Σκέψεις από την Ankh-Morpork

1914

Η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα του πολέμου. Οι μιλιταριστικές δυνάμεις της Γερμανίας ετοιμάζονται πυρετωδώς για να απελευθερώσουν τον όλεθρο στην ήπειρο. O Αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος των Αψβούργων έχει μόλις δολοφονηθεί στο Σαράγεβο, και η Αυστροουγγαρία αναμένεται να κυρήξει από μέρα σε μέρα πόλεμο εναντίον της Σερβίας.

Παρίσι, Gare de l'Est

Ο Robert Cath, Αμερικανός τυχοδιώκτης που καταζητείται από τη γαλλική αστυνομία για φόνο, προσπαθεί να βγει από τη χώρα συνταξιδεύντας κρυφά με τον φίλο του Tyler Whitney προς την Κωνσταντινούπολη με το Orient Express, σε καμπίνα που έχει κλείσει ο Whitney στο όνομά του. Καθώς το τρένο ξεκινάει το ταξίδι του, ο Cath μπαίνει στην καμπίνα και βρίσκει το φίλο του δολοφονημένο και κατακρεουργημένο. Για να μην κατηγορηθεί για το φόνο, πετάει το πτώμα από το παράθυρο, και παίρνει τη θέση του φίλου του.

Ξεκινάει έτσι το τελευταίο Orient Express που ταξίδεψε πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσα σε μια πολύ ανήσυχη και νευρική Ευρώπη.

Στο τρένο βρίσκεται μια σειρά από πολύ περίεργους χαρακτήρες, όπως Σέρβοι αυτονομιστές, ένας Γερμανός λαθρέμπορας, ένας Ρώσος Δούκας με την εγγονή του, ένας Άραβας πρίγκηπας, και μια ιδιαίτερα αινιγματική Αυστριακή. Ο Cath θέλει να ανακαλύψει ποιός από αυτούς ευθύνεται για τη δολοφονία του Whitney, αλλά παράλληλα θα διαπιστώσει ότι ο φίλος του είχε σκοπό να πραγματοποιήσει μερικές περίεργες δοσοληψίες πάνω στο τρένο, τις οποίες καλείται να ολοκληρώσει αυτός αν θέλει να φτάσει στην Κωνσταντινούπολη ζωντανός.

To ταξίδι είναι γεμάτο απρόοπτα, με τη δράση να κορυφώνεται καθώς το Orient Express αφήνει πίσω του την Δυτική Ευρώπη και μπαίνει στα μπαρουτοκαπνισμένα Βαλκάνια.

Η εξέλιξη της πλοκής αποκαλύπτει ένα από τα πιο αριστοτεχνικά σενάρια που έχουν γραφτεί για video game, το οποίο παράλληλα είναι άψογα τοποθετημένο στο ιστορικό υπόβαθρο της εποχής. Δυστυχώς δε μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα για την υπόθεση χωρίς να την χαλάσω, επομένως αρκεστείτε σε αυτά.

Η κριτική του παιχνιδιού

Το The Last Express είναι το καλύτερο adventure game που έχω παίξει, και μάλλον το δεύτερο καλύτερο μου video game γενικά, χάνοντας μόνο από το Ocarina of Time. Για εμένα adventure σημαίνει σενάριο, και το παιχνίδι έχει με διαφορά το καλύτερο που έχει τύχει να δω.

Τα μειονεκτήματά του; Αρκετά, και έχουν να κάνουν με την έλλειψη σεβασμού σε διάφορες αρχές των adventure games, η οποία θεωρήθηκε ιεροσυλία από κάποιους. Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής:
1. έχει λίγες (πανεύκολες) σκηνές μάχης.
2. οι γρίφοι του είναι σχετικά έυκολοι, εκτός βέβαια από τον μεγάλο γρίφο που αφορά την παρακολούθηση της υπόθεσης.
3. τα γεγονότα συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο, με αποτέλεσμα να χάνεις εξελίξεις αν δε βρίσκεται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή (ωστόσο όταν φτάνεις σε αδιέξοδο το παιχνίδι σε γυρνάει πίσω στο σημείο όπου έπρεπε να έχεις κάνει κάτι άλλο). Αυτό για εμένα δεν είναι μειονέκτημα, αφού επιτέλους ήταν μια προσπάθεια να διορθωθεί το σεναριακό παράλογο των adventure games, όπου όλοι περιμένουν να πας στο σωστό σημείο για να δράσουν.

Όλα αυτά όμως, ακόμα και αν σε ενόχλησαν, τα ξεχνάς. Αυτό που σου μένει είναι η τελειότητα της υπόθεσης που εκτιλύχθηκε μπροστά σου, το τρομερό βάθος της σκέψης που βρίσκεται πίσω από το παιχνίδι, και τα συναισθήματα που σου προκάλεσε το τέλος. Γιατί το τέλος του είναι κατά πάσα πιθανότητα το πιο λιτό και ταυτόχρονα συγκλονιστικό τέλος που έχει υπάρξει σε παιχνίδι.

