Ο Νιόνιος, οι εξόριστοι, η ελπίδα...
by
, 04-09-09 at 02:12 (7950 Εμφανίσεις)
Τι μαθαίνει κανείς στην Φολέγανδρο.... (Πολλά!!!)
Ήμουν στην - πραγματικά φοβερή - Αστάρτη πίνοντας ρακόμελα και ακούω ένα κομμάτι του Σαββόπουλου, τόσο αυθεντικό, τόσο φοβερό που (όντας Σαββοπουλικός και κάτοχος της πλήρους δισκογραφίας που είχα και μαζί στο Zen μου) ανέτρεξα να το ψάξω.
Και...
Δεν το βρήκα!!!!!
Ρίχνοντας τα μούτρα μου, πήγα ξανά το επόμενο βράδυ στην Αστάρτη για να ρωτήσω για το κομμάτι και - ευτυχώς για την ματαιοδοξία μου αποφεύγοντας την "ντροπή" να ανοίξω κουβέντα τύπου "θυμάσαι εκείνο το κομμάτι εχθές..." - το ξαναέβαλε!
Ήταν το "Ασπρομόντε" από τον - σχετικά - νέο δίσκο Θανάση Παπακωνσταντίνου με ερμηνεία Σαββόπουλου "Ο Σαμάνος".
Εχθές λοιπόν, από το Μετρόπολις του Ελ. Βελ. αγόρασα το CD και....
Μουσική / λυρική πανδαισία!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πραγματικά, γέμισα αισιοδοξία αφού τουλάχιστον υπάρχει έστω και ένας καλλιτέχνης ο οποίος συνεχίζει τόσο επάξια το έργο του Νιόνιου μιας και σε εμένα τον tabula rasa εξόριστο ακροατή, το άλμπουμ αυτό μου φάνηκε 100% νέα δουλειά Νιόνιου.
Και μπαίνω και στο Ίντερνετ και διαβάζω ένα σωρό παπαροκριτικές για τον δίσκο από 'ειδικούς' Έλληνες κριτικούς να γράφουν όποια μαλακία τους κατέβηκε στο κεφάλι και όποια παπαριά μπορούσαν για να τα χώσουν στον Νιόνιο ή / και στον Παπακωνσταντίνου. (Σοβαρό review θα βρείτε εδώ)
Και πέφτω σε μία πολύ ωραία ανάλυση της πο(ρ)δοσφαιροφιλίας των κριτικών αυτών εδώ. Σας παραπέμπω εκεί, μιας και τα ίδια θα έγραφα και εγώ πολύ πιο ανελέητα και σκληρότερα για όλους αυτούς τους παπάρες.
Και σκέφτομαι συνοπτικά τα εξής:
1. Ως Έλληνες αρεσκόμαστε να αυτομαστιγωνόμαστε, να αυτοβριζόμαστε, αλλά τελικά είναι πάντα έτσι; Ή μήπως κάποιοι δήθεν ειδικοί παπαρολόγοι / opinion leaders της ξεφτύλας (σαν αυτούς που ένας σκεπτόμενος Αμερικανός θα βρει στο Fox News - και όχι μόνο!) απλά φτιάχνουν εικόνες και ανεβοκατεβάζουν μόδες; Απλά - λόγω γεωγραφικών / κοινωνικών / ιστορικών ιδιαιτεροτήτων, οι δικοί μας εμφανίζονται ως επί το πλείστον με τον μανδύα του intellectual (Προσοχή, δεν ακολουθώ την λαίκίστικη Γκεμεπλική τακτική ύβρεων κατά των διανοούμενων αλλά των φερόμενων ως....)
2. Ως Έλληνας (εξόριστος μετανάστης, προς το παρόν τουλάχιστον) νοιώθω περηφάνεια. Περηφάνεια για νέους (σχετικά!) καλλιτέχνες που πραγματικά κάνουν κάτι και ξεχωρίζουν από ουτούς τους τενεκέδες ξεγάνωτους (α ρε αείμνηστε των πολιτιστικών κέντρων θαμώνα!) που προωθούν οι ψευτο-opinion leaders, βλέπε παπάρες. Περηφάνεια όμως και για έναν παλιό / γέρο αλλά too old to rock and roll too young to die Νιόνιο που πραγματικά βγαίνει από τις στάχτες του τελευταίου "δικού" του άλμπουμ, του απαράδεκτου Χρονοποιού.
Έχουμε λοιπόν υλικό, έχουμε και ήχο, να παραφράσω το παλιό του Νιόνιου, έχουμε και ανθρώπους.
Αν ξεφύγουμε από τους εκάστοτε παπάρες οι οποίοι (φοβάμαι πως) δεν εξαντλούνται στην πολιτική μας ζωή όπως αρεσκόμαστε μειδιάζοντας να λέμε, αλλά μάλλον βρίσκονται περισσότερο σε εκείνη την μερίδα των "intellectuals" που μάλλον εντάσσονται σε μία μεταφορική κατηγορία του περίφημου "Πνεύμα και Ηθική" του Αυλωνίτη στην Ωραία των Αθηνών.
Μόνο που το πνεύμα και η ηθική τους είναι ελεεινά κακέπτυπα άλλων εποχών και ιδεολογιών και μοιάζουν με εκείνη την γριά που κατέτρεχε τον μικρό στο Μεγάλες Προσδοκίες, η οποία περιμένει αλλά ουσιαστικά έχοντας ξεχάσει τι πηδάει τις ζωές όσων βρίσκονται κοντά της ...
Αλλά, ξεφεύγω πολύ - πάρα πολύ. Και απλά, το μόνο που θέλω να σας πω είναι να ακούσετε το CD αυτό.
Αντί Υστερογράφου: Τονίζω το να ακούσετε τον δίσκο. Αλλά, ακόμα και να μην τον αγοράσετε αλλά να τον βρείτε "δανεικό", πάλι είμαι σίγουρος πως 98% από εσάς θα τον αγοράσετε. Γιατί καμιά φορά κάτι αξίζει το υστέρημά σου...
Και αυτό το τρόπον τινά Υ.Γ. κάτι λέει και στα κοράκια της μουσικής βιομηχανίας, n'est pas;
Και το πραγματικό ΥΓ μου:
Στις εκπομπές του Ανθρακωρυχείου θα ακούσετε πάρα πολλά από τον δίσκο αυτόν.