστά σου

Να πάω κι εγώ με τα πουλιά και με τα χελιδόνια
Τα χελιδόνια να γυρνούν κι εγώ να μην γυρίζω

Μέσα η καρδιά μου με πονεί μα δεν ηξεύρω τι έχει
Κάνε πουλί την ετσιμπά κάνε θεριό την τρώγει
Κάνε μαχαίρι δίκοπο είναι και την εκόβει

[Ainastros]

"Της αγκαλιάς η ξενιτιά"
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Xάθηκα απόψε στη σιωπή
και σ' ένα πέλαγος βαθύ
του νού με σέρνει η ρότα
Eίπα να φύγω σ' άλλη γη
μα της αγάπης η πληγή
δεν κλείνει με τσιρότα

Bλέπω καράβια να περνούν
μ' άσπρη σημαία να γυρνούν
στης λησμονιάς τα μέρη
και μια γοργόνα με ρωτά
αν είδα ήλιο τη νυχτιά
κι άστρο το μεσημέρι

Tης αγκαλιάς η ξενητειά
είναι η πιό μεγάλη
βάλε στη στάχτη μου φωτιά
κι αφάνισέ με πάλι

Kαλότυχα είναι τα βουνά
ψυχή δεν έχουν να πονά,
καρδιά ν' αργοπεθαίνει
πέφτει μια κίτρινη βροχή
που να 'βρουν στέγη και τροφή
του κόσμου οι κολασμένοι

Kάποτε είχες μια καρδιά
που χώραγε όλο το ντουνιά
τώρα χωράει μια πέτρα
μέχρι να βρείς τρόπο να ζείς
μην τη σκοτώνεις τη ζωή,
τι μένει κάτσε μέτρα

[manoulamou]

"ΤΟ ΨΑΡΑΚΙ"

Σαν το ψαράκι πάνω κάτω
μέσα στη γυάλα μου γυρνώ
ξαπλώνω ανάσκελα στον πάτο
και κοιτάζω τον αφρό
πως μένουν όλα ίδια κι όμοια
κάθε μέρα που περνά
ας γίνει κάτι να ταράξει
της ζωής μου τα νερά
έτσι ευχόμουνα την ώρα
που μπήκες στη ζωή μου εσύ
γάτος με πέταλλα και φόρα
μια ζωντανή καταστροφή
είσαι το μάτι του κυκλώνα
και φταις που φτάσαμε ως εδώ
στο λέω,μα τον Ποσειδώνα
δε θέλω να σε ξαναδώ

Σαν το ψαράκι πάνω κάτω
μέσα στη γυάλα μου γυρνώ
πίνω μια θάλασσα άσπρο πάτο
κλαίω έναν ωκεανό
πως 'εγινε να σ'αγαπήσω
να ναυαγήσω στ'ανοιχτά
ας γίνει κάτι να γυρίσω
στα ρηχά μου τα νερά
αν βγω απ' αυτή την τρικυμία
σώα και δίχως αμιχή
δεν ξανακάνω πια καμμία
παρακινδυνευμένη ευχή
θα'θελα να'μουνα γοργόνα
μα ένα ψαράκι είμαι μικρό
και ορκίζομαι στον Ποσειδώνα
δεν θα ξαναερωτευτω ._

[Ainastros]

Καλό!!! ποιανής είναι;

Φάλτσος χρησμός
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Όλα στραβά πηγαίναν στη ζωή μου
κι απάνω που 'χα χάσει την αντοχή μου
ανοίξανε οι ουρανοί κι ανάμεσα στα φλας
κοντά μου η Πυθία ήρθε τρεκλίζοντας.

Ένα τσιγάρο πρώτα έκανε τράκα
κι ύστερα ανέκραξε «φτωχέ μου βλάκα
μες στα βαθιά νερά τί θες και κολυμπάς,
ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».

Μα πριν προλάβω καν να τη ρωτήσω
το γρίφο που έκρυβε ο χρησμός της να λύσω,
του νόμου οι φύλακες μας κύκλωσαν γιαβρούμ
στα χέρια βραχιολάκια της περνούν, ντουγρούμ-λέει-ντουγρούμ.

Κι ενώ μες στη στενή με βία την οδηγούνε
γυρνάν σε μένανε και μου εξηγούνε
μέσα σε κούφιο δόντι είχε κρυμμένο
μια δαχτυλήθρα μαύρο, κατεργασμένο.

Στα πρωτοσέλιδα την άλλη μέρα
είδα τα μάτια της ξενυχτισμένα.
Επιτυχία με μεγάλα γράμματα,
θα ξέρετε θαρρώ πως παν' αυτά τα πράγματα.
Με τα πολλά αναγκάστηκε να ομολογήσει,
αντί για δάφνη έπαιρνε λέει χασίσι.

Κι αν ξέφευγε για αιώνες τούτη η κυρία
πάντα νικάει στο τέλος η αστυνομία.

