Εμφάνιση 31-45 από 222
Θέμα: Περί metal σκηνής
-
27-12-20, 21:19 Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Περί metal σκηνής #31Dealing with pricks, is my speciality.
Linux all the way.
Open source all the way.
Fighting against telemetry, data harvesting, tracking, ads all the way.
For some people, ignorance is bliss.
-
27-12-20, 21:23 Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Περί metal σκηνής #32
-
27-12-20, 21:28 Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Περί metal σκηνής #33
Δεν ξέρω. Εγώ παίζω και κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, επομένως έχω εκπαιδευμένο αφτί και μπορώ να ξεχωρίσω όργανα, μελωδικές γραμμές, κλπ.
Σίγουρα, αν δεν μου αρέσει το στυλ, δεν θα μπορέσω να απολαύσω συγκεκριμένα όργανα, αλλά στην προκειμένη το στυλ δεν με απωθεί εξολοκλήρου, οπότε και μπορώ να κάνω υποχωρήσεις.Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Gentoo : 27-12-20 στις 21:49.
Dealing with pricks, is my speciality.
Linux all the way.
Open source all the way.
Fighting against telemetry, data harvesting, tracking, ads all the way.
For some people, ignorance is bliss.
-
27-12-20, 21:33 Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Περί metal σκηνής #34
-
27-12-20, 21:57 Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Περί metal σκηνής #35
-
27-12-20, 22:02 Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Περί metal σκηνής #36
Αυτή η μπάντα αποτελείται από dream team μουσικούς.
Ο Κώστας Βρεττός είναι πάρα πολύ καλός κιθαρίστας (και λίγο ψώνιο ως είθισται σ'αυτές τις περιπτώσεις)
Ο Στέλιος Κούρου καταπληκτικός drummer
Και ο Γιάννης στα φωνητικά ο οποίος βέβαια τα έσπασε με το συγκρότημα εδώ και 3 χρόνια περίπου. Τώρα ετοιμάζουν νέο δίσκο αλλά με άλλον τραγουδιστή ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον προκάτοχο. Πάρε μια γεύση εδώ.Dealing with pricks, is my speciality.
Linux all the way.
Open source all the way.
Fighting against telemetry, data harvesting, tracking, ads all the way.
For some people, ignorance is bliss.
-
27-12-20, 23:30 Απάντηση: Περί metal σκηνής #37
Α,το πήγες πιο ομαλά.Εγώ έφαγα ξαφνική σφαλιάρα και έγινα γρήγορα die hard metalάς πετώντας στα σκουπίδια(ο βλάκας) καμιά 50αριά κασέτες με house,trance,rave και τα συναφή.''Δεν ακούνε τέτοια οι Metalάδες''
Έχεις και τα δίκια σου γιατί μάλλον το είπα πολύ γενικά.
+1 και άλλη μια αγαπημένη μπάντα οι Carcass.
Έχω δεχτεί όλα τα παντρέματα που έχω ακούσει με μόνη εξαίρεση στο nu metal αλλά και εκεί έχει τύχει να μου αρέσει κάτι.Δεν μπορώ αυτό το yo yo mothefucka σε μεγάλες δόσεις μαζί με metal,όχι μαζί.Respect στους Body Count by the way για να μη παρεξηγηθώ.
Τις μπάντες που αναφέρεις(slipknot, soad)τότε τις είχα πάρει στραβά αλλά σήμερα έχουν κερδίσει τον σεβασμό μου και λέω οτι ήμουν λάθος τότε,καλά τα λές οτι έχουν να δώσουν.
Ίδια ακούσματα με εσένα έχω μεταξύ άλλων αλλά με djent έχω ένα παράξενο πρόβλημα.Εκεί που μεμονομένα μου αρέσει τι παίζει κάθε όργανο σαν σύνολο νιώθω τον εγκέφαλο μου να σφίγγει και με απωθεί.
Καλά τα λές παρακάτω.Υπάρχουν πολύ όμορφες μουσικές και πέρα απο το metal.
