Ο βάλτος της Ιρλανδίας το μέλλον της Ελλάδας υπό την κατοχή του ΔΝΤ, του Λεωνίδα Βατκιώτη

[AltairProxima]

Δημοσιεύω ένα άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη για την πρόβλεψη χρεοκοπίας της Ιρλανδίας μετά από περίπου 2 χρόνια οικονομικών πολιτικών εγκρίσεως του ΔΝΤ και σχεδιασμού Κομισιόν. Είναι η 2η χώρα μετά την Αργεντινή που ουσιαστικά (αλλά δίχως επίσημη παραδοχή) έχει χρεοκοπήσει.
Μάλλον θα ακολουθήσουμε εμείς σε 1 με 1,5 χρόνο.
Μ' άλλα λόγια πάμε ολοταχώς για φαλιμέντο έχοντας χάσει και την ελάχιστη εξομάλυνση θεσμών κοινωνικής πρόνοιας που υπήρχαν...
Βασικά μου θυμίζει την έναρξη (και λήξη) της ταινίας "Το Μίσος" όπου ο ευρισκόμενος σε ελεύθερη πτώση σε κάθε όροφο που περνούσε μονολογούσε "...ως εδώ καλά..."

Spoiler:

Ο βάλτος της Ιρλανδίας το μέλλον της Ελλάδας υπό την κατοχή του ΔΝΤ

Το τέλος της Αργεντινής, που ήταν ο πιο καλός μαθητής του ΔΝΤ, το είδαμε. Καιρός τώρα να παρακολουθήσουμε το άδοξο τέλος μιας ακόμη χώρας – προτύπου που από τη δεκαετία του ’90 μέχρι την Άνοιξη του 2010 αποτελούσε υπόδειγμα όχι μόνο της ντόπιας πολιτικής ελίτ – ποιος ξεχνάει τον Κώστα Σημίτη, ως πρωθυπουργό, να πλέκει το εγκώμιο του «κέλτικου τίγρη» – αλλά και των Βρυξελλών. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μας οι παραινέσεις του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ, στις αρχές του 2010 προς την Ελλάδα να γίνει Ιρλανδία, υιοθετώντας αντιλαϊκές πολιτικές λιτότητας, ως αντίδοτο στην κρίση. «Η Ελλάδα έχει να μιμηθεί ένα μοντέλο και αυτό το μοντέλο είναι η Ιρλανδία», ήταν τα λόγια του. «Η Ιρλανδία είχε εξαιρετικά δύσκολα προβλήματα τα οποία αντιμετώπισε με σοβαρό τρόπο και είναι κάτι που τώρα αναγνωρίζεται από όλους», δήλωνε από τη Φρανκφούρτη. Τα εγκώμιά του αφορούσαν τα μέτρα περικοπών που με πρωτοπόρο τρόπο εφαρμόστηκαν στην Ιρλανδία και οδήγησαν στη φτώχεια το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της. Ειδικότερα, μείωση των μισθών στον δημόσιο τομέα κατά 15%, των κρατικών βοηθημάτων για τα παιδιά κατά 10%, των επιδομάτων ανεργίας κατά 4,1% και των δημοσίων δαπανών συνολικά κατά 7,5%. Αυτό είναι το μοντέλο που υπέδειξε στην Ελλάδα ο Ζαν Κλοντ Τρισέ.

Ο “καλός Ιρλανδός μαθητής”

Τις προηγούμενες μέρες μια σειρά εξελίξεις έφεραν στην επιφάνεια τις επιδόσεις του «καλού ιρλανδού μαθητή», που ο πρόεδρος της ΕΚΤ πρότεινε να ακολουθήσουμε. Με λίγα λόγια, αποτυχία! Το αποτέλεσμα των παραπάνω εξοντωτικών για την λαϊκή πλειοψηφία και κυρίως άδικων μέτρων που εφαρμόσθηκαν ήταν η Ιρλανδία να βουλιάξει ακόμη πιο βαθιά στην ύφεση και η αναξιοπιστία της στις διεθνείς αγορές (αυτό δεν αποτελεί το ύψιστο κριτήριο με το οποίο κρίνεται κάθε πολιτική; ) να βρεθεί στο ναδίρ.

Ας δούμε τα γεγονότα με τη σειρά. Η εφαρμογή των παραπάνω κανιβαλικών μέτρων συνέβαλε καθοριστικά ώστε να πειστούν οι διαβόητες αγορές πως το Δουβλίνο είναι διατεθειμένο να εφαρμόσει κάθε αναγκαίο μέτρο που θα εξασφαλίσει την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους της Ιρλανδίας. Κι έτσι μετά την υιοθέτησή τους, το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους, τα επιτόκια των ιρλανδικών ομολόγων κινήθηκαν καθοδικά μαζί με τα συμβόλαια ασφάλισης πιστωτικού κινδύνου (CDS) ενώ ανοδικοί ήταν και οι ρυθμοί μεγέθυνσης του ΑΕΠ. Γεγονός ιδιαίτερα ελπιδοφόρο αν ληφθεί υπ’ όψη ότι το 2009 το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 7,1%. Αξίζει να αναφερθεί πως το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας παρότι είναι γνήσιο τέκνο της τρέχουσας κρίσης, δεν προκαλεί καμιά ανησυχία. Μέχρι πέρυσι δε η πατρίδα του Τζέιμς Τζόυς ήταν από τις ελάχιστες της ευρωζώνης που, σε ότι αφορά το δημόσιο χρέος, εκπληρούσε το κριτήριο του Μάαστριχτ καθώς κυμαινόταν κάτω του 60% του ΑΕΠ και συγκεκριμένα στο 58%. Η εκτίμηση πως η εκτίναξη του δημόσιου χρέους αποτελεί δημιούργημα της κρίσης επαληθεύεται αν δούμε ότι το 2007 κυμαινόταν μόλις στο 28% του ΑΕΠ, για να ανέβει το 2008, όταν ξέσπασε η κρίση στο 37% και το 2009 στο 58%. Κανένας λόγος ανησυχίας ωστόσο ακόμη κι έτσι.

Μοναδική εξαίρεση συνεχίζει να αποτελεί το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού το οποίο είναι το υψηλότερο στην ευρωζώνη, υπερβαίνοντας ακόμη και το ελληνικό, και φθάνει το 12%. Οι προοπτικές δε είναι ακόμη χειρότερες καθώς είναι βέβαιο πως το επόμενο διάστημα το δημοσιονομικό έλλειμμα θα εκτιναχθεί στο 30% του ΑΕΠ, τροφοδοτώντας μια νέα αύξηση του δημόσιου χρέους, που το 2014 εικάζεται ότι θα φθάσει το 136% του ΑΕΠ! Ο λόγος; Τα επιπλέον χρήματα που θα δώσει η (δεξιά) κυβέρνηση του Μπράιαν Κόουεν για να καθαρίσει τον Κόπρο του Αυγεία από την Anglo Irish Bank, υπόδειγμα τράπεζας – ζόμπι, που έχει αφαιμάξει τον κρατικό προϋπολογισμό και ακόμη αδυνατεί να σταθεί στα πόδια της. Ήδη η Anglo Irish Bank, «τράπεζα των κατασκευαστών» όπως λέγεται λόγω της στήριξης που παρείχε στον κατασκευαστικό τομέα τις προηγούμενες δεκαετίες χρηματοδοτώντας την φούσκα του, έχει ξεζουμίσει τους ιρλανδούς φορολογούμενους με 23 δισ., ενώ η προβλεπόμενη επιπλέον ενίσχυσή της με 25 δισ. ευρώ ακόμη, θεωρείται βέβαιο, σύμφωνα με ρεπορτάζ του διεθνούς Τύπου (ενδεικτικά: Financial Times, 21 Σεπτέμβρη 2010) ότι θα οδηγήσει το έλλειμμα στο 30%! Τα 23 δε αυτά δισ. ευρώ είναι κλάσμα μόνο από τα 73 δις. που έχουν συνολικά δοθεί στις τράπεζες!

Πως αντιδράει η κυβέρνηση απέναντι σε αυτή την προοπτική; Με επιπλέον περικοπές και αυξήσεις φόρων που αγγίζουν τα 3 δισ. ευρώ και ισοδυναμούν με το 2% του ΑΕΠ. Έτσι όμως φαίνεται η βαθιά αδικία που συντελείται, η πρωτοφανής σε έκταση αναδιανομή κοινωνικού πλούτου που είναι σε εξέλιξη με πρόφαση την κρίση. Γιατί, μια ματιά στη διαδρομή του χρήματος δείχνει ότι υπαίτιος του ελλείμματος και του χρέους σε δεύτερο χρόνο είναι οι τράπεζες, ενώ ο λογαριασμός μεταβιβάζεται στους δημόσιους υπάλληλους, τους άνεργους και τις εργαζόμενες οικογένειες με παιδιά, που καλούνται να καλύψουν τα ελλείμματα… των τραπεζών!

Η πολιτική όμως αυτή δεν είναι μόνο αυθαίρετη και βαθιά άδικη, αλλά είναι και αναποτελεσματική καθώς το μόνο που εγγυάται (πέρα από τον άκοπο πλουτισμό και την επιβράβευση των κερδοσκόπων και την πτώχευση των εργαζομένων) είναι η διαιώνιση της ύφεσης και ακόμη η αδυναμία δανεισμού και εξυπηρέτησης του ίδιου του χρέους.

