Συνταγματικα ακυρη η συμφωνια με ΕΕ+IMF?

[nm96027]

Για όσους κουλτουροαριστερούς, αλλά και ακροδεξιούς, δήθεν "κόπτονται" περί "εθνικής κυριαρχίας", αυτή έχει απωλεστεί εδώ και 10ετίες.

Μόνο που αυτοί που την έχουν είναι κάποιες επαγγελματικές φάρες-κάστες, π.χ. σαν τον παραλήπτη της παρακάτω επιστολής, που και πάλι, εδώ και μέρες, έχουν όμηρο ολόκληρη τη χώρα:

Spoiler:

Επιστολή της ΔΕΗ Α.Ε. προς τη ΓΕΝΟΠ
ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ Α.Ε.
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΤΑΙΡΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σήμερα Σάββατο, 25 Ιουνίου 2011 και ώρα 10:15, η ΔΕΗ ΑΕ απέστειλε στη ΓΕΝΟΠ επείγουσα επιστολή το πλήρες κείμενο της οποίας έχει ως εξής:

«Κύριοι,
παρά τη δικαστική απόφαση της 24ης Ιουνίου 2011, δεν επαναφέρατε ακόμη τη διαθέσιμη ισχύ του Συστήματος στα επίπεδα της 23ης Ιουνίου 2011 όπως αυτή διατάσσει, με αποτέλεσμα η συνολική ισχύς του να είναι σημαντικά χαμηλότερη της ελάχιστης προβλεπόμενης στην εν λόγω απόφαση (6800 MW).
Συνέπεια αυτού είναι ότι απαιτούνται και ήδη πραγματοποιούνται εκτεταμένες περικοπές στο διασυνδεδεμένο Σύστημα, που αναμένεται να ανέλθουν στα 1200 έως 1300 MW. Το έλλειμμα αυτό υπερβαίνει κατά πολύ το ανώτατο όριο που ορίζεται στην υπ’ αριθμόν 4/2010 απόφαση της πρωτοβάθμιας επιτροπής, άρθρο 15 του Ν. 1264/1982.
Με δεδομένες τις εξαιρετικά δυσμενείς επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο από την κατάσταση αυτή, σας καλούμε να διαθέσετε άμεσα πρόσθετη θερμική ισχύ στο Σύστημα και κατ’ ελάχιστον τα 750 MW που αποκόψατε τις πρωινές ώρες της 24ης Ιουνίου 2011.»

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα η ΔΕΗ είναι υποχρεωμένη να προβεί σήμερα σε σημαντικά μεγαλύτερες περικοπές από τις προηγούμενες ημέρες.

Η ΔΕΗ ζητάει ειλικρινά συγνώμη από το κοινωνικό σύνολο για την ταλαιπωρία που υφίσταται και διαβεβαιώνει ότι θα συνεχίσει να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων.

Αθήνα, 25 Ιουνίου 2011 ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

http://www.dei.gr/Default.aspx?id=47143&nt=18&lang=1

Εδώ η απάντηση που θα πάρεις είναι απλή: "Η πλατεία Συντάγματος δεν αναγνωρίζει τις αποφάσεις κυβερνητικών εκτάκτων στρατοδικείων, όπως εκείνου που αποφάσισε πως η ΓΕΝΟΠ μπορεί να συνεχίσει -προσωρινά- την απεργία, αλλά διατηρώντας ένα ελάχιστο ποσό παροχής ενέργειας."

Εύκολο.

[MNP-10]

Για όσους κουλτουροαριστερούς, αλλά και ακροδεξιούς, δήθεν "κόπτονται" περί "εθνικής κυριαρχίας", αυτή έχει απωλεστεί εδώ και 10ετίες.

Απ'το παραπανω προκυπτει το εξης ερωτημα: πιστευεις οτι αυτο το καθεστως πρεπει να συνεχιστει - επειδη εχει παρει χρονιες διαστασεις?

[WAntilles]

Απ'το παραπανω προκυπτει το εξης ερωτημα: πιστευεις οτι αυτο το καθεστως πρεπει να συνεχιστει - επειδη εχει παρει χρονιες διαστασεις?

Μιλάς για τις επαγγελματικές φάρες-κάστες-καρκινώματα-αποστήματα;

[MNP-10]

Οχι μιλαω για την απωλεια της εθνικης κυριαρχιας. Πιστευεις οτι αφου αυτη ισχυει εδω και δεκαετιες, πρεπει να ισχυει και στις επομενες?

[Ronin]

Για όσους κουλτουροαριστερούς, αλλά και ακροδεξιούς, δήθεν "κόπτονται" περί "εθνικής κυριαρχίας", αυτή έχει απωλεστεί εδώ και 10ετίες.

Μόνο που αυτοί που την έχουν είναι κάποιες επαγγελματικές φάρες-κάστες, π.χ. σαν τον παραλήπτη της παρακάτω επιστολής, που και πάλι, εδώ και μέρες, έχουν όμηρο ολόκληρη τη χώρα:

Spoiler:

Επιστολή της ΔΕΗ Α.Ε. προς τη ΓΕΝΟΠ
ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ Α.Ε.
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΤΑΙΡΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σήμερα Σάββατο, 25 Ιουνίου 2011 και ώρα 10:15, η ΔΕΗ ΑΕ απέστειλε στη ΓΕΝΟΠ επείγουσα επιστολή το πλήρες κείμενο της οποίας έχει ως εξής:

«Κύριοι,
παρά τη δικαστική απόφαση της 24ης Ιουνίου 2011, δεν επαναφέρατε ακόμη τη διαθέσιμη ισχύ του Συστήματος στα επίπεδα της 23ης Ιουνίου 2011 όπως αυτή διατάσσει, με αποτέλεσμα η συνολική ισχύς του να είναι σημαντικά χαμηλότερη της ελάχιστης προβλεπόμενης στην εν λόγω απόφαση (6800 MW).
Συνέπεια αυτού είναι ότι απαιτούνται και ήδη πραγματοποιούνται εκτεταμένες περικοπές στο διασυνδεδεμένο Σύστημα, που αναμένεται να ανέλθουν στα 1200 έως 1300 MW. Το έλλειμμα αυτό υπερβαίνει κατά πολύ το ανώτατο όριο που ορίζεται στην υπ’ αριθμόν 4/2010 απόφαση της πρωτοβάθμιας επιτροπής, άρθρο 15 του Ν. 1264/1982.
Με δεδομένες τις εξαιρετικά δυσμενείς επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο από την κατάσταση αυτή, σας καλούμε να διαθέσετε άμεσα πρόσθετη θερμική ισχύ στο Σύστημα και κατ’ ελάχιστον τα 750 MW που αποκόψατε τις πρωινές ώρες της 24ης Ιουνίου 2011.»

Με βάση τα παραπάνω δεδομένα η ΔΕΗ είναι υποχρεωμένη να προβεί σήμερα σε σημαντικά μεγαλύτερες περικοπές από τις προηγούμενες ημέρες.

Η ΔΕΗ ζητάει ειλικρινά συγνώμη από το κοινωνικό σύνολο για την ταλαιπωρία που υφίσταται και διαβεβαιώνει ότι θα συνεχίσει να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων.

Αθήνα, 25 Ιουνίου 2011 ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

http://www.dei.gr/Default.aspx?id=47143&nt=18&lang=1

Δηλαδή επειδή η γενοπ κάνει αυτά που κάνει, πρέπει η Ελλάδα να υπογράψει μία αντι-συνταγματική δανειακή σύμβαση; Δεν σε καταλαβαίνω (και δεν καταλαβαίνω γιατί αλλάζεις το θέμα, εδώ συζητάμε για τη συμφωνία με το ΔΝΤ, για τη ΔΕΗ υπάρχει ξεχωριστό νήμα).

[YiannisM]

Η άλλη άποψη.

Hμερομηνία δημοσίευσης: 12-06-11
Το φάντασμα του Μνημονίου και η εθνική κυριαρχία
Του Αντωνη Μανιτακη*


Εχει υποστηριχθεί, εντύπως και τηλεοπτικώς σε προωινές εκπομπές, από έγκριτο και σεβαστό συνάδελφο, τον κ. Κασιμάτη -συνεπικουρούμενο από τον κ. Κατρούγκαλο- ότι η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης των ογδόντα εκατομμυρίων ευρώ, που συνοδεύεται από το Μνημόνιο, και συνήψε η Ελλάδα με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, τον Μάιο του 2010, περιέχει όρο (άρθρο 14 παρ. 5) «παραίτησης της Ελλάδος από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας» και ότι «πρόκειται για όρο που παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές του δικαίου σε όλα τα επίπεδα: του διεθνούς, του ευρωπαϊκού και του εθνικού δικαίου». Επιπλέον, ότι ο όρος αυτός είναι «πρωτοφανής στις διεθνείς οικονομικές συνθήκες των σύγχρονων δημοκρατιών, παραβιάζει τη θεμελιώδη αρχή σεβασμού της κυριαρχίας του κράτους, απειλεί, θέτει σε κίνδυνο και προσβάλλει στον πυρήνα τους τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ίδια την κυριαρχία και την υπόσταση της χώρας» (βλ. το πλήρες κείμενο στον δικτυακό τόπο του Ομίλου «Αριστόβουλος Μάνεσης», www. constitutionalism. gr).