[manoulamou]

Σπασμένο Καράβι: Μουσική/ Στίχοι: Γιάννης Σπανός/ Γιάννης Σκαρίμπας:respekt:
Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά, έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά να κοιμάμαι
Να' ναι αφράτος ο τόπος και η ακτή νεκρική γύρω-γύρω
με κουφάρι γυρτό και με πλώρη εκεί που θα γείρω
Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά, έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά να κοιμάμαι
Να' ναι η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά, έτσι να' ναι
και τα βράχια κατάπληχτα και τ' αστέρια μακριά να κοιτάνε
Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές δίχως χάρη
και έτσι κούφιο και ακίνητο μες σε νύχτες βουβές το φεγγάρι
Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό, έτσι να 'μαι
Σ' αμμουδιά πεθαμένη και σε κούφιο νερό να κοιμάμαι
Να κοιμάμαι....

[Ainastros]

Τα όμορφα ελάφια όμορφα.....ψήνονται....:twisted:

Ζωγράφος
Στίχοι: Φωτεινή Λαμπρίδη

Έφτιαχνε μάτια στο χαρτί
γίνονταν βλέφαρα κι ανοίγαν'
κόσμους που ήθελε να δει
κόσμους που φύγαν'

Κι έπιανε ρίγος το κορμί
σαν μοναξιά χωρίς σανίδα
κι έλεγε - κόσμε είσαι γιορτή
μα δεν σε είδα

Κι όπου καθρέφτης καθαρός
μια πέτρα πάντα να τον σπάσει
κι όπου καθρέφτης καθαρός
να προσπεράσει

Έφτιαχνε μάτια στο χαρτί
έφτιαχνε ήλιους και καράβια
για να σαλπάρει ένα πρωί
μέσα στ’ αμπάρια

Εκεί γυρνούσε στα τυφλά
κι ονειρευότανε ταξίδια
κι έλεγε, θάνατος - ζωή
όλα είναι ίδια

Κάπου τον είδα να περνάει
να κοροϊδεύει ότι αγαπάει
και μου ‘πε - τούτη η βραδιά
στ’ αστέρια πάει

Το ‘νοιωθα αλήθεια πως μου λέει
μα άπιστος, πάντα, πάντα πίσω
είπα το μύθο του θα κλαίει
ας μη λυγίσω

Μα μπήκε η σκέψη μου με μιας
μες το ζωγραφιστό βαπόρι
Για την μεγάλη τη γιορτή
έβαλε πλώρη

Κι όπου καθρέφτης καθαρός
Μια πέτρα πάντα να τον σπάσει
Κι όπου καθρέφτης καθαρός
Να προσπεράσει

[alexia]

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ...

ΠΙΑ ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ ΑΠΟ ΔΩ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑ
ΜΑ ΣΤΟ ΡΟΛΟΙ ΑΝΑΠΟΔΑ Ο ΔΕΙΚΤΗΣ ΓΥΡΙΖΕΙ
ΚΑΙ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΩΝ ΦΡΕΝΩΝ ΑΝΑΒΟΥΝ ΕΚΕΙ
ΒΑΘΙΑ ΜΕΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ ΜΙΑ ΣΕΙΡΗΝΑ ΣΦΥΡΙΖΕΙ
ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ ,ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΡΗΜΙΑ
ΜΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ,
ΕΔΩ ΧΑΘΗΚΕ ΚΑΠΟΤΕ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ Η ΚΛΩΣΤΗ
Ο,ΤΙ ΖΗΣΑΜΕ ΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΗΜΑ ΚΛΕΙΣΤΟ
Ο,ΤΙ ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΣΚΟΡΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ
ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΦΤΟ
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ...
ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ 'ΡΘΕΙ
ΜΑ ΚΑΤΙ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΒΗΜΑ,ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΟ ΠΕΡΑ
Ο ΑΕΡΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΞΑΝΑ
ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ ΛΙΩΝΟΥΝ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΜΕΡΑ
ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΛΥΝΕΙΣ
ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΝΑ ΛΥΘΕΙ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΡΘΕΙ
Ο,ΤΙ ΖΗΣΑΜΕ ΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΗΜΑ ΚΛΕΙΣΤΟ
Ο,ΤΙ ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΣΚΟΡΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ
ΜΑ ΑΣΕ ΕΝΑ ΦΩΣ ΑΝΟΙΧΤΟ
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ...
ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ 'ΡΘΕΙ
ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΛΥΝΕΙΣ
ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΝΑ ΛΥΘΕΙ
ΕΝΑ ΑΟΡΑΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΡΘΕΙ
Ο,ΤΙ ΖΗΣΑΜΕ ΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΗΜΑ ΚΛΕΙΣΤΟ
Ο,ΤΙ ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΣΚΟΡΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ
ΜΑ ΑΣΕ ΕΝΑ ΦΩΣ ΑΝΟΙΧΤΟ
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ...
ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ 'ΡΘΕΙ

[Ainastros]

Το ρίγος σου που είναι;....και η σκυταλολέξη σου;

[arrow]

μάλλον η φίλη δεν γνωρίζει πως συνεχίζουμε... δεν πειράζει...