Λιτότητα ίσον ύφεση

Το καμπανάκι κινδύνου για την κατάσταση της οικονομίας της Ιρλανδίας έκρουσε η βρετανική τράπεζα Barclay’s, που πριν ενδυθεί όλο θράσος την αμφίεση του αξιόπιστου κριτή κολυμπούσε κι αυτή στην κερδοσκοπία με αποτέλεσμα στα τέλη του 2008 να φθάσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Τώρα, η βρετανική τράπεζα εφιστούσε την προσοχή των επενδυτών στο ενδεχόμενο η Ιρλανδία να προσφύγει στο ΔΝΤ, ακολουθώντας τον δρόμο της Ελλάδας (και αφήνοντας μας με την απορία γιατί ένας τόσο αξιόπιστος αναλυτής των τάσεων της αγοράς δεν προέβλεψε την δική του χρεοκοπία πριν διατυπώσει χρησμούς για την χρεοκοπία των άλλων…). Τις ανησυχίες κλήθηκε να διασκεδάσει ο υπουργός Οικονομικών της Ιρλανδίας την προηγούμενη Κυριακή 19 Σεπτέμβρη δηλώνοντας ότι «τα θεμέλια της οικονομικής δομής είναι πολύ ισχυρά». Η ανακοίνωσή του (παρότι κινούταν σε διαμετρικά αντίθετα κατεύθυνση από τις απαράδεκτες δηλώσεις του έλληνα ομολόγου του την ίδια κρίσιμη περίοδο, που παρομοίαζε την Ελλάδα με Τιτανικό, ενθαρρύνοντας στην πράξη τις επιθέσεις κατά των ελληνικών ομολόγων) δεν κατάφεραν να αποκρούσουν τις επιθέσεις. Έτσι στη δημοπρασία ιρλανδικών ομολόγων που έγινε την Τρίτη 21 Σεπτέμβρη τα επιτόκια με τα οποία δανείστηκε το Δουβλίνο άγγιξαν επίπεδα ρεκόρ και (ω του θαύματος!) η προφητεία της Barclay’s (αυτο)εκπληρωνόταν. Συγκεκριμένα τα 4ετή ομόλογα πουλήθηκαν με 4,8% επιτόκιο (από 3,6% τον Αύγουστο) και τα 8ετή με 6% (από 5,1% τον Ιούνη). Το επιτόκιο των 10ετών ομολόγων άγγιξε το 6,7% για πρώτη φορά από την ένταξη της Ιρλανδίας στην ευρωζώνη και τα συμβόλαια ασφάλισης πιστωτικού κινδύνου έφθασαν κι αυτά στο επίπεδο ρεκόρ του 5%. Περιττό να πούμε ότι η άνοδος των επιτοκίων σημαίνει νέα, μυθικά κέρδη για τις τράπεζες – συναδέλφους της Barclay’s (και γιατί όχι και την ίδια; ) που κάλυψαν την έκδοση προσφέροντας το χρήμα στην κυβέρνηση.

Τα σύννεφα έγιναν ακόμη περισσότερα πάνω από την Ιρλανδία δύο μέρες αργότερα, την Πέμπτη 23 Σεπτέμβρη, όταν δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία για τη πορεία του ΑΕΠ της, που επιβεβαίωναν ότι ο πάλαι ποτέ «κέλτικος τίγρης» βυθιζόταν σε ύφεση. Ειδικότερα η αξία των αγαθών και υπηρεσιών κατά το δεύτερο τρίμηνο μειώθηκε κατά 1,2% σε σχέση με το προηγούμενο, τερματίζοντας απότομα τους ασθενικούς μεν αλλά θετικούς ρυθμούς μεγέθυνσης του ΑΕΠ που καταγράφηκαν στο πρώτο τρίμηνο. Τα συμπεράσματα από αυτή την αρνητική εξέλιξη είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά, καθώς επιβεβαιώνεται ότι η λιτότητα δεν οδηγεί στην ανάπτυξη αλλά στην εμβάθυνση της ύφεσης. Το προφανές αυτό συμπέρασμα το υιοθετούσε ακόμη και η συντηρητική εφημερίδα Wall Street Journal, στην έκδοση του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, 24-26 Σεπτέμβρη, που έγραφε από την πρώτη της κιόλας σελίδα: «Τα εντεινόμενα προβλήματα της Ιρλανδίας εγείρουν ανησυχίες για τη σοφία που υπάρχει πίσω από τα αυστηρά μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας που η πρώην κέλτικη τίγρη και άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν θέσει σε εφαρμογή τα οποία εμποδίζουν τους καταναλωτές και βγάζουν το χρήμα από την οικονομία… Ο κίνδυνος είναι τα οικονομικά προβλήματα της Ιρλανδίας να διευρύνουν τα δημοσιονομικά και τραπεζικά της προβλήματα. Μια πιο αδύνατη οικονομία σημαίνει λιγότερα φορολογικά έσοδα, καθιστώντας δυσκολότερο για την κυβέρνηση να ανταποκριθεί στο στόχο μείωσης του ελλείμματος στο ευρωπαϊκό όριο του 3% μέχρι το 2014. Όσο η οικονομία εξασθενεί για τους ιρλανδούς οφειλέτες θα είναι δυσκολότερο να αποπληρώσουν τα δάνειά τους, επιβαρύνοντας τις τράπεζες της Ιρλανδίας με ακόμη περισσότερα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Αυτό, με τη σειρά του, θα αναγκάσει την ιρλανδική κυβέρνηση να παράσχει ακόμη μεγαλύτερη βοήθεια, υπονομεύοντας έτσι το αξιόχρεό της».

Κατά συνέπεια, η λιτότητα οδηγεί στην ύφεση κι από κει στο ΔΝΤ που θα φέρει νέα λιτότητα. Συμπέρασμα που αποκτά μεγαλύτερη σημασία αν πάρουμε υπ’ όψη μας ότι η Ιρλανδία είναι η πρώτη χώρα που εφάρμοσε τα μέτρα λιτότητας. Κατά συνέπεια βλέποντας τα τωρινά δεινά της μπορούμε να προβλέψουμε τι θα συμβεί σε όλη την Ευρώπη και πολύ περισσότερο στο «πειραματόζωο Ελλάδα» όσο θα βρίσκεται υπό την κατοχή του ΔΝΤ, καθώς στη χώρα μας επιβλήθηκε η πιο βάρβαρη πολιτική άγριων περικοπών, σε έξι μήνες ή ένα χρόνο. Όταν δηλαδή θα έχουν αρχίσει να διαχέονται σε όλη την έκταση και το βάθος της οικονομίας τα μέτρα περικοπών που υιοθετήθηκαν σε όλη την έκταση της γηραιάς ηπείρου το πρώτο εξάμηνο του 2010. Ακόμη και μία ελπίδα να υπήρχε να αποφευχθεί η διπλή ύφεση, πλέον εξαφανίζεται. Το μέλλον που χαράζει επομένως η λιτότητα και οι περικοπές είναι ένας χρόνιος βάλτος ύφεσης και αυξανόμενης ανεργίας, τον οποίο οι πολιτικές ηγεσίες θα επικαλούνται, με την αναίδεια του πατροκτόνου που ζητάει επιείκεια επειδή είναι ορφανός, για να συνεχίσουν να εφαρμόζουν την ίδια καταστροφική πολιτική, παρατείνοντας την στο διηνεκές!

Και οι αντίστιχοι σύνδεσμοι από την σελίδα του και το TVXS

[ciaoant1]

«Ιρλανδικό θαύμα»: έλλειμμα... 32%!

Δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους όσοι το άκουγαν. Δεν πίστευαν στα μάτια τους όσοι το διάβαζαν. Ο υπουργός Οικονομικών της Ιρλανδίας, Μπράιαν Λένιχαν, ανακοίνωσε κάτι αδιανόητο: το έλλειμμα του προϋπολογισμού της χώρας για το 2010 θα ανέλθει στο... 32% του ΑΕΠ!!! Προσοχή, μιλάμε για το έλλειμμα, όχι για το δημόσιο χρέος! Αυτό δηλαδή που στο Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ έχει καθοριστεί ότι επιτρέπεται να φτάνει μέχρι 3% του ΑΕΠ.

Η δεξιά ιρλανδική κυβέρνηση του Μπράιαν Κάουεν, βλέποντας ότι οι Ιρλανδοί έχουν σκύψει το κεφάλι και δεν αντιδρούν στα μέτρα εφιαλτικής λιτότητας που τους επιβάλλει, προκειμένου να «ξελασπώσει» τις τράπεζες που έπαιξαν εξωφρενικά κερδοσκοπικά παιχνίδια (ε πώς αλλιώς θα είχε η Ιρλανδία τόσο μεγάλη ανάπτυξη όλα αυτά τα χρόνια, αποφάσισε να διαθέσει μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ακόμη για χάρη του τραπεζικού τομέα. Ετσι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας, το οποίο ήταν ήδη με 14,3% του ΑΕΠ το χειρότερο της ΕΕ κατά το 2009, αντί για 11% που υπολογιζόταν για το 2010 θα εκτιναχθεί στο απίστευτο, πρωτοφανές ύψος του 32%! Πάνω από δέκα φορές το όριο του Μάαστριχτ! Μιλάμε δε για την Ιρλανδία, μια χώρα που μόλις το 2007 είχε... πλεόνασμα, όχι έλλειμμα στον προϋπολογισμό της! Μια χώρα της οποίας το δημόσιο χρέος κατά το 2007 ανερχόταν μόλις στο 25% του ΑΕΠ.

