Παίξτε με τους στίχους

[emko]

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ευσταθίου
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας

Το πλαστό το πασαπόρτι
σαν και την καρδιά σου μόρτη
σαν την κάλπικη καρδιά σου
τη σκληρή

Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες
η δουλειά κάνει τους άντρες
το γιαπί το πιλοφόρι το μυστρί

Ρημαδιό ζωή και σπίτι
απ' τα χούγια σου αλήτη
που μετράς το αντριλίκι
με βρισιές

Μη βροντοχτυπάς τα ζάρια
όσοι είναι παλικάρια
τη ζωή τους την περνούν στις σκαλωσιές

[wi fi thief]

αγαπητε emko σκοπος του νηματος δεν ειναι να δυσκολευουμε τους αλλους να απαντησουνε.

η λεξη που εβαλες ειναι παρα πολυ δυσκολη.

Δέσποινα Ολυμπίου & Μιχάλης Χατζηγιάννης - Να΄σουν αλλιώς

Τρέχει η ζωή όμως λείπεις εσύ
κι ούτε ξέρω γιατί και πώς
λείπεις εσύ η πληγή μου κρυφή
κι εγώ λιώνω ζεστός πηλός
πριν πεις το γεια
πριν χορτάσεις φιλιά
δεν αντέχεται ο χωρισμός...

Αχ, να 'σουν αλλιώς
αλλιώς απ' ό,τι σε έχει φτιάξει ο Θεός
ο δρόμος της καρδιάς σου να 'ταν ανοιχτός
ναι, να 'σουν αλλιώς
στου έρωτα το τέλος να 'σουν ουρανός
κι ο πόθος σου για μένα να 'ταν ζωντανός.

Πέφτει η σιωπή κι ούτε μία ευχή
κι ούτε ένα άστρο για οδηγός
κι αν σ' αγαπώ ,κι αν φωνάζω καιρό
πια δε βλέπω κανένα φως
πριν πεις το γεια
πριν χορτάσεις φιλιά
δεν αντέχεται ο χωρισμός. . .

[Ainastros]

Αθήνα

Ωχρά Σπειροχαίτη

Μουσική/Στίχοι: Ωχρά Σπειροχαίτη

είχα και σε μάλαμα αλλά είπα να το γυρίσω...:p


Είναι άσχημη πόλη η Αθήνα
κρυφή κι ανέκφραστη οδυνηρή αλήθεια
κι αφού την αγαπάω ότι κι αν γίνει
εγώ εδώ θα μείνω

Πατησίων, Σταδίου Ακαδημίας
δρόμοι που ξεπουλάμε τον γυάλινο εαυτό μας
και ξέρουμε ποιό κομμάτι μας θα μοιραστεί στα δύο
ποιό πλακόστρωτο θα μοιραστεί η διαύγειά μας
θα μοιραστεί η διαύγειά μας

Συμβολικά όλα αυτά τα λεπτά μας δένουν
Συμβολικά όλα αυτά τα λεπτά μας δένουνε

Οι συμπάθειες συνθλίβουν τα μάτια
μας ρουφάνε μας πίνουν ως το κόκαλο
κι εμείς που ζούμε με σύμβολα
άγνωστοι γνωστοί μεταξύ άγνωστών

Μας γαμάνε χωρίς πληρωμή
διανύουμε ελεύθερη πτώση
απατηλό σε όνειρο στην αντίστροφη ροή του χρόνου
και τις πούστικες θεωρίες των μεγάλων
και τις πούστικες θεωρίες των μεγάλων

Συμβολικά όλα αυτά τα λεπτά μας δένουν
Συμβολικά όλα αυτά τα λεπτά μας δένουνε

Οι συμπάθειες συνθλίβουν τα μάτια
μας ρουφάνε μας πίνουν ως το κόκαλο
κι εμείς που ζούμε με σύμβολα
άγνωστοι γνωστοί μεταξύ άγνωστών

Μας γαμάνε χωρίς πληρωμή...

Συμβολικά όλα αυτά τα λεπτά μας δένουν
Συμβολικά όλα αυτά τα λεπτά μας δένουνε



Άλλη μια στατιστική

δε σας προλαβαίνω λέμε....κηπ ον ποστινγκ :respekt:

Ενδελέχεια & Ρόδες

Μουσική/Στίχοι: Ρόδες/Κλιντ Νικήτας



Έχεις γιο και κόρη, μικρός διάβαζες ιστορίες στο αγόρι
Τα φοράς στη γυναίκα σου “μωρό μου sorry” σαν το σκυλάδικο
Κι άδικο α-fame story...
Η ζωή σου δε μοιάζει ούτε καν με comic φτηνό, πέρα για πέρα
Αληθινό το σενάριο
Σπούδασες οικονομικά και το δολάριο
Παρακολούθαγες στενά, τώρα το euro
Παντρεύτηκες νέος και βιαστικά, μεγάλωσες στην επαρχία
Μικροαστικά το πατρικό σου το σπίτι φαινότανε τόσο κενό
και το δικό σου είναι τεσσάρι τόσο μικρό
Χωρίς βιβλία στα ράφια, τίγκα στα μπιμπελό και τα λίγα κάδρα
Στους τοίχους χωράνε μόνο
Έναν άγιο, μια Παναγιά και ένα εργόχειρο φτηνό μια κακοζωγραφισμένη
νεκρή φύση από κορνιζάδικο
Σαν τον κατάδικο τριγυρνάς με μια μπάλα στο πόδι στα κωλόμπαρα
Της Κορινθίας μ' Έφη Θώδη ναι και Πλούταρχο και στη καλύτερη Πουλόπουλο
Σέρνεσαι ξημερώματα με κάποιο βρωμοπούτανο κωλόπαιδο
Το παίζεις για να νιώσεις εικοσάρης μα κατά βάθος είσαι το παιδί της μαμάς
Αρκουδιάρης με μια BMW του ’97 και με βρώμικα λεφτά στη γωνιά

Άλλη μια στατιστική...
Τίποτα άλλο παρά άλλη μια στατιστική

Δε πούλησες ποτέ σου ναρκωτικά, δε βούτηξες ποτέ σου τσάντα από γριά
δε τις άρπαξες ποτέ σου από μπάτσο και γενικά τα κανες όλα νόμιμα
Και φαινομενικά
Μα τα πήρες χοντρά διακριτικά σε φακελάκι σε μασούρι
Σε δώρα ακριβά, να 'ναι καλά το δημόσιο κι η θέση η υψηλή...
Κουράστηκες πολύ να φτάσεις μέχρι εκεί
20 χρόνια το ΠΑΣΟΚ σ' έκανε κύριο για αυτό χαλάλι λες τα μύρια
Που σου 'φαγε το χρηματιστήριο και τώρα με τη δεξιά (χα) δε μπορούν
Να σ' ακουμπήσουνε πια, ο λαός δε ξεχνά
κι ας μην ήσουνα ποτέ σου Αριστερός
Έφυγες δαγκωτός Πρασινοφρουρός από το 81 Αθήνα
Για καλύτερες μέρες. Κρυφοχαιρόσουν ακόμη και για της 17Ν τις σφαίρες
Αν και χρόνια μετά σε έπιασε τρομοϋστερία κι ήθελες ασφάλεια
Βρίζεις βρωμοαμερικανούς μα γουστάρεις Καντάφι Σαντάμ
Βρίζεις Τούρκους μα γουστάρεις μπριάμ. Βρίζεις Εβραίους, Αλβανούς
Και Bin Laden μα γουστάρεις Coca-Cola φτηνά χέρια και Ταλιμπάν
Δε φαντάζεσαι δεν ονειρεύεσαι πια, ένα παιδί με δυο παιδιά
γκόμενα γυναίκα, μαμά...

