Φωτια στη μεση ανατολή - κίνδυνος γενικότερης ανάφλεξης;

[PopManiac]

Μήπως κάποιοι έχουν στο μυαλό τους Σουνιτικές περιοχές στο Ιράκ λέω εγώ.

H περιοχή συνόρων Σαουδαραβίας με Ιράκ είναι κατά κύριο λόγο Σιιτική, μάλλον η Σαουδαραβία προσπαθεί να αποφύγει κανένα προσφυγικό κύμα και πιθανώς επίσης να θέλει να επιδείξει πως δεν έχει σχέση με το ISIS

[konig]

ο μαλικι θα κανει οτι μπορει για να κανει Outsource τον πολεμο στην αμερικη ειναι προφανεστατο αυτο δεν θελει να κανει τιποτα και αυτο δειχνει πολλα για το τι ειναι ο ενας και τι ο αλλος..

[zoxir]

H περιοχή συνόρων Σαουδαραβίας με Ιράκ είναι κατά κύριο λόγο Σιιτική, μάλλον η Σαουδαραβία προσπαθεί να αποφύγει κανένα προσφυγικό κύμα και πιθανώς επίσης να θέλει να επιδείξει πως δεν έχει σχέση με το ISIS

Χμ σωστό και αυτό ίσως να φοβάται και την επιρροή του Ιράν και τυχόν περίεργες κινήσεις κοντά στα δικά της σύνορα

[no_logo]

το Αλ νούσρα που ελέγχεται από την Αλ κάιντα παρέδωσε στο isil πόλεις που ελέγχει στην Συρία για την δημιουργία του χαλιφάτου

[konig]

το Αλ νούσρα που ελέγχεται από την Αλ κάιντα παρέδωσε στο isil πόλεις που ελέγχει στην Συρία για την δημιουργία του χαλιφάτου

επεισαν οι μπααθητες την αλ καιντα για το χαλιφατο? ρε τι γινεται στον κοσμο

[vgiozo]

Συγγνώμη καταρχάς για τη καθυστέρηση απάντησης...

Όσον αφορά το πυρηνικό πρόγραμμα θεωρώ ότι έχουν επενδύσει πολλά και αποτελεί σημαντικό πυλώνα ασφάλειας που στην καλύτερη περίπτωση θα διατηρεί την δυνατότητα να παράξει πυρηνικά όπλα σε εύλογο χρόνο. Το απόλυτα προαπαιτούμενο για αυτήν την περιπτωση είναι η ύπαρξη τεχνογνωσίας και εκεί κολλάει η αναφορά στην Βόρειο Κορέα, μια χώρα με την οποία το καθεστώς του Ιράν έχει ειδική σχέση με αντιπροσώπους της να βρίσκονται σε κάθε μεγάλη δημόσια εκδήλωση της χώρας κάτι το οποίο ισχύει μόνο για τον μοναδικό σύμμαχο της. Ακόμα δηλαδή και αν πραγματοποιηθεί κάποια συμφωνία θεωρώ ότι θα διατηρήσει την ιδιότητα της ως μιας εμμέσως πυρηνικής δύναμης, όπως κάνει και η Ιαπωνία, ακόμη και χωρίς τα τεράστια αποθέματα σε weapon's grade ουράνιο και πλουτώνιο που διατηρεί η τελευταία. Η τεχνογνωσία λοιπόν μπορεί και να υπάρχει ήδη αν οι δοκιμές της ασιατικής χώρας μπορούν να αποτελέσουν μια τέτοια ένδειξη.

Κατά τα άλλα και εγώ δεν διαφωνώ ότι το Ιράν θα επιδιώξει να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία που θα παρουσιαστεί απλά θεωρώ, και μάλλον δεν διαφωνούμε, ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να εξελιχτεί σε ουσιαστική μακροχρόνια συνεργασία, τουλάχιστον προς το παρόν ....

Το θέμα της πυρηνικής ικανότητας του Ιράν (nuclear weapons capability, που λένε) έχει να κάνει, όπως λες, με τη θεωρούμενη δικλείδα ασφαλείας, δηλαδή, χωρίς να επιδιώκουν να φτιάξουν πυρηνικό όπλο, να έχουν τη τεχνογνωσία και τις εγκαταστάσεις να το κάνουν σε σχετικά σύντομο χρόνο, αν απειληθούν "υπαρξιακά"...

...ταυτόχρονα όμως το πυρηνικό τους πρόγραμμα:
- γίνεται η αιτία οικονομικών κυρώσεων με συνέπειες τόσο σε ευρεία τμήματα του πληθυσμού όσο και στην οικονομική/κοινωνική ελίτ του καθεστώτος
- διπλωματικής και πολιτικής απομόνωσης και στρατιωτικής στοχοποίησης από τη Δύση
- κινδυνευει να πυροδοτήσει πυρηνικούς ανταγωνισμούς στη περιοχή

Οι Ιρανοί επιζητούν την ασφάλεια του καθεστώτος τους, που μπορεί να εξυπηρετηθει "στρατιωτικά" αλλά και πολιτικά...
...θα προτιμούσαν όμως χίλιες φορές μια πολιτική συμφωνία με τη Δύση που θα τους αναγνώριζε το δικαίωμα στη πυρηνική ενέργεια και θα αναιρούσε τις κυρώσεις...
...η αντιπαράθεση της Δύσης με τη Ρωσία αποτελεί, λοιπόν, μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Ιρανούς να προωθήσουν μία μέση λύση...

Διαφωνώ λοιπόν πως "προς το παρόν" δεν υπάρχει η μακροπρόθεσμη προοπτική...θεωρώ όμως πως ο δρόμος θα είναι δύσκολος και θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες από το αν τελικά θα επιδιωχθεί και με ποιόν τρόπο...

καθώς οι ΗΠΑ εμμένουν ακόμη σε ένα μονοπολικό σύστημα ενώ η εσωστρέφεια και οι επιδιώξεις του "ανεξάρτητου" συστήματος εξυπηρετούνται καλύτερα από ένα πολυπολικό. Είναι γεγονός ότι οι ΗΠΑ εκτιμούν την σταθερότητα ενός καθεστώτος, οι σχέσεις και η υποστήριξη σε απολυταρχικά καθεστώτα είναι γνωστά, αλλά εκτιμούν ακόμη περισσότερο το να έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Αυτό σημαίνει ότι θα επιδιώξουν να διαφθείρουν παράγοντες μέσα στην χώρα με οικονομικά και άλλα μέσα ή στην χειρότερη να δελεάσουν το καθεστώς να απεμπολήσει, με διάφορα οικονομικά δέλεαρ, μέσα προβολής και άσκησης ισχύος, ότι έγινε και με τον Καντάφι.

Νομίζω πως δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως "απόλυτος έλεγχος"...αυτό που υπάρχει είναι η διπλωματικά, οικονομικά, στρατιωτικά, προπαγανδιστικά εδραιωμένη ισχύς και επιρροή...
...αυτή δύναται να ασκηθεί ώστε να παραγάγει συγκεκριμένα αποτελέσματα με διαφορικά αποδοτικό τρόπο, ΑΛΛΑ δεν υπάρχει απόλυτος έλεγχος...

ΟΙ ΗΠΑ δεν ασκούν κάποιο "απόλυτο" έλεγχο επί της Σαουδικής Αραβίας που είναι και ο πιο σταθερός τους σύμμαχος στη περιοχή μαζί με το Ισραήλ (κι ούτε το ίδιο το Ισραήλ ελέγχουν απόλυτα ή ελέγχουν επαρκώς κι ίσως δεν είναι καν πρόθυμοι να προσπαθήσουν)...οπότε δεν νομίζω ότι μπορούν να ελέγξουν απόλυτα και το Ιράν...