Μια διετία θυμάμαι είχα ξεκόψει απο metal εντελώς και άκουγα ιρλανδική folk και soundtracks(instrumental).
Όσο φτιάχνομαι με αυτό άλλο τόσο φτιάχνομαι και με αυτό.
Αν όμως μετά απο σκυλάδικα βάλεις Necrophagist θες γιατρό.
Ξεκινάω αύριο με το From Hell with Love και βλέπουμε.
Μαζί το συζητάγαμε αυτό νομίζω τις προάλλες.Ας μη τους πιάσουμε φίλους είπαμε.
Θα τους έχω πάντα μια εκτίμηση γιατί μου έμαθαν το metal,ειδικά στον Adams.Τελευταία επεξεργασία από το μέλος G.F.D : 27-12-20 στις 23:37.
-
28-12-20, 00:01 Re: Απάντηση: Περί metal σκηνής #38
Ισχύει. Αλλά κι εμένα η πρώτη σκέψη πήγε στο core, άσχετα αν είπα περί priest και maiden
Κι εγώ τους γουστάρω τρελά αλλά στην amott era, όχι στα πρώτα τους που έπαιζαν grind.
Καλά το nu-metal ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία στην όλη φάση, έκανε το grunge να μοιάζει σούπερ γ@μ@το αν τα συγκρίνεις
Μιλάω φυσικά για κάτι μπάντες τύπου limp biskuit, blink182, κλπ (αν και ομολογώ πως 1-2 κομμάτια τους μ'αρέσουν απ'αυτές τις μπάντες αλλά είναι η εξαίρεση).
Body count είναι μια κατηγορία μόνοι τους και αν και έχουν στοιχεία rap (ή στοιχεία metal; ) , είναι φοβεροί και τους ακούω.
Αλλά μη ξεχνάμε και τα ξεφτυλίκια των anthrax... το δικό τους πάντρεμα με τη rap ήταν που δεν χώνεψα ποτέ...
Εντάξει, επειδή βλέπω είμαστε ίδια ηλικία (35 εγώ), έχει να κάνει με το ότι ήμασταν πιτσιρικάδες που μόλις είχαμε ανακαλύψει την "true" μουσική και όλα τα υπόλοιπα μας φαίνονταν "φλωριές" και "fake".
Για μένα αποτελεί μεγάλο επίτευγμα να ρισκάρεις να παίξεις κάτι διαφορετικό και με καλό αποτέλεσμα. Αν σου βγει, σου βγήκε. Έτσι προχωράει μπροστά η μουσική.
Και οι όποιες αποτυχημένες απόπειρες προσμίξεων και πειραματισμών, έχουν την τύχη που τους αξίζουν, όπως το nu.
Ναι, το djent είναι σαν τη Jazz, δεν είναι για χόρταση
Και απ'όσες djent μπάντες έχω ακούσει, κυρίως οι Periphery και οι Tesseract μου έκατσα καλά. Από κει και πέρα, επιλεκτικά θα ακούσω κι άλλες μπάντες, πχ Textures, Novallo (τρομεροί), Animals as leaders (τα απίστευτα παίζουν οι τύποι), κλπ.
Έτσι ακριβώς! Βέβαια folk μου τη βαράει στα μινίγκια, δεν την αντέχω, αλλά γούστα είναι κι αυτά!
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Σκυλάδικα δεν βάζεις. Αυτό
Επίσης, necrophagist, μου θύμισες παλιές εποχές, only ash remains
Και τα 2 που έβγαλαν είναι ωραία. Και η διασκευή στο killed by death, τρομερή.
Α ναι; Χαχα. Δεν θυμόμουν ότι μιλούσαμε μαζί, σωστός
O Eric φωνάρα, δεν το συζητάμε και ωραίος σαν τύπος. Αν και στο live έχω να θυμάμαι που το έπαιζε ντίβα αλλά ας το αφήσουμε αυτό όπως λες κι εσύ.Dealing with pricks, is my speciality.
