Ποίηση – Στίχοι

[καλγιαν]

δεν ειναι ακριβως στιχοι..ελπιζω να μην "αμαρτησα"



«Ο Φρόυντ είπε πως πολλά από τα προβλήματά μας και η
ανικανότητά μας να ζήσουμε, πηγάζει από την πίστη ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ.
Νομίζουμε ότι ο χρόνος μπροστά μας είναι άπειρος. Αν το σκεφτείτε καλά, θα
δείτε πως κατά βάθος πιστεύεται ότι πεθαίνουν μόνο οι άλλοι…

…Φοβάται κανείς το θάνατο μόνο όταν δε ζει. Αν είσαι ενεργά
μέσα στη διαδικασία της ζωής, δεν κλαις, ούτε οδύρεσαι. Αν έχει φερθεί στους
άλλους όμορφα όσο είναι ζωντανοί, δεν πέφτεις πάνω στο φέρετρό τους φωνάζοντας:
«μη μ’ αφήνεις, μη μ’ αφήνεις»! Για όνομα του Θεού! Δεν αφήνουμε τους ανθρώπους
ούτε να πεθάνουν με αξιοπρέπεια. Τους αφήνουμε να πεθαίνουν με ενοχή φωνάζοντας:
«Mην πεθαίνεις!»

…Ο θάνατος είναι μια συνεχής, όμορφη διαδικασία ζωής. Όταν
τον έχεις δει, δεν τον φοβάσαι! Ο θάνατος είναι καλός φίλος, ένας πολύ καλός
φίλος, γιατί μας λέει πως δεν είμαστε αιώνιοι και πρέπει να ζήσουμε το ΤΩΡΑ.
Έτσι καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμο είναι το κάθε λεπτό.

… Ο θάνατος μας διδάσκει, αν θέλουμε να τον ακούσουμε, πως
ΤΩΡΑ είναι η στιγμή. Τώρα είναι η στιγμή να σηκώσεις το ακουστικό και να
τηλεφωνήσεις σ’ αυτόν που αγαπάς. Ο θάνατος μας διδάσκει τη χαρά της στιγμής.
Μας διδάσκει πως δεν είμαστε αιώνιοι και ότι δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο. Μας
διδάσκει να αφεθούμε, ότι δεν μπορούμε να κρατηθούμε από τίποτε. Και μας λέει να παραιτηθούμε από τις
προσδοκίες και ν’ αφήσουμε το αύριο να πει τη δική του ιστορία, γιατί κανείς
δεν ξέρει αν θα γυρίσει σπίτι του απόψε. Για μένα αυτό είναι μια τρομερή
πρόσκληση. Ο θάνατος λέει: “Ζήσε τώρα”. Ας το πούμε αυτό στα παιδιά μας.»


«Όταν γελάς, κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός». Και τι μ’
αυτό; Οι χαζοί διασκεδάζουν πολύ.

«Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός». Μ’
αρέσει. Τα δάκρυα βοηθάνε.

«Όταν ανοίγεσαι στον άλλο, κινδυνεύεις να μπλεχτείς». Ποιος λέει
ότι το μπλέξιμο είναι κίνδυνος; Εγώ θέλω να μπλεχτώ.

«Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου, κινδυνεύεις να δείξεις
τον πραγματικό σου εαυτό». Και τι άλλο έχω να δείξω;

«Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους,
κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής». Α, μ’ έχουν χαρακτηρίσει πολύ χειρότερα
απ’ αυτό.

«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μη στο ανταποδώσουν». Δεν αγαπώ
για ανταπόδοση.

«Όταν ζεις, κινδυνεύεις να πεθάνεις». Είμαι έτοιμος γι’ αυτό.

«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις ν’ απογοητευτείς, κι όταν δοκιμάζεις,
κινδυνεύεις ν’ αποτύχεις». Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις, γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος
στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Ο άνθρωπος που δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει
τίποτε, δεν έχει τίποτε, δεν είναι τίποτε, και γίνεται ένα τίποτε. Μπορεί ν’
αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, όμως δεν μπορεί να μάθει, να νιώσει, ν’ αλλάξει,
ν’ αναπτυχθεί, ν’ αγαπήσει και να ζήσει. Δεμένος με τις βεβαιότητές του, είναι ένας
σκλάβος. Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι
πραγματικά ελεύθερος.»

[Estela]

Πάρα πολύ όμορφο αυτό που έγραψες καλγιαν και σοφό. Ενέχει μεγάλη αλήθεια το απόσπασμα από τον Φρόυντ. Με βρίσκει σύμφωνη η σκέψη του κυρίως σε αυτό
…Φοβάται κανείς το θάνατο μόνο όταν δε ζει. Αν είσαι ενεργά
μέσα στη διαδικασία της ζωής, δεν κλαις, ούτε οδύρεσαι. Αν έχει φερθεί στους
άλλους όμορφα όσο είναι ζωντανοί, δεν πέφτεις πάνω στο φέρετρό τους φωνάζοντας:
«μη μ’ αφήνεις, μη μ’ αφήνεις»! Για όνομα του Θεού! Δεν αφήνουμε τους ανθρώπους
ούτε να πεθάνουν με αξιοπρέπεια. Τους αφήνουμε να πεθαίνουν με ενοχή φωνάζοντας:
«Mην πεθαίνεις!» ...