Αυτό που θα κάνουν είναι, όπως επισημαίνεις, να απαιτήσουν αλλαγές στην οικονομική δομή της χώρας, τέτοιες που θα τη καταστήσουν πιο ευάλωτη σε πιέσεις του διεθνούς συστήματος (εντός του οποίου έχουν τεράστια δύναμη οι δυτικές πολυεθνικές), ενώ με αυτόν τον τρόπο θα προωθήσουν και νέες ελίτ, πολιτικές-οικονομικές, πρόθυμες να συνεργαστούν με τις ΗΠΑ.
Απ' ότι έχω διαβάσει σε αμερικανικό τύπο, τους ενδιαφέρει τους δυτικούς να χαλαρώσουν οι Φρουροί της Επανάστασης τον έλεγχό τους επί της οικονομίας...και προς τα εκεί θα κινηθούν...
..από πολλούς που στηρίζουν τον Hassan Rowhani (όπως ο Rafsanjani) κάτι τέτοιο είναι θεμιτό.

Επίσης, διαφωνώ με τον τρόπο που φαίνεται να κατανοείς το μονοπολικός και πολυπολικός...φαίνεται να το συνδέεις με το ζήτημα της ηγεσίας, της ηγεμονίας...
...οι ΗΠΑ δεν θέλουν ανταγωνιστή και ισχυρό ανταγωνιστικό πόλο εξουσίας (τόσο "φιλελεύθεροι" ιδεολόγοι είναι), σαν κι αυτό που μπορέι να συγκροτήσει η Ρωσία, ΑΛΛΑ ο "πολυπολικός" κόσμος και η "πολυπολική" πολιτι΄κη είναι ήδη εδώ...κι αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι ΗΠΑ επιζητουν την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία...

Ο χώρος που έχουν αφήσει οι ΗΠΑ στους συμμάχους τους και η προτροπή προς ανάληψη δράσεων στη περιοχή καταδεικνύεται από τις αυξανόμενες φιλοδοξίες και πρωτοβουλίες των τελευταίων (της Τουρκίας με τον λεγόμενο "νεο-οθωμανισμό" της, του Κατάρ για μια περίοδο που οι ΗΠΑ φαίνεται να στήριζαν "μετριοπαθείς ισλαμιστές" το οποίο έφτασε να στείλει και εκατοντάδες στρατιώτες στη Λιβύη και να εκτελεί ως εργολάβος την σχετική πληροφοριακή προπαγάνδα, της Σαουδικής Αραβίας στη Συρία και ευρύτερα στην "αραβική χερσόνησο" και τον Περσικό κόλπο κ.α.)

Μετά από τους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν κυρίως, οι ΗΠΑ φαίνεται να συνειδητοποίησαν ότι μπορούν να ασκήσουν τη πολιτική και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους:
- Χωρίς να κινητοποιούν μεγάλες μονάδες στρατού και να δεσμεύονται μεσοπρόθεσμα/μακροπρόθεσμα για παραμονή στη περιοχή, αναλαμβάνοντας έτσι και το πολύπλευρο κόστος (οικονομικό, πολιτικό-διπλωματικό, ηθικό) και στοχοποιώντας άμεσα τις ΗΠΑ και καθιστώντας τις πλήρως και άμεσα υπεύθυνες και υπόλογες για τις όποιες μελλοντικές εξελίξεις
- ΑΛΛΑ να στραφούν αφενός σε ευέλικτα επιχειρησιακά μοντέλα ΚΑΙ να ενισχύσουν τη συνεργασία και τα δίκτυα υποστήριξης των συμμάχων τους, μειώνοντας τη δική τους "ορατότητα" και τροφοδοτώντας τις φιλοδοξίες των τελευταίων, αρκεί πάντα να κινούνται στα πλαίσια των στρατηγικών κατευθύνσεων που χαράζουν οι ΗΠΑ.

Δες τί έγινε σε Λιβύη (και έγινε προσπάθεια να επαναληφθεί, αποτυχημένα, στη Συρία)...
...οι πιο "πρόθυμες" προς παρέμβαση δυτικές χώρες, εκμεταλλευόμενες την αντιπαράθεση του καθεστώτος με τα δι΄κα τους φίλια καθεστώτα (Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Εμιράτα κτλ) και τροφοδοτώντας τις φιλοδοξίες τους, τούς έδωσαν το ελεύθερο να δράσουν, δημιουργώντας ταυτόχρονα την εντύπωση της τοπικής -αραβικής και μουσουλμανικής- "συναίνεσης" και νομιμοποίησης της παρέμβασης...
...παράλληλα, αντί να στείλουν μεγάλες μονάδες δικών τους χερσαίων δυνάμεων, έστειλαν μικρές ομάδες για ειδικές επιχειρήσεις, για εκπαίδευση κτλ και ενίσχυσαν τους φανατικούς σουνίτες ισλαμιστές τόσο εντός Λιβύης όσο και στη περιοχή που αποτελούσαν ορκισμένους εχθρούς του στοχευμένου καθεστώτος ώστε να λειτουργήσουν ως "foot soldiers" της Δύσης, η οποία ανέλαβε "απλώς" να εξουδετερώσει τα μέσα στρατιωτικής υπεροχής του στρατού...

Αντίθετα, μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η παρουσία στρατευμάτων των ΗΠΑ σε αραβικές/μουσουλμανι΄κες χώρες σε ρόλο κατοχής συνέβαλε στον συνασπισμό δυνάμεων (χωρών και θρησκευτικών δογμάτων) κατά των Αμερικανών και εμπόδισε τη δυνατότητά τους να ασκήσουν αποτελεσματικά πιέσεις σε διάφορες επιμέρους ομάδες και χώρες ενώ η εκμετάλλευση των τοπικών ανταγωνισμών εκ μέρους των ΗΠΑ συνέβαλε στην (φυσική) απεμπλοκή τους και η παροχή επιλεκτικής στήριξης βοήθησε στη σύναψη συνεργασιών προς την επίτευξη κοινών στόχων, ακόμη κι αν το τελικό όραμα είναι διαφορετικό.

Έτσι πχ ενώ Σιίτες και Σουνίτες καθώς και κοσμικά καθεστώτα στήριζαν τις ένοπλες ομάδες κατά των δυνάμεων κατοχής των ΗΠΑ σε Ιράκ-Αφγανιστάν, Σιίτες και Ιράν συνεργάστηκαν για την αντιμετώπιση της Al Qaeda στο Ιράκ και τώρα οι Σουνίτες Ισλαμιστές ηγήθηκαν (με ξένη υποστήριξη, δυτική και τοπική) των εξεγέρσεων κατά των εχθρών και μη ελεγχόμενων δυνάμεων στη Μ.Ανατολή, ενώ αποδυνάμωσαν καίρια άλλους.

Οπότε μπορεί οι "σύμμαχοι" τους να τους ρίξαν για χάρη του "αντιπάλου", στην περίπτωση της Ρωσίας υπήρχε και το θέμα της συμφωνίας με ΝΑΤΟ με θέμα την Ρωσία καθώς και η πρόθεση τους να μην αναστατώσουν το Ισραήλ, αλλά οι δυναμικές αλλάζουν όπως δείχνουν η κατάσταση στην Ουκρανία και "repivot" στην Ασία.

Άλλωστε αν αφεθεί η ISIS με αυτήν την έστω και έμμεση υποστήριξη τότε έχει όλη την προοπτική να εξελιχτεί σε κάτι στο οποίο οι, η πλειοψηφία των τουλάχιστον, "παραδοσιακοί" σύμμαχοι των ΗΠΑ στην περιοχή δεν ασκούν καμία απολύτως επιρροή αλλά απεναντίας την υποσκάπτει γενικότερα.

Σίγουρα στο Ιράν βλέπουν τους κινδύνους καθώς και τις παρελθούσες συμπεριφορές. Το ιστορικό προήγουμενο δείχνει χώρες που καήκαν από έναν τέτοιο εναγκαλισμό αλλά υπάρχει και η περίπτωση της Κίνας που έπαιξε και βγήκε η μεγάλη κερδισμένη. Φυσικά άλλες καταστάσεις άλλα δεδομένα και το σημαντικότερο πλέον υπάρχει και η εμπειρία.