Linux all the way.
Open source all the way.
Fighting against telemetry, data harvesting, tracking, ads all the way.
For some people, ignorance is bliss.
-
28-12-20, 13:02 Απάντηση: Re: Απάντηση: Περί metal σκηνής #39
Ήρθε και έδεσε το γλυκό.Amott θα πω και εγώ,albumάρα το heartwork.
Εκτιμήσαμε την grunge λές ε?
Σε πιάνω γιατί εξαίρεση έχω κάνει και εγώ στο το μόνο που θυμάμαι της Ευρυδίκης
Σωστή δοσολογία με σωστό attitude και σεβασμό σε αυτό που κάνουν.
Είσαι λίγο σκληρός νομίζω.Χαβαλέ έκαναν με το I'm The Man και φαίνεται.
Σωστό,ήμουν πιο die hard πιτσιρικάς τότε και είχα πάρει το nu εχθρικά όταν έσκασε.
Εγώ το βλέπω λίγο μπαστάρδεμα και όχι πειραματισμό αυτό που έγινε γιατί ήταν άλλες κουλτούρες.
Φαντάζεσαι να είχε επεκταθεί και ο Åkerfeldt που είπες τις προάλλες να πέταγε ρίμες?
Είχαμε διαμορφώσει ήδη αντίληψη αλλά υπάρχουν και αυτοί που γνώρισαν το metal μέσω nu και δεν αντιλήφθηκαν κάτι λάθος.Δεν τους κατηγορώ που γούσταραν σήμερα που μιλάμε.
Σωστό το σχόλιο οτι έτσι προχωράει μπροστά η μουσική.
Φευγαλέα έχω ακούσει για τον λόγο που σου είπα αλλά ίσως κάποια μέρα ρίξω καμιά ματιά ξανά πας και...
Ωραίος ο Abasi by the way.
Αυτό στην βαράει δηλαδή?
Φάση ήταν για μένα τότε και είχα απαρνηθεί την ηλεκτρική γιατί μπούκωσα.Πλέον δεν ακούω παρά μόνο αν φάω καμιά τυχαία αναλαμπή και λίγα πράγματα.
Μου ήρθαν στο μυαλό αυτοί/αυτές που τους ρωτάς τι ακούν και σου λένε ''τα πάντα''.
Θέλω να κλείσω ένα τέτοιο φρούτο σε ενα δωμάτιο για μια βδομάδα και να του παίζω πρώτης γενιάς black metal.
Άντε,διάβασε να σου περάσει.
-
28-12-20, 18:48 Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Περί metal σκηνής #40
Διαμάντι.
Μου ήταν συμπαθητική εξαρχής, εκτός από nirvana. Αυτούς δεν τους αντέχω, τους έκαναν και σημαία του grunge.
Όταν οι alice in chains αλώνιζαν, οι άλλοι ακόμα γρατζουνούσαν (ότι έκαναν και μετέπειτα βέβαια, αλλά οκ )
Έτσι. Ο Ice-T είναι μορφή. Και μόνο αυτά που πρεσβεύει, αρκούν
Δεν ξέρω. Οι anthrax είχαν διαχρονικά μια τάση να προσπαθούν να τσεπώσουν φράγκα (τι να πούμε βέβαια για τους 'talica), έκαναν σπασμωδικές κινήσεις να παραμένουν στα πράγματα. Και στο big 4 που τους εντάσσουν, υπερβολή το βρίσκω...
Και η disco metal μπαστάρδεμα δεν είναι;
Προσπαθώ να το κάνω εικόνα (ή μάλλον, ήχο)
Σκέφτομαι τι θα έλεγαν οι 60'ers και 70'ers για τους Sabbath, Zeppelin, κλπ.
Φαντάσου ένας που άκουγε τότε Doors, Beatles, ξαφνικά να ακούσει τους Sabbath
Δυστυχώς δεν μπόρεσε να εδραιωθεί το genre στην Ελλάδα.
