Νουμερολόγιο

Στις 23 Οκτωβρίου του 1925 γεννήθηκε στην πόλη της Ξάνθης το αγόρι της οικογένειας Χατζιδάκι που αργότερα πήρε το όνομα: Μάνος. Το αποψινό θεωρείο θα γιορτάσει τα γενέθλια του συνθέτη και δεν θα πενθήσει την απουσία/παρουσία του. Δεν θα μιλήσουμε για την χαμένη Οδό Ονείρων του, ούτε για τα μουσικά δάκρυα που ξεχύνονται από την παλλόμενη μουσική του.

Θα ακούσουμε μουσική που άρεσε στον Μ.Χ.: Depeche Mode, Gustav Mahler, Beatles, Orlando Gibbons και άλλοι πολλοί θα τραγουδήσουν το ετεχρονισμένο Happy Birthday to you στον συνθέτη. Και όταν έρθει η ώρα να ακούσουμε την δική του μουσική, θα ακούσουμε μαζί και την φωνή του: να απορρίπτει, να καταγγέλλει, να καυτηριάζει, να μιλάει -όπως πάντα- για τον εαυτό του.

Μέσα από μια ένα σύνολο κακογραμμένων (που θα βασανίσουν τα αυτιά σας) ηχογραφημένων συνεντεύξεων ο Χατζιδάκις θα μας αποκαλύψει, στο μέτρο του δυνατού για μια δίωρη εκπομπή ένα κομμάτι της δημόσιας και ταυτόχρονα τόσο ιδιωτικής ζωής του: ο ΕΑΜιτης Καραμανλικός, ο φιλελεύθερος αναρχικός, ο "δεξιός", αυτός που μίσησε το μαζικό, το χυδαίο, το εμπορικό. Ο Έλληνας που αντιστάθηκε στον νεοελληνικό νεοπλουτισμό, στα μπουζούκια και τις γαρδένιες που μας κατέκλυσαν την δεκαετία του 80, διαβλέποντας ήδη από τον '70 πως ο εκμοντερνισμός της ελληνικής κοινωνίας, ο μετασχηματισμός της αγροτικής Ελλάδας του '50 στην μικροαστική αθηνοκεντρική χώρα του '80, η δήθεν απελευθέρωση και αλλαγή είχε μέσα της κάτι το χυδαίο και ευτελές. Γράφει στο αυτοβιογραφικό του σημείωμα το 1981 πριν ακόμα την έλευση της Αλλαγής:

Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα.

Στο ίδιο σημείωμα δεν κρύβει την "εκτίμηση" του για την εθνικοφροσύνη του 45, του 50, του 60, του 67-74:

Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές.

Η εναρμονισμένη αντίφαση είναι η λέξη που ξεκλειδώνει το βιβλίο του Μ.Χ. Σε αυτήν την μουσική αντίφαση θα αφεθούμε σήμερα, γιορτάζοντας και όχι πενθώντας. Οι αντίπαλοι του προσπάθησαν κατά καιρούς να τον μετατρέψουν σε γραφικό και να προσαρμόσουν για μικροαστική χρήση (με την ευκολία του υβριστικού κλισέ) τις ρήσεις και τις αλήθειες του.

Το αποψινό Θεωρείο κλείνει με την φωνή του να μας αποχαιρετά, καθώς ο ίδιος στρέφεται στην αιώνια ιδιωτικότητα του: Γεια σας Παίδες, φωνάζει!

Και στα δικά μου αυτιά μένει, πάντα παρούσα, η φωνή του να λέει: "Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.

Καληνύχτα"

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