Το σίγουρο είναι ότι όταν έχουμε να κάνουμε με πολλούς ανεξάρτητους παράγοντες σε ένα διεθνές σύστημα με μεγάλο βαθμό αλληλεξάρτησης, το τελικό αποτέλεσμα είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον.

Το έχουμε δει το έργο πολλάκις...
...πχ με τους Ταλιμπάν...αρχικά τους στήριξαν ως αντι-ιρανική και αντι-σιιτική δύναμη, συντηρητική και ιεραρχική (πλεονέκτημα αν είναι σύμμαχοι διότι ελέγχουν πειθαρχικά τους "από κάτω"), μετά αντιπαρατέθηκαν μαζί τους και τους πολεμούν στο Αφγανιστάν, και τώρα ψάχνουν πλέον συμβιβασμό με τους ίδιους που πριν ορκίζονταν να υποτάξουν και να εκδιώξουν...
Εξάλλου δεν τελειώνει η υπόθεση σε μια συγκεκριμένη στιγμή, με ένα επιμέρους αποτέλεσμα...

Αν έχεις ισχύ και επαρκή οξυδέρκεια, το "χάος" είναι και ευκαιρία, δεν πρέπει να ερμηνεύεται μονοδιάστατα ως αποτυχία στα πλαίσια μιας αντίληψης "ελέγχου"

Για να το δέσω και με το αμέσως προηγούμενο επιχείρημα να επισημάνω ότι η "πολυπολική" και "ευέλικτη" αντίληψη της εξωτερικής πολιτικής λέει "σπρώξε τον άλλο στην κατεύθυνση που κινείται και πρόκειται να πέσει, όχι αντίθετα απ' αυτήν"...

Κατά κάποιο τρόπο οι ΗΠΑ προσπαθούν να λειτουργούν στο πεδίο της εξωτερικής πολιτι΄κης όπως οι ιπποπόταμοι και τα μεγάλα θηλαστικά στις περιοδικά πλημμυρίζουσες πεδιάδες της Αφρικής...
...με τον όγκο τους και τη δύναμή τους ανοίγουν δρόμους στους οποίους θα τρέξει και θα κυλήσει το νερό, ορίζονταν σε σημαντικό βαθμό τη ροή του, χωρίς ωστόσο να ορίζουν τις βροχές (δεν έχουν απόλυτο έλεγχο δλδ)...

Γιατί να φτιάχνουν παντού "φράγματα", όταν επιζητούν αλλαγές και ανακατατάξεις; Μπορούν να εκμεταλλευτούν τις δυνάμεις και τάσεις που ήδη υπάρχουν, ώστε να επιτύχουν τα αποτελέσματα που θέλουν (ανατροπή εχθρικών καθεστώτων, προστασία φίλιων, θρησκευτικοποίηση των διεκδικήσεων και εξεγέρσεων, διαίρεση δυνάμεων)...
Δεν θα πετύχουν το σκοπό τους ούτε εκατό τοις εκατό, ούτε μόνιμα (βλ. Ιράκ) αλλά υπάρχουν κάθε φορά λύσεις, ανάλογα και με τις παράλληλες εξελίξεις...

H περιοχή συνόρων Σαουδαραβίας με Ιράκ είναι κατά κύριο λόγο Σιιτική, μάλλον η Σαουδαραβία προσπαθεί να αποφύγει κανένα προσφυγικό κύμα και πιθανώς επίσης να θέλει να επιδείξει πως δεν έχει σχέση με το ISIS

Πριν από μερικούς μήνες η Σαουδική Αραβία - μετά την αποτυχία των προσπαθειών για ανατροπή του καθεστώτος του Ασάντ και τις εξελίξεις στην Αίγυπτο - πρόσθεσε στη λίστα των τρομοκρατικών ομάδων την Jabhat al-Nusra (ύστερα από αρκετές διαμαρτυρίες σε κάθε τέτοια ενεργεια εκ μέρους της Συριακής αντιπολίτευσης, επειδή η τελευταία θεωρούσε πως σε κάθε τέτοια περίπτωση αποδυναμώνεται το ρεύμα ανατροπής του Ασάντ, ο ίδιος λόγος που ο John Kerry είχε δηλώσει στο Κονγκρέσο ότι δεν υπάρχουν ομάδες φονταμενταλιστικές στη συριακή αντιπολίτευση!!) μαζί όμως με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, τη Χαμάς, τη Χεζμπολλάχ κ.α. έτσι "ανέξοδα" φάνηκε να τάσσεται κατά της τρομοκρατίας...

Παρόμοια είχε πράξει στο παρελθόν και για την Al Qaeda, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το καθεστώς και τους πρίγκηπες να τροφοδοτούν την οργάνωση...λέγεται μάλιστα πως είχε υπάρξει συμφωνία για στήριξή της, με τη προϋπόθεση να μείνει εκτός Σαουδικής Αραβίας και να μην επιζητήσει την ανατροπή του καθεστώτος...

...Μπορεί έτσι η Σαουδική Αραβία ρητορικά (όπως και οι ΗΠΑ) να τάσσεται υπερ ορισμένων ανατροπών και εξεγέρσεων στη Μέση Ανατολή, αλλά δεν παύει να ανησυχεί μήπως οι αναταράξεις αποσταθεροποιήσουν και την ίδια...
..έστειλε έτσι στρατεύματα στο Μπαχρέϊν για την καταστολή των διαδηλώσεων που ονόμασε υποκινούμενες από το Ιράν, θεωρία που στήριξαν και οι ΗΠΑ, ενώ χρηματοδότησε διαδηλώσεις και εξεγέρσεις σε Λιβύη και Συρία...
(το δόγμα αυτό το διατύπωσε επίσημα και η βαρεμένη/βαρώνισσα - που έχουμε υπεύθυνη της "ευρωπαϊκής" εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας - Catherine Ashton, λέγοντας πως τάχα τοις τα φίλια προς τη Δύση καθεστώτα έκαναν λαϊκές μεταρρυθμίσεις, ενώ τα άλλα που δεν έκαναν αντιμετωπίζουν εξεγέρσεις, διαλέγουμε δηλαδή ποιούς θέλουμε να προστατεύσουμε και ποιούς να ανατρέψουμε).

ΗΠΑ και Σαουδική Αραβία τα τσούγκρισαν λίγο με την αποτυχία στη Συρία, και ανησυχεί η τελευταία για τη δειλή προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν που τροφοδοτεί το - επίσημα πλέον - ψυχροπολεμικό δόγμα με τη Ρωσία...
...και ω του θαύματος, μόλις κόλλησε η υπόθεση στη Συρία, τα βρήκαν μια χαρά στο Ιράκ όπου έστρεψε τον κύριο όγκο της δράσης της η γνωστή στις ΗΠΑ ISI(s)...