Περίμενα να έχει περισσότερη απήχηση γιατί και τεχνικό είναι αλλά και φρέσκο.
Βέβαια και εγώ το έχω παρατήσει το τελευταίο διάστημα.
Ο Abashi παιχτούρα. Ειδικά στο wooven web παίζει ΠΑΠΑΔΕΣ.
Ναι δεν το αντέχω. Το feeling που αναδύει είναι κάτι ασύμβατο με την ιδιοσυγκρασία μου.
Δεν μου κάθεται σωστά αυτό το χαρούμενο "πάμε-να-πιούμε-μπύρες-μέχρι-να-πλαντάξουμε" attitude και η θεματολογία και όλα.
Ίσως έκαναν τη ζημιά οι γνωστές μπάντες με τραγούδια τύπου rose tattoo, κλπ.
Βέβαια, από folk κατάφερα να ακούσω κάποτε λίγο αυτούς εδώ.
Η δικιά σου πρόταση συμπαθητική, αλλά δεν με αγγίζει ούτε αυτό το στυλ "παίρνω μια κιθάρα και τραγουδάω".
Χαχαχα. Μεγάλη συζήτηση αυτού του είδους οι τύποι/τύπισσες.
Το θέλουν αυτό που λες, ναι.
Έπος! Δάκρυσα με τη φωτό του DeΜaio και με τις οικοδομικές εργασίες του AdamsDealing with pricks, is my speciality.
Linux all the way.
Open source all the way.
Fighting against telemetry, data harvesting, tracking, ads all the way.
For some people, ignorance is bliss.
-
29-12-20, 14:12 Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Περί metal σκηνής #41
Συμπαθητική και για μένα επίσης αλλά *αλακιούλα που πήγε το hair metal(γουστάρω κάργα) περίπατο.Να συνυπήρχαν βρε αδερφέ.Έχουν κομματάκια που μου αρέσουν οι Νirvana.Χαβαλέ έχουν οι Alice In Chains αλλά δεν τους άκουσα ποτέ και πολύ.
Το ΖΕΙ ρε φίλε.
Μπα,δεν διαφωνώ που είναι στο big 4.
Θα προτιμούσες τίποτα Testament ή να ήταν big 3?
Μέχρι early 90s άποψη μου οτι έδιναν οι Anthrax,για μετά το συζητάμε αυτό που λες.
Δεν είμαι Ο ΜΕΤΑΛΛΑΣ σήμερα που μιλάμε και στάκα ρε μάστορα να ακούσω πρώτα.Προχθές ρώταγα τι είναι disco metal να ούμε.
Άκουσα 2 φορές το from hell with love απο Beast in black,είναι αντιπροσωπευτικό?
Εννοείται οτι πρέπει να υπάρχουν τα γνωστά όργανα αλλά στα φωνητικά είναι το ζουμί ρε συ,η βάση.
Απομόνωσε τα φωνητικά του Γιάννη εδώ και απομόνωσε τα φωνητικά του τσολιά στους Limp bizkit.Κοίτα τι δοσολογία έχει δώσει ο καθένας,κατάλαβες?
Κάθε επιρροή δεκτή αλλά στο Nu υπήρχε και σύγκρουση.Αυτό γιατί σε hip hop/rap τα πάντα όλα είναι στα φωνητικά,ότι άλλο έρχεται δεύτερο.
Έχω περιέργεια να ακούσω disco metal με γυναικεία φωνητικά.Κανείς να προτείνει???
Μα πόσο αταίριαστο θα ήταν.
Εγώ ένιωθα οτι απειλούμαι και πως έπρεπε να υπερασπιστώ το true metal όταν έσκασε εκείνο το μεγάλο κύμα του Nu τότε πιτσιρικάς.
Κοκομπλόκο θα πάθανε.
'Εχει κάπως πιο ιδιαίτερο ''συναίσθημα'' το είδος μάλλον.
Εμένα είναι να με πετύχει στην στιγμή και πλέον μεμονομένα πράγματα.Ωραίοι οι Skyclad και άκου την διασκευή στο Emerald των Lizzy που έχουν κάνει,respect.