Η απόφαση, όμως, της κυβέρνησης να βάλει τους φορολογούμενους να πληρώσουν αυτοί τις ζημιές των ιδιωτικών τραπεζών έχει οδηγήσει την Ιρλανδία σε πλήρη οικονομική κατάρρευση.

Το δημόσιο χρέος, το οποίο σε αντίθεση με το έλλειμμα είναι ένα μέγεθος που αυξομειώνεται δύσκολα και ιδίως η μείωσή του απαιτεί συνήθως δεκαετίες ολόκληρες, καλπάζει με τρελούς ρυθμούς στην Ιρλανδία: από 25% το 2007 έγινε 43,9% το 2008 και το 2009 -πάντα εξαιτίας των τραπεζών- εκτινάχθηκε στο 64%. Το 2010 η απόφαση της ιρλανδικής κυβέρνησης την περασμένη εβδομάδα να δώσει δεκάδες ακόμη δισεκατομμύρια ευρώ στους τραπεζίτες απογειώνει το δημόσιο χρέος στο ύψος του 99% του ΑΕΠ, όπως είπε ο υπουργός Οικονομικών Λένιχαν!

Δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να αντιληφθεί κανείς ότι το 99% είναι ένα προπαγανδιστικό κόλπο - ότι δηλαδή το ιρλανδικό χρέος σαφώς και θα υπερβεί στην πραγματικότητα το 100% του ΑΕΠ το 2010 και απλώς ανακοινώνεται αρχικά αριθμός που δεν είναι τριψήφιος, για λόγους ψυχολογικούς και επικοινωνιακούς. Το ίδιο άλλωστε κάνει και το Βέλγιο.

Η κατάρρευση όμως της Ιρλανδίας έχει εξαιρετική σημασία από πολιτική, οικονομική και ιδεολογική σκοπιά. Πάνω από μία δεκαετία μάς είχαν ζαλίσει σε όλη την Ευρώπη με τον «Κελτικό Τίγρη», προβάλλοντας σε ολόκληρη την ΕΕ την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του Δουβλίνου ως παράδειγμα προς μίμηση. Ο καθολικός καταποντισμός της ιρλανδικής οικονομίας εν ριπή οφθαλμού μόλις έσκασε η νεοφιλελεύθερη φούσκα αποδεικνύει την επικίνδυνη γελοιότητα αυτού του μοντέλου, που οδηγεί σε τραγωδία έναν ολόκληρο λαό.

Σαρκάζουν μέχρι και οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Ο Κελτικός Τίγρης εδώ και πολύ καιρό πήρε το καπέλο του και το πανωφόρι του και εξαφανίστηκε στο σκοτάδι της νύχτας. Και τι λογαριασμό άφησε πίσω του! Η ανακοίνωση ότι ο λογαριασμός για τη διάσωση των ιρλανδικών τραπεζών μπορεί να αγγίξει τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ δείχνει την παράλογη κλίμακα της τραπεζικής κρίσης».

Εντυπωσιάζει μέσα σε αυτό το κλίμα πλήρους απαξίωσης της Ιρλανδίας η περιφρόνηση που δείχνουν μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες προς την... Ελλάδα! Η στάση της ιρλανδικής κυβέρνησης «δείχνει ότι η Ιρλανδία δεν είναι Ελλάδα» έγραφαν στην πρώτη σελίδα τους την Παρασκευή οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», προβάλλοντας δηλώσεις Βρετανού χρηματιστή.

«Δεν υπάρχει θέμα να συναντηθεί τώρα η Ιρλανδία με το ελληνικό καρκίνωμα (!) στο εδώλιο των σχεδόν χρεοκοπημένων κρατών», έγραφε δηλητηριωδώς και η γαλλική «Μοντ» το Σάββατο.

«Καρκίνωμα» η Ελλάδα, ενώ η ιρλανδική κυβέρνηση απλώς «επέλεξε τη διαφάνεια, παρουσιάζοντας τον «τρομερό» λογαριασμό της βοήθειας προς τις τράπεζες»! Τι να πει κανείς...

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Αρπάζει τα λεφτά για τις συντάξεις!

ΑΔΙΣΤΑΚΤΗ είναι η δεξιά κυβέρνηση της Ιρλανδίας στην προσπάθεια εξυπηρέτησης των τραπεζών. Με το έλλειμμα να εκτινάσσεται στο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος να φτάνει στο 100% του ΑΕΠ αποσύρθηκε πανικόβλητη από την έκδοση ομολόγων μέχρι του χρόνου τον Ιούνιο. Αντί να δανειστεί με σίγουρα εξοντωτικό επιτόκιο, αποφάσισε να βάλει χέρι στα 24 δισεκατομμύρια ευρώ που έχει το ταμείο συντάξεων της χώρας και να δώσει τα λεφτά αυτά για τις τράπεζες! Το πιθανότερο είναι βέβαια πως αποφάσισε να μην πουλάει ομόλογα, διότι ετοιμάζεται να φέρει το ΔΝΤ στη χώρα Θα φάει δηλαδή τα λεφτά των συνταξιούχων και το 2011 πρέπει να δανειστεί τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια για να μπορέσει να πληρώσει τις συντάξεις αλλά και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων!

http://www.ethnos.gr/article.asp?cat...pubid=34910948

Ireland moves closer to state bankruptcy
The Irish government’s September 30 emergency bailout is intended to draw a line under the country’s deepening financial crisis. The government claims to have enough liquid cash to continue functioning until sometime in 2011, but the continual injection of massive state funding into ruined banks, particularly Anglo Irish Bank, risks national bankruptcy. Such an event would likely have a catastrophic chain reaction across Europe.
All the Irish banks are heavily reliant on temporary “non-standard” funding from the European Central Bank (ECB). Οπότε τι να κάνει και η "κοκομοίρα" η ΕΚΤ, θα τυπώσει μερικά "δισεκατομμυριάκια" ευρώ, διασώζοντας τις τράπεζες με νέα "πακέτα σωτηρίας", και θα ρίξει έτσι και την ισοτιμία του ευρώ, που τώρα είναι αρκετά υψηλή και δε βοη΄θα τις εξαγωγές της ευρωζώνης
http://www.wsws.org/articles/2010/oc...irel-o04.shtml

Ήδη εξάλλου αυτό γίνεται, η ΕΚΤ αγοράζει ότι ομόλογο βρίσκει:

ECB Purchases Of Sovereign Bonds Surge Tenfold Compared To Prior Week, Hit €1.4 Billion, On Continuing Ireland, Portugal Fears
After dropping to a modest €134 million last week, ECB purchases of sovereign debt exploded tenfold in the last ended week to €1.384 billion, confirming that the ECB continues to bid up all Portuguese and Irish bonds available for sale, so the market does not crash.
http://www.zerohedge.com/article/ecb...ops+to+zero%29

To Δουβλίνο στο δρόμο που χάραξε η Αθήνα;

Από την περασμένη Πέμπτη, οπότε η κυβέρνηση της Ιρλανδίας ανακοίνωσε επισήμως ότι το κόστος της διάσωσης του τραπεζικού της τομέα ανέρχεται, για το 2010, γύρω στα 30 δις ευρώ, το ερώτημα που απασχολεί τους πάντες στις Βρυξέλλες και τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι ένα: η Ιρλανδία είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μόνη της αυτό το κόστος, η αντιθέτως θα ζητήσει, όπως και η Ελλάδα, την αρωγή των χρηματοδοτικών μηχανισμών της ΕΕ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου; Το ερώτημα είναι εύλογο, λαμβανομένου υπόψη ότι τα 30 δις ευρώ αντιπροσωπεύουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, το 20% του ιρλανδικού ΑΕΠ και ότι συνεπεία αυτής της οικονομικής επιβάρυνσης το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ιρλανδίας θα κλείσει το 2010 στο 32% του ΑΕΠ (έναντι 14% που αναμενόταν), το δε δημόσιο χρέος της περί το 100% (έναντι 65% που αναμενόταν).

Παρά την εκτίναξη χρεών και ελλειμμάτων η Ιρλανδική κυβέρνηση διαβεβαίωσε τους πάντες σήμερα στις Βρυξέλλες, όπου συνεδρίασε το Συμβούλιο των υπουργών Οικονομίας της ΕΕ με τη συμμετοχή από ελληνικής πλευράς του κ Γ. Παπακωνσταντίνου, ότι θα είναι εντάξει προς τις μεσοπρόθεσμες δεσμεύσεις της.

Το μείζον ερώτημα που ωστόσο απασχολεί τους οικονομικούς αναλυτές είναι πόσα περιθώρια έχει η ιρλανδική κυβέρνηση να επιβάλει κι άλλες πολιτικές λιτότητας. Και αυτό διότι στην Ιρλανδία έχουν ήδη εφαρμοσθεί δύο «προγράμματα ανασυγκρότησης» τα οποία, όσο και αν έγιναν γενικώς αποδεκτά από τα συνδικάτα, είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση των εισοδημάτων στη χώρα περί το 20%, αλλά και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης είτε στο 65ο είτε στο 67ο έτος της ηλικίας των εργαζομένων. Ετσι η μόνη πηγή εσόδων που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην Ιρλανδία είναι η φορολόγηση των επιχειρήσεων, η οποία στη χώρα αυτή εξακολουθεί να είναι μικρότερη του 15%.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid...&dt=01/10/2010

[sotos65]

"Το Δουβλίνο στον δρόμο που χάραξε η Αθήνα;"

Ίσως. Αλλά άργησαν [δεν ήθελαν βοήθεια από τρίτους, θα τα κατάφερναν μόνοι τους. Ναι, το είδαμε], και γι αυτό βρέθηκαν εκεί που είναι τώρα...