Η δική μου υπόθεση είναι πως τα γεγονότα στο Ιράκ θα χρησιμοποιηθούν για την προσπάθεια εξεύρεσης μιας ελάχιστης συναίνεσης μεταξύ Σ.Αραβίας και Ιράν, ώστε να απαγκιστρωθεί το τελευταίο από τον - συγκυριακό και όχι ιδεολογικό ή άλλο - εναγκαλισμό με τη Ρωσία, και να προστατευθούν σε κάποιο βαθμό και τα δύο καθεστώτα από τις ιδεολογικές αναταράξεις και τον θρησκευτικό σεχταρισμό που τροφοδοτούνται σε άλλα μέτωπα, δλδ από τις μη ελέγξιμες επιτπώσεις των πολιτι΄κων τους (που θα μπορούσαν να οδηγήσουν πχ σε εξέγερση των Σιιτών στη Σ.Α.)
...παράλληλα η εξεύρεση συμβιβασμού στο -από πολλές απόψεις- εγγύτερο Ιράκ, μπορεί να αξιοποιηθεί και στο μέτωπο της Συρίας...αν το Ιράν δει ότι μπορέι να διασφαλίσει τα στρατηγικά του συμφέροντα με άλλο τρόπο, μπορεί να μετριάσει τη στήριξή του στον Ασάντ και να δεχθεί μια άλλη διάδοχη κατάσταση...οι ΗΠΑ ενέκριναν δε άλλα 500εκ δολάρια για τη "μετριοπαθή" συριακή αντιπολίτευση...
...κι αν όμως το Ιράν βρει μια αποδεκτή λύση για το ίδιο όσον αφορά τη Συρία, αυτό μπορεί να μην ισχύει για τη Ρωσία...έτσι μια "απο-σύζευξη"/απόκλιση των σχεδιασμών Ρωσίας και Ιράν στη Συρία, θα βοηθήσει στη διάρρηξη των σχέσεων μεταξύ των δύο...
αυτή τη στιγμή που οι ΗΠΑ φαίνονται να επιζητούν τη στρατηγική ρήξη Δύσης/Ρωσίας, η Ρωσία θέλει και χρειάζεται χώρες και δυνάμεις που θα αντιπαρατεθούν σε αυτή τη πολιτική...κερδίζει δηλαδή από συνέχιση των εντάσεων μεταξύ Δύσης-Ιράν, αλλά δεν έχει επιρροή στο Ιράκ που μπορεί να παίξει το ρόλο του καταλύτη των εξελίξων...

[nfotis]

Πάντως, κατανοώ τη λογική πολλών κρατών-παρίες να θέλουν πυρηνικά για αποτρεπτικούς λόγους.

Η λογική πάει κάπως έτσι:
Το Ιράκ δεν είχε πυρηνικά, φάγανε εισβολή
Η Λιβύη δεν είχε πυρηνικά, φάγανε εισβολή

Η Β.Κορέα έχει δείξει ότι έχει πυρηνικά, δεν τολμάει κανείς να κάνει 'ντου' (πέρα απο φραστικές καταδίκες)
Το Πακιστάν έχει δείξει ότι έχει πυρηνικά (και δοκιμές έχει κάνει), δεν τολμάει κανείς να κάνει 'ντου'.

Βλέπετε νομίζω ένα pattern;

Οπότε, ακούγονται ψίθυροι ότι η Ιαπωνία σκέφτεται σοβαρά να ρίξει βάρος στην ετοιμασία για πυρηνικά (έχει ήδη τη πλατφόρμα μεταφοράς στους πυραύλους της JAXA), ενόψει πιθανής κόντρας με τη Κίνα, όσο κι αν είναι τραυματισμένη απο τις βόμβες σε Χιροσίμα/Ναγκασάκι και τη Φουκουσίμα.
Ξέρω ότι η Ιαπωνία δεν είναι κράτος-παρίας, αλλά ο πειρασμός είναι ισχυρός.

Ν.Φ.

[konig]

το θεμα με την β.κορεα δεν εχει να κανει με τα πυρηνικα μονο... το τεραστειο σε αριθμους πυροβολικο της ειναι αδυνατον να καταστραφει μεσα σε μια εβδομαδα π.χ και ποιος θα προστατεψει την σεουλ απο carpet bombardment?

(η ιαπωνια δεν θα παει ποτε σε πυρηνικη λυση αφου μπορει να αγορασει τα παντα στην κινα αν θελησει..)

[famous-walker]

Το θέμα της πυρηνικής ικανότητας του Ιράν (nuclear weapons capability, που λένε) έχει να κάνει, με τη θεωρούμενη δικλείδα ασφαλείας, δηλαδή, χωρίς να επιδιώκουν να φτιάξουν πυρηνικό όπλο, να έχουν τη τεχνογνωσία και τις εγκαταστάσεις να το κάνουν σε σχετικά σύντομο χρόνο, αν απειληθούν "υπαρξιακά"...

...ταυτόχρονα όμως το πυρηνικό τους πρόγραμμα:
- γίνεται η αιτία οικονομικών κυρώσεων με συνέπειες τόσο σε ευρεία τμήματα του πληθυσμού όσο και στην οικονομική/κοινωνική ελίτ του καθεστώτος
- διπλωματικής και πολιτικής απομόνωσης και στρατιωτικής στοχοποίησης από τη Δύση
- κινδυνευει να πυροδοτήσει πυρηνικούς ανταγωνισμούς στη περιοχή

Οι Ιρανοί επιζητούν την ασφάλεια του καθεστώτος τους, που μπορεί να εξυπηρετηθει "στρατιωτικά" αλλά και πολιτικά...
...θα προτιμούσαν όμως χίλιες φορές μια πολιτική συμφωνία με τη Δύση που θα τους αναγνώριζε το δικαίωμα στη πυρηνική ενέργεια και θα αναιρούσε τις κυρώσεις...
...η αντιπαράθεση της Δύσης με τη Ρωσία αποτελεί, λοιπόν, μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Ιρανούς να προωθήσουν μία μέση λύση...

Διαφωνώ λοιπόν πως "προς το παρόν" δεν υπάρχει η μακροπρόθεσμη προοπτική...θεωρώ όμως πως ο δρόμος θα είναι δύσκολος και θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες από το αν τελικά θα επιδιωχθεί και με ποιόν τρόπο...

Μα εννοείται ότι μια τέτοια επιδίωξη έχει τέτοιο τεράστιο κόστος και είναι προφανές ότι ήξεραν που έμπλεκαν. Έκριναν όμως ότι ήταν μονόδρομος για την προστασία του καθεστώτος και για τις βλέψεις τους ως περιφερειακή δύναμη.

Μια απλή πολιτική ή οικονομική συμφωνία δεν είναι μακροχρόνια λύση καθώς όταν στραβώσει κάτι δεν υπάρχει τίποτα να αποτρέψει μια επέμβαση και καταστροφή του καθεστώτος.

Μπορεί τώρα να υπόκειται σε κυρώσεις που σκοπό έχουν να αποτρέψουν την χώρα να εξελιχθεί σε πυρηνική δύναμη, αλλά όταν, και αν, αυτό γίνει τότε αργά ή γρήγορα οι ΗΠΑ θα αποδεχτούν την κατάσταση και θα "παίξουν μπάλα" για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους στην περιοχή.

Υπάρχει και το προηγούμενο της Βόρειας Κορέας. Πρώτα έγιναν πυρηνική δύναμη, έστω και μη αναγνωρισμένη, και μετά με αναβαθμισμένη θέση ισχύος διαπραγματεύονται το μέλλον τους. Η εκτέλεση του θείου του "υπέρτατου ηγέτη" δείχνει αποστασιοποίηση από την "κινεζική εκδοχή" του μέλλοντος αυτού, ή έστω θέλουν να διαπραγματευτούν πιο σκληρά, ενώ οι επισκέψεις από τον Ρόντμαν, που κάποιοι θεωρούν ως proxy των αμερικανικών υπηρεσιών, καθώς και από τον Schmidt δείχνουν αν μη τι άλλο τις προθέσεις τους. Ο λόγος που θα θέλαν να φέρουν την ΒΚ στην πλευρά τους είναι προφανής, μείωση της γεωστραγηγικής θέσης της Κίνας. Μειώνεται η εξάρτηση τους από τις σπάνιες γαίες που έχει, σχεδόν, μονοπώλιο η Κίνα ενώ υπάρχει και η προοπτική να επαναληφθεί κάτι παρόμοιο με την επανένωση της Γερμανίας, κάτι το οποίο η Ιαπωνία δεν θέλει παρεμπιπτόντως.

Φυσικά ένα εύλογο επιχείρημα είναι ότι μια τέτοια συμφωνία θα επέλθει μόνο αν απεμπολήσει τα πυρηνικά της. Και έτσι να είναι, που δεν είναι απόλυτο, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι τα έχει ξεφορτωθεί όλα. Όπως επίσης πλέον έχει την δυνατότητα να παράξει άλλα αν χρειαστεί.

Με βάση αυτά πιστεύω ότι το Ιράν δεν θα σταματήσει το πρόγραμμα του πρίν εξασφαλίσει nuclear ambiguity στην καλύτερη, όπως το Ισραήλ, ή capability στην χειρότερη.