Το γαμάτο με μερικούς απο αυτούς είναι που νομίζουν οτι έτσι δηλώνουν ψαγμένοι και το βλέπεις στο ύφος τους.
Αυτό είναι η απομυθοποίηση για μένα ρε συ και δείχνει οτι σαν Manowar φοράνε ένα image.Δεν εννοώ να σκάνε καβάλα στο άλογο αλλά τουλάχιστον ψιλοharleάδες να ζούν το born to rock,drink and fuck που πουλάνε.Τέσπα,τους ματιάσαμε.Τελευταία επεξεργασία από το μέλος G.F.D : 29-12-20 στις 15:05.
-
30-12-20, 22:46 Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Περί metal σκηνής #42
Δεν ξέρω τι παίχτηκε τότε, αλλά μου μυρίζεται μεγάλη παρέμβαση των μεγάλων δισκογραφικών εκείνης της εποχής για όλη αυτή την απότομη στροφή στο grunge/alternative.
Δηλαδή δεν γίνεται - απλά να το δεις - ξαφνικά να σταματήσει ο κόσμος να ασχολείται με hard rock/metal και να ακούει nirvana και παράγωγα αυτών.
Απίστευτα πράγματα, μεγαθήρια του metal να κάθονται να παίζουν alternative-ιές για να επιβιώσουν στο χώρο. Όχι πως κάποια δεν είχαν καλό αποτέλεσμα, αλλά καταλαβαίνεις φαντάζομαι το point μου.
ΣΑΦΩΣ! Testament κλάσεις ανώτεροι σε σχέση με τους Anthrax (αν και τα τελευταία 3-4 άλμπουμς τους δεν ακούγονται...). Ήμουν τυχερός που τους είδα και live, ο Skolnick απλά, απίστευτος
Εντάξει, μου αρέσουν και οι Anthrax, αλλά δεν ξέρω, μου βγάζουν πολύ χαβαλέ. Με τον John Bush σοβάρεψαν κάπως, το sound of white noise πχ εξαιρετικός δίσκος για μένα. Τον ακούω ευχάριστα.
Ήταν περίεργη μίξη, ισχύει. Για μένα το hip hop πάντα φάνταζε μαλθακή εκδοχή του metal.
Δηλαδή το να βγάζεις attitude με ρίμες και λούπες, δεν μου κολλάει και τόσο.
Ένα μεστό επιθετικό metal riff, την κάνει καλύτερα τη δουλειά, συνοδεία από δεμένο μπασσοτύμπανο βεβαίως βεβαίως.
2 διαφορετικοί μουσικοί κόσμοι, όπου ο πιο αδύναμος εκ των 2, υπερίσχυσε στο εγχείρημα, γι'αυτό δεν "έπιασε" κατ'εμέ.
Τότε, βλέπαμε εχθρούς στα μουσικά ιδιώματα. Ο πραγματικός εχθρός της μουσικής όμως, ήταν οι δισκογραφικές. Από τότε που απελευθερώθηκε η φάση με το streaming (και το παράνομο κατέβασμα βέβαια), η κατάσταση αυτονομήθηκε, κατά κάποιο τρόπο.
Δηλαδή δεν έρχεται πλέον μια δισκογραφική να ανακατέψει την τράπουλα σε ότι έχει να κάνει με τα music trends.
Γι'αυτό βλέπουμε το νέο thrash αίμα να παίρνει τα πάνω του, καθώς και τα αντίστοιχα progressive σχήματα.
Το poser/glam έσβησε οριστικά βέβαια, ήταν η επανάσταση των 80's που δεν κράτησε παραπάνω.
Προσωπικα απ'το όλο genre, μου λείπει η ουσία, οι κιθαριστικές δουλειές σ'αυτές τις μπάντες, που ήταν εξαιρετικές, ακόμα και στις β' και γ' κατηγορίες μπαντών. Το outfit τους δεν θα μου λείψει, ΚΑΘΟΛΟΥ
Λογικό!