βάζω εγώ κάτι για να ξεκολλήσουμε!

Δεν μ' ενδιαφέρει αν στο ποτό καπνίζεις πούρο
δεν μ' ενδιαφέρει αν είσαι γόνος ευγενών
κι αν είν' Αρμάνι το κουστούμι σου το σκούρο
κι έχεις και μπλοκ επιταγών

Δε μ' ενδιαφέρει αν προκαλείς στις άλλες ρίγος
δεν μ' ενδιαφέρει αν σε γνωρίζουν όπου πας
δεν πα να είσαι κι ο πρωθυπουργός ο ίδιος
δεν πα να είσαι κι ο Σχοινάς

[wi fi thief]

Κυρά Γιώργαινα
ο Γιώργος σου που πάει
για που το 'βαλε
και που το ξενυχτάει
φόρεσε το σκούρο του
άναψε το πούρο του
πήρε το αμάξι του
και εντάξει του

Ο Γιώργος είναι πονηρός
κι αυτά που λέει μην τα τρώς
κι από τις έντεκα κι εμπρός
κυκλοφοράει για γαμπρός


Κυρά Γιώργαινα
στο λέω υπευθύνως
ο Γιωργάκης σου
είν' ένας θεατρίνος
για δουλειά σου μίλησε
πονηρά σε φίλησε
η αυγούλα μύρισε
και δεν γύρισε

Γ. Κατσαρου - Πυθαγορα : Κυρα Γιωργαινα

[manoulamou]

Καινουργια φιλη παλιοι κανονες:p
Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Ερμηνευτές: Διονύσης Σαββόπουλος


Λοιπόν μολύβι και χαρτί, η απόγνωση άνοιξε λαγούμι
Σκιές που χώθηκαν με λάμψεις μαχαιριού σε πιο στενό κελί
ψηλά με πέπλα αίματος… Χλιμίντριζε η Σελήνη
Δεν έχει ελπίδα, ελευθερία δεν ζητά, αλλά δικαιοσύνη

Γεννήθηκε σ’ ένα λασπότοπο, κοντά στην Κατερίνη
Σκιές με λάμπες θυέλλης που γλυστρούν στου Άδη το πανί
Ο Νίκος ήταν ο πρωτότοκος, τον άλλον ‘λέγαν Δημοσθένη…
Βουβός δεσμός, εικόνα παιδική, σε άλλο χρόνο αναπλεγμένη

Ο γέρος του είχε κρυψώνα το βουνό απ’ το ’45
Κ’ οι χωρικοί απ’ τον φόβο των Αρχών, μακραίναν κι απ’ τον γιο
Κι αυτός τους έβλεπε στρωμένους στην δουλειά και μέσα του άναβε η μανία
του στριμωγμένου ανάμεσα στο πλήθος και την Αστυνομία

Ώσπου μια μέρα χωρίς αποσκευή, τσουλώντας της τρύπας του την ρόδα
Κυλάει απ’ την Μακεδονία ως εδώ, κι ακόμα που θα βγεί;
Θα τρέχει πάντα για το άστρο που δεν φτάνει καμιά Αστυνομία
Για τους φυγάδες αυτός ο ουρανός είν’ η παρανομία
Νίκο, αγγίζω το στοιχείο σας
Νίκο, μες τον υπόκοσμο της γλώσσας
Δυο καταδίκες 6 χρόνια για κλοπή, τον είδα όταν βγήκε
Κρατούσε πλέον μιαν απόσταση απ’ την τρέλα, όχι για να σωθεί
Αλλά για να την σώσει αν με νοείς, να λόγου χάρη ήθελε γάμο
Και τότε τού ‘παν «έλα σε μάς για να προδώνεις» δεν δέχθηκε στιγμή!

Κι απ’ την βαθειά των υπογείων τους την λύσσα, κατέφυγε στην επαρχία
Μα όπου κιαν πήγε, το σήμα είχε σταλεί, στην Σαλλονίκη τον τσακίσαν
Σχεδόν τρεκλίζοντας ξανά ‘ρθε στην Αθηνά, και τότε πιάσαν την μνηστή του
Της είπαν λόγια, βοηθήσαν κι γονείς ώσπου διέκοψε μαζί του

Κι ωστόσο ζούσε τελείως σοβαρός, υπνοβατώντας σ’ ένα κράτος
Που θριαμβεύει με μιαν ατέλειωτη στριγκλιά «διαφυγή καμιά»
Κρατώντας μόνο μια κρυφήν αναπνοή, των μπουζουκτζίδικων το γκέτο
Βαθιά εικόνα, που η έκσταση εκεί, ακόμα λειτουργεί
«ν’ ακούω» έλεγε «τα λόγια, την φωνή, και τ’ αδελφάκι μου υψωμένο
να το κοιτάω στον χορό του μοναχό, και κάτι να παθαίνω»
Νίκο, σκυλάδικο Σαββάτο
Νίκο, σπασίματα γεμάτο
Παραγγελιά, και περιμέναν καθισμένοι, και τα ηχεία το αναγγείλαν
Κι όλα τα όργανα συλλάβαν το σκοπό για το χορό του Δημοσθένη
Καθώς ανέβαινε, η πίστα ήταν γεμάτη, ακούστηκε να ουρλιάζει
Παραγγελία, γιατί το είδε το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει

Η πίστα άδειασε, μονάχα δυο αστυνόμοι, χορεύαν, γυρνώντας του την πλάτη
τότε τους έσπρωξε ο μικρός με μια στριγκλιά «δικό μου το κομμάτι»
Τον ‘ρίξαν κάτω σε γυαλιά κομματιασμένα, ξεφώνιζε όπως τον εσέρναν
Σαν ένα φιλμ ιλιγγιώδες η ζωής τους, του Νίκου έκαψε τα φρένα

Έξω απ’ την τρέλα δεν είχε κάτι να πιαστεί, γιατί του το ‘χαν διαλύσει
Κατρακυλάει στον προβολέα των σκοταδιών του, στην φρικαλέα ατραξιόν του
Με τόση βία που είναι αδύνατον να πω, τι έγινε εκεί κάτου
Το δράμα όλο συντελέστηκε θαρρώ, στον χώρο του αοράτου

Στον εαυτό του είπε «Νίκο, συγκρατήσου» τραβώντας κίολας το λεπίδι
Τον πρώτο που την έφαγε τον είδαν, με μια ταυτότητα να σκύβει
Σφαχτηκαν 3 μαχαίρωσε άλλους 6, φωνές, «ανοίχτε θα μας σφάξουν»
Τραβώντας έξω τον μικρό παραμιλούσε «εσένα δεν θα σε πειράξουν»
Νίκο, σόι αλλοπαρμένο
Νίκο, τι έχεις καμωμένο;
Μετά κατέφυγε στο σπίτι ενός γνωστού, μα ένοιωσε ότι θα τον δώσουν
«θα φύγω» είπε «με μια βάρκα ν’ ανοιχτώ, φουρτούνες να με πνίξουν, ΝΑ!
Να τρελαθούνε, που Νίκο να γυρεύουν, και Νίκο να μην βρίσκουν»
Μα όπως βγήκε τους είδε σαν βαλέδες, ο ένας με τις χειροπέδες

Τον εκυκλώσαν και από τα γύρω μέρη, κρεμόταν η ζωή του
από ένα νήμα που δεν θα ‘δινε σ’ αυτούς, και πέταξε μαχαίρι
Να αναγκαστούν να τον σκοτώσουν οι Αστυνόμοι, μα εκείνοι τού ‘ριχναν στα πόδια
Σερνόταν κι έβριζε ώσπου ένας ταβερνιάρης, του ‘δωσε μια με ένα καδρόνι…

Η δίκη του έγινε τον άγριο Νοέμβρη, το ένιωθε άραγε κι εκείνος;
Ο Τύπος πάντως, τον πρόβαλε ανοιχτά σαν αιμοβόρο κτήνος
Τα ίδια λέγαν και πολλοί προοδευτικοί «παράξενο δεν ήταν»
Η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ’αυτόν, μιαν άλλη απειλή

Τό ‘παν επίσης λαϊκοί ένα σωρό, στον συνεργάτη ενός εντύπου
Μα ο Μπιθικώτσης τον διώχνει και του λέει «που να σου εξηγώ»
Δεν είχε μάρτυρες εκτός τ’ αφεντικό και την νοικοκυρά του
Οι δικηγόροι λέγαν «ανώμαλη ψυχή, κοιτάξτε τα χαρτιά του»
Νίκο, χωριό συσκοτισμένων
Νίκο, ποίοι σ’ έχουν κυκλωμένο;
Ο ίδιος ξέγραψε απ’ αρχής τον εαυτό του, το είπε «πρέπει να πεθάνω»
Μπήκε στον κόπο δηλαδή τον δικαστών μα αυτοί δεν μπήκαν στον δικό του
Καθώς διηγώταν την ζωή του, θαρρούσα δεν θ’ αντέξω…
Η δική εξελισσόταν μέσα μα η δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω…

Στα γράμματά του από την φυλακή, ο βίος δεν διαφέρει
Ασφυκτιούσε σαν ζώο μυθικό, εδώ όσο κι εκεί
Μην είναι τάχα ένα ρίγος παραπέρα, που δείχνει απόσταση από το δράμα
και μεταφέρει σαν ιπτάμενο ένα θαύμα, της δικαιοσύνης την γαλέρα