Θα επιχειρήσω να δείξω με νομικά -αναγκαστικά- επιχειρήματα ότι οι ισχυρισμοί των συναδέλφων είναι αβάσιμοι και ότι οι κίνδυνοι στην κρατική μας κυριαρχία είναι ανυπόστατοι έως φανταστικοί.


Πρώτον, η ρήτρα παραίτησης του Δημοσίου από τις αποκαλούμενες -κακώς- «ασυλίες εθνικής κυριαρχίας», δεν είναι πρωτοφανής. Πρόκειται για μια τυποποιημένη (standard) ρήτρα των διεθνών οικονομικών συναλλαγών, που απαντάται σε όλες τις συμβάσεις δανείων και εγγυήσεων στις οποίες εμπλέκεται το κράτος. Ανάλογη δέσμευση συναντάμε και στις εκδόσεις των κρατικών ομολόγων με τη βοήθεια των οποίων αντλήσαμε εκατοντάδες δισεκατομμύρια και οδηγηθήκαμε στην υπερχρέωση και στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Και στην περίπτωση αυτή η Ελληνική Δημοκρατία δεσμευόταν να εξοφλήσει τους κομιστές των ομολόγων χωρίς καμία αίρεση και κανένα όρο. Ωστόσο, οι δεσμεύσεις αυτές του ελληνικού κράτους απέναντι στους δανειστές του δεν έφταναν μέχρι την παραίτησή του από αρμοδιότητες κυριαρχίας. Η παραίτησή του αφορούσε τα γνωστά δικονομικά και ουσιαστικού δικαίου προνόμια ή ασυλίες που απολαμβάνει το ίδιο ως προς την περιουσία του και μόνον.


Δεύτερον, διά του λόγου το ασφαλές και για να δείξω πόσο συνήθης είναι η παραίτηση του Δημοσίου από τα «περιουσιακά» προνόμιά του, επικαλούμαι πρόσφατη Υπουργική Απόφαση επί κυβερνήσεως Ν. Δ. (ΥΑ. 2/5121/0025/26.1.2009- ΦΕΚ 140/Β/29. 1.2009), στην οποία περιέχονται οι όροι των εγγυήσεων που παρέχονται από το Δημόσιο στις τράπεζες στο πλαίσιο της παροχής προς αυτές ρευστότητας. Στην τυποποιημένη εκεί σύμβαση εγγύησης διαβάζουμε υπό τον τίτλο «Παραίτηση από προνόμια: ο εγγυητής, δηλαδή το Δημόσιο: «α) παραιτείται από οποιοδήποτε προνόμιο που έχει ή θα αποκτήσει ο ίδιος ή οποιοδήποτε περιουσιακό του στοιχείο αναφορικά με οποιαδήποτε νομική διαδικασία που κινείται κατ’ αυτού... β) συγκατατίθεται ότι δεν θα αξιώσει ασυλία από οποιαδήποτε από τις εν λόγω νομικές διαδικασίες... και γ) συγκατατίθεται... στην αναγκαστική εκτέλεση ή εκτέλεση επί οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου του...».


Αν συγκρίνει κανείς τις δύο ρήτρες, τη ρήτρα εγγύησης του Δημοσίου με εκείνη της δανειακής σύμβασης θα διαπιστώσει: πρώτον, ότι είναι κατά βάση νομικά πανομοιότητες, δεύτερον, ότι το επίμαχο άρθρο της δεύτερης περιέχει σαφή, σαφέστερη δεν γίνεται, εξαίρεση από την κατάσχεση ή αναγκαστική εκτέλεση των περιουσιακών εκείνων στοιχείων του Δημοσίου, τα οποία η ελληνική έννομη τάξη προστατεύει με διατάξεις του αναγκαστικού δικαίου.

Ο εστί μεθερμηνευόμενο: στο «Μνημόνιο» η δημόσια περιουσία του Δημοσίου εξαιρείται από ενδεχόμενη υποθήκευση, κατάσχεση ή αναγκαστική εκτέλεση. Δηλαδή τα εκτός συναλλαγής πράγματα, τα πολιτιστικά μας αγαθά, όπως μνημεία ή έργα τέχνης που ανήκουν στην πολιτιστική μας κληρονομιά, τα κοινόχρηστα πράγματα, όπως ο αιγιαλός ή τα δημόσια κτίρια και γενικά ό, τι υπάγεται σε αυτό που οι Γάλλοι και οι Βέλγοι αποκαλούν domaine public, δεν υπόκειται σε υποθήκευση ή κατάσχεση. Και πάντως δεν θίγεται ούτε απειλείται από τη δανειακή σύμβαση η εθνική μας κυριαρχία, ούτε είναι δυνατόν άλλωστε να θιγεί από συμβάσεις αυτού του είδους.


Επομένως, ας ηρεμήσουμε και ας σοβαρευτούμε. Δεν χρειάζεται να προκαλούμε, αβασάνιστα, φόβο και τρόμο με την επίκληση φανταστικών εθνικών κινδύνων στην ήδη κατατρομαγμένη και παραζαλισμένη κοινή γνώμη. Μας φτάνει η κατάθλιψη και ο τρόμος που εκτρέφουν, μήνες τώρα, δανειστές, τηλεόραση -με το αζημίωτο- ο Τύπος και τα κόμματα ιδίως της Αριστεράς εν τη πολιτική μωρία τους.

Ας καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται να πτωχεύσουμε ούτε να εξέλθουμε από τα ευρώ, διότι θα πληγεί ανεπανόρθωτα το ίδιο και δεν το θέλουν ούτε οι εταίροι μας. Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε μαζί του. Καλά θα κάνουμε, ως μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης επί μία τριακονταετία, αντί να υπερασπιζόμαστε την εθνική μας κυριαρχία κραυγάζοντας «αέρα» και κραδαίνοντας στα όργανα της Ε. Ε. ξιφολόγχη και καριοφίλι, να μάθουμε να χρησιμοποιούμε την «κυριαρχία μας» όχι ως ένα αυτάρεσκο, κλειστοφοβικό και επιθετικό κατασκεύασμα, αλλά ως δικτυακό κόμβο επικοινωνίας, συνεργασίας και αντιπαράθεσης με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τους θεσμούς της.


Αν πάλι είμαστε αντίθετοι στην ακολουθούμενη ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική της δημοσιονομικής αυστηρότητας και των μέτρων λιτότητας, ας αγωνιστούμε να αλλάξουν οι συσχετισμοί πολιτικής δύναμης στην Ευρώπη για να αλλάξει και η νεοφιλελεύθερη πολιτική της. Ας φροντίσουμε να συνεργαστούμε με τους άλλους λαούς της Ευρώπης, που υφίστανται και αυτοί τις ίδιες οδυνηρές συνέπειες της λιτότητας και της ανεργίας, ώστε από κοινού να αντιμετωπίσουμε την κρίση και να αναζητήσουμε οικονομικές διεξόδους και προοπτικές για μια άλλη Ευρώπη, διαφορετική από αυτή που ζούμε σήμερα.

Αλλος δρόμος και άλλη προοπτική, πιο ρεαλιστική από αυτή, δεν υπάρχει για την Ελλάδα. Αλλωστε, οι αυθόρμητες, πανευρωπαϊκές, μαζικές, ειρηνικές και ακομμάτιστες συγκεντρώσεις αγανακτισμένων πολιτών στις πλατείες, αυτό μας δείχνουν: την κοινή τύχη των λαών της Ευρώπης μπροστά σε ένα μέλλον αβέβαιο και μη ορατό, αλλά πλήρως εξαρτώμενο από τη συνεργασία και συνεννόησή τους. Το ίδιο εξαρτημένες είναι και η εθνική μας επιβίωση και κυριαρχία, όσο και αν αυτό φαίνεται σχήμα οξύμωρο.

* Ο κ. Αντώνης Μανιτάκης είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ.


http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...06/2011_445590

[Burning Skies]

Καντε τον κοπο να διαβασετε εσυ και ο κυριος καθηγητης το μεσοπροθεσμο και θα δουμε αν θα μεινετε στις εκδοχες σας περι φαντασματων....

[MNP-10]

Για να δουμε και το μεσοπροθεσμο..

Άκυρο, παράνομο, αντισυνταγματικό

Ημερομηνία δημοσίευσης: 29/06/2011

Το παρακάτω κείμενο είναι η τοποθέτηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Π. Λαφαζάνη στη συζήτηση για το Μεσοπρόθεσμο. Το παραθέτουμε προκειμένου να φανεί η αντισυνταγματικότητα του δημοσιονομικού πλαισίου.

Όσα χρόνια είμαι στη Βουλή -αλλά και από παλαιότερους συναδέλφους που ρώτησα- ένα τέτοιο νομοσχέδιο, με αυτά τα χαρακτηριστικά, νομοσχέδιο που περιλαμβάνει τα πάντα και τίποτα, δεν έχει εμφανιστεί ξανά σε αυτήν την αίθουσα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ρύθμιση στο Σύνταγμα ή στον Κανονισμό της Βουλής που να προβλέπει και να προδιαγράφει ρυθμιστικά πλαίσια για ένα τέτοιο νομοσχέδιο, ένα νομοσχέδιο το οποίο δεν περιέχει -κατά την έκθεση και του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους- καμία απολύτως ρύθμιση κανονιστικού περιεχομένου.