Είναι η σύγχρονη jazz, κατά κάποιο τρόπο. Μουσικοί που παίζουν απίστευτα πράγματα, με τρόπο μονότονο και αντιεμπορικό.
Δεν ενθουσιάστηκα...
Δεν ξέρω, αυτό το είδος δεν με αγγίζει καθόλου, χωρίς να εννοώ πως είναι μάπα. Απλώς ασύμβατο με τα γούστα μου.
Είναι τόσο αστείο να πετάνε αυτή τη σαχλαμάρα "τα πάντα", που δεν αξίζει να ασχοληθείς καν.
Είναι εντελώς generic τύποι/τύπισες στην όλη φάση που θα ήταν πιο έντιμο γι'αυτούς να απαντούν "δεν ακούω μουσική/δεν είναι το χόμπι μου η μουσική". Απλά κι ωραία. Θα ήταν περισσότερο σοβαροί στα μάτια μου.
Εγώ σκέψου για παράδειγμα, ΔΕΝ είμαι σινεφίλ, δεν βλέπω ταινίες με τη σέσουλα, αλλά απ'τις λίγες που βλέπω, γνωρίζω πολύ καλά ποια genres με ενθουσιάζουν -> sci-fi, action.
Δεν θα κάτσω να απαντώ στην ερώτηση "ποιού είδους ταινίες σου αρέσουν;" -> "όλες".
Θα αναφέρω τα genres που όντως με αντιπροσωπεύουν και έχω κάτσει να ψάξω 2-3 πράγματα γι'αυτά, καθώς επίσης θα αναφέρω επιπροσθέτως και ποιά είδη ΔΕΝ με ενδιαφέρουν.
Και πόσοι άλλοι έχουν fake image.
Εμένα δεν με ενοχλεί να έχουν μία περσόνα στα πλαίσια της δουλειάς τους (πχ Alice Cooper).
Με ενοχλεί να πουλάνε μούφα attitude, να διαχωρίζουν ευατούς απ'τον υπόλοιπο συναφή μουσικό κόσμο, ως κάτι το μοναδικό και ανώτερο (γελάνε και οι πέτρες), να επιβάλουν δικούς τους όρους και έννοιες, για την ποζεριά και μόνο.
Το μόνο που τους σώζει, είναι που είχαν την τύχη να συνθέσουν κάποια εξαιρετικά κομμάτια.
Αλλιώς θα ήταν αποκλειστικά για τα πανηγύρια.
Ίδια γνώμη έχω και για τον Malmsteen, αν και έχω όλα του τα καλά cd και να αποτελεί μία βασική επιρροή στα ξεκινήματά μου, δεν παύει να είναι douche σε πολλά θέματα...Dealing with pricks, is my speciality.
Linux all the way.
Open source all the way.
Fighting against telemetry, data harvesting, tracking, ads all the way.
For some people, ignorance is bliss.
-
30-12-20, 22:51 Απάντηση: Περί metal σκηνής #43
Μια και υπήρξε λόγος περί ντίσκο στο μεγάλο νήμα της μέταλ, έβαλα να ακούσω τους δύο δίσκους των battle beast.
Πολύ καλή φάση. Τέλεια η ντίσκο
Πάντως στο live που τους είχα δει, δεν υπήρχε παίχτης για τα πλήκτρα.
-
31-12-20, 21:20 Απάντηση: Περί metal σκηνής #44
Οι δισκογραφικές να επηρεάσουν μπορούν,να φιμώσουν μπορούν?Αλλάζουν οι εποχές όπως ξέρουμε και μάλλον η grunge έπεσε πιο έντονα στον παλμό/attitude της εκείνης εποχής που άλλαζε.Το οτι ήταν και λιγότερο τεχνικό είδος το έκανε και πιο αρεστό σε πιο ευρύ κοινό.
Δεν μπαίνεις στους big 4 με βύσμα ρε συ.