Άλλη μια στατιστική
Τίποτα άλλο παρά άλλη μια στατιστική

Ο γιός σου στη πρέζα κι η κόρη σου Θρησκευτικά και εσύ χαλιέσαι
Που τον πιάνεις να καπνίζει κρυφά, τον βρήκανε χώμα με χάπια
Κι άλλα σχετικά μια φορά και εσύ τον μάλωσες μετά επειδή ήρθε σπίτι αργά
Φεύγουν λεφτά σε φροντιστήρια και Αγγλικά για να περάσει η κοπελιά
Τουλάχιστον σ ’ανώτατη σχολή και καλά
Ξορκίζεις την αμορφωσιά όμως για δώρο ούτε ένα βιβλίο δε τους πήρες μια φορά
Στο Cinema τα έργα ήταν όλα αμερικάνικα
και οι επιθεωρήσεις διαχρονικά αριστουργήματα θεατρικά
Στα σκυλάδικα αναρωτιέσαι πως δε ‘μάθαν τα παλιά λαϊκά
Στη γυναίκα σου αφήνεις το βάρος στεγνά και που δε μοιάζει στη μαμά σου
Πρέπει να φταίει αναγκαστικά
Λογαριασμούς, πιστωτικές και γαμησιάτικα τα συμμαζεύει με κουράγιο και με κατινιά
Κάνει κουμάντο σιωπηλά και φαντασιώνεται υγρά δειλινά στο Γολγοθά της με το
Χριστό αγκαλιά κι εσύ καρφώνεις το γκάζι κερατά και κάπου μετά τα 200
Σου φαίνονται όλα μακρινά

Θάνατος στο σαλόνι σου κι ο Χάρος στο τιμόνι σου, δε μπορείς να τη κρατήσεις
Τη μπέμπα το παντελόνι σου ανοιχτό κι η γκόμενα σκύβει στα μπούτια σου
Για κάποιο λόγο τελευταία στιγμή θυμήθηκες τη κούνια σου
Σας έβγαλε δυο ώρες μετά η πυροσβεστική ήσαν χώρια κι οι δυο
Σε στάση εμβρυακή
Δεν είχες δει γαμπρέ τι σ' είχε βρει
Ακόμα νομίζεις πως θα προλάβεις να γυρίσεις στο σπίτι πριν το πρωί
Ααα...

Άλλη μια στατιστική
Τίποτα άλλο παρά άλλη μια στατιστική

[manoulamou]

Ηλεκτρικός Θησέας
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος Στίχοι Δημήτρης Βάρος
Ερμηνεία: Παύλος Σιδηρόπουλος, Μαρία Φωτίου
---------------------------------------------------------------------------------------

Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ' το πενήντα έχει να φανεί
και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που 'χει μαραθεί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Σε δίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια σε μια ζωή χωρίς προοπτική.
Χάνεσαι σαν το γλάρο στην Ομόνοια και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή
Πληρώνεις όσο-όσο τα διόδια και κομματιάζεσαι στην εθνική.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή;
Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί;
Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν και τα κεφάλια γέμισαν σκουριά.
Στα σούπερ μάρκετ τέλειωσε η ελπίδα και συ κοκάλωσες στη σκαλωσιά.
Πού πήγαν οι τρακόσοι του Λεωνίδα και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;
Ηλεκτρικός Θησέας... και τα λοιπά.

Φοβάσαι ότι θα 'ρθει καταιγίδα και θα μας πνίξει όξινη βροχή,
βάλε σε γυάλα μέσα την πατρίδα και κρύψε την καλά μέσα στη γη.
Μήπως την ψάχνουν σαν την Ατλαντίδα αφού η Πανδώρα ανοίγει το κουτί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί.

Ψηφοθηρία, λόγοι κι εμβατήρια ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή
για αυτό και χάθηκες στα σφαιριστήρια και μες στα γήπεδα την Κυριακή.
Τώρα καθώς κοιτάς τα διυλιστήρια ρωτάς ποιοι σ' έχουν βάλει στο κλουβί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει τρελαθεί.

Να κλείσεις θες πληγή θανατηφόρα και μες στα Νέα ψάχνεις για δουλειά.
Τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια και τον λαιμό σου σφίγγουν σα θηλιά.
Όσα τους κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά.
Τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια και βρίσκεις μιαν αιχμάλωτη γενιά.

Μια πλαστική ανέμισες σημαία, πίστεψες σ' έναν άγνωστο θεό
κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίχλα ροκ.
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό;

Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ' αγέρι της νυχτιάς
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς.
:eguitar:eguitar:eguitar:

[emko]

Στίχοι: Βαγγέλης Βελώνιας
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Βαριά δειλινά κι αξημέρωτα βράδια
οι δρόμοι βουνά και τα λόγια σκοτάδια

Χαμένη ζωή μοιρασμένη στη μέση
σ' αυτό που μπορώ και σ' αυτό που μ' αρέσει
χαμένη και συ που σε είχα για μάτια
χαμένη και συ κι η ζωή δυο κομμάτια

Βαριά δειλινά κι η καρδιά να ρωτάει
σ' αυτή τη φωτιά ποιο κακό με τραβάει

Χαμένη ζωή μοιρασμένη στη μέση
σ' αυτό που μπορώ και σ' αυτό που μ' αρέσει
χαμένη και συ που σε είχα για μάτια
χαμένη και συ κι η ζωή δυο κομμάτια

[iakovospro]

Πώς να σου μιλήσω
Καλλιτέχνης: Μάκης Χριστοδουλόπουλος
Συνθέτης:
Στιχουργός: Λάζαρος Κομνηνός

Στίχοι:
Τα ίδια τα περίεργα, τα βράδια τ' αξημέρωτα
κι εγώ να σου μιλώ για εκείνα τ' αφανλερωτα
που τόσο με πληγώνουνε και μένουν σιωπηλά
παράπονα μεγάλα που τ'χω μυστικά.

Μα πως να σου μιλήσω
πως να σου εξηγήσω
τα λόγια μου τα πνίγουν οι λιγμοί.
Μα πως να σου μιλήσω
το δάκρυ μου θ' αφήσω
στα χέρια σου να γίνει προσευχή.

Για μια στιγμή σταμάτησα, κλειστά τα μάτια κράτησα
δεν ήθελα να δω τα χείλη που αγάπησα
και τώρα μου φωνάζουνε πως φτάσαμε ως εδώ
παράπονα μεγάλα που έχω να σου πω.

Μα πως να σου μιλήσω
πως να σου εξηγήσω
τα λόγια μου τα πνίγουν οι λιγμοί.
Μα πως να σου μιλήσω
το δάκρυ μου θ' αφήσω
στα χέρια σου να γίνει προσευχή

[manoulamou]

Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ
Οδυσσέας Ελύτης


'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια

- Μα πού γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σου' λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
'Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.

'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
'Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας

'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
'Η για να πας καβάλα στο μαίστρο.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

:respekt::respekt::respekt::respekt:

[emko]

Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης
Μουσική: Τάσος Γκρους
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης

Θα βάψω τις πατούσες μου
στα κόκκινα με χέννα
σαν πυρκαγιά να καίγομαι
σαν έρχομαι σε σένα.

Θα βρω της Τύρου τις βαφές
την πορφυρή τη σκόνη,
θα πάρω χρώμα άλικο
απ' του Χριστού τη ζώνη.

Ρούχο, ρούχο, αχ κόκκινό μου ρούχο
κρύψε, κρύψε τις πληγές τις χίλιες που 'χω.

Θα στρώσω το κρεβάτι μου
με τρυφερό ροδάμι
για να κυλάει το δάκρυ μου
σαν κόκκινο ποτάμι.

Θα βάλω ρούχο πορφυρό
κι ούτε που θα το νοιώσεις
το αίμα το αρχοντικό
όταν θα με πληγώσεις.

Ρούχο, ρούχο, αχ κόκκινό μου ρούχο
κρύψε, κρύψε τις πληγές τις χίλιες που 'χω.

[manoulamou]

FEDERICO GARCIA LORCA
Στίχοι Νίκου Καββαδία

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι.
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ,
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι.

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδιά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου.
Στο ρωγοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε ακαμάτης τ' αχαμνά του.

Του ταύρου ο Πίκασσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι.
Τραβέρσο ανάποδο - πορεία προς το Βοριά.
Τράβα μπροστά - ξοπίσω εμείς - και μη σε μέλλει.