Η τέχνη μου έζησε παράξενες στιγμές, και από δίκιο ξέρει
Τα κίνητρά του δεν ήταν ταπεινά, τον βλέπω σε αργές στροφές
Σαν μια Θεότητα που λύει τον πανικό της και διαστέλλεται ξεσπώντας
Στ’ ανυποψίαστα μπουλούκια του γλεντιού, που βιάζουν το άσυλό της

Η ουρά που αυξάνει φτύνοντάς τον ας λυσσάει, με τον ζουρλό μανδύα
και με τα ηλεκτροσόκ να τον κλονίσει, θα λάβει ότι της αξίζει
Στους λαβυρίνθους του εφιάλτη οδηγημένη, αιώνια, δίχως σωτηρία
Στην τακτική δουλεία του δικαστή, που δεν καταλαβαίνει
Νίκο, ποτέ δεν θά 'ναι έτσι
Νίκο, είν' η αρρώστια που μας σώζει
Καθώς σε φέρνει πιο μακριά κι απ’ το κελί σου
Νίκο, στον ουρανό της μουσικής σου

[manoulamou]

Κρατειστε και το προηγουμενο δεν πειραζει:p απο μια τρελοπενηνταρα:rofl:

Στίχοι: Ναπολέων Ελευθερίου
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ζαμπέτας

Όταν έφτανες πενήντα
την παλιά την εποχή
Σου φωνάζαν όλοι γέρο
άντε και καλή ψυχή
Τώρα όμως στα πενήντα
είσαι άπιαστο πουλί
Έχεις πείρα στην αγάπη
έχεις τέχνη στο φιλί

Ο πενηντάρης, ο πενηντάρης
είναι ένας νέος της εποχής
Κυκλοφοράει σαν εικοσάρης,
κι είναι ωραίος σαν εραστής

Όταν έπιανες τα πενήντα
μια φορά κι ένα καιρό
Ήθελες δυο νοσοκόμες
κι ένα μόνιμο γιατρό
Τώρα όμως στα πενήντα
καλοστέκεις μια χαρά
Και για χάρη σου οι γυναίκες
σε περιμένουν στην ουρά

Ο πενηντάρης, ο πενηντάρης
είναι ένας νέος της εποχής
Κυκλοφοράει σαν εικοσάρης,
κι είναι ωραίος σαν εραστής

[Ainastros]

Ο Τζακ Ο' Χάρα
στίχοι: Γιώργος Ζαμπέτας


Ο Τζακ Ο' Χάρα ήταν φτωχός
και τονε ξέραν όλοι
Και γω και συ, κι ο παρακεί
Άγγελοι και Διαβόλοι

Ο Τζακ Ο' Χάρα ήταν μπεκρής
χρυσή καρδιά άδεια τσέπη
κι ήρθε ο Χειμώνας ο μακρύς
κι ο Τζακ δεν είχε σκέπη

Μια νύχτα χιόνισε πάρα πολύ
και βγήκαν οι γειτόνοι
για να φτυαρίσουν το πρωί
και βρήκανε στο χιόνι

Της γειτονιάς το φρόκαλο
Τον Τζακ Ο' Χάρα κόκκαλο!

Στέλνουν χαμπέρι στο γιατρό
από ενδιαφέρον:
"Τρέξε γιατρέ μου, το και το.
Τον χάνουμε το γέρο!"
Μα ο γιατρός κάνει νερά
γιατί δεν έχει τυχερά
Ο θάνατος είναι έξοδο
κι ο Τζακ σε αδιέξοδο!

Σαν κάναν το καθήκον τους
ήσυχοι πια οι γειτόνοι
γυρίσανε στο σπίτι τους
κι αφήσανε στο χιόνι

Της γειτονιάς το φρόκαλο
Τον Τζακ Ο' Χάρα κόκκαλο!

[manoulamou]

Στίχοι και μουσική Γιώργος Σαρρής
Ερμηνεία Γλυκερία

Τ' απογεύματα τ' άδεια
που βουλιάζω μακριά σου
της ζωής μου το βήμα
θ' απλώνω στο κύμα και θα σε ζητώ

Και στης νύχτας τις μπόρες
θα γλιστράω στα φιλιά σου
κι αναμνήσεις σαν χάδια
φωτισμένα καράβια θα περνάν στο μυαλό

Κι όπως κρατάει η βροχή το ρυθμό
και σαν τρελή η καρδιά μου χορεύει ταγκό
εγώ μέσα σε δρόμους καθρέφτες θα ψάχνω τους φταίχτες
που χάνω όλα αυτά που αγαπώ

Στις στιγμές που κυλάνε
όλα τ' άστρα μου σβήνω
στην αυλαία που πέφτει
απ' του χρόνου το ξέφτι ζητάω να πιαστώ

Κι όσα έχω σημάδια
με όνειρα θα τα ντύνω
σαν παλιό ραβασάκι
σε λιωμένο σακάκι θα σ' αναζητώ

[Ainastros]

"Χαμένο ρούχο"

Mουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τον πρώτο χρόνο ήμουνα
άγιο παιδί στρωμένο,
το δεύτερο με γέλασε
μια πλάνα αγκαλιά.