Μάλιστα θα ήθελα να σημειώσω ότι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους χαρακτηρίζει στην ουσία εμμέσως πλην σαφώς εικονικό το νομοσχέδιο, που για να μπορέσει να εφαρμοστεί κάτι από αυτά τα γενικά που λέει χρειάζεται να ακολουθήσουν ουσιαστικοί νόμοι. Δηλαδή τι ψηφίζουμε εμείς; Ένα πλαίσιο γενικό και αόριστο, ένα πλαίσιο το οποίο επιβάλλουν οι σκοπιμότητες κυβέρνησης και τρόικας, προκειμένου να ακολουθήσουν -υποτίθεται- ουσιαστικοί νόμοι άγνωστοι σε εμάς που υποτίθεται καλούμαστε να ψηφίσουμε, οι οποίοι θα υλοποιήσουν αυτό το γενικό και αόριστο νεφέλωμα.

Θα ήθελα να εξειδικεύσω, κύριε πρόεδρε, τις παρατηρήσεις μου σε τρία πολύ συγκεκριμένα σημεία:



Το πρώτο σημείο που θα ήθελα να θίξω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο -ας το πούμε έτσι, εν πάση περιπτώσει- αλλάζει ριζικά και επί το χειρότερον για τον απλό πολίτη τον προϋπολογισμό που ψήφισε η Βουλή για το 2011, ο οποίος είναι νόμος του κράτους.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πώς δέχεστε να αλλάζει ριζικά αυτός ο Προϋπολογισμός, χωρίς να τηρούνται οι αντίστοιχες συνταγματικές διατάξεις και οι ρυθμίσεις του Κανονισμού; Αυτό το οποίο έπρεπε να είχε κάνει αυτήν την ώρα σε αυτήν την αίθουσα, αν η κυβέρνηση ήθελε να αλλάξει ριζικά μάλιστα τον προϋπολογισμό του 2011, όπως παρατηρεί κάθε φορά και το Ελεγκτικό Συνέδριο, ήταν να φέρει έναν συμπληρωματικό προϋπολογισμό ή να τροποποιήσει νομοθετικά τον υπάρχοντα. Αυτό, όμως, έχει διαδικασίες που προβλέπονται για αυτήν την περίπτωση και από τον Κανονισμό της Βουλής και από το Σύνταγμα. Καμία από αυτές δεν τηρείται.

Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω την έκφραση «στη ζούλα» αλλάζουμε τον προϋπολογισμό του 2011 με γενικές εκφράσεις και κάνουμε φορολογική και εισοδηματική επιδρομή με μια γενική σκούπα, της οποίας το ακριβές περιεχόμενο δεν μπορεί να προσδιορίσει κανένας.



Δεύτερη παρατήρηση που θα ήθελα να κάνω, κύριε πρόεδρε, που είναι πάρα πολύ ουσιαστική, είναι η εξής: Ποια είναι η εντύπωση στους συναδέλφους; Ότι μπορεί οποιαδήποτε κυβέρνηση ανά πάσα στιγμή στο όνομα των πολυετών προϋπολογισμών να καταθέτει και να ψηφίζει προϋπολογισμό για το 2020, για το 2030, για το 2050; Οι κυβερνήσεις είναι εκλεγμένες με συγκεκριμένη θητεία, η οποία δεν μπορεί να υπερβαίνει τα τέσσερα χρόνια. Πώς είναι δυνατόν αυτή η Κυβέρνηση, της οποίας η θητεία λήγει το 2013, να παραβιάζει κατάφωρα αυτές τις θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις και να καταθέτει πολυετείς προϋπολογισμούς για ψήφιση μέχρι το 2015, όταν ακόμα και η πρόβλεψη του Συντάγματος είναι το πολύ για διετή προϋπολογισμό στο άρθρο 79, παράγραφος 6, αν δεν κάνω λάθος;



Τέλος, είναι δυνατόν να μιλάμε για πολυετείς προϋπολογισμούς, δηλαδή για αλλαγή προϋπολογισμού 2011, προϋπολογισμού 2012, 2013, 2014, 2015 και να συζητούνται αυτά με διαδικασίες εξπρές, με διαδικασίες που δεν προβλέπονται από τον Κανονισμό, δεν προβλέπονται από το Σύνταγμα, παρά μόνο σε ένα νομοθέτημα που ψηφίστηκε πρόσφατα, το οποίο, όμως, δεν υπακούει στις συνταγματικές διατάξεις, ένα νομοθέτημα το οποίο έγινε μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει τις επιθυμίες της τρόικας για πολυετείς προϋπολογισμούς, χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής;

Τέτοιου είδους διαδικασίες, λοιπόν, για πολυετείς προϋπολογισμούς είναι άκυρες! Είναι παράνομες! Είναι αντισυνταγματικές! Θα έπρεπε να κατατεθούν ένας προς έναν αυτοί οι προϋπολογισμοί, αν ήθελε η κυβέρνηση να τους συζητήσει και να συζητηθούν με διαδικασίες προβλεπτές και όχι πέραν, βεβαίως, των ορίων της θητείας αυτής της κυβέρνησης!

Κύριε πρόεδρε, κλείνοντας, θα ήθελα να πω το εξής: Πιστεύω ότι αυτό το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, άρθρο 1 όπως το λένε, στη μόνη λογική που υπακούει είναι «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώστε», ώστε να πάρουμε την ψήφο της Βουλής και από εκεί και πέρα, μ’ αυτή τη γενική εξουσιοδότηση, κατά παράβαση του Κανονισμού και του Συντάγματος, να κάνουμε εφαρμοστικούς νόμους, όποιους θέλουμε και όπως θέλουμε και να κάνουμε ό,τι θέλουμε!

Όμως, αυτές οι διαδικασίες δεν είναι διαδικασίες που συνάδουν με μία Βουλή η οποία θέλει να προασπίσει πρώτα απ’ όλα το κύρος και τη δυνατότητά της να απευθύνεται μ’ αυτό το κύρος σε όλη την κοινωνία.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow...ticleID=625289

[MNP-10]

Περι μνημονιου 2:

Κοινή δήλωση 5 συνταγματολόγων…

ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΗ

Των καθηγητών Συνταγματικού Δικαίου

Γιώργου Κασιμάτη, Ομότιμου Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών

Ανδρέα Δημητρόπουλου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών

Γιώργου Κατρούγκαλου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Θράκης

Ηλία Νικολόπουλου, Καθηγητή Παντείου Πανεπιστημίου

Κώστα Χρυσόγονου, Καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Αισθανόμαστε την υποχρέωση να επισημάνουμε προς τη Βουλή και τον ελληνικό λαό ότι το κείμενο, το οποίο καλείται σήμερα να ψηφίσει η λαϊκή αντιπροσωπεία παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος και του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου για τους λόγους που ακολουθούν:

1. Η παρούσα Βουλή εκλέχθηκε τον Οκτώβριο του 2009 κάτω από εντελώς διαφορετικές πολιτικές προϋποθέσεις και η λαϊκή εντολή προς αυτή, κατά την έννοια του άρθρου 41 του Συντάγματος, ήταν διαμετρικά αντίθετη από όσα προβλέπει τώρα το κατατεθειμένο κείμενο. Λείπει, συνεπώς, η δημοκρατική νομιμοποίηση για την ψήφισή του.

2. Το περιεχόμενο του κειμένου, που καλείται να ψηφίσει η Βουλή είναι προϊόν οικονομικού και πολιτικού εκβιασμού, εκ μέρους των εκπροσώπων των δανειστών, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου (άρθρο 52 της Διεθνούς Σύμβασης της Βιέννης του 1969).

3. Το κείμενο που κατατέθηκε για ψήφιση δεν αποτελεί κατά το Σύνταγμα ούτε σχέδιο νόμου, δεδομένου ότι δεν περιλαμβάνει διατάξεις νομοθετικού περιεχομένου ούτε σχέδιο νόμου κυρωτικού διεθνούς σύμβασης, δεδομένου ότι δεν περιέχει το υπογεγραμμένο κείμενο της διεθνούς σύμβασης. Πρόκειται για κείμενο προγράμματος, που επιχειρείται να δεσμεύσει ανεπίτρεπτα επί δεκαετίες το μέλλον της χώρας. Παρουσιαζόμενο, συνεπώς, ως δεσμευτικό κείμενο νόμου, παραβιάζει την αντιπροσωπευτική αρχή και την κατά το Σύνταγμα άσκηση της νομοθετικής λειτουργίας (άρθρο 26 Σ).

4. Το κείμενο επιχειρείται να υπερψηφιστεί κατά παράβαση του άρθρου 29 του Συντάγματος, στο βαθμό που επιβάλλεται κομματική πειθαρχία χωρίς προηγούμενη εσωτερική ψηφοφορία και απόφαση συλλογικών κομματικών οργάνων.