Κάτου απ' τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια.
Τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια.

Ατσίγγανε κι Αφέντη μου, με τι να σε στολίσω;
Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό.
Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κ' ίσα έν' αντρίκιο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο φέρτε νερό και ξίδι.
Κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι,
μέσ' απ' τα διψασμένα της χωράφια τ' ανοιχτά.

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη, φτενή, δίχως καρένα.
Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά.
Σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
και στο χωριό ν' ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά...

[emko]

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Goran Bregovic
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Ποια καινούργια ή παλιά οφειλή
απ' τη λήθη αν βγει στο φως ωφελεί;
Τί μας μήνυσε ο χρησμός, του θεού η φωνή
πέστε μου ουρανοί.

Τρέμει ανήμπορη απ' το φόβο η καρδιά
πόνοι γέννας δε γεννήσαν παιδιά
χώμα εύφορο, σοδειά νηστικιά, μισή,
βόηθα μας εσύ.

Στους ναούς οι ψυχές στέκονται,
ζωντανοί με νεκρούς μπλέκονται
η ζωή σαν βοή θάνατου
μα η φωνή του αθάνατου γλυκιά.

Αν είσαι εσύ φωνή χρυσή
θα φύγει αυτό που δε χορταίνει να μισεί
αν είσαι αυτός
θα 'ρθω σκυφτός
ή μήπως σάλεψε η ελπίδα μου στο φως;

Δε μετριούνται
οι λύπες, οι πόνοι,
ψυχές στον ʼδη φεύγουν, πάνε σαν πουλιά
Δεν ξεχνιούνται
γυναίκες και μάνες
Με θρήνους θάβουν
τ' άψυχα νεκρά κορμιά

Λόγε μου αθάνατε,
σώσε με απ τα μύρια του κακού τ' αγγίγματα
Χέρια τι κάνατε
κι έγινε η τύχη συμφορά;
Κάποτε, θάνατε,
τ' άλυτα της Σφίγγας τα τρελά τα αινίγματα
τα 'λυσε, αθάνατε,
άνθρωπος απάνω στη γενιά.

Ποια καινούργια ή παλιά οφειλή
απ' τη λήθη αν βγει στο φως ωφελεί;
Τί μας μήνυσε ο χρησμός, του θεού η φωνή
πέστε μου ουρανοί.

Τρέμει ανήμπορη απ' το φόβο η καρδιά
πόνοι γέννας δε γεννήσαν παιδιά
χώμα εύφορο, σοδειά νηστικιά, μισή,
βόηθα μας εσύ.

Αν είσαι εσύ φωνή χρυσή
θα φύγει αυτό που δε χορταίνει να μισεί
αν είσαι αυτός
θα 'ρθω σκυφτός
ή μήπως σάλεψε η ελπίδα μου στο φως;

[manoulamou]

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική / Τραγούδι: Σωκράτης Μάλαμας
Φάλτσος χρησμός

Όλα στραβά πηγαίναν στη ζωή μου
κι απάνω που 'χα χάσει την αντοχή μου
ανοίξανε οι ουρανοί κι ανάμεσα στα φλας
κοντά μου η Πυθία ήρθε τρεκλίζοντας.

Ένα τσιγάρο πρώτα έκανε τράκα
κι ύστερα ανέκραξε «φτωχέ μου βλάκα
μες στα βαθιά νερά τί θες και κολυμπάς,
ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας».

Μα πριν προλάβω καν να τη ρωτήσω
το γρίφο που έκρυβε ο χρησμός της να λύσω,
του νόμου οι φύλακες μας κύκλωσαν γιαβρούμ
στα χέρια βραχιολάκια της περνούν, ντουγρούμ-λέει-ντουγρούμ.

Κι ενώ μες στη στενή με βία την οδηγούνε
γυρνάν σε μένανε και μου εξηγούνε
μέσα σε κούφιο δόντι είχε κρυμμένο
μια δαχτυλήθρα μαύρο, κατεργασμένο.

Στα πρωτοσέλιδα την άλλη μέρα
είδα τα μάτια της ξενυχτισμένα.
Επιτυχία με μεγάλα γράμματα,
θα ξέρετε θαρρώ πως παν' αυτά τα πράγματα.

Με τα πολλά αναγκάστηκε να ομολογήσει,
αντί για δάφνη έπαιρνε λέει χασίσι.
Κι αν ξέφευγε για αιώνες τούτη η κυρία
πάντα νικάει στο τέλος η αστυνομία........
:eguitar:eguitar:eguitar

[emko]

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού

Μη γράφεις άλλα γράμματα
και πνίγομαι στα κλάματα
εσένα τρώει η ξενητιά
κι εμένα ετούτη η φωτιά

Είναι καλύτερα θαρρώ
καλύτερα και για τους δυο
ν' ανοίξεις πόρτα σ' άλλη γη
παρά να κλείσεις μια ζωή

Μη γράφεις άλλα γράμματα
και μη ξυπνάς χαράματα
κι ανάβεις άδικα φωτιές
σα ναυαγός στις ερημιές

[manoulamou]

Καλλιτέχνης /Συνθέτης / Στιχουργός: Γιάννης Πάριος
Εγώ λέω να πηγαίνω

Το μήνυμα το έχω πάρει, αυτός ο κύκλος έχει κλείσει
Τίποτα πια δεν μας ενώνει μόνο η ερημιά

Μη μου δίνεις εξηγήσεις μη παλεύεις να με πείσεις
Πως υπάρχει ελπίδα ακόμη δεν υπάρχει πια καμιά

Εγώ λέω να πηγαίνω όσο γίνεται μακριά σου
Κάποιον που το νιώθεις ξένο τι τον θέλεις πια κοντά σου
Εγώ λέω να πηγαίνω είμαι ναυαγός στο κύμα
Όσο μένω θα πεθάνω κι είναι άδικο και κρίμα

Το μήνυμα το έχω πάρει εσύ γι άλλους φτερά ανοίγεις
Κι όσο και να μου το κρύβεις είναι φανερό
Μην μου δίνεις εξηγήσεις μη μου λες πώς έχεις λύσεις
Όσα θες να μου προτείνεις να τ' ακούσω δεν μπορώ

Εγώ λέω να πηγαίνω όσο γίνεται μακριά σου
Κάποιον που το νιώθεις ξένο τι τον θέλεις πια κοντά σου
Εγώ λέω να πηγαίνω είμαι ναυαγός στο κύμα
Όσο μένω θα πεθάνω κι είναι άδικο και κρίμα

[emko]

Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης

Στα μέρη που μεγάλωσα
του βράχου το λουλούδι
το δρόσιζε με καταχνιά
ένα μικρό αγγελούδι.

Με παγωμένα δάχτυλα
κρύσταλλο τα φτερά
κανένας σας δεν πίστεψε
πως είναι αληθινά.

Στα μέρη που μεγάλωσα
ο Ήλιος του Γενάρη
έφερε στ' αγγελούδι μου
φωτιά και μαξιλάρι.

Ζέστανε τα δυο χέρια του
τίναξε τα φτερά
μα ήτανε για όλους σας
αργά, πολύ αργά.

[manoulamou]

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σταμάτης Μεσημέρης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Πόρτο Ρίκο

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ' το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας την φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα

[emko]

Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Λαμπράκη

Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,
ούτε φως για να διαβάσω
το γλυκό σου γράμμα, ωχ, μανούλα μου
Καλοκαίρι κι είναι κρύο
ένα μέτρο επί δύο
είναι το κελί μου, ωχ, μανούλα μου

Μα εγώ δε ζω γοντατιστός ,
είμαι της γερακίνας γιος (2)
Τι κι αν μ' ανοίγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές (2)
Μάνα μη λυπάσαι, μάνα μη με κλαις

Ένα ρούχο ματωμένο
στρώνω για να ξαποσταίνω
στο υγρό τσιμέντο, ωχ, μανούλα μου
Στο κελί το διπλανό μου
φέραν κάποιον αδελφό μου
πόσο θα τραβήξει, ωχ, μανούλα μου

Μα εγώ δε ζω γονατιστός...