Νομίζω πως δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως "απόλυτος έλεγχος"...αυτό που υπάρχει είναι η διπλωματικά, οικονομικά, στρατιωτικά, προπαγανδιστικά εδραιωμένη ισχύς και επιρροή...
...αυτή δύναται να ασκηθεί ώστε να παραγάγει συγκεκριμένα αποτελέσματα με διαφορικά αποδοτικό τρόπο, ΑΛΛΑ δεν υπάρχει απόλυτος έλεγχος...

ΟΙ ΗΠΑ δεν ασκούν κάποιο "απόλυτο" έλεγχο επί της Σαουδικής Αραβίας που είναι και ο πιο σταθερός τους σύμμαχος στη περιοχή μαζί με το Ισραήλ (κι ούτε το ίδιο το Ισραήλ ελέγχουν απόλυτα ή ελέγχουν επαρκώς κι ίσως δεν είναι καν πρόθυμοι να προσπαθήσουν)...οπότε δεν νομίζω ότι μπορούν να ελέγξουν απόλυτα και το Ιράν...

Αυτό που θα κάνουν είναι, όπως επισημαίνεις, να απαιτήσουν αλλαγές στην οικονομική δομή της χώρας, τέτοιες που θα τη καταστήσουν πιο ευάλωτη σε πιέσεις του διεθνούς συστήματος (εντός του οποίου έχουν τεράστια δύναμη οι δυτικές πολυεθνικές), ενώ με αυτόν τον τρόπο θα προωθήσουν και νέες ελίτ, πολιτικές-οικονομικές, πρόθυμες να συνεργαστούν με τις ΗΠΑ.
Απ' ότι έχω διαβάσει σε αμερικανικό τύπο, τους ενδιαφέρει τους δυτικούς να χαλαρώσουν οι Φρουροί της Επανάστασης τον έλεγχό τους επί της οικονομίας...και προς τα εκεί θα κινηθούν...
..από πολλούς που στηρίζουν τον Hassan Rowhani (όπως ο Rafsanjani) κάτι τέτοιο είναι θεμιτό.

Κακώς χρησιμοποίησα αυτήν την λέξη. Μάλλον καλύτερα "συγκριτικό" έλεγχο αν και είναι λίγο αδόκιμος ο όρος.

Η ουσία είναι ότι οι ΗΠΑ, όπως κάθε καλός ηγεμόνας, θέλουν να έχουν πάντα σημεία πίεσης και δικλείδες ασφαλείας σε όλες τις εκφάνσεις των διεθνών σχέσεων τους. Φυσικά και οι Σαουδάραβες δεν είναι μαριόνετες, όπως θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί για κάποιους άλλους, αλλά είναι "βαθιά" ενσωματωμένοι στο δυτικό σύστημα και ενώ έχουν κάποια σημεία πίεσης και οι ίδιοι (συναλλαγές σε δολλάρια, κατοχή χρέους) τα συμφέροντα τους ευθυγραμμίζονται και αλληλεξαρτώνται.

Για να "παίξει" με το Ιράν, όπως συμφωνήσαμε, θα επιχειρήσει να δημιουργήσει σημεία πίεσης-εξάρτησης. Το καθεστώς του Ιράν, εφόσον είναι "ανεξάρτητο" θα προσπαθήσει να δημιουργήσει και το ίδιο σημεία πίεσης για να εξασφαλίσει την επιβίωση του σε βάθος χρόνου. Εφόσον δεν μπορούν να πλήξουν, δυνητικά, τις ΗΠΑ με κάποιο άλλο άμεσο τρόπο δεν βλέπω άλλη λύση απο την πυρηνική, άμεση ή έμμεση, απειλή.

Επίσης, διαφωνώ με τον τρόπο που φαίνεται να κατανοείς το μονοπολικός και πολυπολικός...φαίνεται να το συνδέεις με το ζήτημα της ηγεσίας, της ηγεμονίας...
...οι ΗΠΑ δεν θέλουν ανταγωνιστή και ισχυρό ανταγωνιστικό πόλο εξουσίας (τόσο "φιλελεύθεροι" ιδεολόγοι είναι), σαν κι αυτό που μπορέι να συγκροτήσει η Ρωσία, ΑΛΛΑ ο "πολυπολικός" κόσμος και η "πολυπολική" πολιτι΄κη είναι ήδη εδώ...κι αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι ΗΠΑ επιζητουν την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία...

Όπως το πάρει κανείς μπορεί να έχεις και δίκιο. Θεωρώ ότι υπάρχει ένα κατώφλι, που δεν έχουμε κατέλθει ακόμα, και το οποίο είναι η αναγνώριση ζωτικών συμφερόντων. Εκεί, όπως μας δείχνουν και οι τελευταίες εξελίξεις, δεν είμαστε ακόμα.

Ο χώρος που έχουν αφήσει οι ΗΠΑ στους συμμάχους τους και η προτροπή προς ανάληψη δράσεων στη περιοχή καταδεικνύεται από τις αυξανόμενες φιλοδοξίες και πρωτοβουλίες των τελευταίων (της Τουρκίας με τον λεγόμενο "νεο-οθωμανισμό" της, του Κατάρ για μια περίοδο που οι ΗΠΑ φαίνεται να στήριζαν "μετριοπαθείς ισλαμιστές" το οποίο έφτασε να στείλει και εκατοντάδες στρατιώτες στη Λιβύη και να εκτελεί ως εργολάβος την σχετική πληροφοριακή προπαγάνδα, της Σαουδικής Αραβίας στη Συρία και ευρύτερα στην "αραβική χερσόνησο" και τον Περσικό κόλπο κ.α.)

Μετά από τους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν κυρίως, οι ΗΠΑ φαίνεται να συνειδητοποίησαν ότι μπορούν να ασκήσουν τη πολιτική και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους:
- Χωρίς να κινητοποιούν μεγάλες μονάδες στρατού και να δεσμεύονται μεσοπρόθεσμα/μακροπρόθεσμα για παραμονή στη περιοχή, αναλαμβάνοντας έτσι και το πολύπλευρο κόστος (οικονομικό, πολιτικό-διπλωματικό, ηθικό) και στοχοποιώντας άμεσα τις ΗΠΑ και καθιστώντας τις πλήρως και άμεσα υπεύθυνες και υπόλογες για τις όποιες μελλοντικές εξελίξεις
- ΑΛΛΑ να στραφούν αφενός σε ευέλικτα επιχειρησιακά μοντέλα ΚΑΙ να ενισχύσουν τη συνεργασία και τα δίκτυα υποστήριξης των συμμάχων τους, μειώνοντας τη δική τους "ορατότητα" και τροφοδοτώντας τις φιλοδοξίες των τελευταίων, αρκεί πάντα να κινούνται στα πλαίσια των στρατηγικών κατευθύνσεων που χαράζουν οι ΗΠΑ.

Δες τί έγινε σε Λιβύη (και έγινε προσπάθεια να επαναληφθεί, αποτυχημένα, στη Συρία)...
...οι πιο "πρόθυμες" προς παρέμβαση δυτικές χώρες, εκμεταλλευόμενες την αντιπαράθεση του καθεστώτος με τα δι΄κα τους φίλια καθεστώτα (Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Εμιράτα κτλ) και τροφοδοτώντας τις φιλοδοξίες τους, τούς έδωσαν το ελεύθερο να δράσουν, δημιουργώντας ταυτόχρονα την εντύπωση της τοπικής -αραβικής και μουσουλμανικής- "συναίνεσης" και νομιμοποίησης της παρέμβασης...
...παράλληλα, αντί να στείλουν μεγάλες μονάδες δικών τους χερσαίων δυνάμεων, έστειλαν μικρές ομάδες για ειδικές επιχειρήσεις, για εκπαίδευση κτλ και ενίσχυσαν τους φανατικούς σουνίτες ισλαμιστές τόσο εντός Λιβύης όσο και στη περιοχή που αποτελούσαν ορκισμένους εχθρούς του στοχευμένου καθεστώτος ώστε να λειτουργήσουν ως "foot soldiers" της Δύσης, η οποία ανέλαβε "απλώς" να εξουδετερώσει τα μέσα στρατιωτικής υπεροχής του στρατού...