5. Η πρόβλεψη ότι οι νέες δανειακές συμβάσεις θα ισχύουν από την υπογραφή τους, χωρίς κύρωση από την Βουλή, παραβιάζει τα άρθρα 28 παρ. 2 και 36 παρ. 2 του Συντάγματος, καθώς και το διεθνές δίκαιο.

6. Οι συνταγματικές και οι διεθνούς δικαίου εγγυήσεις σεβασμού και προστασίας της εθνικής κυριαρχίας προσβάλλονται επιπλέον: (α) Με την επανάληψη –όπως και στη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης της 10.5.2010- της ρήτρας παραίτησης από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας, (β) με τον υπερδανεισμό της χώρας και την άμεση στέρηση της δυνατότητας ικανοποίησης των βασικών αναγκών του ελληνικού λαού και της αξιοπρεπούς διαβίωσης των ελλήνων πολιτών, (γ) με τη σώρευση «επαχθούς» δανεισμού και (δ) με την εφαρμογή του αγγλικού δικαίου και όχι του δημοσίου διεθνούς δικαίου που διέπει τις διεθνείς συμβάσεις των κρατών. Συνεπώς, το κείμενο που καλείται η Βουλή να ψηφίσει παραβιάζει στον πυρήνα τους τις συνταγματικές εγγυήσεις της εθνικής κυριαρχίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατικής αρχής (άρθρο 1 του Συντάγματος).

7. Τα μέτρα που προβλέπει το προς ψήφιση κείμενο ότι θα επιβληθούν στον ελληνικό λαό παραβιάζουν τις αρχές της ισότητας των βαρών, του κοινωνικού κράτους δικαίου (άρθρα 4 παρ. 5 και 25 παρ. 1 του Συντάγματος) και τις εγγυήσεις των κοινωνικών δικαιωμάτων των Ελλήνων (άρθρα 22 και 23 του Συντάγματος). Παραβιάζουν επίσης θεμελιώδεις εγγυήσεις της Συνθήκης της Λισαβόνας (του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων) και του διεθνούς δικαίου, καθώς και εγγυήσεις του διεθνούς εργατικού δικαίου.

Η ψήφιση του νομοσχεδίου συνιστά, συνεπώς, εκτροπή από τη συνταγματική, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή νομιμότητα.

[MNP-10]

Αίσθηση προκαλούν τα στοιχεία που περιέχονται σε βιβλίο του ιστορικού Δημοσθένη Κούκουνα και κάνουν λόγο για στενές σχέσεις του πατέρα του Πρωθυπουργού, Παναγιώτη Πικραμμένου, με τους Γερμανούς και ειδικά τον Γκέμπελς.

Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα της Κυριακάτικης Δημοκρατίας, στο νέο βιβλίο του με τίτλο «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια» ο Δημοσθένης Κούκουνας, ειδικευμένος στα κατοχικά θέματα, κάνει αποκαλύψεις για την οικογένεια του σημερινού υπηρεσιακού πρωθυπουργού Παναγιώτη Πικραμμένου.

Σύμφωνα με το βιβλίο, «ο νυν πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας όταν στα δώδεκά του, το 1957, γράφτηκε στο γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, δεν είχε κανένα άλλο λόγο εκτός από το ότι ο πατέρας του ήταν φανατικός θαυμαστής των Γερμανών. Μετά το τέλος της Κατοχής πέρασαν δώδεκα χρόνια μέχρι να ξανανοίξει η Γερμανική Σχολή και ένας από τους πρώτους μαθητές της ήταν ο μικρός Παναγιώτης».

Με βάση το σχετικό δημοσίευμα, «εντελώς συμπτωματικά το νέο κτίριο της σχολής (το κατοχικό στην οδό Αραχώβης είχε περιέλθει στο Γαλλικό Ινστιτούτο) χωριζόταν από μια μεσοτοιχία με την κλινική του πατέρα Χριστοφοράκου, ο γιος του οποίου φοίτησε κι αυτός στην ίδια σχολή (βέβαια ο γνωστός μας από άλλη αιτία Μιχάλης Χριστοφοράκος ήταν μερικά χρόνια νεώτερος από τον υιό Πικραμένο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχε φιλικός δεσμός).

Έτσι λοιπόν κάθε πρωί ξεκινούσε περιποιημένος, καλοντυμένος και καλοχτενισμένος ο μικρός Παναγιώτης για τη Γερμανική Σχολή στην οδό Μετσόβου. Ξεκινούσε με τα πόδια από το αριστοκρατικό σπίτι του με τα 18 δωμάτια στην οδό Ακαδημίας 52 για να φτάσει στην περιοχή Μουσείου.

Το σπίτι αυτό των 450 τ.μ. ανήκε στην οικογένειά του πριν ο ίδιος γεννηθεί το 1945, όταν ο κόσμος άλλαζε με το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Είχε αγοραστεί λίγες μέρες αφότου άρχισε η Κατοχή με γερμανικά χρήματα, όταν ο πατέρας του μόλις είχε αναλάβει την αποκλειστική πώληση σε όλη την κατεχόμενη Ελλάδα των προπαγανδιστικών εντύπων του κατακτητή».

Σύμφωνα πάντα με το βιβλίο και το δημοσίευμα, ο πατέρας του κ. Πικραμμένου «κάθισε δίπλα-δίπλα με έναν απεσταλμένο του ίδιου του Γκαίμπελς και συνεταιρίστηκε μαζί του για μια επικερδή μπίζνες: τη διακίνηση όλων των προπαγανδιστικών εντύπων του εχθρού σε όλο το διάστημα της Κατοχής».

Επί Κατοχής, το μοναδικό πρακτορείο που είχε την αποκλειστικότητα όλων των εφημερίδων και περιοδικών που έβγαιναν υπό καθεστώς λογοκρισίας ήταν η «Ένωσις Ελληνικού και Ξένου Τύπου» Α.Ε. Η εταιρία αυτή ιδρύθηκε λίγες εβδομάδες μετά την αρχή της Κατοχής, αφού προηγουμένως έφτασε από το Βερολίνο στην Αθήνα ειδικός απεσταλμένος του Γκέμπελς, υπουργού Προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ. Αυτός είχε την ιδιότητα του πληρεξουσίου της εταιρίας «Mundus», που ανήκε εξ ημισείας στα γερμανικά υπουργεία Προπαγάνδας και Εξωτερικών. Εγκαταστάθηκε σ’ ένα γραφείο της γερμανικής πρεσβείας, στον τρίτο όροφο της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας 4, και άρχισε τις επαφές του.

Με την καθοδήγηση του Χέρμπερτ Σβέρμπελ, ο οποίος μόλις λίγους μήνες νωρίτερα είχε διοριστεί ακόλουθος Τύπου στην Αθήνα, αλλά από πολλών ετών είχε πλούσιες διασυνδέσεις με παράγοντες του ελληνικού Τύπου, ο Μάουραχ, ο εκπρόσωπος του Γκέμπελς στην Αθήνα, εκτός άλλων προσώπων, είχε μακρές συζητήσεις με τον Όθωνα Πικραμμένο. Κατέληξαν στην απόφαση να ιδρύσουν από κοινού μια νέα εταιρία, την Α.Ε. «Ένωσις Ελληνικού και Ξένου Τύπου». Συμφώνησαν ότι η γερμανική κρατική εταιρία θα διατηρούσε το 51%, ενώ πλην του Πικραμμένου ποσοστά δόθηκαν και στους ανταγωνιστές του, τους κληρονόμους του Σπύρου Τσαγγάρη, αλλά και σε μια στενή συνεργάτιδα και συνεταίρο του, την Ελισάβετ Τσιβόγλου, η οποία μέχρι τότε διαχειριζόταν όλες τις ξένες εφημερίδες και περιοδικά.

Ο Όθων Πικραμμένος διορίστηκε γενικός διευθυντής της νέας εταιρίας, που δημιούργησε ο ίδιος με τους εκπροσώπους του Γκέμπελς, με τους οποίους και συνεταιρίστηκε, έχοντας ένα σημαντικό ποσοστό στο μετοχικό κεφάλαιο και φυσικά στα τεράστια κέρδη του μονοπωλιακού πρακτορείου. Ο ίδιος κέρδισε πολλά, όχι μόνον από την αποκλειστική διακίνηση των ελληνόγλωσσων και ξενόγλωσσων (κυρίως γερμανικών και ιταλικών) προπαγανδιστικών εντύπων και βιβλίων, αλλά και με τις εκτυπώσεις διαφόρων εντύπων για λογαριασμό του κατακτητή, ως ένας από τους βασικούς μετόχους της εταιρίας «Πυρσός» που ήταν.

Το παλαιό πρακτορείο που είχε μέχρι την αρχή της Κατοχής και που το είχε ιδρύσει ο πατέρας του Τάκης Πικραμμένος το 1927 στεγαζόταν σε τετραώροφο ακίνητο, στην οδό Σωκράτους 43. Βάσει της συμφωνίας που έκανε ο Όθων Πικραμμένος με τους Γερμανούς, ο Πικραμμένος θα εγκατέλειπε την ιδιοκτησία του ακινήτου για να το ρευστοποιήσει. Το αγόρασε μια εταιρία που μόλις είχε περιέλθει υπό τον έλεγχο των Γερμανών, η ΑΕΜ «Βωξίται Παρνασσού», και πλήρωσε 22 εκατομμύρια δραχμές στον μέχρι τότε ιδιοκτήτη του (την οικογένεια Πικραμμένου, που χρησιμοποιούσε τους δύο ορόφους για κατοικία της), αναλαμβάνοντας στη συνέχεια να το ενοικιάσει στη νέα εταιρία, της οποίας γενικός διευθυντής ήταν ο Όθων Πικραμμένος.