[manoulamou]

Κωστή Παλαμά: Διγενής Ακρίτας

Καβάλλα πάει ο Χάροντας το Διγενή στο Άδη
κι άλλους μαζί. Κλαίει, δέρνεται τ’ ανθρώπινο κοπάδι.

Και τους κρατεί στ' αλόγου του δεμένους τα καπούλια,
τηs λεβεντιάς τον άνεμο, της ομορφιάς την Πούλια
.
Και σαν να μην τον άγγιξε του Χάρου το δρεπάνι
ο Ακρίτας μόνο ατάραχο κοιτάει το καβαλλάρη.

Ο Ακρίτας είμαι Χάροντα δεν περνώ με τα χρόνια.
Μ άγγιξες, μα δε μ'ένιωσες στα μαρμαρένια αλώνια.

Είμαι 'γω η ακατάλυτη ψυχή των Σαλαμίνων,
στην Επτάλοφη έφερα το σπαθί των Ελλήνων.

Δεν χάνομαι στα Τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω,
στη ζωή ξαναφαίνομαι και λαούς ανασταίνω.

[emko]

Στίχοι: Παυλίνα Παμπούδη
Μουσική: Αρλέτα
Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα

Είχα ένα αγόρι, ένα άγριο άνεμο
Ένα ποτάμι που έγινε αναφιλητό

Τώρα δυο ηλιοτρόπια
Τα μάτια του που τόσο είχα φιλήσει
Τώρα τα όνειρά του
Γίνανε δυο σταλαγματιές πικρή δροσιά

Την Τρίτη μέρα δεν αναστήθηκε
Είκοσι μέρες κοιμάται κάτω απ’ τη βροχή

Τώρα μια παπαρούνα
Σημάδεψε τη θέση της καρδιάς του
Τώρα είναι η φωνή του
Ένα σπουργίτι που πετάει για τον νοτιά.

[arrow]

Παπαρούνα... του Νότη Σφακιανάκη

τι κατάλαβες λοιπόν
είσαι μόνη κι είμαι απών
τι κατάλαβες που είσαι
μοναχή και προσποιείσαι

κι όταν μ' ανταμώνεις
καίγεσαι και λιώνεις
μάτια μαρτυριάρικα
μη μoυ τα χαμηλώνεις

σαv τηv παπαρούνα μοιάζεις
κι όλο χρώματα αλλάζεις
παπαρούνα πoυ σε σκόρπισε τo ψέμα

σαv τη παπαρούνα μοιάζεις
χίλια χρώματα αλλάζεις
μ' αγαπάς και τo φωνάζεις
με τo βλέμμα

τώρα είσαι μόνη
ήλιος πoυ κρυώνει
νύκτα μεθυσμένη
κι ανεμοδαρμένη

[emko]

Στίχοι: Παύλος Σιδηρόπουλος
Μουσική: Παύλος Σιδηρόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος

Τους είδα στα υπόγεια καταφύγια
κείνες τις νύχτες του Μαγιού
με βλέμμα καρφωμένο προς την πόρτα
ανήσυχο από το φόβο του διωγμού.

Τους είδα βιαστικούς μέσα στη νύχτα
σ' ένα παράνομο κρυφτό
δραπέτες των λεωφόρων
σκορπώντας στους πολίτες πανικό.

Τους είδα σε διαδήλωση
να φεύγουν με τη γεύση του μισού
το πλήθος ξέρναε την αγρύπνια τους
και τους σημάδευε το μάτι ενός φακού.

Στα σκοτεινά δωμάτια
με συζητήσεις που δεν τέλειωσαν ποτέ
στις μυστικές βιβλιοθήκες και στα πάρκα
με Πόε, με Ντε Σαντ και Μαρκ Τουέν
και με μια άγνωστη αρρώστια στη σάρκα.

Γυμνοί από αγάπη κι από μίσος
διωγμένοι σαν εξτρεμιστές
γνωρίσαν τον Χριστό μέσα απ' την πείνα τους
ή μες στις φυλακές πεθαίνοντας στον τρόμο ότι πεθαίνουν
στην αγωνία της επόμενης στιγμής.

Τους είδα περαστικούς από τις αίθουσες των Πανεπιστημίων
και των δημόσιων σκοτεινών ψυχιατρείων
να συλλαβίζουνε την αλφαβήτα της κραυγής.

[manoulamou]

Τραγούδι: Παπακωνσταντίνου Βασίλης
Στίχοι: Ιωάννου Οδυσσέας Μουσική: Μικρούτσικος Θάνος
Δωσε μου μια αγκαλια

Το τσιγάρο σου στο στόμα
φάρος που φωτίζει ακόμα
Για να διώχνει όσους περνούνε
πάνω σου μην τσακιστούνε

Όσοι το σώμα δίπλωσαν
να μην τους βρουν οι σφαίρες
και πίστεψαν πως γλίτωσαν
τους πέτυχαν οι μέρες

Δώσε μου μια αγκαλιά
τέτοιο βραδάκι που ‘ναι
Άμα δε τρώμε σίδερα
τι θα ‘χουμε να πούμε

Το τσιγάρο σου στο στόμα
φάρος που φωτίζει ακόμα
Για να διώχνει όσους περνούνε
πάνω σου μην τσακιστούνε

Όσες ψυχές κατάλαβες
τόσες ζωές θα ζήσεις
Φτηνά το πήρες τ’ όνειρο
φτηνά θα το πουλήσεις

Δώσε μου μια αγκαλιά
τέτοιο βραδάκι που ‘ναι
Άμα δε τρώμε σίδερα
τι θα ‘χουμε να πούμε

[wi fi thief]

στιχοι-μουσικη: 2002 GR

2002 GR - Άννα

Τη μια με ανασταίνεις την άλλη με πεθαίνεις
στον έρωτά σου με φυλάς
με διώχνεις με παρακαλάς
δεν μπορώ

Σαν τρένο η καρδιά μου μες στους σταθμούς γυρίζει
τη νύχτα μέσα στη βροχή
εσένα ψάχνει για να βρει
να σου πει

Είναι κρίμα σαν σκουπίδι να με παρατάς
και τις νύχτες μες στα φώτα
την καρδιά σου να σκορπάς
μες στης μουσικής τον ήχο
μέσα στο πιοτό
έγραψα δειλά στον τοίχο
Άννα πόσο σ' αγαπώ

Τη μια φιλιά μου στέλνεις την άλλη με πικραίνεις
στον έρωτά σου με φυλάς
με διώχνεις με παρακαλάς
δεν μπορώ

Μου λες να σε ξεχάσω μονάχη να σ' αφήσω
την τύχη σου κι εσύ να βρεις
στα πλούτη μέσα να κρυφτείς
τι ντροπή

Ακόμα σε σκεφτομαι, Αννα*

*(δικη μου, αυθαιρετη προσθηκη, επειδη βαριεμαι να ψαξω για αλλο τραγουδακι) :p

[manoulamou]

Τα μεγαλα πνευματα συναντωνται:rofl:

[wi fi thief]

Τα μεγαλα πνευματα συναντωνται:rofl:

παντα! :p

ξανααυθαιρετω για να μην ξενερωσουμε με την "αννουλα του χιονια" που ενδεχομενως καποιος θα ποσταρει και απαντω στο δικο μου ποστ:oops: ανεβαζοντας μπρεχτ :respekt:

Στιχοι: Μπερτολντ Μπρεχτ - Μουσικη: Θανος Μικρουτσικος

Γιαννης Κουτρας - Αννα Μην Κλαις

Μιλανε για καιρους δοξασμενους και παλι
Αννα, μην κλαις, θα γυρεψουμε βερεσε απ’ το μπακαλη
Μιλανε για του εθνους ξανα την τιμη
Αννα, μην κλαις, στο ντουλαπι δεν εχει ψιχα ψωμι
Μιλανε για νικες που το μελλον θα φερει
Αννα, μην κλαις, εμενα δε με βαζουν στο χερι
Ο στρατός ξεκινα,
Αννα, μην κλαις, θα γυρίσω ξανά
Θα ακολουθω αλλες σημαιες,
ο στρατος ξεκινα,
Αννα, μην κλαις