[MNP-10]

Η κινηση να φανε τα λεφτα απ'τις συνταξεις παντως στην Ιρλανδια, φανερωνει και κατι αλλο: Οτι τα κρατη πλεον παιζουν "διχως αυριο". Το βλεπουμε στην Ιρλανδια, το βλεπουμε στις ΗΠΑ με τις πολιτικες τους, το βλεπουμε σε ολη την Ευροζωνη, το βλεπουμε στην Ελλαδα που το 2014 η χρεοκωπια θα ερθει με μαθηματικη βεβαιοτητα (καθοτι απαιτουνται 90 δις για αποπληρωμη δανειων μονο εκεινη τη χρονια - ποσό το οποιο ειναι αδιανοητα υψηλο) κτλ κτλ.

Πως γινεται ολα τα κρατη να εχουν τοσο βραχυπροθεσμη πολιτικη αδιαφορωντας οφθαλμοφανως για το μεσοπροθεσμο μελλον? Μεχρι τωρα το δημοσιο debate ηταν για τη μακροπροθεσμη βιωσιμοτητα του συστηματος αλλα τωρα το συστημα με μαθηματικη βεβαιοτητα δε τη βγαζει ουτε σε μεσοπροθεσμο οριζοντα (πλεον ο καθενας μπορει να τα υπολογισει με ενα κομπιουτερακι - αλλα ακομα και ετσι, τα media προσπαθουν να το κρυψουν... εδω μεχρι πριν 1-2 μηνες μιλαγαν για παγκοσμια ανακαμψη ). Σε καθε περιπτωση, τα παντα, στη δυση και τις παγκοσμιοποιημενες χωρες, θυσιαζονται προκειμενου το συστημα να παραμεινει λειτουργικο βραχυπροθεσμα. Αντιθετα οι αναπτυσσομενες χωρες ή οι μη-παγκοσμιοποιημενες χωρες, δεν δρουν ετσι.

Τι σημαινει αυτο?

Ολες αυτες οι κινησεις (του "διχως αυριο" και "διχως μεθαυριο") στις παγκοσμιοποιημενες χωρες, σε συνδιασμο με αλλες κινησεις (ριχτε μια ματια στη πορεια των πολυτιμων μεταλλων), φανερωνει οτι ετοιμαζεται κατι πολυ μεγαλο στο ενδιαμεσο διαστημα μεταξυ του "τωρα" και του "αυριο" - του οποιου οι συνεπειες θα "σβησουν" την αναγκη για βιωσιμο μεσοπροθεσμο ή μακροπροθεσμο σχεδιασμο.

Επισης φανερωνεται οτι οσοι ειναι "παγκοσμιοποιημενοι" εχουν, αν οχι γνωση του σχεδιου, τουλαχιστον τη διαβεβαιωση να μην ανησυχουν για το "αυριο" γιατι "κατι θα γινει" - και ετσι δρουν αναλογα. Οσοι ειναι outside of the loop (μη-παγκοσμιοποιημενοι), συνεχιζουν "business as usual" - ενοσω απλα υποπτευονται (ή εχουν πληροφοριες) οτι κατι παει να παιχτει το οποιο θα αλλαξει ολο το παιχνιδι (ενδεχομενως εις βαρος τους).

[uncharted]

Ολες αυτες οι κινησεις (του "διχως αυριο" και "διχως μεθαυριο") στις παγκοσμιοποιημενες χωρες, σε συνδιασμο με αλλες κινησεις (ριχτε μια ματια στη πορεια των πολυτιμων μεταλλων), φανερωνει οτι ετοιμαζεται κατι πολυ μεγαλο στο ενδιαμεσο διαστημα μεταξυ του "τωρα" και του "αυριο" - του οποιου οι συνεπειες θα "σβησουν" την αναγκη για βιωσιμο μεσοπροθεσμο ή μακροπροθεσμο σχεδιασμο.

Επισης φανερωνεται οτι οσοι ειναι "παγκοσμιοποιημενοι" εχουν, αν οχι γνωση του σχεδιου, τουλαχιστον τη διαβεβαιωση να μην ανησυχουν για το "αυριο" γιατι "κατι θα γινει" - και ετσι δρουν αναλογα. Οσοι ειναι outside of the loop (μη-παγκοσμιοποιημενοι), συνεχιζουν "business as usual" - ενοσω απλα υποπτευονται (ή εχουν πληροφοριες) οτι κατι παει να παιχτει το οποιο θα αλλαξει ολο το παιχνιδι (ενδεχομενως εις βαρος τους).

λες για τις ηλιακες εκρηξεις που θα γινουν το 2012-2013?

τελευταια φαινεται να κανει και η NASA καποιες διαρροες... ειδωμεν

[MNP-10]

Αυτες ειναι χρονολογικα τοποθετημενες στο "μεθαυριο"... Οταν λεω για αυριο εννοω πολυ πιο συντομα.

[ciaoant1]

Γίνε και εσύ Ιρλανδία, μπορείς!

Αυτό δε μας έλεγαν οι απανταχού νεοφιλελεύθεροι τόσα χρόνια;

Αξίζει να διαβάσει κανείς ένα πολύ καλό άρθρο της "Ελευθεροτυπίας", το οποίο έχει συγκεντρώσει τις καλύτερες "ατάκες" των κυβερνώντων και των κυρίαρχων ΜΜΕ, προκειμένου να μας πείσουν ότι το "ιρλανδικό μοντέλο" είναι "θαυματουργό":

Οι τέσσερις ζωές του «ιρλανδικού μοντέλου»

«Στο ιρλανδικό μοντέλο βλέπω μονάχα πλεονεκτήματα· αυτό το success story στέλνει ένα μήνυμα στη Γαλλία», δήλωνε ενθουσιασμένος ο (συντηρητικός) γάλλος πρωθυπουργός Ζαν Πιέρ Ραφαρέν (Δουβλίνο, 24 Μαΐου 2004).

Εναν χρόνο αργότερα, σε επίσημη ανακοίνωση της λιθουανικής κυβέρνησης αναφερόταν ότι στόχος της χώρας είναι η «αναπαραγωγή του ιρλανδικού σεναρίου οικονομικής ανάπτυξης(1)». Πολύ σύντομα, το Συντηρητικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας στέλνει στο νησί στελέχη του για να «παρατηρήσουν και να μάθουν τι συμβαίνει στην απέναντι όχθη». Την ίδια εποχή, οι εργοδότες στην Τζαμάικα αναρωτιούνταν: «Ποια διδάγματα μπορούμε να αποκομίσουμε από την πρωτοφανή επιτυχία της Ιρλανδίας;» Ο προβληματισμός των ομολόγων τους στο Κεμπέκ, τη γαλλόφωνη επαρχία του Καναδά, πηγαίνει ακόμα πιο μακριά: «Χωρίς αμφιβολία, η Ιρλανδία αποτελεί το πλέον ενδεδειγμένο μοντέλο(2)» -για την επαρχία τους. Παντού, από τη δεξιά της Λετονίας έως το Εθνικό Συμβούλιο της Εργοδοσίας στην Ονδούρα και από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών έως το Αμερικανο-Ουρουγουανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα: «Το ιρλανδικό μοντέλο είναι μια στρατηγική η οποία μπορεί να λειτουργήσει και σε άλλες χώρες, ανεξάρτητα από την εποχή ή τη γεωγραφική ζώνη(3)».

Στα μέσα ενημέρωσης δεν διέφυγε της προσοχής κανενός ότι το «θαύμα» συνέβη μετά τη δρομολόγηση των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Μέσα σε λιγότερα από δέκα χρόνια, ο «Economist» αναθεωρεί την κριτική που είχε ασκήσει στη χώρα, ότι «βαδίζει προς την καταστροφή» (16 Ιανουαρίου 1988): «Η Ιρλανδία αποδεικνύει με αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι εάν μια χώρα αγκαλιάσει την "παγκοσμιοποίηση", θα βρει την πλέον σύντομη οδό για την αφθονία» (15 Μαΐου 1997).

Το γεγονός ότι όλοι -από τους «New York Times» ώς τη «Figaro» κι από τη «Wall Street Journal» ώς την (κεντροαριστερή) «Liberation» - έχουν καταγοητευθεί από το «Σμαραγδένιο νησί» και συμφωνούν ότι το «ιρλανδικό θαύμα» συνίσταται ουσιαστικά στο «θαύμα του νεοφιλελευθερισμού». Συνεπώς, υπάρχει φυσικότερο πράγμα από το να καλέσεις και τον υπόλοιπο κόσμο να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα; Ετσι δημιουργήθηκε το ιρλανδικό μοντέλο.
...

[vasim]

Μήπως πόσοι από εμας έβλεπαν την Ιρλανδία και σκόπευαν να μετακομίσουν εκεί λόγω των υπέρογκων μισθών που μοίραζαν;

[Omega9]

Ω τι έκπληξις!