Πόση μικροψυχία δείχνουμε ακόμα και εκείνη την ιερή - για εμένα είναι - και τελευταία στιγμή της ανάπαυσης. Η σιωπή είναι ότι χρειάζεται η στιγμή. Έχεις μόνο μία ζωή, αν το κάνεις σωστά μία ζωή είναι αρκετή. Τα θορυβώδη κλάματα και οι φωνές δεν βοηθάνε κανέναν και πουθενά. Ό,τι ήταν να γίνει, έγινε και τίποτα δεν αλλάζει αυτό που ήρθε. Αφήστε απλά τους ανθρώπους να φύγουν με την ησυχία τους. Δεν χρειάζεται πολύ κόπος να το σκεφτεί κανείς ...

[καλγιαν]

σ ευχαριστω estela που εγραψες πηγη...πφφφφ μου...το ξεχασα!..

Ναι υπεροχο...αξιοπρεπεια παντου..ακομη κι εκει..στο θανατο..
αν ηταν να δωσεις κατι τοδωσες οταν ζουσε..κι αυτος το ξερει...αν δεν εδωσες..αλλου πηγαινε και πες τα..
αξιοπρεπεια παντου...

όπως κι αυτο:
"Ο θάνατος μας διδάσκει τη χαρά της στιγμής.
Μας διδάσκει πως δεν είμαστε αιώνιοι και ότι δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο. Μας
διδάσκει να αφεθούμε, ότι δεν μπορούμε να κρατηθούμε από τίποτε. Και μας λέει να παραιτηθούμε από τις
προσδοκίες και ν’ αφήσουμε το αύριο να πει τη δική του ιστορία, γιατί κανείς
δεν ξέρει αν θα γυρίσει σπίτι του απόψε. "
φιλοσοφια ζωης...το σημερα..το τωρα..αυριο ποιος ξερει...ζηστο..οσο μπορεις πιο ομορφα...

[trd64]

Σφύριξα κι'έληξες

[mosaic]

.~. Φσσστ! Μπόϊνγκ! .~.

[BlueAngel]

τελειο Φρου-Φρου μου !!

.~. Φσσστ! Μπόϊνγκ! .~.

[mosaic]

τελειο Φρου-Φρου μου !!

xαχα ναι! Ταίριαζε συνειρμικά και με το προηγούμενο, γι' αυτό το λόγο….

[21706]

Και ο Ερωτόκριτος του Σεφέρη:
http://www.greek-language.gr/digital...1&text_id=1883

[billyboy830]

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑΣ

Σα σκουριασμένο τρένο που αποσύρεται
Έτσι και η αγάπη μου έσβησε για σένα
Εξαφανίστηκε στους καπνούς της μοναξιάς
Στους καπνούς της πρόσκαιρης νιότης μας

Στους σταθμούς της ζωής μου γνώρισα πολλές
Καμία όμως δεν με αγάπησε όπως εσύ
Κατάλαβες τα προβλήματα και τις ανησυχίες μου
Και ρύθμισες τους μηχανισμούς της καρδιάς μου

Και όλος αυτός ο έρωτας έφυγε από κοντά μας
Και βρεθήκαμε παρατημένοι στη μοναξιά
Με την μελαγχολία να μας περιτριγυρίζει
Οπότε πορευόμαστε προς το άγνωστο

Σαν τη φωτιά που αργοσβήνει στην παραλία
Έτσι άφησες το άδειο μου κουφάρι
Να περιφέρεται στην μαύρη άβυσσο
Την άβυσσο της μελαγχολίας και του έρωτα

Το εγραψα ενα βραδυ που δεν ειχα τι να κανω. Δεν εχω ιδεα απο ποιηματα ηταν το πρωτο και μοναδικο πραγμα που εχω γραψει. Καθε σχολιο ευπροσδεκτο! Ευχαριστω παιδιά!

[BlueAngel]

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑΣ

Σα σκουριασμένο τρένο που αποσύρεται
Έτσι και η αγάπη μου έσβησε για σένα
Εξαφανίστηκε στους καπνούς της μοναξιάς
Στους καπνούς της πρόσκαιρης νιότης μας

Στους σταθμούς της ζωής μου γνώρισα πολλές
Καμία όμως δεν με αγάπησε όπως εσύ
Κατάλαβες τα προβλήματα και τις ανησυχίες μου
Και ρύθμισες τους μηχανισμούς της καρδιάς μου

Και όλος αυτός ο έρωτας έφυγε από κοντά μας
Και βρεθήκαμε παρατημένοι στη μοναξιά
Με την μελαγχολία να μας περιτριγυρίζει
Οπότε πορευόμαστε προς το άγνωστο

Σαν τη φωτιά που αργοσβήνει στην παραλία
Έτσι άφησες το άδειο μου κουφάρι
Να περιφέρεται στην μαύρη άβυσσο
Την άβυσσο της μελαγχολίας και του έρωτα

Το εγραψα ενα βραδυ που δεν ειχα τι να κανω. Δεν εχω ιδεα απο ποιηματα ηταν το πρωτο και μοναδικο πραγμα που εχω γραψει. Καθε σχολιο ευπροσδεκτο! Ευχαριστω παιδιά!

Oμορφο ειναι και πολυ συναισθηματικο ! δεν ειναι αναγκη να ειναι σε τετραστιχα αφου το βλεπω πιο..μοντερνο, χωρις ομοιοκαταληξια. Μου αρεσε !