[manoulamou]

Στίχοι: Μιχάλης Αβατάγγελος
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πλούταρχος

Πάει λίγος καιρός
που φαινόσουνα αλλιώς
στα δικά μου τα μάτια
και η καρδιά μου πλημύρισε
από σένα ξεχείλισε

Πάει λίγος καιρός
που μιλούσε ο Θεός
με την κάθε σου λέξη
και εσύ έβαλες μάτια μου
την καρδιά να διαλέξει

Τώρα η ζωή
ένα αστείο πικρό
να έχεις φύγει εσύ
και να φταίω εγώ
δεν μ' αγάπησες
στις παρέες να λες
και με τα τραγούδια μου να κλαις
ψέματα λες

Πάει λίγος καιρός
που δεν άναβα φως
για να δω την μορφή σου
με τα χέρια μου σ' άγγιζα
και τον κόσμο ζωγράφιζα

Πάει λίγος καιρός
που σκεφτόμουνα πως
να σου πω σ' αγαπάω
και εσύ φρόντισες μάτια μου
όσο ζω να πονάω

Τώρα η ζωή
ένα αστείο πικρό
να έχεις φύγει εσύ
και να φταίω εγώ
δεν μ' αγάπησες
στις παρέες να λες
και με τα τραγούδια μου να κλαις
ψέματα λες....................................

[emko]

Στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Κανά & Σωκράτης Μάλαμας ( Ντουέτο )

-Aν έχεις δρόμο ανοιχτό και το μυαλό σου καθαρό
έχω το νού μου στις σκιές τις πόρτες μου κλειστές
-Δεν αγαπάς βολεύεσαι στις ηδονές σου καίγεσαι
κοιτάς καθρέφτες κι απορείς και λες πως δεν μπορείς

-Πρόσωπα χίλια τί να πω που ν' ακουμπήσω να σταθώ
σας κουβαλώ καθημερινά σαν ψέμματα στιφά
-Mην ακουμπάς τη λύπη σου δεν έχει σπίτι η τύχη σου
χιλιάδες αν σε κουβαλούν, χιλιάδες θα πονούν

-Mες στης Πανδώρας την ψυχή φοβήθηκα κι έχω κρυφτεί
έκλεψα δώρα απ' τη σιωπή και να η ανταμοιβή
-Δως μου το χέρι σου ψυχή, δεν έχει δρόμο η φυλακή
μέσα σου κι έξω αντηχούν τα βήματα όπου βρουν

[iakovospro]

Για να σε εκδικηθώ
Καλλιτέχνης: Λάκης Παπαδόπουλος & Δημήτρης Μητροπάνος ( Ντουέτο )
Συνθέτης: Λάκης Παπαδόπουλος
Στιχουργός: Κυριάκος Ντούμος
Στίχοι:

Για να σε εκδικηθώ
σου σκίζω τις φωτογραφίες
κι εσύ όπως και εγώ
κομμάτια στις γωνιές και στις πλατείες
τα γράμματά σου καίω
μέσα στον πυρετό μου
και σβήνω το όνομά σου
μαζί με το δικό μου

Για να σε εκδικηθώ
πετάω ενθύμια και δώρα
κι εσύ όπως και εγώ
θρύψαλα και σκουπίδια τώρα
τις ζωγραφιές σου σκίζω
τα πόστερ που αγαπούσες
και βάφω τις κουρτίνες
στο χρώμα που μισούσες

Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ
Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ

Για να σε εκδικηθώ
πετάω ενθύμια και δώρακι εσύ όπως και εγώ
θρύψαλα και σκουπίδια τώρα
τις ζωγραφιές σου σκίζω
τα πόστερ που αγαπούσες
και βάφω τις κουρτίνες
στο χρώμα που μισούσες

Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ
Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ

[arrow]

Δεν έχω που να πάω... Ρεμούυυυυυλης!... :oops:

έψαξα να βρω
τις πιο γερές δικαιολογίες
να κρύψω μέσα μου ολες τις φοβίες
το τελευταίο αντίο να σου πω

άφησα τα πράγματα
που εσύ μου 'χες χαρίσει
σε κούτες, αναμνήσεις έχω κλείσει
νομίζοντας πως θα σ΄εκδικηθώ

έφτασα στη πόρτα
έσβησα το φως
μα τί πάω να κάνω ο τρελός

Δεν έχω πού να πάω
όλος ο κόσμος είσαι εσύ
θεέ μου τι πάω να κάνω
πώς να ξεγράψω μια ζωή
δεν έχω πού να πάω
είσαι για μένα ουρανός
κι ακόμα σ΄αγαπάω
αχ σ'αγαπάω ο τρελός

[emko]

Στίχοι: Άκης Πάνου
Μουσική: Άκης Πάνου
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Κότσιρας

Άσ' τον τρελό στην τρέλα του
και μη τον συνεφέρεις
Τι κρύβει μέσα το μυαλό
ενός τρελού δεν ξέρεις

Μπορεί να βρει στην τρέλα του
αυτά που 'χει ποθήσει
και που δεν αξιώθηκε
να δει και ν' αποκτήσει

Βρε άσ' τον τρελό στην τρέλα του
άσ' τονε στο όνειρό του
Τον κόσμο αυτό σιχάθηκε
κι έφτιαξε ένα δικό του

[iakovospro]

Θάλασσά μου σκοτεινή
Καλλιτέχνης: Νίκος Πορτοκάλογλου
Συνθέτης: Νίκος Πορτοκάλογλου
Στιχουργός: Νίκος Πορτοκάλογλου
Στίχοι:

Αχ θάλασσά μου σκοτεινή, θάλασσα αγριεμένη
πού θα με βγάλεις το πρωί
σε ποια στεριά μου ξένη
πού θα με βγάλεις το πρωί
σε πιά στεριά μου ξένη
αχ θάλασσά μου σκοτεινή,θάλασσα αγριεμένη

Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω
τι να τα κάνω τώρα πια
απόψε που σε χάνω

Μέσα στα μαύρα σου νερά
κομμάτια η ζωή μου
αχ θαλασσά μου εσύ βαθιά
που κρύβεις το νησί μου
αχ θαλασσά μου εσύ βαθιά
που κρύβει το νησί μου
μέσα στα μαύρα σου νερά
κομμάτια η ζωή μου

Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω
τι να τα κάνω τώρα πια
απόψε που σε χάνω

[arrow]

:oneup:

Το σώμα που ζητάς... Χατζηγιάννης

το σώμα που ζητάς
το πήρε ο Βοριάς
και έγινε αγέρας
της σκοτεινής ημέρας
και στάχτη μιας φωτιάς

στα χέρια σου κρατάς
μια σφαίρα και ρωτάς
κοιτάς μες το γυαλί της
τι γράφει ο διαβήτης
στο χάρτη της καρδιάς

πονάς το ξέρω πως πονάς
μα πρέπει να ξεχνάς
και μόνη σου να ζεις
διψάς για έρωτα διψάς
μα κείνος π' αγαπάς σου έφυγε νωρίς

[iakovospro]

Η ζωή σε μια μέρα
Καλλιτέχνης: Γιάννης Κότσιρας
Συνθέτης: Μανώλης Φάμελος
Στιχουργός: Μανώλης Φάμελος
Στίχοι:

Θέλεις να σου δείξω
θέλεις να νοιαστώ
θέλεις και θα προσπαθήσω.
Μα τα θέλεις όλα
λες και τά 'χω εγώ
άρχισε κι εγώ θα ακολουθήσω.
Έτοιμη αν θες τη συνταγή
ξέρω πως καμιά δεν θα σου κάνει
ξέρω πως περίμενες πολύ
μα η ανταμοιβή μας φτάνει.

Αν είσαι ελεύθερη το Σάββατο
έλα να φύγουμε ως τη Δευτέρα
ξέρεις όλα ν' αλλάξουν μπορεί σε μια μέρα,
φτάνει μόνο μια μέρα.
Αν είσαι ελεύθερη το Σάββατο
έλα να πάμε ένα βήμα πιο πέρα
και να δούμε μαζί ν' ανατέλλει η μέρα
όλη μου η ζωή, εκείνη η μέρα.