Δηλαδή "έκπληκτος" ξανά και ξανά, ο κόσμος και όταν λέμε ο κόσμος εννοούμε ο ΤΥΠΟΣ, τα μεγάλα-ελεγχόμενα συγκροτήματα, "ανακαλύπτει" ότι ο φιλελευθερισμός είναι οικονομικός πόλεμος, οικονομική μαφία και οικονομικό έγκλημα.
Ότι οι οικονομικές κρίσεις είναι ακόμα ένα προϊόν του καπιταλισμού, που αν δεν περιοριστεί στην πραγματική οικονομία, χειραγωγείται και στην ουσία βιάζεται από τα τραπεζοπιστωτικά όρνεα με τις γαμψές μύτες και τη σκατένια ψυχή, που ασελγούν κυριολεκτικά επάνω σε ολόκληρους λαούς, έθνη, ΗΠΕΙΡΟΥΣ.
Τι άλλο θα "ανακαλύψουν" αναπάντεχα τα puppets των παγκόσμιων ΜΜΕ και τα διάφορα σφουγγοκωλάρια ανθρώπινα παραοικονομικά προϊόντα που περιτριγυρίζουν τα μεγάλα και μεγαλύτερα όρνεα τσιμπολογόντας από όλο αυτό το εικονικό χρηματοπιστωτικό αλισβερίσι; Μήπως ότι εκτός από τους παγκόσμιους νομισματικούς πολέμους που αρχίζουν δειλά δειλά να αναλύουν, θα ακολουθήσουν για ακόμα μία φορά πραγματικοί πόλεμοι; Μάλλον, όταν αποφασίσουν τα αιματοβαμένα όρνεα (βλέπε "αγορές", "επενδυτές", "τραστ", "εταιρείες αξιολόγησης" και λοιπά σκουλήκια), ότι μαζευτήκαν πολλά τα χρέη και τα όπλα παγκοσμίως.... Υπάρχει πλέον στον πλανήτη κάποιος που μπορεί να σταματήσει όλους αυτούς; Μόνο κάποια ηλιακή καταιγίδα ή μετεωρίτης μπορεί να αλλάξει (δραστικά) την κατάσταση στον πλανήτη; Ά ρε Μάγιας, απ' το στόμα σας και στου θεού τ' αυτί...

[ciaoant1]

Μέρα με την ημέρα γίνεται ολοένα και πιο φανερό πως ο λαός δεν αντέχει την τυραννική εκμετάλλευση που υφίσταται, ειδικά σε χώρες όπως η Ιρλανδία όπου τα αντιλαικά μέτρα είναι πιο έντονα. Βέβαια, προς το παρόν η δυσαρέσκεια αυτή εκφράζεται μόνο μέσω "ακτιβισμών", δείγμα και αυτό της ανικανότητας, προς το παρόν τουλάχιστον, ο λαός να κινηθεί πιο πολιτικά, και να αντιστρέψει σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο αυτές τις πολιτικές.

Ας δούμε προς το παρόν νεότερες εξελίξεις από την ιρλανδία, που δύσκολα θα ακουστούν στα "δελτία ειδήσεων" των καναλιών:

Καταρχήν λοιπόν πριν δύο μέρες, η υπουργός υγείας της Ιρλανδίας (η εικονιζόμενη στην φωτογραφία) δέχτηκε επίθεση με κόκκινη μπογιά από διαδηλωτές, που την κατηγορούσαν, και δεν έχουν άδικο, πως "έχει αίμα στα χέρια της", καθώς η υπουργός αυτή πρωτοστατεί στις περικοπές [και] στην υγεία, που προφανώς θα κοστίσουν μερικές ζωές.

Επίσης, σήμερα είχαμε πορεία φοιτητών-εργατών, που κατέληξε σε -σύντομη- κατάληψη του υπουργείου Οικονομικών, και βίαιη απομάκρυνση τους από τα αντίστοιχα ΜΑΤ της Ιρλανδίας

http://www.youtube.com/watch?v=P-xGz...layer_embedded

[Spanos]

Τι πάθανε δηλαδή στην ιρλανδία; Εκεί που αλλάζανε αυτοκίνητο και κινητό κάθε χρόνο, τώρα θα αλλάζουν κάθε τρία...

[HELL_pegaSOS]

Κάποιος πρέπει να μαζέψει τις δηλώσεις πολιτικών από όλα τα κόμματα (εντάξει, όχιο ακριβώς όλα) που μιλούσανε με θαυμασμό για το ιρλανδικό θαύμα.

Τι πάθανε δηλαδή στην ιρλανδία; Εκεί που αλλάζανε αυτοκίνητο και κινητό κάθε χρόνο, τώρα θα αλλάζουν κάθε τρία...

Σήμερα στις ειδήσεις είχε μία ωραία συνέντευξη μίας περαστικής ιρλανδέζας. Ελεγε προτιμούσε την χρεοκοπία και να μην πληρώσουν μία στους δανειστές.
Σο καω κάτω έλεγε θα τους μείνει το καινούριο τους σπίτι, αυτοκίνητο για τα επόμενα 20 χρόνια.

[ciaoant1]

Γιατί δεν τρώτε...παντεσπάνι τυρί;
Αυτή είναι η πρόταση της κυβέρνησης της Ιρλανδίας προς τον κόσμο που δεν έχει να φάει...

Let them eat cheese: anger as Ireland plans handouts of cheddar to the poor
The country may be a few heartbeats away from intervention by the International Monetary Fund but today the Irish government had a novel message for the public: let them eat cheese.
3 tonnes of fresh cheddar will be distributed from 15 November with collection centres in towns and cities around the country.
The minister said the scheme was "an important means of contributing towards the well-being of the most deprived citizens in the community".
Fine Gael's agriculture spokesman, Andrew Doyle, said: "People on the breadline would rather the government's attention was on solving the economic crisis they caused and providing jobs rather than on this ridiculous announcement.

Μέτρα λιτότητας, ύψους 6 δισ., στον προϋπολογισμό της Ιρλανδίας
Ο προϋπολογισμός του 2011 της Ιρλανδίας, ο οποίος θα παρουσιαστεί στις αρχές Δεκεμβρίου, θα περιλαμβάνει μέτρα λιτότητας που ανέρχονται σε 6 δισεκατομμύρια ευρώ, για να μειωθεί το έλλειμμα περίπου στο 9,5% του ΑΕΠ έναντι του περίπου 32% που είναι το τρέχον έτος, ανακοίνωσε σήμερα ο υπουργός Οικονομικών Μπράιαν Λένιχαν.

[HELL_pegaSOS]

Αυτες ειναι χρονολογικα τοποθετημενες στο "μεθαυριο"... Οταν λεω για αυριο εννοω πολυ πιο συντομα.

Λες τα αεροπλανοφόρο να μας σώσουν εμάς τους δυτικούς από τα χρέη....


God bless America.
God hates BRIC
(Brazil, India, Russia, China)


........Auto merged post: HELL_pegaSOS πρόσθεσε 1 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα αργότερα ........

Ευτυχώς εδώ παράγουμε βελούδινο σταγγιστό με διάφορες γεύσεις, με λιπαρά ή χωρίς.
Τουλάχιστον αν η το μνημόνιο πάρει αναλογα μέτρα, θα χουμε ποικιλία γιαουρτιών στην διατροφή μας.

[ciaoant1]

Spoiler:

"Κάθε καπιταλιστής για τον εαυτό του" - Σε συνθήκες κρίσης, αυτή η ΒΑΣΙΚΗ αρχή έρχεται στην επιφανεια για το καπιταλιστικό σύστημα και το πως ωθεί τον έναν καπιταλιστή εναντίον του άλλου. Στο σκίτσο του Economist βλέπουμε πως στο "πλοίο" της Ενωμένης Ευρώπης" πλέον το κάθε κράτος, ο κάθε καπιταλιστής σηκώνει πλέον τη δική του σημαία. Παρόμοια διαδικασία βέβαια βλέπουμε και σε παγκόσμιο επίπεδο, με τη σύγκρουση Κίνας - ΗΠΑπου εμποδίζει όργανα όπως η G20 να βγάλουν κοινή στρατηγική, κτλ.

Ο Μπουχάριν παρατηρούσε σχεδόν έναν αιώνα πριν τα εξής:

Tόσο ο Mπουχάριν όσο και ο Λένιν έγραψαν για τον ιμπεριαλισμό, ασκώντας σκληρή κριτική στις απόψεις που έβλεπαν τον μιλιταρισμό και τον πόλεμο σαν μια "παρέκκλιση" από την κανονική λειτουργία του συστήματος. O πιο γνωστός θεωρητικός της σοσιαλδημοκρατίας τότε, ο Kαρλ Kάουτσκι, πρόβαλε αυτήν την άποψη. O ιμπεριαλισμός, η κούρσα για την απόκτηση αποικιών, οι εξοπλισμοί, έλεγε ο Kάουτσκι είναι η πολιτική μερικών ομάδων καπιταλιστών αλλά η αστική τάξη σαν σύνολο δεν είχε κανένα συμφέρον από αυτά. "O κάθε διορατικός καπιταλιστής" έγραφε το 1915 ο Kάουτσκι "πρέπει να φωνάξει στους συναδέλφους του: Kαπιταλιστές όλου του κόσμου ενωθείτε!". Tο σύστημα μπορούσε να φτάσει σε ένα στάδιο, τον "υπερ-ιμπεριαλισμό" όπου η οικονομία θα ήταν οργανωμένη από τα μονοπώλια σε παγκόσμια κλίμακα και οι πολεμικοί ανταγωνισμοί θα έχουν εκλείψει.

Για τον Mπουχάριν, όπως και για τον Λένιν, ο ιμπεριαλισμός είναι μια φάση του ίδιου του καπιταλισμού. Aυτό που είχε αλλάξει από την εποχή που ο Mαρξ ανέλυε το καπιταλισμό, επισημαίνει ο Mπουχάριν, είναι η εμφάνιση των γιγάντιων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, που ελέγχουν ολόκληρους κλάδους της οικονομίας κάθε χώρας εξαφανίζοντας ή "καταπίνοντας" τους ανταγωνιστές τους. Aπό ένα σημείο και μετά, η "εθνική" αγορά γίνεται πολύ στενή για τις δραστηριότητες αυτών των γιγάντιων επιχειρήσεων.