Βρε βρε...

[MNP-10]

Τους πίκρανε ο Πικραμμένος

Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα, 23 Ιουλίου 2012, 17:52

Δ. Κ.

Μία αίτηση στα γραφεία της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής τράβηξε σαν μαγνήτης τα μάτια των αστυνομικών, προκαλώντας τους πολλά ερωτήματα.

Τη στιγμή μάλιστα που οι υπερασπιστές της έννομης τάξης βλέπουν τους μισθούς τους να ψαλιδίζονται κάθε μέρα με μειώσεις που αγγίζουν το 20%, τέτοιες επιθυμίες σαν και αυτές που αναγράφονται στην αίτηση και που αφορούν στον πρώην υπηρεσιακό Πρωθυπουργό Παναγιώτη Πικραμμένο, βοήθησαν ώστε να ανέβει σε κάποιους το αίμα στο κεφάλι.

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της Zougla.gr o πρώην Πρωθυπουργός Παναγιώτης Πικραμμένος φέρεται να ζήτησε για την ασφάλειά του ένα συνοδευτικό, μία μηχανή και τέσσερις άντρες της αστυνομίας.

Ζήτησε πολλά; Δεν νομίζω… Να μην μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο πρώην Πρωθυπουργός είχε παραιτηθεί των οικονομικών απολαβών. Ε, ας πάρει και κάτι.

Τελευταία ενημέρωση: Δευτέρα, 23 Ιουλίου 2012, 17:56

http://www.zougla.gr/parapolitiki/ar...e-o-pikramenos

Γιατι να φοβαται αραγε περισσοτερο? Για τον ενα μηνα υπερεσιακης πρωθυπουργιας ή για το ρολο του ως Προεδρος του ΣΤΕ οπου "εβλεπε" τα παντα Συνταγματικα?

[MNP-10]

Παρα τις απειλες τροϊκας, κυβερνησης, τηλεπαπαγαλων / καταστροφολογων, οι δικαστες της πορτογαλιας εβγαλαν αντισυνταγματικα καποια απ'τα μετρα που εχει ψηφισει η εκει κυβερνηση (~1.2 δις ευρω). Εντωμεταξυ για να εξαναγκασουν τους δικαστες να ψηφισουν μνημονιακα, τους ειπαν "δεν υπαρχει σχεδιο Β"

Να δουμε τωρα σε ποσο καιρο θα το εφευρουν

- - - Updated - - -

.......

Portugal Court Strikes Down Cuts for State Workers, Pensioners
By Anabela Reis & Joao Lima - 2013-04-05T21:04:42Z

Portugal’s Constitutional Court blocked the government’s planned cuts to payments to state workers and pensioners, for a second time.

The ruling by Portugal’s highest court that the measures are unconstitutional means the government may need to find alternative savings to comply with the country’s 78 billion-euro ($101 billion) aid plan from the European Union and the International Monetary Fund.

The court last year stopped the government from withholding the equivalent of two monthly salary payments to state workers this year and in 2014. In response, the government withheld only one of the two payments it had planned to cut this year, and in October it announced additional measures including tax increases to meet the 2013 deficit target.

The plan to withhold the payments “included a violation of the principle of equality and the principle of fair distribution of the public burden,” Constitutional Court President Joaquim Sousa Ribeiro told reporters in Lisbon.

The head of the IMF’s mission to Portugal, Abebe Aemro Selassie, said in a Jan. 18 conference call he didn’t think the court’s review for this year’s budget could bring the whole program “off course.” The court was asked to review a “relatively small part” of the budget’s measures, he said.
Cabinet Meeting

Even so, larger adjustments to the budget could “cause trouble” with the so-called troika of the IMF, the EU and the European Central Bank, Christian Schulz, an economist at Berenberg Bank, said in a note to clients before the decision was announced. That might “undermine the hard-earned trust of financial markets in the government,” he wrote.

Portuguese Prime Minister Pedro Passos Coelho called a special Cabinet meeting for tomorrow at 3 p.m., an official at his office said.

The yield on Portugal’s 10-year bond slipped 4 basis points today to 6.359 percent at 4:59 p.m. in London. Portugal’s two- year note yield rose 2 basis points to 2.968 percent.

Passos Coelho is battling rising joblessness and lower demand from European trading partners as he raises taxes to meet the terms of the bailout. The troika gave its blessing March 15 to less ambitious targets for the country’s budget deficit as the economy slumped.

Portugal’s government now forecasts the economy will shrink 2.3 percent this year, twice as much as previously estimated, before growing 0.6 percent next year. It says the jobless rate will climb to 18.2 percent in 2013 and 18.5 percent in 2014 from 16.9 percent in last year’s fourth quarter.

The government targets a deficit equivalent to 5.5 percent of gross domestic product in 2013, 4 percent in 2014 and below the European Union’s 3 percent limit in 2015, when it aims for a 2.5 percent gap, Finance Minister Vitor Gaspar said March 15.

[MNP-10]

ΕΚΡΙΝΕ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
Συνταγματική η επιβολή του τέλους επιτηδεύματος
21/07/13 - 18:43

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας με σειρά αποφάσεων της έκρινε ότι είναι συνταγματική και σύμφωνη με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) η επιβολή, του τέλους επιτηδεύματος.

Οι σύμβουλοι Επικρατείας με πέντε αποφάσεις τους (2527-2531/2013) απέρριψαν ως αβάσιμους όλους τους ισχυρισμούς των Δικηγορικών Συλλόγων Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Βόλου και Χαλκίδας, του Σωματείου Έλληνες Φορολογούμενοι και ιδιωτών επιτηδευματιών, οι οποίοι στρέφονταν κατά του τέλους επιτηδεύματος, το οποίο επιβλήθηκε το 2011 στους επιτηδευματίες και τους ασκούντες ελευθέριο επάγγελμα, που τηρούν βιβλία Β' ή Γ' κατηγορίας του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων.

Διευκρινίζεται ότι οι δικηγόροι θεωρούνται επιτηδευματίες.

Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι ζητούσαν την ακύρωση του Ν. 3986/2011 που προβλέπει την επιβολή του επίμαχου τέλους, καθώς και την ακύρωση της από 2.8.2011 απόφασης του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών που καθορίζει τη διαδικασία βεβαίωσης και είσπραξης του τέλους επιτηδεύματος.

Οι Σύλλογοι υποστήριξαν ότι η επιβολή του επίμαχου τέλους είναι αντισυνταγματική και παράνομη, γιατί αποτελεί φόρο και όχι τέλος, ενώ δεν αντανακλά πραγματική φοροδοτική ικανότητα των δικηγόρων, αλλά παρουσιάζει μια επίπλαστη «αντικειμενική» οικονομική δυνατότητα, που «ουδόλως μπορεί να θεωρηθεί ανεκτή σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας και τις παρούσες συνθήκες ασκήσεως του δικηγορικού λειτουργήματος».

Η Ολομέλεια, κατ΄ αρχάς, επισημαίνει ότι η επίμαχη οικονομική επιβάρυνση «επιβλήθηκε για την αύξηση των δημοσίων εσόδων και επομένως προς εξυπηρέτηση κρατικών εν γένει σκοπών (αντιμετώπιση των γενικών δημοσιονομικών αναγκών της χώρας) και δεν καταβάλλεται έναντι ειδικής αντιπαροχής, ήτοι έναντι ειδικώς παρεχόμενης δημόσιας υπηρεσίας προς τους βαρυνόμενους με αυτό, παρά τον χαρακτηρισμό της ως τέλος αποτελεί φόρο και την έννοια του άρθρου 78 του Συντάγματος».

Σύμφωνα με το άρθρο 78 του Συντάγματος, τονίζουν οι δικαστές, ο φόρος δεν αποκλείεται να βαρύνει ορισμένο μόνο κύκλο προσώπων ή πραγμάτων, εφόσον «πλήττει ορισμένη φορολογητέα ύλη η οποία, κατ΄ αυτό τον τρόπο, επιτρέπει την επιβάρυνση του συγκεκριμένου αυτού κύκλου φορολογουμένων βάσει γενικών και αντικειμενικών κριτηρίων που τελούν σε συνάφεια με το ρυθμιζόμενο θέμα».

Ακόμη, οι δικαστές υπογραμμίζουν ότι «η επιβολή του εν λόγω φόρου βάσει κριτηρίων (χρονικών, τοπικών και πληθυσμιακών) δεν υπερβαίνει τα όρια της διακριτικής ευχέρειας του νομοθέτη να καθορίζει τον ενδεδειγμένο εκάστοτε τρόπο φορολογήσεως διαφόρων κατηγοριών φορολογουμένων» και κατά συνέπεια δεν παραβιάζει συνταγματικές διατάξεις και αρχές. Κατόπιν αυτών οι σύμβουλοι Επικρατείας απέρριψαν τους ισχυρισμούς των Συλλόγων ότι παραβιάζονται τα άρθρα 4 και 5 του Συντάγματος και οι αρχές της καθολικότητας και της ισότητας του φόρου.