Μήπως γίνεσαι biased και το βλέπεις λίγο τεχνικά σαν κιθαρίστας που είσαι?Γουστάρω Testament για να μη παρεξηγηθώ και θα είχαμε να λέμε για τον Skolnick αν δεν έσκαγε ο Friedman.
Απο την φύση τους τα είδη αυτά έχουν ισχυρό attitude και να η σύγκρουση.
Καλά τα λες αλλά δεν είμαστε και pop σκηνή.Μαζί με το περί grunge μου θύμησες τώρα τους Harem Scarem που έσκασαν το 91.
Εγώ μπετώνω πάντως.
Διάφορες μουσικές τις βρίσκω αντικειμενικά ωραίες αλλά όχι για τα γούστα μου,σε καταλαβαίνω.
Εσύ έχεις ασχοληθεί και λίγο με τις ταινίες για να δείς τι σου αρέσει ρε συ.
Ignorance is bliss και καμιά φορά πληγώνεται το εγώ να πείς δεν ξέρω κάτι.
Τότε που ήμουν πιο θερμόαιμος μου σκάει ένας με ένα αντιγραμμένο cd με 10κάτι random metal κομμάτια και μου λέει ''για να δείς οτι είμαι ψαγμένος''.
Δεν άντεξα και τον γείωσα αλλά μετά ζήτησα συγνώμη γιατί έγινα και λίγο *αλάκας.
Ντάξ,ας μη κοροϊδεύουμε τις αναπηρίες του άλλου.
...wimps and posers leave the hall σου λέει μετα.
Κάτι νούμερα γκόμενες είναι και γίνανε νούμερα γιατί τους λέμε τι ωραία μάτια,τι ωραίος πισινός κτλ. αν με πιάνεις.
+1 περι Malmsteen αλλά αυτός δείχνει true *αλάκας,δεν το παίζει.
Ωπ!Γυναικεία φωνητικά βλέπω(ωραίο το eden) και με τρώει να ακούσω τον συνδυασμό αυτό.Για πές τους δύο δίσκους αν θές.
-
31-12-20, 22:28 Re: Απάντηση: Περί metal σκηνής #45
Πριν την έλευση του broadband, ψιλομπορούσαν.
Αν στα περιοδικά και τα δισκοπωλεία έθαβαν τις αξιόλογες δουλειές, θα έπρεπε να είσαι σχετικά ψαγμένος για να βρεις αυτά που αξίζουν.
Και οκ, η μουσική βρίσκεται εκεί για να την ανακαλύψει όποιος ψαχτεί, αλλά αν μία μπάντα ήταν αυθεντική στα πιστεύω της και δεν ήθελε να υποταχθεί στα trends που επέβαλλαν οι δισκογραφικές, απλά δεν έκαναν καριέρα, λόγω του σαμποτάζ που θα τους έκαναν.
Τώρα τουλάχιστον, οι μπάντες δεν είναι έρμαια των δισκογραφικών, αν θέλουν να κυκλοφορήσουν κάτι, όπως ακριβώς το έχουν εμπνευστεί και οραματιστεί, δεν τους σταματάει κανείς.
Βέβαια η εποχή μας έχει το άλλο αρνητικό, ότι ναι μεν οι μπάντες έχουν μία σχετική αυτονομία, αλλά πλέον οι καριέρες έχουν σβήσει λόγω της έλλειψης εσόδων.
Συν ότι πλέον για να πάρεις slot σε φεστιβάλ, πρέπει να πληρώσεις.
Αλλά δεν ξέρω, αν εξαιρέσουμε το οικονομικό σκέλος, η ουσία είναι πως πλέον υπάρχει ελευθερία έκφρασης στη μουσική.
Δεν σε εξαναγκάζει μια δισκογραφική το τάδε κομμάτι να το κάνεις όπως το θέλει αυτή, για να είναι πιο εμπορικό ξέρω γω.