H οικονομία γίνεται πραγματικά παγκόσμια, λέει ο Mπουχάριν. Aυτή η εικόνα των αρχών του 20ου αιώνα, είναι πολύ γνώριμη και σε μας σήμερα, με επιχειρήσεις όπως η Nike ή η General Motors να έχουν εργοστάσια σε δεκάδες χώρες, με δισεκατομμύρια δολάρια να κυκλοφορούν κάθε μέρα από τράπεζες και χρηματιστήρια σε κάθε γωνιά του κόσμου. Oπως και στην εποχή του Mπουχάριν έτσι και σήμερα, υπάρχουν απόψεις που λένε ότι σε μια τέτοια παγκόσμια οικονομία τα κράτη και οι ανταγωνισμοί τους είναι αναχρονισμός.

Aυτές οι απόψεις ήταν λάθος και τότε και σήμερα. Oι καπιταλιστές χρειάζονται το δικό τους κράτος. Για να υπερασπίζει τα συμφέροντά τους τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. O καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που βασίζεται στον τυφλό, άναρχο ανταγωνισμό για τα κέρδη και αυτό το γεγονός στρέφει το ένα κεφάλαιο ενάντια στον άλλο, στην κούρσα τους για να εξασφαλίσουν περισσότερες αγορές, πρόσβαση στις πρώτες ύλες, πωλήσεις και κέρδη.

Γι' αυτό ο Mπουχάριν τονίζει ότι "Δεν εξυπακούεται από όλα αυτά, ωστόσο, ότι η κοινωνική πρόοδος έχει ήδη φθάσει σε ένα στάδιο κατά το οποίο τα "εθνικά" κράτη να μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά. Kαι αυτό γιατί η διαδικασία της διεθνοποίησης της οικονομικής ζωής δεν είναι με κανένα τρόπο ταυτόσημη με τη διαδικασία της διεθνοποίησης των καπιταλιστικών συμφερόντων... η διαδικασία διεθνοποίησης της οικονομικής ζωής μπορεί να οξύνει -και όντως το κάνει- σε υψηλό βαθμό, τη σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στις διάφορες "εθνικές" ομάδες της αστικής τάξης". Δηλαδή "η πορεία της οικονομικής εξέλιξης δημιουργεί παράλληλα με τη διαδικασία αυτή, μια ανάστροφη τάση προς την εθνικοποίηση των καπιταλιστικών συμφερόντων". Aυτή η διαδικασία φτάνει σε τέτοιο βαθμό, υποστηρίζει ο Mπουχάριν ώστε το κράτος και το κεφάλαιο γίνονται αξεχώριστα, ένα ενιαίο "κρατικο-καπιταλιστικό τραστ".

O καπιταλιστικός ανταγωνισμός μεταφέρεται σε παγκόσμιο επίπεδο και το όπλο στο οποίο καταφεύγουν οι "εθνικές ομάδες της άρχουσας τάξης" είναι το κράτος και η δύναμή του. Tο κράτος έχει τη δύναμη να φτιάχνει νόμους που τις συμφέρουν, να κανονίζει τη φορολογία, να επιβάλει δασμούς σε ξένες επιχειρήσεις ή να επιδοτεί τους "δικούς του" καπιταλιστές σε βάρος των ανταγωνιστών του, οι καυγάδες για τις επιδοτήσεις ανάμεσα στις HΠA και την E.E. σήμερα είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Πάνω από όλα, το κράτος έχει στη διάθεσή του τα όπλα, την στρατιωτική ισχύ.

Ας δούμε τώρα και μερικά άρθρα σχετικά με τις εξελίξεις στην Ιρλανδία, και όχι μόνο, μιας και οι εξελίξεις αυτές πυροδοτούν μεγάλη αμφισβήτηση για την ευρωζώνη, καθώς είναι φανερό πως για να επιβιώσει, απαιτεί τη μετατροπή της σε Αυτοκρατορία, με τη Γερμανία στο ρόλο της Ρώμης, και τους υπόλποιους στο ρόλο των αποικιών της...



"Καθημερινή":

Είναι κοινός τόπος ότι η Ευρωζώνη βυθίζεται σε κρίση. Οι αντιφάσεις της, που στην περίοδο των «παχιών αγελάδων» επικαλύπτονταν από το κλίμα ευφορίας, έχουν βγει με δύναμη στην επιφάνεια. Τα επιμέρους προβλήματα χωρών–μελών υφίστανται, αλλά το μείζον είναι η ανισομερής ανάπτυξη και η διαφορά ανταγωνιστικότητας στους κόλπους της Ευρωζώνης. Αυτές δημιουργούν αναπόφευκτα ανισορροπία και αδύνατους κρίκους.

Είναι αποδεδειγμένο ότι από την ύπαρξη του κοινού νομίσματος επωφελούνται οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες, με πρώτη τη γερμανική. Τα γερμανικά πλεονάσματα κατά βάσιν είναι τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού Νότου. Το ευρώ εμποδίζει τις λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες–μέλη να εξισορροπήσουν το μειονέκτημά τους. Επειδή καμία χώρα–μέλος δεν μπορεί να ανεχθεί για πολύ την υπονόμευση των συμφερόντων της, όσες χάνουν έδαφος, θα αντιδράσουν. Η ιδεολογική ισχύς του ευρώ θα καθυστερήσει, αλλά δεν θα ανασχέσει αυτή την αντίδραση.

Οι Γερμανοί τα θέλουν όλα δικά τους. Θέλουν την Ευρωζώνη, επειδή εκεί διοχετεύουν τα δύο τρίτα των εξαγωγών τους και επίσης επειδή απολαμβάνουν το άυλο κεφάλαιο της ηγεμονίας. Ταυτοχρόνως, επιχειρούν να επιβάλουν τους δικούς τους ιδιοτελείς όρους. Η Ευρωζώνη, όμως, δεν θα επιβιώσει μόνο με δρακόντεια δημοσιονομικά μέτρα και αυστηρές ποινές. Η μέθοδος αυτή είναι αμφίβολης οικονομικής αποτελεσματικότητας, αφού εγκλωβίζει τις οικονομίες στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Επίσης, θίγει το θεμέλιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που είναι η ισότιμη συμμετοχή των χωρών–μελών.

Η κ. Μέρκελ φρόντισε να διαλύσει και τις όποιες ψευδαισθήσεις, σφίγγοντας με την πολιτική της τη θηλιά στο λαιμό των αδύνατων κρίκων. Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά ότι οι γερμανικές ελίτ δεν είναι σε θέση να διαχειρισθούν με σοφία τη δύναμή τους. Στην πραγματικότητα, με τον οικονομικό εθνικισμό τους, υπονομεύουν την Ευρωζώνη και μαζί τα μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Αυτή όμως είναι τελικά "η ιστορία του κόσαμου", ή μάλλον η ιστορία όλων των κοινωνιών που βασίζονται στην εκμετάλλευση: Η Αθηναική Συμμαχία γρηγορα προχώρησε στο επόμενο στάδιο της, την Αθηναική Ηγεμονία, προκαλώντας βίαιες συγκρούσεις από "συμμάχους" που ήθελαν να απεγκλωβιστούν, και το ίδιο γίνεται και σήμερα εδώ

Οι μουτζαχεντίν του μονεταρισμού έχτισαν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, βάζοντας «το κάρο μπροστά από το άλογο». Θεσπίζοντας κοινό νόμισμα χωρίς μηχανισμούς εξισορρόπησης, βάθυναν το εσωτερικό χάσμα. Στο σημείο όπου έχουν φθάσει τα πράγματα, χωρίς κοινή οικονομική διακυβέρνηση και χωρίς αποφασιστικά βήματα προς την πολιτική ενοποίηση, το ευρώ θα γεννήσει αναπόφευκτα διαλυτικές τάσεις. Δηλαδή ή θα δεχτούμε την Γερμανική Αυτοκρατορία και τη φτώχεια πάνω μας, ή θα πρέπει να παλέψουμε προκειμένου να διαλύσουμε τα σχέδια αυτά

"Ναυτεμπορική"

Πρώτα ήταν η Ελλάδα και τώρα έχει έρθει η σειρά της Ιρλανδίας να ζητήσει βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ΔΝΤ. Κάθε φορά που μία χώρα βρίσκεται σε δυσχερή θέση, ακούγονται διάφορες καθησυχαστικές δηλώσεις, ότι η εξάπλωση της κρίσης ανακόπηκε, ότι η Ευρωζώνη έχει εισέλθει σε σταθερό δρόμο και ότι το ευρώ διασώθηκε.