Επίσης, απέρριψαν τους ισχυρισμούς ότι η επιβολή του τέλους επιτηδεύματος είναι αντίθετο στην συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, καθώς αποτελεί εμπόδιο στην ελεύθερη και ακώλυτη άσκηση του δικηγορικού επαγγέλματος και «μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τους οικονομικά ασθενέστερους εξ αυτών ως προς την επιλογή της συνεχίσεως ή μη της ασκήσεως της δραστηριότητας τους».

Ούτε όμως κατά τους δικαστές η επιβολή του τέλους επιτηδεύματος παραβιάζει την ΕΣΔΑ που κατοχυρώνει το δικαίωμα δικαστικής προστασίας.

Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

"Τιποτα μεμπτο" δεν ειδαν οι σοφοι δικαστες...

Spoiler:

Τρίτη, 25 Ιουνίου 2013
Η νομιμοποίηση εκτροπών και πραξικοπημάτων μια ολόκληρη ζωή.

Τελικά το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει μετεξελιχθεί σε βασικό μοχλό νομιμοποίησης της πιο άγριας κυβερνητικής παρανομίας. Σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΠΕ συνταγματικό και νόμιμο κρίθηκε από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας σε διάσκεψη, κεκλεισμένων των θυρών, το «κούρεμα» (PSI) των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου που έγινε τον Μάρτιο του 2012, σύμφωνα με το ΑΠΕ. Η δημοσίευση της σχετικής απόφασης αναμένεται με την έναρξη του νέου δικαστικού έτους (17 Σεπτεμβρίου 2013).

Μην αναρωτηθείτε πώς και από πού «διέρρευσε» η απόφαση του ΣτΕ, μιας και η διάσκεψη της ολομέλειας ήταν «κεκλεισμένων των θυρών». Είναι περιττό, όταν πρόκειται για τέτοια συνύφανση δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, όπου η πρώτη απλά αποτελεί το άλλο πρόσωπο του Ιανού της σύγχρονης απολυταρχίας και της κυβερνητικής αυθαιρεσίας.

Σας θυμίζουμε ότι στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έχουν προσφύγει πλέον των 7.000 ομολογιούχων (φυσικών προσώπων, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ, Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων, ΕΔΟΕΑΠ, φαρμακευτικών εταιρειών, ΤΕΙ Καβάλας, κλπ). Όλοι στρέφονται κατά του «κουρέματος» των ομολόγων που κατείχαν, αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς ωστόσο να μπορεί να υπολογιστεί το ακριβές ποσό.

Οι προσφεύγοντες στρέφονται κατά των πράξεων του υπουργικού συμβουλίου (5 και 10/2012), των αποφάσεων του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών με τις οποίες υλοποιήθηκε το PSI. Γιατί έκαναν την προσφυγή; Από ιδιοτροπία και καπρίτσιο; Όχι, από ανάγκη γιατί με το «κούρεμα» ουσιαστικά οδηγήθηκαν σε χρεοκοπία ΝΠΙΔ, ΝΠΔΔ, επιμελητήρια, οργανισμοί, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, κοκ, ενώ ληστεύτηκαν οι αποταμιεύσεις φυσικών προσώπων που είχαν τοποθετηθεί σε ελληνικά ομόλογα. Κι όλα αυτά έγιναν αυθαίρετα, χωρίς να ρωτηθούν με παγίδευση από την Τράπεζα της Ελλάδος και την κυβέρνηση.

Η απόφαση αυτή του ΣτΕ δεν είναι μόνο κατάφωρα άδικη σε βάρος όλων αυτών των φυσικών και νομικών προσώπων, μιας και νομιμοποιεί την υπεξαίρεση και την ανοιχτή κλοπή, αρκεί να προφασιστεί η κυβέρνηση το δικό της «εθνικό συμφέρον», αλλά δημιουργεί δεδικασμένο και για επερχόμενα «κουρέματα». Δημιουργεί δηλαδή νομικό προηγούμενο για να δικαιολογηθούν «κουρέματα» σε αποταμιευτικούς λογαριασμούς, σε τρέχουσες καταθέσεις φυσικών και νομικών προσώπων. Κι ο νοών, νοείτο.

Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Επιφυλασσόμεθα να δούμε την απόφαση του ΣτΕ και το σκεπτικό της δημοσιευμένο και τότε θα επανέλθουμε για να δείξουμε με στοιχεία το έγκλημα που έχει συντελεστεί με το PSI σε βάρος του ελληνικού λαού και της χώρας. Ένα έγκλημα που άφησε ασυγκίνητους – απ’ ότι φαίνεται – τους δικαστές του ΣτΕ. Κάτι βέβαια που εδώ και μήνες είχε προδικάσει το υπουργείο οικονομικών και πιο συγκεκριμένα ο κ. Σταικούρας. Προς δόξα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης.

Για πολλοστή φορά το ΣτΕ αποδεικνύει τον βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα του. Τα ειδικά δικαστήρια γενικά δεν συνάδουν με μια αληθινή δημοκρατία, ούτε με μια αληθινά ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Είναι απομεινάρια της απολυταρχίας στον κοινοβουλευτισμό, όπως και η περίπτωση του ΣτΕ που αποτελεί δάνειο από την συνταγματική παράδοση της Γερμανικής απολυταρχίας, το Σύνταγμα της μοναρχικής παλινόρθωσης της Γαλλίας μετά το 1815 και το προεδρικό που το διαδέχτηκε (1848) όπου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πήρε την θέση του μονάρχη. Από τότε μας κατατρέχει.

Το ΣτΕ επιβλήθηκε στην χώρα μας πολύ πριν υπάρξει Σύνταγμα. Ήταν θεσμός που επέβαλλε η βαυαρική αντιβασιλεία και είχε σαν βασική αποστολή να δικαιολογεί και να δίνει νομιμοφάνεια σε κάθε αυθαιρεσία της βαυαροκρατίας. Ο συνταγματολόγος Φλογαίτης γράφει σχετικά: «Εν Ελλάδι ο θεσμός του Συμβουλίου της Επικρατείας ήν εισηγμένος προ του Συντάγματος του 1843 επί της απολύτου Μοναρχίας, κατά το 1835, αλλ’ ένεκα της χειρίστης αυτού καταρτίσεως εξ ανδρών κατά το πλείστον ανεπιστημόνων και αδαών της υπηρεσίας και παρασυρομένων υπό του φατριασμού εδείχθη ως γνωμοδοτικόν μεν σώμα τυφλόν όργανον των διαθέσεων του Άρμανσπεργ επί βλάβη της νομοθεσίας, ως δικαστήριον δε του αμφισβητουμένου διοικητικού άθλιον και κακόζηλον, ουδαμώς προασπίσαν τα δίκαια των διοικουμένων κατά της αυθαιρεσίας των διοικητικών αρχών.»[1]

Η εκτίμηση αυτή του Φλογαίτη θα μπορούσε κάλλιστα να περιγράφει και τη σημερινή λειτουργία του ΣτΕ. Ο θεσμός αυτός κατέληξε στα σκουπίδια της ιστορίας μαζί με την εκθρόνιση του Όθωνα. Ένας από τους βασικούς λόγους που εκείνη την εποχή επικαλέστηκαν όσοι στάθηκαν ενάντιοι στο θεσμό ήταν «ότι το Συμβούλιον της Επικρατείας, διορισθέν και μισθοδοτούμενον από την κυβέρνησιν, δεν εκπροσωπεί τον ελληνικόν λαόν και ότι, μη εκλεγέν από αυτόν, δια να τον αντιπροσωπεύση, δεν γνωρίζει και δεν δύναται να γνωρίζη «ούτε οποία η κατάστασις του τόπου, ούτε οποία η διαγωγή των διοικούντων προς τους διοικουμένους και οποία η εκ τούτου διάθεσις του λαού προς την εξουσίαν».»[2]

Ωστόσο, κατ’ απαίτηση του Γεωργίου του Α΄ «δια διαγγέλματος» και των βρετανών υποβολέων του στο Σύνταγμα του 1864 προβλεπόταν η ανασύστασή του. Παρά την προσπάθεια αναβίωσής του, τελικά στις 25-10-1865 δεκαέξι βουλευτές κατέθεσαν πρόταση στην Βουλή με σκοπό «... να καταργηθή το σώμα τούτο, ούτινος η δημιουργία, από των πρώτων ημερών, κατέστη λαομίσητος.»[3] Η πρόταση έγινε δεκτή με πλειοψηφία 3/4 και με τον νόμο ΡΙΒ' της 25ης-11-1865 καταργήθηκαν τα σχετικά άρθρα του Συντάγματος που αφορούσαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Από τα σκουπίδια της ιστορίας έγινε προσπάθεια να ανακτηθεί από τον Ελευθέριο Βενιζέλο κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1911. Η ίδια η αναθεώρηση ήταν μια πολιτική παρωδία. Ήταν η ανοιχτή προδοσία των λαϊκών προσδοκιών που είχαν ξεσπάσει με το κίνημα του 1909 και αποζητούσαν να ξεμπερδέψουν μια και καλή με τον ξενοκίνητο θεσμό της μοναρχίας. Εκεί όπου οι λαϊκές μάζες ζητούσαν Συντακτική Εθνοσυνέλευση και νέο Σύνταγμα για να απαλλαγεί ριζικά η χώρα από την μοναρχία και τους θεσμούς της, ο Βενιζέλος, πιστός στις προσταγές των Βρετανών, προχώρησε σε αναθεωρητική βουλή για να μην αναθεωρηθούν οι βασικές διατάξεις του Συντάγματος του 1864, που προστάτευαν τον θεσμό της μοναρχίας. Για να μην χάσουν δηλαδή τα βρετανικά συμφέροντα τον τοποτηρητή της εθνικής υποτέλειας των Ελλήνων.