Τον τρίτο ξημερώθηκα
σε άγνωστα κρεβάτια,
τον τέταρτο τους φίλους μου
αποχαιρέτησα.

Στην κολυμπήθρα ρίξανε
νερό αλκοολούχο
και το όνομα που μου 'δωσαν
ήταν χαμένο ρούχο.

Το πρώτο ψέμα το 'βγαλα
σαν πέτρα απ' τα νεφρά μου,
το δεύτερο σαν κέρασμα
ποτήρι δροσερό.

Το τρίτο σαν της άνοιξης
το πρώτο αεράκι,
στο τέταρτο κοιτάχτηκα
δεν ήμουν πια εγώ.

Στην κολυμπήθρα ρίξανε
νερό αλκοολούχο
και το όνομα που μου 'δωσαν
ήταν χαμένο ρούχο.

Την πρώτη αγάπη που 'ζησα
παντοτινή την είπα,
η δεύτερη μου κόστισε
λιγότερα φιλιά.

Την τρίτη ήρθε με χαρά
διπλή χαρά που φεύγει,
στην τέταρτη να θυμηθώ
να σβήσω τη φωτιά.

Στην κολυμπήθρα ρίξανε
νερό αλκοολούχο
και το όνομα που μου 'δωσαν
ήταν χαμένο ρούχο.

[manoulamou]

Επειδη ο Σιλωαμ μας εκαψε μηπως ν αλλαζαμε την γεφυρα;

[Ainastros]

χεχε....ο Σιλωάμ είχε πέτρα στα νεφρά;:crazy:

[manoulamou]

Δεν ξερω, δεν τον προλαβα ζωντανο :crazy:

[manoulamou]

Για να μην χαθουμε τελειως εβαλα... σημαδια...:yahoo:

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να 'ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να 'ναι κι απ' το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.

Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ' τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.

Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ' έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.

Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.

[wi fi thief]

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
-όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες-
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ' Αλγέρι.

Θυμάμαι, ως τώρα να 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μια παλιά ελαιγραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:

«Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.

Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του γιατί τον απατούσε.
ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.

Ένας αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.

Σκύψε και δες το, μια άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είναι αλαφρύ για πιάσε το δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις.»
-Πόσο έχει; - Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις πάρ΄το.

Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που η ιδιοτροπία μ' έκαμε και το 'καμα δικό μου,
κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...

Νικος Καββαδιας : Ενα μαχαιρι

[manoulamou]

Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Όχι πως την λαχτάραγε με όλη την ψυχή του
Δεν βρίσκουμε ότι ψάχνουμε ποτέ βρε αδερφέ
Μα ένα αδειανό απόγευμα τη θέλησε δική του
Όπως την είδε που έβγαινε φουριόζα απ’ τον ΟΤΕ

Κορμάκι αγορίστικο βλέμμα χαμηλωμένο
Κινήσεις λίγο σίγουρες και λίγο νευρικές
Ένα βιβλίο αύνθημα στην αγκαλιά σφιγμένο
Πάνο απ’ το γιακαδάκι της ένας μικρός λεκές

Τον έπιασε μια έξαψη που δεν την είχε νιώσει
Εδώ και μήνες κάμποσους ψάχνοντας, το σωστό
Οράματα προγράμματα ελπίδες με τη δόση
Δυάρι μεροκάματα και πλήξη στα ρεπό

Γλαστρούλα στον ακάλυπτο να δώσει λίγο χρώμα
Την δίαλεξε μα άλλαξε η γνώμη του γι’ αυτήν
Σαν έμαθε πως ήτανε μια παντρεμένη ακόμα
Την βρήκε πιο ξεδιάτροπη και πιο ερωτική

Έργα πανομοιότυπα ήρωες με καρμπόν
Μισογεμάτα βλέποντας ποτήρια και φεγγάρια
Ρωτάνε μια το μέλλον τους και μια το παρελθόν
Και αν ο Θεός θα έπαιζε ποτέ μαζί τους ζάρια

Πάντα μετά τον έρωτα του άρεσε να την ψάχνει
Τον ρώταγε τι έβρισκε κοντά του και γιατί
Παιχνίδι δίχως έξοδο που άρχισε να τον φτιάχνει
Τον ρόλο καβατζάροντας του δύσκολου εραστή

Ήταν ακόμα ευαίσθητη κι ακόμα τόσο νέα
Πριν απ’ τον γάμο τίποτα δεν πρόλαβε να δει
Μαζί του μια εξαίρεση πρώτη και τελευταία
Ακόμα ένα κούρδισμα πριν σπάσει η χορδή

Στο τελευταίο ραντεβού ώρες μέσα στ΄ αμάξι
Του δόθηκε απόλυτα παρθένα κι ορφανή
Αυτός στιγμή δεν γύρισε στα μάτια να κοιτάζει
Κι όπως σε ψύκτη έσκυβε την φλόγα της να πιει

Την πήγε μέχρι τον ΟΤΕ δεν είπανε αντίο
Σαν μια κρυφή υπόσχεση είπαν για χωρισμό
Εκείνος πήγε κι άραξε δυο ώρες στο Μουσείο
Δεν ήξερε πως ένοιωθε και έκλαψε γι’ αυτό

[Ainastros]

"Ευτυχείς, Λυπημένοι και Πότες"

Στίχοι & Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας


Περίσσεψε η τύχη μου
και γκρέμισα τα τείχη μου
ότι αγαπούσα τό δωσα
κι ότι ποθούσα τό 'χασα.