Αντίθετα, μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η παρουσία στρατευμάτων των ΗΠΑ σε αραβικές/μουσουλμανι΄κες χώρες σε ρόλο κατοχής συνέβαλε στον συνασπισμό δυνάμεων (χωρών και θρησκευτικών δογμάτων) κατά των Αμερικανών και εμπόδισε τη δυνατότητά τους να ασκήσουν αποτελεσματικά πιέσεις σε διάφορες επιμέρους ομάδες και χώρες ενώ η εκμετάλλευση των τοπικών ανταγωνισμών εκ μέρους των ΗΠΑ συνέβαλε στην (φυσική) απεμπλοκή τους και η παροχή επιλεκτικής στήριξης βοήθησε στη σύναψη συνεργασιών προς την επίτευξη κοινών στόχων, ακόμη κι αν το τελικό όραμα είναι διαφορετικό.

Έτσι πχ ενώ Σιίτες και Σουνίτες καθώς και κοσμικά καθεστώτα στήριζαν τις ένοπλες ομάδες κατά των δυνάμεων κατοχής των ΗΠΑ σε Ιράκ-Αφγανιστάν, Σιίτες και Ιράν συνεργάστηκαν για την αντιμετώπιση της Al Qaeda στο Ιράκ και τώρα οι Σουνίτες Ισλαμιστές ηγήθηκαν (με ξένη υποστήριξη, δυτική και τοπική) των εξεγέρσεων κατά των εχθρών και μη ελεγχόμενων δυνάμεων στη Μ.Ανατολή, ενώ αποδυνάμωσαν καίρια άλλους.

Το ίδιο ακριβώς κάνει και στην Ασία. Αναβαθμίζει τον ρόλο των συμμάχων, ήδη η Ιαπωνία οδεύει προς κατάργηση του ειρηνιστικού συντάγματος, με την ίδια να λειτουργεί σε δεύτερο επίπεδο.

...πχ με τους Ταλιμπάν...αρχικά τους στήριξαν ως αντι-ιρανική και αντι-σιιτική δύναμη, συντηρητική και ιεραρχική (πλεονέκτημα αν είναι σύμμαχοι διότι ελέγχουν πειθαρχικά τους "από κάτω"), μετά αντιπαρατέθηκαν μαζί τους και τους πολεμούν στο Αφγανιστάν, και τώρα ψάχνουν πλέον συμβιβασμό με τους ίδιους που πριν ορκίζονταν να υποτάξουν και να εκδιώξουν...
Εξάλλου δεν τελειώνει η υπόθεση σε μια συγκεκριμένη στιγμή, με ένα επιμέρους αποτέλεσμα...

Αν έχεις ισχύ και επαρκή οξυδέρκεια, το "χάος" είναι και ευκαιρία, δεν πρέπει να ερμηνεύεται μονοδιάστατα ως αποτυχία στα πλαίσια μιας αντίληψης "ελέγχου"

Για να το δέσω και με το αμέσως προηγούμενο επιχείρημα να επισημάνω ότι η "πολυπολική" και "ευέλικτη" αντίληψη της εξωτερικής πολιτικής λέει "σπρώξε τον άλλο στην κατεύθυνση που κινείται και πρόκειται να πέσει, όχι αντίθετα απ' αυτήν"...

Κατά κάποιο τρόπο οι ΗΠΑ προσπαθούν να λειτουργούν στο πεδίο της εξωτερικής πολιτι΄κης όπως οι ιπποπόταμοι και τα μεγάλα θηλαστικά στις περιοδικά πλημμυρίζουσες πεδιάδες της Αφρικής...
...με τον όγκο τους και τη δύναμή τους ανοίγουν δρόμους στους οποίους θα τρέξει και θα κυλήσει το νερό, ορίζονταν σε σημαντικό βαθμό τη ροή του, χωρίς ωστόσο να ορίζουν τις βροχές (δεν έχουν απόλυτο έλεγχο δλδ)...

Γιατί να φτιάχνουν παντού "φράγματα", όταν επιζητούν αλλαγές και ανακατατάξεις; Μπορούν να εκμεταλλευτούν τις δυνάμεις και τάσεις που ήδη υπάρχουν, ώστε να επιτύχουν τα αποτελέσματα που θέλουν (ανατροπή εχθρικών καθεστώτων, προστασία φίλιων, θρησκευτικοποίηση των διεκδικήσεων και εξεγέρσεων, διαίρεση δυνάμεων)...
Δεν θα πετύχουν το σκοπό τους ούτε εκατό τοις εκατό, ούτε μόνιμα (βλ. Ιράκ) αλλά υπάρχουν κάθε φορά λύσεις, ανάλογα και με τις παράλληλες εξελ

Πολύ ωραία η παρομοίωση και έτσι είναι. Μόνο που αυτή η τακτική έχει μια εγγενή αδυναμία. Δίνοντας την ευκαιρία σε τρίτους να παίξουν ενεργητικό ρόλο και περιοριζόμενος σε ένα ρόλο καταλύτη θα βρεθείς πολλές φορές στην δυσκολη θέση να αδειάσεις τον σύμμαχο σου, δες την περίπτωση diaoyu/senkaku και το πως παίχτηκε μεταξύ abe και obama. Η έλλειψη βοήθειας σε ένα σύμμαχο που έχει σπάσει τα μούτρα του μειώνει την αξιοπιστία σου ως ρυθμιστή και εγγυητή ασφαλείας δημιουργώμτας ρισμούς στο οικοδόμημα της συμμαχίας. Υπο αυτό το πρίσμα μπορεί να κατανοήσει κανείς και την επιθετική διεκδίκηση των συμφερόντων της Κίνας εις βάρος των γειτόνων της, όπως πχ με την πλατφόρμα πετρελαίου με τις φιλιππίνες.

Σε τελική ανάλυση νομίζω η κύρια διαφωνία μας είναι ότι εσύ βλέπεις το πυρηνικό πρόγραμμα ως ένα τακτικό όπλο που θυσιάζεται εύκολα για την επίτευξη άλλων στόχων, ενώ εγώ το βλέπω ως στρατηγικό στενά δεμένο με την επιβίωση του καθεστώτος.

[nfotis]

το θεμα με την β.κορεα δεν εχει να κανει με τα πυρηνικα μονο... το τεραστειο σε αριθμους πυροβολικο της ειναι αδυνατον να καταστραφει μεσα σε μια εβδομαδα π.χ και ποιος θα προστατεψει την σεουλ απο carpet bombardment?

Δεν ξέρω κατά πόσο η Σεούλ είναι μέσα στο βεληνεκές του πυροβολικού της Β.Κορέας.
Απέχει απο τα σύνορα κάπου 38 χιλιόμετρα, σύμφωνα με μέτρηση του Google Earth, οπότε μάλλον είναι πέρα απο τα όρια του τυπικού πυροβολικού.

(η ιαπωνια δεν θα παει ποτε σε πυρηνικη λυση αφου μπορει να αγορασει τα παντα στην κινα αν θελησει..)

Απο που προκύπτει αυτός ο ισχυρισμός;
Αν δεν απατώμαι, χρωστάει τρελλά λεφτά (το εξωτερικό χρέος της είναι 2+ τρισεκατομύρια Ευρώ αξία), και η Κίνα είναι τώρα η δεύτερη οικονομία στον πλανήτη.

Ν.Φ.

[lalenium]

Δεν ξέρω κατά πόσο η Σεούλ είναι μέσα στο βεληνεκές του πυροβολικού της Β.Κορέας.
Απέχει απο τα σύνορα κάπου 38 χιλιόμετρα, σύμφωνα με μέτρηση του Google Earth, οπότε μάλλον είναι πέρα απο τα όρια του τυπικού πυροβολικού.

