Νουμερολόγιο

Η μουσική σήμερα είναι πολλά πράγματα: μονότονη μοκέτα για διαφημίσεις, αφρός για να γεμίζουμε τα κενά της αμηχανίας μας στα bar που στριμώχνουμε την αποξένωση μας, ασορτί λαμέ ύφασμα με μια γαρδένια στο πέτο προς χάριν της καλής μας Πέγκυς (Ζήνα), βιομηχανικός θόρυβος, ραδιόφωνο-μποτιλιάρισμα, μποτιλιάρισμα-ραδιόφωνο. Μουσική είναι ακόμα και αυτό που παρενοχλητικά διαλαλεί ο γείτονας με τα περισσευούμενα decibel του, o ΙΧης κάγκουρας με τα παλλόμενα μπάσα, οι φανφάρες στις κομματικές συγκεντρώσεις, τα ringtones στα κινητά στο μετρό.

Μέσα σε μια όχι και τόσο λαμπρή καθημερινότητα προτιμώ να μεταχειρίζομαι την Μουσική όχι ως καταναλωτική συσκευασία αλλά ως οδηγό αισθητικής για προσωπική χρήση. Να την κάνω χρήσιμη για μια ζωή πιο όμορφη.

Από την στιγμή που αρνείσαι την καταναλωτική λογική στην Μουσική, καλείσαι να διαλέγεις (μέλλοντας διαρκείας). Να κάνεις επιλογές, να διαλέγεις μορφές, να λες "αυτό που αρέσει" και "αυτό όχι". Κάποια να τα φτύνεις και κάποια να χειροκροτάς. Αυτό θα πεί γούστο. Αυτό θα πει σε ιταλό-ελληνικά γουστάρω. Αυτό θα πεί να είσαι Κάποιος, να είσαι Όμορφος (αυτός που έχει μορφή), να είσαι Μορφωμένος: να είσαι οι Επιλογές σου, όλα αυτά που σου αρέσουν πραγματικά. Να σου αρέσει η Μουσική για αυτό που πραγματικά είναι, και όχι για το καταναλωτικό της περίβλημα και την αγοραστική της αξία.

Και η διαδικασία να μην είναι στατική: μέρα με την μέρα να ανανεώνεται. Να αρνείται τον χθεσινό της εαυτό και να προχώρα σε νέους δρόμους, χωρίς προκαταλήψεις.

Απο δω και πέρα, το είδος της μουσικής πρότιμησης έχει μικρή σημασία. Είναι απλώς, όπως είπα και πριν, θέμα γούστου.

Περι ορέξεως κολοκυθόπιτα λοιπόν...

Και κάπου εδω ξεκινάει η υπόθεση του Θεωρείου, της εκπομπής του nm96027 κάθε Σάββατο μεταξυ 10 και 12 το βράδυ στο adslgr radio!