Θέλεις την αλήθεια
θες το μυστικό
θέλεις την χαρά σου πίσω.
Αν τα θέλεις όλα
ίσως τα 'χω εγώ
άσε με λοιπόν να στα χαρίσω.
Τράβηξε στο χάρτη μια γραμμή
κι άστην όπου θέλει να μας βγάλει
κι αν ο θησαυρός δεν είναι εκεί,
θα 'ναι ο δρόμος κέρδος πάλι.

Αν είσαι ελεύθερη το Σάββατο
έλα να φύγουμε ως τη Δευτέρα
ξέρεις όλα ν' αλλάξουν μπορεί σε μια μέρα,
φτάνει μόνο μια μέρα.

[manoulamou]

Τραγούδι: Καλογιάννης Αντώνης Μουσική: Παναγιώτου
Στίχοι: Καζαντζάκης Νίκος
Λευτεριά

Πηδάει η φωτιά κι οι σούβλες έτοιμες
κι αυτός ολόρθος στέκει
Πεθαίνει αρνούμενος τον θάνατο
και λευτεριά φωνάζει

Ελευθερία για σένα χάνομαι
μα θα ‘ρθουν πίσω μου άλλοι
Στρατοί οι γιοι μου και τ’ αγγόνια μου
και θα σ ελευθερώσουν

Μη κλαις κυρά κι εγώ θ’ αναστηθώ
και θα σ αρπάξω πάλε
Θα σπω τις αλυσίδες τις σκλαβιάς
θα καταλιώ τα κάστρα

Λίγοι είμαστε, κι αλίμονο στη γη
αν ξοφληθεί η γενιά μας
Στρατοί οι γιοι μου και τ’ αγγόνια μου
και θα σ ελευθερώσουν ...........

[arrow]

Μην κλαις... αξέχαστη ερμηνεία της Σωτηρίας Μπέλλου

μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει
εμείς που ζήσαμε φτωχοί
του κόσμου η βροχή δε μας πειράζει
εμείς που ζούμε μοναχοί

τα σπίτια είναι χαμηλά
σαν έρημοι στρατώνες
τα καλοκαίρια μας μικρά
κι ατέλειωτοι οι χειμώνες

μην κλαις και μη φοβάσαι το σκοτάδι
εμείς που ζήσαμε φτωχοί
του κόσμου η απονιά δε μας τρομάζει
θα έρθει και για μας μια Κυριακή

[manoulamou]

Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος & Ελένη Τσαλιγοπούλου ( Ντουέτο )
Βροχή μου

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα
σ' αυτή την αγκαλιά
στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα
στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς
χορεύουν τα παιδιά
στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι
στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες
το δρόμο και το νου
και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι
κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα
μέσα στα χείλια σου εγώ
βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά
τούτο το σώμα που διψά..........

[emko]

Στίχοι: Αλέκος Γαλανός
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Πόλυ Πάνου

Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν
να που δεν ξέρουν τι 'ναι πόνος και καημός,
πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν,
πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.

Πνιχτές ανάσες και βρισιές,
βαμμένα χείλια παγωμένα στις γωνιές.
Κι είναι θάνατος αργός
του πεζοδρόμιου ο νόμος ο σκληρός.

Πληρωμένες αγκαλιές
ιστορίες τραγικές
γράφονται μέσ' στις κρύες φτωχογειτονιές.
Το τραγούδι σπαραγμός
η ζωή κατατρεγμός,
το καλντερίμι ένας ατέλειωτος καημός.

Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν,
να που δεν ξέρουν τι 'ναι πόνος και καημός.
Πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν,
πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.

Σβήσαν τα φώτα στα στενά
του λιμανιού τα καλντερίμια σκοτεινά
και σταμάτησε η ζωή
το ψέμα το φτασιδωμένο της να ζει.

Πίκρα, δάκρυ, στεναγμός
ξεχαστήκαν κι ο καημός
έγινε όνειρο γαλάζιος ουρανός
και τα πρόσωπα χλωμά,
κουρασμένα τα κορμιά
μέσα στον ύπνο ψάχνουν να 'βρουν λησμονιά.

[manoulamou]

Αποκάλυψη / Παύλος Σιδηρόπουλος

Κανένα φυλαχτό, δεν είχε ρόλο στη ζωή μου η τύχη
δικτάτορα είδα τον τρελό
και την αμόρφωτη εξουσία συμβουλές να δίνει
Το κράτος νόμιμο ληστή
και τη βλακεία εξυπνάδα να πουλάει στους δρόμους
σε τραγωδία να παίζουν κωμικοί
και για την Μήδεια να διαδηλώνουν
μανάδες και να την αθωώνουν
είδα αδύναμους να ξεσπιτώνουν
και τη γη να ισοπεδώνουν

Οταν το σήμερα σωστό
την άλλη μέρα βγαίνει λάθος
Στην Αφρική veto λευκό
μα στη ζωή σου το χαρτί είναι μαύρο
όταν η αλήθεια μια διπλή
μια πληρωμένη γνώση απ' άκρη σ' άκρη
τον αυστηρό όταν κριτή
στην εξουσία συναντάς αυλάρχη
τον επαναστάτη κομματάρχη
την αποκάλυψη ρουτίνας μάχη
την αποκάλυψη ρουτίνας μάχη

Βλέπω λαούς
εμπόρευμα να κρέμονται σαν τα σφαχτάρια
ναό του Σολωμόντα κι αρχηγούς
να παίζουν τη ζωή μας στην αυλή στα ζάρια
βλέπω χιλιάδες πια Χριστούς
που την αγάπη τους μ' ένα μαστίγιο αλλάζουν
αγαπάτε αλλήλους ως εαυτούς
σε βιτρίνα του μουσείου σκουριάζουν
τα θεμέλιά μας τα τραντάζουν
και τέσσερις ιππότες να καλπάζουν
την Αποκάλυψη φτιάχνουν

[iakovospro]

Έβαλε ο Θεός σημάδι
Καλλιτέχνης: Μανώλης Λιδάκης
Συνθέτης: Σταύρος Ξαρχάκος
Στιχουργός: Νίκος Γκάτσος

Στίχοι:
Έβαλε ο Θεός σημάδι
παλικάρι στα Σφακιά
κι ο πατέρας του στον Άδη
άκουσε μια τουφεκιά.

Της γενιάς μου βασιλιά,
μην κατέβεις τα σκαλιά.
Πιές αθάνατο νερό
να νικήσεις τον καιρό.

Έβαλε ο Θεός σημάδι
παλικάρι στα Σφακιά
κι η μανούλα του στον Άδη
τράβηξε μια χαρακιά.

Της καρδιάς μου βασιλιά
με τον ήλιο στα μαλλιά,
μην περνάς τη χαρακιά
η ζωή είναι πιο γλυκιά.

[emko]

Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Κι είσαι ακόμα εδώ
μια και χαϊδεύω τη σκόνη σου
όπως χαϊδεύω τα φεύγω σου
είσαι ακόμα εδώ,
σίγουρα είσαι εδώ,
μα η ζωή μου που είναι?

κι είσαι ακόμα εδώ
μια και σκουπίζω τις στάχτες σου
στο σκονισμένο μπαλκόνι σου
είσαι ακόμα εδώ,
σίγουρα είσαι εδώ,
μα η ζωή μου που είναι;

Σαν τατουάζ μείνε πάνω μου
με το ανεξίτηλο χάδι σου
σα χαρακιά στην παλάμη μου
να κουβαλά το σημάδι σου

κι είσαι ακόμα εδώ
κι εγώ λεκές στο φουστάνι σου
όπως απλώνομαι στο χάδι σου
είσαι πάντα εδώ,
σίγουρα είσαι εδώ,
μα η ζωή μου έχει φύγει...