Λένε οι ψυχολόγοι
κι οι φίλοι μου οι λόγιοι
απλά τα πράγματα να λες
και στα τραγούδια να μην κλαις
να μην κλαις.

Μα εδώ βαθειά στην κόλαση
έχουμε βρει μια όαση
αγάπες που σαλεύουνε
τα όνειρα διαλέγουνε.

Σα να μην έζησα ποτέ
σα να μην κοίταξα ψηλά απ' το παραθύρι
δέντρα φυτρώνουν στις γωνιές
περνούν τα χρόνια
περνούν κι οι φίλοι...

Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες
με κρασί, με καπνό και δυο νότες
ταξιδέψαμ' αργά, σε κρεβάτια ζεστά
μα θαρρώ πως ξυπνήσαμ' αργά.

Περπατώ σ' ένα κόσμο π' αλλάζει
όπως τα ρούχα μας τα χθεσινά
βάζει κορδέλες και με ταράζει
βάφεται άλλος και προσπερνά.

Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες
με κρασί, με καπνό και δυο νότες
ταξιδέψαμ' αργά, σε κρεβάτια ζεστά
μα θαρρώ πως ξυπνήσαμ' αργά.

[manoulamou]

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ

Απόψε και πάλι
σ' ένα μπαρ θα χαθώ
στη γνώριμη ζάλη
και στο ίδιο σκηνικό

Απόψε και πάλι
προσπαθώ να σε δω
στο άδειο μπουκάλι
στον καθρέφτη το θολό

Είσαι εδώ
στον καπνό που με ζαλίζει
Είσαι εδώ
στο τραγούδι αυτό που σε θυμίζει
Είσαι εδώ
στο ποτήρι μου που αδειάζει
στο κορίτσι εκείνο που σου μοιάζει
Είσαι εδώ

Ακόμα ένα βράδυ με το χέρι ενοχλώ
το ίδιο σημάδι στο τραπέζι το γνωστο
Ακόμα ένα βράδυ ψάχνω μήπως σε δω
σκιά στο σκοτάδι να περνάς από το στενό
Είσαι εδώ
στον καπνό που με ζαλίζει
Είσαι εδώ
στο τραγούδι αυτό που σε θυμίζει
Είσαι εδώ
στο ποτήρι μου που αδειάζει
στο κορίτσι εκείνο που σου μοιάζει
Είσαι εδώ

[Ainastros]

"Είναι σκοτάδι"
στίχοι: Γιώργος Αθανασόπουλος

Όλα μας τα 'παν οι σοφοί
Και με το παραπάνω
Κορώνα γράμματα η ζωή
Μα εγώ το κέρμα χάνω

Βλέπω τους φίλους τους παλιούς
Να λένε δεν πειράζει
Ψυχή που δεν αμάρτησε
Ποτέ της δεν αγιάζει

Είναι σκοτάδι μάτια μου
Πάντα σ' αυτή την πλάση
Μια χαραμάδα αφήνουμε
Το φως για να περάσει
Να μπούνε χρώματα, φωνές
Όνειρα και ταξίδια
Να κλέψουμε απ' τους θεούς
Πανάκριβα στολίδια

Μια ρουφηξιά είν' η ζωή
Της άνοιξης μια μέρα
Μια ανάσα, ένας στεναγμός
Στο δροσερό αέρα

Καραβοκύρισα καλή
Δως μου την αγκαλιά σου
Κι ας είναι δηλητήριο
Στα χείλη τα φιλιά σου

Είναι σκοτάδι μάτια μου
Πάντα σ' αυτή την πλάση
Μια χαραμάδα αφήνουμε
Το φως για να περάσει
Να μπούνε χρώματα, φωνές
Όνειρα και ταξίδια
Να κλέψουμε απ' τους θεούς
Πανάκριβα στολίδια

[manoulamou]

Καλλιτέχνης: Βοσκόπουλος Τόλης
Συνθέτης: Φοίβος
Στιχουργός: Φοίβος

Λάμψη μαγεία
γεμάτη ευτυχία οι δρόμοι
δέντρα στολίδια
χαρά και γιορτή στο σαλόνι

κι όπως διαβάζει η γιαγιά παραμύθια αγάπης
παιδί κι εγώ γίνομαι πάλι κι ελπίζω να έρθεις