Ωστόσο, αναλυτής του Bloomberg συμβουλεύει να μη γίνει τίποτε πιστευτό από όλα αυτά. Οταν οι αγορές τελειώσουν με την Ιρλανδία, πολύ απλά θα μετακινηθούν στην Πορτογαλία και στην Ισπανία και, μετά, στην Ιταλία και στη Γαλλία. Αυτή τη στιγμή, έχει αρχίσει ένα ντόμινο και με κάθε διάσωση οι «κόκκινες» γραμμές εντός της Ευρωζώνης απλώνονται ολοένα και μακρύτερα. Και η διαδικασία αυτή δεν πρόκειται να σταματήσει, έως ότου έρθουν τα χειρότερα για το ευρώ, σύμφωνα με την ανάλυση του Bloomberg.
...
Το δύσκολο όμως είναι να δοθεί στους εναπομείναντες υποστηρικτές του ευρώ μία εξήγηση για τους λόγους που οι παραπάνω χώρες κατέληξαν στη σημερινή δύσκολη κατάσταση. Για την Ελλάδα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι θα έπρεπε να είχε προχωρήσει νωρίτερα σε μεταρρυθμίσεις, κάτι όμως που δεν μπορεί να ειπωθεί για την Ιρλανδία.

Η τελευταία διέθετε μία από τις πιο επιτυχημένες οικονομίες στον πλανήτη στη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών. Το Δουβλίνο ουδέποτε προχώρησε σε ασύστολες δαπάνες και, όταν ξέσπασε η κρίση, υιοθέτησε κάθε δυνατό μέτρο λιτότητας που θα τη βοηθούσε να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της -και χωρίς να ζητήσει εξωτερική βοήθεια.

Ουσιαστικά, καταλήγει η ανάλυση του Bloomberg, το πρόβλημα δεν ήταν η Ιρλανδία, αλλά το ευρώ, και, εάν το ευρώ βρίσκεται στην «καρδιά» της κρίσης, τότε η κρίση δεν θα σταματήσει εδώ. Οι οικονομίες της Ευρωζώνης αποδείχθηκαν υπερβολικά διαφορετικές για να επιτρέψουν σε μία κοινή κεντρική τράπεζα να τις διαχειριστεί, κάτι που αποδεικνύεται από τα ίδια τα γεγονότα: στην Ελλάδα υπήρξε δημοσιονομική κρίση, στην Ιρλανδία τραπεζική, στην Ισπανία έγινε τελικά η έκρηξη της «φούσκας» στον κατασκευαστικό τομέα, ενώ στη Γερμανία υπάρχει ένα τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα.

Μολονότι η «ρίζα» του προβλήματος είναι η ίδια, σε κάθε χώρα υπήρξε μία διαφορετική αιτία που οδήγησε στην κατάρρευση της εμπιστοσύνης στις χρηματοοικονομικές αγορές. Όντως ισχύει ότι το ευρώ έπαιξε σημαντικό ρόλο, ωστόσο και πάλι δεν έχουμε μπει στην καρδιά του προβλήματος,που είναι η ίδια η λειτουργία του καπιταλισμού: Από τη στιγμή που η παραγωγή ελέγχεται από μια χούφτα ανθρώπους, και όχι τους εργάτες, τότε είναι "λογικό" όλη η παραγωγή να μετακομίσει σε χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, κτλ που τώρα εχουν ανάπτυξη, και να φύγει από τη δύση (άλλωστε πρόβλημα δεν έχουν μόνο οι χώρες-μέλη του ευρώ, αλλά και η Αγγλία, οι ΗΠΑ, κτλ). Το ευρώ διογκώνει το πρόβλημα, διότι δεν επιτρέπει υποτιμήσεις εθνικών νομισμάτων, ώστε να "τονωθεί" κάπως η ανταγωνιστικότητα των κρατών της ευρωζώνης

When the Cure is Worse Than the Disease
Ireland's Suicide Pact with the EU

Ireland could be the next Lehman Brothers. That's what has the markets worried. If Irish leaders refuse to accept a bailout from the EU's new European Financial Stability Facility (EFSF), then bondholders will be forced to take haircuts on their investments which will leave banks in Germany and France short of capital.
...
An Irish default will trigger hundreds of billions of dollars in credit default swaps (CDS), which will push weaker counterparties into bankruptcy and domino through the financial system. Contagion will spread to Portugal, Greece, Spain and Italy widening bond yields and forcing governments to increase their borrowing at the ECB. Business activity will sputter, unemployment will rise, and growth will shrink. It will be a second financial meltdown.

But no one believes that will happen. Most people think that Ireland will "take its medicine" and spare bondholders any losses. Irish leaders would rather accept a decade of EU-imposed austerity measures and the loss of sovereignty, then leave the euro and start fresh. It's disappointing. The euro is not designed to meet the needs of the smaller, less industrialized countries like Ireland. They need their own, flexible currency to ease the effects of cyclical downturns. But Irish leaders are still captivated by the idea of a united Europe. So they will cast aside the independence they earned through centuries of struggle for a pipedream and the elusive promise of prosperity.

At present, the Irish government is underwriting the toxic debts of its main banks. Unfortunately, those debts far exceed the revenues of the state. According to BBC's Robert Peston, the liabilities are "equivalent to an oppressive 700% of GDP when banking, public sector and private sector debts are added together." So far, the ECB has helped to keep Irish banks operating by providing 130 billion euros of emergency liquidity. But the wholesale markets no longer accept Irish debt as collateral and bond yields are in nosebleed territory. Irish politicians still maintain they have sufficient funds to get through the middle of next year, but that does not include funding for the banks. In fact, if the ECB stopped lending to the banks today, the system would crash overnight.

So the situation is tense and getting tenser. Even so, everyone expects Ireland's Finance Minister Brian Lenihan to cave in and accept a bailout. That will shift all the losses onto Irish taxpayers. Πληρώστε κορόιδα...

The financial crisis has stripped away much of the pretense surrounding the 16-country EU. No one is blabbing about ending wars and shared prosperity anymore. The focus has shifted to belt tightening for workers and golden parachutes for bankers and bondholders. In other words, elites are waging the same relentless class war they always have, only this time it's behind the facade of European unity. Does Ireland really want to be a part of that charade?

It's time for Ireland to leave the EU and deliver a blow to the ill-conceived Uberstate. In fact, they should have left years ago.

Εξώφυλλο εφημερίδας στην Ιρλανδία

Dublin hopes to dress up any bail-out as aid for banks rather than the state, but the distinction became meaningless when Ireland guaranteed its banks in September 2008. Για να παραφράσουμε και ένα γνωστό σύνθημα: "Κράτος-Τράπεζες-νεοναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί"

"The two are inextricably merged: it's an omelette that is impossible to unscramble," said Professor Brian Lucey from Trinity College Dublin. He estimates the total cost of rescuing Anglo Irish and absorbing toxic debt through the 'bad bank' NAMA at €85bn.

Το βασικό πρόβλημα της Ιρλανδίας είναι ότι καλείται να επιλέξει τώρα ανάμεσα στην κρατική χρεοκοπία και στη χρεοκοπία των τραπεζών της. Ε όχι και να πληγούν οι τράπεζες. Ας τα ρίξουμε όλα, ή όσα μπορούμε τέλος πάντων, στα "κορόιδα"...

Άλλες ευρωπαϊκές χώρες -εντός και εκτός ευρωζώνης- ίσως βρεθούν σύντομα αντιμέτωπες με το ίδιο δίλημμα. Με άλλα λόγια, η διάσωση των τραπεζών με δημόσιο χρήμα διακυβεύει την κρατική φερεγγυότητα και μαζί με αυτήν, εν τέλει, το σύνολο του τραπεζικού συστήματος. Διότι το να δίνουν λεφτά στις τράπεζες οδδηγεί τα κράτη ένα βήμα νωρίτερα στη χρεωκοπία τους

'Germany Has a Vital Interest in Ensuring Irish Solvency'

The situation in Ireland is very different from that in Greece. The Irish state does not have to take on any new debts until the middle of 2011. There is, therefore, far less of a danger of a state insolvency. However, Irish companies and banks are very highly indebted to foreign banks -- three times more than the Greeks.

The rescue of Irish banks would also mean the rescue of German financial institutions. The arrears that Irish debtors owe to foreign banks amount to around 320 percent of Ireland's gross domestic product. One has to ask oneself if the Irish state would ever be in a position to meet such huge commitments.

Από την ταινία "Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι", σχετικά με τον αγώνα του ιρλανδικού λαού για την απελευθερωση από το βρατανικό ζυγό

Cowen Scorned as Irish Mourn Loss of Sovereignty With Bailout

Irish rebels fought for independence during World War I, boasting they served “neither King nor Kaiser.” Ireland may now have to do exactly that to qualify for a bailout partly funded by both Britain and Germany.
...
“As an Irishman who has lived all his life in the Irish Free State, it is painful to think that we’ll be handing over our sovereignty,” said Bill Phelan, 77, who worked for the state-owned Electricity Supply Board before his retirement. “I regret that all I have worked and saved for may be crumbling under my feet. I worry for my children.”

Το αίμα που έχει χυθεί για την εθνική ανεξαρ­τησία της Ιρλανδίας δεν έχει ξεχαστεί από τον ιρ­λανδικό λαό, όπως απέδειξε και το δημοψήφισμα για τη Συνθήκη της Λισσαβόνας τον Ιούνιο του 2008, όπου το 54% των Ιρλανδών είπε «όχι» στην υιοθέτηση της. Το βασικό επιχείρημα που έπεισε την πλειονότητα των Ιρλανδών να καταψηφίσουν την ευρωσυνθήκη ήταν η απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας.