[caramela]

Στίχοι: Μιχάλης Φάβιος
Μουσική: Κώστας Σέγγης

Χτυπάει η καρδιά με ανεξέλεγκτους παλμούς
όταν σε βλέπω από μακριά να πλησιάζεις
και ανεβάζουν του κορμιού μου τους βαθμούς
τα λόγια σου και τα γλυκά φιλιά που στάζεις

Παίρνεις το σώμα τη καρδιά και το μυαλό
με σφίγγεις πάνω σου και νιώθω ζαλισμένη
κλείνομαι έρμαιο σ΄αόρατο ιστό
στη φυλακή της αγκαλιάς σου ευτυχισμένη

Σαν τατουάζ πάνω στο σώμα μου κολλάς
και πλημμυρίζω μυρωδιά απ΄το κορμί σου
Μια ζωγραφιά πάνω στο στήθος μου ακουμπάς
με ανεξίτηλο μελάνι τη μορφή σου
Σαν τατουάζ γράφει το σχήμα το φιλί σου

Μοιάζεις ψευδαίσθηση μα είσαι αληθινή
θυμίζεις όνειρο που όμως το πιστεύω
φεύγεις δειλά σαν οπτασία το πρωί
γυρνάς τις νύχτες είσαι εδώ και σε λατρεύω

Το χρόνο θέλω να παγώσω οριστικά
να σταματήσει ανελέητα να τρέχει
να παραμείνω στη ζεστή σου αγκαλιά
για μια ζωή το φυλαχτό που σε προσέχει

Σαν τατουάζ πάνω στο σώμα μου κολλάς
και πλημμυρίζω μυρωδιά απ΄το κορμί σου
Μια ζωγραφιά πάνω στο στήθος μου ακουμπάς
με ανεξίτηλο μελάνι τη μορφή σου
Σαν τατουάζ γράφει το σχήμα το φιλί σου

[arrow]

Κοίτα με αντέχω... Ηρώ

μη μου μιλάς γι΄αυτόν
πες πως είναι παρελθόν
όσα κι αν ένιωσα
όσα κι αν έδωσα
όλα τελειώσαν εδώ
κι αρχίζω πάλι κοίτα

ν΄αγαπώ να γελώ
κοίτα με αντέχω
η ζωή δε ρωτάει
δίνω ότι έχω
άνοιξε μια αγκαλιά
μέσα της να πέσω
δώσε μου, μια αφορμή
να σε συγχωρέσω

δε σου αξίζω πια
τι κι αν μου πεις ξανά
πόσο μ΄αγάπησες
μακρυά μου δάκρυσες
πώς να στο πω
πως δε μπορώ
θέλω να ζήσω πάλι

ν΄αγαπώ,να γελώ...

[caramela]

Καλλιτέχνης: Μάνος Πυροβολάκης
Συνθέτης: Μάνος Πυροβολάκης
Στιχουργός: Μάνος Πυροβολάκης

Μου λένε να γελώ,:lol:
σαν να μην σ' έχω χάσει,
να ζω μακριά σου όμως ποτέ,
δεν το 'χα σχεδιάσει,
μου λένε όταν σε δω,
να μη σ' αναγνωρίσω,
όμως τούς χτύπους της καρδιάς,
εγώ δεν τους ορίζω,

Μα τι μας ενωνει,
τώρα που γίναμε δυο,
τι μας γλιτώνει,
απ' αυτό το χωρισμό,
μα τι μας ενωνει,
τώρα που γίναμε δυο,
πάντα μονάχος, πάντα εδώ

Ακούω συνεχώς,
πώς θα το συνηθίσώ,
μα ψάχνω χίλες αφορμές,
για να σε συναντήσω,
ακούω ξαφνικά,
στο δρόμο τ' όνομά σου,
κι όλο γυρίζω ελπίζοντας,
πως θα βρεθώ μπροστά σου,

Μα τι μας ενωνει...

[iakovospro]

Νύχτωσε νύχτα
Καλλιτέχνης: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Συνθέτης: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Στιχουργός: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας

Στίχοι:
Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά
και πια δε γνωριζόμαστε,
δε γνωριζόμαστε

Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Μαργαριταρένια μου, φεγγαρολουσμένη
δεν ήξερες, δεν ήξερα και παιδευτήκαμε
αυτό που μας ανήκει το κάνουμε κομμάτια
δεν έφτανε η αγάπη που ορκιστήκαμε,
χαθήκαμε

Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Καινούργιους φίλους και παρέες προσπαθήσαμε
πως θα 'ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω
μ' απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει
είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω
πως πάω να συνηθίσω

Νύχτωσε νώχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νώχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

[manoulamou]

το κλασικο ασμα:

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος

Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί

Mέχρι τα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες

Kάνει ο Γιώργος την αρχή
είμαστε δεν είμαστε
τίποτα δεν είμαστε βρε
κι ο Γιαννάκης τραγουδεί
άμα είναι όλα άγραφα κάτι θα βγει

Kαι στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να κι ο ʼλκης ο μικρός μας
για να σμίξει παλιές
κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας

O ουρανός είναι φωτιές
ανεμομαζώματα
σπίθες και κυκλώματα βρε
και παρέες λαμπερές
το καθρεφτισμά τους στις ακρογιαλιές

Kι είτε με τις αρχαιότητες
είτε με ορθοδοξία
των Eλλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλο γαλαξία

Να κι ο Mπάμπης που έχει πιει
κι η Λυδία ντρέπεται
που όλο εκείνη βλέπετε βρε
κι ο Αχιλλέας με τη Zωή
μπρος στην Πολαρόιντ κοιτούν γελαστοί

Τότε η Έλενα η χορεύτρια
σκύβει στη μεριά του Τάσου
και με μάτια κλειστά
τραγουδούν αγκαλιά
Εθνική Ελλάδος γεια σου

Τι να φταίει η Bουλή
τι να φταιν οι εκπρόσωποι
έρημοι και απρόσωποι βρε
αν πονάει η κεφαλή
φταίει η απρόσωπη αγάπη που 'χε βρει

Mα η δικιά μας έχει όνομα
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία

Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς

Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας
:eguitar:eguitar:eguitar

[arrow]

το καλύτερο χασάπικο...


Κυρα-Γιώργαινα, Γιώργος σου πού πάει;
για πού το 'βαλε και πού το ξενυχτάει;
έβαλε το σκούρο του
άναψε το πούρο του
μπήκε στο αμάξι του
και εντάξει του

ο Γιώργος είναι πονηρός
κι αυτά που λέει μην τα τρως!
από τις έντεκα και μπρος
κυκλοφοράει για γαμπρός

Κυρα-Γιώργαινα, στο λέω υπευθύνως
ο Γιωργάκης σου είν' ένας θεατρίνος
για δουλειά σού μιλήσε
πονηρά σε φίλησε
κι η αυγούλα μύρισε
και δε γύρισε

[emko]