Προσπερνώντας το απίστευτα καλό σενάριο, το παιχνίδι εκπέμπει ποιότητα σε κάθε επίπεδο.

Τα γραφικά λάνσαραν νέα σχολή, την οποία δεν ακολούθησε κανένας άλλος λόγω της παταγώδους οικονομικής αποτυχίας του. Οι κινήσεις των χαρακτήρων βιντεοσκοπήθηκαν σε πραγματικούς ηθοποιούς και στη συνέχεια έγινε η επεξεργασία τους μέσω υπολογιστή σύμφωνα με τη τεχνοτροπία της art nouveau. Το τελικό αποτέλεσμα δεν περιλαμβάνει κίνηση, αλλά πολλά frames που πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο, προσομοιώνοντας την αίσθηση του ονείρου.
Για περισσότερες πληροφορίες δείτε: How to making The Last Express, αλλά και το επίσημο site του παιχνιδιού.
Φυσικά το κόστος της παραγωγής αυτών των γραφικών είναι πολλές φορές μεγαλύτερο από τα 3D γραφικά που φτιάχνονται σήμερα με το κιλό.

Το soundtrack είναι εξαιρετικό. Τα περισσότερα κομμάτια έγραψε ο Τσέχος συνθέτης Elia Cmiral (Stigmata), ενώ ο César Franck δημιούργησε τη Σονάτα για Βιολί και Πιάνο σε Λα Ματζόρε που παίζεται σε συγκεκριμένη σκηνή του παιχνιδιού.

Aκόμα πιο εντυπωσιακές από το soundtrack είναι οι φωνές και η προφορά. Κάθε χαρακτήρας που μιλάει αγγλικά, τα μιλάει ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς από έναν Γάλλο ή Γερμανό της εποχής, και όχι σε άπταιστη αμερικάνικη προφορά όπως συνηθίζεται σε άλλες παραγωγές. Οι διάλογοι δεν είναι «βεβιασμένα μεταφρασμένοι», αντίθετα ακούγονται στη γλώσσα που πρέπει, από τα αγγλικά και τα γαλλικά, ως τα σέρβικα και τα ρώσικα. Από τις πλέον εντυπωσιακές σκηνές του παιχνιδιού είναι η στάση που πραγματοποιεί το τρένο στη Βιέννη, όπου μπορεί ο γερμανόφωνος παίκτης να διακρίνει τη διαφορετική προφορά των Γερμανών από τους Αυστριακούς.

Υπότιτλοι υπάρχουν μόνο στις γλώσσες που υποτίθεται ότι μιλάει ο Cath, έτσι όταν μιλούν σέρβικα δεν καταλαβαίνεις τι λένε, όπως δεν καταλαβαίνει και αυτός.

Όσο για την ιστορική ακρίβεια του παιχνιδιού, είναι απλά εντυπωσιακή. Τα credits του παιχνιδιού περιλαμβάνουν το χάρτη της Ευρώπης με όλες τις αλλαγές που συντελέστηκαν από το 1914 έως το 1994. Χαρακτηριστικό της προσεγμένης δουλειάς είναι το γεγονός ότι ο χάρτης απεικονίζει τις περιοχές που έλεγχαν οι αντάρτες κατά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Πραγματικά αξίζει τον κόπο να το δείτε: http://www.youtube.com/watch?v=8eLhDN3qKE0.

Η παραγωγή του The Last Express κόστισε 6 εκατομμύρια δολάρια, και καταγράφηκε ως μια από τις πιο παταγώδεις εμπορικές αποτυχίες στην ιστορία των video games. Δυστυχώς το παιχνίδι ατύχησε να εγκαταλείψουν την αγορά των video games οι εκδότες του τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ιαπωνία λίγες εβδομάδες πριν κυκλοφορήσει, με αποτέλεσμα να έχει πολύ κακή υποστήριξη. Έτσι, παρά τα διθυραμβικά σχόλια που απέσπασε, δεν πούλησε καθόλου καλά.

Η Smoking Car Productions, η εταιρία που ίδρυσε ο Jordan Mechner (Karateka , Prince of Persia) για τη δημιουργία του, έκλεισε λίγο καιρό μετά, αφού δεν μπόρεσε να καλύψει ούτε μικρό μέρος των εξόδων της.

Εν κατακλείδι

Το The Last Express αξίζει από κάθε άποψη να το δείτε. Αν μπορέσετε να το βρείτε δώστε του μια ευκαιρία, και σίγουρα θα σας ανταμείψει.