Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτή την περίοδο;

[yiapap]

Τι θέλω και γράφω ρε γμτι μου;
Έγραψα διθύραμβους κάποτε για τον Orson Scott Card, το έριξε στο μεταφυσικό.
Έγινα groupie του Hugh έγραψα για το πως τα βιβλία επικεντρώνονται στην ιστορία και όχι στους χαρακτήρες και...
Έβγαλε το 3rd Shift.
Όλο το βιβλίο είναι το πως αισθάνονται δύο (2) χαρακτήρες και κυρίως πόσο μόνος είναι ο Μόνος (Solo). Η ιστορία προχώρησε τόσο που θα μπορούσα να το περιγράψω σε 1 παράγραφο.
Απλά απαράδεκτο.

Θα περιμένω σχόλια για το Dust. Αυτή τη φορά δεν το αγοράζω τυφλά.

[alekan]

Όταν σου λέω ότι το έχει ρίξει προ πολλού στο μπλα μπλα, με κράζεις...

[yiapap]

Όταν σου λέω ότι το έχει ρίξει προ πολλού στο μπλα μπλα, με κράζεις...

Ναι γιατί δεν το έριξε προ πολλού. Το τελείωσες το Omnibus ή wanτιλίζεις;

[alekan]

Το παλεύω με την ακατάσχετη φλυαρία...

[nnn]

Με συγχωρείτε αλλά δεν έπρεπε να μας δείξει το πως θα φτάσουμε στο τελείωμα της ιστορίας ???

[yiapap]

Με συγχωρείτε αλλά δεν έπρεπε να μας δείξει το πως θα φτάσουμε στο τελείωμα της ιστορίας ???

Μα δε φτάνουμε! Τριλογία δε θα είναι και το Dust;
Και ειλικρινά δε με πειράζει που δεν τελείωσε την ιστορία. Με πειράζει που δεν την προχώρησε αν εξαιρέσουμε μια σελίδα με την πτήση του drone.

[nnn]

Νομίζω είναι one and done το Dust.

[OxAp0d0]

Νομίζω είναι one and done το Dust.

Στο τέλος του 2nd Shift έλεγε πως δε ξέρει ακόμα αν θα το βγάλει σαν ενιαία ιστορία ή σε συνέχειες σαν το wool.

Τεσπα, τελείωσα και το 2nd Shift, το τρίτο περιμένει στο kindle για ανάγνωση. Έχω μπερδευτεί κάπως με το τέλος (εκεί που ξυπνάνε πάλι τον Donny) και με έχει ιντριγκάρει η σκηνή στο τέλος του βιβλίου που βγαίνουν έξω από το Σιλό...

Spoiler:

... Ναι, εκεί...

Spoiler:

...που...

Spoiler:

... δείχνει πως δεν έπαθαν τίποτα όταν βγήκαν! Τι σκατά; Αρχικά μας περιγράφει τοξίνες στο wool, nanobots στο Shift. Γιατί και πως targetάρουν συγκεκριμένα άτομα και υλικά (τις στολές των καθαριστών πχ) δε μας το έχει εξηγήσει. Θέλω να ελπίζω πως έχει βρει τρόπο να το κλείσει και να το κάνει χωρίς λογικά κενά!

Κάτι που μου άρεσε στο 2nd Shift είναι το κλίμα αμφιβολίας που δημιουργεί:

Spoiler:

Οι καταστροφείς του κόσμου ήταν απλά μεγαλομανείς τρελοί ή όντως είχαν δίκιο και η πράξη τους είχε λογική;

Οψόμεθα λοιπόν.

[BlueAngel]

"Πανουκλα" - Αλμπερ Καμύ

[NUTSIS]

Το βιβλίο ειναι γεμάτο ερωτικές σκηνές/περιγραφές που ξεπερνούν πολλά όρια:

Spoiler:

Στις κοινωνίες μας η γύμνια της γυναίκας είναι το απόλυτο μέτρο: η ανταμοιβή και το όνειρο του καθενός, απ' τη γέννηση ως το θάνατο. Ζωγράφισα για χάρη σας τη σιλουέτα της Ρεβέκας, ύμνησα τις θαυμαστές αναλογίες της, τη μεθυστική κοιλιά της αλλά δεν έχω πει ακόμα τίποτα γι' αυτό που πραγματικά μ' εντυπωσίαζε στο κορμί της: τους γλουτούς της, τους πιο όμορφους που μου δόθηκε ποτέ να δω. Ήταν ένα στιλπνό μάρμαρο, ένα κλειστό πετράδι που μπροστά του δοκίμαζα την τύχη μου με διάφορες πιθανότητες επιτυχίας, ένας πισινός στρογγυλός, ψαχνωμένος, παχουλός που ξεπεταγόταν σαν βόμβα χωρίς όμως το πάχος του να χαλάει σε τίποτε τη γοητεία του. Θα ήθελα να 'χω το ταλέντο του ποιητή για να περιγράψω αυτό το διπλό θαύμα, αυτό το υπέροχο πάπλωμα που πρόβαλλε στο κέντρο του σώματος, με μια σχισμή τόσο βαθιά που μπορούσες να ρίξεις μέσα της ένα γράμμα. Ποτέ δεν είχα δει κάτι τόσο ζωντανό, τόσο εκφραστικό. Αυτά τα δυο μαξιλάρια του έρωτα μού πρόσφεραν την αινιγματική αντίθεση του όγκου τους με τη μικρή ευωδιαστή τρυπούλα στο κέντρο: λες και στο μικρό εστιαζόταν η ουσία του μεγάλου. Ο άξονας των μπουτιών, το πάνω μέρος από τις γάμπες και το καμπύλωμα των γλουτών φτιάχνανε ένα σύνολο εντυπωσιακό, ένα καθαρό σύμπλεγμα γραμμών για το οποίο η φιλενάδα μου ήταν τρομερά περήφανη και δεν έχανε ούτε ευκαιρία να υπογραμμίζει, να επιδεικνύει, να το γυμνώνει ακόμα και δημόσια για να μη στερηθεί κανείς αυτό το υπέροχο Θέαμα. Ο πισινός μου, έλεγε, δεν είναι για να κάθομαι, αξίζει να τον βάλουν στο μουσείο, στην κορυφή μιας κολόνας.

Έβρισκα σ' αυτές τις δυο σφαίρες μια χαμογελαστή οικειότητα που με συγκινούσε. Το παραμικρό ζάρωμα αυτού του διχασμένου μπαλονιού με γέμιζε θαυμασμό. Σαν το κοίταζες δεν μπορούσες παρά να το θαυμάζεις εκστατικά, να το φιλάς, να το θαυμάζεις και πάλι, να το γαργαλάς, να το δαγκώνεις. Αν ήμουνα πιο μυημένος στην τέχνη της πλεχτικής θα είχα φτιάξει γι' αυτό το γεμάτο υποσχέσεις εξόγκωμα, ζιπουνάκια, ποδίτσες, δαντελένιες ζαρτιέρες και μικρές κουβερτούλες από σατέν και μετάξι, θα το τύλιγα με κορδέλες και κεντήματα σαν βασιλικό βρέφος, σχεδιάζοντας ένα διαφορετικό πατρόν για το κάθε ημισφαίριο, και κρατώντας μια χρνσή ή ασημένια μπορντούρα για το μεσαίο αυλάκι. Κανένα απ' τα φιλιά μού δεν ήταν αρκετό προσκύνημα στη συνταραχτική λευκότητα αυτού του δέρματος. Η αρμονία ανάμεσα σ' αυτά τα μέρη και το υπόλοιπο σώμα με ξάφνιαζε περισσότερο απ' όλα: το κορμί αυτό ήταν φτιαγμένο από μικρά θαύματα και έμενες έκπληχτος ξαναβρίσκοντας στο σύνολο την ολοκλήρωση της κάθε λεπτομέρειας. Διαλογιζόμουν σαν φιλόσοφος μπροστά στις δύο σφαίρες, με τη ματιά χαμένη στις καμπύλες τους: πόσα εκατομμύρια χρόνια χρειάστηκε το ανθρώπινο είδος για να φτάσει σ' αυτή την τελειότητα διαγραφής κι αναλογίας;