Φυσικά η Συνθήκη της Λισσαβόνας επιβλήθη­κε παρά και ενάντια στο αποτέλεσμα του δημο­ψηφίσματος. Άλλωστε μετά το ιρλανδικό δημο­ψήφισμα οι προύχοντες και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών θεώρησαν ότι ακόμη και η τυπική προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία αποτελεί πρό­βλημα και έτσι αρνήθηκαν να ξαναγίνουν δημο­ψηφίσματα στις χώρες - μέλη. Οι λαοί δεν πρέ­πει να έχουν κανέναν λόγο, μόνο οι κυβερνήσεις τους, που ξέρουν πώς να εξαγοράζονται, να πιέ­ζονται, να εκπορνεύονται και γενικά να υποτάσ­σονται πάντα σε συμφέροντα ανώτερα από εκεί­να του απλού κόσμου.

Αυτές είναι οι «δημοκρα­τικές» αξίες της άδολης και άσπιλης Ε.Ε. που επι­βάλλει σήμερα καθεστώτα κατοχής για να προ­φυλάξει τις τράπεζες, τα επενδυτικά κεφάλαια και τις αγορές από τους «διεφθαρμένους» λαούς της Ευρωζώνης. Σήμερα, ύστερα από σχεδόν δυο χρόνια άγρι­ας και αιματηρής λιτότητας υπέρ του ευρώ και στα πλαίσια της Συνθήκης της Λισσαβόνας, το «όχι» αυτό συγκεντρώνει πολύ πάνω από το 70% των Ιρλανδών. Αυτό σκέφτεται η κυβέρνηση της Ιρλανδίας και τρέμει στην ιδέα επιβολής καθε­στώτος ανάλογου με αυτό της Ελλάδας.

Με συναίνεση των δυο μεγαλύτερων κομμά­των Fianna Fail και Fine Gael εφαρμόζεται στην Ιρλανδία ήδη από τις αρχές του 2009 ένα από τα χειρότερα προγράμματα λιτότητας που έχει εφαρμοστεί στην Ευρωζώνη, το οποίο εύστοχα από ορισμένους Ιρλανδούς δημοσιολόγους συγκρίνεται με τη Μεγάλη Πείνα που σάρωσε την Ιρλανδία στις αρχές του 19ου αιώνα με πάνω από 1 εκατομμύριο θύματα.

«Τότε οι αποικιοκράτες αφέντες της Ιρλανδίας αναδιάρθρωσαν μαζικά την εθνική οικονομία μετατρέποντας ουσιαστικά την ιρλανδική εξοχή σε ένα μεγάλο βοσκοτόπι, όπου ένα ζωικό κεφάλαιο για εξαγωγή μπορούσε να βοσκήσει. Τώρα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχουν εγκατασταθεί στην Πλατεία Μέριον (σ.σ.: εκεί βρίσκεται το κυβερνητικό μέγαρο) για να επιβλέπουν τις πε-ρικοπές στην ιρλανδική οικονομία αξίας 15 δισ. ευρώ για τα επόμενα τέσσερα χρόνια... Ευφυώς η ιρλανδική κυβέρνηση προβλέπει ότι μια τέτοια κοινωνία, με κομμάτια από τα πόδια και τα χέρια της ακρωτηριασμένα, δεν θα χρειάζεται τον ίδιο πληθυσμό. Γι' αυτό άφησε να εννοηθεί ότι 40.000 θα χρειαστεί να μεταναστεύσουν ώστε να διατηρηθεί το επίπεδο της ανεργίας στο σημερινό επίπεδο του 13,8%» (Presseurop, 15.11).

Το βασικό επιχείρημα με το οποίο ο δικομματισμός «έπεισε» τον ιρλανδικό λαό να υπομείνει μέχρι σήμερα αυτό το πρόγραμμα λιτότητας ήταν η διαφύλαξη της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας.

Με την αμέριστη βοήθεια μιας από τις πιο ξεπουλημένες κεντρικές ηγεσίες συνδικάτων στην Ε.Ε., η οποία τείνει να είναι χειρότερη - αν είναι δυνατόν! - ακόμη και από τη διοίκηση της δικής μας ΓΣΕΕ, οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας διατυμπάνιζαν ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός της χώρας έπρεπε να ματώσουν γιατί διαφορετικά θα έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους το ΔΝΤ και η Κομισιόν, με αποτέλεσμα να χαθεί η εθνική κυριαρχία. Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη ομιλία της Μέρι Ο'Ρουρκ, ιστορικού ηγετικού στελέχους του κυβερνώντος κόμματος Ranna Fail, στη Λέσχη 1916-1922 με αφορμή τους αγώνες των Ιρλανδών για την εθνική ανεξαρτησία τους:

«Για μια ακόμη φορά το Fine Gael και το Ranna Fail έχουν πολλά που τα ενώνουν. Και τα δυο έχουν πολύ κοντινές θέσεις σχετικά με το πώς μπορούμε με τον καλύτερο τρόπο να αντιμετωπίσουμε τη χρηματοπιστωτική κρίση, στην οποία βρεθήκαμε. To Fine Gael συμφωνεί με την κυβέρνηση του Ranna Fail σχετικά με το μέγεθος και το εύρος των περικοπών που χρειάζονται. Αυτή την εβδομάδα ο Ευρωπαίος επίτροπος Όλι Ρεν τόνισε τη σημασία της πολιτικής συναίνεσης πάνω στον προϋπολογισμό. Κάθε μας κίνηση βρίσκεται υπό ενδελεχή εξέταση από τις διεθνείς αγορές χρήματος, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ... Για μια ακόμη φορά η εθνική μας κυριαρχία βρίσκεται σε κίνδυνο. Αν δεν αντιμετωπίσουμε εμείς οι ίδιοι τα δικά μας οικονομικά και δημοσιονομικά προ-βλήματα, οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ θα έρθουν να το κάνουν για μας» (Irish Times, 13.11).

Θα αποφύγει η Ιρλανδία την επίσημη πτώχευση; Ανεξάρτητα από το αν υπαχθεί σε καθεστώς επιτήρησης και κηδεμονίας από την τρόικα, η πτώχευση είναι αναπόφευκτη. Είναι απλά θέμα χρόνου. Όχι μόνο για την Ιρλανδία, αλλά και για την Πορτογαλία, όπως φυσικά και για την Ελλάδα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση του Bloomberg (8/11) στους στρατηγικούς αναλυτές της παγκόσμιας αγοράς, η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί ότι μέσα στους επόμενους 12 με 18 μήνες θα αναγκαστεί σε πτώχευση η Ιρλανδία αμέσως μετά την Ελλάδα, ενώ η Πορτογαλία θα βρεθεί στην ίδια θέση. Από κοντά ακολουθεί η Ισπανία, η οποία προς το παρόν επιβιώνει όχι μόνο λόγω της στήριξης των τραπεζών της από την ΕΚΤ, αλλά και από τη μετάθεση μέρους του χρέους της στις εσωτερικές της περιφέρειες.

Ενώ οι Ευρωπαίοι πολιτικοί καταπιάνονται με την κρίση που καταπονεί την Ιρλανδία, οι διαχειριστές hedge fund ήδη έχουν στρέψει την προσοχή τους στο ζήτημα εάν και πόσο η περιφερειακή κρίση στη χώρα μεταδοθεί μέσω της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και καταστεί κρίση για το σύνολο του συστήματος της ευρωζώνης.

Σε ενημέρωση των πελατών της, το "ντροπαλό" Bridgewater, που είναι το μεγαλύτερο hedge fund στον κόσμο, προειδοποίησε από τον Φεβρουάριο ότι η Ισπανία είναι η μεγαλύτερη ανησυχία της ευρωζώνης. γιατί είναι και πολύ μεγαλύτερη οικονομικά από Ιρλανδία ή Ελλάδα

"Θεωρούμε ότι η ισπανική αξιολόγηση είναι πολύ πιο επικίνδυνη απ' όσο έχει προεξοφληθεί, γιατί πιστεύουμε πως υπάρχει μεγάλος κίνδυνος η Ισπανία να μην μπορέσει να πουλήσει τα χρεόγραφα που χρειάζεται για να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματα".

Ιρλανδία: Δεν αυξάνει τη χαμηλή εταιρική φορολογίαΣτην Ιρλανδία η φορολόγηση έχει ήδη φεουδαρχικό χαραακτήρα, με τους φεουφάρχες να μην πληρώνουν τίποτα. Αυτό προφανώς προσελκύει φεουδάρχες, και η Γερμανία, Γαλλία, κτλ βρήκαν ευκαιρία να το καταργήσουν, ώστε να προσελκύσουν αυτές τα κεφάλαια αυτά, τελειώνοντας έτσι έναν ανταγωνιστή τους, την Ιρλανδία

Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας παραμένει σταθερή στη θέση της να μην προβεί σε αύξηση της χαμηλής εταιρικής φορολογίας, σε αντάλλαγμα του πακέτου στήριξης από την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Την ίδια στιγμή, αυξάνονται οι φήμες ότι Γαλλία και Γερμανία θέλουν από την Ιρλανδία να αυξήσει τους φόρους εάν θα λάβει πακέτο στήριξης.

Η χαμηλή εταιρική φορολογία της Ιρλανδίας έχει βρεθεί στο επίκεντρο κριτικής από άλλες χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ, οι οποίες υποστηρίζουν ότι με αυτό τον τρόπο η Ιρλανδία έχει υπερβολικό πλεονέκτημα στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων.

If the Europeans continue to fight among themselves, regarding who bears what losses – and who has to face what kind of public accountability – which other countries gain on the global stage?

Who has the ready money available to recapitalize the International Monetary Fund, if needed? And it will be needed if Spain comes under serious pressure.

Who understands the strategic concept that piles of “reserve currency” can give you great political leverage? It is hard to find such thinking among today’s generation of American politicians.

And who is already playing international economic chess at the highest level?

China.