Στίχοι: B.D Foxmoor
Μουσική: B.D Foxmoοr
Πρώτη εκτέλεση: Active Member

Χτυπάει η καρδιά σου, ρε, Ευρώπη στων κηφήνων τις κυψέλες
μαζεμένα είν' τα παιδιά σου στις πανέμορφες Βρυξέλες
κι η απόφαση έχει βγει, το ταμείο γίνεται ένα
ένα και τα όνειρά μας και γραμμένα από ίδια πένα.
Τα μηνύματα για μένα είναι όλο αισιοδοξία
θα 'μαι ίδιος με τα γκάλοπ και με ίδια ευαισθησία
θα 'χω πρότυπο μοντέλο την Ιταλική φινέτσα
και θα αλείβω υδατική στη ρωμαίικη μου πέτσα.
Για να μη με κάψει ο ήλιος όσο θα 'μαι στην αρένα
μ' ένα ταύρο ναρκωμένο θα χορεύω macarena
που τα κέρατά του θα 'ναι σαν του πρίγκιπα μεγάλα
σαν και αυτά που είχε φορέσει ρε στον Κάρολο η κουφάλα.
που δε σεβάστηκε το σόι το αίμα το βασιλικό
και τους έκανε το κάστρο σαν ρημάδι σπιτικό
θα οδηγάω δεξιά κι ας γουστάρω αριστερά
θα 'χω πίσω Άγιο Βασίλη να μιλάει λαπωνικά.
Και δίπλα ένα χλωμό Σουηδό συνοδηγό
που στην Ίο είχε αγαπήσει κάποτε έναν Ολλανδό
και τ' αμάξι δε σας είπα θα 'ναι η νέα Mercedes
στη γραμμή της κλασική, θα 'χει κάτι από SS.
Δεν το φτιάξαν κατα τύχη γι' αυτό ρίξανε το τοίχος
δεν το φτιάξαν κατά τύχη- όχι αυτός είναι ο ίδιος στίχος !
Για τη χώρα μας δεν είπα που δε συμπαθούν οι ΗΠΑ
και για τους πολιτικούς μας που το ρίξανε στην
Αντί να ανάψουν κάνα πούρο απ' τη χώρα του Φιντέλ
μας πετάξαν στη Βαβέλ αγκαλιά μ' ένα cartel
των πλουσίων ομολόγων και των αδελφών χωρών μας
πάει, ρε, μάνα το χωριό μας.
Τώρα γέμισα με δέος και στα αλήθεια είμαι ωραίος
που κατάφερα και εγώ να 'μαι ένας Ευρωπέος.
Κάνε τα σάλια σου ρε Έλληνα σιρόπι
για να γλείφεις τα λιγούρια στην Ευρώπη,
κάνε το αίμα σου χαλί να περπατήσουν
κι ίσως ποιος ξέρει φιλοδώρημα ν' αφήσουν.
Τώρα γέμισα με δέος και στα αλήθεια είμαι ωραίος
που κατάφερα και εγώ να 'μαι ένας Ευρωπέος.

[manoulamou]

Δε μιλώ την ίδια γλώσσα , με τους γύρω μου
με λόγια τυπικά, δε καταστρέφομαι
πετάω μακριά, γινομαι άνεμος
ο χρόνος κυνικός, δεν επιστρέφομαι

Στο πύργο της βαβέλ, σε ξέχασα
ανέβηκα ψηλά, πάνω απ' τα σύννεφα
κι εκεί πριν σε σκεφτώ, σε έχασα
κατάλαβα όλα αυτά, πως είναι εφήμερα..

Σε μέτρο λογικό κι αντικατάστατο
δεν έψαξα να βρω, ένα λόγο ύπαρξης
ότι είναι να συμβεί ,απλά το δέχομαι
τον άλλο μου εαυτό, δε ξαναζήτησα

Στο πύργο της βαβέλ, δε βρίσκω φίλους μου
αυτοί που βρήκα εκε ί, μου είναι άγνωστοι
κι εσύ που ήσουνα εδώ, κάποτε σε ήξερα
σαν πόλη σκοτεινή κι ανυπεράσπιστη

''Ραψωδία τ' Αυγούστου
συμβολική που δε χάνεται
στους αιώνες βαδίζει
σε υποψίες μοιράζεται..''

Στίχοι - Μουσική : Ηλίας Πολίτης
Ενορχήστρωση : Καθ' οδόν

[emko]

Στίχοι: Δημήτρης Μπινάζης
Μουσική: Δημήτρης Μπινάζης
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μπινάζης

Ψάχνω ένα τρόπο να ξεφύγω απ’ τα γραμμένα
Να αποδράσω από τα συνηθισμένα
Να φύγω μόνος μου για σχέδια μεγάλα
Και με τη μοίρα μου εγώ να παίξω μπάλα
Να χτίσω γέφυρες πάνω απ’ τη λογική μου
Κι όπως γουστάρω εγώ να ζήσω τη ζωή μου
Λογαριασμό πια να μη δίνω σε κανένα
Είμαι δικός μου ανήκω μόνιμα σε μένα

Σαν αετός στον ουρανό εγώ έχω μάθει να πετώ
Κι ας μου πληγώνουν κάθε τόσο τα φτερά μου
Σαν αετός πετάω ψηλά πάνω απ’ τ’ αγέρωχα βουνά
Και δε χαρίζω σε κανέναν την καρδιά μου
Σαν αετός στον ουρανό εγώ έχω μάθει να πετώ
Κι ας μου πληγώνουν κάθε τόσο τα φτερά μου
Σαν αετός πετάω ψηλά πάνω απ’ τ’ αγέρωχα βουνά
Και δε χαρίζω σε κανέναν την καρδιά μου

Βαρέθηκα να ζητιανεύω την αλήθεια
Να ακούω συνεχώς τα ίδια παραμύθια
Από μικρό παιδί σιχάθηκα το ψέμα
Κι όλους αυτούς που έχουν δόλο μες στο βλέμμα
Φεύγω και παίρνω τη ζωή μου απ’ τον ώμο
Να περπατήσουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
Δε συμβιβάζομαι για τίποτα δεν θέλω
Έχετε κάνει τον πλανήτη ένα μπουρδέλο

Σαν αετός στον ουρανό εγώ έχω μάθει να πετώ
Κι ας μου πληγώνουν κάθε τόσο τα φτερά μου
Σαν αετός πετάω ψηλά πάνω απ’ τ’ αγέρωχα βουνά
Και δε χαρίζω σε κανέναν την καρδιά μου
Σαν αετός στον ουρανό εγώ έχω μάθει να πετώ
Κι ας μου πληγώνουν κάθε τόσο τα φτερά μου
Σαν αετός πετάω ψηλά πάνω απ’ τ’ αγέρωχα βουνά
Και δε χαρίζω σε κανέναν την καρδιά μου

Σαν αετός στον ουρανό εγώ έχω μάθει να πετώ
Κι ας μου πληγώνουν κάθε τόσο τα φτερά μου
Σαν αετός πετάω ψηλά πάνω απ’ τ’ αγέρωχα βουνά
Και δε χαρίζω σε κανέναν την καρδιά μου

[manoulamou]

***Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα*** Στίχοι : Κατσούλης Η.
Μουσική : Ρεμπούτσικας Π. Εκτέλεση : Γλυκερία

Λίγο πριν μετανιώσω
και μάθει πόσο φιλάει γλυκά
Γράφω, την απιστία του
και η γοητεία του δε με νικά

Γράφω την απουσία, την προδοσία
δυο φονικά.
Λίγο πριν μετανιώσω
και μάθει πόσο φιλάει γλυκά

Μα αυτός κοιτάει αγέρωχα
και πουλάει φτηνά τον έρωτα
σαν Ιούδας φιλά υπέροχα
μα δε με γελά, δε με ξεγελά
μα δε με γελά ,δε με ξεγελά

Λίγο, προτού να φύγω
στο παραλίγο της άντοχής.
Πνίγω, δικά του ψέματα
και τα συμπλέγματα της ενοχής.

Λίγο πριν μετανιώσω
και χάδι νιώσω άλλης ψυχής
Λίγο προτού να φύγω
στο παραλίγο της αντοχής.

Μα αυτός κοιτάει αγέρωχα
και πουλάει φτηνά τον έρωτα
σαν Ιούδας φιλά υπέροχα
Μα δε με γελά, δε με ξεγελά
μα δε με γελά, δε με ξεγελά

ΜΑ ΑΥΤΟΣ..ΦΙΛΑ ΥΠΕΡΟΧΑ..

[emko]

Στίχοι: Κώστας Σκαρβέλης, Παστουρμάς
Μουσική: Κώστας Σκαρβέλης, Παστουρμάς
Πρώτη εκτέλεση: Ρίτα Αμπατζή

Γλυκά λογάκια μου 'λεγες
φιλιά για να μου κλέβεις
και τώρα την καρδούλα μου
δεν μου την εγιατρεύεις.

Αιτία μόνον μου 'δωσες
και βάσανα να κλαίγω
κι όταν σε βλέπω με καημό,
με πόνο να σου λέγω.

Δεν σου 'φταιξα σε τίποτα
γιατί να με γελάσεις,
να με αφήσεις να πονώ
για μένα ν' αγκαλιάσεις.

Ήθελες το κορμάκι μου
να μαραθεί να λιώσει,
αυτή οπού θα παντρευτείς
όλα να στα πληρώσει.