Οι γλουτοί της φιλενάδας μου είχαν το μοναδικό προνόμιο να μη ζαρώνουν και να μην παραμορφώνονται-όπου και να τους άφηνε, στο κρεβάτι ή πάνω σε μια καρέκλα, τους έβρισκε όπως πριν, στέρεους, γεμάτους ζωηράδα και κατεργαριά: δυο πραγματικές μικροαστές, τρελούτσικες και φουσκομάγουλες, πονηρές νταμ ντε κο-μπανί, καλόκαρδες και παχουλές θεότητες, φρουροί του ιερού, πολύτιμο παραγέμισμα, το Σουσάμι μιας σπηλιάς του Αλί-Μπαμπά με τα σαράντα αρώματα, τρυφερά και γλυκά αγοροκόριτσα, υψηλές δόξες, χαμηλές αφθονίες σε αντιστοιχία με τις μπροστινές τους δίδυμες, όμορφα πλεούμενα, όμορφες πλώρες, όμορφα κοχύλια, περήφανες άμαξες, μια δεξιά και μια αριστερά, χωρίς ποτέ αντιστροφή, καρποί φρέσκοι πάντα, ετοιμοφάγωτοι χειμώνα καλοκαίρι, γιατί τα τέλεια πράγματα είναι πάντα ζευγάρι. Πάνω από όλα όμως ο πισινός αυτός ανάδινε ένα είδος κεφιού, μια καλή διάθεση απέναντι στους ανθρώπους και τα πράγματα που σε προκαλούσε σε ειδυλλιακές επικοινωνίες. Ήταν δυο χοντρά αγγελούδια που γελούσαν ξεκαρδισμένα, που σε κορόιδευαν, σε προκαλούσαν. Ακόμα κι οι πιο εχθρικοί λαοί θα συμφιλιώνονταν κάτω απ ' τη χαμογελαστή τους ευλογία, γιατί κρίνουν τα πράγματα με μια δικαιοσύνη ανάλογη μ' αυτήν της φύσης που τους είχε τοποθετήσει στις δυο μεριές του μεσαίου χαντακιού. Κι όταν το πρόσωπο κατσούφιαζε, εγώ γύριζα τα μάτια μου στα οπίσθια, σίγουρος πως θα βρω παρηγοριά και φιλία. Αν πεινούσα ή διψούσα, αν είχα κάποιο παράπονο, μια στενοχώρια, έφτανε να φέρω στο μυαλό μου τη λαμπερή ζεστασιά τους, να χωθώ στην αγκαλιά τους για να μου περάσουν όλα. Άλλωστε έκανα-μια μυστική συμφωνία μ ' ένα ψωμά της γειτονιάς μου να μου ψήνει το ψωμί σύμφωνα μ' ένα γύψινο εκμαγείο του πισινού της Ρεβέκας που του είχα δώσει, κι έτσι κάθε μέρα, τρώγαμε τον ποπό της αγαπημένης μου από στάρι, από σίκαλη, σαν τσουρέκι, και την Κυριακή σαν κρουασάν.

Οι γλουτοί είναι μια εικόνα του παραδείσου, ένα σύμβολο του πλούτου, ένα ζωντανό Ελντοράντο’ αυτός είναι κι ο λόγος που ασκούν τόση έλξη πάνω στους πιστούς και τους φτωχούς. Μην έχοντας, εγώ ο ίδιος, ούτε ίχνος από αυτές τις λατρευτές καμπύλες, υποκλινόμουν μπροστά στους γλουτούς της Ρεβέκας αναγνωρίζοντάς τους σαν κέντρο της ζωής μου. Ήταν ο ήλιος, η πηγή του φωτός. Πάνω σ' αυτό το καλόκαρδο θυσιαστήριο, θυσίαζα αλόγιαστα, βαφτίζοντάς το με κάθε είδους όνομα Το έλεγα ο Καλός Ποιμένας, η Αυτοκρατορία της Μέσης, οι Ουράνιες Σφαίρες, οι Αθώες, οι Φαντασιόπληχτες, οι Αγαλματώδεις, οι Ερωτικές Κουμπάρες, τα Μετέωρα, το Γόνιμο Αυλάκι, τα Μεταξωτά Μπαλόνια, τα Αρωματικά Δοχεία, κι ακόμα οι Λώρελ και Χάρντυ, οι αδελφοί Μάρξ, ο Τομ κι ο Τζέρ-ρυ, οι Μπόννυ και Κλάιντ, μέχρι και 39/40 γιατί μου ανέβαζαν τον πυρετό και γιατί σαν τις δυο παρατάξεις του τελευταίου πολέμου μ ' έκαναν άνω κάτω. Η Ρεβέκα, άλλωστε, με φώναζε με το βουκολικό τίτλο «βοσκό του πρωκτού», «ποιμένα της κλειτορίδας», «φρουρό της ουράνιας Ιερουσαλήμ της». Έτσι χαϊδεύοντας αυτά τα συναρπαστικά οπίσθια, προσευχόμουν μπροστά τους πρωί και βράδυ, με τη φλόγα ενός φανατικού, υψώνοντας σε θεότητα την επιβλητική τους μεγαλοπρέπεια, μια θεότητα που έγινα ο πιστός της. Και δεν μπορούσα ούτε να διανοηθώ πως ήταν δυνατό να ζήσω μακριά απ' αυτά τα χοντρά τείχη, χωρίς να με ζεσταίνει κάθε στιγμή η διάχυτη άχτινοβολία τους

Για εκτενέστερη ανάγνωση, με π.μ.