Αυτοί μπήκαν με κάτι ακόμα πιο άκυρο από βύσμα. Λέγεται χρονική συγκυρία
Μπορώ να σου αναφέρω ένα σωρό μπάντες της εποχής που είχαν καλύτερες συνθέσεις απ'τους anthrax και θα άξιζαν κι αυτοί μία θέση στους big 4.
Αλλά εντάξει, εδώ που τα λέμε, και η όλη φάση του big 4 είναι ένα εμπορικό trick.
Για μένα δεν υπάρχουν top και bottom μπάντες εκείνης της περιόδου.
Πολλές μπάντες είχαν βάλει το λιθαράκι τους (άλλες μικρότερο, άλλες μεγαλύτερο) στο metal οικοδόμημα.
Και χαίρομαι/ενθουσιάζομαι/εξιτάρομαι που υπάρχουν αμέτρητα κρυφά διαμάντα εκείνης της περιόδου που δεν έχω ανακαλύψει ακόμη (και έχω ήδη βρει αρκετά ανά τα χρόνια που το ψάχνω).
Επίσης, δεν το βλέπω καθαρά κιθαριστικά, ίσα ίσα, αξιολογώ όλο το πακέτο (μουσική, lyrics, μουσική πορεία, attitude). Και προσπαθώ να κάνω αντικειμενική αξιολόγηση, ακόμη κι αν εκτιμώ μια μπάντα.
Σαφώς και θα ακούω anthrax, αλλά τα στραβά θα τα λέω.
Όπως το ίδιο λέω και για τον Malmsteen (εξακολουθώ να ακούω τις χρυσές δουλειές του), τους Manowar, κλπ.
Έτσι ακριβώς. Η φάση θυμίζει την πίτσα με ανανά.
Σε φάση "ας συνδυάσουμε αυτά τα 2 φαγητά, να δούμε πως θα πάει". Αλλά δεν πήγε
Επίσης, coca-cola με mentos
Δεν τους γνωρίζω
Αν ακούς αρκετή ώρα, γίνεται blender το μυαλό, ισχύει
Έτσι όπως το περιγράφεις, ο μλκς ήταν το παλικάρι που την είδε wannabe.
Αν και το βρίσκω λίγο "αστείο" πλέον στην ηλικία που είμαι τώρα, να κοντράρω στη μουσική άλλους, αλλά ποτέ δεν θα σταματήσω να χάνω την όποια εκτίμηση έχω σε άτομα που γνωρίζω όταν ακούω να λένε περί σκυλάδικων.
Για κάποιο λόγο, θεωρώ πως αυτοί που ακούνε σκυλάδικα, δεν το 'χουν ψάξει ποτέ το θέμα, πήραν αυτό που τους πλάσαρε το σύστημα και ως εκεί. Κι αυτό το επεκτείνω ύστερα σε άλλες εκφάνσεις.
Ίσως να το σκέφτομαι λάθος, ίσως επειδή δίνω μεγάλη βαρύτητα στη μουσική σε σχέση με αυτά τα άτομα, αλλά δεν ξέρω.
Όταν υπάρχει ποιότητα σε κάτι και κάποιος επιλέγει την μη ποιότητα σαν τρόπο διασκέδασης, με ξενερώνει.
Σε πιάνω, ναι. Το παν είναι να 'χει κανείς αυτογνωσία. Αλλά στην περίπτωση των manowar θα δεχτώ ότι στηρίζουν τη φάση στο image.
Μπορεί να γνωρίζουν και οι ίδιοι πως όλο αυτό το στυλ που έχουν είναι μια μπούρδα, αλλά αν πουλάει και τους βγάζει τη φάση, δε μαμιέται σου λέει...
Γιατί αν στα 60 σου βάζεις baby oil στο κορμί και το γουστάρεις, τότε έχεις κάψει φλάτζα κεφαλής (και πάνω και κάτω )Dealing with pricks, is my speciality.
Linux all the way.
Open source all the way.
Fighting against telemetry, data harvesting, tracking, ads all the way.
For some people, ignorance is bliss.
Bookmarks