Στις 25 Απριλίου 1911 κατετέθη στην Βουλή η τρίτη έκθεση της επί της Αναθεωρήσεως του Συντάγματος Επιτροπής, η οποία είχε ως Πρόεδρο τον Στέφανο Δραγούμη και ως Εισηγητή τον βουλευτή Αττικοβοιωτίας, Κωνσταντίνο Ρακτιβάν, τον μετέπειτα πρώτο Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Στην εισαγωγή αυτής της έκθεσης σημειώνεται ότι: «Το Συμβούλιον όμως της Επικρατείας, ούτινος έχει ανάγκη η σημερινή διοίκησις, κοινόν έχει μετά του παλαιού μόνον την ονομασίαν και ουδέν πλέον» και αναπτύσσει επιχειρήματα υπέρ της αναγκαιότητας του θεσμού.

Η προσπάθεια του Βενιζέλου να επαναφέρει το θεσμό του ΣτΕ συνάντησε ισχυρή αντίσταση. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε:

Π. Κασσίμης: «Είναι θεσμός λαομίσητος, αντίκειται στο δημοκρατικόν πνεύμα… Το Συμβούλιον της Επικρατείας θα είνε ο τάφος του θάρρους και του ανδρισμού των πολιτικών ανδρών, τούτο σημαίνει μείωσιν των εθνικών δυνάμεν, θα καταψηφίσω τον θεσμόν μετά του αυτού αγρίου φανατισμού, μεθ’ ου θα καταψηφίζω πάντα θεσμόν τείνοντα εις περιορισμόν των λαϊκών ελευθεριών, της λαικής αναπτύξεως και εις δημιουργίαν τιμαριωτικών συνθέσεων εν δημοκρατουμένη πολιτεία, ως η ημετέρα.»[4]

Ι. Πατσουράκος: «Αναξιοπρεπές είνε να συζητή ήδη η Βουλή επί θεσμού, δις δοκιμασθέντος και καταπέσαντος. Μόνον απολυταρχική Κυβέρνησις ηδύνατο να εισηγηθή και να υποστηρίξη πάλιν τοιούτον θεσμόν… Εν τη Ελληνική δε αρχαιότητι υπήρχε τοιούτον συμβούλιον αλλά μόνον επί απολυταρχίας… Ιδρύθη, κατηργήθη, ιδρύεται και πάλιν ήδη, αλλά θα καταργηθή και πάλιν. Και θα καταργηθή, ουχί βεβαίως δι’ εξεγέρσεως ειρηνικής.»[5]

Ένας από τους υπέρμαχους της ανασύστασης του ΣτΕ, ο Π. Μυρλόπουλος έλεγε: «Επανελήφθησαν κατά του θεσμού όσα και άλλοτε. Αλλά τότε είχον λόγον. Νυν όχι. Η Συνέλευσις του 64, η καθιερώσασα τους άκρως φιλελεύθερους θεσμούς, οίτινες μας διέπουν σήμερον, απέρριψε δια ψήφων 2 τον θεσμό του Συμβουλίου. Κατεδίκασεν αυτόν ως δήθεν αντικείμενον εις το φιλελεύθερον καθεστώς. Και όμως θα ήτο φραγμός κατά των ακολασιών του καθεστώτος τούτου. Διότι αύται μας έφερον εις ο σημείον ευρισκόμεθα σήμερον, πιστεύω τούτο αδιστάκτως, η τρομερά και πρόδηλος κατάχρησις, η καταστρατήγησις και εκμετάλλευσις του άνευ ουδενός περιορισμού φιλελευθέρου τούτου καθεστώτος εδημιούργησε την δυστυχίαν της νέας Ελλάδος.»[6]

Αυτή ήταν η ουσία της λογικής πίσω από την ανασύσταση του ΣτΕ. Η Ελλάδα της εποχής ήταν πολύ φιλελεύθερη(!) και δεν το άντεχε. Η πολύ ελευθερία έβλαπτε τον τόπο και δημιουργούσε «καθεστώς ακολασίας». Έπρεπε λοιπόν να ενισχυθεί η εκτελεστική εξουσία έναντι της Βουλής και για νομιμοποιηθεί κάτι τέτοιο χρειαζόταν το ΣτΕ: «Φιλελεύθερος, ενισχυτικός της αυτοτέλειας της Εθνικής αντιπροσωπείας, της δυνάμεως και της εξουσίας του Υπουργού – εξασφαλίζων την νομιμότητα της εξουσίας ταύτης – φρουρός της νομιμότητος των οργάνων της εξουσίας θα είνε το Συμβούλιον.»[7]

Τελικά, το Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, προβλέφθηκε για πρώτη φορά στο Σύνταγμα του 1911, όπου ανάμεσα στα άλλα προβλεπόταν ότι «η γνώμη του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν είναι υποχρεωτική δια τον Υπουργόν» (άρθρο 84) και «τα τακτικά μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας διορίζονται δια βασιλικού διατάγματος προτάσσει του Υπουργικού Συμβουλίου» (άρθρο 86). Με άλλα λόγια το Συμβούλιο της Επικρατείας, ο «φρουρός της νομιμότητος των οργάνων της εξουσίας» ιδρύθηκε υπό τον πλήρη έλεγχο της κυβέρνησης και του βασιλιά.

Μπορεί το ΣτΕ να ιδρύθηκε με το Σύνταγμα του 1911, αλλά για μια σειρά ιστορικούς λόγους δεν άρχισε να λειτουργεί παρά το 1929. Η Ελλάδα έως τότε είχε περάσει μια ολόκληρη δεκαετία συνεχών πολέμων, τον «εθνικό διχασμό» όπου η άρχουσα τάξη χωρίστηκε σε δυο μερίδες ανάλογα με τις εξαρτήσεις της από τους μεγάλους αντιπάλους του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, την μικρασιατική καταστροφή του ελληνισμού για χάρη κυρίως των αγγλογαλλικών βλέψεων στην περιοχή και βρισκόταν μπροστά στην επικείμενη κατάρρευση και χρεοκοπία της. Αυτήν ακριβώς την στιγμή «θυμήθηκε» ο Βενιζέλος την σύσταση του ΣτΕ.

Ο λόγος που έσπρωξε τον Βενιζέλο στην ίδρυση του ΣτΕ το 1929 τον εξηγεί ο ίδιος στην ομιλία του κατά την πρώτη συνεδρίαση της 17ης Μαΐου: «Δυστυχώς, κύριοι, ο ελληνικός λαός ζήσας τόσους αιώνας υπό ξένην δουλείαν εσυνήθισε να θεωρή το κράτος εχθρικόν, όπως πράγματι ήτο, ο δε αιών της ελευθερίας δεν κατώρθωσε να του μεταβάλη εντελώς την ψυχολογίαν αυτήν. Εάν κατορθώσωμεν και είμαι βέβαιος ότι θα το κατορθώσωμεν δια του συμβουλίου της επικρατείας να εμπνεύσωμεν και εις τον τελευταίον πολίτην που κατοικεί εις τα απώτατα του κράτους ότι «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας» που προστατεύουν κάθε πολίτην αδικούμενον από οιονδήποτε διοικητικόν όργανον και από την κυβέρνησιν αυτήν χωρίς να έχη ανάγκην ο πολίτης να προσφεύγη εις πλάγια μέσα και εις την υποστήριξιν των ισχυρών της ημέρας δια να εύρη το δίκαιόν του, βεβαιωθήτε ότι εγκαινιάζομεν ένα σταθμόν ιστορικόν, τον ιστορικώτερον ίσως σταθμόν της ζωής μας από αιώνος.»[8]