[xhaos]

σε κάποιον λείπουν τα άρλεκιν; lol

[PopManiac]

Τι θέλω και γράφω ρε γμτι μου;
Έγραψα διθύραμβους κάποτε για τον Orson Scott Card, το έριξε στο μεταφυσικό.
Έγινα groupie του Hugh έγραψα για το πως τα βιβλία επικεντρώνονται στην ιστορία και όχι στους χαρακτήρες και...
Έβγαλε το 3rd Shift.
Όλο το βιβλίο είναι το πως αισθάνονται δύο (2) χαρακτήρες και κυρίως πόσο μόνος είναι ο Μόνος (Solo). Η ιστορία προχώρησε τόσο που θα μπορούσα να το περιγράψω σε 1 παράγραφο.
Απλά απαράδεκτο.

Θα περιμένω σχόλια για το Dust. Αυτή τη φορά δεν το αγοράζω τυφλά.

Wantiλίζοντας γιατί έχω πάρει το Omnibus αλλά ακόμα δεν το έχω ξεκινήσει, τι μου λέτε, μετά τον ΡΡ Μάρτιν κι άλλος προκύπτει που βλέπει τα βιβλία του να γίνονται χιτ και αποφασίζει να τραβήξει ιστορία ενός βιβλίου σε 3 με περιγραφές από τον σχεδιασμό του απόπατου της ταβέρνας του άσχετου λιμανιού που έκαναν stopover για να αγοράσουν ένα κιλό κρέας οι ήρωες και σκέφτηκαν να πάνε να πιούνε και μια μπύρα (όπου βεβαίως είναι μια καλή ευκαιρία για να μας περιγράψει ο συγγραφέας πόσες μπύρες έχει ο κατάλογος και ποια τα χαρακτηριστικά τους) και τους έπιασε μια ανάγκη και έτρεξαν στον απόπατο (εδώ η περιγραφή) και στο μεταξύ είπαν και 3-4 ποιήματα;;;;;

Another one????

[alekan]

Wantiλίζοντας γιατί έχω πάρει το Omnibus αλλά ακόμα δεν το έχω ξεκινήσει, τι μου λέτε, μετά τον ΡΡ Μάρτιν κι άλλος προκύπτει που βλέπει τα βιβλία του να γίνονται χιτ και αποφασίζει να τραβήξει ιστορία ενός βιβλίου σε 3 με περιγραφές από τον σχεδιασμό του απόπατου της ταβέρνας του άσχετου λιμανιού που έκαναν stopover για να αγοράσουν ένα κιλό κρέας οι ήρωες και σκέφτηκαν να πάνε να πιούνε και μια μπύρα (όπου βεβαίως είναι μια καλή ευκαιρία για να μας περιγράψει ο συγγραφέας πόσες μπύρες έχει ο κατάλογος και ποια τα χαρακτηριστικά τους) και τους έπιασε μια ανάγκη και έτρεξαν στον απόπατο (εδώ η περιγραφή) και στο μεταξύ είπαν και 3-4 ποιήματα;;;;;

Another one????

Όταν σου λέω ότι το έχει ρίξει προ πολλού στο μπλα μπλα, με κράζεις...

Το παλεύω με την ακατάσχετη φλυαρία...

[Revolution]

Το βιβλίο ειναι γεμάτο ερωτικές σκηνές/περιγραφές που ξεπερνούν πολλά όρια:

Ass Worship?

[NUTSIS]

σε κάποιον λείπουν τα άρλεκιν; lol

Ο ΜΠΡΥΚΝΕΡ αντίστοιχος των Αρλεκιν; Μαλιστα
Αυτο δεν το σκεφτηκε ο Πολανσκι, και ετσι το μετεφερε στον κινηματογραφο.

Ass Worship?

Κατόπιν γίνεται πιο τολμηρό. Περιγραφει σοκαριστικά, την διαστροφη, την εξαρτηση, την εκδικηση.

Για μενα ο συγγραφέας ειναι στα υψη του Henry Miller, του William S. Burrough, του Georges Bataille...

Γουστα ειναι αυτα..