
Αρχικό μήνυμα από
Διαβάζω αναλύσεις επί αναλύσεων, συζητήσεις, προβληματισμοί. Γύρω μου πορείες, διαδηλώσεις, οργή, αγανάκτηση.
Δεν μπορω όμως, δυστυχώς αν και δεν πρέπει, να έχω ελπίδα για τον τόπο μας.
Δεν ελπίζω σε κάτι καλό. Βλέπω ακόμη, να γίνονται 99 στραβά, και 1 καλό.
Ακόμη συμβαίνουν πράγματα παράλογα και προς τη λάθος κατεύθυνση.
Βλέπω όλες τις ελληνικές παθογένειες που έβλεπα και προ κρίσης, μεγενθυμένες επί το χείρον πια, και με το πρίσμα της οικονομικής δυσπραγίας.
Μέγγενη από παντού, και φως στο τούνελ πουθενά, τουλάχιστον για δεκαετίες.
Διαφθορία, σήψη, διαλυτικά φαινόμενα παντού, αποσύνθεση. Παντού γύρω, δράματα, διαφόρων μορφών.
Ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια, μέλλον επιπέδου των απλών κινέζων, και ουσιαστικά οι μισοί έλληνες έχουν χάσει τις δουλειές τους και καλά καλά δεν ξέρουν αν και πως θα ζουν αύριο/μεθαύριο, οι δε έχοντες ακόμη εργασία ειναι τόσο ξεκρέμαστοι και με μισθους=εργασιακό επίδομα, που ελάχιστα καλύτερα διαβιώνουν, και με ζοφερό μέλλον επίσης.
Προοπτική καμία. Σε ατομικό, επαγγελματικό, κοινωνικό, εργασιακό, εθνικό επίπεδο. Μιζέρια, απαισιοδοξία, καταχνιά. Προέχει πια ο αγώνας για επιβίωση. Όλα τα άλλα, εκ των πραγμάτων ερχονται σε δευτερη μοιρα. Το απόλυτο μηδέν.
Πολλά ακόμη θα μπορούσα να πω. Πήρατε μια εικόνα πως βλέπω την ελλάδα, ζώντας στην ελλάδα, σήμερα.
Ειναι αλήθεια οτι δεν εβλεπα παντα ετσι την πραγματικοτητα. Όμως, ήδη και λιγα χρονια προ κρισης, η οπτική μου γωνία παγιωθηκε στο πιο πάνω στυλ, και πλέον στα χρόνια της κρίσης, εδραιώθηκε για τα καλά.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, και θα ήθελα να εχω ενα feedback από όσους θέλουν να καταθέσουν άποψη:
Είμαι ο μόνος που έχω χάσει την ελπίδα μου για τούτη την χώρα;
Bookmarks