38 χιλιόμετρα είναι άνετα εντός βεληνεκούς του πυροβολικού.

[nfotis]

38 χιλιόμετρα είναι άνετα εντός βεληνεκούς του πυροβολικού.

ναι, αλλά θα πρέπει να φτάσεις σε μια όχθη ποταμού, η οποία θεωρείται 'αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη' (DMZ) με βάθος 4 χιλιόμετρα, η οποία έχει χιλιάδες στρατιώτες και οπλισμό και απο τις δύο πλευρές:
http://en.wikipedia.org/wiki/Korean_Demilitarized_Zone

Ν.Φ.

- - - Updated - - -

Και μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για τη Μέση Ανατολή:
http://www.techiechan.com/?p=2268

[famous-walker]

Συνέντευξη του Nabil Na'eem με κάποιο ενδιαφέρον.

[vgiozo]

Μα εννοείται ότι μια τέτοια επιδίωξη έχει τέτοιο τεράστιο κόστος και είναι προφανές ότι ήξεραν που έμπλεκαν. Έκριναν όμως ότι ήταν μονόδρομος για την προστασία του καθεστώτος και για τις βλέψεις τους ως περιφερειακή δύναμη.
....

Σε τελική ανάλυση νομίζω η κύρια διαφωνία μας είναι ότι εσύ βλέπεις το πυρηνικό πρόγραμμα ως ένα τακτικό όπλο που θυσιάζεται εύκολα για την επίτευξη άλλων στόχων, ενώ εγώ το βλέπω ως στρατηγικό στενά δεμένο με την επιβίωση του καθεστώτος.

Η βασική διαφωνία μας είναι ότι εσύ βλέπεις το πρόγραμμα άμεσα συνδεδεμένο, έστω σε επίπεδο δυνατότητας, με τη παραγωγή πυρηνικών όπλων για λόγους ασφαλείας οπότε βλέπεις και τη πιθανότητα "θυσίας" του...εγώ θεωρώ ότι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν (που είχε εκκινήσει το 1957 με δυτική υποστήριξη, διακόπηκε μετά την Ισλαμική Επανάσταση και επαναλειτουργησε λίγο αργότερα) έχει ως κύριο στόχο την ενεργειακή αυτονομία, την παραγωγή πρώτης ύλης και την αξιοποίησή της, ώστε να μην εξαρτάται το Ιράν από κάποια άλλη χώρα για κάτι τέτοιο...και ΔΕΝ είναι καθαυτό διαπραγματεύσιμο από το Ιράν...

Αυτό που παζαρεύει το Ιράν -στα πιο στενά πλαίσια των πυρηνι΄κων διαπραγματεύσεων- είναι ο βαθμός διαφάνειας στο πρόγραμμά του και δικλείδες ασφαλείας για τα πυρηνικά καύσιμα σε αντάλλαγμα με διαβεβαιώσεις ασφαλείας και διπλωματική αποκατάσταση των σχέσεων με τη Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ...
...η ιστορία του πυρηνικού προγρόμματος του Ιράν είναι γεμάτη τέτοιες περιπτώσεις και προσπάθειες διπλωματικής διευθέτησης και στενής συνεργασίας με την IAEA.

Με τις ενέργειες που έχουν αναλάβει οι ΗΠΑ κατά του Ιράν (και κυρίως τον εξοπλισμό του Ιράκ...σημειώστε, και τότε το Ιράκ χρησιμοποιούταν για την άσκηση πίεσης στο Ιράν), αν ήταν να κινηθούν προς την παραγωγή όπλου θα το είχαν ήδη κάνει...οι όποιες αναφορές όμως έχουν βαρύ το στίγμα της σκοπιμότητας μέχρι και της προβοκάτσιας (τα λεγόμενα εσωτερικά έγγραφα)...

Η πυρηνική "αμφισημία" του Ιράν δεν έχει λοιπόν τίποτε να κάνει ούτε με την αμφισημία του Ισραήλ (που δεν έχει υπογράψει καμία σχετική συνθήκη όπως έχει κάνει το Ιράν και θέλει να αποφύγει τους ελέγχους) ούτε με το παράδειγμα της Β. Κορέας (κληροδότημα του Ψυχρού και Θερμού πολέμου) και του Πακιστάν (που έχει την Ινδία δίπλα)...

Οι Ιρανοί έχουν να φοβούνται περισσότερο από μια πυρηνική κούρσα στη Μ.Ανατολή από άλλους και επιζητούν την αποκατάστασή τους και την ομαλοποίηση των σχέσεων διακαώς...οι συγκυρίες είχαν/έχουν ενισχύσει τις κόντρες με τις ΗΠΑ, αλλά παρόλαυτά δεν νομίζω πως το Ιράν είναι η "Κούβα της Μ.Ανατολής" όσον αφορά την αντιμετώπιση και αντανακλαστικά των ΗΠΑ αλλά και των Ιρανών...

Οι προνομιούχες σχέσεις των ΗΠΑ με τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ μπορεί να έχουν υπάρξει πιο καίριες στη διαμόρφωση της στάσης των ΗΠΑ, παρά οι πιο άμεσες σχέσεις μεταξύ Ιράν και ΗΠΑ...

...είναι μια περίπτωση όπου οι τοπικοί ανταγωνισμοί - στους οποίους ποντάρουν οι ΗΠΑ - έχουν οδηγήσει σε κάποιο αδιέξοδο και αποτελεί παράδειγμα όπου αυτό το ελεύθερο κινήσεων που έχουν δώσει οι ΗΠΑ σε τοπικούς συμμάχους φαίνεται να περιπλέκει καταστάσεις παρά να βοηθά την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων...
...γι αυτό έχει μπει και λίγο πάγος με Ισραήλ και Σ.Αραβία, όσον αφορά τη στάση απέναντι στο Ιράν...

Είναι σαφές πως οι εξελίξεις στη Μ.Ανατολή τη τελευταία τριετία αποτελούν παραδείγματα τόσο τοπικών όσο και διεθνών ανταγωνισμών και οι ενέργεις των ΗΠΑ είχαν στόχο την περιφερειακή αποδυνάμωση της Ρωσίας και την εξουδετέρωση του Ιράν...

...αυτή όμως η γενικότερη αντιπαράθεση - καθώς έχει αποδειχθεί εν μέρει τουλάχιστον αποτυχημένη στη περίπτωση Συρίας και Ιράν - φαίνεται πως έχει δημιουργήσει συμπαρατάξεις δυνάμεων που δυσκολεύουν τις προσβλεπόμενες αλλαγές...

Η ενίσχυση της άμεσης έντασης με τη Ρωσία μπορεί να αποτελέσει το καταλύτη για την αλλαγή προτεραιοτήτων...

...αν επιτευχθεί ένας συμβιβασμός με το Ιράν που θα περιλαμβάνει:
- ψύχρανση ή αποστασιοποίηση στις σχέσεις με τη Ρωσία
- μείωση της στήριξης του Ιράν σε τοπικους εχθρους των ΗΠΑ (σε πλαίσια αναδιάταξης του αμυντικού στρατηγικού σχεδιασμού του Ιράν, βάσει συμφωνιών ασφαλείας),
οι ΗΠΑ θα συναντήσουν μικρότερη αντίσταση στις αλλαγές που θέλουν να κάνουν στη περιοχή και θα θέσουν ένα όριο στους τοπικούς ανταγωνισμούς που ανά περιπτώσεις φαίνεται να εκτροχιάζουν την παραγωγή των επιθυμητών αποτελεσμάτων

Βέβαια κι αν το Ιράν ψάχνει για αποκατάσταση, σίγουρα δεν θα θέλει μια βίαιη ανατροπή ισορροπιών που μπορέι να αποθρασύνει τους Αμερικανούς και άλλους στη περιοχή...Θα είναι ιδιαίτερα σταδιακή διαδικασία, τα θεμέλια της οποίας όμως νομίζω πως τίθενται στις τρέχουσες εξελίξεις...
...η προθυμία από το Ιράν υπάρχει, οι ΗΠΑ μένει να φανεί αν θα παραδώσουν πλήρως την εξωτερική πολιτική τους στα γεράκια ή θα αναζητήσουν κάποια πραγματιστική λύση, έστω μεσοπρόθεσμα...