απόψε Χριστούγεννα στην πόλη
παιδιά κι ονειροπόλοι
μ'αγάπη έχουν μεθύσει

απόψε συγχωράμε και γέλα
να ξανά σμίξουμε έλα
να βρούμε κάποια λύση
απόψε που σ'έχω επιθυμήσει

βγαίνω στους δρόμους μπας κι έτσι καλύτερα νιώσω
δώρα σου παίρνω κι ας ξέρω πως δεν θα στα δώσω
γιορτάζει η νύχτα χρυσόσκονη πέφτει απ'τα αστέρια
αχ και να σε είχα αγκαλιά μέσα στα δυο μου χέρια

[arrow]

όσα είχα κι όσα βρήκα μοιράζω, δανείζω,
μα τα θέλω πίσω, όσο ζω, ελπίζω, δε δακρίζω,
αγκομαχώ, παλεύω, γυρεύω, αντέχω,
απέχω απ' όσα ζουν άλλοι για μένα και τους τρέχω
ακόμα για άλλη μια φορά με πρόβα τα θεριά
με λύκους καλούς φίλους ξεκινάμε τη σπορά
θα γίνουμε η βορά τους όσα πανε κι όσα 'ρθουνε
δε το ξέρω αν θα χαθούμε ή θα σωθούμε

[takaros]

Στίχοι: Διάφανα Κρίνα


Κάποιος έτρεχε στο πλήθος
κάποιος άλλος όχι εγώ
εγώ τάιζα τους λύκους
και κοιμόμουν στο βουνό

Κάποιος μου 'κλεψε τα χρόνια
και μου πήρε τη ψυχή
εγώ άκουγα τ' αηδόνια
κι έπινα γλυκό κρασί.

Κάποιος ζούσε τη ζωή μου
μες το σπίτι μου είχε μπει
τον κοιτούσα απ 'το φεγγίτη
που 'στρωνε να κοιμηθεί

Κάποιος έκλαιγε με τύψεις
για όσα πρόδωσα εγώ
για όλα αυτά που 'χα αγαπήσει
για όλα αυτά που δε θα δω.

Κάποιος φεύγει μ 'ένα πλοίο
κάποιος που δεν είμαι 'γω
στη προβλήτα μες το κρύο
λυπημένα τον κοιτώ.

[manoulamou]

Καλλιτέχνης: Βασίλης Καρράς
Συνθέτης: Φοίβος
Στιχουργός: Φοίβος

Μη κρύβεσαι άλλο και μη προσποιείσαι,
τα έμαθα όλα τι κάνεις ποια είσαι,
μου είπαν για σένα πολλές ιστορίες,
πως είναι η ζωή σου γεμάτη αμαρτίες,

Κι απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις,
κι απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις,
όταν πας ξένα χέρια ν' αγγίξεις,
όταν πας ξένα χέρια ν' αγγίξεις,
κι αν τα βράδια ο ύπνος σε πιάνει,
μ' όλα αυτά που σε μένα έχεις κάνει,
απορώ,
απορώ,


Μου είπαν για σένα πως κρύβεις κινδύνους,
μα εγώ δεν τρομάζω δεν είμαι από 'κεινους,
εγώ σ' αγαπάω και δε σε αφήνω,
απλά σε κοιτάω απλά σε κοιτάω,

Κι απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις,
κι απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις,
όταν πας ξένα χέρια ν' αγγίξεις,
όταν πας ξένα χέρια ν' αγγίξεις,
κι αν τα βράδια ο ύπνος σε πιάνει,
μ' όλα αυτά που σε μένα έχεις κάνει,
απορώ,
απορώ,

Κι απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις,
κι απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις,
όταν πας ξένα χέρια ν' αγγίξεις,
όταν πας ξένα χέρια ν' αγγίξεις,
κι αν τα βράδια ο ύπνος σε πιάνει,
μ' όλα αυτά που σε μένα έχεις κάνει,
απορώ,
απορώ,

Κι απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις,
κι απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις,
όταν πας ξένα χέρια ν' αγγίξεις,
όταν πας ξένα χέρια ν' αγγίξεις,
κι αν τα βράδια ο ύπνος σε πιάνει,
μ' όλα αυτά που σε μένα έχεις κάνει,
απορώ,
απορώ.

[arrow]

ωχ με τον Μορφέα δεν τα πάω καλά... αλλά όλο και κάτι θα βάλω...

Πλαγιάζω για, πλαγιάζω για να κοιμηθώ
κι ο λογισμός, κι ο λογισμός με δέρνει
Ο ήλιος βγαί-, ο ήλιος βγαίνει στα βουνά
κι ο ύπνος δε, κι ο ύπνος δε με παίρνει

Ντάρι ντάρι, ντάρι ντάρι
στο γιαλό πετούν οι γλάροι,
στο γιαλό πετούν οι γλάροι
να τα παίζαμε, μακάρι

έτσι ώρα τέτοια λόγια... :)