Με άλλα λόγια χρειαζόταν η κυβέρνησή του μια βιτρίνα νομιμοφάνειας που θα έπειθε τον ελληνικό λαό ότι υπάρχει «κράτος δικαίου». Σε μια εποχή όπου η συνταγματική νομιμότητα είχε πάει κατά διαόλου και οι κυβερνήσεις αυθαιρετούσαν επιβάλλοντας αναγκαστικούς νόμους. Ο Βενιζέλος ήταν εχθρός της δημοκρατικής έννομης τάξης, δεν καταλάβαινε γιατί θα πρέπει να υποτάσσεται η εκτελεστική εξουσία στο κοινοβούλιο και στους συνταγματικούς κανόνες. «Η σημερινή εκτελεστική εξουσία είναι ανίκανος να ανταποκριθεί προς τα καθήκοντά της, ευρισκόμενη υπό την πλήρη εξάρτησιν της νομοθετικής εξουσίας, η οποία επηρεάζεται πάλιν από την ανάγκην να μη δυσαρεστήση τας διαφόρους εκλογικάς ομάδας, δια να μη διακινδυνεύση η επανεκλογή των αποτελούντων αυτήν βουλευτών… Πρέπει και εις την εκ της πλειοψηφίας τής Βουλής σχηµατιζοµένην Κυβέρνησιν νά δοθή µείζων ελευθερία κινήσεως. Πρέπει να δύναται να θέτη Νόµους, αφού γνωµοδοτήσουν επ' αυτών τό
Οικονοµικόν Συµβούλιον καί το Συµβούλιον τής Επικρατείας.»[9]

Να γιατί ήθελε στην πραγματικότητα το ΣτΕ ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Άλλωστε την εποχή εκείνη τον είχε συνεπάρει το φασιστικό καθεστώς Μουσολίνι στην Ιταλία. Γι’ αυτό και είχε φροντίσει από την 23ην Σεπτεμβρίου 1928 να υπογράψει με τον ίδιο τον Μουσολίνι στην Ρώμη το Ελληνοϊταλικό σύμφωνο φιλίας. «Το φασιστικόν καθεστώς επεφύλαξεν εξαιρετική υποδοχήν εις τον Έλληνα πρωθυπουργόν, εις τον οποίον απενεμήθη και το ανώτατον ιταλικόν παράσημον,» όπως μας πληροφορεί ο δημοσιογράφος και φίλος του Βενιζέλου Γρ. Δαφνής.[10] Βέβαια, ο Βενιζέλος δεν ακολουθούσε απλά μια δική του ανεξάρτητη πολιτική, αλλά εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και τα Βρετανικά συμφέροντα, που δεν έπαψε να υπηρετεί έως τον θάνατό του. Η Βρετανία εκείνη την εποχή έσπρωχνε την Ελλάδα σε διαχυτικές σχέσεις με το καθεστώς Μουσολίνι, μήπως και αποσπάσει τον Ντούτσε από τις αγκάλες του Χίτλερ, τουλάχιστον όσον αφορά την λεκάνη της Μεσογείου.

Κι έτσι επιτρεπόταν στον Βενιζέλο να ονειρεύεται μια φασιστική Ελλάδα κατά το πρότυπο της Ιταλίας του Μουσολίνι. Το 1933 σε μια στιχομυθία ανάμεσα στον Πλαστήρα και στον Βενιζέλο, όπου ο πρώτος ανακοινώνει στον δεύτερο την πρόθεσή του να επιβάλλει στην Ελλάδα δικτατορία, όμοια μ’ αυτήν της φασιστικής Ιταλίας με το επιχείρημα ότι «θα κάνουμε ότι και στην Ιταλία, που χάρις στον Φασισμό προοδεύει,» ο Βενιζέλος αρκέστηκε να του πει: «Η Ιταλία πηγαίνει καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ, ενώ στην Ελλάδα δεν υπήρχε δικτάτωρ.»[11]

Η στάση των ελληνικών δικαστηρίων μπρος στις απανωτές παραβιάσεις της συνταγματικής τάξης ήταν απολύτως συμβιβαστική. Τον δρόμο άνοιγε, ως συνήθως, ο Άρειος Πάγος, ο οποίος δικαιολόγησε την προσφυγή στα αναγκαστικά διατάγματα υποστηρίζοντας ότι σε περίπτωση άμεσης απειλής κατά του κράτους – που αποτελεί τον «υπέρτατο» νόμο – η εκτελεστική εξουσία έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να εκδίδει αναγκαστικά διατάγματα με περιεχόμενο νόμου, ακόμη κι αν παραβιάζονται ρητές συνταγματικές διατάξεις.[12] Έτσι, «η ελληνική νομολογία των δεκαετιών του 1920 και του 1930 κατασκεύασε ένα δίκαιο ανάγκης, με γνώμονα το οποίο ανέχθηκε την προσφυγή σε μιαν αυτόνομη κυβερνητική νομοθεσία, της οποίας η εκτελεστική εξουσία έκανε συχνά χρήση, κατά τρόπο δυσανάλογο προς τη σοβαρότητα της συγκεκριμένης συγκυρίας.»[13]

Η «κατάσταση πολιορκίας» με βάση την οποία επέβαλε το 1924-25 την δικτατορία του ο Πάγκαλος, η δικτατορία του στρατηγού Κονδύλη το 1935 με το ψευτοδημοψήφισμα που έφερε πίσω τον βασιλιά, αλλά και η δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Μεταξά (1936-1941), βασίστηκαν σε αναγκαστικούς νόμους και βασιλικά διατάγματα που έσπευσαν να νομιμοποιήσουν τόσο ο Άρειος Πάγος, όσο και το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο Σπ. Λιναρδάτος γράφει: «Τα δυο διατάγματα με τα οποία οι Γεώργιος και Μεταξάς κήρυσσαν τη δικτατορία ήταν και τυπικά άκυρα… Παρ’ όλα αυτά δε βρέθηκε ούτε ένα δικαστήριο, ούτε ένας δικαστής να διακηρύξει την αντισυνταγματικότητα των διαταγμάτων της δικτατορίας. Όταν εκατοντάδες απλοί Έλληνες πήγαιναν στην εξορία, βασανίζονταν, πέθαιναν γιατί δεν δέχονταν να υποκύψουν στους εκβιασμούς του Μανιαδάκη και των χαφιέδων του, δε βρέθηκε ούτε ένας «φρουρός της νομιμότητος» να αντιταχθεί, με θυσία της θέσης του ή και της προσωπικής του, σε ανάγκη, ελευθερίας, στις αυθαιρεσίες της εκτελεστικής εξουσίας.»[14]

Στην ίδια ακριβώς κατάσταση βρισκόμαστε σήμερα. Η κατάλυση ακόμη κι αυτού του μισερού και μίζερου κοινοβουλευτισμού της μεταπολίτευσης από τους κυβερνώντες, οι οποίοι κυβερνούν με σωρεία αναγκαστικών νόμων που σήμερα ονομάζονται Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και η αναγωγή σε «υπέρτατο νόμο» της θέλησης και των προσταγών από την τρόικα έχουν βρει την πλήρη δικαίωσή τους από το ΣτΕ και τον Άρειο Πάγο σε βαθμό κακουργήματος. Να μου το θυμηθείτε: δεν είναι μακριά η μέρα όπου το ΣτΕ θα νομολογήσει υπέρ της επίσημης κατάλυσης του ελληνικού κράτους υπέρ της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και της κατάλυσης και των τελευταίων τυπικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού σ’ αυτόν τον τόπο που μόνο οι αγωνιστές Έλληνες επιμένουν να θεωρούν και να υπερασπίζονται σαν πατρίδα.

Τόσο το ΣτΕ, όσο και ο Άρειος Πάγος, έχουν πάψει προ πολλού να εκφράζουν τον ελληνικό λαό. Αντίθετα σαν θεσμοί είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό, του οποίου έχει απομείνει μόνο το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος (άρθρο 120) για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τα δικαιώματά του σ’ αυτόν τον τόπο.


[1] Θεοδώρου Φλογαίτου, Εγχειρίδιον Συνταγματικού Δικαίου, Αθήνησι, 1879, σ. 110 (υποσημείωση).
[2] Γ. Αγγελίδη, «Καθίδρυσις και Κατάλυσις του Συμβουλίου της Επικρατείας επί Όθωνος», Αρχείον Δ. Καλλιτσουνάκη, Αθήνα, 1956, σελ. 651.
[3] Γιάννη Αγγελίδη, «Ιστορικά για το Συμβούλιο της Επικρατείας 1864-1865», Τιμητικός Τόμος του Σ.τΕ, Αθήνα: 1979, Ι, σ. 87.
[4] Πρακτικά της Βουλής (Διπλή Αναθεωρητική), Εν Αθήναις, 1911, σ. 1077-1078.
[5] Ό. Π., σ. 1082.
[6] Στο ίδιο.
[7] Ό.Π., σ. 1083.
[8] Ελεύθερον Βήμα της 18ης Μαΐου 1929.
[9] Σ. Στεφάνου, Ελευθερίου Βενιζέλου Πολιτικαί Υποθήκαι, Αθήναι, 1965, σ. 115.
[10] Γρηγορίου Δαφνή, Η Ελλάς Μεταξύ Δυο Πολέμων, 1923-1940, Αθήνα, 1965, Β, σ. 52.
[11] Ό. Π., σ. 183.
[12] Απόφαση Αρείου Πάγου υπ’ αρίθμ. 93 του 1919.
[13] Νίκος Αλιβιζάτος, Οι Πολιτικοί Θεσμοί σε Κρίση 1922-1974. Όψεις της Ελληνικής Εμπειρίας, Αθήνα, 1995, σ. 81.
[14] Σπύρου Λιναρδάτου, 4η Αυγούστου, Αθήνα, 1966, σ. 39-40.

Αναρτήθηκε από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