Τα ανοίγματα στο Ιράν εν μέσω προέλασης των εξτρεμιστών σουνιτών στο Ιράκ (παράλληλα με την απροθυμία των ΗΠΑ να παρέμβουν σε μια φωτογραφι΄κη περίπτωση "τρομοκρατίας") θεωρώ προσωπικά πως αποτελούν το εργαλείο για κάτι τέτοιο...φαινομενικά δίνουν στο Ιράν κάτι (αναγνώριση του ρόλου του τοπικά και αποδοχή του ως συνομιλητή, καθώς και αναγνώριση των συμφερόντων και ενός ρόλου του Ιράν στο Ιράκ), αλλά το εμπλέκουν μαζί με τους εχθρους του και σε μια πολύ εύθραυστη κατάσταση και απειλητική, που μπορεί έτσι να αποτελέσει το αποτελεσματικό μέσο άσκησης πίεσης προς όλους...

[famous-walker]

Η βασική διαφωνία μας είναι ότι εσύ βλέπεις το πρόγραμμα συνδεδεμένο, έστω και σε επίπεδο δυνατότητας, με τη παραγωγή πυρηνικών όπλων για λόγους ασφαλείας οπότε βλέπεις και τη πιθανότητα "θυσίας" του...εγώ θεωρώ ότι το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν (που είχε εκκινήσει το 1957 με δυτική υποστήριξη, διακόπηκε μετά την Ισλαμική Επανάσταση και επαναλειτουργησε λίγο αργότερα) έχει ως κύριο στόχο την ενεργειακή αυτονομία, την παραγωγή πρώτης ύλης και την αξιοποίησή της, ώστε να μην εξαρτάται το Ιράν από κάποια άλλη χώρα για κάτι τέτοιο...και ΔΕΝ είναι καθαυτό διαπραγματεύσιμο από το Ιράν...

Αυτό που παζαρεύει το Ιράν -στα πιο στενά πλαίσια των πυρηνι΄κων διαπραγματεύσεων- είναι ο βαθμός διαφάνειας στο πρόγραμμά του και δικλείδες ασφαλείας για τα πυρηνικά καύσιμα σε αντάλλαγμα με διαβεβαιώσεις ασφαλείας και διπλωματική αποκατάσταση των σχέσεων με τη Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ...
...η ιστορία του πυρηνικού προγρόμματος του Ιράν είναι γεμάτη τέτοιες περιπτώσεις και προσπάθειες διπλωματικής διευθέτησης και στενής συνεργασίας με την IAEA.

Με τις ενέργειες που έχουν αναλάβει οι ΗΠΑ κατά του Ιράν (και κυρίως τον εξοπλισμό του Ιράκ...σημειώστε, και τότε το Ιράκ χρησιμοποιούταν για την άσκηση πίεσης στο Ιράν), αν ήταν να κινηθούν προς την παραγωγή όπλου θα το είχαν ήδη κάνει...οι όποιες αναφορές όμως έχουν βαρύ το στίγμα της σκοπιμότητας μέχρι και της προβοκάτσιας (τα λεγόμενα εσωτερικά έγγραφα)...

Η πυρηνική "αμφισημία" του Ιράν δεν έχει λοιπόν τίποτε να κάνει ούτε με την αμφισημία του Ισραήλ (που δεν έχει υπογράψει καμία σχετική συνθήκη όπως έχει κάνει το Ιράν και θέλει να αποφύγει τους ελέγχους) ούτε με το παράδειγμα της Β. Κορέας (κληροδότημα του Ψυχρού και Θερμού πολέμου) και του Πακιστάν (που έχει την Ινδία δίπλα)...

Οι Ιρανοί έχουν να φοβούνται περισσότερο από μια πυρηνική κούρσα στη Μ.Ανατολή από άλλους και επιζητούν την αποκατάστασή τους και την ομαλοποίηση των σχέσεων διακαώς...οι συγκυρίες είχαν/έχουν ενισχύσει τις κόντρες με τις ΗΠΑ, αλλά παρόλαυτά δεν νομίζω πως το Ιράν είναι η "Κούβα της Μ.Ανατολής" όσον αφορά την αντιμετώπιση και αντανακλαστικά των ΗΠΑ αλλά και των Ιρανών...

Το επιχείρημα ότι το Ιράν ενδιαφέρεται μόνο για ειρηνική χρήση και ενεργειακή αυτονομία είναι προβληματικό σε πολλά επίπεδα.

Πρώτον, το Ιράν απλά δεν έχει τα αποθέματα σε πρωτή ύλη που θα του επιτρέψουν αυτονομία. Ακόμα και αυτά τα αποθέματα που έχει, ενδέχεται η εξόρυξη τους να είναι πολύ ακριβή.

Δεύτερον η παραγωγή ενέργειας από πυρηνικά δεν είναι απαραίτητη για την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας, κάτι το οποίο δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κάποιος από την στιγμή που είναι τέταρτη χώρα σε, γνωστά, αποθέματα πετρελαίου και πρώτη σε φυσικό αέριο. Προωθεί δε ανανεώσιμες πηγές για διαφοροποίηση μεριμνώντας για κάθε περίπτωση.

Τρίτον, υπάρχει το βαλλιστικό πρόγραμμα το οποίο είναι αλληλένδετο με το διαστημικό πρόγραμμα και το οποίο φυσικά συνδέεται και με το πυρηνικό. Το γεγονός αυτό προκαλεί πολλές αντιδράσεις, κυρίως στο Ισραήλ, και είναι σίγουρα ένα ισχυρό επιχείρημα.

Άρα εφόσον το Ιράν ενδιαφέρεται μόνο για ειρηνική χρήση και εφόσον υποθέσουμε ότι δεν συντρέχει ηλιθιότητα ή άλλα συμφέροντα (πυρηνικό λόμπι στο Ιράν; ) για ποιο λόγο να υποστεί τις βαριές κυρώσεις για κάτι που δεν είναι κρίσιμο για την επιβίωση του;

Άλλωστε στις διαπραγματεύσεις, δεν ξέρω αν είναι οι δικλείδες στις οποίες αναφέρεσαι, ο κύριος στόχος των "απέναντι" είναι η αύξηση του χρόνου που απαιτείται για "breakout capability" (να και ο όρος πιο σωστός). Εφόσον υπάρχει η τεχνογνωσία η διαφάνεια στην λειτουργεία δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο, καθώς μιλάμε για dual-use τεχνολογίες, μέχρι που θα έρθει η απαιτούμενη στιγμή.

Όσον αφορά την πυρηνική κούρσα, οι μόνες χώρες που θα επηρεαστούν είναι η Τουρκία και η ΣΑ, καθώς το Ισραήλ είναι ήδη πυρηνική δύναμη. Η Τουρκία ήδη επενδύει σε πυρηνική τεχνολογία, οι Ιάπωνες μετά την κρίση της Φουκουσίμα είμαι διατεθιμένοι να κάνουν πάρα πολλές παραχωρήσεις για να κρατήσουν ζωντανή την βιομηχανία, με την ΣΑ να κινείται στην ίδια κατεύθυνση. Εφόσον και αυτοί φτάσουν, αν και πότε, στα πλαίσια του breakout capability ο μεγάλος χαμένος θα είναι το Ισραήλ και το όχι το Ιράν.

Κάτι τέτοιο μάλιστα δεν είναι ασύμβατο με την κατάσταση που αναφέρεις ως επιδίωξη των ΗΠΑ. Απεναντίας παίζουν πλέον ολοι σε παρόμοιο επίπεδο, με το Ισραήλ πιο ψηλά αλλά λιγότερο σε σχέση με πριν.